studiereis-2024

[studiereis-2024]

Inhoudstafel

Immigratiemuseum Ellis Island

Interview

De United Nations en de Sustainable Development Goals

Bezoeken Bezoek aan Harlem Hospital Bezoek aan The Bridge Bezoek aan Flanders House met Debbie Joffe Ellis Bezoek aan Central Park

Algemeen Besluit

[studiereis-2024]

1. Immigratiemuseum Ellis Island

Ik heb zes potentiële familieleden gevonden die naar Amerika zijn afgereisd; vier Belgen waaronder een koppel, een Italiaan en een Duitser. De oudste geregistreerde persoon was Louis Longfils, een Duitser van 26 jaar geboren in 1856 die in 1882 aankwam op Ellis Island. 

De laatste persoon die hier aankwam was een zekere Richard Longfils in 1952; een Belg van 21 jaar.

Voor mijn moeders achternaam heb ik geen resultaten gevonden. 

In de tijd van Louis was immigratie naar Amerika vanuit Europa vooral door armoede en hongersnoden. Steden waren hier overvol en dodelijke ziekten decimeerden de populatie. Naar schatting zouden er 30 miljoen Europeanen naar Amerika zijn geïmmigreerd in de 19de eeuw. Deze kwamen naar de Verenigde Staten om werk te zoeken in dit land van mogelijkheden en industriële kapitalisme.  Louis zou per stoomboot zijn aangekomen op Ellis Island na een reis van 14 dagen over de Atlantische Oceaan. Richard zou er in de jaren 1950 drie en een halve dag over doen om dezelfde reis af te leggen. Met het vliegtuig hebben we het in zeven uur afgelegd. Ik vind het altijd fascinerend hoe snel transport is veranderd in de vorige eeuw. 

In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht moest niet iedereen door Ellis Island gaan. De eerste en tweede klasse konden zo voor Ellis Island afstappen en heel snel door een douanekantoor gaan indien ze voldoende geld hadden. Wanneer Louis en Richard aankwamen op Ellis Island moesten ze eerst door een inspectie procedure gaan in de Registry Room of ook wel de Great Hall genoemd. Hier werden hun papieren gecontroleerd en werden ze medisch onderzocht door dokters voor duidelijke lichamelijke klachten. Er wordt gezegd dat de dokters deze onderzoeken in zes seconden konden doen en dat ze talrijke medische aandoeningen konden identificeren door enkel naar een persoon te kijken. Nu ik zelf het deel van het museum heb bezocht dat besteed is aan dit medisch onderzoek stel ik me hierbij de vraag of het wel goed uitgevoerd werd. Ik twijfel niet aan de noodzakelijkheid ervan aangezien de ziektes waar ze angstig voor waren rampzalige effecten zouden hebben, maar ik vraag me hierbij af of “zes seconden” wel genoeg was om dit na te gaan. Hoeveel mensen zijn hier mogelijks afgewezen omdat ze een fysiek probleem hadden die niets te maken had met een ziekte? Ook kan ik niet enkel positief kijken naar de mentale tests die werden afgenomen bij mensen die verdacht werden van een mentale beperking. Ik geloof graag dat deze waren de toestroom aan immigranten te beperken die aankwamen en niet om enkel mensen door te laten die geen mentale of fysieke problemen hebben. Ook vandaag de dag wordt er nog gevraagd naar mentale en fysieke stoornissen wanneer men een ESTA aanvraagt. Deze kunnen ook voorkomen dat iemand wordt aanvaard voor immigratie. 

Toen we naar Ellis Island gingen kon ik mij amper voorstellen wat deze immigranten dachten toen ze langs het vrijheidsbeeld voorbijgingen om hier aan te komen. Na een tijdje op zee te zijn geweest, kan ik mij voorstellen dat het imposant beeld van Lady Liberty een immense opluchting moet zijn geweest voor de miljoenen mensen die hier terechtkwamen. Dit beeld symboliseert volgens mij het feit dat ze een moeilijk deel van immigratie achter de rug hebben.

Het gebouw zelf dat op Ellis Island staat is heel imposant. Ik kan mij met moeite voorstellen hoe het moest zijn geweest om dit vol te zien nadat een schip aankwam. De chaos die hier moest heersen aangezien er mensen van vele verschillende origine waren die hier samen terechtkwamen.

De Great Hall die nu zo leeg is, kon ik mij moeilijk propvol inbeelden met honderden mensen die door deze controles gingen. De foto’s van toen zijn dan ook verbazingwekkend. Ook beseffen dat er ongeveer 6% van de mensen op deze foto’s niet door de controles zijn geraakt geeft mij koude rillingen. Ik stel mij hierbij de vraag wat deze mensen voelden en dachten en hoe hun leven er verder uitzag. Deze vragen heb ik ook bij de mensen die wel door de procedure zijn gekomen. Hebben zij hun American Dream waar kunnen maken, of werden ze tegengehouden door de vele moeilijkheden die hen nog te wachten stonden?

Het logboek van het schip met 29 vragen over de immigrant dat werd ingevuld voor het vertrek van het schip werd hier ook gebruikt voor de wettelijke inspectie Hierin werd hun ras, fysieke gezondheid bevraagd en hoeveel geld ze bezaten. 

In het begin van de twintigste eeuw werd een eenvoudige puzzel voorgelegd aan de immigranten met als doel de “zwakzinnigen” niet door te laten en enkel de “betere klasse” door te laten.  Louis en Richard zijn beide door de alfabetiseringstest moeten gaan als deel van de screeningsprocedure. Deze was bedoeld om immigranten die als “ongeschikt” werden beschouwd te identificeren en te verhinderen dat ze binnenkwamen. Dit was een andere manier om de toestroom te beperken. Al deze controles duurde meestal tussen drie tot vijf uren, afhankelijk van de gezondheid van de persoon en zijn papieren. De mensen die aankwamen bleven gemiddeld één dag op Ellis Island indien alles in orde was. De kandidaten die door deze procedure geraakten kregen burgerschap van de Verenigde Staten. Van de 19 miljoen kandidaten die op Ellis Island aankwamen werden er 1,2 miljoen mensen geweigerd (6%).  

