#Γυμνασίου

[astratv]

Διδακτική Επίσκεψη 5ου Γυμνασίου Λάρισας στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Λάρισας «Κωνσταντίνος Κούμας»

Τα τμήματα Γ1 και Γ2  του 5ου Γυμνασίου Λάρισας πραγματοποίησε σήμερα Τρίτη 13/12/2022 διδακτική επίσκεψη στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Λάρισας «Κωνσταντίνος Κούμας». Εκεί οι μαθητές παρακολούθησαν το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Ο νους μας γυρίζει στα παλιά … 100 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή 1922-2022», ενημερώθηκαν για τις συνθήκες του εθνικού ξεριζωμού, έβαλαν τον εαυτό τους στη θέση του…

[agnickradio]

Ο Σύλλογος γονέων για το δυστύχημα με τον μαθητή

Ο Σύλλογος γονέων για το δυστύχημα με τον μαθητή

3. να μην εκτελούνται εργασίες εντός του σχολικού χώρου εν ώρα λειτουργίας του σχολείου και παρουσίας μαθητών Photo by Heiko Ruth on Pexels.com Το Σάββατο 10/12 πραγματοποιήθηκε Γενική Συνέλευση της Ένωσης Συλλόγων Γονέων & Κηδεμόνων Δήμου Αγ. Νικολάου στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Αγ. Νικολάου όπου αποφασίστηκαν  τα ακόλουθα: με αφορμή το πρόσφατο τραγικό περιστατικό του μαθητή στο σχολείο Σερρών…

[mple-selhnhh]

Στείλε όταν φτάσεις

Το μοιραίο αυτό το βράδυ στις 28 Φλεβάρη,

πολλοί νέοι φοιτητές υπέγραψαν το συμβόλαιο θανάτου τους.

Πού να ΄ξεραν τι θα τους συμβεί

Πού να ΄ξεραν ότι εκείνη θα είναι η τελευταία τους πνοή.

Στείλε όταν φτάσεις είπε η μάνα στο παιδί

όμως πού να ΄ξερε τι επρόκειτο να συμβεί.

Μπορεί να ήθελαν τόσα πολλά να πουν, να γελάσουν, να χαρούν

όμως τα γέλια αυτά έγιναν λυγμοί, πόνος ίσως και οργή.

Ιστορίες, δικαιολογίες.

Πάμε κι όπου βγει,

πάμε κι όπου βγει,

ενώ τόσοι άνθρωποι έχουν τώρα πλέον χαθεί.

Η ανευθυνότητα και η απραγία,

ο χειρισμός και τα συμφέροντα είναι η σημερινή μας κοινωνία.

Δεν γίνεται εν έτη 23 να μιλούμε ακόμη για ασφάλεια και προστασία.

Δεν είναι ούτε το μέρος ούτε η κακιά στιγμή,

είναι στη χώρα που πρέπει να γίνει αλλαγή.

Είναι ο νους του ανθρώπου και ο τρόπος σκέψης και αν δεν αλλάξει αυτό είμαστε καταδικασμένοι.

Καταδικασμένοι στη δουλεία και στον ύπνο

μη μπορώντας να σηκώσουμε ανάστημα.

Να πούμε την αλήθεια μας, την φωνή μας,

τον τρόπο σκέψης μας και τη βούληση μας.

Έπρεπε να χαθούν ανθρώπινες ψυχές, για να καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε σε νάρκη,

αφήνοντας κάποιους να μας οδηγούν σε αποτρόπαια λάθη.

Ακούω επανειλημμένα ότι η νέα γενιά είναι το μέλλον.

Ότι θα είναι διαφορετικά.

Γιατί λοιπόν να σκοτώνουμε το μέλλον μας;

Γιατί να καταδικαζόμαστε από τη στιγμή που γεννιόμαστε;

Ποιος θα μας σώσει όταν καιγόμαστε;

Ποιος θα μας καθοδηγήσει όταν πνιγόμαστε;

Πολλά γιατί και απορίες,

πολλά τα θα και ακόμα περισσότερες οι υποσχέσεις.

Υποσχέσεις χωρίς πράξεις

��αι πράξεις χωρίς αντίκτυπο.

-Μαθήτρια Β’ Γυμνασίου

28.02 /Ένας χρόνος πριν σαν σήμερα/

[v1ckymult1fand0m]

Το αντικειμενικά σωστό μου ranking της πεντάδας με βάση το πόσο συχνά/εύκολα αρρωσταίνουν (+headcannons)

1) Σπύρος. Ο μπρο αρρωσταίνει καθε δεύτερη βδομάδα. Αν υπάρχει κάποια γρίπη που κυκλοφορεί την άρπαξε ήδη 2 φορές. Στην πανδημία θα ήταν το 3ο πανελλήνιο κρούσμα και μετά θα κολλαγε κάθε μετάλλαξη που υπήρχε. Ανεβάζει τα σαραντάρια για πλάκα. Στο φαρμακείο τον ξέρουν με το μικρό.

