#Οικειοτητα

[alatismeni-theitsa]

@agrioxoiros δεν ξερω αν θα παρεις ειδοποιηση απο αυτο οποτε ειπα να σε κανω tag :)

submission pt 1: από τη μία: αρχ. ελληνική μυθολογια unproblematic reimagining για τα γουστα της μοντερνας αμερικανικης ηθικης φτου μπλιαξ

από την άλλη: Αφροδίτη/Άρης/Ήφαιστος BDSM τρίο 🤔😏🥴;

διχαζομαι submission pt2: συνειδητοποιώ κατόπιν εορτής ότι το προηγούμενο μήνυμα δεν είναι ακριβώς κατάλληλο, ειδικά για πρώτη επαφή. Συγνώμη γι'αυτό. αυτό που ήθελα ουσιαστικά να εκφράσω είναι ότι, παρότι αναγνωρίζω και συμμερίζομαι τον εκνευρισμό προς τις πενηντα χιλιαδες αμερικανισμενες εκδοχες αρχαιοελληνικών μύθων, δεν είμαι εντελώς αθώος του εγκλήματος. δεν ξερω σε ποιο βαθμό μπορώ να διαχωρίσω τη δική μου επιθυμία να "παίξω" με τους χαρακτήρες του μύθου από την απλή τάση για συμμετοχή στην αμερικανόφερτη μόδα.

Είναι οι δικές μου ιδέες με κάποιο τρόπο πιο αυθεντικές ή ειλικρινείς, ή απλά μια άλλη μορφή της ίδιας διαδικασίας που μας προσφέρει την αρχαία ελλάδα του χόλυγουντ; δεν περιμένω απάντηση, απλά είναι κάτι που σκέφτομαι. ====================================== Η απαντηση μου:

Γεια σου! Μην αγχωνεσαι καταλαβα τι εννοεις και με το πρωτο submission 😂 Παντως καλα εκανες και εστειλες τις σκεψεις σου γιατι δεδομενου το ποσο ειμαστε εκτεθειμενοι στον τροπο σκεψης των ΗΠΑ, δε γινεται να μη μπουμε και εμεις στη διαδικασια να αναλυσουμε τη δικη μας σχεση με τους θεους στα μοντερνα γραπτα μας. Και μεταξυ μας πρεπει να το συζητησουμε καποια στιγμη. Και επειδη ειμαι μια γλωσσου παρλαπιπα θα μου επιτρεψεις να γραψω ενα σεντονι ως συνηθως 😂

Κοιτα, οτι ειναι Αμερικανοφερτη/Αγγλοφωνη μοδα στο 90%, ναι ειναι 😂 Δεν ειναι τυχαιο που εδω και 2.000 χρονια δεν εχουμε γραμμενες απο Ελληνες τετοια retellings. Δηλαδη σε ιστοριες μυθοπλασιας αυτες περιειχαν καποιες γενικες αναφορες στους θεους, και οχι ιστοριες οπου ο θεος ηταν ο πρωταγωνιστης. It's not something we historically did, να το πω απλα.

Απο την αλλη, δεν μπορουμε να κλεισουμε τα ματια μας στις μοντερνες εξωτερικες επιρροες, ουτε και να καταδικασουμε την ξαφνικη επιθυμια των Ελληνων να γραψουν και αυτοι μυθοπλασια με τους θεους οπως οι ξενοι. Δε νομιζω οτι υπαρχει κατι απαραιτητα αρνητικο σε αυτη την επιθυμια και δεν ειναι σωστο να πνιγεις τη δημιουργικοτητα. Παντως, πιστευω υπαρχει μια "μεση λυση" στο πως μπορουμε να ισορροπησουμε τον σεβασμο στην κουλτουρα μας με το στοιχειο της φαντασιας.

Νομιζω υπαρχει τροπος να γραψεις μια ιστορια με τους θεους αλλα να δινεις την εντυπωση απο το κειμενο οτι τους σεβεσαι κιολας. Δηλαδη ισως να υπαρχει και τροπος να γραψεις κατι τυπου "Αφροδίτη/Άρης/Ήφαιστος BDSM τρίο" αλλα οι θεοι οντως να μοιαζουν σαν θεοι. Δηλαδη, να εχουν τα χαρακτηριστικα που τους απεδιδαν οι αρχαιοι μας και ακομα και σημερα τους αποδιδουμε. Να ειναι αξιοι σεβασμου, μεγαλοπρεποι, σοφοι, βοηθητικοι, εκδικιτικοι, να απαιτουν τον σεβασμο απο θνητους και να το θεωρουν υβρη να θελει να τους ανταγωνιστει καποιος θνητος. Δηλαδη μπορει να μην εχουν την ελαφροτητα που θα εχει ενας θνητος οταν φλερταρει ή οταν εχει να αντιμετωπισει τις σκεψεις του οταν κανει κατι περα απο το συνηθισμενο.

Ας πουμε δεν ειναι τοοοσο παραλογο να βαλεις το σεναριο δυο αρσενικων Ελληνων θεων να ειναι ζευγαρι, αλλα πιστευω θα διαφερει καπως το υφος απο αυτο που θα ειχαν δυο θνητοι αντρες. Δε θα σκεφτομουν τον Αρη να λεει "ελα ρε μωρο Ήφο, που χαθηκες; Πωω παλι θες να δουλεψεις; Οχι ρε! Ελα στο κρεβατι" η κατι τετοιο 😂

Αυτο που λενε οι Αμερικανοι "οι Ελληνες θεοι ειναι assholes και petty bitches" ειναι επειδη δεν καταλαβαινουν το συστημα αξιων που ειχαν οι θεοι των αρχαιων πανθεων, και επιμενουν να τα βλεπουν ολα με Αμερικανικη οπτικη του 2024. Αλλα για εμας ειναι πολυ πιο ευκολο να καταλαβουμε την πολυπλοκοτητα των θεων. Μιας και εισαι στην Ελλαδα (απ οτι καταλαβαινω) εχεις δει τον σεβασμο αλλα και την οικειοτητα με τον οποιο οι Ελληνες αντιμετωπιζουν τους Αγιους και τον Θεο τους. Μιας και η Χριστιανοσυνη μας ειναι μια μετεξελιξη της αρχαις θρησκειας σε πολλα επιπεδα, σου ειναι και πιο φυσικο να κανεις ενα reverse engineering και να φανταστεις πως εβλεπαν αντιστοιχα οι Ελληνες τους αρχαιους θεους.

Επισης στη χωρα μας ειναι εξαιρετικα προσβασιμες οι μεταφρασεις αρχαιων κειμενων (μπορεις να βρεις μεταφρασμενα εργα δωρεαν ονλαιν ή μονο με πεντε ευρω σε μεγαλα βιβλιοπωλεια ή σε ονλαιν καταστηματα με φθηνα βιβλια ή απο δευτερο χερι οπως το metabook). Ως συγγραφεας που θελεις να καταλαβεις τους χαρακτηρες σου, θα ηταν πολυ καλη η εκθεση σε αρχαια κειμενα που αναφερουν αυτους τους θεους - αν δεν το εχεις κανει ηδη. Νομιζω αυτη η εκθεση θα σε βοηθησει να "πιασεις" τους χαρακτηρες των θεων και να τους αποδωσεις πολυ καλα, ανεξαρτητως πλοκης. Οπως οταν θες να γραψεις ενα fanfiction με εναν ηδη υπαρχοντα χαρακτηρα, θα βγει πιο καλο αν ξερεις πως συμπεριφερεται αυτος ο χαρακτηρας στο κανον.