Qua immigratie wetgeving werd het eerst significante stuk hierrond in 1790 getekend. Deze Naturalization Act was het startschot voor naturalisatie processen door toegang te verlenen naar burgerschap aan vrije blanke immigranten en hun kinderen die minstens twee jaar in de Verenigde Staten hadden gewoond. De meeste kandidaten die hiervoor in aanmerking kwamen waren van West-Europa. 

Immigratie steeg in de jaren 1880 maar economische omstandigheden verslechterden wat ervoor zorgde dat het Congres de immigratiewetgeving aanvulde. De Chinese Exclusion Act die alle legale immigratie vanuit China en de ermee verbonden burgerschap verbood was één van de eerste wetten die aangenomen werden om de immigratie te beperken.  The Immigration Act van 3 augustus 1882 behoort ook tot een poging om de immigratie te beperken. Hierin wordt opgenomen dat er een taks van 50 cent per passagier moet geheven worden op elk schip dat niet Amerikaanse burgers transporteerde. De eigenaar van het schip was hier verantwoordelijk voor de betaling van deze taks. Dit vormde ook de eerste poging tot een federaal toezicht op immigratie.  De Foran Act, die in de immigratiewetgeving van 1885 wordt opgenomen, verbood aan elk persoon of bedrijf om ongeschoolde immigranten naar de Verenigde Staten te brengen om onder een contract te komen werken. 

Ellis Island werd de grootste en meest actieve immigratie station van de Verenigde Staten tussen 1892 en 1924. Naar schatting zouden er in deze periode alleen al 12 miljoen kandidaten tot immigratie verwerkt zijn. Nadat de hierboven genoemde wetgevingen en aanvullende testen werden aangenomen om de immigratie te beperken, werd er een sterke daling in het gebruik van Ellis Island geobserveerd in het begin van de jaren 1920. 

Na de Eerste Wereldoorlog werden Amerikaanse ambassades over de hele wereld gesticht. Deze namen het papierwerk en de medische testen over wat de inspectie procedure op Ellis Island onnodig maakte.  Vanaf 1924 waren de enige mensen die naar Ellis Island werden gebracht personen die problemen hadden met hun papieren, oorlogsvluchtelingen en ontheemden die bijstand nodig hadden. Hierna diende Ellis Island verschillende doeleinden zoals een detentiecentrum tijdens de Tweede Wereldoorlog voor vijandelijke koopvaardijzeelieden. Eens laatste gevangene, de Noorse zeeman Arne Peterssen, werd vrijgelaten in november 1954 werd Ellis Island officieel gesloten door de Amerikaanse regering. 

Vandaag de dag is immigratie veel veranderd. De voornaamste redenen hiervoor zijn economische en job opportuniteiten, een betere toekomst voor kinderen, betere educatie en meer vrijheid en rechten. Een minderheid van de immigratie wordt gemotiveerd door een hereniging met familie of ontsnappen aan onveilige en gewelddadige omstandigheden.

De immigratie procedures zijn nu ook heel ingewikkeld. Het is vandaag de dag onmogelijk om hier in vijf uur door te gaan. Aanvragen nemen veel tijd in beslag en hebben een prijskaart. Ik heb altijd al gevonden dat dit in tegenspraak is met de wereld waarin we leven waar multiculturaliteit wordt geprezen. Zou het niet omgekeerd moeten zijn? Zouden we niet vandaag de dag in vijf uren toegang moeten, krijgen tot burgerschap van een ander land aangezien we alsmaar worden gedreven tot kijken naar wat er over grenzen heen gebeurt? Dit brengt natuurlijk een vraag naar de houdbaarheid van massamigratie met zich mee. We zien nu in Europa dat dit niet houdbaar is en desastreuze gevolgen met zich meebrengt. De Verenigde Staten kampen ook met illegale migratie vanuit Zuid-Amerika, waar afhankelijk van de partij van de huidige president in meerdere of mindere mate repressief wordt opgetreden. De keerzijde van interculturaliteit is volgens mij deze negatieve gevolgen dat massamigratie met zich meebrengt. Doordat er te veel mensen willen immigreren worden de voorwaarden strikter wat ervoor zorgt dat er veel mensen niet meer aan voldoen. Door hun levensomstandigheden worden ze echter toch gedwongen hiertoe wat ervoor zorgt dat ze in gevaarlijke situaties terechtkomen, en men mensonvriendelijk optreedt om de illegale migratie tegen te gaan. De dag van vandaag worden we ook op mondiaal vlak geconfronteerd met migratie omwille van klimaatsveranderingen. Een relatief nieuw fenomeen dat alsmaar meer aandacht vraagt. 

Migratie is een hot topic in de Verenigde Staten en wordt snel als argument voor een presidentiële campagne gebruikt. Dit volgens mij mede omdat ongeveer 15% van de bevolking immigranten zijn wat hen het land maakt met de grootste populatie aan immigranten. Amerika is natuurlijk een land dat opgebouwd is door migranten als men kijkt naar de rijke koloniale geschiedenis ervan. 

Moderne migratie is dus een heel complexe zaak in onze moderne maatschappij en zal ongetwijfeld veel veranderingen kennen gedurende de volgende decennia. Migratie en maatschappij hangen ongetwijfeld aan elkaar vast, maar ik vraag me af in welke richting dit zal uitgaan met de alarmerende klimaattoestand van onze wereld.

