#Μαύρα Μεσάνυχτα | Explore Tumblr Posts and Blogs

h-atalanth · 3 years

Text

Το έχω στο μυαλό μου πολύ φρέσκο, σαν να έγινε μήνες πριν.

Δεν ξέρω γιατί.

Στην πραγματικότητα, ήταν 18 Οκτωβρίου του 2019.

Το αφεντικό μου είναι περίεργος τύπος. Επιχειρηματίας, όχι απ’ αυτούς που ακούμε τ’ όνομα του εσύ κι εγώ, αλλά απ’ αυτούς που τρώνε με Υπουργούς και περνάνε νομοσχέδια πίνοντας ουισκάκι μαζί τους. Μαγνητικός, πλακατζής, ανάποδος, γκρινιάρης, πατρικός, ο κολλητός σου κι ο χειρότερος μαλάκας που θα γνωρίσεις ποτέ. Δουλεύω δίπλα του, ως γραμματέας του, απ’ τις 9 Φεβρουαρίου 2016 και ήμουν ακόμα 24 χρονών. Εξ αρχής με πλησίασε με χαλαρό, πατρικό ύφος και έγινε ο μέντορας μου σε μια δουλειά που εγώ δεν ήξερα τίποτα κι εκείνος είχε 50 χρόνια πείρα.

Ένα απ’ τα πρώτα πράγματα που έμαθα ή μάλλον κατάλαβα κοντά του ήταν ότι δεν έπρεπε να είμαι πολύ κοντά του. Παρότι οικογενειάρχης, με τα παιδιά του να δουλεύουν στην εταιρεία, είχε μάτι που έπαιζε και χέρι που απλωνόταν εύκολα σε πιτσιρίκες. Κυρίως τις επιχορηγούμενες..αλλά και πάλι. Πετούσε ατάκες, άδεια για να πιάσει γεμάτα, να σε ψυχολογήσει, να σε «μετρήσει» και να δει ως που τον παίρνει μαζί σου. Ποιο είναι το ευάλωτο σημείο σου για να πατήσει πάνω σ’ αυτό την κατάλληλη στιγμή και να σε φέρει εκεί που σε ήθελε είτε αυτό ήταν για τη δουλειά, είτε επί προσωπικού.

Κι όλες του οι δουλειές γίνονται επί προσωπικού. «Είμαστε οικογένεια» λέει πάντα σε όλους τους υπαλλήλους του και, γαμώ το στανιό μου, ναι..δυστυχώς, ένα μεγάλο μέρος από εμάς, είμαστε οικογένεια. Γίναμε οικογένεια όσο περνάνε τα χρόνια. Τη γυναίκα του την αγαπάω και την πονάω γιατί μου θυμίζει τη μαμά μου, τα παιδιά του είναι ίσως απ’ τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Έχω μείνει στα σπίτια τους, τους έχω τρέξει σε νοσοκομεία, έκλαιγα όταν έχασαν άνθρωπο απ’ την οικογένεια, έχω πάει να πάρω τα μωρά τους απ’ το σχολείο και έχουν το τηλέφωνο μου και μου στέλνουν όλο καμάρι τους βαθμούς τους ή φωτογραφίες από εκδηλώσεις τους κάθε φορά.

Είμαστε μια οικογένεια.

Αυτός ο άνθρωπος, ας τον πούμε Χ., μου έχει σταθεί σε κάποια πράγματα καλύτερα κι απ’ τον πατέρα μου. Με άκουγε πάντα όταν είχα ανάγκη να μιλήσω..μου έβαζε δύο δάχτυλα ουίσκι και μ’ άφηνε να μιλάω. Μου σκούπιζε τα δάκρια όταν έφτανα στο αμήν ψυχολογικά κι έκλαιγα από πίκρα ή από νεύρα. Μου έδινε συμβουλές, ζωής και ερωτικές, που ήλπιζε όπως έλεγε να είχε τ’ αρχίδια να δώσει στην κόρη του πριν παντρευτεί «τον μαλάκα, τον προικοθήρα, τον χαραμοφάη» και ακόμα κι όταν διαφωνούσαμε στη δουλειά ή προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει την προσωπική σχέση που είχε χτίσει μαζί μου εις βάρος μου, του το γύριζα με ένα «αν ήμουν κόρη σου θα το δεχόσουν αυτό?» και εκεί έληγαν όλα. Στο αν ήμουν κόρη του. Έτσι έλεγε πάντα ότι μ’ έβλεπε κι επειδή είχα κι εγώ ανάγκη την πατρική στοργή κι επιβεβαίωση έκανα πως δεν καταλάβαινα κάποια πράγματα. Γιατί υποτίθεται μ’ έβλεπε όπως την κόρη του. Προσπαθούσε να με κάνει και νύφη του. Μου ανοιγόταν περισσότερο απ’ όσο στα παιδιά του. Ήμουν παιδί του ρε γαμώτο…

