shekeepscreating

[shekeepscreating]

Keep me away from the wisdom which does not cry, the philosophy which does not laugh, and the greatness which does not bow before children.

Khalil Gibran

[shekeepscreating]

Project 50: Before we begin

Hi Tel! I am really really rooting for your better version. You deserve this please. Do this for yourself and not for someone else's. I really wish for you to love yourself more, to embrace yourself more. I wanna cry for you. I am grieving with what you lost in the past but things will get better I promised. You deserve better please, don't belittle yourself.

He doesn't deserve you. He didn't even cared for you one bit, eve if you do a lot to him. It's fine! Your feelings are valid. You're hurt. You fell and it is not your fault. He made you do that, feel that. Don't put the blame too much on yourself.

I tell you a better future rest ahead of you. You will get better. You will find someone better.

I hope you heal.

Let's start here.

Love,

Me

[shekeepscreating]

Nilapag ko ang librong binabasa ko at kinuha ang cellphone ko. I browse through the name of my contacts looking for him.

Whenever I have questions, I asks him because he always give answers I'm looking for. His words fits perfectly entangled my haywired mind. It makes me want to talk to him more because I don't know, everything seems settled once we had our conversation.

But honestly lately, he hasn't been giving me answers that I'm looking for. I tend to ask other people and no matter what how good they answer my questions, it just doesn't sit right with me. So I go back to him.

I sighed when I realized something. I locked my phone and tucked my head between my arms as I lean on the table.

"It's not about his answers." It's about us having conversations.

And I hate it.

[shekeepscreating]

Hindi ko alam.

Tinitigan ko siya. Pilit na inaalam ang mga bagay na tumatakbo sa isip niya.

Nakatayo siya sa may tabi ng poste, tatlong hakbang ang pagitan mula sa akin.

"Anong nangyare satin?" Pumikit siya ng mariin at kahit walang salita ay tila ba iyon ang sagot sa aking tanong.

"Bakit?" Ngumiti siya ng mapait. Tila ba napunit ang puso ko sa pinakita niyang ngiti.

Bakit?

"Hindi mo na ako pinapapasok sa buhay mo. Hindi ko na maintindihan laman ng isip mo." Halos may pagsusumamo kong sambit.

Gusto kong hawakan ang mga labi niya at burahin ang pait na ipinapakita nito.

Bakit...

"Iwan mo na ako." Ang kaninang pinunit na puso, ngayo'y tila paulit na tinusok-tusok.

"Ayoko. Bakit mo ba ako tinutulak palayo?" Mabilis na humakbang ang paa ko patungo sa kanya.

Tatlo.

Dalawa.

Isang hakbang nalang ang pagitan naming dalawa.

"Bakit biglang ang layo mo?" Tinulak ko ang dibdib niya. Gusto kong iparamdam ang sakit sa mga kinikilos niya.

Bakit!

Hinawakan niya ang dalawang kamay kong pilit na hinahampas ang dibdib niya.

Hinila niya ako palapit sa kanya at mas ikinadurog ko ng makita ang luha niya.

"Palayain mo na ako." Kinagat ko ang labi ko para itago ang hikbi na nais kumawala.

Yumuko ako.

Dahan-dahan kong ibinaba ang mga kamay ko.

Nawalan ako ng lakas.

Namanhid ako.

Isa.

Dalawa.

Tatlo.

Apat.

Lima.

Anim.

Pito.

Hanggang sa hindi ko na mabilang ang hakbang sa pagitan naming dalawa.

Masakit pero mas masakit ang ipilit ang sarili mo sa iba.

[shekeepscreating]

"Sa Kalagitnaan"

Naramdaman ko ang mababaw na pagtapik sa balikat ko, dahilan para bumalik ako sa sarili ko.

"Luna, tulala ka na naman." Nilingon ko si Tala sa tabi ko. Tumabi siya sa akin at tiningnan ang tinatanaw ko.