Οι υμνοι ειναι παρα πολυ καλο υλικο για να μαθεις τα χαρακτηριστικα των θεων και να τους καταλαβεις σε εναν αυθεντικο βαθμο. Επισης να προσεχεις να λαμβανεις παντα υπ οψιν σου και τα συμφραζομενα, και να μην πεσεις στην παγιδα που πεφτουν συνεχεια οι ξενοι, που απλα μεταφερουν ξερες πληροροφιες στο κειμενο τους χωρις να καταλαβαινουν πως να τις συνταξουν ετσι ωστε να βγαζουν νοημα πολιτισμικα.

Δε λεω να βαλεις τους θεους στη συγχρονη εποχη να εχουν ακομα αποψεις 2024πΧ αλλα μπορεις να μεταφερεις την αιγλη τους και τον χαρακτηρα τους οπως τον βλεπει ενας Ελληνας που εχει διαβασει 3-4 αρχαια κειμενα για αυτους. Και μπορεις να τους βαλεις ακομα και μεσα στην Ελληνικη πραγματικοτητα, να ειναι αστειοι, να ειναι χαλαροι, να πηγαινουν σουπερμαρκετ και να πληρωνουν ΔΕΗ (ουτε οι θεοι δε θα γλιτωσουν τη ΔΕΗ), αλλα να ειναι καπως ιδιαιτεροι γιατι εχουν το βαρος χιλιετιων πανω τους. Αυτο ειναι συνηθως που λειπει απο τις ξενες ιστοριες με τους θεους ειναι οτι σπανιως σου δινουν την αισθηση πως ειναι μεγαλοπρεπεις θεοτητες που γνωριζουν περισσοτερα απο τους ανθρωπους.

Θα ηταν πολυ ωραιο ενας Ελληνας συγγραφεας να κανει το ενα βημα παραπανω απο οσο κανει ο μεσος Αμερικανος συγγραφεας. Βασικα αν δεν το κανει ο Ελληνας, ποιος θα το κανει; Ειναι και αρκετα πιο ευκολο για μας να ερευνησουμε πως ειναι στ' αληθεια οι θεοι μας και να ξεφυγουμε απο τις Αμερικανικες καρικατουρες. Δηλαδη εχουμε εκτεθει σε Ιλιαδα, Οδυσσεια, στους μυθους και σε αλλα αρχαια κειμενα με εναν πολυ καλο τροπο ηδη απο παιδια! Δεν απευθυνομαι σε εσενα προσωπικα, απλως σχολιαζω οτι αρκετοι Ελληνες δημιουργοι στο ιντερνετ τελευταια μου δινουν την εντυπωση πως σκεφτονται "I'm getting a good grade at being American, something that is both normal to want and possible to achieve" 😂😂😂

Αν το σκεφτεις, πρωτα εκτεθηκαμε σε Ελληνικα γραπτα και μετα σιγα σιγα σε Αμερικανικα, και οσο μεγαλωνουμε τοσο παμε προς το Αμερικανικο στυλ λογω Αμερικανικων ταινιων, παιχνιδιων και βιβλιων που εχουν κατακλυσει την αγορα μας. Δηλαδη νομιζω εχουμε φτασει σε καποιο σημειο που μας ειναι δυσκολο να ανασυρουμε τα Ελληνικα στοιχεια απο μεσα μας, γιατι περασαμε τοσα χρονια στην Αγγλοφωνη πλευρα του inτernet/fandom. Ισως και να θεωρουμε οτι τα Ελληνικα στοιχεια που εχουμε δεν ταιριαζουν στους online χωρους και τα αντικαθιστουμε με Αμερικανικα. Και ετσι καταληγουμε να αισθανομαστε ξενοι στη δικη μας κουλτουρα και ποτε πληρως ενταγμενοι μεσα στην Αμερικανικη.

Και πανω σε αυτο θελω να σχολιασω το υφος γραφης. Οπως φαινεται και απο τους δεκαδες μοντερνους αξιολογους Ελληνες συγγραφεις, εχουμε ενα δικο μας εθνικο υφος, το οποιο πιστευω οτι δεν πρεπει να κρυβουμε απο τα εργα μας. Ακομα και στα Αγγλικα να γραφεις παλι μπορεις να γραψεις σε "Ελληνικο" στυλ. Δεν ειναι μονο το πως δομεις τις προτασεις σου, αλλα και τα θεματα τα οποια συζητας, οι στιγμες στις οποιες διαλεγεις να επικεντρωθεις, και οι φρασεις που χρησιμοποιεις. Θα ηθελα να το δω αυτο απο Ελληνες συγγραφεις, ακομα και οταν γραφουν για τους θεους. Ειναι μια βαθια κουλτουριαρικη υποθεση για μας θα ελεγε κανεις 😉

Οπως δε θα ελεγα σε καμια αλλη εθνικοτητα "μπορεις να ξεχασεις το στυλ της πατριδας σου και απλα να γραφεις ως Αμερικανος" ετσι δε θα το πω και σε Ελληνες συγγραφεις. Παρολο που ο καθενας ειναι ελευθερος να γραψει οπως θελει, προσωπικα εκτιμω εργα συγγραφεων τα οποια ειναι γραμμενα μεσα απο το υφος της εθνικοτητας τους, γιατι μου δινουν την ευκαιρια να δω τον κοσμο μεσα απο τη δικη τους οπτικη. Και ξερουμε ολοι μας ποσο σπανιζει η Ελληνικη οπτικη στο Greek myth retelling.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ (+1 βαθμος στην Εκθεση), λεω οτι οχι μονο εχεις τη δυνατοτητα να γραψεις αυτο που θελεις με τους θεους, αλλα και οτι εχεις την ικανοτητα να το κανεις ακομα καλυτερα απο το Αμερικανικο στυλ, χρησιμοποιωντας ολο τις γνωσεις που εχεις και μπορεις να αποκτησεις ως μελος της Ελληνικης κουλτουρας.

Αν εχεις εσυ ή καποιος αλλος παραπανω σκεψεις, γραψτε τες απο κατω! ✌️

[ta-logia-pou-pote-den-eipa]

Αυτο θα ακουστει λιγο περιεργο στην αρχη αλλα μεινετε μαζι μου· Το νοημα στη ζωη δεν ειναι να αγαπησεις τον εαυτο σου, ειναι να αγαπησεις να εισαι ο εαυτος σου.

Το να αγαπησεις τον εαυτο σου σημαινει να τον αποπροσωποποιησεις σε εναν βαθμο. Σημαινει να τον βλεπεις σαν ενα αλλο ατομο και επομενως χανεις την οικειοτητα με τον ιδιο σου τον εαυτο. Αποκοβεις τον εαυτο σου απο καποια συναισθηματα και προσπαθεις καθε σου επιλογη να ειναι η "σωστη" και κανεις οτι μπορεις για να μετατρεψεις τον εαυτο σου σε κατι που θα ειναι τελικα αποδεκτο για εσενα.

Οταν αγαπας να ΕΙΣΑΙ ο εαυτος σου σημαινει οτι αγαπας να ζεις ως ο εαυτος σου. Σημαινει οτι εκτιμας τα μικρα πραγματα στον εαυτου σου και αποδεχεσαι ακομα και τις ατελειες σου. Εστιαζεις πιο πολυ στο να απολαμβανεις να ζεις με τον εαυτο σου ακομα και οταν δεν παιρνεις τις "σωστες" αποφασεις. Αγαπας ολοκληρο το ταξιδι της ανακαλυψης του εαυτου σου και οχι μονο τα κομματια που σε φερνουν πιο κ��ντα στον τελικο σου στοχο. Κανεις επιλογες βασισμενος στο τι σε κανει χαρουμενο και σε ικανοποιει.

Δεν εισαι το αντικειμενο, εισαι το υποκειμενο. Δεν εχει σημασια αν εισαι τελειος σημασια εχει να απολαμβανεις τη ζωη για αυτο που ειναι.

[xehasmenesithakes]

Γνώμη για rimjob?