2) Ζουμπουλία. Αρπάζει την εποχιακή γρίπη κάθε φορά, χωρίς εξαίρεση. Αρνείται κατηγορηματικά να παραδεχτεί ότι αρρώστησε. Και να έχει 39.6 πυρετό και θα είναι έξω στο χωράφι να δουλεύει με την τσάπα. Αν την πιέσουν ίσως να πάρει ένα ντεπον αλλά μέχρι εκεί.

3) Αγγέλα. Δεν αρρωσταίνει συχνά, κυρίως όταν πέφτει για ύπνο με βρεγμένο μαλλί. Δεν ανεβάζει πολύ υψηλούς πυρετούς, το μαξ 39.2. Πάντως και 37.05 να έχει, θα πάρει τηλέφωνο στην δουλειά και θα λείψει για όσες μέρες είναι άρρωστη συν μία (και καλά για σιγουριά). Αν κάποιος την εκνευρίσει θα βηξει στα μούτρα του.

4) Φώτης. Ανεβάζει μια φορά στους 2 μήνες 37.5 και κάνει λες και είναι η συντέλεια του κόσμου. Με απλά λόγια: dramatic bitch. Στην Β γυμνασίου είχε πνευμονία μες στην περίοδο των διαγωνισμάτων και χρέωνε τους συμμαθητές του 5€ για να βηξει στα μούτρα τους και να τους κολλήσει.

5) Ντάλια: Έχει αρρωστήσει 4 φορές σε όλη της την ζωή. Και βουβωνική πανώλη να κυκλοφορούσε, δεν θα κολλαγε. Στο σχολείο είχαν κολλήσει όλα τα κορίτσια γρίπη και ήταν με 39.5 αλλά εκείνη ήταν με 36.6. Εκμεταλλεύεται τις λίγες φορές που αρρωσταίνει για να κάνει μαραθώνιο στις σαπουνόπερες της.

[solmeister13]

Έβαλα να ακουσω 'Το παλιό μου τετράδιο' και ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σου. Πρώτη φορά άκουσα το κομμάτι όταν πήγαινα 1η γυμνασίου. Το άκουγα on repeat ώρες ολόκληρες και ήθελα τόσο πολύ να φτάσω καιγω στην ηλικία των 16 για να μπορέσω να νιώσω, οπως πίστευα τότε, περισσότερο τα λόγια και το συναίσθημα. Φέτος λοιπόν στο λαιβ των Χριστουγέννων όταν μπήκε το κομμάτι αρχησα να κλαίω διότι κατάλαβα πως όχι μόνο έχω γίνει 16 αλλά σε 2 μήνες από τότε , τον Φεβρουάριο, θα έκλεινα τα 18 και θα τελείωνα το λύκειο. Δεν κατάλαβα πως πέρασε ο καιρός και δεν ήθελα κι όλας να περάσει.Πάντως ήθελα να σου πω ένα τεράστιο ευχαριστώ που ουσιαστικά με την μουσική σου με μεγάλωσες και ήσουν δίπλα μου, κατά κάποιο τρόπο, όλα αυτά τα σχολικά χρόνια στις δύσκολες στιγμές , όταν ένιωθα μόνη μου , όταν δεν έβρισκα σε τίποτα νόημα και έγινες ο λόγος που 'έκλεισα στο συρτάρι την θηλιά'. Ήσουν , είσαι και θα είσαι ο φύλακας άγγελος πολλών ανθρώπων εκεί έξω είτε σε ανακάλυψαν πρόσφατα είτε σε ακούν χρόνια. Η μουσική σου συνοδεύει στιγμές της ζωής μας. Ξεχειλίζεις ταλέντο και δεν σταματάς να μας εκπλησσεις με τα κομμάτια σου. Είσαι ο πιο γλυκός άνθρωπος που έχω γνωρίσει.Σε ευχαριστώ για όλα.