"Hindi naman, nakikinig lang." Muli akong tumanaw sa ibaba. Ang daming nakatingala sa kalangitan. Mga taong nagku-kwento, at pakiramdam nila'y nag-iisa sila sa mundo.

Hindi nila alam nakikinig ako.

Hindi nila alam nandito ako.

"Anong kwento ang baon natin ngayon?" Ani niya at kasabay na tumulala ko.

"Madami. Makinig ka." Ilang minutong tanging katahimikan lamang ang nangibabaw sa pagitan naming dalawa.

Nagsimula na 'din siyang makinig.

Sa bawat minutong lumilipas ay alam kong isa lamang ang mensahe na aming nais ipabatid para sa mga taong patuloy na nagkukwento sa kalawakan.

Kahit madilim, makakakita ka pa rin ng liwanag.

At sa tahimik na gabi, maririnig mo ang boses ng iyong puso na matagal nang nais sumigaw.

Sa ilalim ng kalawakan, at sa pagtingala mo sa kalangitan,

nais ipabatid ng tala at buwan na may nakikinig sayo at sa mga kwento mo.

Sa oras na akala mo'y iniwan ka na ng lahat ng tao,

tumingala ka lang at magkwento dahil may makikinig sayo.

Hindi ka mabibigo, pangako.

Laging may naghihintay sayo.

[shekeepscreating]

Hindi ko alam.

Tinitigan ko siya. Pilit na inaalam ang mga bagay na tumatakbo sa isip niya.

Nakatayo siya sa may tabi ng poste, tatlong hakbang ang pagitan mula sa akin.

"Anong nangyare satin?" Pumikit siya ng mariin at kahit walang salita ay tila ba iyon ang sagot sa aking tanong.

"Bakit?" Ngumiti siya ng mapait. Tila ba napunit ang puso ko sa pinakita niyang ngiti.

Bakit?

"Hindi mo na ako pinapapasok sa buhay mo. Hindi ko na maintindihan laman ng isip mo." Halos may pagsusumamo kong sambit.

Gusto kong hawakan ang mga labi niya at burahin ang pait na ipinapakita nito.

Bakit...

"Iwan mo na ako." Ang kaninang pinunit na puso, ngayo'y tila paulit na tinusok-tusok.

"Ayoko. Bakit mo ba ako tinutulak palayo?" Mabilis na humakbang ang paa ko patungo sa kanya.

Tatlo.

Dalawa.

Isang hakbang nalang ang pagitan naming dalawa.

"Bakit biglang ang layo mo?" Tinulak ko ang dibdib niya. Gusto kong iparamdam ang sakit sa mga kinikilos niya.

Bakit!

Hinawakan niya ang dalawang kamay kong pilit na hinahampas ang dibdib niya.

Hinila niya ako palapit sa kanya at mas ikinadurog ko ng makita ang luha niya.

"Palayain mo na ako." Kinagat ko ang labi ko para itago ang hikbi na nais kumawala.

Yumuko ako.

Dahan-dahan kong ibinaba ang mga kamay ko.

Nawalan ako ng lakas.

Namanhid ako.

Isa.

Dalawa.

Tatlo.

Apat.

Lima.

Anim.

Pito.

Hanggang sa hindi ko na mabilang ang hakbang sa pagitan naming dalawa.

Masakit pero mas masakit ang ipilit ang sarili mo sa iba.

[shekeepscreating]

"Sa Susunod na Habang Buhay"

______

Napangiti ako ng makitang nakatingin siya sa gawi ko.

"Huli ka." Mahina kong sambit at bumungisngis. Nakangiti siyang napailing dahil sa nangyare.

Lumapit siya sa akin at hinawakan ang braso ko. Dumausdos ang kamay niya pababa upang hawakan ang kamay ko.

"Ang lambot talaga." Pinagsiklop niya ang mga kamay namin. Hinalikan niya iyon habang nakatingin sa akin.