Δυνατο ,αμα υπαρχει επικοινωνια γιατι στον καθενα αρεσουνα διαφορετικα πραγματα και οικειοτητα και το απολαμβανουν και οι δυο γιατι οχι;

[velliiii]

Ο άνθρωπος σου είναι κάποιος που συνδέεστε μαγικά, χωρίς προσπάθεια.. με μια οικειότητα που εξαρχής σάς τρομάζει.

[kalokairistoxwrio]

Σιωπή που έκρυβε οικειότητα

[ta-oneira-kostizoyn]

exw kollhma me prwhn edw k enamish xrono o opoios exei kollhma me th dikh t prwhn kai den kserw ti na kanw:(

οι πρωην ειναι για τους δειλους. ειναι safe επιλογη. σε ελκυει αυτη η σιγουρια, η οικειοτητα, η επανασυνδεση. ομως για να ειναι πρωην υπαρχει λογος ο οποιος δε θα αργησει να σου ξαναχτυπησει τη πορτα.

θελει αρχιδια αλλα μπορεις να δεις παραπερα απ αυτον, απλα ασε τον εαυτο σου ελευθερο πραγματικα.

η ζωη ειναι μικρη. προχωρα γλυκακι<3

[zoferh-pragmatikothta]

Για να σου δωσω να καταλαβεις μπορει να μην τον δω μια μερα και να νομιζω πως εχω να τον δω μια εβδομάδα. Φοβαμαι πως δεν θα αντέξουμε και θα κουραστούμε με ολη αυτη την συνθήκη. Θα αρχισουμε να μιλαμε με τα αλλα παιδια και θα αναπτύξουμε οικειοτητα με εκεινα και δεν θα μπορουμε να θυμίζει ο ενας τον αλλον τι εχει. Γενικα δεν ξερω τι να κανω και εχω φρικάρει, τις προάλλες κλαίγαμε αγκαλια για αυτο. πιστευω πως αμα περασουμε τους 4 μηνες μετα θα ειμαστε καλα αλλα η αρχη για ειναι πολυ σκατανια

Επισης καλο ειναι να μην εξαρταται η χαρα μας απο αλλους ανθρωπους! Επισης καλο ειναι η σχεση να μη βασιζεται μονο στο οτι βρισκεστε και βλεπεστε καθημερινα και αν δε βλεπεστε θα βαρεθειτε/ θα γνωρισετε αλλα ατομα/ θα χωρισετε, γιατι απλα δε βλεπεστε καθε μερα.

Δοξα τω θεω υπαρχει το ιντερνετ και τοσες εφαρμογες να μιλατε. Δεν πρεπει να υπαρχει φραγμος στις σχεσεις που θα αναπτυξεις με τους καινουριους σου συμμαθητες μονο και μονο επειδη εχεις σχεση και φοβασαι μην γινει κατι οσο γνωριζεις καινουρια ατομα. Να εχεις υπομονη αν θελεις να διατηρησεις τη σχεση σου και να υπαρχει σωστη επικοινωνια. Εαν παλι δεν μπορειτε να το διαχειριστειτε (γιατι δεν ειναι ολοι ετοιμοι να διαχειριστουν με ευκολια μια αλλαγη στη ζωη τους και αυτο ειναι και πρεπει να ειναι κατανοητο) τοτε συζητηστε το και βρειτε μια δικια σας λυση.

[trappedself]

8

οι βιτρίνες των καταστηματων είναι γεματες ασφυκτικα

λιανικές πωλήσεις σαν ίνες κρεατος ξεκολλαν απο κοκκαλα αρνίσια και στο πιάτο ξαπλώνουν

εκτεθειμένα υπαρξιακά

τα σπυριά του καλαμποκιου θέλουν υπομονη και τρυφερότητα

οι μύγες εκτιμουν την αφύσική τους γεωμετρία

σου μιλώ πάλι για όλα αυτά γιατι το κρεβάτι σου έχει την ζεστασιά της κονσέρβας

η ύπαρξή σου λειτουργία μαύρου κουτιού στην σεξουαλική μου αγωγή

είσαι το αγαπημένο μου σκουμπρί

μια κίνηση αλλοπρόσαλλη στο τάβλι

που μας κανει τους χειρότερους παραθεριστές

ξελιγωμενους για κόλα και ποίηση ταξική

κλινική περίπτωση ατομων που τα γεννητικά τους οργανα εχουν ίδια υφη και μυρωδια

επιπόλαια στην αναπαραγωγή

γυναίκες γύρω μου μιλουν ισπανικα

φαντασιώνονται πτυσσόμενα γκλοπ και τα φοβούνται

σαν τα φιλια σου πτυσσομενα

οργανο καταστολης εντυπη δηλωση συμπληρώνει

ανα εξαμηνο πανηγυρίζεται η ζωή 

με αλουμινιο και αιμα και γευση μπλε ουρανου

σφαδαζεις απο οικειοτητα λες και το κοψιμο νυχιών

είναι η πιο επώδυνη διαδικασία

[drunk-textme]

χμμ φαινεσαι για ατομο που δεν μιλαει πολυ στην αρχη αλλα οταν νιωσει οικειοτητα δεν σταματαει

Πιο μέσα δε μπορούσες να πέσεις..

[paranow]

Την ερωτεύτηκες στην πρώτη σας κουβέντα και σου πήρε τα μυαλά για τα καλά. Ξέρεις πως πεθαίνει για εσένα. Εκείνη τόλμησε..εσύ σιωπή και απόσταση. Κι όμως με ένα χαμογελο,ένα χάδι και ένα βλέμμα..πιστεύεις πως θα την έχεις για πάντα κοντά σου. Όσο την πλησιάζεις άλλο τόσο έχεις την ανάγκη να απομακρύνεσαι..να την καις κάθε φορά που συναντιέστε και να την βλέπεις να πίνει για σένα…εσύ να κάθεσαι και να μην κάνεις τίποτα απλα να την κοιτας στα κλεφτά. Να πίνεις και εσύ εξαιτίας της και να γυρνάς σπίτι παρέα με τον ήλιο. Να κοβεις βολτες στην γειτονιά της και να κάθεσαι με το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι της αλλά να τρέμεις μήπως σε δει κανένας. Ξέρεις πόσο ακατάλληλος είσαι γιαυτήν διότι πιστεύεις πως δεν αξίζεις το χαμόγελό της αλλά κάθε φορά που την πλησιάζει κάποιος νευριαζεις. Ο εγωισμος σου λέει..είσαι δικια μου αλλά η ανασφαλεια σου λέει παραιτούμαι. Δεν γουστάρεις τις δυναμικές και ανεξάρτητες γυναίκες..αυτές τις φοβασαι και ψάχνεις θύματα. Θύματα της μιας νύχτας. Αδιάφορα γαμήσια. Θες να δείχνεις σκληρός και άνθρωπος που απολαμβάνει την μοναξιά αλλά όταν την κοιτάς βλέπεις σε αυτήν το μέλλον σου. Βλέπεις την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Εισαι άνθρωπος κλειστος και ψυχρος αλλα εσυ την εμπιστευτηκες και της ανοιχτηκες. Ανεκφραστος. Σπανια χαμογελας αλλα οταν την συναντάς χαμογελας σαν παιδακι. Δυστυχως τα θύματα για εσένα είναι η καλύτερη επιλογή. Έχεις πληγωθει τόσο που ξεσπάς στις επόμενες. Ξέρεις καταβάθος πως αυτή που χαζεύεις τα βράδια όταν τυχαία την συναντάς είναι η κατάλληλη για εσένα. Είναι τρελή και διψαει για ζωή πως είναι δυνατόν να αντισταθείς; σου βγάζει μια όμορφη οικειοτητα και αθωότητα. Παρόλα αυτα νιώθεις σκουπιδι μπροστά της. Ξέρεις πως είναι η μόνη που μπορείς να στηριχτεις. Ξέρεις πως άμα την πάρεις τηλέφωνο θα έρθει. Θα είναι για πάντα δίπλα σου και ας μην της το πεις ποτέ..