<3

Σε ευχαριστώ εγώ για κάθε λέξη, συνεχίζουμε το ταξίδι μας <3 <3

[sugaroto]

My mom said I should pack the mugs by wrapping them with pages of books I dont need

I'm gonna start with the geography book from Δευτέρα γυμνασίου (I absolutely hated the teacher and kept the book in order to tear pages whenever I wasn't feeling good)

And then I may murder an actual book

I tried selling it on metabook, I really did. I know I will never read it. Might as well use it to save my beautiful mugs

[justforbooks]

Η Άννα Παναγιωτοπούλου (1947-2024) αφηγείται τη ζωή της στη LiFO

Από τη στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα να γίνω ηθοποιός. Το γιατί δεν είμαι σε θέση να το ξέρω. Μεγάλωσα σε μεγαλοαστικό περιβάλλον, το οποίο δεν είχε καμία σχέση με το θέατρο. Με είχαν πάει μερικές φορές να δω παιδικές παραστάσεις, άλλες τόσες στο Εθνικό, αλλά όταν είδαν που οδηγείτο το πράμα μού το απαγόρεψαν τελείως. Σε μία παράσταση παραλίγο να πέσω από το θεωρείο του Εθνικού, παρακολουθώντας τον Φιλάργυρο με τον Νέζερ. Τόσο με είχε συνεπάρει!

Ήμουν ακόμη μαθήτρια γυμνασίου όταν πήγα στον Κατράκη και του ζήτησα να παρακολουθήσω ως ακροάτρια τα μαθήματά του και να μου πει τη γνώμη του για το αν κάνω για ηθοποιός. Μετά από λίγο καιρό, αφού αποφάσισε να διακόψει τα μαθήματα δηλώνοντας ότι κανένας δεν ήταν ικανός να προχωρήσει στο επάγγελμα, μ' έπιασε και μου είπε: «Αν γίνεις ηθοποιός, θα χάσεις πάρα πολλά πράγματα. Αν δε γίνεις, θα χάσει το θέατρο.» Δεν ξέρω αν θα έχανε το θέατρο, αλλά έκανε λάθος ως προς το πρώτο σκέλος. Κέρδισα πάρα πολλά. Και δεν πέρασα καθόλου δύσκολα.

Η μητέρα μου ούτε ήθελε ν' ακούσει για δραματική σχολή. Οι γονείς μου ήταν πάρα πολύ της μόρφωσης. Εγώ, από την άλλη, ήμουν απολύτως σίγουρη ότι ήταν το μόνο επάγγελμα για το οποίο ήμουν ικανή. Δεν με ενδιέφερε καθόλου να πάω πανεπιστήμιο. Όταν με έστειλαν με το ζόρι στην Ελβετία, γύρισα κρυφά και έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό. Εκεί πρωτοσυνάντησα και τον Σταμάτη Φασουλή, με τον οποίο ήμασταν στην ίδια τάξη.

Ιδρύσαμε το «Ελεύθερο Θέατρο» αρχές του '70. Η Ελλάδα ήταν σε μια άλλη πολιτική κατάσταση, και το «Ελεύθερο Θέατρο» ήταν κατά βάση πολιτικοποιημένο. Το ιδρύσαμε με την απόλυτη πεποίθηση ότι το θέατρο ανήκει στους ηθοποιούς και σε κανέναν άλλο. Είχαμε πολύ έντονο το όραμα της συλλογικότητας: δεν υπήρχε σκηνοθέτης, δεν υπήρχε συγγραφέας, δεν υπήρχε παραγωγός. Τα πρώτα χρόνια δεν υπήρχε καν βασική ομάδα, πέρασαν δεκάδες άνθρωποι.

Κάτι που συνειδητοποιήσαμε πολύ γρήγορα ήταν –πέρα από το ιδεολογικό μέρος– ότι το θέατρο είναι μια δουλειά συνόλου, ότι, από τον πρωταγωνιστή μέχρι τον τελευταίο τεχνικό, όλοι έχουν μεγάλο μέρος της ευθύνης για ό,τι συμβαίνει πάνω στη σκηνή. Αυτό έκανε τη μεγάλη διαφορά με το παλιό θέατρο, όπου ο πρωταγωνιστής ήταν ο άρχων – και συνήθως του τρόμου ο άρχων! Αυτό σε ένα βαθμό το αλλάξαμε εμείς στο ελληνικό θέατρο.

Θεωρώ ότι το θέατρο εκεί το σπούδασα. Δουλεύοντας σκληρά, ψάχνοντας σε βάθος, μελετώντας, υπηρετώντας από κοινού ένα όραμα. Ανεβάσαμε τα πάντα, από Μπρεχτ μέχρι Χουρμούζη. Θέμα πληρωμής δεν υπήρχε. Βάζαμε από την τσέπη μας δουλεύοντας σε μπαρ, σε οικοδομές, παντού. Μόνιμη «στέγη» αποκτήσαμε μόνο όταν πήγαμε στο Άλσος Παγκρατίου. Όταν το '73, μεσούσης της δικτατορίας ανεβάσαμε το «Κι εσύ χτενίζεσαι» με μεγάλη επιτυχία, κολλήσαμε στην επιθεώρηση.