"Mahal na mahal kita." Hinawakan niya ang pisngi ko. Nilapit niya ang mukha sa akin at hinalikan ako sa noo.

"Mahal na mahal din kita." Hinigpitan ko ang kapit sa kamay niya. Hinawakan ko ang pisngi niya at tinitigan ang kanyang mukha.

Wala pa ring pinagbago. Ang kanyang makapal na kilay, mga labing mapupula, matang nakakalunod.

"Natatandaan mo ba nung unang beses tayong nagkita?" Sambit niya sa akin.

Tumango ako. Sino bang makakalimot doon?

"Paano ko makakalimutan 'yon eh ang lakas ng pagkahampas sa akin ng bolang nilalaro mo." Tumawa siya.

"Atleast napasin mo ako." Umirap ako sa kanya.

Tanging ngiti lamang at katahimikan ang nanatili sa kwarto.

Tumingin ako sa bintana sa tabi ko.

"Malapit na..." Bulong ko sa kanya. Nawala ang kinang ng tuwa sa kanyang mata at napalitan ng kinang ng nangingilid na luha. Dahan-dahan siyang tumango.

"Teka lang..." Tumabi siya sa higaan ko. Nilagay niya ang kanyang braso sa ilalim ng aking ulo upang magsilbing unan ko.

Hinarap niya ako papalapit sa kanya.

Sobrang gaan ng pakiramdam sa tuwing kinukulong niya ako sa bisig niya.

Hinawi niya ang buhok ko at inipit ito sa likod ng aking tenga.

"Ang ganda ganda mo pa din." Muli niyang hinalikan ang noo ko. Napangiti ako.

"Alam mo, thrity-four years old ka na pero kung bumanat ay parang highschool pa din!" Tumawa ako, kasabay ng pagtawa ko ay ang pagtulo ng luha ko.

Inilapit niya ako sa dibdib niya. Ramdam ko ang mabilis na pagtibok ng puso niya.

"Hindi nagbago ang nararamdaman ko sayo. Pinapakilig mo pa rin ako sa mga tawa mo. Pinapakaba mo pa rin ako sa mga titig mo. Paano mo ba ginagawa 'yon?"

Pumatak ang mga mabibigat na luhang kanina ko pa binibitbit sa gilid ng aking mga mata.

"S-Sayang, ang aga-aga pa." Naramdaman ko ang mahigpit ngunit maingat na pagkakayakap niya sa akin.

"Huwag ka umiyak." Naramdaman ko ang pag-iling niya.

"Hindi ah. Susunod naman ako sayo don." Pinikit ko ang mga mata ko.

"Sana sa susunod tayo pa din." Inangat ko ang tingin ko sa kanya. Sinalubong ako ng mga seryosong titig nito.

"Ikaw pa din ang pipiliin ko. Habang buhay ikaw lang..." hinawakan niya ang kamay ko atpinatong ito sa dibdib niya. "... ang laman nito."

Napapikit ako sa naramdamang sakit. Hirap na akong huminga, nawalan ng lakas ang aking mga kamay.

Ngunit sa natitirang lakas na meron ako, pinilit kong magsalita.

"Ikaw pa rin ang pipiliin kong mahalin sa susunod na habang buhay."

Pinunasan niya ang luha muling kumawala sa mata ko.

"Mahal na mahal kita. Baunin mo 'yan." Hinalikan niya ako ng saglit at muling bumulong.

"Magpahinga ka na. Hahanapin kita."

Tumango ako at unti-unti ng ipinikit ang aking mata.

Paalam.

[shekeepscreating]

"Sa Susunod na Habang Buhay"

______

Napangiti ako ng makitang nakatingin siya sa gawi ko.

"Huli ka." Mahina kong sambit at bumungisngis. Nakangiti siyang napailing dahil sa nangyare.

Lumapit siya sa akin at hinawakan ang braso ko. Dumausdos ang kamay niya pababa upang hawakan ang kamay ko.