Κατέβηκα στην Αθήνα με αυτοκίνητο συναδέλφου στις 17 Οκτώβρη. Εγώ και μια καινούρια συνάδελφος,2-3 χρόνια μεγαλύτερη μου, που ήταν να εγκατασταθεί στο γραφείο εκεί. Θα μέναμε γύρω στις 10 μέρες για διάφορες δουλείες αλλά κυρίως για να ικανοποιηθεί ο εγωισμός του αφεντικού Χ. που ήθελε να δείξει ότι έχει κόσμο να τρέχει γι αυτόν και περνάει ο λόγος του.

Για να εξηγήσω πως φτάσαμε εδώ, μια απ’ τις περιέργειες του Χ. είναι ότι θεωρεί τα ξενοδοχεία τζάμπα λεφτά. Ιδανικά για χαλαρό ποτάκι ή ένα καλό τραπέζι στη Μεγάλη Βρεταννία αλλά τζάμπα λεφτά ως προς τη διαμονή. Εγώ το λέω επιλεκτική τσιγκουνιά. Πάντα λοιπόν κανονίζει να μας φιλοξενεί κάποιος, είτε σε κάποιο άδειο σπίτι της οικογένειας είτε στο κότερο του στον Φλοίσβο.

Έχει και κότερο, μας πάει και βόλτα…

Εκείνες τις μέρες, λοιπόν, πρότεινε να μας φιλοξενήσει εκείνος στον Φλοίσβο. Ποτέ δεν ήμουν fan του να μείνω στον ίδιο χώρο μαζί του αλλά αφού θα ήταν κι άλλο άτομο, το δέχτηκα. Είχε ξανατύχει να μείνουμε 2-3 άτομα σπίτι του, οπότε παρότι άβολο, δεν μου φάνηκε και τόσο περίεργο. Ο Χ. μας περίμενε στο σκάφος. Ήταν σαν να έβλεπες τον Ωνάση, αλλά με ποδιά κουζίνας, και μας μαγείρευε.

Άφησα την Δ., την άλλη κοπέλα, να διαλέξει πρώτη καμπίνα, λόγω ευγένειας και επειδή είχε ξαναμείνει εκεί πρόσφατα. Διάλεξε καμπίνα κοντά του, διάλεξα την καμπίνα στην άλλη πλευρά του σκάφους. Κάθε μια είχε το μπάνιο της, σαλονάκι, τηλεόραση, ντουλάπα κι όλα τα comfort για να περάσεις καλά και άνετα όπως αν αλήθεια έμενες σε ξενοδοχείο. Φάγαμε, γελάσαμε, ήπιαμε 2 κρασάκια στο σαλόνι κι ο Χ. αποσύρθηκε διακριτικά κατά τις 22.00 για ύπνο.

Σκέφτηκα ότι αν κυλούσαν έτσι τα πράγματα κάθε μέρα, θα περνούσαμε ζάχαρη καθώς πρώτη φορά η “παρέα” μου κάτω ήταν τόσο κοντά στην ηλικία μου. Θα έπαιρνα τη Δ. να κάνουμε τις βόλτες μας στη μαρίνα, θα πίναμε κανένα ποτάκι στα μαγαζάκια εκεί κοντά αφού έπεφτε για ύπνο ο Χ. κι όλα τέλεια. Πλανάσαι πλάνην οικτρά, Ατάλαντη…