[thebeardednightowl]

Δαγών

Συγγραφη : H. P. Lovecraft.

Μεταφραση / Προσαρμογη : The Bearded Night Owl.

*

Γραφω αυτες τις λεξεις κατω απο αβασταχτη ψυχικη πιεση, διοτι αποψε σκοπευω να δωσω τελος στην υπαρξη μου. Χωρις μιση δεκαρα στην τσεπη, και με τις ελαχιστες εναπομενουσες σταγονες απο το ναρκωτικο της επιλογης μου, το οποιο αρκουσε κατα περιστασεις απο μονο του ωστε να κανει την καθημερινοτητα μου εστω και λιγο υποφερτη, το μαρτυριο ειναι πλεον ανυποφορο. Εδω λοιπον, απο αυτη τη σκοτεινη σοφιτα, θα αφησω το σωμα μου να αιωρηθει στο κενο μεταξυ αυτου του μικρου παραθυρου και του τρισαθλιου πεζοδρομιου εκει κατω. Και να μην θεωρεις οτι η σωματικη μου εξαρτηση στην μορφινη με μετετρεψε σε καποιο ειδος αδυναμου και εκφυλισμενου μικροαστου. Οταν θα εχεις ακουσει τις τρεμαμμενες μαρτυριες μου, μονο τοτε θα δικαιουσα�� να κανεις υποθεσεις, αν και ποτε δε θα καταφερεις πληρως να συνειδητοποιησεις, τον λογο για τον οποιο πρεπει εγω ταχιστα να βουλιαξω ειτε στην λησμονια ειτε στον αιωνιο υπνο του θανατου.

Ηταν σε μια απο τις πιο ανοιχτες και μηδαμινα επισκεψιμες υδατινες εκτασεις του απεραντου Ειρηνικου, που το εν πλω φορτιο του οποιου ημουν υπεθυνος, επεσε θυμα λεηλασιας ενος Γερμανικου πολεμικου. Ηταν τοτε που τα αρχικα σταδια των πρωτων σημπλοκων του μεγαλου πολεμου λαμβαναν χωρα και οι υπερωκεανιες δυναμεις του Ουνου δεν ειχα υποπεσει πληρως στην μετεπειτα τους εξαθλειωση, κατι που καθιστουσε το σκαφος μας ως ενα νομιμοτατο λαφυρο, ενω εμεις το πληρωμα του, τυγχαμε συμπεριφορας ακρως συνετης και δικαιοτατης καθοτι διατελουσαμε πλεον ως ναυτικοι κρατουμενοι. Τετοιας φιλελευθερης φυσης ηταν οι πειθαρχικες μεθοδοι των απαγωγεων μας δε, που μολις ενα πενθημερο μετα την εναρξη της αιχμαλοσιας μας, καταφερα μοναχος μου να αποδρασω με μια μικρη ξυλινη λεμβο, εχοντας μαζι μου νερο και προμηθειες για αρκετα μεγαλο διαστημα.

Οταν εν τελει βρεθηκα να πλεω ελευθερος και ακυβερνητος, τα περιχωρα μου στον οριζοντα δεν ενεπνεαν καμια οικειοτητα. Δεν ειχα ποτε υπαρξει ως πεπειραμενος πλοηγος, και ο μονος κατα γενικη προσεγγυση προσανατολισμος μου, γινοταν μεσω του ηλιου και των αστρων, για να καταληξω στο οτι επλεα καπου νοτια του ισημερινου. Για τις συντεταγμενες δε μπορουσα να ειμαι σιγουρος, και κανενα ιχνος γειτονικης ακτης η χερσαιας εκτασης δε βρισκοταν στο οπτικο μου πεδιο. Ο καιρος ειχε διατηρηθει αιθριος, και για αμετρητες μερες συνεχισα την ακυβερνητη μου πλευση, χωρις σκοπο και εκτεθιμενος στις πυρινες ακτινες του ηλιου, περιμενοντας εναγωνιωδως ειτε καποιο πλοιο να με πλευρισει ειτε να ξεβραστω στις ακτες καποιας κατοικησιμης γης. Αλλα ουτε πλοιο πλησιασε, ουτε κομματι στεριας εμφανιστηκε, και ειχα αρχισει ολομοναχος πλεον να απελπιζομαι καθως τα κυμματα συνεχιζαν να μου επιδυκνυουν την γαλαζια απεραντοσυνη τους να εκτεινεται, προς ολες τις κατευθυνσεις.

Η αλλαγη ομως, συνεβη ενω αναπαυομουν, και λεπτομερειες για αυτην δε θα βρεθω ποτε σε θεση να γνωριζω, διοτι ο υπνος μου, ενω ηταν πληρης απο ανυσηχα ονειρα και οραματα ταραχης, παρεμεινε συνεχης. Και οταν τελικα τα βλεφαρα μου ανοιξαν, παρατηρησα το κορμι μου να βρισκεται ημιθαμενο πανω απο μια γλοιωδη εκταση, μαυρου και ανιερου βουρκου, που εκτεινοταν περιμετρικα μου σε μονοτονους κυμματισμους, για οσο εφτανε η οραση μου, και στην οποια εντοπισα και τη βαρκα μου ακινητοποιημενη, αρκετα μετρα μακρια.

Και ενω καποιος δικαιωματικα θα φανταζοταν οτι η πρωτη μου εντυπωση θα ηταν αυτη του θαυμασμου ενωπιον μιας τοσο τερατωδους σε εκταση και απροσμενης μεταμορφωσης του φυσικου τοπιου, εγω στα αληθεια εννοιωθα πολυ περισσοτερο τρομοκρατημενος παρα εκπληκτος. Διοτι αιωρειτο στον αερα και στο διαβρωμενο απο την αποσυνθεση εδαφος, ενα δυσοιωνο ψυγμα  που με παγωνε ολωσδιολου. Η περιοχη ηταν διασπαρτη απο τα κουφαρια σαπιων ψαριων, και απο αλλα λιγοτερο περιγραψιμα, πρωτιστως εμβυα οντα, τα οποια διεκρινα να προεξεχουν απο την βδελυρη λασπη της ατερμονης πεδιαδας. Ισως δε θα επρεπε να ελπιζω οτι θα υπαρξει ποτε εστω και μια περιπτωση του να αποδωσω με απλα λεγομενα, την απεριγραπτη αποκρουστικοτητα που κυριαρχει σε τετοιες συνθηκες απολυτης σιωπης και αγονης απεραντοσυνης. Δεν υπηρχε τιποτα ουτε στο ακουστικο, ουτε στο οπτικο μου πεδιο, περαν απο την αχανη εκταση της καταμαυρης λασπης, και εντουτοις...  ο ολοκληροτισμος της ακρας σιωπης συνδιαστικα με την ομοιορφια του σκοτεινου τοπιου, με καταπιεζε με ενα εμετικο συναισθημα ναυτιας και φοβου.

O ηλιος φλεγοταν απο ψηλα, διχως οι ακτινες του να εμβολιζουν το τοπιο, αφηνοντας το καλυμενο απο μια, ναι μεν ανεφελη, αλλα συναμα και αρκετα σκοτεινη αγριοτητα, λες και αντανακλουσε το μελανο ελος κατω απο τα ποδια μου. Καθως εσυρα το κορμο μου μεχρι την ακινητοποιημενη λεμβο, συνειδητοποιησα οτι μονο μια θεωρια φανταζε αρκετα εγκυρη ωστε να περιγραψει το τι ειχε συμβει. Μεσω μιας ηφαιστιακης αναταραχης ανευ προηγουμενου, ενα μεγαλο κομματι των ωκεανικων ηζιματων πρεπει να εκτοξευθηκε προς την επιφανεια, αποκαλυπτοντας περιοχες οι οποιες για ετη αμετρητων εκατομμυριων, κειτωνταν καλλυμενες κατω απο ανυπολογιστα βαθη υδατινης αβυσσου.

