somesaudadeboi

[somesaudadeboi]

- Nie ma czegoś takiego jak dobry wpływ, panie Gray. Każdy wpływ jest niemoralny; niemoralny - z naukowego punktu widzenia.

- A czemuż to?

- Gdyż wpłynąć na jakąś osobę - to obdarzyć ją swoją duszą. Wtedy nie myśli już ona swoich naturalnych myśli ani nie żywi naturalnych pragnień. Jej cnoty nie ją naprawdę zdobią, grzechy - jeśli jest w ogóle coś takiego jak grzech - są zapożyczone. Taki człowiek staje się echem czyjejś muzyki, aktorem w sztuce, którą nie on napisał. W życiu chodzi o to, aby w pełni urzeczywistnić swą naturę. Dzisiaj jednak ludzie boją się samych siebie. Zapomnieli o najwyższej ze wszystkich powinności, powinności, którą ma się wobec siebie samego. Tak, oczywiście, są wielkoduszni. Karmią zgłodniałych i odziewają żebraków, a tymczasem ich dusze nie mają się czym nakarmić i świecą golizną. Naszą rasę opuściła odwaga, której może zresztą nigdy nie mieliśmy. Strach przed społeczeństwem, który jest sekretem moralności, strach przed Bogiem będący sekretem religii - oto dwie rzeczy, które nami dzisiaj rządzą. Ja jednak...

- Dorianie, bądź grzecznym chłopcem i odwróć głowę odrobinę w prawo - powiedział Hallward pogrążony w pracy i świadomy tylko tego, że na twarzy młodzieńca pojawił się wyraz, którego nigdy dotąd u niego nie widział.

- Ja jednak - ciągnął lord Hanry swym niskim, melodyjnym głosem, czemu towarzyszył ów wdzięczny gest dłoni, który był tak dla niego charakterystyczny, a który miał juź w czasach Eton - sądzę, że jeśliby człowiek chciał żyć swoim życiem w pełni i bez reszty, chciał nadawać formę każdemu swemu uczuciu, wyrażać każdą myśl, urzeczywistniać każde marzenie, świat zyskałby tak świeże źródło radości że zapomnielibyśmy o wszystkich chorobach wieków średnich i powrócilibyśmy do ideału helleńskiego, a może nawet do czegoś od tego ideału znakomitszego, bogatszego. Co jednak począć, skoro najdzielniejsi pośród nas lękają się samych siebie? Samookaleczanie, którego imali się dzicy, tragicznie przetrwało w postaci samonegacji, która jest zmorą naszych czasów. Ale takie wyrzekanie się siebie nie jest bezkarne. Każdy zdławiony impuls nasyca umysł i zatruwa nas. Ciało raz zgrzeszy i wyzwala się od grzechów, gdyż czyn jest postacią oczyszczenia. Pozostaje tylko wspomnienie przyjemności albo słodycz żalu. Jest tylko jeden sposób na to, by się uwolnić od pożądania: ulec mu. Kiedy mu się opierasz, duszę ogarnia chorobliwa tęsknota za rzeczami, których sama sobie zakazuje, pragnienie tego, co monstrualne prawo uczyniło monstrualnym i bezprawnym. Powiedział ktoś, że największe w świecie wydarzenia rozgrywają się w umyśle. W umyśle zatem i tylko w nim rozgrywają się także największe grzechy świata. Również pana, panie Gray, chociaż zdobią pana czerwona róża młodości i biała róża chłopięcości, nawiedziły już namiętności, których się pan boi, myśli, które pana przeraziły, marzenia na jawie i we śnie, których samo wspomnienie przywołuje rumieniec wstydu...

~ Oscar Wilde, ‘Portret Doriana Graya’

[somesaudadeboi]

Dang Nhat Minh · When the Tenth Month Comes · 1984

[somesaudadeboi]

[somesaudadeboi]

[somesaudadeboi]

Chantal Convertini

[somesaudadeboi]

[somesaudadeboi]

[somesaudadeboi]

Vogue Italia October 2012 by Paolo Roversi

[somesaudadeboi]

Teinosuke Kinugas

A Page of Madness (狂った一頁, Kurutta Ichipeiji)  1926 

[somesaudadeboi]

[somesaudadeboi]

https://www.instagram.com/jonniwestside/

[somesaudadeboi]

Pierrot

[somesaudadeboi]

Clarence Hudson White

1898, printed 1905. Medium: Platinum print

[somesaudadeboi]

Photographer Greg Girard

[somesaudadeboi]

[somesaudadeboi]

Daido Moriyama and Nobuyoshi Araki on the Tokyo Metro, 1970s

[somesaudadeboi]

Swell, Elsa Bleda