stefaniabergs

[stefaniabergs]

Hlutir sem ég ætla hætta að gera áður en ég dey

„Hlutir sem þú verður að gera áður en þú deyrð“

Það er til endalaus af bókum, greinum og bíómyndum sem fjalla um þetta málefni. Að skrifa „Bucket“ lista og gæta þess að uppfylla allskyns markmið áður en maðurinn með ljáinn bankar á dyr. Ég er sjálf með endalaust af þessum listum. Þeir breytast reglulega, ég tel það ekki lengur líklegt að ég muni ganga í hjónaband með Ryan Giggs eða komast að því hvað raunverulega varð um rússnesku prinsessuna Anastasíu, en ýmislegt hefur haldist í gegn um tímann. Eins og þessi blessaði bátur. Ég hef alltaf ætlað mér að eignast bát (stundum að smíða hann) og sigla um höfin. Við vitum hinsvegar aldrei hvenær við munum deyja, og hafa listar sem þessi verið áminning að láta draumanna rætast fyrr en það er of seint. En er ég á leiðinni að kaupa mér bát núna? Nei. Hvað í ósköpunum ætti ég að gera við bát? Ég hef ekki peninga til þess að halda honum við eða geyma hann, ég þyrfti að læra að sigla og fá allskyns leyfi til þess eins að geyma bát í Reykjarvíkurhöfn sem ég myndi sigla rétt út fyrir í þau fáu skipti sem veður leyfir.

Ég er ekki að tala gegn því að hafa markmið, og ég vona að einhverntímann muni ég hafa tíma og pening til þess að sigla um hafið með skipstjórahatt, en það er ekki markmið sem ég ætla hugsa um núna. Því að þótt það sé margt sem mig langi að gera, þá er líka margt sem mig langar að hætta að gera. Ég tel að slíkur listi eigi mun betur við í lífi mínu í dag.

Þegar ég horfi yfir ævina mína þá sé ég að það eru hlutirnir sem ég ákvað að hætta að gera sem hafa haft jákvæð áhrif á líf mitt frekar en annað. Mitt andlega ástand snerist alveg við þegar ég hætti í vondu sambandi og lífið umbreyttist þegar ég lagði flöskuna á hilluna. Þessar ákvarðanir höfðu líka áhrif á fólkið í kring um mig, ég hef a.m.k. ekki enn lent í því að einhver segi „algjör synd að þú sért hætt að drekka, þú sem varst svo skemmtileg þegar þú varst full“. Því ætla ég að reyna að einblína á stóra samhengið og hvaða hluti ég vil taka út úr lífi mínu. Svo eitthvað sé nefnt:

„Hlutir sem ég ætla hætta að gera áður en ég dey“

1.      Þykjast ekki þurfa á kortaleiðbeiningum að halda.

Ég eyddi góðum hálftíma í morgun að ráfa um Granda í leit að Íslandsbanka, í grenjandi rigningu í þokkabót. Hefði ég getað tekið upp Google Maps og sparað mér þessa vitleysu? Já, en þrjóska ég var fullviss um að ég gæti fundið út úr þessu sjálf. Atvik sem þessi eiga sér stað í hverri viku, ég er gjörsamlega ratlaus og verð að hætta að halda öðru fram.

2.      Segjast ætla út að hlaupa.

Ég hata að hlaupa. Gjörsamlega þoli það ekki. Til hvers í ósköpunum er ég að segjast ætla gera eitthvað sem að ég veit að er ekki að fara að gerast? Það er ekki eins og fólk muni verða agndofa yfir þessum upplýsingum, „Vá, hún ætlar að hlaupa! Mangað!“ Nei. Fullt af fólki hleypur út um allt og öllum er slétt sama. Undir þetta fellur líka fleira, ég þarf yfirhöfuð að hætta að halda því fram að ég ætli að gera eitthvað sem ég mun ekki gera. Það er gjörsamlega tilgangslaust og lætur mig einungis vera svekkta yfir sjálfri mér fyrir að láta ekki verða af því.

