seymsdiary - Tumblr blog

[seymsdiary]

keşke şıp diye bayılabilsem bu üzüntüye dayanamıyorum

[seymsdiary]

kalbim ağrıyor

[seymsdiary]

okulunu bitirsin.

bana gerek kalmasın artık. ihtiyacı kalmasın bana.

terk edicem.

ben ne yaparım sonra bilmiyorum. tayin bekleyip vaktim gelince de siktir olup gidicem.

yaşayabilir miyim hiç bilmiyorum.

sevilmiş hissetmiştim. sevildim sanıyordum. öyle değilmiş.

sınavı var. şimdi bırakmak istiyorum. olmaz. okulu bitmeli önce. şimdi bırakamam.

[seymsdiary]

sevilmiş hissetmenin insanı sırtından bıçaklaması

[seymsdiary]

borderlinela yaşamak

ya hep ya hiç. ortası yok.

dürtüsel davranışlarım çocukluğumdan beri benimle. en önemli, ömürlük arkadaşlığın neredeyse bel kemiği sayılacak lise arkadaşlarımı bile geride bıraktım. beni aradılar. özür dilediler mesela. ya hep ya hiççiydim. reddettim. iyi olan arkadaşlıklarımı da aramayıp sormayarak kaybettim. şimdi yalnızlık çekiyorum.

insanın geçmişini paylaşmadığı kimsesi olmaması ne kadar korkunçmuş. bu yüzden unutuyorum yavaş yavaş anılarımı. canlı kalamıyor anılarım. sanki hiç geçmişim olmamış gibi hissediyorum.

mesela n vardı sıra arkadaşım. y vardı şen şakrak bir kızdı. kıvırcık ş vardı, t vardı, s vardı, b vardı... ismini burda şu an anmayacağım ne çok arkadaşım vardı. sonra okul değiştim zaten.

yeni okulumda da arkadaşlar edinmiştim. sonra borderline dürtüselliğimin sonuçlarıyla sinir sistemimi rezil ettiğim bir yıl oldu. utandığım için kaçtım. h, g, s ve ü. sizden biri olmayı çok sevmiştim. e, t ve b. çok tatlı kızlardınız. sizlerle zevklerimiz çok uyuşuyordu. sizlere de katılmayı çok isterdim.

sonraki sene geçtiğim okul da depresyon girdabı. buradan hatırlamak istediğim kimse yok.

ktü'de b ve ö. sizinle yurdun zemin kat bahçesinde gece sigara kahve sohbeti yapmayı çok özledim. ö'nün saçma sapan sorularını özledim. kurtulacağımı bilsen kusmuğumu yer miydin, tarzı sorularını.

hü'de t. kurtuluş parkında yaptığımız piknikleri çok özledim. dersanede bana getirdiğin tatlılar için ne kadar teşekkür etsem azdır. regl olduğum gün beni ablanın evinde ağırlayıp temiz kıyafetler vermiştin.

çoğunuz yazdınız bana. ama dönmedim. halimden mutluydum aslında. ta ki bu güne kadar. şu an yalnız hissediyorum. neden bu kadar derin düştüm bilmiyorum. yaşamayı bile sorguladım. arkadaşsız, paylaşacağım kimse olmadan ömür nasıl geçer dedim. geçmişimi paylaştığım ve yanlarında güvende hissettiğim hiç kimse bırakmadım çevremde. şimdi geçmişi sanki hiç olmamış, sanki zihninde rüya gibi anılar canlanan biriyim.

[seymsdiary]

yaklaşık iki gündür iyi hissetmiyorum

mental açıdan çok yorgunum. hiçbir şeye yetememiş, yetişememiş gibi hissediyorum. 30a çok az kaldı. hala bir şeyler başaramadım. kayda değer bir başarım yok. kendimle yarış halindeyim ve hayattan yeniden zevk almıyorum.

[seymsdiary]

yeme bozukluğum konusunda ilerleme kaydettiğimi düşünüyorum.

kola, patates kızartması, bal, reçel, sosis, labne hatta mayonez gibi kalorili ürünleri kendime yasakladığım bir dönemde çok sağlıklı olduğunu falan düşündüğüm yulaf-süt-meyve üçlümle yaptığım öğünlerim oluyordu. ekmek yemeyi önceden sevmezdim mesela. tek kişi olarak bir tekli ekmeği dilimleyip buzluğa atıp çözdürerek bir haftada yiyen ben ekmek bile almamaya başladım. öğünlerimi geçiştiriyor ya da o dönemki psikolojik sorunlarım yüzünden yaşadığım üzüntü sebebiyle yemiyordum. yaparsam ve eğer buna kahvaltı denirse kahvaltım sigara kahve oluyordu.

yaklaşık 1 yılın sonunda metabolizmam inanılmaz derecede yavaşlamıştı. zaten depresyondaydım, kalkıp işe gitmek dışında kayda değer bir şey, mesela egzersiz yapmadığım için iyice sarkmıştım. kollarım, göbeğim, uyluklarım... aynaya bakmaya utanıyordum. dışarı çıkmaya utanıyordum. eski 38 40 beden pantolonlarıma girmek benim için hayal olmuştu. sürekli aynadaki kendime hakaret edip yine kendime küsüyordum. mutsuzluğum ve öfke problemlerimi tatlı yiyerek geçiştirdikten sonra da tatlı krizleri olan kocaman bir binge eating disordera yakalanmıştım.