[studiereis-2024]

2. Interview

Ik heb mijn interview afgenomen op donderdag 15 februari na het bezoek aan de United Nations in een Starbucks. Ik had hier een jonge vrouw opgemerkt die alleen aan haar computer werkte. Na een paar minuten sloot ze deze, maar aangezien haar beker nog halfvol was besloot ik haar aan te spreken met de hoop dat ze wat tijd zou hebben. Emma (ik mocht deze voornaam gebruiken om mijn verslag te schrijven) is 25 jaar en komt uit Delaware. Ondertussen woont ze al 2 jaar in Harlem met haar kamergenote. Ze is hier naartoe verhuisd om haar grote droom waar te maken om op Broadway op te treden. Emma is sinds haar jeugd al een grote fan van musicals, ze heeft dus veel in amateur theatergroepen gespeeld en volgt sinds haar 6dezanglessen. Ze heeft gekozen om in New Jersey City University te studeren om dichter bij New York te komen en aan audities te kunnen deelnemen. Na twee jaar is ze echter moeten stoppen omdat ze haar werk, audities en studies niet met elkaar kon combineren. Ze heeft er dan voor gekozen om aan haar droom voorrang te geven. Ze is dan nog twee jaar in Jersey City blijven wonen om nog extra te sparen voor haar verhuis naar New York. Nu combineert ze jobs in een restaurant en bar en deelt ze een appartement met haar 27-jarige kamergenote die hier verhuisde met de hoop een zangcarrière te starten. Ze werken allebei veel, maar de huur en leef kosten die gepaard gaan met leven in een wereldstad zijn hoog. Ze hebben allebei wat spaargeld over, maar Emma is zich bewust dat het op een dag op gaat zijn. Daarom houdt ze een kluisje in haar appartement met genoeg geld om een bus ticket naar huis te komen indien dit gebeurt voordat ze een carrière heeft kunnen opbouwen. Ze gaf aan dat het voor haar belangrijk is om niet dakloos te worden. Zelf heeft ze al gezien hoe snel mensen hierin terechtkomen. 

In België is de garantie dat we een vervangingsinkomen kunnen krijgen bij werkloosheid volgens mij een goede zaak. Hier is dakloos worden doordat je je huur niet meer kan betalen moeilijker om zich voor te stellen, maar in New York gebeurt het regelmatig. Ook de snelheid waarmee iemand ontslag kan krijgen en uiteindelijk alles kan verliezen is voor ons bijna ondenkbaar. 

Audities en kleine jobs bovenop haar werk wegen zwaar op haar leven, maar ze probeert er het beste van te maken en ervan te genieten zolang het duurt. Dit is een mentaliteit dat ik vaak terug zie komen bij New Yorkers, falen is voor hen niet iets waar je je over moet schamen, maar maakt deel uit van de weg naar succes. Iedereen heeft hier al gefaald, sommigen meer dan anderen. Zo is enkel het opstaan en beter doen na de val belangrijk. Dit vind ik heel inspirerend aangezien ik nogal perfectionistisch ben en hierdoor dan bang ben om iets te proberen als ik er niet volledig zeker van ben. Opgeven is voor haar ook geen optie aangezien ze snel haar woning kan verliezen indien de huur niet betaald wordt. Emma was eerlijk gezegd heel down to earth. Er was een zekere wijsheid in haar manier van denken dat je niet direct zou verwachten van een 25-jarige. Ook beseffen dat ze mijn leeftijd had toen ze hier kwam wonen was redelijk confronterend voor mij. Ze had al genoeg spaargeld en ambitie om een droom te proberen waarmaken. Het toont volgens mij aan dat Emma heel veel veerkracht heeft. Ik heb hier dan op ingepikt om door te vragen naar mentale gezondheid en hoe dit wordt bekeken in een kleinere stad waar ze vandaan komt versus een grootstad zoals New York. Ze gaf aan dat er een wereld van verschil is tussen deze twee. Hier in New York kan ze veel meer steun vinden en initiatieven die haar kunnen helpen, maar aan de andere kant sta je er dikwijls alleen voor om deze te vinden. Ook zijn er opmerkelijk veel mensen die moeten opgenomen worden in psychiatrie, maar waarvoor er gewoon geen plaats voor is. Dit is iets waar haar kamergenoot haar voor heeft gewaarschuwd toen ze kwam inwonen. Waar ze vandaan komt wordt er wel heel weinig aandacht besteed aan de mentale gezondheid van de mensen die er wonen. Het is daar nogal taboe. Naast een psycholoog en de AA groep zijn er niet echt initiatieven waar ze deel aan kan nemen. Community is iets wat vaak terugkomt tijdens de interview. Ze heeft ook het gevoel dat dit sterker aanwezig in een grootstad dan de stad waar ze vandaan komt ook al is er een grotere kennis van buurtbewoners. Dit verklaart ze mede door het feit dat mensen in New York elkaar opzoeken naargelang hun gedeelde interesses en niet enkel vasthouden aan buren. Dit vormt voor haar een goed compromis tussen eenzaamheid en verbondenheid. 

Volgens mij is dit een trend dat wel vaker terugkomt over landgrenzen heen. Ik denk dat dit ook iets typisch is voor grootsteden, meer veel sterker aanwezig is in New York City omdat het gewoon zo groot is. 