3.      Ofhugsa og endurskrifa fortíðina.

Ég veit ekki hversu miklum tíma ég hef eytt í það að velta mér upp úr einhverju sem að ég sagði eða gerði fyrir löngu síðan. Og ekki bara alvarlegum hlutum, ó nei, ég hef legið andvaka að skammast mín yfir einhverju sem ég gerði í fimmta bekk í grunnskóla. Og þessi hugsun um „hvað ef“ ég hefði ekki gert hitt eða þetta og gert eitthvað annað í staðinn. Mér þykir leitt að tilkynna það að fortíðin er búin, það er ekkert sem hægt er að gera í henni, og enginn er að pæla jafn mikið í þessu og þú sjálf.

Þessi listi heldur ansi lengi áfram, að hætta að þykjast vera einhver önnur en ég er, hætta að reyna að stjórna öðru fólki, hætta að eyða peningum í óþarfa, hætta að skoða kommentakerfi og svo ótal margt fleira. Því að tíminn sem við höfum hér á jörðu er takmarkaður, og hversu mikið getum við ekki vitað. Ég hvet alla til þess að eltast við drauma sína og stroka út af „bucket“ listum sínum hafi þeir kost á því. En þangað til held ég að það sé meinholt að gera lista yfir hluti sem má sleppa og tileinka sér það dagsdaglega.

[stefaniabergs]

Kostir þess að vera öðruvísi

Hjá mér byrja flestir morgnar eins. Ég vakna snemma til þess að geta legið í rúminu með kaffibolla og horft á fréttir um pólitík. Mestmegnis Bandaríska en einnig alþjóðlega. Áður en ég fer út í daginn kem ég oftast einum eða tveimur Ted Talks fyrir. Þessi morgun byrjaði eins og aðrir, með kaffi í hönd hristi ég hausinn yfir Trump og var ánægð með Theresu May fyrir að setja kosningabaráttur á bið eftir atburði í Manchesterborg. Síðan valdi ég af handahófi Ted Talk á meðan ég kom mér á fætur. Myndbandið sem ég valdi var fyrirlestur Marianne Cantwell; „The hidden power of not (always) fitting in“. Vanalega eru þessir fyrirlestrar áhugaverðir en heyrðir með hálfu eyra stúlku sem veit ekki hverju hún á að klæðast eða hvernig skuli díla við hárið sitt, en þessi fyrirlestur var eitthvað allt annað. Með burstann í hárinu settist ég niður og horfði á þessa ungu konu lýsa mér sjálfri. Myndrætt setti hún upp persónuleika sem passar ekki í neitt box. Hún lýsti því hversu fáránlega ólík áhugamál hennar voru og hvaða augum hún liti lífið og ég var agndofa. Því að ef hún passaði hvergi inn í þá gerði ég það ekki heldur.

Ég er 26 ára og ég skil ekki hvers vegna ég hugsa ekki eins og aðrir í kring um mig. Mig langar ekki að safna mér fyrir íbúð, kaupa bíl og eignast börn. Ég hef verið yfir mig ástfangin í fortíðinni en aldrei hitt mann sem ég get hugsað mér að eyða ævinni með, því að ég hef engum kynnst sem skorar á mig og ýtir mér í átt að mínum fáránlegu draumum. Vinir mínir eru af öllum toga því að ég hef endalausan áhuga fyrir mismunandi hlutum. Þessi spurning um það hver ég raunverulega sé, í hvaða box ég flokkast veldur mér óhamingju. Þessi óróleiki og ótti um að ég muni aldrei verða fullkomlega sátt með líf mitt því ég muni alltaf vera leitandi að einhverju meira, einhverju nýju. Ég er í tilvistarkreppu þessa dagana því að mér finnst ég þurfa að velja mér braut, starfsframa eða lokatakmark og ég veit ekki neitt því að ég vil gera svo margt. Í bókahillunni minni eru forn trúarrit við hliðina á eðlisfræðibókum, Shakespeare við hliðina á Douglas Adams. Festar í tölvunni eru jafn margar síður um hvernig skuli kóða og það eru um sumartískuna 2017. Slayer við hlið N.W.A., Blake Shelton og Beethoven.

Ástæða þess að ég óttast framtíðina er vegna þess að mér finnst ég hvergi passa inn í. Ég sé ekki fyrir mér tímapunkt þar sem ég er sátt því að það eina sem hræðir mig meira en að vera föst í þessu ástandi óstöðugleika er að vera föst í einhverju einu boxi.