6 ay boyunca nerdeyse haftada 1, birkaç kere de haftada 2 kere binge eating krizim oluyordu ve artık çok yemekten midem almadığı için kusuyordum. çok yedikten sonra kusmadığım için pişmanlık hissedip kusmaya zorladığım da oldu kendimi. göz altlarım ve alnım kendimi zorlamaktan kırmızı beneklerle dolmuştu. cildim çok kötü görünüyordu. işe gitmek bir yana dursun markete çıkmak bile o kadar zor geliyordu ki. sürekli büyük hırka tayt kombini yapıp çıkıyordum. bir sürü cropum tişörtüm pantolonum olmasına rağmen. bulunduğum ilçede etek giyilmez malesef... neyse.

yaklaşık 2 hafta önce sezgisel beslenme üzerine 2 kitap aldım. birini bitirmek üzereyim ancak şimdiden bana faydası o kadar çok oldu ki. aslında diyet kültürünün kilo aldırdığını dibine kadar yaşamış ama fark etmemiş biri olduğumu gösteren dev bir aynaydı bana. kısıtladığım yiyecekler yüzünden zaten dehbli bir birey olarak haz kaynağımı iyice yok ederek resmen kendimi üzmeye o kadar uğraşmıştım ki. yediklerimden sahte hazlar alıp sonra en ufak duygusal boşluğumda o bir haftada yediğim ekmeği tek seferde aç bile olmadan kemirerek yediğimi ve bu yüzden kendime kızıp ekmeği de yasakladığımı fark ettim. klişe bir hikaye var, çiçeği açmadığı için suçlayamazsın. çevresinde ona su veren bir kaynak var mı ? yeterli ışık var mı ? hava şartları uygun mu ? hiçbir şey uygun değilken açmayan bir çiçeğe nasıl kızabiliriz ? ben de vücudumun ve zihnimin haz aldığı şeyleri ondan saklayarak ve yasaklayarak bu hazsızlık sonrası market ürünlerine, paketli çikolata tarzı ürünlere saldırıyordum. önceleri minik ataklardı bunlar, sonra 15 20 rulokatı tekte gömdüğümü gördüm. ve işin garibi kendime yasakladığım yiyecekler bu aldıklarımdan çok daha sağlıklıydı. içinde bulunduğum durumdan da.

yediklerimden gerçekten haz almadığım için aklımda sürekli bir şeyler yeme düşüncesi vardı ve o çok sevdiğim paketli çikolataları yedikten sonra bile mutlu olmama sebebimi bulmuştum. vücudumun istediğini ona vermiyordum ve bu çok aptalcaydı. kitap okuyordum ama henüz icraate geçmemiştim. ta ki alttaki şu fotoyu twitter'da görene kadar.

patates kızartması yemeyeli o kadar çok olmuştu ki. hatırlamıyordum. en son hazır olarak alıp airfryerda kızarttığımı hatırlıyorum, o da ta kaç ay evvel. 30 Nisan'da tam olarak fotodaki gibi görünen bir kahvaltı hazırladım ve yedim. çay bile demledim. sanki aniden gözlerim daha iyi görmeye başlamıştı. bunu birkaç gün daha devam ettirdiğimde kas güçsüzlüğümün ağrılarımın hafiflediğini, daha enerjik olduğumu hissettim. ve spor yapmaya başladım! bu benim için inanılmaz bir ilerlemeydi. kendime şaşıyordum. önceden hem üşüdüğüm hem güçsüz hissettiğim için yürümeye bile üşenen ben dambıllarla 200 squat 100 mekik 50şer lunge ve dahasını yapmaya başladı.

hayatım boyunca sürekli kilo alıp veren biri olarak hayatımda mutlaka bu tarz egzersiz ve antrenmanlar yaptığım dönemler olmuştu. çok şaşırdığım bir şey vardı, karın kaslarımın çizgisi tek seferde belirginleşti ve bu beni o kadar motive etti ki anlatamam. önceden antrenman yaparken de karnımdaki o küçük kareler çok hoşuma gidiyordu. onları yeniden görmek beni çok mutlu etti.