Τοσο τιτανια ηταν η εκταση της νεοσχηματισθεισας γης κατω απο τα ποδια μου, που δεν μπορουσα καν να αφουγκραστω τον παραμικρο κυμματινο θορυβο, οσο και αν προσπαθουσα.

Οι ιπταμενοι σαπροφαγοι ηταν επισης απωντες απο τα νεκρα κουφαρια τριγυρω μου.

Γυρνωντας πισω κοντα στη βαρκα, καθησα και βυθιστηκα στις ζοφερες μου σκεψεις. Η βαρκα στεκοταν πλαγιως, ημιβυθισμενη και αυτη στο βουρκο, παρεχωντας μου ελαχιστη σκια καθως ο ηλιος συνεχισε την πορεια του κατα πλατος των ουρανων. Και καθως η μερα προχωρουσε, το εδαφος αρχισε να αποξηρενεται και να δειχνει σημαδια επερχομενης σταθεροτητας για κανονικο πλεον βηματισμο. Εκεινο το βραδυ αποκοιμηθηκα ελαχιστα, και το επομενο πρωι συγκεντρωσα νερο και φαγητο στον σακο μου, προετοιμαζομενος για ενα χερσαιο ταξιδι προς αναζητηση του αποτραβηγμενου ωκεανου και καποιας πιθανης βοηθειας.

Το τριτο πρωινο, διαπιστωσα οτι το εδαφος ειχε ξεραθει αρκετα ωστε να μπορεσω ανετα να το βαδισω. Η οσμη των νεκρων ψαριων ηταν εξοργιστικη, αλλα ο νους μου ηταν απασχολημενος με πολυ πιο βαριες ανυσηχιες ωστε να αφησω κατι τοσο ασημαντο να με επηρεασει, και ετσι οπλιστηκα με θαρρος και εκανα την εναρξη του βηματισμου μου προς το αγνωστο. Ολημερης προχωρουσα σταθερα, καθοδηγουμενος απο εναν μακρινο λοφισκο, που στεκοταν υψηλοτερα απο οτιδηποτε αλλο πανω σε ολη εκεινη την αγονη εκταση. Εκεινο το βραδυ κατασκηνωσα, και την επομενη μερα συνεχισα τη πορεια μου προς τον λοφο, αν και ακομα ο προορισμος μου φαινοταν σχεδον στην ιδια μακρινη αποσταση, οπως την πρωτη στιγμη που τον εντοπισα. Μεχρι το τεταρτο δειλινο, ειχα καταφτασει στους προποδες του λοφου, ενας λοφος που αποδειχθηκε να ειναι πολυ υψηλοτερος απο οτι ειχα εξ' αποστασεως εκτιμησει, καθως ειχα παραπλανηθει απο την παρεμβαλουσα πεδιαδα. Εξουθενωμενος ωστε να επιχειρησω την αναβαση, εγειρα και αποκοιμηθηκα στην σκια του υψωματος.

Δεν γνωριζω τον λογο, αλλα τα ονειρα μου ηταν πολυ εξαλλα εκεινη την νυχτα, και πρωτου η φθινουσα και εντυπωσιακα αμφικυρτη σεληνη προλαβει να ορθωθει στα ανατολικα υψη του ουρανου, αφυπνηστικα εντος μιας παγωμενης εφυδρωσης, αποφασισμενος να παραμεινω πλεον αγρυπνος. Τετοιας φυσεως ηταν τα οραματα που αντικρυσα κοιμωμενος, που δεν ειχα αλλες δυναμεις να τα ξαναυποστω. Και εκει, κατω απο την λαμψη του φεγγαριου, διαπιστωσα το ποσο ανοητα ειχα πραξει, επιλεγοντας να ταξιδευω κατα το φως της ημερας. Χωρις τις επιπονες αντανακλασεις του ηλίου, το ταξιδι μου θα ηταν πολυ λιγοτερο κοπιαστικο. Και πραγματι, εκεινη τη συγκεκριμενη στιγμη ενοιωθα πολυ πιο ικανος να επιχειρησω την αναβαση που με ειχε αποκαρδιωσει το προηγουμενο δειλινο. Σηκωσα το σακιδιο μου και ξεκινησα για την κορυφη.

Ανεφερα πριν οτι η ατερμονη μονοτονια της κυμματιστης πεδιαδας, ηταν μια πηγη αοριστου τρομου για μενα, αλλα πλεον θεωρω τον τρομο μου μεγαλυτερο την στιγμη που βρεθηκα στην κορυφη τους υψωματος και αφησα το βλεμμα μου να πεσει στην αλλη πλευρα, μεσα σε ενα φαραγγι, εναν γιγαντιαιο λακκο ανυπολογιστου βαθους, με αβυσσαλαιες μαυρες εσοχες, ανεγκιχτες απο το φως του φεγγαριου, το οποιο ακομα βρισκοταν σε αρκετα ανημπορη υψομετρικα θεση ωστε να τις φωτισει. Εννοιωσα εκεινη τη στιγμη οτι στεκομουν στην ακρη της υφηλιου, να ατενιζω απο το χειλος της τo απυθμενο χαος της αιωνιας νυχτας. Ο τρομος με διαπερασε ανασκαλευοντας μεσα μου αλλοκοτες θυμησες του Χαμενου Παραδεισου, και της αποτροπαιας αναρηχησης του Εωσφορου απο το βασιλειο του Ερεβου.

Και καθως το φεγγαρι ορθωνοταν στον ουρανο, αρχισα να διαπιστωνω οτι οι πλαγιες του φαραγγιου δεν ηταν τοσο καθετες οσο τις ειχα φανταστει. Προεξοχες και επιπεδοι βραχοι αρχισαν να υποσχονται μια αξιοπρεπη καταβαση, και επειτα απο μια σταδιακη πτωση μερικων εκατονταδων μετρων, η κληση της κατηφορας ομαλοποιηθηκε. Ωθουμενος απο μια παρορμηση που δεν μπορω επακριβως να αναλυσω, κατρακυλισα με δυσκολια τους βραχους και σταθηκα ορθιος στην πρωτη ομαλη πλαγια απο κατω, αγναντευοντας τα Στυγγια βαθη στα οποια ιχνος φωτος δεν ειχε ακομα διυσδυσει.

Και τοτε ολη μου η προσοχη αιχμαλωτιστηκε απευθειας απο ενα αχανες, μοναχικο αντικειμενο στην απενταντι πλαγια, κατι το οποιο εγειροταν αποτομα περιπου στα 100 μετρα μπρoστα μου. Βεβαιωθηκα οτι ηταν ενας γιγαντιαιος και μοναχικος πετρινος ογκος. Η εντυπωση που μου αφησε ηταν αρκετα ιδιαιτερη και μου αφησε επισης και την εντονη αισθηση οτι ο σχηματισμος του και η τοποθετηση του, δεν ηταν αποκλειστικα εργα της φυσης. Και μετα απο μια πιο διερευνιτικη παρατηρηση, εννοιωσα να πλυμμηριζω απο συναισθηματα που μου ειναι ακομα και τωρα δυσκολο να περιγραψω, διοτι παρα το πελωριο μεγεθος του, και την τοποθετηση του σε μια αβυσσο που αποκαλυφθηκε απο τα εγκατα των ωκεανων, κι απο μια ξεχασμενη εποχη που η γη μας ηταν ακομα βρεφος, συνειδητοποιησα διχως αμφιβολια οτι αυτο το αποκοσμο αντικειμενο, ηταν ενας αρτιος σχηματικα Μονολιθος, του οποιου ο τεραστιος ογκος ηταν αποτελεσμα της τεχνης, πιθανως και της λατρειας, καποιων ζωντανων, σκεπτομενων όντων.