En hlustandi á þessa bresku konu tala fékk ég innblástur. Ég verð að hætta að finnast ég persónuleikalaus vegna þess að ég get ekki takmarkað mig og líta frekar á það að ég hafi stóran persónuleika, sem nær yfir fullt af boxum sem er allt í lagi að skoppa á milli. Ég þarf ekki að vera eins og allir hinir og láta samfélagslegan þrýsting hafa svona mikil andleg áhrif á mig.

Því að það er allt í lagi að vera ekki eins og aðrir. Þú þarft að skapa þína eigin framtíð og fylgja eigin hjarta. Það er allt í lagi að svara þessum óþolandi spurningum; „Hvað ætlarðu að starfa við?“, „Hvenær ætlarðu að finna þér maka/eignast börn/kaupa íbúð?“ með því að segja einfaldlega „Ég veit það ekki ennþá, en það gerist ef að það á að gerast“. Hættu að troða þér í box og smíðaðu bát, sigldu hvert sem þú vilt á hverjum tímapunkti og fremst af öllu - hættu að hugsa um álit annara.

[stefaniabergs]

Allir karlmenn eru hálfvitar og allar konur eru klikkaðar

- Er það ekki annars? Ég ætla breyta aðeins til á þessari síðu og henda inn amk einu bloggi, því tjáning er tjáning hvort sem hún komi fram  í bundnu máli eða ekki.

Það sem hefur legið á huga mér undanfarið er pælingin um konur og samskipti kynjanna. Ég fór nefnilega í bíó um daginn og sá myndina Gone Girl, en hún er fjandi góð þrátt fyrir að bókin sé betri (það er yfirleitt þannig). Það sem sló mig mest var þó lýsingin á ,,svölu stelpunni’’ sem kom fram í myndinni, og staðreyndin að ég varð að viðurkenna fyrir sjálfri mér að ég var 100% sammála því sem sagt var; Svala stelpan er ekki til! (Og sé hún raunveruleg, þá hef ég svo sannarlega ekki hitt hana) “Men always say that as the defining compliment, don’t they? She’s a cool girl. Being the Cool Girl means I am a hot, brilliant, funny woman who adores football, poker, dirty jokes, and burping, who plays video games, drinks cheap beer, loves threesomes and anal sex, and jams hot dogs and hamburgers into her mouth like she’s hosting the world’s biggest culinary gang bang while somehow maintaining a size 2, because Cool Girls are above all hot. Hot and understanding. Cool Girls never get angry; they only smile in a chagrined, loving manner and let their men do whatever they want. Go ahead, shit on me, I don’t mind, I’m the Cool Girl. Men actually think this girl exists. Maybe they’re fooled because so many women are willing to pretend to be this girl.’’

Getur verið að konur teljist klikkaðar vegna þess að þær geti breytt algjörlega um persónuleika upp úr þurru og karlmenn hálfvitar því þeir vænta einhvers sem er ekki raunsætt?

Þegar kemur að ástarsamböndum, byrjum við ekki öll að leika einhverskonar hlutverk í von um að heilla hinn aðilann, hlutverk sem stundum eiga ekkert skylt við okkar raunverulegu tilfinningar og væntingar? Ekki misskilja mig, auðvitað erum við öll misjöfn og áhugamáin með því, en þetta frjálslega viðhorf gagnvart lífi hins aðilanns og sífelld þörf á samþykki er gífurlega ríkjandi þegar kemur að því að eignast maka, en er þetta viðhorf sannleikanum samkvæmt? Ég þekki svo sannarlega karakterinn ,,svala stelpan’’ og hef verið hún óspart, og hef oftast jafnvel ekki hugmynd um að ég er að leika hlutverk sem er í algjörri andstæðu við tilfinningar mínar. Ég held að það sé kominn tími á að ég hætti þessari vitleysu, ef ég vil læra að elska sjálfa mig og að vera fær um að elska aðra verð ég að viðurkenna hvað ég raunverulega vil – ef ég geri það ekki, hvernig get ég þá vonast til þess að öðlast það?

Ég er ekki svala stelpan. Ég er tilfinningasöm, dramatísk, ofhugsa flest alla hluti, er auðsærð og get gleymt mér í óraunverulegum dagdraumum og verið alltaf jafn hissa þegar hlutirnir fara ekki nákvæmlega eins og ég vil að þeir fari. Ég þarf stöðuga áminningu á því að ég sé elskuð, þarfnast líkamlegrar sem andlegrar nándar og vil vita allt sem leynist í hugarheimi hins aðilanns. Ansi klikkuð ekki satt?

