sprokkels - Tumblr blog

[sprokkels]

Wie jij bent

Jij bent het vormloze waarin de vormen verschijnen, de helderheid waarin verwarring komt en gaat, de verlangenloosheid waarin verlangens opkomen, het al-thuis-zijn waarin het zoeken verschijnt, de stilte waarin lawaai komt en gaat, het tijdloze waarin ouderdom verschijnt, het bewegingloze waarin alle bewegingen zich afspelen, de vrede waarin onvrede verschijnt, de beschikbaarheid waarin weerstand komt en gaat, de perfectie waarin het idee gebrekkig te zijn verschijnt, het onsterfelijke waarin geboorte en dood verschijnen, de vrijheid waarin gehechtheid komt en gaat, de eeuwigheid waarin tijd verschijnt, het Zijn waarin het idee ‘er nog niet te zijn’ verschijnt, de onverstoorbaarheid waarin onrust komt en gaat, de wakkerheid waarin dromen verschijnen.

Wat jij bent is niet iets wat verschijnt,  maar dat wat onafgebroken schijnt op de dingen die verschijnen. Erik van Zuydam

[sprokkels]

“Het is goed om je briljantheid onder een bosje te verbergen, anoniem te zijn, lief te hebben van wat je doet en niet te pronken. Het is goed om lief te zijn zonder naam. Dat maakt je niet beroemd, het zorgt er niet voor dat je foto in de kranten verschijnt. Politici komen niet aan je deur. Je bent gewoon een creatief mens die anoniem leeft, en daarin zit rijkdom en grote schoonheid. "

Jiddu Krishnamurti, het Boek van het Leven.

[sprokkels]

Maker: martinwimmer | Bronvermelding: Getty Images/iStockphoto

[sprokkels]

Ziekte, ouderdom en naderende dood zijn de geschenken van het universum die als ze liefdevol aanvaard worden ons verbinden met alles wat leeft.

Gelezen in: Wijzen naar de maan / Jan Geurtz

[sprokkels]

Morning light

Dmitry Zakharov

[sprokkels]

Wat ziekte ons kan leren...

[...] Ieder van ons zal op een bepaald moment in het leven een slechte gezondheid hebben, misschien gehandicapt raken, en we zullen allemaal sterven, tenminste in deze vorm. Dit is een feit van het leven waar we ons nooit van moeten afkeren, willen we echt mens zijn, wat ook echt goddelijk is. Als we ons van de dood afkeren, keren we ons van het leven af. Als we ons afkeren van het lijden, sluiten we ons hart en maken we ons los van de uitgestrektheid en het mysterie van het universum.