Hiernaast gaf ze ook aan dat over mentale gezondheid spreken hier makkelijker is dan waar ze vandaan komt. Ze gaf aan dat in New York City iedereen wel een therapeut nodig heeft, maar dat niet iedereen er het budget voor heeft. De drang naar beter zijn is iets dat hier heel groot is. Het is ook nodig om beter te zijn en zich boven de rest van de menigte te verheven, anders krijg je niets. De competitiviteit is ook iets dat heel aanwezig is in de sector waar ze graag wil werken. Dit vormt voor haar geen probleem, maar ze kan inzien hoe snel iemand achtergelaten kan worden aangezien er altijd wel minstens 50 mensen wachten om je plaats in te nemen. New York is ook een stad waar alles snel gebeurt en snel moet gaan dus gebeurt dit meestal heel snel. Ze heeft dit gezien bij iemand die heel dicht bij haar was zonder er iets aan te kunnen doen. Emma geeft ook aan dat dit een grote impact heeft gehad op haar en medeverantwoordelijk is voor het kluisje dat ze in haar appartement heeft. 

Deze competitiviteit is volgens mij ook in Europa aanwezig, maar in mindere mate. Hier is het volgens mij ook afhankelijk van in welke sector er gewerkt wordt. Deze competitiviteit is overal wel aanwezig in Amerika, en bouwt voort op de mentaliteit dat je verantwoordelijk bent voor je eigen succes. Daar wordt er niet zo zeer gekeken naar het parcours van iemand, enkel naar het resultaat. Indien je niet het gewenste resultaat kunt bereiken, is dit gewoon omdat je er niet genoeg voor gewerkt hebt. Bij deze “American dream” stel ik me wel de vraag of het nog voor iedereen even haalbaar is in de huidige economische toestand. Als iemand zoals Emma al jaren heeft moeten sparen om een paar jaar te kopen om haar droom waar te maken, loopt ze dan niet minder kansen dan iemand die wel genoeg geld verdient om niet te moeten twijfelen of ze haar boodschappen voor de week kan afmaken? Bovendien kan ik me voorstellen dat ze veel kansen verliest omdat ze jobs moet combineren en gewoon niet naar elke auditie kan gaan. Is het dan wel fair om Emma te verwijten dat ze niet genoeg heeft gedaan moest ze gedwongen worden om weer naar huis te gaan? Bovendien kan ik mij niet inbeelden welk impact dit op haar veerkracht zou kunnen hebben naar de toekomst toe. Ik denk niet dat deze mentaliteit slecht is, maar er wordt volgens mij te weinig aandacht besteed aan de individualiteit van de persoon zelf. Iedereen is immers verschillend en ook al staan twee mensen voor dezelfde kans, ze zullen niet hetzelfde resultaat behalen door deze individualiteit. Ik kan mij ook inbeelden dat deze mindset grote gevolgen kan hebben op het zelfbeeld van iemand. 

Voor mij is dit ook een redenen extra om mentale gezondheidszorg betaalbaar te maken voor iedereen met kortere wachtlijsten. Ook in ons land zijn wachtlijsten ondraaglijk lang, maar hier wordt een groot deel van de factuur tenminste terugbetaald en is er geen dure verzekering voor nodig. Qua wachttijden lopen ze ook hoog op hier. 

Toen ik Emma vragen stelde over de presidentsverkiezing gaf ze aan dat het kiezen was tussen twee rotte peren. Biden is volgens haar te oud om president te blijven en Trump is niet mentaal goed. Harris zou een betere kandidate zijn geweest, maar er zijn niet genoeg mensen die bereid zijn om een vrouwelijke president te hebben. Indien zij de democratische kandidaat zou zijn geweest zou Trump volgens haar sowieso winnen. Ze gaat Biden stemmen, enkel omdat Trump niet zou winnen, maar voor haar is de verleiding groot om gewoon niet te stemmen. Dit stemrecht zonder stemplicht in Amerika vind ik altijd een interessante keuze. Ik denk niet dat er een beste keuze is tussen plicht of recht. Volgens mij is het geen slecht idee om de mensen de mogelijkheid te laten om niet te stemmen, maar dan is er wel de vraag of het democratisch genoeg is aangezien een deel van de bevolking niet gehoord wordt. Dit is volgens mij een moeilijk vraagstuk waar er geen goede antwoorden zijn, want er zijn altijd nadelen verbonden aan een keuze maken tussen deze twee. 

Voor mij was dit ook een goede oefening aangezien ik nog nooit spontaan iemand had geïnterviewd. Ik ben een redelijk solitair iemand, maar als ik contacten moet leggen, kan ik dit wel doen. Ik leg redelijk makkelijk contacten in een werk of schoolcontext, maar in het dagelijks en persoonlijk leven doe ik dit niet spontaan. Het was voor mij redelijk spannend om naar een vreemde te gaan en deze aan te spreken voor een interview. Ik heb al in het verleden interviews afgenomen, maar nooit zonder voorafgaan contact met de persoon om dit af te spreken. Uiteindelijk is dit goed verlopen en heb ik dit goed kunnen doen. Emma was zeer vriendelijk en heeft volgens mij echt genoten van onze korte conversatie. Door deze interview af te nemen ben ik ook meer zeker van mijn capaciteit om vlot Engels te spreken. Het interview is heel vlot verlopen, dus weet ik dat mijn niveau redelijk goed zit. Naar later toe is dit mooi meegenomen aangezien ik graag een semester in het buitenland wil gaan studeren. 

Tijdens deze oefening heb ik ook gemerkt dat gespreksvaardigheden handig kunnen zijn in het dagelijks leven, indien ze niet te vaak worden toegepast. Ik heb onbewust een paar gevoelsreflecties gekoppeld tijdens ons gesprek. Ik denk dat mijn empathie en respect ook hielpen om het contact vlot op gang te krijgen

[studiereis-2024]

3. De United Nations en de SDG's

Eerst zal ik de United Nations bespreken om daarna over te gaan naar de Sustainable Development Goal die ik koos.