En þetta er ég, og það er í lagi því ég er líka stelpan sem mun elska af öllu mínu hjarta, gefa allt sem ég  á í ástina, er traust og skilningsrík, heiðarleg og opin. Ég er vonlaus rómantíkus á öld þar sem ástarbréf og söngvar teljast úrelt, öld klámvæðingar og ,,friends with benefits’’. En það er ekki það sem ég raunverulega vil, og ég er loksins fær um að viðurkenna það.

Ef þú vilt elska og vera elskuð, er þá ekki mikilvægast af öllu að vera trúr sjálfum sér, heiðarleg um hvað maður vill og taka öðrum eins og þeir eru. Þá fyrst held ég að það sé möguleiki á raunverulegri hamingju, og hver veit, jafnvel sannri ást. - Stefanía

[stefaniabergs]

Dauðinn

Yfir haf og land þú svífur hægt húmir yfir heimi velur þú okkur af handahófi?

Enginn fær þig flúið fyrirboði frelsis

En hvað með okkur sem þú skilur eftir til þess að syrgja til þess að sakna

Til þess að óska að þú snúir við er þú svífur á brott fleiri sálir að sækja

[stefaniabergs]

Our King

Born in to this world as the peoples king to walk the earth and faith to us bring Along brought twelve in his fathers name and soon over spread his religion, his fame Loved by some to others a threat at last the day came that he Pilatus met They tied his arms and they hit his head after beating and burning to the hill him lead Forever be the king shouts the crowd so high but on a wooden cross our king has died

[stefaniabergs]

Tveir pólar

Hvirfilbylur allt snýst í hringi heimurinn fellur úr stað í höfði mínu óttinn heldur mér röksemd er horfin hjálparlaus í eigin huga

ástvinir, fjölskylda steinar sem halda mér fastri frá stjórnlausum vindinum óstöðvandi

ég þrái bara logn

[stefaniabergs]

Bæn

Einstaka nætur ég vaki og bið Fyrir öllum sem ég elska og alheimsfrið Að sorg jafnt sem hatur færist mér frá Að ótta mínum öllum sigrist ég á   Ég bið fyrir styrk á erfiðum stundum Okkar gleymdu vinum sem eitt sinn við fundum Hjálpsemi allra og samheldni manna Visku og fegurð og dyggðum þess sanna   Ég bið fyrir heiminn og bið fyrir mig Að þú vitir að alltaf ég elska þig Með spenntar greipar á griðarstað Ég þakka Guði, fyrir að eiga þig að.

[stefaniabergs]

Fall er fararheill

Það er engin skömm að falla í svaðið – skömmin er að liggja þar.

Það er erfitt að sætta sig við að vera öðruvísi en aðrir, og oft á tíðum leiðinlegt að lifa með því. Ég hef oft velt því fyrir mér hvers vegna lífið gefur fólki svo mismunandi hluti, hver er það sem gaf okkur þessi spil, og hvers vegna? En það er hægt að vinna með lélega hendi, ef þú nýtir tækifærin sem þér bjóðast og gerir þitt besta. Það er það sem ég ætla reyna að gera.

Fyrir tæpu ári var ég búin að klúðra flestu sem að hægt var að klúðra; vinnunni, skólanum, heilsunni, samband við fjölskylduna, fjármálum.. þessi listi er óralangur. En á einhvern undraverðan hátt, með hjálp fjölskyldunnar og vina, og allra mest frá fólkinu í AA, tókst mér að púsla saman lífinu mínu á ný. Ég öðlaðist góða líkamlega heilsu, ég bætti samband mitt við fólkið sem ég elska, ég fékk vinnu og ég fór í skóla og í smá stund var ég virkilega hamingjusöm. En Bakkus er lævís fjandi, og þegar að mér leið ekki lengur illa þá fór hann að hvísla að mér loforðum um ennþá betra líf, besta líf í heimi, því að hin sanna hamingja á aðeins heima í ríki vímunnar. Og ég fór að hlusta. Ég gleymdi þeim stað sem að ég var á þegar að ég hætti, ég gleymdi örvæntingunni og illskunni, gleymdi hlutina sem ég gerði, fólkinu sem ég særði. Hugsanirnar voru óteljandi; þú ert ekki alkóhólisti, þetta var bara tímabil, þetta var ekki það slæmt, þú getur alveg fengið þér EITT vínglas.

