#αλλά κάποιες φορές της βγαίνει και φυσικά

[parapentelove]

Η αγγελα προσπαθώντας να το παίξει γλυκούλα και ντροπαλή στον δελικαρη ως Φανή, μου θυμίζει τις καταπληκτικές της ικανότητες στην υποκριτική απο την ομάδα στο θέατρο

[selhnofilh]

Η δίκη μου εμπειρία με τον Solmeister και Wnc

mWow, μπορείς να πεις ότι θέλω και εγώ να μοιραστώ αυτό. Γιατί έχω την ανάγκη να μιλήσω.

Ας το πάρουμε όμως από την αρχή,να θυμίσω στην μνήμη μου μία από τις καλύτερες στιγμές του παρελθόντος μου,όχι πολύ πίσω. Σχεδόν κάπου στους 10 μήνες.

Ήταν κάπου στα μέσα του Σεπτέμβρη, είχα γελάσει τόσο πολύ και με μια βαθιά δόση απογοήτευσης που απέτυχα στις πανελλήνιες για πρώτη φορά. Εντάξει δεν τα είχα βάψει και μαύρα,ήμουν ήδη σίγουρη ότι κλασσικά τον επόμενο χρόνο θα έδινα ξανά.

Ψάχνοντας τα τραγούδια γενικά,καθώς με είχε πιάσει μια κατάσταση να ακούω ξανά hip-hop μουσική,αυτή η κατάσταση πια ήμουν σίγουρη ότι αυτό το σύστημα θα πηγαινοέρχεται στην ζωή μου,κάνοντας με να αποδεχτώ και ακόμη μία πλευρά του εαυτού μου βρέθηκα εντελώς τυχαία στο κανάλι του Devilakos, χαζεύοντας στίχους από τα τραγούδια που άκουγα. Και έτσι όπως είχα βάλει μια playlist τραγουδιών πέφτω πάνω στο “το παλιό μου τετράδιο (μπαλάντα των 16)”.

Δεν το είχα δώσει τόσο σημασία παρόλο που μου άρεσε,σκεπτόμενη μήπως θα έπρεπε αργότερα να το ξανακούσω. Έτσι και έγινε. Αλλά την επόμενη μέρα δεν μπορούσα καν να το βρω. Αλλά τυχαίνει να πέσω πάνω στο “Τα όνειρα των κοριτσιών έχουν μουσική υπόκρουση”. Ήμουν τόσο σίγουρη ότι θα μου άρεσε που πάτησα κατευθείαν πάνω στο βίντεο κλιπ.

Εκεί ήταν η πρώτη μαγεία. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από το βίντεο κλιπ. Βλέπω τον Solmeister εκεί να μιλάει για όλα αυτά,ακούγοντας τον τόσο προσηλωμένη σε κάθε φορά του τραγουδιού.

Μετά ξεκίνησα να ακούω τα πάντα,μπήκα στο τρυπάκι να θέλω και άλλο,συνέχεια. Ήταν τόσο σύντομο που επειδή είχα ανοίξει και δική μου ιστοσελίδα χρειάστηκε να γράψω ένα άρθρο,μου πήρε καποιο καιρό. Αλλά ακόμα και εκείνα τα λόγια είναι τόσο λίγα,τόσα πολλά να νιώσω. Να νιώθω ότι κάποιος με καταλαβαίνει. Πόσο μαγεία είναι να μπορείς να μελοποιείς τα τραγούδια σου;

Θα παρατείνω τα λόγια και τις εκφράσεις που έγραψα τότε. 

Πως μπορείς ένας καλλιτέχνης να σου αλλάξει προοπτικές; Δεν ξέρω το πως συνέβη μα αυτός ο άνθρωπος μου άλλαξε τις επιλογές. Ναι, μιλάω για τον Solmeister. Που προφανώς ήταν δυσνόητο να καταλάβει ο καθένας. Για μένα ο sol που ονομάζουν πολλοί ακροατές του ανακαλύφθηκε από εμένα στα μέσα του καλοκαιριού. Και αποφάσισα αφού άκουσα το πρώτο τραγούδι να το εξερευνήσω. Είναι δύσκολο, όχι να βρεις την μουσική, αλλά να ανακαλύψεις τα συναισθήματα ενός ανθρώπου μέσω της μουσικής. Κάποιοι ίσως πουν "έλα μωρέ σιγά το δύσκολο". Δεν καταλαβαίνουν το νόημα. Δεν το παίζω έξυπνη με το κλασσικό μουσικό αυτί, γιατί δεν είμαι αυτός άνθρωπος.

Απλά κρατάω σαν διαμάντι τους στίχους και την μουσική του που όσο έχω ακούσει ρίχνει τρελή δουλειά.

Στίχοι σαν του solmeister για μένα σημαίνει σωστή δουλειά. Δεν είναι τα κλασσικά μόνο η ομοιοκαταληξία απλά. Είναι το βασικό νόημα, λέξεις που πολλές φορές ξεφεύγουν από το καθημερινό λεξιλόγιο. Κάτι που κάνει ακόμη πιο μοναδικό το νόημα των τραγουδιών. Κλασσικοί ήχοι όχι μόνο πίσω από ηλεκτρονικές μηχανές αλλά από όργανα, παλαμάκια και τα σχετικά που σπάνια ακούμε τα εκτιμώ και εγώ πολύ. Δίνουν άλλο νόημα στην βιομηχανία.

Εκεί έξω υπάρχει ένας άνθρωπος που τον βλέπω να παθιάζεται έντονα (όχι πως οι υπόλοιποι δεν το κάνουν) όταν τραγουδάει να δένεται με το κοινό, να κατεβαίνει από την σκηνή και να περνάει καλά με τους ακροατές του. Σπάνια βλέπεις ανθρώπους έτσι. Χιούμορ και ευφυΐα είναι το παν για μένα να αγαπήσεις έναν άνθρωπό και φυσικά η ειλικρίνεια.

Τέλος απλά θα ήθελα να βρεθεί η ευκαιρία να μιλήσω μαζί του. Από κοντά, γιατί η οθόνη μπορεί να δένει πολλούς αλλά η ανθρώπινη επαφή είναι διαφορετική.

Οι άνθρωποι δεν πρέπει ποτέ να σταματάνε να δίνουν αυτό που θέλουν να περάσουν. Να δίνουμε νόημα σε αυτούς που το έχουν ανάγκη. Γιατί υπάρχουν χιλιάδες ψυχές με την ίδια ανάγκη,ο καθένας σε διαφορετικό βαθμό.

Σε κάθε στίχο μια διαφορετική προσπάθεια,μια συνένοχη. Και όσο περνούσε ο καιρός στεναχωριόμουν πιο πολύ για το “Μην σταματήσεις να αγαπάς όπως αγαπούσες στα 16″. Ένας στίχος που δεν θα τον νιώσω ποτέ. Γιατί πέρασα πολύ άσχημα χρόνια. Μα ακόμη και έτσι αφού είχα πάθει τότε να πιστεύω στην αγάπη και ας μην πέρασαν ούτε σχεδόν τρία χρόνια από τότε δεν έχει σημασία. Ήταν ένα έναυσμα να ξεκόψω από τοξικούς ανθρώπους,ακόμη και αν είχα προσπαθήσει πολύ για αυτούς.Δεν άξιζε. Ποτέ δεν άξιζε.

Το τέλος δεν έρχεται. Μέσα στην διάρκεια της ντροπής βρίσκω εδώ ότι έχει tumblr. Τρελή χαρά. Με χίλιες ντροπές στέλνω το λινκ ζητώντας συγνώμη από τον χρόνο του για το παραπάνω απόσπασμα να το δει,ναι δεν είμαι ο άνθρωπος. Νιώθοντας ότι τραβάω προσοχή του το λέω κιόλας. Ποια η απάντηση του. Ευχαριστώ,το εκτιμώ τόσο πολύ για αυτό. Χαίρομαι που η μουσική μου σε κάνει να νιώθεις έτσι.

Ήταν χαρά μου. Όχι γιατί του τράβηξα την προσοχή αλλά γιατί ένιωσα να με αισθάνεται έστω για ένα λεπτό.

Ψάχνω τα παλιά του κομμάτια,δεν μπορεί θα έχει.

Πέφτω πάνω στο τριαντάφυλλο. Η καρδιά μου κομμάτια. Ανακαλύπτω ότι από κάτω στην περιγραφή έχει να τα καταβάσεις όλα. Μα τι χαζή; Πως δεν το πρόσεξα νωρίτερα. Τα παίρνω στο κινητό μου.

Φτάνουμε στα μέσα Νοεμβρίου κοντά. Τηλεφωνήματα από τον θείο μου να λέει ότι η γιαγιά μου είναι άρρωστη. Είχα να πάω ήδη δύο χρόνια,αλλά πια μεγάλωνα και δεν είχα κανένα λόγο να πάω εκεί. Κακήν κακώς πάλι φεύγουν οι δικοί μου σκεπτόμενη παρόλο που εκείνο το βράδυ έκλαιγα σαν τρελή,να ακούω από φίλους και τους γονείς μου να πάω και εγώ,εγώ αρνούμαι. Δεν μπορώ να αντέξω να δω την αγαπημένη μου γιαγιά,έναν από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους σε άσχημη κατάσταση. Το πρωί που φεύγουν οι δικοί μου,λαμβάνω τηλεφώνημα με την μαμά μου να μου λέει ότι ίσως να μην τα καταφέρει και να φύγει σήμερα. 

“Όχι αρνούμαι.”

Καταλήγοντας με το επόμενο λεωφορείο να ξεκινάω μόνη μου το μακρύ ταξίδι. Φτάνω βράδυ εκεί. Με μια κούραση με εμένα να έχω πεθάνει από πείνα όλη μέρα και μια τάση να θέλω να βγάλω όλα τα σωθικά και την φίλη @erwtas να μιλάμε στο τηλέφωνο στην μισή διαδρομή για τους unboxholics φτάνω γύρω στις 9 το βράδυ εκεί. Βρίσκω τον θείο μου και τον πατέρα μου και τον θείο μου εκεί. Αντικρίζω την γιαγιά μου. Δεν μοιάζει τόσο χάλια όσο μου περιγράφανε. Μιλάμε,χαζεύουμε τηλεόραση,με βλέπει να μιλάω στο κινητό. Την θυμάμαι πιο υγιή πάντως. Να υπάρχουν στιγμές που θα λέει ότι δεν θα αντέξει για πολύ ακόμη και να της λέμε χαζομάρες. Να βλέπω τον θείο μου να κλαίει και βουρκώνει για πρώτη φορά. Η καρδιά μου πάλλεται. Μου μιλάει μία μέρα πριν φύγω για τα πράγματα που θέλει να μου δώσει.

Μέρα Χριστουγέννων- 9 το βράδυ

Τηλέφωνο στον πατέρα μου με το κακό γεγονός,η γιαγιά μου άφησε αυτό τον κόσμο. 

Λίγες μέρες πριν μου βγαίνει ένα μισοτελειωμένο κείμενο,μάλλον δεν θα βρω ποτέ το κουράγιο να το τελειώσω. Ακούω για πρώτη φόρα το Ζαχαροζυμωμένη με πολύ προσοχή από ότι πριν.

Και σε περιμένει ακόμη εκεί πάνω,του λείπεις όπως μου λείπει και εμένα. Εγώ που τον έχασα τόσο μικρή και δεν πρόλαβα σχεδόν τίποτα μαζί του.Δεκατρία χρόνια εκεί πάνω σε περιμένει και σίγουρα θα θέλει την συντροφιά σου. Πως να ζήσει ο γλυκός μου χωρίς την δική σου συντροφιά και αγάπη; Πως; Και εσύ παρακαλάς να φύγεις. Να μου αφήσεις μια διπλάσια πληγή από τότε που έφυγε και εκείνος. Έζησα πολλά καλοκαίρια και γιορτές μαζί σου και δεν θα ήθελα να φύγεις. Αν με αφήσεις και εσύ τι θα απογίνω; Έκανα ίσως κάποιες επιλογές που ίσως να μην σου άρεσαν μα μεγάλωσα.Ποτέ δεν ξέχασα τίποτα. Καμία στιγμή που έζησα μαζί σου.Να κάθομαι δίπλα σου να μιλάω δυνατά για να ακούσεις καθαρά,να καθόμαστε μέχρ�� αργά να βλέπουμε Σεφερλή στην τηλεόραση παρόλο που εσύ δεν άκουγες τίποτα από τα αστεία του,έβλεπες εμένα να γελάω και ξέρω ότι ήσουν χαρούμενη για αυτό. Με έψαχνες όταν νύχτωνε στην αυλή να με φωνάζεις γιατί πάλι έχασα την ώρα που ήμουν εκεί πίσω,πάνω στο τρακτέρ να τραγουδάω ή να χορεύω σαν χαζό χαρούμενο παιδί,χωρίς έννοιες και μόνο όταν με έβλεπαν οι γείτονες καμιά φορά με πιάνανε οι ντροπές μου γιατί ήδη είχα αρχίσει να χτίζω τους τοίχους μου και δεν το είχα καταλάβει.Μα δεν μπορώ να σε χάσω. Πως να χάσω ακόμη έναν άγγελο πάλι; Ποιος θα τον αντικαταστήσει;

Τέλη Ιανουαρίου πέφτω πάνω στο “όνειρό ήταν”. Δεν έλειπε η φωνή του ήρωα μου. Η δική του φωνή,πιάνω με την σειρά ότι προτεινόμενο μου βγαίνει.

Από το αντικλείδι έως το πιο παλιό με τον καρό. 

Τι κάθε Τετάρτη καινούργιο κομμάτι. Θα ανυπομονώ για τις Τετάρτες. Οι στίχοι,η μαγεία. Απλά δεν έχω λόγια,κάθε Τετάρτη στις 9. Το ραντεβού που δίνουν. 

Δεν ξέρω,δεν νομίζω ότι ποτέ τις σωστές εκφράσεις να μιλήσω για τα παιδιά. Φτάσαμε στο σήμερα,στην ανακάλυψη του βάθος,να ψάχνω ακόμη πιο πολλά πράγματα,με τον Pak,με όλα. Να κάνω skroll τα προφίλ τους να βλέπω τις απαντήσεις τους,τις ερωτήσεις των παιδιών,χωρίς να το θεωρώ σπατάλη χρόνου αλλά ώρες ευτυχίας. Και να κλαίω από πικρία για τις 22 που δεν μπόρεσα να πάω. Αλλά δεν το βάζω κάτω. Θα τα πούμε το Σεπτέμβρη, θα είμαι εκεί.

Δεν νομίζω ότι το ευχαριστώ αρκεί να γεμίσει τις καρδιές των παιδιών. Η ύπαρξη σας πάνω σε όλο αυτό είναι ήδη υπεραρκετή. Μην σταματήσετε πότε απλά. @solmeister13 @stkone @dpans @sikonebrando @marseaux @blz1phoenix και όλοι σας,απλά ξέρω τώρα δεν θα τους βρω (θα τους βάλω τους υπόλοιπους σε σχόλια).

Μην μαραζώσετε πότε. Να ανθίζετε σαν όμορφα τριαντάφυλλα. Η μουσική θα πεθάνει μόνο όταν μαραθεί και το τελευταίο λουλούδι του κόσμου,και σε αυτή την ζωή υπάρχουν και τα ψεύτικα λουλούδια οπότε...

[stkone]

2017 ...