[studiereis-2024]

De United Nations

Voor dit luik heb ik ervoor gekozen om mij in de mensenrechten te verdiepen.

De mensenrechten dragen volgens mij bij aan de basisbehoefte van veiligheid dat bij elk persoon aanwezig is als men naar de theorie van Maslow kijkt. Doordat men weet dat er rechten zijn die in theorie overal afdwingbaar zijn, kan men zich veilig voelen om een leven te willen opbouwen. Ik zeg hier in theorie omdat dit nog lang niet voor iedereen van toepassing is. Niet enkel in derdewereldlanden vormt dit een probleem, maar ook in onze westerse maatschappij is niet iedereen gelijk. Ik denk bijvoorbeeld aan discriminatie die nog altijd sterk aanwezig is, of dakloosheid dat een inbreuk vormt op het recht op een adequaat levensstandaard. Ook andere rechten worden wazig door maatschappelijke evoluties zoals het recht op privacy en het recht op leven. Wat moet er gedaan worden in een digitale wereld waar iedereen alles over elkaar kan vinden na een korte zoektocht op het internet? Wat wordt er met de zoekgeschiedenissen gedaan? Zijn elektronische medische dossiers wel veilig genoeg om dit recht te waarborgen, of vormt het delen van deze gegevens in se al een inbreuk? 

Rond het recht op leven wordt dit argument vaak gebruikt door mensen die tegen abortus zijn. Maar wat is de waarde hiervan als het radicaal ingaat tegen de zelfbeschikkingswaarde die een van de pijlers is van onze moderne maatschappij alsnog een internationaal recht?

Wat gebeurt er met het recht op vrije meningsuiting als deze wordt uitgeoefend door mensen die extremistische ideologieën luid verspreiden?

Wat met artikel 28; het recht op een vrije en eerlijke wereld? Ik heb hier mijn bedenkingen bij de haalbaarheid van dit recht. Is dit ooit al gelukt sinds de verklaring van de rechten van de mens werd aangenomen in 1948? Is dit utopisch ideaal enkel hetgeen wat men drijft om beter te willen doen voor toekomstige generaties?

Bij deze mensenrechten stel ik me dus veel vragen. Enerzijds denk ik echt dat dit noodzakelijk is, maar anderzijds is er een deel van mij dat niet overtuigd is over de haalbaarheid ervan in onze samenleving. Mijn pessimistische kant kan het gevoel niet loslaten dat er altijd ongelijkheid en discriminatie zal zijn juist omdat we mensen zijn. Doorheen de geschiedenis zijn deze thema’s altijd aanwezig geweest. Is het dan niet naïef om te geloven dat dit ooit totaal zal verdwijnen? Of is dit idealisme juist hetgeen dat wonderlijke vooruitgangen mogelijk maakt? Is het fundamenteel instinct tot zelfbehoud niet wat ons tegenhoudt tot een vrije en eerlijke wereld? Wat met religies en levensovertuigingen die deze fundamentele rechten verwerpen? Moet men deze onderdrukken, en tegelijkertijd het recht op vrije meningsuiting annuleren? Mijn punt hier is denk ik dat onze menselijkheid ons tegenhoudt om een ideale wereld op te bouwen, maar het is ook hetgeen wat ons drijft naar deze zoektocht naar betere levensomstandigheden voor onszelf. 

Tijdens ons bezoek aan de Verenigde Naties heb ik veel bijgeleerd over de complexiteit van deze organisatie. Het is inderdaad niet makkelijk om zo een mondiale instantie in stand te houden en een goede samenwerking te garanderen. Ik wist dat diplomatie een ingewikkelde zaak was, maar ik had niet verwacht dat er zo veel bij kwam kijken. De Verenigde Naties is een heel complexe structuur met veel verschillende organen.

 Ik wist ook niet dat kunst zo een grote rol zou krijgen in de vorm van cadeaus die aan de Verenigde Naties worden geschonken. Het waren oprecht mooie stukken, maar het was jammer dat het bezoek zo snel moet gebeuren en er niet echt tijd was om deze allemaal te bezichtigen.

Tijdens dit bezoek heb ik dus veel bijgeleerd over de internationale diplomatie en de organisatie ervan die de Verenigde Naties in stand houdt. Ik denk dat ik mij beter bewust ben van de complexiteit om over landgrenzen heen verdragen te sluiten en tot compromissen te komen. Ik kijk nu ook met een andere blik naar internationaal nieuws. 

[studiereis-2024]

De Sustainable Development Goals

Ik heb de SDG gender equality gekozen om verder uit te werken. Het was een moeilijke keuze aangezien alle SDG’s voor mij belangrijk zijn om te behalen. 

De verleiding met deze specifieke SDG is denken dat in onze westerse maatschappij de doelstellingen al behaald zijn en dit enkel een probleem is voor derdewereldlanden. Dit is ver van de waarheid. Ook wij kennen nog ongelijkheden op vlak van gender. Vrouwen verdienen nog altijd minder dan mannen ook al hebben ze dezelfde diploma’s en ervaring. Bij deze SDG vraag ik me wel af hoe ze neogenders zullen integreren in de discussie. Ook mis ik de aandacht die moet worden besteed aan de discriminaties die transseksuele en intersekse personen meemaken. Dat vrouwen en meisjes over de hele wereld veel ongelijkheid tegemoet gaan in hun leven is een feit maar deze ongelijkheid is nog breder dan blijkt uit dit doel alleen. Dit focus is noodzakelijk, maar volgens mij zou het ook nodig zijn om het uit te breiden naar discriminaties die ook andere genders meemaken. Women’s empowerment vormt natuurlijk het tweede luik van dit doel, maar is het niet zinvol om dit te splitsen om hier dieper op in te kunnen gaan? Natuurlijk zijn alle doelstellingen zeer breed en vatbaar voor specificatie. Het is waarschijnlijk niet mogelijk om alles uit te werken en in doelstellingen te gieten. Over het algemeen zijn deze doelstellingen de prioriteiten die de Verenigde Naties stellen. Er is ongetwijfeld een lange lijst aan andere doelen die deze kunnen vervangen eens ze behaald zijn. 