Aldrei á ævi minni hef ég nokkurn tíman fengið mér eitt glas.

Þegar að ég var edrú tókst mér að sannfæra sjálfan mig um að ég væri ekki alkóhólisti, sú hugsun sat í hjarta mér í 11 mánuði, smám saman stækkandi þar til að lokum ég tók henni fagnandi. Það tók mig eitt kvöld að sannfærast um að ég sé sjúk. Ég ræð ekki við vímuefnin, mér finnst það hryllilega sorglegt og ég virkilega öfunda fólk sem að getur skemmt sér í vímu án þess að eyðileggja líf sitt, ég öfunda það svo mikið að það er sárt. En ég get það ekki. Ég er líkamlega og andlega ófær um að neyta hugbreytandi efna. Það er til fólk sem að telur að alkóhólismi sé ekki sjúkdómur, það fólk hefði átt að sjá mig í gær. Einn sopi og þetta var búið, leiknum var tapað. Ég gat ekki hætt jafnvel þó að þetta væri sárt og mér liði illa allan tímann, ég drakk í gegn um tárin þar til ég missti allt vit.

En í dag er nýr dagur og ég skal vera edrú. Ég veit að ég gerði mistök og mér þykir það leitt, en ég neita að leggjast í þunglyndi og sjálfsvorkunn vegna þessa. Ég tók feilspor en ég mun standa upp að nýju og ég mun halda áfram, jafnvel þótt ég þurfi að berjast upp á dag.

Ég er afskaplega þakklát fyrir fjölskyldu mína og vini, fyrir þá sem að hafa trú á mér þrátt fyrir allt sem ég hef gert. Ég veit ekki hvað ég gerði til að verðskulda ykkur.

Ég ætla finna hamingjuna á ný, en þangað til þá tek ég þetta aðeins einn dag í einu.

  Stefanía

[stefaniabergs]

Saga af prinsessu

Einu sinni fyrir ekkert svo löngu síðan, var prinsessa. Hún var fögur og sterk, hún vissi muninn á réttu og röngu og var alltaf tilbúin að leggja fram hjálparhönd ef einhver þurfti á henni að halda. Hún var réttsýn og klár, hún hló og brosti og stundum þegar hún gekk um þá brast hún í dans. Hún elskaði lífið, fjölskyldu sína og vini. En einn daginn kom maður klæddur í skínandi brynju. Hann sagðist elska prinsessuna og í smá stund var lífið fullkomið.

En maðurinn sagðist elska prinsessuna of mikið til þess að deila henni með öðrum. Hann fór með prinsessuna í kastalann sinn, langt í burtu frá fjölskyldu hennar og vinum. Hann vildi ekki að hún þvældist um ríkið og hann bannaði henni að dansa. Hún hafði gefið honum hjarta sitt en hann hélt ekki á því og elskaði það, heldur verndaði það með því að læsa það inni í búri þar sem enginn gat snert það. Hún var hans. Hún gat ekki lengur talað við vini sína svo hún reyndi að kynnast vinum hans en við það reiddist hann og bar fram rangar ásakanir. Hún hætti að reyna að þóknast öllum nema honum. En sama hvað hún reyndi var hann aldrei ánægður og gat sífellt fundið nýjar ástæður fyrir því hversu ömurleg hún væri.

En hann elskaði hana.

Hann fann upp á leikjum sem að niðurlægðu og særðu hana. Orð hans brenndu göt á sál hennar. Hendur hans skildu eftir mar á líkama hennar. Hugur hennar fylltist af fögrum myndum af dauða af eigin hendi, allan daginn, alla daga.

En hann elskaði hana.

Stundum horfði hún út um gluggann á heimili hans og gat séð sig dansa hamingjusama um, en hún var föst. Hve mikið hún grét. En hann hataði grátur hennar og læsti hana í dýflissunni í hvert sinn sem fram komu tár. Hann klæddi hana í dulargervi þegar þau fóru út saman og setti á hana grímu svo enginn sæji tárin sem streymdu fram þegar hann tók í aumar hendur hennar, mun blíðara en kvöldið áður. Hún var alein.