Αν με ρωτούσατε πριν καποιες ωρες θα έλεγα οτι το 2017 ήταν η καλύτερη χρονιά ... Τώρα ομως με λίγο αλκοολ μεσα στο αιμα , με ενα τσιγάρο στο χέρι και με το Κατερίνα να παιζει στα ακουστικά απλά σκεφτομαι όλα τα αρνητικά που συνεβησαν μεσα στο 2017 ... και πραγματικά ειναι πολλά ... Απλά επειδή το fb δεν με τραβάει πλεον σαν μέσο λοιπόν θα κανω μια σχετικά μεγάλη αφιέρωση και “αρχειοθέτηση” ας πουμε του 2017 εδώ αφου ως τώρα εχω καταλάβει πως ο,τι γράφω εδώ το βλέπουν άτομα που οντως ενδιαφέρονται έστω και λίγο ... ειδικά το συγκεκριμενο κείμενο το οποίο θα ειναι τεράστιο . Θα το χωρίσω σε τέσσερα μερη Χειμώνας ( Ιανουαριος - Φλεβάρης ) Άνοιξη ( Μάρτιος - Απρίλης - Μαίος ) Καλοκαίρι ( Ιουνιος - Ιουλιος - Αυγουστος ) και Φθινόπωρο ( Σεπτέμβρης - Οκτώβριος - Νοεμβριος - Δεκέμβριος ). Ας ξεκινήσουμε λοιπόν ...  ΧΕΙΜΩΝΑΣ : Ο χειμώνας δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο . Κλασσικά ωραίες στιγμές τάξης 3ης λυκείου , troll , ωριαίες , αποτυχημένες προσπαθειες να τραβήξω της προσοχή της Κατερίνας ( κλες ) και γενικά όλα κυλούσαν ομαλά . Εκτός σχολείου οι επαφές μου με άτομα απο την γειτονιά μου μειώθηκαν ακόμα περισσότερο και οι έχθρες με συγκεκριμένα άτομα του κύκλου μου εξαιτίας της μουσικής μου οξύνθηκαν λίγο ακόμα . Δεν μπορώ να πω πως έγινε κάτι δραματικό , τουλάχιστον κάτι που να μου έμεινε . Σίγουρα δέθηκα περισσότερο με τον νυν κολλητό μου τον Κωστή καθώς κατάφερα να κάνουμε παρέα εγώ αυτός και ο άλλος κολλητός μου του οποίου θα αλλάξω το όνομα απλά και μονο για να μην προκαλέσω κάποιο μπέρδεμα ή για να μην μάθουν άλλα άτομα το όνομα του εφόσον πλεον οι σχέσεις μας δεν ειναι τόσο καλές πλεον ... Πως να τον πούμε ? Λεω να τον ονομάσουμε Ίκαρο ( ακούω το πέσαμε γρήγορα αυτή την στιγμή που αναφέρω τα φτερά του ίκαρου και απλά μου άρεσε ) . Ο Ικαρος λοιπόν είχε αρχίσει να χάνεται απο όλους για να κάνει παρέα με τον εφηβικό του έρωτα , φυσικά δεν τον παρεξήγησα και ίσα ίσα εφόσον ήμουν στην ίδια τάξη με αυτήν άρχισα να κάνω παρέα και εγώ με εκείνη και προσπαθούσα όποτε μπορούσα να τον βοηθάω ... Που να ήξερα ... Το τι έγινε όμως ειναι ιστορία της άνοιξης .Το μόνο που θυμάμαι έντονα λοιπόν απο τον χειμώνα ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχα σε κάποια σχολική εκδήλωση όσον αφορά την μουσική στην οποία πήραμε μέρος εγώ ο Ικαρος ο κιθαρίστας της καρδιάς μου λευτέρης και μια φίλη μας . Ερμηνεύσαμε το διαμαντένιο δάκρυ με αρκετά μεγάλη επιτυχία θα έλεγε κανείς , live όργανα , διφωνίες και πάει λέγοντας τρελή φάση ... Ο Χειμώνας τελείωσε όπως άρχισε λοιπόν ... τίποτα σπουδαίο . ΑΝΟΙΞΗ :  Άνοιξη ή αλλιώς η περίοδος κόλαση για κάθε μαθητή τρίτης λυκείου . Σχολείο - σπίτι - διάβασμα - καφές - διάβασμα ύπνος . Παρ’ολα αυτά ήταν μια υπέροχη περίοδος της χρονιάς γιατί είχα καταφέρει να ξαναχτίσω λίγο την σχέση μου με την Κατερίνα ( ναι θα υπάρξει πολύ κατερίνα σε αυτό το κείμενο ) . Επιτέλους ήθελε να ειναι στην ίδια ομάδα με εμένα στα διαλείμματα που παίζαμε βολλει οι “καλύτεροι” του σχολείου και μιλούσαμε κανονικά , πότε πότε απο fb αλλά κυρίως απο κοντά ... που να ήξερε η καημμένη τι κακό μου έκανε αυτή η επαφή μας ... Εγώ κολλημένος με την Κατερίνα , ο Ικαρος κολλημένος με την δικιά του , σε παρόμοια κατάσταση και οι δύο , φαντάζεστε τι εποικοδομητικές συζητήσεις κολλητών είχαμε . Τέλος πάντων ο Ικαρος δεν άντεχε άλλο να υπάρχει όλο αυτό μέσα του και έτσι τόλμησε και μίλησε στην κοπέλα των ονείρων του ... η κατάληξη ήταν παρόμοια με την δικιά μου και της κατερίνας ... “σε βλέπω σαν φίλο”. Αυτή η ατάκα πιστεύω μας έχει τρομοκρατήσει και βλάψει ψυχικά πολλά βράδια . Παρ’ολα αυτά συνέχισε την φιλία ,πως να μην την συνέχιζε ? Ποιος δεν θα την συνέχιζε ? Όλα καλά μέχρι εκεί ... Θυμάμαι μέσα Απριλίου νομίζω ήταν μια αθλητική εκδήλωση στίβου του σχολείου μας στην οποία έπαιρνα μέρος και εγώ και η κατερίνα ... Περριτό να πω πως εφοσον η σχέση μας είχε βελτιωθεί ήμασταν όλη την μέρα μαζί ... Εκτός απο τα εγκαύματα απο τον ήλιο γιατί ήταν ντάγκλα μεσημέρι σε ανοιχτό γήπεδο και εκτός απο την αδικία οτι βγήκα 2ος στο μήκος με 5 μέτρα επειδή και καλά ο 1ος έκανε 4,60 4,70 και 5,80 ( ποιος το πιστεύει αυτό ? ) ήταν μια πολύ καλή μέρα για μένα ... μου θύμησε τα παλιά . Αλλά τα καλά τελειώνουν γρήγορα ... έρχεται Μαιος a.k.a. Ο ΜΗΝΑΣ ΤΟΥ ΓΑΜΗΜΕΝΟΥ ΧΑΟΥΣ ...Ξεκίνησε σχετικά καλά μετά την επιτυχία του τελευταίου μου θεατρικού ... μετά την συγκίνηση και τα δάκρυα χαράς που έριξα ... Αυτή είναι μια πολύ ωραία ανάμνηση ... Συνεχίζουμε ... Εγώ απογοητευμένος απο την στάση μου απέναντι στην Κατερίνα, ο Ίκαρος απογοητευμένος απο την στάση του απέναντι στον έρωτα του ( την οποία θα την ονομάσουμε τζέσικα επειδή θα χρειαστεί να την αναφέρω αρκετά συχνά απο’δω και πέρα ), γενικά ξενερωμένοι με τα παντα και στρεσαρισμένοι επειδή έφτανε στο τέλος της η χρονιά κάναμε ο,τι μπορούσαμε ... ποιοι κοιτάνε τα μαθήματα ? Πήγα ηχογράφησα το Κατερίνα ... δεν μπορούσα να το αφήσω έτσι ... έπρεπε να παλέψω μέχρι το τέλος ... Μία μέρα λοιπόν πριν την τελευταί μερα των εξετάσεων ( για την τρίτη λυκείου) το ανεβάζω ... Το βλέπει με την μία ... στρεςς - αγχος- τρέμουλο-φόβος ... όλα μαζί. Βλέπω λοιπόν μια μια τις κοινοποιήσεις , βλέπω ένα ένα τα μηνύματα το πως άτομα έκλαιγαν ... περιμενα το μήνυμα της ... πουθενά ... δακρυσμένος λεω θα θέλει να μου μιλησει απο κοντά ... Παω την τελευταία μέρα , γράφω , τελειώνω , και δεν με ένοιαζε οτι ήταν η τελευταία μου μέρα ως μαθητής ... ήθελα απλά να την δω , να με δει , να της μιλήσω , να μου μιλήσει ...Βγαίνει , την βλέπω , με βλέπει , φεύγει και παει στις φίλες της ... Νεύρα , απογοήτευση , άγχος πάλι όλα μαζί στο κεφάλι μου ... Δεν είχα θαρρος να παω στην παρέα της να της ζητήσω να μιλήσουμε ... αναλαμβάνουν δυο φιλαράκια και πάνε να της  μιλήσουν ... Της μιλάνε ... Κλαίει ... Πραγματικά εκείνη την στιγμή ένιωσα σκουπίδι , εγώ προκάλεσα τα δάκρυα της αναρωτήθηκα και πριν προλάβω να σκεφτώ τίποτα φευγω κάπου να μην με βλέπει δακρύζω και χτυπάω το χέρι μου στον τοίχο ... Ξαναεμφανίζομαι την ώρα που σχολάγαμε ... την βλέπω , το παίζω κουλ κρύβοντας το κοκκινισμένο μου χέρι ... απλά περνάει απο δίπλα μου .. ούτε ένα αντίο ... τίποτα ...  Μετά απο αυτό λοιπόν μέχρι τις πανελλήνιες σχεδόν κάθε μέρα πηγαίναμε με τον Ίκαρο και κατεβάζαμε ένα μπουκάλι ρετσίνα για την πλάκα μας ... να ξεχαστούμε ... Το θυμάμαι χαρακτηριστικά το τσατ μας - Θα παμε να πιούμε ? -Ρε μαλάκα δίνουμε σε 10 μέρες  -Ειμαι σκατά όμως και θέλω να ξεφύγω  -Και εγώ σε 30 στο μέρος ?  -Ναι  Αυτό επαναλήφθηκε 5-6 φορές ... Είναι αρχή καλοκαιριού μέχρι τώρα αλλά δεν θα μπορούσα να το χωρίσω καθώς το ένα σκηνικό φέρνει το άλλο ... Πάμε για το υπόλοιπο καλοκαίρι . ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ : Δίνουμε πανελλήνιες ... έφυγε ένα βάρος ... ακόμη όμως το βαρος της κατερίνας όχι ... Ομως το πήρα εγωιστικά ... μπορώ να προχωρήσω είπα. Ετσι έκανα κάτι με 1-2 κοπέλες απλά για να πειστώ οτι μπορώ να ξεχάσω την κατερίνα . Αρχίδια !! Σιγά μην τα κατάφερνα ... Περνάει σιγά σιγά ο Ιούνιος , ο Ίκαρος άρχισε να κάνει παρέα με κάποια άλλα παιδιά και με εχει ψιλοαφήσει στο συρτάρι ... Εγώ ενώ αυτός είχε τσακωθεί με την τζέσικα κράταγα επαφές , την είχα αγαπήσει σαν κολλητή μου τόσο καιρό που έκανα παρέα μαζί της εξαιτίας του μαλάκα ... που να ήξερα πως θα ήταν αφορμή για τον τελειωμό της φιλίας μας ? Είναι λοιπόν μια μέρα να παμε για καφέ με την τζέσικα , πιο πριν με ρωτάει ο Ίκαρος τι θα κάνω μετά ( είχαμε παει για καφέ ) και του απαντάω αυτό ... Αρχισε να με βρίζει , άρχισα να τον βρίζω και πήγε να γίνει άσχημο σκηνικό ...  Πήγα για καφέ τελικά , έμαθα πως τα πηγε πανελλήνιες που είχαμε να μιλήσουμε καιρό , και για κάποια άλλα πράγματα των ζωών μας . Γυρίζοντας σπίτι στέλνω στον Ικαρο για να το λύσουμε αλλά το έκανα χειρότερο , ειπωθηκαν κάποιες χοντράδες ... Μέσα στην απογοητευση μου σχετικά με την κατερίνα λοιπόν έχασα τον κολλητό μου ... υπέροχο ?  Το χειρότερο ? Μετά απο δύο εβδομάδες έπρεπε να παμε μαζί διακοπές στο ίδιο δωμάτιο ... Μετά μεσολάβησαν κάποιες ωραιες στιγμές όπως το λαιβ του solmeister και του yoda τον ιούνιο ... ( μεγας groopie τότε ) και άλλα παρόμοια . Πίσω στις διακοπές..  Πήγαμε , δεν μιλήσαμε ποτέ για το θέμα και απλά περάσαμε και γαμώ , υπάρχει ελπίδα λέω ... γυρίσαμε αθήνα ... νομίζω δεν τον έχω ξαναδεί απο κοντά απο τότε ... Όλα πάνε σκατά ... Είμαστε στον Αύγουστο ... στον Μήνα που άλλαξε την ζωή μου .. Η τζέσικα μου αποδεικνύει ακόμα μια φορά ποσο νοιαζεται για μενα και ποσο καλά εκανα και δεν την έδιωξα απο την ζωη μου ... Είχαμε κανονίσει λοιπόν να παμε για ποτό σε ένα καφέ - μπαρ της περιοχής .. εκεί ενω μιλάμε κατα τις 9:30 καποιος την παιρνει τηλ. μου λεει μισό λεπτο παω εξω να μιλησω ... Γυρνάει μεσα και την ακολουθουν 2 ατομα ... εγώ τυφλος στο σκοτάδι να μην βλέπω ποιοι ειναι ...ο ενας με βλέπει και κανει dub ... κατι μου λεει η φυσιογνωμια τους ... OMG !!! Η ΤΥΠΙΣΣΑ ΕΙΧΕ ΦΕΡΕΙ ΤΟΝ SOL ΚΑΙ ΤΟΝ DPANS !!! (μέγας groopie είπαμε ) Καθίσαμε τα είπαμε και μου λένε ... θα θελαμε να μπεις στους WNC αν θελεις και μπορεις ... κοκκάλωσα αλλά δεν το έδειξα ..  Εκείνη η στιγμή απλά εσβησε όλα τα αρνητικά της χρονιάς απο την μνήμη μου ...  ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ :  Το μόνο αρνητικό μετά απο όλα αυτά ειναι οτι έμαθα πως δεν πέρασα στην επιλογή μου πανελλήνιες οπότε έπρεπε να ξαναδώσω και να αρχίσω φροντ ( πέρσι δεν έκανα ) . Όλα τα υπόλοιπα απο τον Σεπτέμβριο μέχρι και τώρα ήταν υπέροχα ... Είμαι ενεργός στο WNC και ανέβηκαν πάρα πολύ και ορισμένα σόλο μου . Έκανα το opening στο live του σεπτεμβρίου ως μέλος της φαμίλιας . Η θεατρική ομάδα του σχολείου μου με πήρε ως βοηθό σκηνοθέτη οπότε μπορώ να κάνω ήδη πρακτική γι’αυτό που θέλω να περάσω και να ασχοληθώ στην ζωή μου . Αν και κάθε τετάρτη πρωι βλέπω την κατερίνα να μην μου δίνει σημασία το οποίο πονάει όσο δεν πάει ... αλλά όλα κυλάνε ομαλά ... Μέχρι τα τέλη του Δεκεμβρίου ... Solmeister x Yoda x WNC tour ... Το καλύτερο πενταήμερο της ζωής μου ... μακράν ... Δέθηκα με όλους πιο πολύ , γνώρισα κάποια άτομα που παρακολουθώ απο μικρό παιδί ( KARPOUZI ΣΕ ΑΓΑΠΩ κλες ) και πάνω απ’ολα πήρα την αποδοχή που γύρευα πάντα απο όλους όσους ήρθαν στα lives ... Η χρονιά έκλεισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ...  Ναι ίσως έχασα πολλά αυτή την χρονιά , ίσως να ήπια λίγο παραπάνω , ίσως να έκλαψα αρκετά παραπάνω ... Αλλά απέκτησα πολλά περισσότερα απ’οσα έχασα ... Αν κάποιος το διαβάζει αυτό ως εδώ να ξέρει οτι συνέβαλλε και αυτός στο να είμαι χαρούμενος στο τέλος του 17 και να ανυπομονώ να ζήσω το 18 <3 Γιατί χωρίς εσάς που ακούτε την μουσική μου δεν ξέρω τι θα έκανα ... Απλά σας ευχαριστώ <3  Ουαου είχα πολύ έμπνευση ο πούστης πρωινιάτικα <3 Αλλά ναι αυτό ήταν το 2017 μου ...Καλή Χρονιά σε όλους με υγεία , αγάπη , ευτυχία και επιτυχία σε ο,τι και αν κάνετε ... Αντίο 2017 , με άλλαξες με πολλούς τρόπους .

[spoilersgr]

Ο Γιώργος Καραμίχος επέστρεψε από το Λος Άντζελες όπου έμενε τα τελευταία χρόνια, για να πρωταγωνιστήσει στην νέα καθημερινή σειρά του ΑΝΤ1 «Ήλιος». Ο αγαπημένος ηθοποιός μίλησε για τον ήρωα που υποδύεται, για τις εξελίξεις του σίριαλ, ενώ αναφέρθηκε και στις δύσκολες μέρες που πέρασε στις ΗΠΑ.Έπειτα από επτά χρόνια, επέστρεψες στην Ελλάδα από τις ΗΠΑ, προκειμένου να πρωταγωνιστήσεις στην καθημερινή σειρά του ΑΝΤ1. Φαντάζομαι ότι το σήριαλ «Ηλιος» αποτελεί ένα μεγάλο στοίχημα και για σένα.Θα έλεγα περισσότερο ευχάριστη έκπληξη παρά στοίχημα. Δεν στοιχηματίζω πια στις επιλογές μου. Τις χαίρομαι, είτε είναι θετικό είτε αρνητικό το αποτέλεσμα τους. Ο «Ήλιος» με κάνει πολύ χαρούμενο και περήφανο.Για πρώτη φορά, λοιπόν, στην πορεία σου πρωταγωνιστεί σε μια καθημερινή σειρά. Το φοβήθηκες αρχικά;Φυσικά και στην αρχή το φοβήθηκα. Αλλά έχουν αλλάξει πια τα δεδομένα και οι καθημερινές σειρές δεν είναι αυτό που ήταν. Γίνονται με κόπο και προσπάθεια από όλους. Η δυσκολία φέρνει πάντα αποτέλεσμα και όλοι οι συντελεστές της συγκεκριμένης δουλειάς επενδύουν πολύ χρόνο και ενέργεια για το καλύτερο αποτέλεσμα. Είναι σαν μεγάλου μήκους ταινία.Τι αγαπάς στον ήρωα που υποδύεσαι;Την εμμονή του στην αλήθεια και τα ελαττώματα του. Ένα από αυτά είναι η έλλειψη διπλωματικής πολιτικής. Κάποιες φορές δεν μπορεί να δει καθαρά την αλήθεια, ακριβώς επειδή αφήνει τα συναισθήματα του να τον συμπαρασύρουν. Επειδή, για παράδειγμα, σιχαίνεται υπερβολικά τη διαφθορά, δεν . μπορεί να Κρατήσει απόσταση από τους διεφθαρμένους και να βρει αυτό που ψάχνει, ως τελικό αποτέλεσμα. Η εμπάθεια δεν βγαίνει σε καλό.Έχετε κοινά στοιχεία;Πολλά. Ένα από αυτά είναι και η εμμονή στην αλήθεια και η τελειομανία. Προσπαθώ να τα μαλακώσω μέσα μου, για να μπορώ να εστιάσω περισσότερο στη χαρ_ά της ζωής. Δεν είναι πάντα εύκολο.Έρχομαι λοιπόν στους χαρακτήρες της σειράς. Θα εμποδίσουν ο Φίλιππος και ο Πέτρος να αναπτυχθεί η σχέση της Λήδας με τον Δημήτρη;Μέχρι στιγμής, απ' ό,τι φαίνεται, δεν τα καταφέρνουν. Ανακόπτουν την ταχύτητα του έρωτα, αλλά δεν τον αναστέλλουν.Θα καταφέρουν οι δύο ήρωες να είναι μαζί ευτυχισμένοι;Μεγάλη κουβέντα η ευτυχία. Και με τόσο βαρύ παρελθόν, θα χρειαστούμε πολύ ψυχοθεραπεία.Τα καινούργια δεδομένα θα τον φέρουν πιο κοντά στο δολοφόνο του Πάνου;Πολύ κοντά. Σε απόσταση αναπνοής. Επικίνδυνα κοντά. Και η ανάσα των «κακών» μυρίζει πολύ άσχημα. Ειδικά στα ρουθούνια ενός εκπαιδευμένου λαγωνικού.Έχεις διαγράψει μια τεράστια καλλιτεχνική πορεία στην Ελλάδα, ενώ τα τελευταία χρόνια πολύ συνειδητά επέλεξες να ζήσεις στις ΗΠΑ, κάνοντας μια νέα πολύ ενδιαφέρουσα αρχή, με ξεχωριστες συμμετοχές σε κινηματογραφικές ταινίες και διεθνείς σειρές. Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες που βίωσες τα επτά χρόνια της Αμερικής και τι σε κράτησε εκεί;Δεν αισθάνομαι ότι έχω καταφέρει τίποτα σπουδαίο μέχρι στιγμής, πέρα από το γεγονός ότι καταφέρνω να ζω μέσα από τη δουλειά που αγαπώ. Πολλές δυσκολίες. Πείνα, αμφισβήτηση, επιθέσεις από γνωστούς και αγνώστους και τρέλα από μέσα κι από έξω. Ωραιότατα μαθήματα-προκλήσεις για απλούς θνητούς. Αυτό με κράτησε και ακόμα με κρατά ζωντανό, είτε στην Αμερική είτε στην Ελλάδα ή όπου με φέρει το ποτάμι της ζωής.Απαιτήθηκε να κάνεις άλλες δουλειές το πρώτο διάστημα;Πολλές. Πορτιέρης σε εστιατόρια και μπαρ, ιδιαίτερα μαθήματα γλωσσών, θεραπείες. Ακόμη και οδηγός σε μια κυρία με αναπηρία.Υπήρξαν ημέρες στις ΗΠΑ που δεν είχες χρήματα ούτε για τα αναγκαία;Δυστυχώς, ναι. Χωρίς 1,5 δολάριο να πάρω λεωφορείο. Κι έπρεπε να περπατήσω 4,5 ώρες μετά την πρόβα για να φτάσω σπίτι. Τεράστιες αποστάσεις. Να σκεφτείς και να σκεφτείς.Τι έμαθες για τον εαυτό σου το διάστημα που έζησες στην Αμερική;Ότι το ζητούμενο στη ζωή είναι μόνο η ευτυχία. Παλεύουμε για τη δική μας ευτυχία αρχικά και αν βοηθάμε κι άλλους να ευτυχήσουν, ακόμη καλύτερα. Είναι ωραίο να μοιράζεσαι.Το 2020 μας έφερε αντιμέτωπους με βία και σκληρότητα με μια πανδημία. Υπήρξαν φίλοι σου στην Αμερική που νόσησαν;Ναι. Και στην Αμερική και στην Ελλάδα. Η ψυχή τους όμως υπήρξε ακμαία και γι'αυτό ο κύριος COVID τους έκανε ακόμη πιο δυνατούς.Φοβήθηκες για τη ζωή σου;Περισσότερο για τη ζωή των άλλων. Και δεν θα έλεγα ότι φοβάμαι ακριβώς. Απλώς θέλω να είμαι εν εγρηγόρσει.Τι σε διδάσκει αυτός ο χρόνος;Ότι δεν έχει κανένα νόημα να κάνεις μακροχρόνια σχέδια. Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελά. Και το Σύμπαν απλώς αδιαφορεί για τους μικρονοϊκούς μας φόβους. Αρέσκεται στην αέναη ροή του με τα αστέρια του, τους ποικιλόχρωμους νάνους του και τις μαύρες τρύπες του. Τέλεια η ομορφιά του χάους».Πηγή: TVNEA.COM