"Ang lambot talaga." Pinagsiklop niya ang mga kamay namin. Hinalikan niya iyon habang nakatingin sa akin.

"Mahal na mahal kita." Hinawakan niya ang pisngi ko. Nilapit niya ang mukha sa akin at hinalikan ako sa noo.

"Mahal na mahal din kita." Hinigpitan ko ang kapit sa kamay niya. Hinawakan ko ang pisngi niya at tinitigan ang kanyang mukha.

Wala pa ring pinagbago. Ang kanyang makapal na kilay, mga labing mapupula, matang nakakalunod.

"Natatandaan mo ba nung unang beses tayong nagkita?" Sambit niya sa akin.

Tumango ako. Sino bang makakalimot doon?

"Paano ko makakalimutan 'yon eh ang lakas ng pagkahampas sa akin ng bolang nilalaro mo." Tumawa siya.

"Atleast napasin mo ako." Umirap ako sa kanya.

Tanging ngiti lamang at katahimikan ang nanatili sa kwarto.

Tumingin ako sa bintana sa tabi ko.

"Malapit na..." Bulong ko sa kanya. Nawala ang kinang ng tuwa sa kanyang mata at napalitan ng kinang ng nangingilid na luha. Dahan-dahan siyang tumango.

"Teka lang..." Tumabi siya sa higaan ko. Nilagay niya ang kanyang braso sa ilalim ng aking ulo upang magsilbing unan ko.

Hinarap niya ako papalapit sa kanya.

Sobrang gaan ng pakiramdam sa tuwing kinukulong niya ako sa bisig niya.

Hinawi niya ang buhok ko at inipit ito sa likod ng aking tenga.

"Ang ganda ganda mo pa din." Muli niyang hinalikan ang noo ko. Napangiti ako.

"Alam mo, thrity-four years old ka na pero kung bumanat ay parang highschool pa din!" Tumawa ako, kasabay ng pagtawa ko ay ang pagtulo ng luha ko.

Inilapit niya ako sa dibdib niya. Ramdam ko ang mabilis na pagtibok ng puso niya.

"Hindi nagbago ang nararamdaman ko sayo. Pinapakilig mo pa rin ako sa mga tawa mo. Pinapakaba mo pa rin ako sa mga titig mo. Paano mo ba ginagawa 'yon?"

Pumatak ang mga mabibigat na luhang kanina ko pa binibitbit sa gilid ng aking mga mata.

"S-Sayang, ang aga-aga pa." Naramdaman ko ang mahigpit ngunit maingat na pagkakayakap niya sa akin.

"Huwag ka umiyak." Naramdaman ko ang pag-iling niya.

"Hindi ah. Susunod naman ako sayo don." Pinikit ko ang mga mata ko.

"Sana sa susunod tayo pa din." Inangat ko ang tingin ko sa kanya. Sinalubong ako ng mga seryosong titig nito.

"Ikaw pa din ang pipiliin ko. Habang buhay ikaw lang..." hinawakan niya ang kamay ko atpinatong ito sa dibdib niya. "... ang laman nito."

Napapikit ako sa naramdamang sakit. Hirap na akong huminga, nawalan ng lakas ang aking mga kamay.

Ngunit sa natitirang lakas na meron ako, pinilit kong magsalita.

"Ikaw pa rin ang pipiliin kong mahalin sa susunod na habang buhay."

Pinunasan niya ang luha muling kumawala sa mata ko.

"Mahal na mahal kita. Baunin mo 'yan." Hinalikan niya ako ng saglit at muling bumulong.

"Magpahinga ka na. Hahanapin kita."

Tumango ako at unti-unti ng ipinikit ang aking mata.

Paalam.

[shekeepscreating]

Napahinto ako nang mapadaan ako sa kwarto niya. Sarado ang pinto pero rinig ang hagulgol niya mula sa loob.

"Ate..." Dahan-dahan akong umupo sa likod ng pinto niya. Gabi-gabing rinig ang bawat paghikbi niya.