Την επομένη, και αφού ο Χ. μας είχε ρουφήξει την ψυχή με το καλαμάκι στο γραφείο, μπήκαμε ωραία και καλά στο αμάξι μαζί του για να γυρίσουμε στο σκάφος. Ήταν 18.00+ όταν φύγαμε απ’ το γραφείο και η Δ. παραπονιόταν πολύ όλη την ημέρα για έναν πόνο στο γόνατο της και φοβόταν για μηνίσκο. Το πάνω-κάτω σκάλες στο γραφείο και το σκάφος δεν την βοηθούσε πολύ... Ψάχναμε φαρμακείο για μια περίπου ώρα, και σε γνώριμο μοτίβο, ο Χ. αποφάσισε να ανοίξει θέμα μετακόμισης στην Αθήνα εκείνη την ώρα. Η Δ. που, παρότι καλό παιδί και αρκετά συμπαθητική, δεν ήταν και το πρώτο μυαλό, έπεσε στην παγίδα του και απαντούσε μέχρι που τη στρίμωξε εκεί που την ήθελε. «Δεν θέλω μωρέ να μείνεις και σε ό,τι να ‘ναι γειτονιά μόνο για να είναι φθηνό το ενοίκιο σου. Ξέρεις, νιώθω ευθύνη απέναντι και στους γονείς σου. Να..αν πείθαμε και τη φιλενάδα σου εδώ να κατέβει κι εκείνη, θα μπορούσατε να μείνετε μαζί, έστω στην αρχή κανένα χρόνο ή δύο, και θα τσόνταρα κι εγώ στα έξοδα του σπιτιού σας» σέρβιρε ωραία κι ύπουλα στο γνωστό του μοτίβο και η Δ. τσίμπησε το δόλωμα κι άρχισε να κάνει φωναχτά σενάρια του πόσο ωραία θα ήταν να μείνουμε μαζί κτλ.. Η παλιά η καραβάνα όμως ήξερε καλά ---ο Χ. θα μπορούσε να είναι μπαμπάς μου ηλικιακά είναι 3 χρόνια μεγαλύτερος απ’ τον μπαμπά μου αλλά τον έχω γεννήσει, δεν με εκπλήσσουν τα κολπάκια του αυτά. Τα ξέρω καλά τόσα χρόνια, κάποτε την πάτησα κι εγώ μ’ αυτά όπως κάθε πρωτάρα. «Το ξέρουμε ότι δεν μετακομίζω..και Χ. ό,τι είχα να πω επί του θέματος το είπαμε οι δυο μας αρκετές φορές».

Η έγνοια του Χ. βλέπετε, απ’ το 2018 κι έπειτα ήταν να με κατεβάσει στην Αθήνα. «Διευθύντρια του γραφείου» έλεγε θα μ’ έκανε κι άλλα τέτοια βαρύγδουπα. Αλλά ήξερα με ποιους έχω να κάνω και δεν τσιμπούσα. Φραγκοφονιάς, βλέπετε, και για το συμφέρον τους γίνονταν οικογενειακώς πολύ κακιασμένοι κι άδικοι.

Οπότε έκοψα την κουβέντα εκεί και ο Χ. φάνηκε να το σέβεται. Πήγαμε στο σκάφος, μαγειρέψαμε «οικογενειακώς», φάγαμε κι ο Χ. άρχισε να κατεβάζει πολύ το αλκοόλ. Κατά τις 22.30 έδιωξε την Δ. απ’ το σαλόνι, λέγοντας της στην ��ύχρα ότι ήθελε να μιλήσουμε μόνοι για δουλειές. Δεν ήταν κάτι που γινόταν σπάνια, έχουμε πολλά μυστικά πάνω στη δουλειά οι δυο μας, ειδικά απ’ τη στιγμή που άρχισα να διαχειρίζομαι τους προσωπικούς του λογαριασμούς μερικούς μήνες αφότου ξεκίνησα να δουλεύω μαζί του. Τέτοια εμπιστοσύνη.

Κάθισε δίπλα μου στον καναπέ του σαλονιού.

Άρχισε να μιλάει και από την πρώτη του λέξη ήξερα ότι θα έβαζε μπροστά την «φιλία» μας, την αδυναμία που μου δείχνει τόσα χρόνια. Μετρούσα τα δευτερόλεπτα μέχρι να μου γυρίσει όλα τα daddy issues που έχω εις βάρος μου. Ξέρω τι έχω σπίτι μου. Κι έτσι και έγινε. Άρχισε να με πιέζει σε μια πολύ δύσκολη φάση στη ζωή μου, που πιεζόμουν πολύ σπίτι μου και έκανα αρκετές άσχημες σκέψεις. Μετά από κοντά μια ώρα κουβέντα, άρχισα να κλαίω. Πολύ.