[totelostoukosmou]

Το τέλος του κόσμου, Βίβιαν Κοντογιάννη Ματσιούλα

It’s the end of the world as we know it

Βίβιαν Λη. Αυτό ήταν το παρατσούκλι της στον επαγγελματικό χώρο. Ένας χώρος που είχε συμπεριλάβει ενασχολήσεις με διάφορα, άσχετα μεταξύ τους αντικείμενα, αλλά έναν κοινό παρονομαστή. Το ταλέντο της να μαθαίνει μυστικά που δεν την αφορούν, μία υποκριτική ικανότητα που της κόλλησε και το ανάλογο παρατσούκλι καθώς και το αμφίβολο ταλέντο του να κλέβει και να πλαστογραφεί. Ποτέ δεν την είχαν πιάσει. Γιαυτό ίσως και όταν η ΥΠΓΥ (Υπηρεσία Πληροφοριών Γήινων Υποθέσεων) την πλησίασε και της πρότεινε να την εκπαιδεύσουν ως κατάσκοπο, δεν αρνήθηκε. Όχι γιατί την ένοιαζε για τα εθνικά θέματα. Η απόφασή της αυτή υποκινήθηκε από ένα αίσθημα γενικότερης απέχθειας προς οποιαδήποτε συμβατική εργασία, μία άρνηση στο να προσαρμοστεί σε καθορισμένο ωράριο καθώς και εκείνη την συγκεκριμένη κατάσταση του να μην μπορεί να κάτσει σε μια καρέκλα και που περιγράφεται επιστημονικά ως σύνδρομο ΚΣΚ (Καρφιά Στον Κώλο).

Αυτά σκεφτόταν καθώς ανέβαινε προς το πάνω μέρος του ιπτάμενου δίσκου με την ειδική κάψουλα, ντυμένη με την στολή που είχε εφοδιαστεί από το κέντρο διαστημικής έρευνας. Η αλήθεια είναι ότι είχε κλάσει μέντες τώρα που έβλεπε που είχε μπλέξει, αλλά έδιωξε αυτή την σκέψη από το μυαλό της με την συνήθη αδιαφορία της για καθετί που αφορούσε το τέλος της ύπαρξής της. Γιατί στην τελική κάπως θα πέθαινε και αυτό καλύτερα να μην ήταν σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου όντας γριά και ανήμπορη. Την ημέρα που η ΥΠΓΥ τους είχε φωνάξει όλους και ζήτησε έναν εθελοντή για να κάνει μια πρώτη επαφή με το εξωγήινο σκάφος που είχε προσγειωθεί ξαφνικά ένα πρωινό στα μέσα του Νοέμβρη, σε ένα λιβάδι όχι πολύ μακριά από την πρωτεύουσα, αυτή, χωρίς να το πολυσκεφτεί σήκωσε το χέρι και προσφέρθηκε. Οι υπόλοιποι την κοίταξαν με θαυμασμό και θα μπορούσε να χαρεί που την θαύμαζαν αν δεν ήξερε για τι καθίκια επρόκειτο.

Οι σκέψεις της σταμάτησαν ξαφνικά όταν η κάψουλα έκανε έναν ήχο που ακούστηκε σαν «σβιιιιιννννννν» και κοκάλωσε. Το στόμιο της κάψουλας άνοιξε και η Βίβιαν Λη κό��τεψε να αρχίσει να κλαψουρίζει όταν σκέφτηκε τι θα μπορούσε να αντικρύσει. Έτρεμε λιγάκι και έσφιγγε δυνατά το υπηρεσιακό της περίστροφο, όταν πάτησε το πόδι της σε έναν λευκό διάδρομο φωτισμένο από μια  περίεργη πηγή φωτός που έδινε ένα σχεδόν χρυσαφί ζεστό χρώμα στον χώρο. Σχεδόν από το πουθενά άνοιξε μια πόρτα της οποίας τα συρόμενα φύλλα δεν μπόρεσε να δει που χώθηκαν κι εκεί τον είδε.

Καθισμένο πάνω σε έναν μαύρο θρόνο από υλικό που έμοιαζε με βινύλιο, παγωμένη από την κατάπληξη, μην μπορώντας να αρθρώσει κουβέντα, αντίκρισε τον Ντέϊβιντ Μπάουϊ. Είχε εκείνα τα κόκκινα μαλλιά κουρεμένα σε στυλ πανκ με ένα μπλε και ένα πράσινο μάτι στο χλωμό λεπτό πρόσωπο και την γνωστή τρίχρωμη μπλε κόκκινη και μαύρη αστραπή που άρχιζε από το μέτωπο, διέσχιζε το δεξί μάτι και κατέληγε στο οστεώδες σαγόνι. Φόραγε μία ολόσωμη ριγέ στολή με μπλε, χρυσές, πορτοκαλί και πορφυρές ρίγες, με έναν τεράστιο γιακά που κάλυπτε όλο τον λαιμό και έφτανε ως το πίσω μέρος του σβέρκου του. Στους ώμους είχε δύο τεράστιες βάτες αλλά κατά τα άλλα ήταν θεόστενη ως τους αστράγαλους. Πάνω από τα πανκ κόκκινα μαλλιά δέσποζε ένα φωτοστέφανο που ιρίδιζε αχνά σαν αυτό του Ιησού Χριστού.

-          Ζ-Ζ-Ζίγκυ…..κατάφερε να ψελλίσει και έπεσε στα γόνατα.

Μπροστά της καθόταν το είδωλο της εφηβείας της, ο ροκ σταρ που την νανούριζε με αστρογεννημένες μελωδίες, ο άνθρωπος που την έκανε να κλαίει χωρίς λόγο όπως άλλωστε όλοι οι μεγάλοι έρωτες, ο άντρας που την έμαθε ότι το ροκ μπορεί και να ισοδυναμεί με αγάπη.

-          Βασικά με λένε Ζάϊον127 αλλά αν σε βολεύει το Ζίγκυ δεν υπάρχει πρόβλημα, της είπε με άνετο ύφος και ηλεκτρική φωνή σαν να την ήξερε πολλά χρόνια.

-          Τι εννοείς; ρώτησε κατάπληκτη. Δεν είσαι ο Ντέϊβιντ Μπάουϊ;;

-          Εεε λοιπόν μπορείς να πεις ότι του μοιάζω λιγάκι, αλλά στον πλανήτη Ωμέγα είναι συνηθισμένο αυτό το στυλ. Αν θες να ξέρεις εμείς στείλαμε τον Ντέϊβιντ στην γη. Σας χρειαζόταν κάτι τέτοιο.

-          Εμένα μου λές…; ψιθύρισε η Βίβιαν.

-          Όπως και τον Τζιμ Μόρρισον και τον Ιησού Χριστό και τον Σιντάρτα – εσείς τον λέτε Βούδα, συνέχισε ακάθεκτος ο Ζάϊον127, καθώς και όλους αυτούς τους φωτισμένους Ωμεγανιανούς. Ξέρεις… εσείς εκεί κάτω τα έχετε κάνει σκατά.

-          Τι κάναμε σκατά? τόλμησε να πει διστακτικά η Βίβιαν. Τι θέλεις να μου πεις; Τι είστε? Από πού ήρθατε? Γιατί ήρθατε στον πλανήτη μας? ρώτησε μονορούφι.

Ο Ζάϊον την κοίταξε με συγκατάβαση. Αναστέναξε σαν να έπρεπε να κάνει τον μεγαλύτερο άθλο.

-          Γλυκιά μου… λοιπόν άκου… όλοι εσείς στην γη είστε αποτέλεσμα του αποτυχημένου πειράματος ενός από τους πιο διακεκριμένους επιστήμονες του πλανήτη Ωμέγα. Είχε την φαεινή ιδέα να διασταυρώσει Ωμεγανιανούς με μια πρωτόγονη φυλή της γης. Το αποτέλεσμα ήταν να γεννηθείτε όλοι εσείς. ¨Όμως η παρτίδα βγήκε λίγο χαλασμένη -  για να το πω διακριτικά. Αρκετά δείγματα από την γήινη φυλή έχουν κοντέψει, ουκ ολίγες φορές, να τινάξουν τον πλανήτη στον αέρα. Μην αρχίσω τώρα να μιλάω για τους ηγέτες που σας έχουν φέρει ένα βήμα πριν το χάος. Αλλά και οι καθημερινοί άνθρωποι δεν πάνε πίσω. Βία, φόνοι, βιασμοί, έριδες, προκαταλήψεις, ρατσισμός, τρομοκρατία… μια μικρή λίστα όσων μου έρχονται πολύ πρόχειρα στο νου. Σας έχουμε στείλει πολλές φορές φωτισμένους εκπρόσωπους για να σας βοηθήσουν αλλά δεν έχει γίνει τίποτα σπουδαίο. Συνήθως τους εξοντώνετε ή τους κάνετε θρησκεία και στο όνομα αυτής πολεμάτε μεταξύ σας. Είναι να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Πολλές φορές έχουμε σκεφτεί να τελειώνουμε με εσάς κάνοντας κάτι τελείως δραστικό.

-          Και γιατί δεν το έχετε κάνει; ρώτησε η Βίβιαν της οποίας το σαγόνι της κρεμόταν από την κατάπληξη με όσα άκουγε.

-          Γιατί πρώτον, δεν είμαστε τέτοιοι άθλιοι τύποι και δεύτερον υπάρχουν και κάποιοι ανάμεσά σας που δεν αξίζουν τέτοιο τέλος. Ξέρεις εμείς σας βλέπουμε από κει πάνω, είπε και την κοίταξε βαθιά μέσα στα μελιά της μάτια.

Η Βίβιαν ένιωσε το πρασινογάλανα βλέμμα του να φτάνει ως τα μύχια της ψυχής της και ξαφνικά σκέφτηκε πως θα μπορούσε άνετα να ακολουθήσει τον Ζάϊον127 ως τα πέρατα του σύμπαντος και ξεφύσηξε σαν ερωτοχτυπημένη μαθήτρια.

-          Όσο για τον λόγο που είμαστε εδώ, συνέχισε ο Ζάϊον127, είναι γιατί ήρθε το τέλος.

-          Ποιο τέλος;

-          ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ανήγγειλε  ο Ζάϊον με τρανταχτή ηλεκτρονική φωνή και κοίταξε πάνω από το κεφάλι της Βίβιαν λες και απευθυνόταν στο υπερπέραν. Βλέπεις μπουχτίσαμε με όλα αυτά. Βαρεθήκαμε την ανεκδιήγητη κατάσταση του ανθρώπινου γένους  κι έτσι ήρθαμε σε σας για να φέρουμε το τέλος του κόσμου – όπως τον ξέρετε.

-          Αυτό είναι τραγούδι των R.E.M. είπε η Βίβιαν.

-          Ορίστε;

-          Τίποτα, για συνέχισε. Τι σκοπεύετε να κάνετε Ζίγκυ;.. εεε.. Ζάϊον127 ήθελα να πω.

-          Αυτή τη στιγμή που μιλάμε σωσίες όλων των μεγάλων ηγετών του κόσμου έχουν αντικαταστήσει τους αληθινούς. Οι σωσίες είναι όλοι τους Ωμεγανιανοί φυσικά. Οι αληθινοί ηγέτες έχουν απαχθεί και βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε ειδικό χώρο μέσα στο σκάφος μας, κλεισμένοι σε ειδικές κάψουλες σε μια κατάσταση που εμείς ονομάζουμε «παγωμένος στον χρόνο». Οι σωσίες Ωμεγανιανοί έχουν αντικαταστήσει επίσης προέδρους πολυεθνικών εταιριών, αρχηγούς καρτέλ ναρκωτικών, λέσχες εκατομμυριούχων… όποιον τέλος πάντων κινεί τα νήματα σε αυτόν τον πλανήτη.  Μπορείς φυσικά να φανταστείς πόσο αυτό μπορεί να αναστρέψει κάποιες καταστάσεις.

Η Βίβιαν Λη το σκέφτηκε. Η ιδέα των Ωμεγανιανών ήταν απλή και ευφυής. Και πολύ ανακουφιστική. Επιτέλους θα ερχόταν το τέλος. Το τέλος ενός κόσμου όπως τον ήξεραν. Κι όσο πιο πολύ το σκεφτόταν τόσο μεγαλύτερο ήταν το χαμόγελο που σχηματιζόταν στο πρόσωπό της. Ο Ζάϊον127 χαμογελούσε κι αυτός από τον θρόνο του.

Μισή ώρα αργότερα κι αφού αντάλλαξαν αμοιβαία κομπλιμέντα, η Βίβιαν Λη κατέβηκε στο έδαφος με την κάψουλα. Εξήλθε από το Ωμεγανιανό σκάφος με μία ανάλαφρη αίσθηση και κόντεψαν να την πιάσουν τα γέλια όταν σκέφτηκε το ύφος του αρχηγού όταν θα του διηγιόταν τα καθέκαστα - αν και η παρόρμηση που είχε εκείνη τη στιγμή ήταν να ανεβεί πάλι στο σκάφος, να πέσει στα πόδια του Ζάϊον και να τον παρακαλέσει να την πάρει μαζί του στον πλανήτη Ωμέγα. Μπροστά της την περίμεναν με αγωνία οι ειδικές δυνάμεις, ο στρατός, η υπηρεσία πληροφοριών γήινων υποθέσεων και ένα τσούρμο από επιφανείς επιστήμονες. Περπατούσε με αργά βήματα προς το μέρος τους όταν ξαφνικά σκέφτηκε αυτό που είχε πει ο Ζάϊον. «Υπάρχουν και κάποιοι ανάμεσά σας που δεν αξίζουν τέτοιο τέλος». Η ζωή της όλη πέρασε μπροστά από τα μάτια της όπως συμβαίνει όταν κάποιος πεθαίνει και βαθιά μέσα της αναρωτήθηκε αν αυτή ήταν άραγε ένα από αυτά τα φωτεινά πλάσματα που δεν αξίζουν να αφανιστούν από το πρόσωπο της γης. Γύρισε το βλέμμα της στ�� Ωμεγανιανό σκάφος και θα έδινε και την ψυχή της για να μπορούσε να ακούσει την απάντηση από τα χείλη του Ζάϊον127. Κι εκείνη την μαγική στιγμή, έκπληκτη, είδε ένα αχνό φωτοστέφανο να βγαίνει από το σκάφος, να κατεβαίνει αργά και να προσγειώνεται στο κεφάλι της. Και θα ορκιζόταν πως άκουσε νοερά τον Ζάϊον127 να της ψιθυρίζει : «Major Tom to ground control may God’s love be with you».

Τάχυνε το βήμα της και χοροπηδούσε σχεδόν, τραγουδώντας «it’ s the end of the world as we know it and I feel fine» κι έτσι ανυψωμένη σε αυτή την τέλεια συνειδησιακή κατάσταση συνάντησε πάλι την ανθρωπότητα.

_ Ύστερα από είκοσι χρόνια στον χώρο των ΜΜΕ και μία περίεργη στροφή της τύχης που έμελλε να αποδειχτεί καθοριστική για το μέλλον της, η Βίβιαν αποφάσισε να αρχίσει – επιτέλους - να γεμίζει λευκές σελίδες με ιστορίες που υπέβοσκαν σε αυτόν τον περίεργα δομημένο εγκέφαλο που κατέχει το επώνυμο Κοντογιάννη Ματσιούλα.

