somsmisikmezelf

[somsmisikmezelf]

00:00 ik heb hier nog nooit een woord over je geschreven. Maar het is je verjaardag vandaag en we praten niet omdat ik het contact gister verbrak uit paniek en pure wanhoop. Het voelt naar om te doen alsof ik niet weet welke dag het is.

[somsmisikmezelf]

“Grief isn’t empty it’s black and material I’ve seen it / It’s a force, independent, and eats you while you’re sleeping,”

— Mysteries of Small Houses; I - Towards a Definition, Alice Notley

[somsmisikmezelf]

one of the worst feelings ever is being in your own house and feeling like you need to go home

[somsmisikmezelf]

Hij ontmoette God tijdens een LSD trip, ze heeft mooie handen, zegt hij. Sindsdien

steekt hij soms kaarsjes aan in kerken, bewaart hij een splinternieuwe bijbel naast zijn bed.

Soms leest hij me Bukowski voor, prevelt de gedichten voor zich uit alsof het om gebeden gaat.

Als ik hem vertel dat ik atheïstisch ben, drukt hij me tegen zijn slaapkamermuur en zoent me

met de overtuiging van iemand die gelooft in leegte na de dood.  

[somsmisikmezelf]

Verschijning

Ik zag je glanzen in je eigen silhouet

en het begon me toen opeens te dagen

dat door alle lichtlagen die je leefde

het geen enkel mens zou donderen

of ik het daadwerkelijk durfde te vragen

als een mier draag je je gewicht keer tien

en alle schaduwlijnen zijn je vreemd

je besloot om jezelf heen te draaien

als een zon die niemand je nog ontneemt

in de stiltecoupé schiet je in de lach

je danst op de liedjes in de Albert Heijn

ik zie je zachtjes huilen bij de zonsondergang

als je zegt dat niets zo heeft moeten zijn

en nu ik zo over je zit na te denken 

besef ik me stiekem meer en meer

dat ik je eigenlijk niets te vragen had

maar het ontbreken van jou

en je verschijning brak me elke keer

[somsmisikmezelf]

Universe

[somsmisikmezelf]

No matter how happy I am or how good my mood is I always have this empty feeling deep in my heart that doesn’t go away.

[somsmisikmezelf]

Oud en vergeten

Je huis voelt als thuis al lang niet meer

En je blijft me vragen of je je deur wel goed hebt dichtgedaan

En hoe laat je dan weer naar huis moet

Want voor het eten zal je wel weer moeten gaan

Onze kinderen zijn alleen van jou

En de kleren in de kast herken je niet

Ze hangen er al honderd jaar

Maar ik voel dat je ze niet echt ziet

Dat is wat mij betreft niet anders

Je kijkt me allang niet meer echt aan

Soms wisselen we wat woorden

Maar ik kan de taal die je spreekt niet meer verstaan

Gesprekken kan je niet meer volgen

En je vraagt te vaak naar dingen terug

na nog geen drie seconden ben je het weer vergeten

Want alles gaat altijd veel te vlug

Je vraagt of je vader vanavond thuiskomt

En of je moeder heeft gebeld

Waar je broers en zussen zijn vandaag

Of ik thuis over je heb verteld

Soms zeg ik heel liefkozend

Dat je het soms gewoon even niet weet

Ik zeg je dat dat oké is

Zolang je mij maar niet vergeet

En ik weet dat dit al te laat is

Samen oud zijn leek zo'n mooi idee

Maar wil het zelf nog niet beseffen

Dat het nooit oud en gelukkig wordt met zijn twee

Meer nog dan dit ben je boos op me

Hoe ik dat in godsnaam durf te beweren

Als ik de overlijdensaktes van je ouders uit de lade pak

Dat je ze vandaag nog hebt uitgezwaaid zou je willen zweren

Je bent niet meer, je bent al weg

En ik probeer het niet meer uit te leggen

Dat ik rouw om jou, mijn lief

Juist als je me aankijkt en je ogen niks meer zeggen

(over mijn oma met dementie vanuit mijn opa's perspectief)

[somsmisikmezelf]

[somsmisikmezelf]

[somsmisikmezelf]

Ik huilde zoals ik al een hele tijd niet gehuild heb onderweg naar huis op de fiets net. Weet nieteens zo goed waarom. Het leven is intens en fijn en kut en alles tegelijk

[somsmisikmezelf]

“Je lijkt zo verloren, zo zoekend. Je wil sterk en onafhankelijk zijn, maar tegelijkertijd wil je dat dingen je raken. En zodra dingen je raken lijk je verbaasd en probeer je uit alle macht de gaten in je muren te dichten, zonder dat je ziet hoe zinloos het is.”

[somsmisikmezelf]

“Een dichter kan niemand troosten, maar poëzie kan een dijk slopen vanbinnen.”

— Anne Vegter (via dood-leuk)

[somsmisikmezelf]

Hey, ik las ‘misschien het einde van het begin van ons verhaal’ en ik voelde jouw pijn en mijn pijn. En ik wil je waarschuwen om goed je hart te bewaken, soms kan je beter tijd investeren in je hart laten helen dan in het in nog kleinere stukjes laten breken. Luister goed naar je hart maar ook naar je hoofd. <3

Dankjewel wat lief! Ik hoop dat je pijn snel verzacht. Ik doe mijn best mijn hart te bewaken maar soms voelt het alsof het leven het anders niet meer waard is.

[somsmisikmezelf]

[somsmisikmezelf]

[somsmisikmezelf]