Τη στιγμή που την ανακαλύπταμε, βρισκόταν σε φάση πτώσης. Ένα καθαρά ελληνικό είδος με μεγάλο ενδιαφέρον, τόσο πολιτικό όσο και υποκριτικό. Ένα είδος πάρα πολύ αυτοσχεδιαστικό, βασισμένο στον ηθοποιό περισσότερο και λιγότερο στον συγγραφέα. Καθώς εμείς είχαμε άλλη αφετηρία από τους παλιούς επιθεωρησιακούς ηθοποιούς –που ήταν συχνά αυτοδίδακτοι–, δώσαμε έμφαση στα κείμενα. Έτσι άρχισα και να γράφω, αλλά ως ηθοποιός.

Το '80, όταν μετονομαστήκαμε σε «Ελεύθερη Σκηνή», είχαμε σχετικά μεγαλώσει. Υπήρχε πια παραγωγός και είχαμε χωρίσει τις αρμοδιότητες. Έγινε κατανομή ρόλων γιατί δεν γινόταν πια να γράφουμε όλοι μαζί – έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν έγραφαν όλοι. Εγώ έγραφα συνήθως με τη Μαριανίνα Κριεζή. Ο Σταμάτης επίσης έγραφε, μετά προστέθηκε κι ο Λαζόπουλος. Το '85 έκλεισε οριστικά ο κύκλος και, σαν γάμο που δεν υπάρχει πια έρωτας, το διαλύσαμε.

Αυτό που με ανησύχησε όταν άρχισα να παίζω τη Μαντάμ Σουσού, ήταν ότι θα με αναγνώριζαν στο δρόμο. Αυτό δεν συνέβη, παρ' όλη την τεράστια επιτυχία, γιατί ήμουν τελείως διαφορετική στη ζωή μου. Μόνο από τη φωνή μου μπορούσαν να με αναγνωρίσουν. Η χροιά της φωνής μου είναι δραματική. Η εκφορά είναι που την κάνει κωμική, καθώς τη χρησιμοποιώ ανάλογα στην κωμωδία.

Οι Τρεις Χάριτες ήταν επίσης ομαδική δουλειά. Με είχαν ρωτήσει αν θα ήθελα ο τίτλος να είναι «Η Άννα και οι Αδελφές της», και είχα αρνηθεί. Έχω πάρα πολύ ανεπτυγμένη την αίσθηση της συλλογικότητας. Μ' αρέσει και το θεωρώ σωστότερο.

Η αναγνωρισιμότητα με τρελαίνει. Μ' αρέσει που αρέσω στον κόσμο, αυτή είναι η δουλειά μου, αλλά συγχρόνως με κάνει και ντρέπομαι. Η τηλεόραση δεν φτιάχνει σταρ, φτιάχνει συγγενείς. Ένα παιδάκι με ρώτησε κάποτε «με ξέρεις;» «Όχι» του απάντησα. «Τότε γιατί σε ξέρω εγώ;» Μπαίνουμε στα σπίτια απρόσκλητοι.

Η τηλεόραση έχει γίνει κράτος εν κράτει. Περνάει ιδεολογίες, περνάει απόψεις, έχει γίνει ένα μέσο ανεξέλεγκτο. Μ' ενοχλεί πολύ αυτό. Με τους παλιούς μου συναδέλφους νιώθω στενή καλλιτεχνική συγγένεια. Όποτε έχει τύχει να παίξουμε πάλι μαζί, αποδεικνύεται πόσο ισχυροί και κοινοί είναι οι κώδικές μας. Απωθημένα με ρόλους δεν έχω.

Διασκευάζοντας τη Θεία από το Σικάγο, προσπάθησα να μην πειράξω καθόλου τον Σακελλάριο, αλλά αντιθέτως να σχολιάσω την εποχή με τη συνδρομή των τραγουδιών της εποχής. Το γεγονός ότι ο Σακελάριος προσπαθεί –το '57– να ψελλίσει τον κίνδυνο του φιλοαμερικανισμού κι αυτού του τύπου της προόδου, πού να τολμούσε άλλωστε, μου φάνηκε πάρα πολύ ενδιαφέρον, τώρα που το θέμα της παγκοσμιοποίησης έχει φτάσει σε σημεία παράκρουσης. Ήθελα να το θυμηθούμε και να το σχολιάσουμε με βάση το σήμερα. Η παράσταση είναι αυτό που είχα ονειρευτεί. Έτυχε όλοι οι συντελεστές να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό!