Door na te denken over de dood, de vreemdheid van onze eigen sterfelijkheid en de [...] sterfelijkheid van degenen van wie we houden, kunnen we de heiligheid en kostbaarheid van dit leven beseffen. We kunnen onze dagen niet langer als vanzelfsprekend beschouwen. We mogen niet langer aannemen dat we alles onder controle hebben. We kunnen ons bewust worden van de heiligheid van het bestaan ​​zelf. Ik heb in de loop van de jaren uitgebreid geschreven en gesproken over dood en pijn, maar door deze ervaring, door deze crisis heen, brengt het leven me nog dichter bij mijn eigen kwetsbaarheid, kwetsbaarheid en uiteindelijk sterfelijkheid. Het valt me ​​op dat ziekte een vorm van dood is. Het is niet wat er vóór de dood komt. Het is een dood op zich, en voorbereiding en oefening om te sterven. Het is de ineenstorting van onze droom van "perfecte gezondheid", onze droom van morgen, zulke gelukkige en zorgeloze dromen! Het is het uiteenvallen van enige hoop over hoe onze toekomst eruit zou zien - onze plannen, wat we wilden, waar we heen gingen, waartoe we in staat zouden zijn als we ouder worden, hoe we zouden leven. Het is - als we er op deze manier kunnen mee omgaan - de dood van onze oude overtuigingen, meningen, dogma's, van hoe het leven 'hoort' te zijn, van hoe we 'zouden moeten' voelen en kijken, denken en praten, zelfs lopen of ademen. Het is de dood van onbewuste gewoonten, een kans om echt te vertragen en de balans op te maken. Ziekte verbrijzelt onze fantasieën en dwingt ons om naar onszelf te kijken, doordringend, eerlijk, te kijken naar de manieren waarop [...] we ons verbergen voor het leven, waarop we vluchten voor het ongewenste in onszelf en anderen, waarop we ons schamen en onszelf [...] bespotten en onteren, misschien zoals we werden bespot of beschaamd toen we onschuldige kinderen waren. We kunnen beginnen zien op welke manieren we onszelf te hard pushen of onszelf niet hard genoeg pushen, onszelf tekort doen door te denken dat we "minder" zijn dan we zouden kunnen zijn; de manieren waarop we ons afkeren van het huidige moment zelf, de manieren waarop we onszelf afleiden van ongemak. Ziekte is een toornige, doordringende, maar uiteindelijk medelevende leraar, een leraar die we misschien nooit hadden verwacht of gevraagd. We kunnen vechten en rebelleren tegen onze huidige realiteit. We kunnen protesteren en naar de hemel schreeuwen: “Dit is oneerlijk! Waarom moest dit MIJ overkomen? ”. We kunnen ontkennen wat er gebeurt, het rationaliseren, ons ervan afleiden. Maar op een gegeven moment komen we misschien uitgeput op een plaats van overgave. We worden geroepen om onze ziekte in het gezicht te staren. En laat al onze verouderde dromen afbrokkelen, dromen over hoe ons leven zou "zijn". We worden geconfronteerd met "wat is". Geen scheiding meer. We nemen een dappere stap naar de ongegronde plek... En misschien beginnen we daar echt te luisteren naar het lichaam en zijn pijntjes en pijnen en verlangens, luisteren naar het ongemak zelf en vragen we het: “Wat ben je gekomen om mij te onthullen? Heb je leiding of wijsheid of iets anders om mij te laten zien? Wat gebeurt er als je dagen, weken, jaren bij mij blijft? Wat gebeurt er als ik nooit "beter" word? Wat dan? Kan ik me openstellen voor die mogelijkheid, die verwoesting? " 'Wat gebeurt er als ... ik nu gewoon hier kan zijn? Vandaag. Wat gebeurt er als ik deze dag gewoon kan leven ...? " Dit is een plaats van totale nederigheid. We zitten voor het leven op onze knieën. We merken dat we geen controle hebben. (Hadden we ooit de controle?). We werpen ons neer voor het onbekende. We buigen voor alles dat “uit onze handen” is. En misschien, heel misschien, kan op die plaats van dood, dood van het oude leven en de oude dromen en de zekerheid van het ego en de