[schoolofrockgr]

Όχι άλλες εξυπνάδες στους υπότιτλους

Πολλοί τους έχουν χαρακτηρίσει ήρωες και ποιος είμαι εγώ να διαφωνήσω; Ήρωες όχι γιατί έχουν έτοιμο το The Walking Dead ή το Game Of Thrones, μερικές ώρες μονάχα μετά την προβολή τους, αλλά γιατί πάνε και υποτιτλίζουν κάτι ταινίες που ξέρουν ότι θα τις δουν μόνο ο Θανάσης, ο Σταύρος και Μήτσος και αυτοί θα είναι και μπαφιασμένοι. Οπότε η μισή δουλειά, θα πάει τσάμπα. Αλλά μια παρατήρηση θα την κάνω γιατί σκάω ρε φίλε. Ο λόγος για τους ερασιτέχνες υποτιτλιστές των πειρατικών σειρών και ταινιών που βλέπουμε (αν δεν το έχετε καταλάβει ήδη).

Ναι, όπως βλέπετε δεν έχω πρόβλημα να παραδεχτώ την παρανομία μου, από το να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλο μου. Όπως όλοι μας, βλέπω ταινίες και σειρές σε stream φάση και κάποιες εξυπνάδες που βλέπω που έβλεπα, με έκαναν να μάθω καλύτερα αγγλικά.

Γιατί;

Γιατί έπαψα να χρησιμοποιώ ελληνικούς υπότιτλους εδώ και 1 χρόνο πια. Σε μερικές ταινίες σειρές που μιλάνε πιο mainstream την αγγλική, δεν βάζω καν, ενώ σε άλλες με ιδιάζουσες μορφολογίες της γλώσσας και βλαχοδιαλέκτους, επιλέγω τους αγγλικούς.

Όπως τόνισα πιο πάνω, το πρόβλημα ξεκινάει από ποια έννοια θα δώσεις στη λέξη ερασιτέχνης. Είσαι ένας ακούραστος εραστής της τέχνης που εντάχθηκες σε μια ομάδα για το κοινό καλό (fuck yeah σαν fantasy novel) ή την περισσότερη ώρα σπας το κεφάλι σου για ένα περίεργο nickname και ακόμα πιο πολλές εξυπνάδες χωμένες εκεί, ανάμεσα στις λεξούλες και τις προτάσεις που φτύνουν οι πρωταγωνιστές.

Φίλε μου καλέ, δεν είσαι ο πρώτος που αφιέρωσες χρόνο να κάνεις κάτι δωρεάν για μια κοινότητα και δεν θα είσαι ο τελευταίος. Πάντα θα υπάρχουν… σωματοφύλακες. Ακόμα και εγώ που είμαι ένα γουρούνι του καπιταλισμού (χαχα, πολύ θα ΄θελα), έχω κάνει εθελοντική εργασία στα νιάτα μου και μάντεψε, την έκανα όσο πιο επαγγελματικά μπορούσα και ας μην έπαιρνα δεκάρα. Δεν προσπαθούσα να φανώ μέσα από αυτό.

Είσαι υποτιτλιστής; Εσύ δεν το επέλεξες καμάρι μου; Δεν με νοιάζει η γνώμη σου, τράβα γίνε μπλόγκερ αν θες κάτι τέτοιο. Τι δουλειά σωστά μπορείς να την κάνεις χωρίς να μας σπας τις μπάλες;

Για να γίνω πιο συγκεκριμένος. Το πρώτο βαρβάτο strike που με νευρίασε ήταν με τον θάνατο του Opie στο Sons Of Anarchy. Πολύ πριν φάει την τελική ροπαλιά ενώ χαμογελούσε στον Jax, ο αγαπητός υποτιτλιστής ήθελε να μας ενημερώσει πόσο θα μας λείψει ο μουσάτος κολλητός του ξάδερφου του Cobain. Στην ίδια σειρά, πιο μετά, όταν και επίσης πέθαινε ο Otto Delaney, είχαμε τα ίδια.

Το δεύτερο ήρθε σε μια ταινία, δεν μπορώ να θυμηθώ τον τίτλο, που μια γυναίκα (μέσα στα άλλα) απατούσε τον άνδρα της. Σε κάθε δεύτερη φράση της, είχαμε και τον σχολιασμό του υποτιτλιστή με επίθετα όπως: Άντε γαμήσου μωρή, καριόλα, τσιμπουκλού κ.α.

Το τρίτο ήταν το Penny Dreadful (νομίζω, γιατί είναι και πολλά – έχω ράμματα για τη γούνα σας) που όταν το τέρας του Δρ. Φρανκενστάιν, o John Clare, επέβαλε στον δημιουργό του να του φτιάξει μια νύφη, ο σχολιασμός ήρθε άμεσα: Εμ, βέβαια έτσι πως είσαι μωρή σκατοσακούλα.

Τώρα, σολάρω λίγο εγώ. Δεν έλεγε αυτό ακριβώς στη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά αυτό ήταν το ύφος του.

Και να ‘λεγες πως ήταν μόνο αυτές οι εξυπνάδες τύπου: «Lets call the team manager» = Πάρε στο κινητό τον Αλέφαντο ή κάποιο πολύ Αμερικάνικο και γενικά «ξένο» προς το Ελληνικό κοινό reference, που κάπως πρέπει να το φέρεις στα μέτρα σου, πάει στο διάολο αν και δύσκολα θα βρεις τέτοιο αφού οι pop κουλτούρες έχουν γίνει ένα πια. Κάποιοι χάνουν σημαντικούς ιδιωματισμούς που εκεί έχουν το ελεύθερο να «παίξουν μπάλα».

Αν και όπως είπα, δεν επιλέγω πια να δω κάτι με ελληνικούς υπότιτλους, δυστυχώς δεν μου δίνεται αυτή η δυνατότητα όταν είμαι με παρέα. Έτσι πρόσφατα, νομίζω το Nocturnal Animals που είδα με παρέα, κάποια στιγμή πρέπει να είπε ο Michael Shannon: He’ll face the music, προς τον Jake Gylenhaal αναφερόμενος στον Aaron Taylor-Johnson.

Και φυσικά η μετάφραση ήταν: Θα αντιμετωπίσει την μουσική. Ναι βρ��. Θα κάνουν, dance off.

Πρέπει να είμαι ο μόνος που δεν διασκεδάζει με τη σελίδα A Wild Subtitle Appears, που όλοι κάνουν like και βγαίνει συνέχεια στο χρονολόγιο μου (και δανείστηκα τις φωτογραφίες αυτού του άρθρου). Και δεν διασκεδάζω γιατί μου θυμίζει όλες αυτές και άλλες περισσότερες εξυπνάδες.

Ναι, μερικές φορές, αυτές οι ερασιτεχνικές δουλειές βγαίνουν πολύ καλύτερες από τις μεταφράσεις της Συρρε-γέλλα που μάθαμε από μικροί πως μετέφραζε τα πάντα. Αλλά εγώ είμαι γέρος και θέλω να γκρινιάξω. Και δεν είναι κακό αυτό.

Έτσι έμαθα και αγγλικά στα γεροντάματα και να μην περιμένω όταν βγαίνει το επεισόδιο της σειράς μου, μέχρι να βρεθεί ο ήρωας. ΟΚ, έθιξα μια σημαντική κοινότητα του internet. Let the hate flow…

[michalis-evaggelidis]

Χουσεΐν

Πολλές φορές μπήκα στον πειρασμό να το πω, να το βγάλω από μέσα μου. Τριάντα τέσσερα χρόνια το κρατάω θαμμένο στο μυαλό μου. Κάποιες φορές σε κουβέντες χαμηλόφωνες και μυστικές με τη γυναίκα μου, σαν αυτές που γίνονται όταν τα παιδιά κοιμούνται και τα ζευγάρια ψιθυρίζουν λόγια μύχια, άλλες φορές στο μεθύσι μου, όταν αρχίζουν και καταρρέουν οι φραγμοί και άλλες φορές έτσι, από απόγνωση και απελπισία, έρχεται μέχρι την άκρη των χειλιών κι εγώ έντρομος το καταπίνω πάλι.

Τρεισήμισι δεκαετίες το κρατάω μέσα μου κι όλα αυτά τα χρόνια, άλλοτε μένει θαμμένο και το ξεχνώ, άλλοτε βγαίνει μπροστά μου, κολλάει στο μυαλό μου και τότε καταβάλλω τεράστια προσπάθεια να το ξαναθάψω μέσα μου κι άλλοτε λέω στον εαυτό μου πως δεν συνέβη ποτέ, πως ό,τι έγινε σ’ εκείνο το Πομάκικο χωριό τον Φλεβάρη του’84, το ονειρεύτηκα – μα ποιον ξεγελάω!

Τώρα όμως θα το πω. Θα το βγάλω από μέσα μου επειδή δεν έχει πια καμία σημασία. Δε με ενδιαφέρει αν όλοι νομίσουν πως σάλεψα ή πως τους κοροϊδεύω. Σε λίγες μέρες θα αποδειχθεί αν έγιναν έτσι τα πράγματα τότε ή αν τα φαντάστηκα. Αν είναι όλα μέσα στο μυαλό μου, έχει καλώς. Αν όχι, αλίμονο σε όλους μας.

Στις αρχές του 1984 κλήθηκα από την Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπ/σης της Ξάνθης να αναπληρώσω μια θέση σε ορεινό Πομακοχώρι του Νομού. Είχα απολυθεί πριν από τρεις περίπου εβδομάδες από το στρατό και θα έμπαινα για πρώτη φορά σε σχολική τάξη σαν δάσκαλος. Το χωριό είχε κατοίκους φτωχούς Πομάκους μουσουλμάνους που όπως διαπίστωσα ήταν ευγενείς και φιλότιμοι αλλά ταυτόχρονα και επιφυλακτικοί στους ξένους. Πηγαινοερχόμουν με λεωφορείο καθημερινά, μια και τότε δεν είχα δικό μου αυτοκίνητο.

Πολλές φορές όμως καθόμουν στο χωριό μετά το σχολείο. Οι κάτοικοι με κοιτούσαν έκπληκτοι στο καφενείο τα απογεύματα, αφού ήταν συνηθισμένοι να βλέπουν τους χριστιανούς δασκάλους που πηγαινοέρχονταν στην Ξάνθη να μη κάθονται στο χωριό ούτε λεπτό μετά το σχολείο. Εμένα όμως μου άρεσε να τριγυρνώ στο χωριό που το έβλεπα σαν κάτι το εξωτικό, σχεδόν εξωπραγματικό μια και ποτέ άλλοτε δεν είχα δει χωριό από κοντά – παιδί της πόλης ήμουν. Μόλις σουρούπωνε, έπαιρνα το τελευταίο λεωφορείο και κατέβαινα στην Ξάνθη, αφού είχα πιει ένα σωρό τσάγια στο καφενείο.

Σιγά σιγά απέκτησα οικιότητα με τους ανθρώπους του χωριού και κουβεντιάζαμε για τα παιδιά τους, για τον καιρό, για τα καπνά. Όταν τους είπα πως σαν φοιτητής τα καλοκαίρια δούλευα σε καπνομάγαζα της Καβάλας, οι κουβέντες άνοιγαν περισσότερο και μου έλεγαν το παράπονό τους πως ενώ τα καπνά τους τα κιρέτσιλερ, ήταν πρώτης ποιότητας και πουθενά στον κόσμο δεν υπήρχε τέτοια φίνα ποικιλία, οι τιμές όλο και έφθιναν.

Με τον Ερόλ μιλούσαμε για μπάλα, με τον Κεμίλ και τον Νεκάτ για καπνά, με τον Ασλάν και τον Αλτίν για γυναίκες. Όταν μου σύστησαν τον εξηντάχρονο Αϊντίν λέγοντάς μου πως ήταν στο τάγμα του ΕΛΑΣ υπό τον καπετάν Κεμάλ, πέταξα από τη χαρά μου. Του έβαζα με το ζόρι σχεδόν του άμοιρου να μου λέει ιστορίες για τη δράση του.

Όλοι οι φίλοι μου στο καφενείο με συμπαθούσαν επειδή ήμουν προσηνής και καταδεκτικός απέναντί τους και αντιλαμβανόντουσαν πως δεν είχα κανένα θέμα με τη θρησκεία τους ή την καταγωγή τους – καθόλου αυτονόητο εκείνη την εποχή.

Κάποια μέρα του Φλεβάρη έριξε αρκετό χιόνι και το λεωφορείο δεν μπόρεσε να ανέβει από Ξάνθη. Ο Αμέτ ο καφετζής προθυμοποιήθηκε να με φιλοξενήσει στο καμαράκι δίπλα στο καφενείο όπου είχε όλες τις ανέσεις για έναν ύπνο. Την ημέρα εκείνη την έβγαλα στο καφενείο κι όταν νύχτωσε ξεμείναμε ο Αμέτ, ο Αλτίν κι εγώ. Συνομήλικοι σχεδόν και οι τρεις, μιλούσαμε για γυναίκες και λεφτά μιας και δεν είχαμε τίποτε από τα δυο. Κάποτε ο Αμέτ σκύβει κάτω από τον πάγκο και βγάζει ένα ουίσκι χαμογελώντας συνωμοτικά. Πίνοντας και τρώγοντας, μόνοι σε ένα άθλιο καφενείο, τριγυρισμένοι από χιόνια, σε ένα χωριό ξεχασμένο, έφτασε η κουβέντα στον Χουσεΐν – έτσι, σκέτα Χουσεΐν.

Ο Χουσεΐν γεννήθηκε στο χωριό αλλά πολύ νέος έφυγε, μα δεν το εγκατέλειψε. Ξενιτεύτηκε στην Αμερική όπου έκανε πολλά λεφτά επενδύοντας στο χρηματιστήριο σε μικρές εταιρείες οι οποίες όμως σε μερικά χρόνια γινόντουσαν παγκόσμιοι κολοσσοί και τότε ο Χουσεΐν πουλούσε. Ο Αλτίν μιλούσε με θαυμασμό, ο Αμέτ με δέος για τον άνθρωπο αυτό.

Ο Χουσεΐν γύρισε στο χωριό και παντρεύτηκε την Ντιλέκ, όνομα που σημαίνει επιθυμία. Με την Ντιλέκ γνωριζόντουσαν από παιδιά κι ο Χουσεΐν την επιθυμούσε από τότε, έκανε το λογοπαίγνιο γεμάτος περηφάνια ο Αμέτ. Έκαναν μαζί δυο παιδιά, δυο κορίτσια που ο Χουσεΐν λάτρευε. Μόνο που το ένα παραλίγο να το χάσει από μια σπάνια ασθένεια της καρδιάς, αν δεν είχε τα λεφτά να το βάλει σε μια νέα, πανάκριβη πειραματική θεραπεία.

Όσο το ουίσκι έρεε, έρεε και η γλώσσα του Αμέτ και του Αλτίν. Μιλούσαν με λατρεία σχεδόν για τον Χουσεΐν. Αυτός ο άνθρωπος, αν και ζούσε μακριά από το χωριό του μοιράζοντας τη ζωή του σε δυο τρεις διαφορετικές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, δεν το ξέχασε ποτέ. Επισκεύασε το τζαμί, χρηματοδοτούσε συντηρήσεις σπιτιών αλλά και δρόμων, αγόραζε τρακτέρ και αγροτικά σε γεωργούς, προίκιζε κοπέλες, έβρισκε δουλειές στους νέους, βοηθούσε οικονομικά τους φτωχούς, ήταν δηλαδή ο προστάτης και ο φύλακας άγγελος του χωριού.

Αυτό το τελευταίο, για τον φύλακα άγγελο δηλαδή, το εκστόμισα ειρωνικά και μόλις συνειδητοποίησα πως μιλάω με μουσουλμάνους τα χρειάστηκα. Οι άλλοι δύο όμως, όχι μόνο δεν κατάλαβαν την ειρωνεία αλλά και ενθουσιάστηκαν με την μεταφορά. Ο Αλτίν μου εξήγησε πως άγγελοι υπάρχουν και στο Ισλάμ έχοντας μάλιστα τη δυνατότητα να αλλάξουν μορφή έτσι ώστε να μοιάζουν με ανθρώπους και ίσως ο Χουσεΐν να είναι άγγελος σταλμένος από τον Αλλάχ - δόξα στ’ όνομά Του -  πώς δεν το σκέφτηκε νωρίτερα;

Στο δεύτερο μπουκάλι Johnny Walker ο Αμέτ σερβίρισε, έβαλε πάγο, άναψε το εκατοστό τσιγάρο και αφού πήρε τη συγκατάθεση με ένα μεθυσμένο κούνημα του κεφαλιού του Αλτίν, είπε πως ο Χουσεΐν προστάτευε και με άλλους τρόπους, μυστήριους, τους κατοίκους του χωριού. Έδινε τέτοιες συμβουλές προτρέποντας ή αποτρέποντας για πράξεις ή αναβολές οι οποίες αποδεικνύονταν σωτήριες για τους αποδέκτες τους. Μια στο τόσο, όταν ανέβαινε στο χωριό, έρχονταν να τον συμβουλευτούν νέοι και νέες. Ο Χουσεΐν με τις συμβουλές του, που πάντα ήταν πετυχημένες, πάντα έπεφτε μέσα, οδηγούσε τα παιδιά αυτά στην επαγγελματική επιτυχία. Να, τώρα στην επόμενη επίσκεψη του Χουσεΐν, ο Αλτίν θα τον συμβουλευόταν τι να κάνει με τα καπνά του – ο Χουσεΐν θα του έλεγε να συνεχίσει την καλλιέργεια ή να βάλει άλλη.

Ώστε και άγγελος αλλά και προφήτης στη θέση του Μωάμεθ ο Χουσεΐν, σκέφτηκα. Ο Χουσεΐν με τα πολλά λεφτά, που προίκιζε κορίτσια, που βοηθούσε τάχα τους νέους του χωριού, που ορμήνευε τα φτωχά παιδιά κάνοντας τον συμβουλάτορα, αυτός ο Χουσεΐν ήταν για μένα ένας απατεώνας που ποιος ξέρει ποια ανταλλάγματα – τι φρίκη! - ζητούσε από τα φτωχά κορίτσια αλλά και τα αγόρια ο ελεεινός για τις ψευτοσυμβουλές του. Να γιατί έπρεπε να ενισχυθεί η εκπαίδευση σ’ αυτά τα χωριά, ξεσπάθωσε μέσα μου ο αριστερός εαυτός μου, που τώρα ήταν και μεθυσμένος και θυμωμένος.