Hindi ko alam kung ano ang nangyare pero halos isang buwan na siyang gabi-gabing ganito. Sinubukan ko siyang tanungin at kausapin tuwing bigla siyang inaatake ng ganito ngunit paulit-ulit niya din akong tinutulak palayo.

Hanggang sa ang naisip ko, hindi ako ang kailangan niya sa mga oras na 'to. Ngunit kahit ganon, gusto ko pa ring kung sakaling bubuksan niya ang pinto upang humingi ng tulong, ako yung una niyang makikita.

"Ate, nandito lang ako." Bulong ko sa sarili habang patuloy siya sa paghikbi sa loob ng kanyang kwarto.

Huminto man ako sa pangungulit sa kanya, ngunit hindi ako tumigil na ipagdasal siya.

Alam kong walang tao ang makakagamot ng sugat na katulad nito, kundi tanging Siya. Kaya't ipinagkakatiwala ko na sa Kanya. Sana bukas mapawi na din ang mga luha.

[shekeepscreating]

I really wanted to hold you right now.

I want to be by your side and assure you that everything is going to be fine.

I want to comfort you and carry the burdens you've been carrying alone.

I want to be there for you.

I want to curse the people who hurt you.

I want to remind you that this time, this battle won't be yours alone.

And no matter how hard you try to push off, I'll never back out to be by your side.

You're a very strong person. Instead of scolding me, you chose to comfort me that I didn't do anything wrong. Which is completely wrong because I know I am the one who triggered the fire. Still you kept on reminding me that it is not my fault. I'm guilty.

I hope you're sleeping well.

Rest well, I'll be here guarding.

[shekeepscreating]

Last na talaga to.

TANGINA MONG HAYOP KA DEPUTA GALING MAGPLAYSAFE GAGO KA!!!! MAKULONG KA NA HAYOP HAYOP GAGO PUTA

[shekeepscreating]

My cousin sat beside me. I pretend not to notice, until she spoke.

"Deserve ko bang sumaya?" Without a doubt, I quickly answered.

"Oo naman." Then I smiled at her, she smiled back at me.

"Salamat ha."

That happened a week ago. And right now I sat beside her, asking the same question.

"Tingin mo ba deserve kong sumaya?" She quickly nod her head and answered.

"Oo naman." She smiles genuinely, as if she received the happiness she longed for.

"Anong nagawa ko para sumaya?" Kumunot ang noo niya.

"Do we really need to earn something that we owe ourselves?" I pursed my lips in a thin line.

Kailangan nga bang paghirapan ang tunay na kaligayahan? Ano bang dapat gawin para makangiti ng totoo at gumising sa bukas ng walang takot?

O baka masyado lang nating pinapaharipan ang sarili natin at pinagdadamot ang matagal nang dapat naman talaga para sa atin–

[shekeepscreating]

Sinarado ko ang librong binabasa ko nang pumasok ang kapatid ko sa kwarto. Kakatapos niya lang maligo, nakapulupot pa sa ulo niya ang tiwalya habang nagsisipilyo. Tumigil siya sa pagsisipilyo at tumingin sa akin.

"Pang ilang libro mo na 'yan this week?" Isa-isa kong inalala ang mga librong binasa ko simula nung magsimula ulit akong maengganyo sa mga kwento.

"Lima? As far as I can remember. Bakit?"

"Wala ka bang balak lumabas, gumala? Celebrate-"

"This is my celebration, I deserve to chill and not move around." Inirapan niya ako pero tinawanan ko lang siya.

"I know you're broken, pero don't let it get you."

"Yes, indeed. But I'm not thinking too much about it. It's a mutual breakup. We both expected this." Well, I was referring to my breakup with my long term boyfriend last week. As I've said it's a mutual agreement on both sides. We both had it. We had a great time and memories. But love fades. We don't have time and we don't even talk much to each other anymore. We didn't even celebrate our anniversary last month. And we didn't argue about it. But it contributes to our decision. A breakup.