Ζαλισμενος και φοβισμενος, και εντουτοις χωρις ιχνος επιστημονικης ή αρχαιολογικης περιεργειας, αρχισα να επιθεωρω τα περιχωρα μου σχολαστικα. Το φεγγαρι, τωρα σχεδον καθετα απο πανω μου, εφεγγε περιεργως και ζωηρα ανωθεν των αποκρυμνων γκρεμνων που πλαισιωναν το χασμα, αποκαλυπτωντας μια ευρια υδατινη συσσωρευση στη βαση του Μονολιθου, να απλωνεται πλαγιως εκτος του οπτικου παιδιου και στις δυο κατευθυνσεις, και σχεδον να μου γλυφει τα ποδια καθως στεκομουν στη πλαγια. Κατα πλατος του βαραθρου, αδυναμοι κυμματισμοι ξεπλεναν με διαδοχη την βαση του κυκλωπειου βραχου, στου οποιου την επιφανεια μπορουσα πλεον να διακρινω καποιες επιγραφες και μερικα ακατεργαστα γλυπτα. Η γραφη ηταν σε ενα συστημα ιερογλυφικων που μου ηταν εντελως αγνωστο και δεν θυμιζε τιποτα απο τα συστηματα που ειχα δει στα βιβλια, απαρτιζομενο επι το πλειστω απο παραδοσιακα υδροβια συμβολα, οπως ιχθεις, χελια, χταποδια, ωστρακοειδη, μαλακια, φαλαινες και διαφορα ακομα τετοιας φυσεως. Ηταν αρκετες επισης οι εικονες θαλασσιας ζωης παντελως αγνωστης στον συχγρονο ανθρωπο, των οποιων οντων ειχα ειδη παρατηρησει την αποσυνθεση καθως ανασηκωθηκαν μαζι με τα εγκατα του ωκεανου για να σχηματισουν εκεινη την μαυρη πεδιαδα.

Ηταν οστοσο οι γλυπτες απεικονισεις, που με τραβηξαν πιο πολυ και με συνεπηραν.

Ξεκαθαρα και ορατα κατα μηκος των κυμματισμων και λογω του πελωριου μεγεθους τους, ηταν ενα μεγαλο φασμα απο αναγλυφα που ηταν ικανα να διεγειρουν τον εικονοπλαστικο φθονο ενος Ντορ. Πιστευω οτι αυτα που απεικονιζαν, ηταν ανθρωποι - τουλαχιστον, ενα συγκεκριμενο ειδος ανθρωπων, καθ'οτι εκεινα τα πλασματα απεικονιζονταν να ψυχαγωγουνται σαν τα ψαρια στα νερα καποιου θαλασσιου σπηλαιου, ή να αποδιδουν τιμες σε καποιο Μονολιθικο βωμο που φαινοταν επισης να ειναι σκεπασμενος απο τα κυμματα. Για τα προσωπα τους και την εμφανιση τους, δε τολμω να μιλησω με λεπτομερειες... διοτι μονο στη θυμηση τους νοιωθω την οψη μου να χλωμιαζει. Τερατομορφα σε τετοιο βαθμο που ουτε η φαντασια του Ποε ή του Μπαλγουερ θα μπορουσε να δημιουργησει. Το γενικο τους σουλουπι παρεμενε σχηματικα ανθρωπινο, περαν απο τα δικτυωτα τους χερια και ποδια, τα απιστευτα πλατια και πλαδαρα χειλη τους, τα πρησμενα τους γυαλιστερα ματια, και διαφορα αλλα χαρακτηρηστικα πολυ λιγοτερο ευχαριστα για να τα ανακαλεσω. Και ολως περιεργως, φαινοντουσαν να ειναι σκαλισμενα σε διαστασεις εκτος προοπτικης αναλογικα με τους γραφικους τους περιγυρους, με ενα πλασμα συγκεκριμενα να απεικονιζεται καθως σκοτωνει μια φαλαινα, η οποια φαινοταν ελαχιστα μεγαλυτερη απο αυτο. Εννοιωσα την ανασα μου να βγαινει πιο ηχηρα απο οτι αντιλαμβανομουν, το βλεμμα μου ακομα να περιεξεργαζεται την αποκρουστηκοτητα και το εντυπωσιακο τους μεγεθος, αλλα εκεινη την στιγμη καταφερα να πεισω τον εαυτο μου οτι δεν ηταν τιποτε αλλο παρα οι φανταστικοι θεοι καποιας πρωτογονης παραθαλασσιας φυλης, μιας φυλης της οποιας οι τελευταιοι απογονοι ειχαν αφανιστει εδω και χιλιετιες πριν ακομα ο πρωτος προγονος του ανθρωπου του Νεαντερθαλ ειχε καν γεννηθει.

Εκθαμβος απο αυτη την απροσμενη μου ματια πανω σε μια παρελθοντικη συλληψη για την οποια θα αμφεβαλαν ακομα και οι πιο τολμηροι ανθρωπολογοι, σταθηκα στοχαζομενος ενω οι ακτινες της σεληνης αντανακλουσαν περιεργως πανω στο υδατινο καναλι μπροστα μου.

Και τοτε ξαφνικα, το ειδα.

Με την ελαχιστη αναστατωση να δηλωνει τον σηκωμο του στην επιφανεια, το πλασμα εμφανιστηκε μπροστα μου πανω απο τα σκοτεινα νερα. Η μαζα του απεραντη και αηδιαστικη, σαν αυτη του κυκλωπα Πολυφημου.... να εκτοξευται προς τον μονολιθο σαν το εκπληκτικοτερο τερατουργημα μιας εφιαλτικης φαντασιας, τυλιγοντας τα γιγαντιαια φολιδωτα του χερια γυρω απο την πετρα, γερνοντας την αποκρουστικη του κεφαλη και ξεσπωντας σε μια σειρα απο αποκοσμες κραυγες απεριγραπτης κτηνωδιας.

Ηταν σε εκεινη τη φρικτη στιγμη, που εχασα τα λογικα μου.

Απ'την φρενηρη αναβαση μου πισω προς τις πλαγιες και τα γκρεμνα, και απο την παραλληρηματικη μου επιστροφη στην ακινητοποιημενη βαρκα, ελαχιστα θυμαμαι. Νομιζω πως τραγουδουσα μεγαλοφωνα και στα κενα ξεσπουσα σε παρανοικα γελια. Εχω νεφελωδεις αναλαμπες μιας μεγαλης καταιγιδας και μετα απο λιγο καταφερα να πλησιασω την βαρκα. Ειμαι σιγουρος οτι αντηχουσαν ουρανοκρουσιες, κεραυνοι και αλλοι πρωτογονοι ηχοι οργης που μονο η φυση μπορει μεσω τετοιου μεγαλοπρεπου δεους να εκφρασει.

Οταν ελευθερωθηκα απο τις σκιες, βρισκομουν στο κρεβατι ενος νοσοκομειου στο San Francisco, φερμενος εκει απο τον καπετανιο του αμερικανικου πλοιου που με ειχε διασωσει απο τα ανοιχτα του ωκεανου. Μεσα στο ντελιριο μου ξεστομισα πολλα, αλλα διαπιστωσα οτι σχεδον κανενας δεν ειχε δωσει προσοχη στα λογια μου. Κανεις απο τους διασωστες μου δεν γωριζε τιποτα για καμια νεοσχηματιθεισα εκταση γης κεντρικα του Ειρηνικου, ουτε το θεωρησα απαραιτητο να επιμεινω σε λογια ανυποστατα, στα οποια ηξερα πολυ καλα οτι δεν θα μπορουσαν ποτε να πιστεψουν. Καποτε αναζητησα εναν περιβοητο εθνολογο, και τον απασχολησα με τις παραξενες ερωτησεις μου περι του αρχαιου Φιλισταικου θρυλου του Δαγών, του ιχθυομορφου θεου... αλλα η απροθυμη συμβατικοτητα με την οποια αντιμετωπιζε τις αποριες μου, με απετρεψε απο το να πιεσω περαιτερω την κατασταση.