Φυσικά, μου καρφώθηκε στο κεφάλι να γνωρίσω αυτόν τον Χουσεΐν. Ήθελα να βρω έναν τρόπο αν ήταν δυνατό για να τον ξεμπροστιάσω μπροστά σε όλους. Πρώτα όμως θα έπρεπε να μάθω πότε θα ανέβαινε στο χωριό. Θα ερχόταν άραγε μέχρι τον Ιούνιο που θα τελείωναν τα σχολεία; Ο μεθυσμένος Αλτίν μου είπε πως ο Χότζας τους είχε πει πως θα ανέβαινε στο χωριό σε κανένα μήνα. Δε ρώτησα λεπτομέρειες για να μη τους υποψιάσω.

Έστρεψα βολικά την κουβέντα σε μπάλα και γυναίκες και λίγη ώρα αργότερα το διαλύσαμε. Σ’ εκείνο το καφενείο πήρα μια απόφαση που θα μου άλλαζε τη ζωή και θα μου φόρτωνε ένα βάρος ασήκωτο για την υπόλοιπη ζωή μου.

Παρατηρούσα κάθε κίνηση, κάθε αλλαγή στο χωριό προσπαθώντας να καταλάβω την ημέρα της άφιξης του Χουσεΐν. Δεν τολμούσα να ρωτήσω σχετικά, επειδή τότε όλα τα στόματα θα έκλειναν. Ήμουν σε αδιέξοδο. Ήξερα πως θα ερχόταν μέσα στο μήνα αλλά πότε; Δεν μπορούσα να είμαι συνέχεια στο χωριό, όλοι θα παραξενεύονταν. Ύστερα ήταν κι ο Μάνος, ο χωροφύλακας, ένα νεαρό παιδί από την Κρήτη που, όσο και να μετρούσε τις μέρες να περάσουν για να πάρει μετάθεση, το μυαλό του έκοβε και δεν ήθελα να με βάλει στο μάτι. Έψαχνα να βρω μια λύση χωρίς αποτέλεσμα, ώσπου ο Χασάν της τρίτης τάξης μου το ξεφούρνισε ξαφνικά σ’ ένα διάλειμμα. Μου είπε πως ήταν να μην έρθει την επόμενη ημέρα στο σχολείο επειδή θα πήγαινε με τον μπαμπά του να δουν τον Χουσεΐν στην Ξάνθη «αλλά τα έρτω σκολείο κύριε, επιντή ο Χσεΐν τα έρτει εντώ». Τα γρανάζια της συμφοράς άρχισαν να γυρίζουν τώρα και θα με συνέθλιβαν σιγά σιγά.

Την άλλη μέρα ήμουν αποφασισμένος να την περάσω στο χωριό μέχρι να τον συναντήσω αλλά δε χρειάστηκε να περιμένω πολύ, με συνάντησε εκείνος.

Ήρθε στο σχολείο ο Ερντέμ, ο επιστάτης του τζαμιού και μου είπε πως με θέλει ο Χουσεΐν στο σπίτι του. Ήθελε λέει να μου μιλήσει και να με συγχαρεί για την πολύ καλή δουλειά που έκανα στο σχολείο με τα παιδιά. Η αλήθεια είναι πως έδινα και την ψυχή μου για τα Πομακάκια που είχα μαθητές αλλά να με προσκαλέσει να τον δω κατ’ ιδίαν για αυτό τον λόγο, πήγαινε πολύ! Δέχτηκα βέβαια την πρόσκληση και μετά το σχολείο ανηφόρισα για το σπίτι του Χουσεΐν.

Το σπίτι του ήταν ένα διώροφο ανακαινισμένο με έναν τρόπο διακριτικό και δεν ξεχώριζε από τα υπόλοιπα. Με υποδέχτηκε στο κεφαλόσκαλο ο ίδιος, κάνοντάς μου μια θερμή χειραψία. Ήταν ένας μεσαίου ύψους άνδρας γύρω στα πενήντα πέντε με φαλάκρα και μουστάκι. Η φυσιογνωμία του δεν είχε τίποτε το ιδιαίτερο, μπορούσε να περάσει εντελώς απαρατήρητος παντού. Με έβαλε στο σπίτι και καθίσαμε. Αφού είπαμε τα τυπικά, άρχισε να μου πλέκει το εγκώμιο, λέγοντάς μου πως το έργο που επιτελούσα στο σχολείο ήταν πολύ σημαντικό.

Στο λιτό καθιστικό μπήκε η γυναίκα του η Ντιλέκ κρατώντας το δίσκο με τους καφέδες και τα λουκούμια. Ήταν μια μικροκαμωμένη γυναίκα με ανοιχτόχρωμο, χλωμό δέρμα και καλοσυνάτο πρόσωπο. Μας σερβίρισε, συστηθήκαμε κι έφυγε.

Και τότε μίλησα. Άνοιξα το στόμα μου και δεν το έκλεινα. Ανάμεσα στα άλλα, τον χαρακτήρισα εμμέσως πλην σαφώς απατεώνα που χειραγωγούσε φτωχούς κι αμόρφωτους ανθρώπους με ποιος ξέρει τι ανταλλάγματα.

Με άκουγε άλλοτε ανέκφραστα, άλλοτε με συγκατάβαση. Μου φάνηκε πως πράγματι ήταν έτοιμος να τα ακούσει όλα αυτά – όλα, εκτός από τα υπονοούμενα περί ανταλλαγμάτων.

- Λοιπόν δάσκαλε ήμουν έτοιμος γι’ αυτή την ώρα εδώ και πολύ καιρό, απορώ μάλιστα που καθυστέρησε τόσο. Ομολογώ πως όμως πως δεν περίμενα ποτέ να γίνει εδώ και με σένα συνομιλητή μου. Όμως ήρθες στο σπίτι μου να με προσβάλλεις! Το κήρυγμα περί ψευδοπροφητειών κι επιστήμης, το ευχαριστήθηκα. Οι υπαινιγμοί σου όμως για τα άλλα, πολύ ευαίσθητα θέματα, ξεπερνούν τα όρια. Το πήγες πολύ μακριά δάσκαλε!

- Μόνο του πάει μακριά Χουσεΐν! του είπα.

- Δεν έχεις ιδέα τι θα πει μακριά. Δεν έχεις ιδέα, κανείς δεν έχει την παραμικρή ιδέα του τι σημαίνει μακριά σ’ αυτή τη ζωή, τι είναι πραγματικό ή όνειρο, αλήθεια ή ψευδαίσθηση. Θα σε τιμωρήσω δάσκαλε, θα σε τιμωρήσω λέγοντάς σου την αλήθεια. Μια αλήθεια τόσο απίστευτη, τόσο εξωφρενική που δε θα τολμάς να την πεις πουθενά. Είσαι έτοιμος;

- Είμαι όλος αυτιά, έκανα ειρωνικά.

- Λοιπόν δάσκαλε γεννήθηκα σ’ αυτό το χωριό το 1930. Το 52 παντρεύτηκα την Ντιλέκ και το 53 γεννήθηκε η πρώτη μου κόρη, η Σεβίλ ενώ το 57 η δεύτερη, η Νερμίν. Από κει και πέρα, μόνο συμφορές μου έδωσε ο Αλλάχ. Το ’71 η Νερμίν αρρώστησε και τον επόμενο χρόνο πέθανε στα χέρια μου.

Έκπληκτος άνοιξα το στόμα μου να μιλήσω μα ένα βιαστικό του νεύμα με έκανε να σιωπήσω.

- Μη με διακόψεις, άκου με μόνο. Δεν μπόρεσα να σώσω το φτωχό μου το κορίτσι. Τον επόμενο χρόνο η μεγάλη μου φεύγει με τον άντρα της για Αυστραλία και από τότε την είδα μόνο μια φορά, μετά από είκοσι χρόνια, το ’92 – δεν ήταν όμως αυτή η κόρη μου, ήταν σαν να έβλεπα κάποια που να της έμοιαζε. Δε ζούσε και η Ντιλέκ, το στήριγμά μου, το φως μου, πέθανε από τον καημό της, δέκα χρόνια μετά τη Νερμίν, το ’82.

Ακούγοντάς τον, το μυαλό μου μπλοκάρισε. Οι ημερομηνίες ήταν λάθος, τα πρόσωπα ήταν εκτός χρόνου, ��κείνος όμως συνέχιζε. Ήθελα πολύ να δω πού θα το πήγαινε τελικά.

Τότε η πόρτα άνοιξε διακριτικά και ξεπρόβαλλε το κεφάλι της Ντιλέκ.

- Το αυτοκίνητο είναι φορτωμένο, είμαστε έτοιμοι.

- Σε λίγο sevgilim, της είπε.

- Φεύγουμε δάσκαλε. Δε θα με ξαναδείς αλλά και δε θα με ξεχάσεις ποτέ.

- Πολύ βολικό να φύγεις τώρα, ε Χουσεΐν; είπα.

- Δε σε ξεσυνερίζομαι, δεν έχουμε πολύ χρόνο, θα χάσω το αεροπλάνο. Η ζωή μου λοιπόν δάσκαλε εδώ στο χωριό ήταν χωράφι, καφενείο και σπίτι. Μόνος μου πορεύτηκα όλα τα επόμενα βασανιστικά χρόνια. Μάταια ρωτούσα στις προσευχές μου τον Αλλάχ - δόξα στ’ όνομά Του – γιατί με βασάνισε τόσο. Ο Χότζας μου έλεγε να κάνω υπομονή, ο Αλλάχ μόνο γνωρίζει, κι εγώ έσκυβα το κεφάλι και συνέχιζα. Την τελευταία φορά που προσευχήθηκα, στα 88 μου χρόνια, Του ζήτησα να μου δώσει μια δεύτερη ευκαιρία – δεν την άξιζα; Τι είχα ζήσει; Πόνο, απώλειες, φτώχεια. Εκείνο το βράδυ έχυσα πικρά δάκρυα, για μια ζωή τυραννισμένη. Γερμένος έκανα την προσευχή μου και παρέδωσα τη ζωή μου στα χέρια Του.

Δάσκαλε πέθανα μόνος, στην κάμαρά μου, στις 18 Φεβρουαρίου του 2018. Ο φιλεύσπλαχνος Αλλάχ με άκουσε όμως και ξαναγεννήθηκα και ξαναέζησα και νάμαι τώρα μπροστά σου δάσκαλε με τη Ντιλέκ μου ζωντανή - την είδες! – με τη Νερμίν θεραπευμένη, τη Σεβίλ καλοπαντρεμένη κι εμένα να ζω μια καλή κι ενάρετη ζωή, προσπαθώντας να ελεήσω όσους μπορώ. Όσο για την περιουσία, έξυπνος είσαι δάσκαλε, θα κατάλαβες πώς την απέκτησα.

Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Ο τύπος ήταν για βραβείο Hugo! Κέντησε αριστοτεχνικά μια ιστορία τόσο εξωφρενική που ντρεπόσουν να την διηγηθείς κάπου – ο ίδιος δεν ντράπηκε;

Σηκώθηκε, δείχνοντάς μου πως η κουβέντα τελείωσε. Έσκυψε και πήρε τα Καρέλια μου κασετίνα, γύρισε το πακέτο ανάποδα κι άρχισε να γράφει.

- Αν θες, το κρατάς για να βεβαιωθείς, είπε σχεδόν αδιάφορα πια. Έτσι κι αλλιώς δε θα με ξαναδείς. Φεύγουμε μακριά, το χωριό άρχισε να μιλάει και οι κουβέντες αυτές μόνο κακό μπορούν να φέρουν.

Έφυγα ζαλισμένος, χωρίς να τον χαιρετίσω. Ο τύπος πήρε προφανώς χαμπάρι πως κίνησε υποψίες, ίσως κι ο Μάνος να τον έβαλε στο στόχαστρο και την κοπανούσε. Φυσικά, φυσικότατα, έσκισα το πακέτο και το κράτησα βάζοντάς το σε ένα βιβλίο του Φίλιπ Ντικ. Ο Χουσεΐν είχε γράψει πάνω του κάποιες λέξεις με λατινικούς χαρακτήρες και δίπλα ημερομηνίες.

Δε νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος που να μην κρατούσε το τετράγωνο αυτό χαρτονάκι. Όσο και να κυβερνά η Λογική κάποιον, όσο ορθολογιστής και να είναι, κάπου μέσα στα βάθη του μυαλού του κατοικεί ένας ακόμη εγκέφαλος, μικρός και πρωτόγονος, που ακριβώς επειδή είναι πρωτόγονος κυριαρχεί σε περιπτώσεις που ο κανονικός, ο λογικός, δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα.

Τον Σεπτέμβριο διορίστηκα στη Θάσο. Ο καιρός περνούσε, η ζωή βρίσκει τρόπους να λειαίνει ή και να καλύπτει αναμνήσεις κι ο Χουσεΐν άρχισε να ξεθωριάζει. Δυο  χρόνια αργότερα, καθόμουν με τον συγκάτοικό μου στην «Mon Chéri», μια από τις δύο τότε καφετέριες του Λιμένα. Ξαφνικά η τηλεόραση απέναντι διακόπτει το πρόγραμμα και δείχνει το διαστημόπλοιο που μόλις είχε εκτοξευθεί, το Challenger, να μετατρέπεται σε μια μπάλα φωτιάς. Ένιωσα σαν να με χτυπούσαν κατευθείαν στο κεφάλι όλα τα κομμάτια του φλεγόμενου σκάφους. Πρέπει να έχασα το χρώμα μου, αφού ο Σήφης με ρώτησε αν ήμουν καλά. Προφασίστηκα κάτι – δε θυμάμαι τι - κι έφυγα από την καφετέρια πηγαίνοντας τρέχοντας με τη μηχανή στο σπίτι. Λαχανιασμένος άρπαξα το βιβλίο και κοίταξα το χαρτονάκι που έγραφε στην πρώτη σειρά: Challenger 280186.

Καλά θυμόμουν πως η πρώτη σειρά έγραφε Challenger, αυτός που προκαλεί δηλαδή. Μου έκανε εντύπωση όταν το διάβασα και σκέφτηκα πως ο άθλιος έκανε και χιούμορ, προκαλώντας με.

Το μυαλό μου διαλύθηκε εκείνη τη νύχτα. Πώς το ήξερε; Ήταν τυχαίο; Μέχρι που σκέφτηκα πως προκάλεσε ο ίδιος μια έκρηξη στο καλύτερα φυλασσόμενο όχημα του κόσμου μόνο και μόνο για να με πείσει! Ο μόνος τρόπος για να πειστώ ήταν η δεύτερη καταγραφή που έγραφε Chernobyl 260486. Κάτι θα γινόταν σε ένα μέρος που λεγόταν Chernobyl, στις 26 Απριλίου. Έψαξα σε εγκυκλοπαίδειες να βρω το μέρος, μα δεν βρήκα καμία καταγραφή, ώσπου σκέφτηκα να κοιτάξω τους χάρτες του σχολείου και το βρήκα. Πόλη της Σοβιετικής Ένωσης, κοντά στο Κίεβο. Μετρούσα τις μέρες ώσπου ήρθε η 26η Απριλίου, ημέρα Σάββατο και ήταν μια μέρα σαν τις άλλες. Πρωί για καφέ στην Μπαλάντα, απόγευμα στην Αστρολέσχη για ηλεκτρονικά, χάμπουργκερ από τα Goodies – o κόσμος στη θέση του. Φυσικά, αφού οι Σοβιετικοί προσπάθησαν στην αρχή να κρύψουν την καταστροφή. Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα ήσυχος όμως. Κάτι πήγαινε λάθος. Τη μεθεπόμενη μέρα ο Χουσεΐν δικαιώθηκε όταν οι Σοβιετικοί ομολόγησαν την καταστροφή.

Τι να έλεγα; Πως γνώρισα κάποτε κάποιον Γκουρού – Σούφι – μυστικιστή που τον έλεγαν Χουσεΐν και μου εκμυστηρεύτηκε πως ο Αλλάχ τον λυπήθηκε και του έδωσε μια δεύτερη ζωή στην οποία ζούμε τώρα όλοι μας και που έχει ημερομηνία λήξης 18 Φεβρουαρίου 2018 όταν θα (ξανα)πεθάνει δηλαδή; Δε θα διέφερα από εκείνους τους τύπους που κυκλοφορούν στη Νέα Υόρκη με κάτι ταμπέλες που γράφουν «The End Is Near».

Έπρεπε να προχωρήσω στη ζωή μου όμως και προχώρησα. Παντρεύτηκα κι έκανα το πρώτο μου παιδί και περίμενα. Περίμενα την τρίτη ημερομηνία που δεν άργησε να έρθει, όταν έκπληκτοι παρακολουθούσαμε όλοι ζωντανά στην τηλεόραση την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Το χαρτονάκι του Χουσεΐν έγραφε Berlin 091189.

«Τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων;» αναφώνησε ο Καϊάφας κι εγώ μαζί. Και μια που έπιασα τα αποφθέγματα, θυμήθηκα και τον Σέρλοκ Χολμς: «Όταν έχεις αποκλείσει το αδύνατο, αυτό που μένει, όσο απίθανο και αν φαίνεται, είναι η αλήθεια».

Αλήθεια ήταν. Τρία γεγονότα που αποκλείεται να τα προκάλεσε βέβαια ο Χουσεΐν μόνο και μόνο για να ξεγελάσει εμένα, συνέβησαν σε τόπο και χρόνο που αυτός προέβλεψε. Προέβλεψε ή ξανάζησε;

Εκείνη τη χρονιά αποφάσισα να βρω τα ίχνη του. Όταν η οικογένεια ήταν στο χωριό το καλοκαίρι, προφασίστηκα βλάβη στο αυτοκίνητο που έπρεπε να επιδιορθωθεί στο συνεργείο. Έφυγα το πρωί από το χωριό και σε δύο ώρες έφτασα στο Πομακοχώρι. Ρώτησα για τους παλιούς μου φίλους και βρήκα μόνο τον Κεμίλ. Δώσαμε θερμή χειραψία, θυμηθήκαμε τα παλιά και μετά τον ρώτησα ευθέως για τον Χουσεΐν. Κανείς δεν ήξερε πού ήταν, το σπίτι στο χωριό το χάρισε και συνέχιζε τις αγαθοεργίες δίνοντας μέσω δικηγορικού γραφείου στην Αθήνα απίστευτα ποσά σε ανθρώπους όχι μόνο στο χωριό και στην Ξάνθη αλλά και παντού σε όποιον είχε ανάγκη, Χριστιανό ή Μουσουλμάνο. Ο Χουσεΐν είχε το πλεονέκτημα όχι απλά να προβλέπει αλλά να γνωρίζει τις οικονομικές συγκυρίες και να τις εκμεταλλεύεται. Ρώτησα τον Κεμίλ για το επώνυμό του, λεγόταν Kaya, ένα πολύ συνηθισμένο επώνυμο.