En dag einn fór hann með vinum sínum í ferðalag, og prinsessan fékk leyfi til þess að heimsækja móður sína. En móðir prinsessunnar tók grímuna af henni og sá sorgina í augum dóttur sinnar. Hún tók prinsessuna með sér aftur í kastalann þar sem að þær höfðu eitt sinn búið í saman, fyrir hundrað árum síðan. Prinsessan hafði aldrei verið jafn  hrædd, og þurfti hún að komast undir læknishendur til þess að forða henni frá skaða.

En í kastala móður sinnar var prinsessan loksins örugg. Hún tók af sér grímuna, en faldi þó líkamann á meðan hann greri. En hún var komin heim, og á endanum myndi hún endurheimta sjálfa sig. Einn dag myndi hún dansa á ný. 

[stefaniabergs]

Ofurmennið

Hann vaknaði með ristastórt bros og dynjandi standpínu. Eitt augnablik vissi hann ekki hvað það var sem gerði þennan morgun betri en aðra, en um leið og hann opnaði augun kom það allt til baka. Hann dró andann djúpt og dæsti, brosið var sem límt við andlit hans. Gærkvöldið hafði verið fullkomið.

Hann sá fyrir sér fallegt andlit hennar um leið og hann greip um þrútinn lim sinn og herti takið, líkt og hann hafði gripið um háls hennar um nóttina. Hann hamaðist af áfergju og í sæluvímunni gat hann næstum fundið fyrir líkama hennar undir sínum, hvernig krepptir vöðvarnir börðust um, hvernig grannar hendurnar reyndu að ýta honum af. Hann fann lyktina af hári hennar blandast svitalykt sinni. Hvernig hann reif bláu skyrtuna svo hvítur, ber hálsinn kom í ljós. Hann fann fyrir henni og hann nálgaðist fullnægingu, stórar hendur hans kreistu úr henni allan mátt, hún barðist við að ná andanum en hann lyfti eftri hluta líkama sínum upp með föstu gripi um háls hennar. Með beinum handleggjum þrýsti hann sér á hana og er seinasta blik í augum hennar hvarf náði hann alsælu.

Hann þreif sig og klæddi sig í. Í speglinum mætti honum glæsimenni. Hann var hávaxinn, herðabreiður og vöðvamikill. Hannn átti heiminn. Þegar hann gekk út reis hann yfir fólkið sem gekk um göturnar. Hann skynjaði óttablendna virðingu þeirra fyrir honum. Hann gekk fremstur í allar raðir án mótmæla, hann eyddi án þess að hugsa um peninga. Hann bar höfuðið hátt og þegar hann lagðist til hvílu eftir daginn sofnaði hann samstundis og svaf vært sem ungabarn. Næsti dagur var honum einnig í hag og dagurinn eftir það. En með því sem vikurnar liðu fór maðurinn í speglinum minnkandi. Hann bar ekki lengur af í mannþrönginni og fólk virtist ekki einu sinni taka eftir honum er hann gekk framhjá því. Næturnar urðu einnig erfiðari, hann lá andvaka og vaknaði á næturnar skjálfandi og óttasleginn. Eina nóttina vaknaði hann og var á leið sinni inn á baðherbergi þegar hann mætti spegilmyndsinni á veggnum. Hann horfði á grannan, veikburða líkama mannsins sem horfði á hann í gegn um glerið. Hann var lágvaxinn og andlitið var þreytulegt og sorgmætt. Hann var aumingi, til einskis nýtur.

Morgnarnir urðu hryllingur. Ef hann fór út á meðal fólks var hann hræddur um að verða traðkaður að jörðu. Heimurinnleit niður á hann, hæddist að honum. Hann hvíldist á milli haturs og sorgar. Næsta kvöld var hann kominn út. Hann faldist í myrkrinu. Honum gladdist aldrei beint veiðin, undirbúningur var nauðsynlegur en hann var enn veikburða, ófær um að njóta spennunnar. Hann sá hana ganga út af barnum, göngulagið eilítið bjagað en samt dró hún bíllykla upp úr leðurtöskunni sem hún bar á öxl sér. Hann beið eftir því að hún opnaði bílhurðina þar til hann gekk upp að henni og sló hana í hnakkann með járnskafti sem hann hafði sagað af regnhlíf fyrir löngu síðan. Hann kom henni fyrir í farþegasætinu og ók af stað. Brátt yrði líf hennar hans, brátt myndi hann stækka, styrkjast og njóta alls þess góða. Hann fann daufa ilmvatnslyktina sem lifði í bílnum. Hann andaði djúpt að sér og brosti.