Και ειναι τις νυχτες, ειδικα οταν η σεληνη σηκωνεται φθινουσα και αμφικυρτη, που τον βλεπω ξανα. Δοκιμασα την μορφινη... αλλα αυτη η ουσια μου προσεφερε μονο προσωρινες ανακουφισεις, και τωρα ειμαι φυλακισμενος στον εθισμο της σαν ανημπορος σκλαβος.

Γιαυτο επιλεγω τωρα... να τα τελειωσω ολα.

Η ιστορια μου ειναι πλεον γραμμενη ολοκληρωμενα και αναλυτικα, για οποιονδηποτε πιθανως θελησει να πληροφορηθει ή υπεροπτικα να χλευασει τα λογια ενος παρανοικου. Και ειναι συχνα που αναρωτιεμαι αν ηταν ολα απλα μια ψευδαισθηση, μια διαστρεβλωμενη σειρα απο βδελυρες εικονες καθως κειτομουν κατω απο το λιοπυρι στην παρασυρομενη βαρκα μετα την αποδραση μου απο το γερμανικο πολεμικο...  Αυτα ρωταω τον εαυτο μου, και ειναι εκεινες τις στιγμες που επανερχονται τα αποκρουστικα οραματα προς απαντηση μου... πιο ζωντανα απο ποτε!

Δεν μπορω να θυμηθω τον ωκεανο χωρις να με κυριευσει το ριγος για ολα εκεινα τα απροσδιοριστα οντα που μπορει αυτη τη συγκεκριμενη στιγμη να σερνονται και να σπαρταρουν στα αβυσσαλεα του αποκρουστικα βαθη, λατρευοντας τα αρχεγωνα Μονολιθικα τους ειδωλα, σκαλιζοντας τις δικες τους αποκρουστικες μορφες και αναπραστασεις, πανω σε υποβρυχιους οβελισκους και βυθισμενους ογκους γρανιτη.

Ονειρευομαι την ημερα που θα αναδυθουν με την παλιρροια και θα ξηλωσουν με τα βρωμερα τους νυχια, τα απομειναρια της αδυναμης και απο τους πολεμους ρημαγμενης εναπομεινουσας ανθρωποτητας, καταβαραθρωνοντας την παλι στα βαθη μαζι τους...

Την ημερα που η γη μας θα βυθιστει, και τα σκοτεινα βαθη της αβυσσου να αναδυθουν αναμεσα σε ενα πανσυμπαντικο πανδαιμονιο.

Το τελος πλησιαζει. Ακουω θορύβους στη πορτα... Ηχους υγρους, λες και καποιο πελωριο ολισθηρο σωμα αγκομαχαει απο πισω της...

Δεν θα το αφησω να με βρει...

Θεε μου... αυτο το... αυτο το χερι!

Στο παραθυρο.... ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ!

[xehasmenesithakes]

Χαρηηη μου σκασανε συναισθηματα και τυψεις για ενα παλιο αλλα αξεχαστο love story και θελω να απολογηθω για μαλακιες που εχω κανει. Μιλαμε με τον ανθρωπο αλλα αραια και που πλεον. Εσυ τι θα εκανες στη θεση μου? Θα εστελνες να βγαλεις λιγα εσωψυχα εφοσον υπηρχε καποια οικειοτητα μεταξυ σας η πιστευεις ειναι ματαιο και θα φανει οτι εχω ακομα βλεψεις? Γιατι ειλικρινα δεν ειναι αυτη η προθεση μου.

Thanks in advance. Εισαι αστερι

Εγω σαν χαρης θα εστελνα γιατι τετοιος ειμαι.Αλλα μπορει μετα να το μετανιωνα αλλα θα σου πω γιατι.Μην σκεφτεσαι μονο την αναγκη να τα πεις σκεψου τι θα κανεις με αυτο.μπορεις να αλλαξεις κατι ;Θες να αλλαξεις κατι;Γιατι αν ειναι να τα πεις για να τα πεις μια τρυπα στο νερο κανεις.Επισης σας ευχαριστω για τα καλα σας τα λογιααα.Ελπιζω να βοηθησα❤️

[xaotikomialo]

50

50. Γραψε 20 random facts για εσενα.1. Μιλαω πολυ οταν αποκταω οικειοτητα2. Αγαπαω δυσκολα κοσμο αλλα αν αγαπησω αγαπαω πολυ3. Ειμαι οξυθυμη4. Εχω αγοραφοβια *αλλα κατα τα αλλα παω σε συναυλιες και σε φεστιβαλ ΤΕΛΕΙΑ ΠΑΝΕΞΥΠΝΟ*5. Ειμαι αυτοσαρκαστικη, πολυ6. Λατρευω τους σκυλος παρολο που εχω 2 γατες7. Δεν αντεχω πανω απο 3 ωρες χωρις να ακουω μουσικη8. Υπνοβατω, αρκετα συχνα9. Βλεπω σχεδον καθε βραδυ εφιαλτες10. Μισω το σχολειο, κυριολεκτικα11. Αγαπω τις βυσσιναδες12. Μου αρεσουν τα κερασια13. Εχω αλλεργια στα λουτρινα14. Λατρευω τα λουνα παρκ15. Βλεπω πολλα θριλερ16. Προτιμω να βλεπω ταινιες παρα σειρες17. Εχω μια αδερφη18. Εχω δυο ονοματα19. Ειμαι καρκινος, σε ζωδιο20. Δεν κοιμαμαι καθολου γενικα, συνηθως το παω σερι αλλιως κοιμαμαι 2-3 ωρεςΗταν οντως random

[palianthrwpos]

Έχω την εντύπωση ότι κάνεις ντου σε 5-6 συγκεκριμένα μπλοκσ στο τουμπουλουρου και ριμπλοκάρεις ότι βρεις μπροστά σου. Σιχαμένο στολκερ παιδί2

Ριμπλοκαρω και σε εξαιρετικες περιπτωσεις που νιωθω πως τον παω τον αλλον ή εχω κάποια οικειοτητα ή απλα θελω τοσο πολυ να σχολιασω το ποστ το σχολιαζω

Amd that happens a lot

[triaepsilon]

Ποινικος κωδικας

Δικαιολογω συστηματικα το πλυσιμο των δοντιων το πατωμα του μπανιου τα πιατα του νεροχυτη αν και δεν ξερω αν εχουν τετοια οικειοτητα μεταξυ τους τα μαλλια που καλυπτουν το πατωμα ταποτσιγαρα σεβουνα τα ματια που γλιστρουν διαρκως τα χερια που ξεχνανε πώς να γλιστρησουν τα σωματα που παροντα αν και αποντα και

Δικαιολογω μια ζωη που στον πυρηνα της υπαρξης της παραμενει απολυτα αδικαιολογητη

Με δικαιολογω που δεν επιλεγω ορθα που πνιγομαι σε καθε τι υγρο που ανισορροπω διαρκως που οταν πελαγωνω κανω ορθογραφικα μα δεν σε δικαιολογω που δε μου μαθες κολυμπι που με αφησες με τις βοηθητικες και αναγκαστηκα να τις ξεριζωσω με τα δοντια που οταν ματωνα δεν κοιταζες

Ολου του κοσμου τις απουσιες δεχομαι μα τη δικη σου δεν τη δικαιολογω

[ante-na-doume]

Γιατί έκλαψα σήμερα

Υπαρχει ενας ανθρωπος στη ζωη μου. Ειμαι ερωτευμενη μαζι του. Τον νοιαζομαι και τον αγαπαω οσο τιποτα άλλο. Με φροντιζει και μου φερεται με στοργη, και είναι παντα εκει για μενα οποτε τον χρειαζομαι. Ειναι ο καλυτερος μου φιλος, και το αγορι μου.