bu yazıyı aslında ayın 7sinde falan yazmak istemiştim, taslakta bekliyordu. bugün 11i. ve ben tam 11 gün sonra bugün yeniden patates kızartması yaptım! muz ve kefirle geçiştirebilirdim. elma yiyip günü kapatabiirdim. ama bunu yapmadım. gidip bir de menemen yaptım. evet menemen! sevgilimin yanına en son şubatta gittiğime göre 3 aydır menemen de yapmıyordum. çay demledim yeniden. yavaş yavaş yemeye başladım. ve dilimdeki o yiyeceklerin tadını gerçekten hissettim. önce ilk patates kızartması yaptığımda da böyle mutlu muydum'u sorguladım. dalga geçilebilecek bir şey belki ama ben uzun zamandır böyle lezzetli bir sey yediğimi hatırlamıyordum. menemeni yerken ben bu sevincimi ne zaman kaybettim'i sorguladım. küçükken mi ? ergenliğimde mi? halamla kalırken mi? aile evinden ayrıldıktan sonra mı ? gercekten cevabı bilmiyordum. tek bildiğim kendimi manasızca bu konuda cezalandırdığım. hani çok parası olup kendine hayrı olmayan insanlar olur ya. onlar gibi hissettim kendimi. elimdeki zenginliklerden kendimi nasıl mahrum bıraktığımı gördüm. yerken gözlerim doldu.

telif melif yememek adına burada bahsetmeyeceğim ancak ekte kitapların fotoğraflarını ekleyeceğim.

[seymsdiary]

Kırıldım ve yozlaştım

Ben böyle değildim.

Her şey daha renkliydi evvelden gözümde

Tek düşündüğüm biraz eğlenceli şeyler yapmaktı

Lezzetli şeyler yemekti

Sevmek ve sarılmaktı.

Sevilmenin farkını anladım sonra.

Anne tarafından sevilmek

Baba tarafından sevilmek

Yavaş yavaş uzaklaştım onlardan

mental olarak, Fiziksel ayrılık çok mümkün değildi ufacıkken

En yakın bildiğim dostlarıma sarıldım

Sonra onlar beni itti

Ben onların en yakını olamadım

Sevilmediğimi böyle hissettim

Onlardan olamadım

Mutluydum evvelden

Yüzüm gülerdi

Tek korkum düşünce kanayan dizimin acısıydı

O yaraya girmiş toprak taş parçalarının acısı

Şimdiyse bu acıyı özlüyorum

Fiziksel acıyı özlüyorum

Acının kafamın içinde sıkışıp kalmasından nefret ediyorum

Yüzüm gülerdi okula giderken

Yüzüm gülerdi okuldan dönerken

Alacağım dersleri severdim, öğretmenlerimi severdim

Dönünce yapacağım resimleri

Tatil sabahı erken uyanıp çizgi film izlemeyi

Beni bir gün sırtımdan bıçaklayacak arkadaşlarımla dolaşmayı

İp atlamayı

Puzzle yapmayı

Oyun hamuruyla ekmek yapmayı

Bahçemizi o zaptedemediğim hortumla sulamayı

Terliğimden ıslanan çoraplarımı çıkarınca çamur bulaşan parmaklarımı özledim

Dönemiyordum, özlüyordum ve yürümeye devam ediyordum

Stresi öğrenmeye başladım

Stresle başa çıkmayı öğrendiğimi sandım

Strese alıştığımı bilmeden

Tüm güzel şeyler geride kaldı

Şimdi stres ve ben buradayız

Bana bu hayattan zevk aldırmamaya yemin etmiş gibi

Kafamın arkasında 3. bir göz gibi

Hep geride kalanları izleyen

Pişmanlık, Suçluluk, Korku veren

Lanet

[seymsdiary]

bir dünya kurmuşlar kendilerine ruhunu kaybetmiş bedenlerine yalnız ölenlere yas tutulmaz ki feryadım yaşarken ölenler için sürüne sürüne ölebilirim

[seymsdiary]

i lost myself into the night and i flew higher than i had ever but i still felt small i clipped my wings and fell from flight and floated farther

away from myself

[seymsdiary]

i won't just survive you will see me thrive can't write my story i'm beyond the archetype i won't just conform no matter how you shake my core 'cause my roots, they run deep, you so little faith don't doubt it, don't doubt it victory is in my veins i know it, i know it and i will not negotiate i'll fight it, i'll fight it i will transform when, when the fire's at my feet again and the vultures all start circling they're whispering, you're out of time but still, i rise don't be surprised i will still rise

[seymsdiary]

everything i do the way i wear my noose like a necklace i wanna make 'em scared like i could be anywhere like i'm wreck-less

i lost my mind

where’s my mind

what an expensive fate

[seymsdiary]

it's the edge of the world and all of western civilization the sun may rise in the east at least it settles in the final location it's understood that hollywood sells californication pay your surgeon very well to break the spell of aging

[seymsdiary]

put a hot pot in the wet fat hat 

i bet you will hit that left cat’s butt

the ant sit in the wet pit

try to hunt a rat with a feet

[seymsdiary]

belki başka bir hayatta 

gözlerin gözlerime değerse...

ve seni eğer ki unutmuşsam 

bu ihanet o zaman söner ve 

seni affedebilirim

[seymsdiary]

people you've been before 

that you don't want around anymore 

that push and shove and won't bend to your will 

i'll keep them still

[seymsdiary]

‘cause i see, to fly you need to fall and i have one more wall the battles that were lost now don’t matter

i won’t blame the world ‘cause every time it hurts when i went through the worst i came out better

better