De meeste indicatoren die hier worden opgenomen zijn zo opgesteld dat ze effectief meetbaar zijn over heel de wereld, maar sommigen zijn volgens mij nogal vaag. Zo stel ik me de vraag hoe een weloverwogen beslissing wordt gemeten. Ook vraag ik me af of de effectiviteit van de indicatoren ook wordt nagegaan of of er enkel wordt gekeken naar het bestaan van deze. Zo kunnen er wetten en regels bestaan, maar dit betekent niet dat ze altijd worden nageleefd. Ik denk bijvoorbeeld aan de ongelijke salarissen tussen mannen en vrouwen, ook al bestaat er een non-discriminatie wet. De wet bestaat, maar in praktijk wordt deze niet volledig toegepast. 

Dit is ook een relevant thema voor mijn toekomstig beroep. De ongelijkheid in gender kan een bron van stress zijn, wat een negatieve impact kan hebben op het mentaal welzijn van een persoon. Hier bewust van zijn en er actief mee aan de slag kunnen gaan is dus iets dat ik in mijn professioneel leven zou kunnen doen. de eerste stap hier natuurlijk is genoeg kennis hebben over dit thema en wat het allemaal inhoudt.

[studiereis-2024]

4. Bezoeken

Voor dit luik heb ik ervoor gekozen om over mijn bezoek te spreken aan het Harlem hospital, The Brigde, Central Park en Flanders House met dr. Debbie Joffe Ellis. 

[studiereis-2024]

Bezoek aan Harlem Hospital op woensdag 14 februari

Tijdens dit bezoek heb ik veel geleerd over het ziekenhuis zelf en hoe het systeem van de ziekenwagens werkt in de Verenigde Staten. Zo wist ik niet dat ze van de brandweer vertrekken en naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gaan. Enkel als de wonde een speciale zorg nodig heeft kunnen ze een ziekenhuis overslaan om naar de volgende te rijden. Ze kunnen bijvoorbeeld naar Harlem Hospital rijden als ze een zogenaamde “puncture wound” hebben omdat Harlem Hospital hierin gespecialiseerd is. Dit is ook het ziekenhuis waar Martin Luther King Jr. terecht kwam nadat hij neergestoken werd in 1958. De mevrouw die ons de voorstelling gaf was de dochter van een van de chirurgen die hem opereerde. Het was voor mij redelijk indrukwekkend aangezien dit een goede herinnering is aan het feit dat de burgerrechtenbeweging niet zo lang geleden was. Ik heb de neiging om altijd te vergeten dat er bijna 100 jaar zit tussen de afschaffing van slavernij en de Civil Rights Act, die eerlijk gezegd geen einde vormde voor de segregatie en discriminatie. Het feit dat het zo lang duurde om een eerste poging te verkrijgen om de segregatie tegen te gaan is volgens mij tegenstrijdig met de grondwaarden waar dit land op gebouwd is. Ik vind het altijd jammer dat deze discriminatie nog altijd in de 21ste eeuw aanwezig is.

Wat ik geweldig vond tijdens dit bezoek is hoe sterk de mensen die hier werken geïnvesteerd zijn in de gemeenschap. Er is hier een echt gevoel van bijstand en hulp tegenover deze dat volgens mij heel belangrijk is in een grootstad zoals New York City. Het teruggeven aan deze gemeenschap is iets dat merkbaar belangrijk is voor alle mensen waarmee we hebben gesproken. Kunst is iets dat heel sterk aanwezig is in het ziekenhuis en hier werken ze veel rond. Maar ze hebben ook een programma waar aan de doorsnee mens wordt geleerd wat ze met “puncture wounds” moeten doen totdat de ziekenwagen aankomt. Deze simpele handelingen kunnen echt een leven redden. Het initiatief is volgens mij heel belangrijk en zou ook tot bij ons gebruikt kunnen worden. Ongevallen zijn namelijk snel gebeurd, en deze “puncture wounds” kunnen in het dagdagelijks leven gebeuren zonder slechte bedoelingen van een derde. 

Het kunstenprogramma voor de jongeren is volgens mij ook een heel nobel initiatief. Dit programma om jongeren uit de straat te houden weg van gangs en een doel geven waar ze aan kunnen werken is een heel mooi initiatief. Volgens mij is dit ook heel waarderend voor de deelnemers omdat ze hierdoor ook prijzen hebben gewonnen.  Het ziekenhuis heeft ook nog programma’s met andere kunstvormen. Ik denk dat dit ook een goede zaak is omdat kunst redelijk universeel is. Er zijn niet echt veel competenties nodig om dit mooi te vinden en het zelf te willen uitproberen. Ik ben er ook van overtuigd dat iedere persoon zich meer of min in een bepaalde kunstvorm kan vinden. Bovendien hoef je ook niet goed te zijn om hiervan te genieten. 

[studiereis-2024]

Bezoek aan The Bridge op dinsdag 13 februari

Dit initiatief vond ik ook heel interessant in hun manier van werken. De quasi totaalzorg dat ze kunnen aanbieden door alles ter plaatse beschikbaar te hebben is volgens mij een pluspunt. Zo kan aan de noden van elk persoon beantwoord worden aan de hand van een individueel behandelingsplan. Ook hier krijgt kunst een grote plaats binnen de behandeling en zinvolle dagbesteding. De mensen die aan dit programma deelnemen kunnen er zelfs deelnemen aan een semestrieel programma waar ze de opportuniteit krijgen om hun kunstwerken tentoon te stellen en verkopen. Dit is volgens mij mooi meegenomen aangezien ze snel de impact van hun werk kunnen zien. 