Brátt ætti hann heiminn.

[stefaniabergs]

10 dagar

Dagur í óráði Dagur í ofsóknarkennd Dagur í ótta Dagur í afneitun Dagur í afsökun Dagur í skapsveiflum Dagur í sektarkennd Dagur í sársauka Dagur í samþykki Dagur í bata

[stefaniabergs]

Bæn

Góði Guð Taktu frá mér fíknina sem sækir svo sterkt að mér Gefðu mér styrk til að bíða þar til þessi tilfinning er liðin hjá Hjálpaðu mér að muna þær rústir sem líf mitt var Hjálpaðu mér að sjá það sem ég hef byggt upp að nýju Haltu í hönd mína og leið mig í burtu frá fíknidjöflinum Svo ég megi ganga þinn veg í dag sem alla daga Amen

[stefaniabergs]

Ein

Tíminn líður án þess að ég taki eftir því Það er líkt og líf annara haldi áfram en mitt standi kyrrt Ég drekk, ég reyki, ég reyni að gleyma En ég mun aldrei gleyma þér Hluti af mér, hluti úr mér Sem ég myrti Mér þykir þetta leitt en ég get ekkert gert Ég vildi að ég gæti spólað tímann til baka Er það fáránlegt að ég sakni þín?

[stefaniabergs]

Ein

Nú aðeins sorgin sem eftir þig eimdi þú sérð er lítur í minn garð sem eitt sinn gleði og frjósemi geymdi og líf sem aldrei varð

[stefaniabergs]

2009

Út um rimla ég horfi á heiminn

sem heillandi í kring um mig snýst

en ég veit hann er hverfull og gleymin

hann gleymt hefur mér fyrir víst

Því eitt sinn ég frjáls var og fagur

Honum söng ég mitt fegursta lag

en nú er ég raddlaus og magur

á Hans miskunn kominn hvern dag

Hann stöðugt um fjaðrirnar strýkur

tekur frá það sem eitt sinn ég gaf

burt þá mín lífsvitund fýkur

á meðan Hann líkur sér af

Eitt sinn ég reyndi að flýja

og fljúga veröld Hans frá

nú vængi tvo vantar mig nýja

mína hæglega klippti Hann á

Hann vill ekki heyra mig gráta

Hann vill bara horfa mig á

og aðrir fuglar láta

sem þeir hvorki heyri né sjá

[stefaniabergs]

Skrímslið

Hver Skrímslið?

Það er stórt og óhugnalegt. Það er vont skrímsli.

Hvernig lítur skrímslið út?

Það er stórt, og það hefur mjög stór augu sem sjá þig hvar sem þú ert, þú getur aldrei falið þig frá því.Það hefur engin eyru, svo það getur ekki hlustað, það er ekkert sem þú getur sagt til þess að stöðva það.

Hvað gerir Skrímslið?

Það meiðir mig.

Hvernig meiðir það þig?

Ég veit ekki.

Hver er Skrímslið? Hver er það?

Hann getur séð mig.

Hann getur ekki séð þig hér, ég lofað þér því, þú ert á öruggum stað.

Hann mun finna mig.

Ég mun vernda þig, ég get lofað þér því, hann mun aldrei meiða þig aftur.

Þú getur ekki verndað mig. Hann lítur ekki út eins og skrímsli í þínum augum.

[stefaniabergs]

Brú

Sú þrönga brú lífs míns

sem eitt sinn var svo breið,

ef eftir henni lítur

þú sérð mitt æviskeið.

Sumir hlutir eru fagrir

aðra þú vilt ey sjá,

og þótt ég komist þá í gegn um

trúðu mér þeir tóku á.

Því fyrir öll þau óviljaverk

ég sjálfri mér varnir sór,

því með hverjum vonda hlut

brúin mín minnkandi fór.

Ég hélt að ég myndi vita

af slæmri fortíð læra,

svo virðist að hvað sem ég geri

lífið áfram mig heldur að særa.

Að lokum við ég svo þakka

fyrir þennan líka lífsins stallinn,

og það sárnar mig ekki að kveðja

af brúnni minni er ég fallin.