heerschappij over het leven, iets nieuws, iets creatiefs en onverwachts groeien. Uit de as van de oude realiteit kunnen we misschien de kleine dingen in deze nieuwe realiteit gaan waarderen, dichter bij de eb en vloed van de levende dag komen: de smaak van thee, het gevoel van de ochtendbries op ons gezicht, de hoe onze schouders, voeten of handen nu aanvoelen. Het feit dat we nog 24 uur op deze kostbare aarde hebben gekregen. Om te accepteren wat is ... of om weg te rennen. Om te voelen ... of helemaal niets te voelen. Om op te merken ... of niet op te merken wat we wel of niet opmerken. Om je terug te trekken uit het leven of je erin uit te breiden. Om aardig voor onszelf te zijn, of om te beseffen dat we helemaal niet aardig voor onszelf zijn. Om een ​​beetje in de pijn van Nu te leunen, om een ​​korte onderbreking van de pijn op te merken. Om onszelf te voelen terugdeinzen voor pijn, weerstand te hebben tegen beklemming, wat zo natuurlijk is. Moed hebben of helemaal geen moed hebben vandaag. Wees niet streng voor jezelf, mijn vriend. Het is niet makkelijk. Het is echt niet. Dit is wat ik aan het ontdekken ben. Wanneer de lichamelijke gezondheid die men als vanzelfsprekend beschouwde zo snel wegvalt, is het niet gemakkelijk. Dit is vernederend, en na al die jaren van meditatie, bewust uitrusten, mijn diepste gevoelens ontmoeten, de pijnlijke plekken leren kennen, hier was ik niet op voorbereid. Hoe kunnen we ooit echt "voorbereid" zijn? Laat jezelf falen, laat je vallen, mijn vriend, laat je meeslepen in het verhaal. Laat jezelf ergens anders willen zijn, iemand anders, overal anders behalve hier. Laat jezelf precies zijn wat je bent, waar je bent, hoe je bent. Mens. Onvolmaakt. Feilbaar. Breekbaar. Gekwetst. Bang. Volkomen lief, maar soms ook volkomen onbeminnelijk. Geconfronteerd met het ongewenste. Soms niet in staat om het ongewenste onder ogen te zien. Soms verlangend naar het einde. Laat u vandaag breken, op het altaar van het leven zelf. [...] Soms laat spiritualiteit het allemaal zo gemakkelijk klinken. Soms doen zelfs mijn geschriften dat. 'Wees gewoon aanwezig! Accepteer gewoon! Wees gewoon bij wat is! Vertrouw het allemaal! ”. Maar soms ... is het echt f ****** moeilijk. Het is gewoon zo. En weet je, dat is ook het leven. De pijn en de strijd en de ondergang. Dat is ook ‘wat is’. Zoals een vriend me onlangs bekende: "Jeff, ik voel me rot vandaag en ik wil het niet weggeestelijken. Ik wil er niet van op de hoogte zijn. Ik wil het niet accepteren. Ik wil het niet weg mediteren. Ik wil in dat gevoel duiken, weten hoe het is om me echt sh * tty te voelen, zodat er vanbinnen geen oorlog meer is .... " Om te accepteren waar we zijn, moeten we soms beginnen met te accepteren dat het moeilijk, misschien zelfs onmogelijk is om te accepteren waar we zijn. We accepteren onze strijd, onze niet-acceptatie, onze weerstand, dat kleine kind in ons dat huilt: "Ik vind dit zo verdomd moeilijk en ik wil hier niet zijn en ik wil dat de dingen terug zijn zoals ze vroeger waren!". Soms moeten we beginnen. Bij het begin. Bij het pijnlijke, rauwe, teleurstellende, verpletterende maar waarheidsgetrouwe begin. Het waarheidsgetrouwe begin… dat is waar het leven is. Het is waar we elkaar allemaal ontmoeten. Het is waar genezing kan plaatsvinden. Misschien is dat ook wat ‘dood’ is: het ultieme, ultieme begin. Een plek waar we ons verloren voelen, en toch op de een of andere manier vertrouwd. Het is de pijn van Nu die ons naar huis wijst. Dit is een nieuwe kans om los te laten wat we dachten dat het leven zou zijn, en ons te richten op de manier waarop het leven is. Om oude dromen los te laten en opnieuw te dromen en te hopen. Of ... om vandaag gewoon zonder dromen of hoop te zijn en in de rauwe, gekwetste momenten te leven.