Ik vond het ook mooi dat het een plaats is waar er geen regels zijn rond wat de cliënten mogen doen eenmaal ze buiten zijn, enkel regels over wat er binnen het centrum mag gebeuren. Dit werkt volgens mij echt drempelverlagend, zeker voor mensen die met een verslaving werken. 

Er komen hier ook veel mensen die wat ouder zijn. Het is mogelijk om naar het ontbijt te komen en de rest van de dag te blijven in de gemeenschappelijke ruimte. Veel mensen doen dit omdat ze meer geïsoleerd zijn en nood hebben aan gezelschap. 

Een terugkerend thema hier is gemeenschap. Ook hier wordt er een programma aangeboden om hierrond te groeien en het bevorderen van gemeenschapsparticipatie van de deelnemers. De gemeenschap en integratie hierin is een thema dat vaak terugkomt in deze stad. Ik denk ook dat het enorm noodzakelijk is om in zo een grote stad deel te vormen van iets want eenzaamheid is een vaak terugkomend valkuil. In een stad waar het zo makkelijk is om te verdwijnen in de menigte is het volgens mij des te makkelijker om door de mazen van het net te vallen indien men van niets deel uit maakt. Mensen zijn nog altijd sociale wezens en we kunnen er gewoon niet altijd alleen voor staan en verwachten dat men het altijd goed doet. De steun van een gemeenschap is altijd belangrijk, maar volgens mij is dit nog sterker aanwezig in een wereldstad zoals New York City. 

Ik vond deze instelling zo boeiend dat ik er graag zou werken, of tenminste in een organisatie die een gelijkaardige werking heeft. Ik denk dat ik hier ook veel geleerd heb op het gebied van internationale vakkennis. 

[studiereis-2024]

Bezoek aan Flanders House met Debbie Joffe Ellis op donderdag 15 februari

Van het bezoek aan Flanders House op de 38ste verdieping van de New York Times Building heb ik vooral onthouden dat diplomatie en nogal ingewikkelde zaak kan zijn. Ik wist ook niet dat er zoiets bestond als Flanders Investment & Trade en VISITFLANDERS. Voor mij was dit een kant van een diplomatische delegatie dat ik nog niet kende. Ik dacht dat diplomatie altijd gelijkstond met politieke en economische kwesties, maar hier horen ook toerisme, cultuur en educatie bij. Het was voor mij ook interessant om te horen hoe Belgen leven in deze wereldstad. Ik heb ook interessante informatie bijgeleerd over de zogenaamde Green card en de Green card lottery die weliswaar minder belangrijk zijn voor mijn opleiding, maar wel voor mezelf aangezien ik eraan denk om een internationale carrière te proberen opbouwen wanneer ik in het werkveld terecht kom. 

Na de uitleg van de leden van Flanders House hebben we Debbie Joffe Ellis kunnen horen spreken. Haar vriendelijkheid en de passie waarmee ze sprak over haar werk was geweldig. Het bezoek aan Flanders House was niet mijn eerste keuze, maar ik ben uiteindelijk wel blij om dit te hebben gedaan want de kans om met zo een kleine groep dr. Debbie Joffe Ellis te horen spreken en een demonstratie van haar te zien was waarschijnlijk uniek. De theorie horen van iemand die er zelf aan rond heeft gewerkt met de uitvinder ervan was voor mij ook heel indrukwekkend. Ik vond het ook heel mooi dat ze voorbeelden gaf van haar leven waar ze de methode zelf niet toepaste. Het toont voor mij goed aan dat het normaal is om het zelf niet altijd te doen, maar door er actief aan te werken het wel mogelijk wordt. De demonstratie die ze gaf, sprak mij ook aan want ik stuit ook op dezelfde problemen als het meisje die vooraan stond. De interventie van dr. Joffe Ellis maakte mij zelf emotioneel en duwde mij in de richting van het zelf willen uitproberen doordat ik het effect ervan zelf zag. 

Bij dit bezoek heb ik een groot deel van internationale vakkennis bijgekregen, maar ben ik ook gegroeid in mijn zelfkennis. Het ABCD-model is niet iets dat ik rap bij mezelf zou toepassen, maar door deze voorstelling heb ik de bijdrage ervan beter begrepen. Ik merk van mezelf dat ik redelijk snel in extremen val, dus denk ik dat dit model proberen integreren in mijn dagelijks leven goede gevolgen zou hebben. 

[studiereis-2024]

Bezoek aan Central Park op vrijdag 16 februari

Na het bezoek aan Ellis Island ben ik zelfstandig naar Central Park geweest. Het was voor mij heel eigenaardig dat het geluid en de drukte van de stad totaal wegviel eens ik hier binnen was. Ik had al gehoord dat Central Park heel geluidsdicht is, maar ik had niet verwacht dat dit zo goed zou werken. De stilte in het park en gewoon het gevoel van rust was voor mij geweldig en heel onverwacht. De drukte van de stad viel letterlijk weg en maakte plaats voor natuur, met weliswaar nog altijd beton van de weg en de vele gebouwen die hier aanwezig zijn. Ik vond het park zelf ook heel mooi gebouwd en onderhouden voor zo een groot gebied. De restanten van de sneeuw die nog aanwezig waren gaven het park een feeërieke sfeer. 