Η Ελλάδα είναι μια υπέροχη χώρα, και θλίβομαι για το κατάντημά της. Η σημερινή Αθήνα με απωθεί τόσο πολύ, που σε κάθε ευκαιρία φεύγω. Ένα από τα λίγα στέκια που ακόμα βρίσκω γλυκό μέρος και πηγαίνω για φαγητό, και όπου οι άνθρωποι είναι συμπαθείς, είναι η «Αφροδίτη» στην Πλατεία Προσκόπων. Πέρυσι αποτραβήχτηκα στην αγαπημένη μου Τήνο. Ήμουν πανευτυχής δίπλα στη φύση και μακριά από την πόλη. Είναι άλλωστε από τα λίγα μέρη που ακόμα δεν καταστρέψαμε. Αν και φοβάμαι ότι είναι θέμα χρόνου.

Πολύς κόσμος πάει προς το θέατρο για άλλους λόγους από το ίδιο το θέατρο. Τα περισσότερα νέα παιδιά που έρχονται να μου ζητήσουν τη γνώμη μου αν πρέπει να γίνουν ηθοποιοί, τα αποθαρρύνω. Τη μοναδική φορά που είδα ταλέντο, είπα: «Όχι μόνο θα δώσεις εξετάσεις αλλά, επειδή δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στις επιτροπές, θα βάλω μέσο για σένα!»

Δεν πεινάς πολύ στο θέατρο. Αν δεις ότι δεν κάνεις, φεύγεις.

✔ Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[ririiiiiiis]

Ειρηναρε εκπέμπω σος

είναι δευτερα λυκείου, εγώ Τρίτη γυμνασίου, και είμαστε μαζί σε μια παράσταση του σχολείου. Εκεί ειμαστε συνεχεια αγκαλιές, κοιταζόμαστε στα μάτια (αχ τα μάτια της ποσο με έχουν κάψει τα μάτια της), λεμε τα πάντα η μια στην άλλη και τέτοια, μέχρι που σήμερα παραλίγο να φιληθούμε παρά πολλές φορές, κάναμε αυτό με τις μύτες ενώ είμασταν αγκαλιά και τέτοια (δεν τα λες και πολύ φιλικά) αλλα δεν ξέρω εαν με θέλει ή θα φάω χυλόπιτα.

any solulu?

Γκοου φορ ιτ μπειμπ δεν έχεις τίποτα να χάσεις λοββββ!

[lydiwths]

πως στην 3η γυμνασίου γυρνούσα όλη την Αθήνα με τα μέσα ΜΟΝΗ ΜΟΥ.ΤΟΒΡΑΔΥ. και τώρα φοβάμαι να πάω από την περιοχή μου στην γειτονική

[fawncel]

Το πρωί αφού αυτοκτόνησα, ξύπνησα.

Μου έφτιαξα πρωινό στο κρεβάτι. Προσέθεσα αλάτι και πιπέρι στα αυγά μου και χρησιμοποίησα το ψωμί του τοστ μου για να φτιάξω ένα σάντουιτς με τυρί και μπέ��κον. Έστυψα ένα γκρέιπφρουτ σε ένα ποτήρι χυμού. Έξυσα τις στάχτες από το τηγάνι και καθάρισα το βούτυρο από τον πάγκο. Έπλυνα τα πιάτα και δίπλωσα τις πετσέτες.

Το πρωί αφού αυτοκτόνησα, ερωτεύτηκα. Όχι το αγόρι στο τέλος του δρόμου, ή τον διευθυντή του γυμνασίου. Όχι τον καθημερινό τζόγκερ ή τον μανάβη που πάντα αφήνει τα αβοκάντο έξω από τη τσάντα. Ερωτεύτηκα τη μητέρα μου και τον τρόπο με τον οποίο καθόταν στο πάτωμα του δωματίου μου, κρατώντας κάθε πέτρα από τη συλλογή μου στις παλάμες της μέχρι αυτές να γίνουν σκούρες από τον ιδρώτα της. Ερωτεύτηκα τον πατέρα μου κάτω στο ποτάμι, όπως τοποθετούσε το σημείωμα μου σε ένα μπουκάλι και το άφησε να το παρασύρει το ρεύμα. Τον αδερφό μου, που κάποτε πίστευε στους μονόκερους αλλά τώρα κάθεται στο θρανίο του στο σχολείο, προσπαθώντας απελπισμένα να πιστέψει πως ακόμα υπάρχω.