Λιγότερο από μια δεκαετία αργότερα, όταν πρωτοσυνδέθηκα στο Internet, έβαλα το ονοματεπώνυμό του στο Yahoo. Ήταν σαν να έψαχνα το ελληνικό όνομα Γιάννης Δημητριάδης ή Δημήτρης Παπαδόπουλος, τόσο συνηθισμένο στον μουσουλμανικό κόσμο των εκατοντάδων εκατομμυρίων είναι το Hussein Kaya.

Εκεί στις αρχές του αιώνα σκέφτηκα μήπως να έβγαζα λεφτά από την τελευταία καταγραφή: Twin 110901. Κάτι θα γινόταν στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001 αλλά πού; Έψαξα παντού για τοπωνύμια Twin και βρήκα πάρα πολλά με αυτό για πρώτο συνθετικό. Αν η καταγραφή του Χουσεΐν ήταν πιο συγκεκριμένη θα μπορούσα να το πουλήσω κατάλληλα. Εγκατέλειψα την ιδέα και περίμενα την 11η Σεπτεμβρίου. Εκείνη την ημέρα, ήμουν ο μόνος πλην της Αλ Κάιντα που δεν εξεπλάγην. Το χαρτονάκι το κράτησα αν και δεν είχε άλλη καταγραφή, μόνο και μόνο για να ξέρω πως εκείνη η συζήτηση στο σπίτι του Χουσεΐν ήταν πραγματική, αν και μερικές φορές αναρωτιόμουν μήπως εγώ ο ίδιος τα έγραφα αυτά τα γεγονότα αφού γινόντουσαν και η ιστορία του Χουσεΐν ήταν κατασκευασμένη από ένα μυαλό που κάποια στιγμή, άγνωστο πώς, σάλεψε.

Πέρασαν τα χρόνια και το τρομερό μυστικό φώλιαζε μέσα μου δηλητηριάζοντας τη ζωή μου, μια ζωή που προσπάθησα να ζήσω όσο πιο φυσιολογικά μπορούσα.

Χθες όμως έλαβα ένα mail από αυτόν. Ναι, από τον Χουσεΐν. Κοιτούσα το κινητό ώρα πολλή και δεν πίστευα στα μάτια μου βλέποντας το όνομα Hussein Kaya για αποστολέα. Πάτησα στην οθόνη και το διάβασα.

Ήταν σύντομο και νάτο, εδώ, σε copy paste:

«Αγαπητέ μου δάσκαλε σε χαιρετώ, As-salāmu ʿalaykum.

Πέρασε καιρός από την τελευταία και μοναδική μας συνάντηση την οποία ομολογώ έκανα καιρό να την ξεπεράσω. Τα λόγια σου με πλήγωσαν βαθιά, μα έπειτα ακολούθησα την επιταγή του Προφήτη, τη συγχώρεση. Ελπίζω να έζησες καλά αυτά τα χρόνια, να ήσουν καλός, δίκαιος και σπλαχνικός άνθρωπος.

Ξέρεις, οι γιατροί μου δίνουν λίγες μέρες ζωής – εμείς οι δύο όμως ξέρουμε έτσι;

Αυτή τη φορά δε θα πεθάνω μόνος στη φτωχή μου κάμαρα στο χωριό. Δε θέλω όμως να πεθάνω και στη σουΐτα του Νοσοκομείου που βρίσκομαι τώρα. Αυτή τη φορά θα πεθάνω σε σπίτι αγαπημένο τριγυρισμένος από πρόσωπα αγαπημένα. Αυτή τη φορά δεν έχω παράπονο από τον Αλλάχ - δόξα στ’ όνομά Του – και δε θέλω δεύτερη ζωή. Μόνο που δεν ξέρω ποια από τις δύο ήταν η πραγματική. Ήταν αυτή που έζησα καλά και η άλλη ήταν μια δοκιμασία σταλμένη από τον Αλλάχ ή μήπως ήταν η πρώτη κι αυτή είναι ένα όνειρο που έζησα κι εσείς όλοι ζήσατε στο όνειρό μου;

Σύντομα θα μάθουμε.

Χαιρετώ, Μa'aasalaama,

Χουσεΐν»

Μέχρι τις 18 του μηνός, μένουν λίγες μέρες. Όπως έγραψε κι ο Χουσεΐν, σύντομα θα μάθουμε...

[frapedoypoli]

Το χιούμορ είναι άμυνα, λένε πολλοί. Πράγματι, το χιούμορ βοηθά να αντιμετωπίσουμε πολλές καταστάσεις στη ζωή μας... Καθημερινές ατυχίες, δυσάρεστα γεγονότα, αμηχανία και άλλα. Μας κάνει να γελάμε και να βλέπουμε τα πράγματα λίγο πιο ανάλαφρα απ'ότι θα έπρεπε. Γιατί η ζωή τελικά έχει πλάκα. Έρευνες δείχνουν ότι οι άνθρωποι που γελούν περισσότερο, είναι και πιο υγιείς. Αρχικά, το χιούμορ και το γέλιο που αυτό χαρίζει, μειώνουν το καθημερινό στρες στη ζωή μας. Μας κάνει έστω και για λίγο να ξεχνιόμαστε, ενώ επιδρά και στο σώμα μας, μειώνοντας ορμόνες του στρες στο σώμα μας, ενώ ταυτόχρονα αυξάνει τις ενδορφίνες.  Παράλληλα, όταν γελάμε ασκούνται μυς του σώματός μας οι οποίοι βοηθούν την καρδιά μας να είναι πιο υγιής. Τα αρνητικά συναισθήματα απομακρύνονται και βλέπουμε τις δυσκολίες της ζωής πιο απλές και διαχειρήσιμες. Το χιούμορ, μας κάνει επίσης πιο αγαπητούς στους άλλους. Όλοι θέλουν στην παρέα τους έναν άνθρωπο ο οποίος έχει χιούμορ και χαρίζει αμέτρητες στιγμές γέλιου στην παρέα. Όλοι οι άνθρωποι εκτιμούν το χιούμορ, ακόμη και οι πιο δύσκολοι.  Το χιούμορ σε μια πρώτη γνωριμία μας κάνει αμέσως συμπαθείς στους άλλους, ενώ μας βοηθά να κοινωνικοποιηθούμε και να κερδίσουμε αμέσως τις εντυπώσεις.  Παράλληλα, μπορούμε πολύ εύκολα να βοηθήσουμε και τα αγαπημένα μας πρόσωπα σε δύσκολες καταστάσεις, αλλά και στην καθημερινότητα. Το γέλιο μας είναι μεταδοτικό και έτσι νιώθωντας οι ίδιοι καλυτέρα, βοηθάμε και τους γύρω μας να νιώσουν και αυτοί το ίδιο. Ακόμη και σε περίπτωση ασθένειας, το χιούμορ μπορεί “ως δια μαγείας” να μας κάνει καλά. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις ασθενών, οι οποίοι θεραπεύτηκαν με έναν μαγικό τρόπο, με τη θετική τους ψυχολογία και το γέλιο.  Τα αποτελέσματα είναι υπαρκτά, όσο και αν αυτό μας φαίνεται περίεργο. Έτσι, το χιούμορ λειτουργεί σαν μια άμυνα απέναντι στην ασθένεια και πολλές φορές καταφέρνει να την νικήσει. Το χιούμορ δεν είναι κάτι έμφυτο, ούτε κάτι που μας βγαίνει φυσικά. Μέσω των δυσκολιών και των δυσάρεστων γεγονότων, ο ψυχισμός μας είναι επιρρεπής στο να βυθιστεί στον αρνητισμό. Εκεί είναι όμως που πρέπει να αντισταθούμε. Για παράδειγμα, αν μια μέρα μας τυχαίνουν πράγματα τα οποία θεωρούμε ατυχή, δεν πρέπει να παραπονιόμαστε για αυτά συνεχώς, αλλά να προσπαθούμε να τα δούμε πιο πολύ στην πλάκα.  Αν είχαμε έναν διαπληκτισμό με έναν άλλο οδηγό στο δρόμο, ας γελάσουμε, γιατί τελικά δεν πάθαμε τίποτα και τα όσα είπαμε, αν τα δούμε από μια άλλη πλευρά, ήταν αστεία. Πόσες φορές αναπολούμε διάφορα ευτράπελα γεγονότα στα οποία τότε νιώθαμε θυμό, νεύρα ή ότι είμαστε άτυχοι και μετά από καιρό όταν τα εξιστορούμε γελάμε; Άν έχουν πλάκα στο μέλλον, γιατί να μην έχουν και στο παρόν; Όσο μπορούμε, πρέπει να βάζουμε το γέλιο στην καθημερινότητά μας με κάθε τρόπο. Να δούμε μια κωμωδία που θα μας κάνει να ξεκαρδιστούμε από τα γέλια, να θυμόμαστε αστείες ιστορίες με τους φίλους μας, αλλά και μόνοι μας.  Ας γελάσουμε και μόνοι μας. Ενοχλούμε κανέναν; Σίγουρα όχι. Το γέλιο μας χαρίζει ζωή και αυτό το λένε όλοι. Δεν ξέρουμε τί πραγματικά μας επιφυλάσσει η ζωή και αυτό το γεγονός από μόνο του έχει πλάκα. Στη ζωή πρέπει βέβαια τα πάντα να έχουν ένα μέτρο. Το χιούμορ σίγουρα βοηθάει σε όλα, αρκεί να μην το παρακάνουμε. Υπάρχουν κάποιες περιστάσεις, στις οποίες πρέπει να έχουμε τη δέουσα σοβαρότητα.  Παραδείγματος χάριν, το moto “αντιμετωπίζουμε τη ζωή με χιούμορ”, δεν σημαίνει ότι θα βλέπουμε όλα τα πράγματα στην πλάκα στη δουλειά μας, γιατί έτσι είναι πολύ πιθανό να την χάσουμε, διότι κανείς δεν θα μας παίρνει στα σοβαρ�� και θα φαινόμαστε ανεύθυνοι. Το χιούμορ κρύβει κινδύνους, άν το χρησιμοποιούμε χωρίς μέτρο.  Εκεί που πρέπει να είμαστε σοβαροί, πρέπει να είμαστε σοβαροί. Ειδάλλως, κινδυνεύουμε πολλές φορές να παρεξηγηθούμε από τους άλλους και όχι αδικαιολόγητα. Χρησιμοποιούμε λοιπόν το χιούμορ μας σωστά και γελάμε όσο πιο πολύ μπορούμε, γιατί αυτό θα μας κάνει καλύτερους σε όλα τα επίπεδα! Πηγή Πηγή: http://ift.tt/2xVcGAS http://ift.tt/2g4WseI

[hatziieremias]

Αν Έχεις Κολλήσει στη Ζωή Κάνε στον Εαυτό σου Αυτές τις 5 Ερωτήσεις!

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ: Αν Έχεις Κολλήσει στη Ζωή Κάνε στον Εαυτό σου Αυτές τις 5 Ερωτήσεις!

Όλοι οι άνθρωποι ψάχνουμε να βρούμε ποιο νόημα έχουν κάποιες καταστάσεις που βιώνουμε στη ζωή και όλοι οι άνθρωποι αναρωτιόμαστε κάποιες φορές που οδηγεί όλο αυτό και αν φυσικά αξίζει. Πολλές φορές κολλάμε σε καταστάσεις ή γενικότερα με τη ζωή μας. Περνάμε φάσεις στασιμότητας και νιώθουμε το μέλλον αβέβαιο.

Αν και εσύ νιώθεις πως έχεις κολλήσει στη ζωή σου, συνέχισε να διαβάσεις αυτό το άρθρο γιατί θα σου πω τις 5 απλές ερωτήσεις, που αν τις κάνεις, θα πάρεις διαύγεια και καθαρότητα σκέψης.

Οι 5 Ερωτήσεις που θα σου αλλάξουν τη Ζωή

1. Πόσο στα σοβαρά παίρνω τη ζωή μου;

Είμαστε κοντά στα 7,5 δισεκατομμύρια. Είμαστε πολλοί! Όχι τόσοι πολλοί όσο λένε, αλλά είμαστε πολλοί. Από όλους αυτούς κάποιοι θα πετύχουν και κάποιοι θα αποτύχουν με τις ζωές τους. Αυτοί που θα πετύχουν κατά βάση είναι αυτοί που θέλουν να κάνουν κάτι αξιόλογο.

Μη θεωρείτε αυτονόητο ότι οι άνθρωποι θέλουν να αφήσουν κάτι σε αυτόν τον πλανήτη. Το 90% των ανθρώπων απλά θέλουν να τρώνε, να κοιμούνται και να έχουν μια δουλειά που να τους δίνει τα χρήματα για να συνεχίσουν να τρώνε και να κοιμούνται. Α! Και να πληρώνουν υποχρεώσεις.

Ο δικός μου όμως αναγνώστης δεν είναι έτσι! Και αν είναι, βρίσκεται εδώ γιατί δε θέλει να αλλάξει. Πάντα έχουμε την επιλογή να αλλάξουμε!

Δε θεωρώ απαραίτητα κακό να σκέφτεται κάποιος με αυτόν τον τρόπο, ο καθένας είναι ελεύθερος άλλωστε, αλλά κάποια μέρα θεωρώ ότι αυτός ο άνθρωπος θα τρέχει και δε θα φτάνει γιατί το παιχνίδι στην Γη έχει αλλάξει.

Και ο βασικός λόγος που θα γίνει αυτό, είναι γιατί ποτέ δεν πήρε στα σοβαρά τη ζωή του. Σηκώνεται το πρωί και είναι χαλαρός. Πάει στη δουλειά του και όλη μέρα κάθεται. Δεν πάει για να δουλέψει, πάει για να κάτσει και να περάσει η ώρα ώστε να πει ότι πήγε για δουλειά.

Στην ίδια κατηγορία βρίσκονται και οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι κάποιος τους χρωστάει. Από την αγνωμοσύνη τους και την άγνοια τους πιστεύουν ότι κάποιος τους χρωστάει. Νομίζουν ότι το κράτος, οι πολιτικοί, οι πλούσιοι, η εκκλησία, ο Θεός τους χρωστάνε κάτι.

Αυτές οι αυτοκαταστροφικές ιδέες είναι που αφήνουν τους ανθρώπους χιλιόμετρα πίσω στη ζωή και για την ακρίβεια έτσι είναι που οι άνθρωποι πεθαίνουν από τα 25 τους και κηδεύονται στα 80 τους.

Τι έχεις να κάνεις;

Αυτό που έχεις να κάνεις είναι να αφήσεις πίσω όλες αυτές τις ιδέες. Κανένας δε θα σε λυπηθεί, κανένας δε θα σου δώσει αν δεν το αξίζεις. Ρώτα τον εαυτό σου, πόσο στα σοβαρά παίρνω αυτήν τη ζωή!

2. Γιατί βρίσκομαι τώρα εδώ;

Είσαι για καφέ με έναν φίλο σου που είχες να δεις καιρό ενώ θα έπρεπε να βρίσκεσαι σπίτι σου και να τελειώνεις μια δουλειά που έχεις να παραδώσεις την επόμενη μέρα στον πελάτη σου. Εκεί που μιλάει ο φίλος σου, σου έρχεται η ιδέα.

Τι κάνω εδώ; Γιατί είμαι εδώ τώρα, και πως ακριβώς βρέθηκα τώρα εδώ;

Γνωρίζεις ότι αυτό που κάνεις τώρα σε καθορίζει; Ότι αυτό που κάνεις τώρα θα καθορίσει το ποιος θα γίνεις το επόμενο εξάμηνο; Ποιος πας να γίνεις; Θα γίνεις αυτό που κάνεις τώρα! Είσαι ελεύθερος να διαλέξεις τι είναι αυτό. Εσύ το επιλέγεις γι’αυτό κοίτα να επιλέξεις σωστά.

Τι έχεις να κάνεις;

Αν αυτό που κάνεις τώρα δεν κάνει εσένα καλύτερο άνθρωπο ή τον κόσμο καλύτερο μέρος, τότε μάλλον βρίσκεσαι στο λάθος μονοπάτι. Ρώτα τον εαυτό σου πριν κοιμηθείς, γιατί βρίσκομαι τώρα εδώ και που πάω!

Related Article: Πως να επαναπρογραμματίσεις το νου σου! (Μέρος Πρώτο)

3. Πως έφτασα ως εδώ, ποια είναι η ιστορία μου;

Η ιστορία σου και η προοπτική σου, έχει αξία. Τεράστια αξία! Απλά δεν το γνωρίζεις. Ο καλύτερος τρόπος να κλείσεις μια συμφωνία ή να επηρεάσεις μια κατάσταση, είναι να πεις μια ιστορία καλά και σωστά. Αν αυτή είναι η δική σου ιστορία, ακόμα καλύτερα.

Όλοι θα πρέπει να ξέρουμε την ιστορία μας και να είμαστε σε θέση να την ανακαλούμε ανά πάσα ώρα και στιγμή. Φαντάσου ότι έρχεται ένας δημοσιογράφος και σε ρωτάει το πως έφτασες ως εδώ και υπάρχεις ακόμα στον κόσμο αυτόν. Τι θα του πεις;

Όταν λέω για την προσωπική μας ιστορία, δεν εννοώ να πει κάποιος το πόσο δύσκολη ήταν η ζωή, ή το πόσο δύσκολα παιδικά χρόνια είχε, ή το πόσο κακός ήταν εκείνος ο εργοδότης. Κανένας δε θέλει να ακούει κλαψιάριδες και αρνητικούς.

Είπαμε ο κόσμος μπούχτισε από αρνητικότητα, η αρνητικότητα δε χωράει σε κανένα επίπεδο! Βάλε λίγη θετικότητα στη ζωή σου. Ειδικά αν έχεις να κάνεις με άλλους ανθρώπους. Μην είσαι εσύ το βαμπίρ της υπόθεσης.