Gelezen op de FB-pagina van Jeff Foster 

[sprokkels]

Dandelions for wine.

Alexei

[sprokkels]

Als je van ‘healing’ een doel op zich maakt, creëer je innerlijk conflict, want je wilt iets veranderen, je wilt je van iets ontdoen. Werkelijke heling van psychische wonden kun je niet forceren. Werkelijke heling is een bijproduct van een verschuiving van perspectief; van de positie van ‘de gewonde persoon’, naar de stille ruimte van Bewustzijn. Alleen vanuit die  stille beschikbaarheid kun je ruimte geven aan de pijn en er innig mee aanwezig zijn, zonder ook maar iets te hoeven veranderen. En pas als er niets hoeft te veranderen vindt ware heling plaats, dat is de paradox. De grootste wonderen gebeuren als er niets hoeft te veranderen.

Erik van Zuydam

[sprokkels]

Rsfotografia

Photographer

[sprokkels]

Op zijn veerstigste liep Franz Kafka (1883-1924), die nooit getrouwd was en geen kinderen had, door het park in Berlijn toen hij een meisje ontmoette dat huilde omdat ze haar favoriete pop kwijt was. Zij en Kafka hebben zonder succes naar de pop gezocht. Kafka zei dat ze hem daar de volgende dag moest opzoeken. Ze zouden terugkomen om haar te zoeken. De volgende dag, toen ze de pop nog niet hadden gevonden, gaf Kafka het meisje een brief ′’geschreven’ door de pop met de woorden:′′Huil alsjeblieft niet. Ik maakte een reis om de wereld te zien. Ik zal je schrijven over mijn avonturen." Zo begon een verhaal dat doorging tot het einde van Kafka’s leven.Tijdens hun samenkomsten las Kafka de zorgvuldig geschreven brieven van de pop voor, met avonturen en gesprekken die het meisje schattig vond. Uiteindelijk bracht Kafka de pop terug (hij kocht er een) die terug was gekomen naar Berlijn. “Ze lijkt helemaal niet op mijn pop”, zei het meisje. Kafka gaf haar nog een brief waarin de pop schreef: ′′Mijn reizen hebben me veranderd." Het kleine meisje knuffelde de nieuwe pop en nam haar dolsgelukkig mee naar huis. Een jaar later overleed Kafka. Vele jaren later vond het inmiddels volwassen meisje een brief in de pop. In de kleine brief getekend door Kafka stond geschreven: ′′Alles waar je van houdt zal waarschijnlijk verloren gaan, maar uiteindelijk zal de liefde op een andere manier terugkeren."

gelezen op Facebook

[sprokkels]

by Gab-Rysia

[sprokkels]

Krachtige woorden van Anthony Hopkins:

′′ Laat mensen gaan die nog niet klaar zijn om van je te houden. Dat is het moeilijkste wat je ooit zult moeten doen en het zal ook het belangrijkste zijn: Stop met het geven van je liefde aan degenen die nog niet klaar zijn om van je te houden. Stop met moeilijke gesprekken met mensen die niet willen veranderen. Stop met verschijnen voor mensen die onverschillig zijn voor jou. Stop met het liefhebben van mensen die nog niet klaar zijn om van je te houden. Ik weet dat je instinct alles in het werk stelt om de goede genade van iedereen om je heen te winnen, maar het is ook de impuls die je tijd, energie en geestelijke, fysieke en spirituele gezondheid zal stelen... Als je je begint te manifesteren in je leven, volledig, met vreugde, interesse en inzet, zal niet iedereen klaar zijn om je op deze plek van pure oprechtheid te vinden... Dat betekent niet dat je moet veranderen wie je bent. Dat betekent dat je moet stoppen met het liefhebben van mensen die nog niet klaar zijn om van je te houden. Als je wordt uitgesloten, subtiel beledigd, vergeten of gemakkelijk genegeerd door de mensen aan wie je je tijd geeft, doe je jezelf geen plezier door hen je energie en je leven. De waarheid is dat je niet iedereen bent...En dat niet iedereen voor jou is... Dat maakt deze wereld zo speciaal als je de weinige mensen vindt met wie je een echte vriendschap, liefde of relatie hebt... Je zult weten hoe waardevol dat is...Omdat je hebt ervaren wat niet zo is... Maar hoe meer tijd je doorbrengt met proberen om van iemand te houden die dat niet kan... Hoe meer tijd je verspilt met het ontnemen van dezelfde verbinding... Er zijn miljarden mensen op deze planeet en velen van hen zullen bij jou zijn, op hun niveau, met hun trillingen, van waar ze staan... Maar... Hoe kleiner je blijft, betrokken bij de privacy van mensen die je gebruiken als een kussen, een achtergrondoptie, een therapeut en een strateeg voor hun emotionele genezing... Meer tijd blijf je buiten de gemeenschap die je wenst. Misschien als je stopt met verschijnen, word je minder gezocht... Misschien als je stopt met proberen, stopt de relatie... Misschien als je stopt met sms ' jes te versturen, blijft je telefoon dagen en weken donker... Misschien als je stopt met van iemand te houden, zal de liefde tussen jullie verdwijnen... Dat betekent niet dat je een relatie verpest hebt! Dat betekent dat het enige wat deze relatie hield de energie was die jij en jij alleen inhielden om het in de stroom te houden. Het is geen liefde. Het is een beetje gehechtheid. Het is een kans willen geven aan wie het niet wil! Het meest waardevolle en belangrijkste wat je ooit hebt is je energie. Het is niet alleen jouw tijd omdat het beperkt is... Het is jouw energie! Wat je elke dag geeft is wat er steeds meer zal ontstaan in je leven. Het zijn degenen aan wie je je tijd en energie geeft, die je bestaan bepalen. Als je dat beseft, begin je te begrijpen waarom je zo ongeduldig bent als je je tijd doorbrengt met mensen die niet bij jou passen, en in activiteiten, plaatsen, situaties die niet bij jou passen. Je zult beginnen te beseffen dat het belangrijkste wat je kunt doen voor je leven, voor jezelf en voor iedereen die je kent, je energie sterker beschermt dan wat dan ook. Maak van je leven een veilig toevluchtsoord waarin alleen mensen die met jou compatibel zijn zijn toegestaan. Jij bent niet verantwoordelijk voor het redden van mensen. Je bent niet verantwoordelijk om hen ervan te overtuigen dat ze gered moeten worden. Het is niet jouw taak om voor mensen te bestaan en hen je leven te geven, beetje bij beetje, moment na het moment! Want als je je slecht voelt, als je je verplicht voelt, ben jij de wortel van dit alles door je aandringen, bang dat ze je niet de gunsten teruggeven die je hen toegekende... Het is jouw enige feit om te beseffen dat je de geliefde van je lot bent en om de liefde te accepteren die je denkt te verdienen. Beslis dat je een echte vriendschap verdient, een echte inzet en een volledige liefde voor gezonde en welvarende mensen. Wacht dan even... maar even...En kijk hoe alles begint te veranderen..." Anthony Hopkins