Ειμαστε σχεδον ένα χρονο μαζι, και ειμαστε φιλοι, καλυτεροι φιλοι, εδώ και δυο χρονια. Ταιριαζουμε σχεδον στα παντα, και οπου διαφωνουμε, εχουμε τον τροπο μας να λυνουμε τα προβληματα. Εχουμε γινει πολύ καλοι στο να μιλαμε ο ενας στον άλλο, στο να επικοινωνουμε πραγματικα μεταξυ μας. Αλλα ο λογος γι’αυτό είναι και η αιτια που η σχεση μας, τοσο ιδανικη σχεδον στα παντα, δε θα είναι ποτε τελεια.

Μιλαμε πολύ. Μιλαμε συνεχεια. Αλλα η αληθεια είναι πως αυτος είναι ο μονος τροπος να μενουμε σε επαφη. Ο ερωτας της ζωης μου μενει σε άλλη πολη.

Δεν είναι μονο αυτό. Ποτε δεν ειχαμε τη δυνατοτητα να κανουμε τα πιο απλα πραγματα. Να ξυπνησουμε και να βγουμε για καφε. Να φευγουμε απ’τη σχολη και να παμε σινεμα. Να περασουμε χρονο μαζι οποτε θελουμε. Όχι. Μενω Αθηνα, και μεχρι περσι εμενε Μυτιληνη. Για ένα χρονο ηταν ο πιο κοντινος μου ανθρωπος, ο καλυτερος μου φιλος, και δεν τον ειχα δει ποτε από κοντα.

Δεν τα φτιαξαμε από κοντα, σε καποιο ρομαντικο ραντεβου, κοιτωντας ο ενας τον άλλο στα ματια, αλλα αντιθετα γραφαμε σε μια οθονη όλα οσα νιωθαμε, χωρις να εχουμε αισθανθει ποτε το αγγιγμα ή τα χειλη του αλλου.

Συναντηθηκαμε πρωτη φορα στο μετρο Συνταγματος, όταν ηρθε από Μυτιληνη για να παει Σπαρτη οπου σπουδαζει. Ηταν ο ανθρωπος για τον οποιο γνωριζα τα παντα, περα απ’το αγγιγμα του, όμως κανενας δε σε προετοιμαζει για το ποσο διαφορετικη θα είναι η επαφη απ’την αποσταση. Για μας, αυτό ηταν καλο. Απο πολύ νωρις, αποκτησαμε μια οικειοτητα που δεν ειχαμε ξανανιωσει με κανεναν ποτε. Ειτε φιλιομασταν στη μεση του δρομου, ειτε ημασταν σπιτι, γυμνοι, τρωγοντας πανω στο κρεβατι, τα παντα ηταν καλυτερα από οτιδηποτε ειχα τολμησει να ονειρευτω ότι θα εβρισκα.

Ειχαμε μαθει να μιλαμε, και πλεον μαθαιναμε να συνυπαρχουμε. Να αγαπιομαστε με ένα νέο και συαρπαστικο τροπο. Με φιλια, αγκαλιες, χαδια, με βλεμματα που δεν εκρυβαν ουτε σταλα από το ποσο λατρευομασταν, κανοντας ερωτα για ωρες, ξυπνωντας μαζι κάθε πρωι και ψυθηριζοντας γλυκολογα κατω από κουβερτες. Και όλα ηταν τελεια.

Μεχρι τη στιγμη που χωριζαμε.

Εχω κλαψει πολλες φορες φετος. Στο κτελ της Αθηνας, της Σπαρτης. Στο λιμανι του Πειραια και της Μυτιληνης. Κάθε φορα που ο ενας πηγαινει στον άλλο, ξερω μεσα μου ότι αρχιζει η αντιστροφη μετρηση μεχρι τη στιγμη που ο χρονος μας μαζι θα στερεψει. Και ποτε, ειλικρινα ποτε, δεν ειμαι προετοιμασμενη για τη στιγμη που θα με αφηνει απ την αγκαλια του, και θα πρεπει να συρω τη βαλιτσα μου μεχρι το πλοιο ή το λεωφορειο, ή θα τον κοιταω να φευγει χωρις να μπορω να του δωσω ακομα ένα φιλι, ακομα λιγα σ’αγαπω, χωρις να μπορω να τον ξαναδω για βδομαδες.

Και μεσα σε ολη αυτή την αγαπη και την απογνωση, ένα χρονο μας εδινε κουραγιο μια και μοναδικη ελπιδα: να παρει μεταγραφη για Αθηνα. Κάθε φορα που σκεφτομασταν τα χιλιομετρα που μας χωριζουν, και όλα τα λεφτα που δεν εχουμε για εισιτηρια, γιατι ολες οι οικονομιες μας εγιναν αλλα εισιτηρια, σκεφτομασταν πως ισως, ένα χρονο αργοτερα όλα αυτά θα ηταν μονο μια αναμνηση. Ότι θα μεναμε στην ιδια πολη, ισως και στο ιδιο σπιτι, θα ημασταν επιτελους μαζι, πραγματικα μαζι, όπως όλα τα ζευγαρια, και όπως μας αξιζει.

Και αυτή η ελπιδα, σημερα, διαψευστηκε. Ξαφνικα, όλα τα ονειρα, ολες οι προσδοκιες για μια νεα ζωη, μαζι, κατέρρευσαν. Δεν την πηρε τη μεταγραφη, και δεν προκειται, και ξαφνικα, αναρωτιεμαι τι θα συμβει με μας. Αλλα τρια με τεσσερα χρονια θα μεινει Σπαρτη. Και μετα; Στρατο. Και μετα; Μυτιληνη. Κι εγω; Αθηνα. Και δεν ξερω πως θα γινει να εχουμε σχεση, και να βλεπομαστε τοσο απελπιστικα λιγο, και οσο παει λιγοτερο. Δεν θελω να τον χασω, και δεν ξερω πώς θα ζησω τη ζωη μου μακρια του, ή ποσο θα αντεξουμε πριν καποιος από μας πει «φτανει», και είναι εκνευριστικά αδικο ότι το μονο που καναμε λαθος ηταν ότι μεγαλωαμε σε διαφορετικες πολεις.

Καμια φορα, όπως και σημερα, η συζητηση παει εκει. Όχι τοσο μακρια, στο μετα, αλλα στο γενικο, στην αποσταση, που είναι παντα εκει, ή παραμονευει, ακομα και όταν ειμαστε αγκαλια. Λεμε πως δε θελουμε να χωρισουμε λογω αποστασης, και για να παρηγορηθουμε συμπληρωνουμε πως ο,τι και να γινει, εμεις θα ειμαστε μαζι. Και κανενας απ’τους δυο δεν λεει φωναχτα ότι θα ειμαστε μαζι, αλλα από αποσταση. Αφηνομαστε ο ένας στην ελπιδα που του δινει ο άλλος, προσπαθωντας να αγνοησουμε αυτά που λενε οι σιωπες μας.

Και είναι αδικο. Το ξερω, η ζωη είναι ετσι, αλλα τον αγαπαω, και τον χρειαζομαι, και δε μπορω πια ουτε να φανταστω ένα μελλον με αυτον. Εχω βαρεθει να μην ειμαι πραγματικα μαζι του. Να χανω επετειους, γιορτες, ολες τις στιγμες που με θελει διπλα του. Και το χειροτερο απ’όλα είναι η αβεβαιοτητα. Τιποτα με μας δεν είναι ποτε βεβαιο, περα απ’την αγαπη μας, και το μισος που εχουμε για την αποσταση.