"Pero ate, three years 'yun oh. Di ka ba nanghihinayang. At you are best friends even before that, hindi ka ba nakakaramdam ng pagkukulang ngayon?" I sit down and placed the book at the table. She put her hand up at umalis, probably to gargle because she know we're about to have a long conversation. After a while bumalik siya at umupo sa tabi ko.

"To answer your question, yes may pagkukulang akong nararamdaman. Hollow inside, but as you can see I'm trying to spend most of the time escaping reality by either watching or reading. But I know sooner that I will have to face this for real.

Pero sa ngayon, oo nakakaramdam ng pagkukulang but it is not for him to fill it anymore. I need to let him go and make myself whole again without depending on anyone." Tumango-tango siya sa akin na tila ba naintindihan niya ang mga sinabi ko. Can you believe that I am talking to a ten year old girl? She's way too mature for her age. I know she understands those things.

"Hindi ba siya yung puzzle piece na kailangan mo para mabuo ka ulit?" I pinched her cheek, napa-aray siya dahil doon. She's really cute when being teased.

"Letting him go doesn't mean that I am forgetting him. He is still a piece of me. Come on, don't make this sound so depressing. I can still talk to him, but not like we used to."

"Isn't letting go hard to do?"

"It hurts but we'll get used to the pain. And sometimes, people come in your life just to fulfill their part. After that, they needed to go as well. Some stay, some don't. And we must accept that. But as long as you're with them, always make sure that they are special to you."

"Ibig sabihin iiwan din ako ng ibang mga kaibigan ko sa future?" I unwrapped the towel in her head and started drying her hair using the towel.

"Again, people come and people go, but some stay for the rest of our lifetime. Kaya 'wag mo masyado isipin 'yun. Lahat ng bagay nangyayare ng may dahilan. And if you truly love them, you'll respect their decision either they leave you or stay with you even if you don't want them to."

I wonder how long this breakup took before it completely sinks in. I expected it, but it still hurts. You can't make people stay when they don't want to, and you can't push yourself to stay if you badly want to leave.

It will hurt no matter what because they have been a great part of your life, but life is still there even if they are not.

[shekeepscreating]

Untitled

Hindi ko ‘to ginusto. I was crumpling the paper handed to me.

“Ma’am, this isn’t really possible. I can’t do it.” I tried giving it back to her but my besfriend -- maybe not after this -- stopped me from doing so and stepped in front of me and faced our teacher.

“She’ll definitely do it Ma’am.”

“Yes, I know. I won’t let her not to.” She winked at her and turn around.

“Yun oh!” Kinurot ko ang tagiliran niya. She wince in pain. “What? Kaya mo ‘yan sis. Ilabas mo lahat ng galit mo dito. You have no chance back then diba?”

“But it’s been more than a year!”

“So what?”

“Ano,sasabihin di pa ako nakaka move on?” She rolled her eyes at me.

“Totoo ba?” I rolled my eyes back at her.

“Ofcourse not!”

“Then what’s the ig deal about it? The people watching? Don’t care, give them a show then. Kick those ass.” I looked at the stage and saw him standing there, looking at me with serious dead eyes.

So cold I was not able to recognize it. Back then his gaze felt so warm, now I am scared to even peek at it.

As soon as I started walking, people around us started murmuring.

‘Naging sila dati diba?”

“Yes, I heard they have been in a long relationship for so long until the guy leaves him.”

“I bet he cheated.Or she, they were known to be a great pair but now they seemed to be a perfect stranger. Something bad might’ve happened.”

Nosy people minding other people’s business. I looked at my bestfriend and she just gave me a wink.

One things for sure, she likes drama.

“I can’t really do this!” I make sure to point an emphasis to every word.

“You can’t say until you try.”

Then she left me at the stage, with the man who wrecked me.