Τι έχεις να κάνεις;

Αναλογίσου το πως έφτασες ως εδώ. Σκέψου και θυμίσου τις 3 μεγαλύτερες φουρτούνες που σε φέραν εδώ και τι κέρδισες από αυτές και είσαι ο άνθωπος που είσαι τώρα! Έχε περηφάνια για τις δυσκολίες που πέρασες. Σε φέραν ως εδώ και για να ζεις ακόμα, αυτό κάτι θα σημαίνει. Η ιστορία σου, μετράει! Αν την χρησιμοποιήσεις ποτέ σωστά.

Μπορεί να μη μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν, αλλά σίγουρα μπορείς να δημιουργήσεις το μέλλον! Click To Tweet

4. Ποια άτομα χρειάζομαι πραγματικά κοντά μου;

Δε θα φτάσεις ποτέ το 100% του δυναμικού σου χωρίς τα σωστά άτομα κοντά σου! Είμαστε τα 5 πιο κοντινά μας άτομα και ακόμα και αν δεν είμαστε, σε λίγο θα γίνουμε. Οπότε το να επενδύσει κανείς στα άτομα που θα είναι κοντά του το επόμενο διάστημα είναι μακράν η πιο έξυπνη κίνηση που μπορεί να κάνει ειδικά αν δεν γεννήθηκε πλούσιος.

Κακά τα ψέματα αυτή τη στιγμή δε χρειάζεσαι όλα τα άτομα που βρίσκονται κοντά σου. Κάποιοι είναι όντως φίλοι σου όμως κάποιοι απλά σε εκμεταλεύονται.

Παρακάτω θα μάθεις τα τέσσερα στοιχεία που πρέπει να έχουν τα άτομα που θες κοντά σου:

Σε υποστηρίζουν στη δύσκολη απόφαση που θα σε εξελίξει ως άνθρωπο και είναι ξεκάθαρο για σένα ως η επόμενη κίνηση σου.

Τρέχεις σε αυτούς για συμβουλή και υποστήριξη όταν είσαι όντως πολύ δύσκολα και σε στηρίζουν.

Δέχεσαι σκληρή αλλά αληθινή κριτική.

Θέλουν να εξελιχθούν και προσπαθούν γι’αυτό.

Όταν έχεις αυτά τα τέσσερα σε έναν άνθρωπο, μην τον αφήσεις να φύγει από κοντά σου. Αντίστοιχα, αν κάποιος δε σε στηρίζει στις δύσκολες αποφάσεις σου ή αν κάποιος δε θέλει να εξελιχτεί και θέλει ακόμα να βλέπει ποδόσφαιρο ή να βγαίνει κάθε μέρα για ποτό, τότε ήρθε η ώρα να αφήσεις ελεύθερο αυτόν τον άνθρωπο να κάνει αυτό που θέλει.

Κάποιες φορές οι πρωτεραιότητες αλλάζουν και άρα αλλάζουμε και εμείς. Κάποιοι άνθρωποι όμως προτιμούν να πεθάνουν από το να αλλάξουν. Αν λοιπόν βλέπεις τους ανθρώπους να μένουν ίδιοι ενώ εσύ προχωράς μπροστά, τότε μη μένεις πίσω στο κομμάτι και σε αυτό το κομμάτι.

Τι έχεις να κάνεις;

Κόψε τα άτομα που δε χρειάζονται, κόψε τους αρνητικούς που σου ρουφάνε την ενέργεια, κόψε τους φίλους σου με τους οποίους δεν γελάς.

Related Article: Παγίδες που πρέπει να αποφύγεις αν θες επιτυχία και ευτυχία

5. Πως μπορώ να αυξήσω τη χρησιμότητα μου;

Αυτή η ερώτηση μπορεί να κάνει σε κάνει πλούσιο! Αν πληρωνόμαστε σε αρμονία με την αξία που δίνουμε στην κοινωνία, άρα αν διπλασιάσουμε την αξία μας, θα διπλασιαστεί και το εισόδημα μας.

Δεν είναι ακριβώς έτσι αλλά η παραπάνω πρόταση είναι αληθινή. Απλά είναι εξαιρετικά δύσκολο το να διπλασιάσει κάποιος την αξία που δίνει. Απ’όσο ξέρω η κλωνοποίηση ανθρώπων είναι ακόμα απαγορευμένη! Οπότε αφού δεν μπορούμε να διπλασιάσουμε τους εαυτούς μας, πως θα γίνει να διπλασιάσουμε την αξία μας;

Τι έχεις να κάνεις;

Ξεκίνα να δίνεις περισσότερα από αυτά που πληρώνεσαι. Είναι ο μοναδικός τρόπος να εξασφαλίσεις μια πετυχημένη ζωή. Θα εκλαγείς πόσο όμορφα θα νιώθεις όταν δε θα κρατάς τίποτα κρυφό με τους ανθρώπους σου. Αυτό το πετυχαίνεις μόνο όταν δίνεις ολιστικά.

Όταν πραγματικά βοηθάς, ακόμα και έναν άνθρωπο, αυτός ο άνθρωπος θα το θυμάται αυτό. Θα χαραχτεί στο υποσυνείδητο του. Εκεί είναι που εσύ παίρνεις πολύ μεγάλη αξία!

Επίλογος

Αυτές οι 5 ερωτήσεις αν τις κάνεις στη σωστή στιγμή στη ζωή σου, θα σε ξεκολλήσουν και υπάρχει ενδεχόμενο αν προβληματιστείς σωστά να εξελιχθείς και ως άνθρωπος. Αν σου άρεσε αυτό το άρθρο κάνε το μια κοινοποίηση στους φίλους σου στο Facebook!

Στην επιτυχία σου,

Λευτέρης (Terry) Χατζηιερεμίας

Δημιουργός του Online Course: Morning Energy

Αν θες να μάθεις περισσότερα για το πως λειτουργεί η ψυχολογία σου και η αυτοπεποίθηση σου έχω κάτι για σένα. Έχω δημιουργήσει ένα πρόγραμμα σε μορφή βίντεο που εξηγεί ακριβώς το πως λειτουργεί η ψυχολογία σου και τι να κάνεις για να την ελέγξεις και να την αυξήσεις! Πάρ’το δωρεάν στο www.morning.gr

Αν έχεις την όρεξη και θέλεις να συμπληρώσεις κάτι, παρακαλώ, στα σχόλια από κάτω!

Επίσης μη ξεχάσεις να κάνεις Like στη σελίδα στο Facebook, να μπεις στην κοινότητα στο Facebook Group και να κάνεις εγγραφή στο κανάλι μου στο YouTube.

"Victory is sweetest when you've known defeat." Double tap if you like, follow @psychologymastery for more! #thepdproject #successdosedaily #psychologymastery #success #picoftheday #determination #entrepreneur #exercise #physique #transformation #strength #calisthenics #growthhacking #successtips #professionaldevelopment #successmindset #entrepreneurquotes #successstory #businesstips #entrepreneurial #publicspeaking #socialmarketing

A post shared by Psychology-Motivation-Success (@psychologymastery) on Sep 16, 2017 at 1:24am PDT

Το άρθρο Αν Έχεις Κολλήσει στη Ζωή Κάνε στον Εαυτό σου Αυτές τις 5 Ερωτήσεις! πρωτο-δημοσιεύτηκε στο Λευτέρης Χατζηιερεμίας (Terry Hatziieremias).

[tamta24]

Συνέντευξη | REC: «Αν ένα συγκρότημα αλλάξει ή διαλυθεί, αυτό γίνεται λόγω φιλοδοξιών!!!»

Οι REC μίλησαν για όλα… πόσο εύκολο είναι να συνυπάρχουν ως γκρούπ, τι είναι γι’ αυτούς επιτυχία, ανταγωνισμός υπάρχει στον χώρο αυτό, χρήματα κερδίζουν και τελικά πόσο αλλάζει τη ζωή ενός καλλιτέχνη ο ερχομός ενός μωρού;;;

Απολαύστε τους αμέσως τώρα!

Χαίρομαι πολύ που επιτέλους κάνουμε αυτή τη συνέντευξη γιατί έχουμε πολύ καιρό να τα πούμε!

Άρης: Όντως… μας λείψατε!

Θέλω αρχικά να μου πείτε πως είστε και τι κάνετε αυτή την περίοδο.

Άρης: Έχουμε κλείσει πεντέμισι χρόνια ύπαρξης ως REC και νομίζω ότι είμαστε στην καλύτερη φάση μας.

Είναι δύσκολο για τα groups σήμερα να έχουν διάρκεια!

Άρης: Ναι, είναι πολύ δύσκολο, έχουμε περάσει κι εμείς πολλά όμως δείξαμε ότι είμαστε σαν ένα καλό καράβι… είχαμε καλά στεγανά και ο καπετάνιος μπόρεσε να μας οδηγήσει στο σωστό δρόμο. Είμαστε παιδιά της κρίσης και μπορούμε να αντέξουμε. Τώρα ζούμε σε ήρεμα «νερά» και το καταφέραμε γιατί είμαστε και οι τρεις μια οικογένεια, το κλίμα μεταξύ μας είναι που μας βοηθάει να πηγαίνουμε μπροστά. Είμαστε πιο πολύ φίλοι παρά συνεργάτες.

Mike: Επίσης, μεγαλώνουμε και ομορφαίνουμε και αυτό μας δίνει ένα boost! (γέλια) Πόσο εύκολο είναι τελικά το να συνυπάρχουν αρμονικά τρεις διαφορετικές προσωπικότητες;

Άρης: Φυσικά και δεν είναι κάτι εύκολο. Όμως όταν μιλάμε για μια ομάδα, οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή, για να μπορέσει να υπάρχει αρμονία μέσα της και να πηγαίνουν καλά τα πράγματα, χρειάζεται να κρατούνται κάποιες ισορροπίες.

Ξένια: Νομίζω πως και η χημεία παίζει τεράστιο ρόλο. Εμείς έχουμε καλή χημεία μεταξύ μας και μας βοηθάει πολύ αυτό.

Η ψυχολογία του καλλιτέχνη όμως είναι λίγο διαφορετική και πιο ευάλωτη. Έτσι δεν είναι;

Άρης: Ισχύει αυτό που λες γιατί ο καλλιτέχνης «τρέφεται» από το χειροκρότημα του κοινού. Απ’ την άλλη ποτέ κανένα συγκρότημα δεν διαλύθηκε από ανασφάλεια. Αν ένα συγκρότημα αλλάξει ή διαλυθεί, αυτό γίνεται λόγω φιλοδοξιών. Την ανασφάλεια την βρίσκω πολύ ωραία γιατί δείχνει ότι ενδιαφέρεσαι γι’ αυτό που κάνεις, εμείς καθόμαστε με τον Mike και την Ξένια και το συζητάμε όταν αντιληφθούμε ότι νιώθουμε έτσι. Εγώ στους REC δεν είμαι «αρχηγός», είμαι –αν θες- πρώτος μεταξύ ίσων. Στην τελική είναι και στάση ζωής, κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται για να ανήκουν σε σύνολα, ενώ κάποιοι άλλοι για να είναι solo και είναι καλό που υπάρχουν και τα δύο.

Μου ανέφερες ότι έχετε περάσει δυσκολίες σαν group… Όμως παρατηρώ ότι η μετάβαση σας στην νέα φάση των REC -με την Ξένια στο συγκρότημα- έγινε γρήγορα κι επιτυχημέ��α, παρόλο που με την πρώτη σας τραγουδίστρια είχατε ήδη διαγράψει μια πολύ δυνατή πορεία.

Άρης: Εκεί παίζει πολύ σημαντικό ρόλο ο «καπετάνιος» που έλεγα και πριν. Δεν θέλω να περιαυτολογώ αλλά αυτό το παίρνω πάνω μου ως επίτευγμα! Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η Ξένια ως νέο μέλος των REC, λειτούργησαν όλα τόσο καλά και ο κόσμος αντιλήφθηκε ότι οι REC είναι αυτό που ακούς κι όχι απαραίτητα αυτό που βλέπεις. Η πορεία της Ξένιας ήταν πιο δύσκολη γιατί ήρθε και προστέθηκε σε ένα ήδη υπάρχον σχήμα και εκεί της βγάζουμε το καπέλο κι εγώ κι ο Mike. Τα πήγε περίφημα, δεν ασχολήθηκε ποτέ με το τι έκανε η προηγούμενη τραγουδίστρια και την ενδιέφερε μόνο να δίνει τον καλύτερο εαυτό της. Μπορεί να βοήθησε και η τύχη, η σκληρή δουλειά ή οι φωνητικές δυνατότητες της Ξένιας και το αποτέλεσμα ήταν πως ήρθαν σημαντικές επιτυχίες. Οι REC έχουν ταυτότητα και ο κόσμος γνωρίζει πια πολύ καλά ποιοι ακριβώς είμαστε.

Ξένια πως κατάφερες να αποφύγεις την παγίδα του να κοιτάξεις την πορεία της προηγούμενης κοπέλας και να αφοσιωθείς στην δική σου μέσα στους REC;

Ξένια: Εξαρτάται από τον άνθρωπο, εγώ είμαι έτσι σαν άνθρωπος. Με ενδιέφερε πολύ να προσθέσω κάτι καινούριο, δικό μου στο σύνολο που λέγεται REC. Με βοήθησαν πολύ τα παιδιά, και ο Άρης και ο Mike ήταν συνέχεια δίπλα μου. Μας νοιάζει το μέλλον κι όχι το παρελθόν, προσπαθούμε να δημιουργούμε προϋποθέσεις για καλύτερα και πιο μεγάλα πράγματα μελλοντικά.

Mike: Έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο η στάση της αυτή στο να την επιλέξουμε να μπει στους REC. Ήθελε να τα κάνει όλα από την αρχή, να δείξει ότι ήρθε για να προσφέρει από την πρώτη μέρα μέχρι όπου φτάσουμε.

Άρης: Η Ξένια «κόλλησε» μαζί μας γιατί κι εμείς σαν χαρακτήρες είμαστε έτσι.

Ανταγωνισμός στο κομμάτι της δουλειάς σας υπάρχει; Πως αντιμετωπίζετε τους συναδέλφους σας;

Άρης: Δυστυχώς δεν υπάρχει καθόλου καλλιτεχνικός ανταγωνισμός. Λέω δυστυχώς γιατί αν υπήρχε θα κάναμε καλύτερο focus πάνω στη δουλειά μας. Βιώνουμε μια φάση που τα συγκροτήματα γενικότερα είναι λίγο χαμένα στο θολό μουσικό τοπίο. Ίσως έχουν χαθεί οι στόχοι, ίσως φταίνε οι εποχές… Για παράδειγμα μπορώ να σου πω ότι με τους Vegas και τους Otherview είμαστε πολύ φίλοι, μιλάμε στο τηλέφωνο σε πολύ συχνή βάση και είναι λες κι έχουμε επιλέξει να κάνουμε τρία εντελώς διαφορετικά πράγματα. Το μόνο που θα μπορούσε να μας φέρει σε «σύγκριση» είναι το ότι είμαστε συγκροτήματα, κατά τα άλλα κάνουμε τελείως διαφορετικά πράγματα. Παλιότερα υπήρχαν μεγαλύτερες ομοιότητες, άκουγες REC και μπορεί να μπερδευόσουν και να νόμιζες πως ακούς Stavento. Πραγματικά θα ήθελα να υπήρχε ένας ανταγωνισμός μόνο και μόνο για να γελάμε! Δημιουργούνται πολλές φορές σήμερα μερικές βλακώδεις μονόπλευρες κόντρες μόνο και μόνο για να μας προκαλέσουν, δεν μας ενδιαφέρουν αυτά και δεν μας αγγίζουν.

Πόσο εύκολο είναι το να μην σας επηρεάζουν όλα αυτά;

Mike: Όταν μαθαίνουμε γι’ αυτά, είναι σαν να μαθαίνουμε την άχρηστη πληροφορία της ημέρας!

Άρης: Εγώ κάθε μέρα σκοντάφτω στο δρόμο από απροσεξία… Πιο πολύ με ενδιαφέρει να μην σκοντάψω στο δρόμο, παρά να μην γράφονται αρνητικά σχόλια για μας. Σου το είπα και πιο πριν, δεν μας αγγίζουν αυτά… Ίσως να μας στενοχωρούν λίγο γιατί σήμερα καθόμαστε κι αναλωνόμαστε σε αυτά με αποτέλεσμα να μένουμε στάσιμοι και να μην βοηθάμε την -ούτως ή άλλως- δύσκολη κατάσταση. Η ουσία είναι να κάνουμε καλή μουσική και συνεχώς απομακρυνόμαστε από αυτήν.

Πώς αντιμετωπίζει η μουσική βιομηχανία τα groups σήμερα; Είναι πιο δύσκολα τα πράγματα γι’ αυτά από ότι για τους solo καλλιτέχνες;

Άρης: Την προσοχή την τραβάνε περισσότερο οι solo καλλιτέχνες. Δεν είναι όμως δύσκολο να επιβιώσουμε στη μουσική βιομηχανία γιατί εξαρτάται από το αν θα γράψουμε επιτυχίες. Το πόσο μεγάλες θα είναι αυτές θα το κρίνει ο κόσμος… Το λέω αυτό γιατί σήμερα έχουμε φτάσει στο σημείο που την επιτυχία την ερμηνεύει ο καθένας όπως γουστάρει. Είναι γεγονός πως είναι πολύ πιο εύκολο ο ακροατής να ταυτιστεί με έναν καλλιτέχνη παρά με ένα συγκρότημα. Απ’ την άλλη έχουμε και πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με τους solo καλλιτέχνες, όπως το ότι τα αγόρια μπορούν εύκολα να λατρέψουν την τραγουδίστριά μας, ή τα κορίτσια τον τραγουδιστή μας. (γέλια) Έχουμε τη δύναμη των solo καλλιτεχνών επί τρία.

Επειδή μου ανέφερες τη λέξη «επιτυχία» αρκετές φορές, θέλω να μου πεις τι είναι επιτυχία για εσάς εν έτη 2017.