[sprokkels]

eigen foto 

[sprokkels]

Er leek iets geboren, er leek iets te kunnen sterven, maar niet alles is wat het lijkt. 

Joris Vincken

[sprokkels]

Wij zijn reizigers op een kosmische tocht, kosmisch stof dat in dwarrelwinden en maalstromen van oneindigheid wervelt en danst. Het leven is eeuwig. Maar de vormen die het leven aanneemt  zijn voorbijgaand, vluchtig, vergankelijk.  Deepak Chopra

[sprokkels]

Maximum Binding-Neighbor

Racoon - Raccoon - Procyon lotor

Spring really seems to be the best season to watch raccoons.

[sprokkels]

Soms en altijd

Soms maak ik mij klein. Soms maak ik mij groot. En datzelfde doe ik soms met jou.

Soms maak ik mij sterk. Soms maak ik mij zwak. En datzelfde doe ik soms met jou.

Soms maak ik mij druk. Soms maak ik mij zorgen. Soms maak ik mij sappel. Soms maak ik mij woedend. En datzelfde doe ik soms om jou.

Soms maak ik mij treurig. Soms maak ik mij slachtoffer. Soms maak ik mij schuldig aan van alles en nog wat. En datzelfde doe ik soms bij jou.

Soms, nee, steeds vaker, meestal maak ik helemaal niets van jou, noch van mij. Dan ben ik vrij en laat jou vrij en toon dat wij beiden vrij zijn. En dat vrijheid meer dan blijheid is.

Dat vrijheid echt een keuze is en dat ik dus gewoon kan kiezen wat ik doe met mij, en jou. Ja, ik kan vrij zijn van elk oordeel of idee over jou en mij.

En zodra ik zelf niets meer maak zie ik dat alles gegeven wordt wat er werkelijk toe doet en dat al het gemaakte niets dan nep is

en daarom nooit geweest is en nooit zal zijn. Ja, vrijheid toont het ware dat net zo vrij is als vrijheid zelf.

Ja, ik stop nu echt met maken. Want eigenlijk kan ik het gewoon niet maken van jou en mij van alles te maken wat nooit echt is en nooit echt zal zijn.

Soms maak ik een dwaas die dwaze dingen maakt en doet. Ik kan dit altijd zien. Altijd kan ik dit zien. Ik zie het als ik dat wil.

Olette Luitwieler gelezen op FB bij Olette Luitwieler