Το πρωί αφού αυτοκτόνησα, πήγα μια βόλτα τον σκύλο μου. Είδα τον τρόπο που η ουρά της τιναζόταν όταν περνούσε ένα πουλί, ή πως το περπάτημα της επιταχυνόταν όταν έβλεπε μια γάτα. Είδα το κενό διάστημα στα μάτια της όταν τεντώθηκε να πιάσει ένα κλαδί και γύρισε για να με χαιρετήσει ώστε να παίξουμε, αλλά δεν είδε τίποτα παραπάνω από τον ουρανό στη θέση μου. Στάθηκα, όσο περαστικοί χαΐδευαν τη μουσούδα της κι εκείνη μαράζωσε κάτω από το άγγιγμα τους, όπως κάποτε κάτω από το δικό μου.

Το πρωί αφού αυτοκτόνησα, πήγα πίσω στην αυλή του γείτονα, όπου είχα αφήσει τις πατημασιές μου ως δίχρονο και διαπίστωσα πως ήδη ξεθώριαζαν. Μάζεψα μερικά άνθη της ημεροκαλλίδας και τράβηξα μερικά αγριόχορτα και είδα την ηλικιωμένη γυναίκα από το παράθυρο της, όπως διάβαζε την εφημερίδα με την είδηση του θανάτου μου. Είδα τον άνδρα της να φτύνει καπνό στον νεροχύτη και να της φέρνει την καθημερινή της φαρμακευτική αγωγή.

Το πρωί αφού αυτοκτόνησα, είδα τον ήλιο να ανατέλλει. Κάθε πορτοκαλιά άνοιξε σαν παλάμη και το παιδί στο τέλος του δρόμου έδειξε στη μητέρα του ένα μονό κόκκινο σύννεφο.

Το πρωί αφού αυτοκτόνησα, πήγα πίσω σε αυτό το σώμα στο νεκροτομείο και προσπάθησα να την λογικέψω. Της είπα για τα αβοκάντο και τις πέτρες και το ποτάμι και τους γονείς της. Της είπα για τα ηλιοβασιλέματα και τον σκύλο και την παραλία.

Το πρωί αφού αυτοκτόνησα, προσπάθησα να ξεαυτοκτονήσω αλλά δεν μπόρεσα να τελειώσω αυτό που ξεκίνησα.

- Meggie Royer, my translation ^^

[astratv]

Επίσκεψη του Εσπερινού Γυμνασίου και Λυκείου Λάρισας στην έκθεση του Συλλόγου Εικαστικών

Το Εσπερινό Γυμνάσιο και Λύκειο Λάρισας επισκέφτηκε την έκθεση του Συλλόγου Εικαστικών Ν. Λάρισας, που πραγματοποιήθηκε στο Χατζηγιάννειο Πνευματικό Κέντρο Λάρισας. σε συνεργασία με την Αντιδημαρχία Πολιτισμού και Επιστημών του Δήμου Λαρισαίων, με τίτλο «Ο Χορός των Χρωμάτων». Οι μαθητές ξεναγήθηκαν στην έκθεση από τον πρόεδρο του Συλλόγου Γιάννη Γεωργιάδη και από τους καλλιτέχνες: Χάμο Γεώργιο,…

[atzatzoukalia]

μου σφύριζαν κάτι αγορια γυμνασίου και περα ότι σκέφτηκα γλώσσα γλώσσα μαθηματικά μελέτη περιβάλλοντος σκέφτηκα ότι λογικά θα με πέρασαν για την ηλικία τους

[mariettaaa]

“Chapter 1”

Αγαπητό ημερολόγιο,

ίσως να έχεις βαρεθεί να ακούς για αυτόν. Συγγνώμη, αλλά είναι η πρώτη μου (και μοναδική προς το παρόν) αγάπη.

Δεν νομίζω πως σου έχω πει ποτέ πως γνωριστήκαμε. Είναι αστεία ιστορία στο υπόσχομαι.

Όταν ήρθε πρώτη φορά στην Αθήνα πήγε στο ίδιο σχολείο με την τότε καλύτερη μου φίλη, χα σαν χθες το θυμάμαι και ας έχουν περάσει χρόνια από τότε.

Στην αρχή μισούσαν ο ένας τον άλλον και εγώ τότε πιο μικρή προφανώς έτρεφα την ίδια αντιπάθεια για το πρόσωπο του, χωρίς να τον έχω γνωρίσει καλά. Ύστερα όμως ήταν μαζί.

Μην με κρίνεις, μιλάμε για τάξη δημοτικού.

Όταν αργότερα πήγαμε στο ίδιο σχολείο (γυμνάσιο για την ακρίβεια), και αφού είχαν χωρίσει και εγώ είχα σταματήσει να κάνω παρέα με την συγκεκριμένη κοπέλα, συνειδητοποίησα ότι ήταν από τα λίγα άτομα που actually ταίριαζα.