I don’t need to read the script, I’m the one who wrote it. And I am supposed to be on backstage and not on the spotlight! Malilintikan talaga tong kaibigan ko sakin mamaya.

“Just pour out your emotions…” yeah sure, whatever. “Lights, camera, action!”

 Instantly the world changes. Everything went blank and all that matter is him, the dialogue and me.

 Nakatalikod siya sa akin, pero sigurado akong siya ‘yun. Sa sobrang galit ko ay nanginginig na ang kamay ko.

“Carl.” Alam kong narinig niya ako pero hindi niya ako nilingon. “Carl!” Nilakasan ko pa ang boses ko, pero hindi pa din siya lumingon. It’s all coming back to me again. After all this time, those bottled feelings are pushing the lid. I threw him the binder that I’m holding. I heard gasp in the crowd but I care less about them right now.

“Tinatawag kita, lumingon ka!” I shouted and he slowly turn around to face me.

Same cold dead eyes. Para akong kuting na nakatingin sa isang tigre. I can’t find my voice.

I hear someone reciting the lines for me on the crowd, I bet that was my friend. Sorry but from here on it’s going to be spontaneous.

“Bakit di mo ko sinipot? Bakit nandito ka? Bakit di ka nagsabi?” I heard my voice crack at the end of the line, pero hindi siya nagsalita. Did I seriously fell for this cruel man? Thisis not the Vans I know.

“Sumagot ka! Bakit di mo ko pinuntahan? Hinintay kita. Nag-ayos ako. Umasa ako. Bakit?” For the first time, I saw an emotion past by his eyes but he quickly look to the side. It was pain. Why?

Lumapit ako sa kanya, I grabbed his collar.

“Bakit? Bakit pinagmukha mo akong tanga? Bakit walang salita?” A tear escaped my eyes. I am getting frustrated. My arms weaken and it falls to my side.

I started crying. Dobbing. I took three steps back.

“Mahal kita eh. Bakit bigla mo kong iniwan? Bakit walang paalam? Bakit ganun nalang kadaling itapon lahat?” I put my hands over my chest, it hurts a lot. Why doesit have to end like that?

“Kung hindi mo na ko mahal, sana sinabi mo na agad. Bakit kailangan pagsabayin pa? Hurt me once, but don’t make me a dumb! If you choose her then please choose her and don’t ever think about me!” I stopped and gasped for air.

“You made me feel so special that I did not doubt you for a second. For m’ore than a year, I kept on holding on to this feeling thinking I’m at fault. Thinking I deserve it-”

“No, you don’t!” I was taken a back when he shouted and tearswere dripping from his eyes too. No more words followed those phrase.

“Then why? Bakit bigla mo nalang akong hindi minahal?”

“Mahal kita!” A second took him to realize what he said. He covered his face with both his hands and turn around and turn back to me again.

I shake my head.

“I’ve suffered long enough to be mend by those words. Sorry, that wasn’t the answer I am looking for.” It’s my turn to leave. To walk away.

 I heard the people on the stadium clapping their hands.

“Cut! Good take!”

 I continue storming out of the stage.

Sana ganon lang kabilis. Pagkatapos ng isang take, pagkabanggit ng cut, tapos na. Tigil na ang sakit.

But this is reality, where pain are meant to be felt.

[shekeepscreating]

“Some old wounds never truly heal, and bleed again at the slightest word.”

— George R.R. Martin, A Game of Thrones

[shekeepscreating]

“Some old wounds never truly heal, and bleed again at the slightest word.”

— George R.R. Martin, A Game of Thrones

[shekeepscreating]

“I don’t know what living a balanced life feels like. When I am sad, I don’t cry, I pour. When I am happy, I don’t smile, I glow. When I am angry, I don’t yell, I burn. The good thing about feeling in extremes, is when I love, I give them wings. But perhaps that isn’t such a good thing, cause they always tend to leave and you should see me, when my heart is broken. I don’t grieve, I shatter.”

— Rupi Kaur, Milk and Honey