Με αγκάλιασε σαν στοργικός πατέρας και μου είπε να μην κλαίω. Ότι όσο έχω αυτόν στο πλευρό μου, δεν έχω ανάγκη κανέναν και να μην ανησυχώ και να μην φοβάμαι για τίποτα. Ότι θα μου έβρισκε λύση σε όλα γιατί ήμουν «δικό του παιδί». Τραβήχτηκα, τον ευχαρίστησα για όλον τον εφησυχασμό που μου πρόσφερε εκείνη τη στιγμή και έσκυψα να πάρω χαρτοπετσέτα απ’ το τραπεζάκι μπροστά μας. Εκείνη την ώρα ο Χ. έπιασε απ’ τους ώμους να μην κουνηθώ και μου σκούπισε λίγο άγρια τα μάτια με τους αντίχειρες του.

Θυμάμαι εκείνα τα δευτερόλεπτα σαν να ήταν κάτι που έγινε χθες.

Το ένα δευτερόλεπτο μου σκούπιζε τα δάκρια και το επόμενο, είχε τα χέρια του στα μάγουλα μου και με τράβηξε στο μέρος του. Τα χείλη του ίσα που πρόλαβαν να μ’ ακουμπήσουν και πετάχτηκα σαν ελατήριο. Περίμενα πολλά απ’ αυτόν αλλά όχι κι αυτό. Τον έσπρωξα μακριά μου κι άρχισα να του φωνάζω. Θυμάμαι το πρώτο που του είπα ήταν «γιατί πρέπει να τα γαμάς όλα? Γιατί δεν αφήνεις κάτι καλό ήσυχο μια φορά στη ζωή σου?» μετά δεν θυμάμαι τι άλλο του έσυρα. Ο Χ. καθόταν φαινομενικά ατάραχος, ίσως λίγο φοβισμένος γιατί δεν με είχε ξαναδεί έτσι..θυμωμένη, τρελαμένη. Το μόνο που είπε ήταν «ε άντε στο διάολο, πάνε κοιμήσου» και ξανάπιασε το αλκοόλ.

Έφυγα. Κατέβηκα τις σκάλες για την καμπίνα κι έτρεμα ολόκληρη. Γενικά είμαι τρομακτικά ψύχραιμη και ήρεμη αλλά αν έμενα άλλο ένα λεπτό εκεί, μπορεί να τον έδερνα. Και μετά, αν πάθαινε κάτι, να είχα και τύψεις. Εκείνο το βράδυ κλειδώθηκα πρώτη φορά σε δωμάτιο. Δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά την ανάγκη να γυρίσω το κλειδί στο δωμάτιο που κοιμόμουν, όπου και να ήμουν, αλλά εκεί ένιωσα αυτό το πράγμα. Ένιωσα προδομένη, και το χειρότερο, ένιωσα ότι δεν ήμουν ασφαλής. Πήρα τηλέφωνο έναν φίλο μου, μόνιμο αξιωματικό στη Μυτιλήνη και μιλούσαμε ως τη 1+ για να απασχοληθεί το μυαλό μου. Δεν ήθελα να πάρω τη μαμά μου, αλλά όσο δεν απαντούσα στα δικά της τηλέφωνα τόσο γίνονταν όλα χειρότερα. Έκλεισα το τηλέφωνο και την πήρα. Μια λεπτομέρεια, είμαι μανιακή με το μπάνιο ---με πιάνει κάτι όταν τα μαλλιά μου ειδικά δεν είναι καθαρά--- και όταν της είπα ότι δεν έκανα μπάνιο τόση ώρα όπως υπέθετε, κατάλαβε ότι κάτι έγινε. Δεν χρειάστηκε να πω κάτι πέρα από «ναι, κάτι έγινε» και μ άφησε ήσυχη. Περίμενε να γυρίσω και να της πω.