Και θα σου πω γιατί. Γιατί έβλεπα τον εαυτό μου σε εκείνον. Έκανα μεγάλες προσπάθειες να κάνουμε παρέα. Ηλίθιες μεν αλλά για εκείνη την ηλικία απολύτως ταιριαστές. Και σιγά σιγά κατάλαβε και με ήθελε δίπλα του.

Εγώ τόσο καιρό ήμουν ερωτευμένη μαζί του, και ναι εννοείται πως το ήξερε, δεν μαρεσει να τα κρύβω αυτά, αλλά προφανώς δεν του άρεσα. Όμως κάναμε παρέα και αυτό εμένα μου ήταν αρκετό.

Και αρχίσαμε να δενόμαστε. Όλο και περισσότερο όσο περνούσε ο καιρός. Βγαίναμε κάθε μέρα, είχαμε ανοιχτεί ο ένας στον άλλον και τον ήξερα καλύτερα από την παλάμη του χεριού μου εκείνη την περίοδο.

Και ας τον άκουγα να μιλάει για αλλά κορίτσια, για σχέδια που έκανε με τους φίλους του και δεν με περιλάμβαναν, αλλά δεν με ένοιαζε. Τον είχα δίπλα μου. Ήταν αρκετό.

Και τότε τα αθώα χρόνια του γυμνασίου τελείωσαν. Και ήρθε ο πρώτος αποχαιρετισμός.

Τον καθυστερούσαμε και οι δυο όσο μπορούσαμε παραπάνω. Περάσαμε όλο το καλοκαίρι εκείνο μαζί. Μιλούσαμε με τις ώρες. Ξεπερνούσαμε το εμπόδιο της δουλειάς του λες και ήταν υποχρέωση μιας ώρας και όχι δώδεκα ολόκληρων ωρών.

Και το λύκειο ξεκίνησε. Κι εμείς είχαμε μεγαλώσει. Προς το τέλος του καλοκαιριού είχαμε τσακωθεί κιόλας αλλά το λύσαμε. Έριξα τον εγωισμό μου γιατί δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτόν τον άνθρωπο στην ζωή μου. Χωρίς να λέμε έστω ένα γεια, χωρίς να ξέρω ότι είναι καλά.

Και τα ξαναβρήκαμε.

Και τότε ήταν που έφυγε.

Μετακόμισε με τους γονείς του στην Γερμανία για δουλειά και για μια καλύτερη ζωή. Νομίζω πως την βρήκε. Αυτήν την εντύπωση έχω πλέον τέσσερα χρόνια αργότερα. Αυτό μου δίνει να καταλάβω τουλάχιστον κάθε φορά που μιλάμε στον τηλέφωνο.

Πάντως η μέρα που έφυγε ήταν από τις πιο δύσκολες της ζωής μου. Δεν ήξερα αν και ποτέ θα τον ξαναδώ.

Αλλά η τύχη μας τα έφερε έτσι και τον ξαναείδα το ίδιο εκείνο καλοκαίρι, μισό περίπου χρόνο αφού έφυγε.

Και όταν κανονίσαμε να πάμε εκδρομή εγώ, εκείνος και ο κολλητός μας;

Αχ αγαπητό μου ημερολόγιο, δεν μπορώ με λέξεις να σου περιγράψω το συναίσθημα εκείνο, τις πεταλούδες αυτές, την ανυπομονησία που ένιωθα…

Και κάτι προέκυψε εκείνο το βράδυ μεταξύ μας. Θες επειδή ήμασταν κάπως μεθυσμένοι, θες επειδή ήταν κάποιο απωθημένο, δεν ξέρω.

Πάντως μετά από τόσα χρόνια υπομονής (πέντε στο σύνολο) επιτέλους είχα την ευκαιρία μου!

Και μετά πάλι έφυγε. Και είχα εκείνο το κενό ��ανά από την αρχή.

Και για αλλά τριάμισι χρόνια μιλάγαμε και συνεχίζαμε να δενόμαστε. Μην με ρωτήσεις πως, πάντα είχα κάτι να πω με αυτόν τον άνθρωπο, ποτέ δεν χάθηκε αυτή η σύνδεση. Μέχρι τώρα…

Γιατί ήρθε.

Ήρθε και δεν ξέρω τι έγινε. Ήρθε και όλα διαλύθηκαν. Όλα ήταν τόσο παράξενα όσο ήταν εδώ. Και έφυγε και με άφησε κενή και με χίλιες απορίες μέσα στο κεφάλι μου.