Tijdens mijn wandeling in het park kon ik de vele standbeelden die hier aanwezig zijn bekijken en de rijke geschiedenis hierrond opzoeken. Zo ben ik op vele interessante verhalen gekomen die ik zelf niet kende over figuren die wat verloren zijn geraakt in geschiedenisboeken. Dit is een zijde van de Verenigde Staten die ik niet kende, maar ik ben blij dat ik het zelf mocht verkennen. Doordat ik wat verkeerd ben gelopen, ben ik zonder het te merken op the Mall en de Literary Walk terechtgekomen waar er vele standbeelden waren die ik kon bezichtigen.

Wat ik tijdens mijn wandeling ook opmerkelijk vond, waren de kleine herdenkingsplakkaten die op de banken hangen. Sommigen waren om liefde te vieren, anderen waren om een overledene niet te vergeten. Ik vroeg mij dan altijd af hoe het leven er voor deze mensen nu uit ziet. Hoe stellen ze het na al die jaren? Zijn ze nog altijd gelukkig samen? Wonen ze hier nog altijd? Bij de plakkaten van de mensen die waren overleden stelde ik mij altijd de vraag over hoe de persoon was. Wat waren andere gewoontes die ze hadden naast op dit bankje komen zitten? Hoe zag hun leven eruit? 

In het park waren er ook veel kunstenaars aanwezig. Dit toont volgens mij goed aan dat kunst overal aanwezig is in de stad. Het is ook een magneet voor mensen die zich een naam willen maken in een artistiek beroep. Dit is ook niet bizar aangezien er vele kunstscholen zijn met een internationale reputatie. New York City is ook de kapitaal van theaterstukken en musicals met zijn vele theaters rond Times Square en Broadway. 

Voor mijn wandeling had ik ook de geschiedenis van het park onderzocht, want eigenlijk kende ik hier heel weinig rond. Zo ben ik veel te weten gekomen over de rijke geschiedenis ervan. 

Dankzij mijn wandeling in Central Park ben ik veel meer te weten gekomen over de rijke geschiedenis van de stad en emblematische figuren die hier een standbeeld hebben. 

[studiereis-2024]

5. Algemeen besluit

NYC is een apart geval op zich. Je houdt ervan of je haat het. Ik had gehoord dat je tweemaal huilt wanneer je naar NYC verhuist; wanneer je aankomt en wanneer je moet vertrekken. Ik dacht niet dat het waar zou zijn, maar de individualiteit gemengd met de sterke community dat je hier vindt is zo in tegenspraak dat het logisch wordt. In zo een grote stad ben je werkelijk niemand. Iedereen kan ongemerkt doorgaan met wat ze doen, zonder dat anderen zich er iets van aantrekken want je ziet zoveel mensen op een dag dat iedereen opgaat in de menigte. Je wordt hier gewoon deel van. Ik kan mij voorstellen dat dit heel eenzaam moet zijn op het begin. Anderzijds kunnen mensen hier zo vriendelijk zijn en is er een enorm grote focus op community. Er zijn zoveel verschillende gemeenschappen dat het quasi onmogelijk is om alleen te blijven. Ik denk dat de mensen daar enorm veel nood aan hebben. Ondanks de eenzaamheid en opgaan in de menigte, kan je zo snel lid worden van iets waar je terecht kan. Deze dualiteit is ook iets dat mij heel sterk aanspreekt. 

In winkels en restaurants is het misschien enkel klantenservice om een betere fooi te krijgen, maar het heeft nog altijd een positieve impact op je humeur. De late openingsuren en de snelheid waarmee men bedient wordt in het restaurant had ik ook niet verwacht.

De diversiteit dat men in de stad kan vinden was voor mij ook heel mooi om te zien. Er zijn hier werkelijk mensen van de hele wereld aanwezig. Dit vertaalde zich goed in de verschillende keukens die ik hier heb kunnen proeven. Van Italiaans tot Caribisch en Mexicaans met een vleugje Japans heb ik hier echt van kunnen genieten.

De veelheid aan talen die ik tijdens deze week heb gehoord was heel mooi om te horen. Toen ik in de straten liep, deed ik dit zonder oortjes wat iets is dat ik hier nooit doe. In New York City wilde ik echt alles horen wat zich rondom mij afspeelde. Ook de conversaties van andere mensen werden voor mij interessant want het gaf mij een kijk in hun dagelijks leven als inwoner of toerist in deze stad. Het was ook grappig om te zien hoe de New Yorkers echt niet reageren op de soms heel expliciete conversaties die ik hoorde. Deze “mind your own business” mentaliteit vond ik zalig om in actie te zien.

De kinderen die hier opgroeien zijn volgens mij echt voorbereid op alles wat hun toekomt kan betekenen. Toen ik kinderen in de straat zag, kon ik mij met moeite voorstellen hoe hun leven eruit moet zien. Het is ook een aspect dat ik neigde te vergeten, dat er hier families wonen en kinderen groot gebracht worden. 

De metaaldetectoren om overal binnen te gaan in musea en ziekenhuizen waren raar in het begin en nogal onverwacht, maar het wendt wel redelijk snel. Ik zal nooit vergeten toen we uit het metro station bij Times Square kwamen en het eerste bord dat ik zag was; “This is a gun free zone”. Deze cultuurschokken lijken voor ons zo absurd, maar voor Amerikanen is dit zo normaal. 

Ook al ben ik niet lang gebleven, heeft deze reis een grote impact op mij achtergelaten. Ik had grote verwachtingen over de stad, maar deze was uiteindelijk zoveel beter, excentriek en groter dan waar ik over gedroomd had. Ik ben met een koffer vol herinneringen teruggekomen en eerlijk gezegd kan ik niet wachten om terug te gaan want ik weet dat er nog zoveel meer te zien en beleven valt. 

[studiereis-2024]