Το επόμενο πρωί, η Δ. είχε μαύρα μεσάνυχτα του τι έγινε το προηγούμενο βράδυ αλλά πονούσε πάρα πολύ και φοβόταν ότι θα χρειαζόταν νοσοκομείο. Σε μια κρίση μεγαλοψυχίας, ο Χ., που μου φερόταν λες και δεν έγινε τίποτα, μου είπε να κλείσω εισιτήρια με το πρώτο τρένο και να τη γυρίσω Θεσσαλονίκη. Το βασανιστήριο μου τελείωσε χάρη στον πόνο ενός άλλου ανθρώπου. Δεν ήξερα πώς να νιώσω γι αυτό. Απ’ τη μια χαιρόμουν που θα έφευγα, που δεν θα περνούσα 10 μέρες στον ίδιο χώρο μαζί του κι απ’ την άλλη ένιωθα άσχημα που η Δ. πονούσε τόσο πολύ και χρειαζόταν βοήθεια ακόμα και για να σταθεί. Με τα πολλά, πήραμε το τρένο των 15.22 απ’ τον σταθμό για Θεσσαλονίκη.

Ηρεμία.

Ο Χ. ήρθε Θεσσαλονίκη μερικές μέρες μετά, έτσι, χωρίς λόγο. Προσπάθησε να με πλησιάσει, είτε για να δει αν θα έκανα το οτιδήποτε εναντίον του, είτε για να με μαλακώσει. Δεν τον άφησα. Του συμπεριφερόμουν πολύ τυπικά για μήνες. Μέχρι που έτυχαν πράγματα στα οποία με είχε ανάγκη η οικογένεια τους και έμεινα «κοντά» τους αφήνοντας ό,τι έγινε να πέσει στο κενό, προσποιήθηκα ότι μου πέρασε η οργή μέχρι να μην θέλω να τον δείρω κάθε φορά που τον έβλεπα.

Ο Χ. είναι ακόμα το αφεντικό μου και, από τον Οκτώβριο του 2019, έχω κατέβει αρκετές φορές στην Αθήνα όπου και μένει πλέον μόνιμα. Όσο κι αν πρότεινε να μείνω σπίτι του ή στο σκάφος, δεν το δέχτηκα ποτέ ξανά.

Αρκετές φορές μ’ έχει φιλοξενήσει ο γιος του, με τον οποίο είμαστε φίλοι χρόνια τώρα ο κολλητός Εκείνου. Δεν μ’ έχει αφήσει ποτέ εκτεθειμένη ή μόνη με τον Χ.. Ίσως και να κατάλαβε, να υποψιάζεται, το λόγο που δεν θέλω να είμαι κοντά στον πατέρα του, πόσο μάλλον να μένω μόνη μαζί του στον ίδιο χώρο. Η αλήθεια είναι ότι δεν του το είπα ποτέ. Για κάποιο λόγο, παρότι ξέρω τη χάλια σχέση τους, δεν θέλω να του χαλάσω τελείως την εικόνα του πατέρα του.

Η μαμά μου κλαίει κάθε φορά που θυμάται το σκηνικό. Έχω εξαφανίσει κάθε επαγγελματική κάρτα του Χ. απ’ το σπίτι γιατί ακόμα θέλει να τον πάρει να τον βρίσει. Δεν θέλει να βρίσκομαι μόνη κάπου μαζί του και τρέμει η ψυχή της σε κάθε επαγγελματικό τραπέζι που χρειάζεται να πάω μαζί του. Ακόμα κι αν δεν είμαστε οι μόνοι.

Η Δ. μετακόμισε στην Αθήνα, όσο κι αν την προειδοποιήσαμε διάφοροι συνάδελφοι, όπου και έμεινε για 2 περίπου μήνες μέχρι που παραιτήθηκε. Η ζωή και το κλίμα που βρήκε εκεί ήταν διαφορετικά απ’ τη ζωή που της έταξε ο Χ. όταν την έπεισε να πάει και κατάλαβε μόνη της, όπως μου είπε, γιατί είχα αρνηθεί να πάω εγώ.

Κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται. Με μια σκιά. Μια πικρία. Έναν φόβο. Ένα μυστικό. Μετρώντας αντίστροφα τα χρόνια μέχρι ο Χ. να βγει στη σύνταξη και να μη με ενοχλεί ούτε καν από άλλη πόλη...

#text #greek text #ελληνικα #greek #greek post #greek posts #me too #me too movement

4 notes · View notes