Ήταν όλα τόσο καιρό ένα ψέμα; Έχει κάποια άλλη; Φταίω εγώ;

Και τώρα σαν κάποιος να έκοψε αυτήν την χρόνια σύνδεση που με τόσο κόπο είχαμε δημιουργήσει. Και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο; Ότι αυτήν την σύνδεση αυτός ήταν που την διέλυσε.

Και εγώ δεν ξέρω γιατί.

Και μου λείπει.

Μου λείπει το να μιλάμε με τις ώρες, μου λείπει η αγκαλιά του.

Μπορεί τελικά να μην έχει να κάνει καν με εμένα. Μπορεί να περνάει κάτι δικό του που δεν θέλει να μοιραστεί. Αλλά αυτό είναι κάτι που επίσης πονάει. Γιατί να μην θέλει να το μοιραστεί; Δεν με εμπιστεύεται; Μετά από όλα όσα έχουμε περάσει ; Δεν ξέρει πως θα καταλάβω ο,τι και να μου πει;

Πως γίναμε έτσι ; Γιατί ;

[v1ckymult1fand0m]

Ακολουθώντας παρόμοια διαδικασία με αυτή που χρησιμοποίησα για να βρω την ημερομηνία που διαδραματίζεται το πρώτο επεισόδιο, κατάφερα να βρω (στο περίπου) ποτέ είναι τα γενέθλια της Αγγέλας.

Αρχικά ξέρουμε ότι η Αγγέλα έφυγε από το σπίτι της όταν ήταν 14 χρονών και έχει τελειώσει μόνο το γυμνάσιο. Καθώς πιστεύω πως δεν θα ήταν πολύ πιθανό να συνέχιζε το σχολείο αφού έφυγε από το σπίτι θα υποθέσουμε ότι το καλοκαίρι μετά την 3η Γυμνασίου ήταν 14. Λαμβάνοντας υπόψη ότι αν τα γενέθλια της ήταν πολύ κοντά στην μέρα που το έσκασε θα έλεγε πως ήταν 15, καθώς και τις εξετάσεις του καλοκαιριού συμπεραίνουμε πως τα γενέθλια της πέφτουν από Ιούλιο και μετά.

Ύστερα στο επεισόδιο 4 η Αγγέλα λέει ότι είναι 24 πράγμα που δηλώνει ότι είτε τα γενέθλια της έχουν περάσει είτε είναι σχετικά κοντά. Το συγκεκριμένο επεισόδιο με βάση τους υπολογισμούς μου λαμβάνει χώρα στις 12 Ιουλίου. Άρα τα γενέθλια της πέφτουν μέχρι τις 25 Ιουλίου περίπου.

Το τελευταίο μου στοιχείο ήταν οι πλαστές της ταυτότητες.

Και οι δύο ημερομηνίες είναι μες το καλοκαίρι αλλά αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η 2η ταυτότητα, πέρα του ότι έχει λάθος χρονιά γέννησης, επίσης είναι και η "επίσημη ταυτότητα" της άρα πιθανότατα έχει διαφορετική ημερομηνία γέννησης. Η 1η ταυτότητα πέφτει μέσα στο χρονικό περιθώριο που βρήκα και υποτίθεται πως θα ήταν μόνο για τα μάτια της πεντάδας οπότε είναι πολύ πιθανό η Ντάλια να έβαλε τα κανονικά γενέθλια της Αγγέλας ή τουλάχιστον κάποια κοντινή ημερομηνία.

Δυστυχώς δεν μπορώ να βρω κάποια σίγουρη συγκεκριμένη ημερομηνία αλλά το προσωπικό μου συμπέρασμα είναι ότι τα γενέθλια της Αγγέλας είναι κοντά στις 15 Ιουλίου, πιθανότατα ακριβώς εκείνη την μέρα.

[annarrchy]

εγώ που θέλω να έχω το σώμα που είχα στη δευτέρα γυμνασίου γνωρίζοντας πολύ καλά ότι ήμουν άρρωστη μέχρι αηδιας😋😋

[illrunning]

Χαρακίρι

Στη μακρινή Ιαπωνία πριν μερικά χρόνια ένας διευθυντής γυμνασίου κατηγορήθηκε ότι υπεξαίρεσε και καταχράστηκε το ποσό των 5 χιλιάδων Ευρώ από το ταμείο του σχολείου.Μη μπορώντας να αντέξει το βάρος της κατηγορίας αυτοκτόνησε τελετουργικά αφήνοντας πίσω του ένα σημείωμα που έλεγε ότι δε ήθελε να ζήσει άλλο με μία τέτοια ρετσινιά.Η έρευνα από τα αρμόδια όργανα διενεργήθηκε κανονικά. Ο διευθυντής…