Άρης: Επιτυχία είναι κάθε μέρα που θα είμαστε έξω και θα κάνουμε τη δουλειά μας να είμαστε χαμογελαστοί και φυσικά υγιείς. Προσωπικά επιτυχία για μένα είναι να μπορώ να γυρίζω κάθε μέρα με ένα δώρο στη κόρη μου! (γέλια) Από κει και πέρα η καλλιτεχνική επιτυχία σε ένα τραγούδι δεν είναι οι προβολές ή το ραδιοφωνικό airplay… δεν είναι οτιδήποτε εξαγοράζεται ή τροποποιείται. Είναι το να βγαίνεις έξω από το σπίτι σου να σε σταματάει ένα πιτσιρίκι ή ένας μεγαλύτερος και να σου λέει ότι το τραγούδι που έβγαλες το γουστάρει. Είμαστε από τους ευλογημένους σ’ αυτό το χώρο γιατί ο κόσμος χορεύει όταν λέμε τα δικά μας τραγούδια περισσότερο απ’ ότι όταν λέμε τραγούδια άλλων. Πίστεψε με, έχουμε κάνει καλή επιλογή και στα τραγούδια των υπολοίπων. Αυτό είναι επιτυχία για μας!! Δυστυχώς βλέπω πως σήμερα έχουμε φτάσει να λέμε επιτυχία ότι βολεύει τον καθένα…

Αποφέρει καλά χρήματα αυτός ο χώρος; Αρκούν στους καλλιτέχνες;

Άρης: Είμαστε πολύ τυχεροί γιατί ως Rec είμαστε μια «μηχανή» που αποφέρει λεφτά. Ναι, βγάζουμε λεφτά και το λέω γνωρίζοντας τη κατάσταση που ζούμε. Θα ήμασταν τουλάχιστον αναιδείς απέναντι στο κοινό, εάν λέγαμε ότι δεν βγάζουμε λεφτά απ’ τη δουλειά μας. Είμαστε πολύ καλά από κει και πέρα όμως έχουμε τους φόρους που υπάρχουν, τις υποχρεώσεις απέναντι στα video clips, στην παραγωγή, στους συνεργάτες και άλλα. Μπορούμε τουλάχιστον να μην κάνουμε και τρίτη δουλειά… γιατί δεύτερη κάνουμε, για να μπορούμε να υπάρχουμε στη δισκογραφία. Εγώ, ας πούμε, είμαι marketing manager, ο Mike είναι καθηγητής φωνητικής και η Ξένια ασχολείται με διάφορα άλλα. Ευχαριστούμε τους χορηγούς μας και τους ανθρώπους που είναι κοντά μας γιατί χάρις αυτούς εμείς μπορούμε και στηρίζουμε το όνειρο μας. Την υγεία μας την έχουμε, θα έρθουν όμορφες μέρες… κι αν δεν έρθουν θα τις δημιουργήσουμε!

Ενδιαφέρον αυτό που λες… ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που σας στηρίζουν και τι ακριβώς κάνουν;

Άρης: Αυτή τη στιγμή έχουμε στην ομάδα μας έναν άνθρωπο, ο οποίος θεωρείται ένας από τους καλύτερους παραγωγούς γενικότερα της Ελλάδας και πάνω του έχουμε στηρίξει κάποια όνειρα μας για το εξωτερικό. Όπως έχουμε πει απ’ την αρχή που η Ξένια έγινε μέλος των REC, η καταγωγή της είναι ελληνοουκρανική και η μητρική της γλώσσα είναι τα Ρωσικά. Γι’ αυτό το λόγο ετοιμάζουμε singles τα οποία θα κυκλοφορήσουν στη Ρωσία. Δεν θα είναι ίδια με αυτά που θα κυκλοφορήσουν στην Ελλάδα και μπορεί να μην τα βρείτε καν στο δικό μας κανάλι. Επίσης με τον Mike στοχεύουμε σε χώρες όπως η Ιταλία και κοιτάμε ένα project το οποίο ναι μεν θα είναι Rec, αλλά το format που θα βγαίνει προς τα έξω θα ‘ναι διαφορετικό. Προσπαθούμε να ανοιγόμαστε προς το εξωτερικό γιατί έχουμε το καλό ότι είμαστε πολύγλωσσοι και μπορούμε να το πετύχουμε!

Mike: Είναι και αρκετά ανοιχτοί οι ορίζοντες μας, θέλουμε να είμαστε ανοιχτοί σε διαφορετικά πράγματα και προτάσεις για να μπορέσουμε έτσι να κυνηγήσουμε και τα όνειρά μας εκτός Ελλάδας.

Ο Mike μου δίνει την εντύπωση πως είναι η ήρεμη δύναμη του group!

Άρης: Ο Mike είναι η ταπεινή δύναμη, όχι ήρεμη. Είναι ο πιο ταπεινός από τους τρεις μας. Στη δουλειά είμαστε τρία λιοντάρια κανονικά, αλλά είμαστε ταπεινοί απέναντι στους στόχους που βάζουμε.

Mike: Εμείς γενικότερα έχουμε ομόφωνα αποφασίσει ότι είμαστε γρανάζια ενός μηχανισμού. Έχουμε την ευλογία να είμαστε και φίλοι και να αγαπάμε ο ένας τον άλλο. Από κει και πέρα υπάρχουν ρόλοι για να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε. Ο Άρης σαν καπετάνιος πρέπει να έχει ένα δυναμισμό, εγώ πολλές φορές θα προσπαθήσω με δικό μου τρόπο να ερμηνεύσω λόγια από τον Άρη προς τη Ξένια ή το αντίθετο, για να έρθει η ισορροπία. Η Ξένια είναι η πιο αφιλτράριστη, οι πληροφορίες από το μυαλό της Ξένιας πάνε και χτυπάνε στον Άρη ή σε μένα. Ταιριάξαμε γιατί είμαστε αυτοί που είμαστε και πάνω από όλα είμαστε φίλοι…

Άρης: Δεν είμαστε το συγκρότημα που γεννήθηκε για να κάνει μόνο επιτυχίες, θα έχεις και λάθος συνεργασίες, θα χάσεις και φίλους . Είμαστε το συγκρότημα που γεννήθηκε για να κάνει τη ζωή του. Δεν υπάρχει κανείς που κάνει μόνο επιτυχίες.

Άρη πως είναι τα πράγματα τώρα που είσαι και πατέρας;

Άρης: Διάβασα μια συνέντευξη του Χρήστου Μάστορα πρόσφατα στην οποία έλεγε ότι θα ήταν ο χειρότερος μπαμπάς λόγω έλλειψης χρόνου. Όταν έμαθα για το παιδί και λόγω των υποχρεώσεων, αισθάνθηκα κάπως έτσι κι εγώ. Είμαι πολύ ανώριμος και δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορώ εγώ να γίνω υπεύθυνος απέναντι σε ένα παιδί. Είμαι ακριβώς όπως ήμουν πριν, α��λά όταν αντικρίζεις τα μάτια του παιδ��ού σου όλα αλλάζουν. Είναι δέκα μηνών τώρα, κάνει τα πρώτα της βήματα. Είμαι ο ίδιος άνθρωπος με πριν απλά συνειδητοποίησα τι θα πει ανυπέρβλητη αγάπη και ποιοι είναι οι πραγματικοί λόγοι για τους οποίους πατάμε σε αυτή τη γη. Πρέπει να πω ότι με έχουν βοηθήσει πολύ και η Ξένια και ο Mike στη φύλαξη της μικρής.

Μπορεί το γεγονός αυτό να κρατηθεί μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας;

Άρης: Βεβαίως μπορεί. Είναι πανεύκολο να γίνει και είναι κάτι που το προτείνω ανεπιφύλακτα. Πολλοί δημοσιογράφοι το ήξεραν και δεν είχε γραφεί τίποτα. Δυστυχώς την πάτησα κάποια στιγμή που πήγα σε ένα mall με την Ελένη και το παιδί και μας τράβηξαν φωτογραφίες οι paparazzi. Δεν θα το δημοσιοποιούσα, ο λόγος που τελικά το έκανα με μία φωτογράφιση ήταν γιατί ήθελα να το κλείσω μια και καλή. Δεν θα κλείσω το παιδί μου στο σπίτι επειδή τυχαίνει να είμαι τραγουδιστής. Πάντως μπορείς να το κρύψεις, υπάρχουν δημοσιογράφοι που το σέβονται και το κρατούν μυστικό.

Σκέφτηκες καθόλου πως με την δημιουργία της οικογένειάς σου, μπορεί να χάνατε θαυμαστές;

Άρης: Αυτό μας έχει φάει στην Ελλαδίτσα! Είναι η Ελλαδίτσα, δεν είναι η Ελλάδα μας! Μας έχουν φάει το image, οι manager, τα views, τα airplays και τα «πρέπει» των εποχών. Το τι πρότυπα θέλουμε να έχουμε και σε τι κόσμο θέλουμε να ζούμε είναι επιλογή δική μας. Αν έχασα και δέκα fans δεν τρέχει κάτι. Οι πόρτες κλείνουν όταν η καρδιά μας ανοίξει σε μια γυναίκα. Αν αγαπάς τον άνθρωπο σου, είσαι τόσο γεμάτος και ευτυχισμένος που κανένας manager δεν μπορεί να σε κάνει να το κρύψεις. Μου είχαν προτείνει να βγω και να το παίξω ότι είμαι με την τάδε γνωστή τραγουδίστρια, πάντα έλεγα όχι. Ας τα αφήσουμε όλα αυτά κι ας κοιτάξουμε να κάνουμε κάτι για τη μουσική που γουστάρουμε… διαφορετικά όχι, δεν σωζόμαστε με τίποτα.

Κλείνοντας θέλω να μου πείτε για το νέο σας τραγούδι με τίτλο «Μείνε»!

Άρης: Κυκλοφόρησε πρόσφατα το νέο μας τραγούδι με τίτλο «Μείνε», σε μουσική δική μου και στίχους της Αγγελικής Μακρυνιώτη. Είναι ένα κομμάτι που γράψαμε στο studio με τον Mike και εγκαινιάζει μία νέα συνεργασία με τον ενορχηστρωτή και παραγωγό Billy Νικολόπουλο. Είναι ένα γρήγορο reggaetón κομμάτι αλλά δεν θα είναι το καλοκαιρινό μας single. Το video clip είναι σε σκηνοθεσία του Sheriff Francis και γενικότερα θα μας δείτε να επιστρέφουμε στις παλιά καλές μας συνεργασίες. Δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω. Γράφουμε και για άλλους καλλιτέχνες… θα κυκλοφορήσει σύντομα το νέο τραγούδι του Jimmy Gian από τους Boys and Noise, της Animado, γράφουμε και για Καίτη Γαρμπή και για πολλούς ακόμα καλλιτέχνες!

Τι να ευχηθώ στους REC μέχρι την επόμενη ��ορά που θα τα πούμε;

Άρης: Μόνο υγεία! Και Διαύγεια! Διαύγεια στο να μπορούμε να δούμε τι πρέπει να κάνουμε σε κάθε μας βήμα.

Συνέντευξη & Επιμέλεια: Σοφία Μπεκιάρη Απομαγνητοφώνηση: Αθανασία Βογιάρη – Κατερίνα Γκίνη Φωτογραφίες: byRon

The post Συνέντευξη | REC: «Αν ένα συγκρότημα αλλάξει ή διαλυθεί, αυτό γίνεται λόγω φιλοδοξιών!!!» appeared first on tralala.gr.

from tralala.gr via περισσότερα στο tralala.gr

[spoilersgr]

Η εμπειρία τους στο τιμόνι της πρωινής καλοκαιρινής εκπομπής του Open, οι κρίσεις πανικού, η ψυχοθεραπεία, η μεγάλη αγάπη τους και όλα όσα διδάχθηκαν μέσα από τις πιο ηχηρές αν ανατροπές της ζωής.Από το 7 ΜΕΡΕΣ TV του Γιάννη Βίτσα Δείχνετε πολύ αρμονικοί, τόσο στη ζωή όσο και τηλεοπτικά. Ελένη, τι αγαπάς κυρίως στονΕτεοκλή; ΕΛ. ΧΑΤΖ. Υπάρχει ισορροπία και αρμονία στη σχέση μας και στο σπίτι μας και κατ’ επέκταση οπουδήποτε και αν βρεθούμε, ο κόσμος καταλαβαίνει πάντα την αλήθεια σου και στα μάτια του δεν μπορείς ποτέ να κρυφτείς. Χαιρόμαστε που βγαίνει αυτό και προς τα έξω. Στον Ετεοκλή αγαπώ τα πάντα, και όχι επειδή έχει μόνο θετικά, αλλά επειδή αγαπάω αυτό που πραγματικά είναι, με τα πλεονεκτήματά του και τα μειονεκτήματά του. Όλα αυτά μαζί τον έκαναν να είναι ο άντρας που μου έκλεψε την καρδιά.Ετεοκλή, τι λατρεύεις στην Ελένη;  ΕΤ. ΠΑΥΛΟΥ Στην Ελένη αγαπάω το θαυμασμό που με κάνει να νιώθω προς το πρόσωπό της καθημερινά με τη στάση ζωής που έχει. Μια γυναίκα δυναμική, η οποία ξεκίνησε, κάνοντας όνειρα άπιαστα για ένα κορίτσι μεγαλωμένο στην επαρχία αλλά που δεν έπαψε ποτέ να τα κυνηγάει και να υλοποιήσει τα περισσότερα από αυτά, χωρίς να αλλοιώσει τις αρχές της και τα πιστεύω της. Επίσης, ο τρόπος που αντιμετωπίζει τη μητρότητα σε συνδυασμό με τη ζωή μιας σύγχρονης εργαζόμενης γυναίκας είναι κάτι το οποίο λατρεύω.Ελένη, βίωσες επί πολύ μεγάλο διάστημα κρίσεις πανικού. Φαντάζομαι ήταν πολύ δύσκολο. Τι αντιλήφθηκες ότι στο προκάλεσε και πώς το αντιμετώπισες; ΕΛ. ΧΑΤΖ. Οι κρίσεις πανικού είναι ένα πολύ δυσάρεστο και συνεχές συναίσθημα, το οποίο σε καθηλώνει σε μια στάσιμη κατάσταση, η οποία επιδεινώνεται διαρκώς, αν δεν του δώσεις τη σημασία που πρέπει. Πιστεύω πως ήταν το ξέσπασμα του εαυτού μου απέναντι στο συσσωρευμένο άγχος το οποίο είχα, για μεγάλο διάστημα, για διάφορους λόγους. Η αντιμετώπισή του σίγουρα ήταν πολύ δύσκολη. Πρώτα ίσως στραφείς στη βοήθεια ενός ειδικού, αλλά και εκείνος θα σου πει πως η περισσότερη δουλειά γίνεται με εσένα και τον εαυτό σου.Μου έκανε εντύπωση ότι τόνισες πως επί έξι μήνες με τα χάπια ήσουν σαν σε καταστολή. Είναι τρομακτικό… ΕΛ. ΧΑΤΖ. Είναι τρομακτικό, γιατί νιώθεις ότι χάνεις τη ζωή σου και δεν μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου, κάτι που στην πραγματικότητα είναι αλήθεια, όμως, μπορείς να το δεις ως μια δοκιμασία. Μια δοκιμασία που στη βάζει ο ίδιος σου ο εαυτός και αν βγεις απ’ αυτήν, τότε σίγουρα θα αλλάξει ο τρόπος που βλέπεις τα πάντα στη ζωή.Τι αντιστοίχως θα πρότεινες σε έναν άνθρωπο που αντιμετωπίζει κρίσεις πανικού; ΕΛ. ΧΑΤΖ. Χρειάζεται πολλή πολλή δουλειά με τον ίδιο σου τον εαυτό. Η βοήθεια του ειδικού μπορεί να βοηθήσει για να ανακαλύψεις τρόπους ώστε να κάνεις εσωτερική δουλειά με τον εαυτό σου. Όμως, μόνο εσύ μπορείς -και πρέπει- να τα βάλεις όλα κάτω και να αναρωτηθείς τι είναι αυτό που δεν σε αφήνει να χαρείς, να χαλαρώσεις. Τι είναι αυτό που σου προκαλεί δυσάρεστα συναισθήματα και πώς θα δεις τη ζωή μόνο από τη θετική της πλευρά…Ετεοκλή, παρακολούθησα την εξομολόγηση στο dot, που μεταξύ άλλων μιλώντας για τον ακρωτηριασμό του ποδιού σου είπες: Μόνο και μόνο το συναίσθημα ότι πεθαίνεις είναι πολύ τρομακτικό. Από πού άντλησες τη δύναμη να προχωρήσεις και να αφήσεις πίσω αυτό τον εφιάλτη; Ε. ΠΑΥΛΟΥ Το συναίσθημα του θανάτου είναι κάτι που το ζεις μόνο μία φορά στο τέλος της ζωής σου. Για όσους έφτασαν πολύ κοντά και είχαν την ευλογία να το ζήσουν, είναι ένα συναισθηματικό φορτίο που θα πρέπει να κουβαλάνε πάντα μαζί τους. Ένα φορτίο που δεν ξέρω αν μπορούν να αντέξουν οι ανθρώπινες πλάτες. Τις πλάτες αυτές μπορεί να τις δυναμώσει μονάχα η πίστη μας στον Θεό. Για εμένα αυτό έπαιξε βασικό ρόλο στην αντιμετώπιση αυτού του εφιάλτη, όπως επίσης και η προσφορά. Προσφέροντας αγάπη και φροντίδα, όπως εσύ νιώθεις, επουλώνεις τις πληγές σου πολύ πιο γρήγορα. Έχοντας δυναμώσει ψυχικά με όλα τα παραπάνω έρχεται η ανάγκη να διαβάσεις βιβλία με τα οποία εσύ νιώθεις καλά (σ.σ. για εμένα αυτά είναι τα βιβλία Ψυχολογίας). Είναι ένας τρόπος να φέρεις μια ισορροπία και στο μυαλό σου που το έχει άμεση ανάγκη. Φυσικά, όμως, η στήριξη της οικογένειας και των δικών σου ανθρώπων είναι αυτή που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην αντιμετώπιση ενός τέτοιου προβλήματος.Τι θεωρείς πως σου προσέφερε αυτή η οδυνηρή εμπειρία; ΕΤ. ΠΑΥΛΟΥ Η εμπειρία από μόνη της μου προσέφερε μόνο αρνητικά συναισθήματα, όπως ατελείωτο πόνο και θλίψη, οργή, στενoχώρια και απελπισία. Όλα αυτά τα συναισθήματα όμως θέλησα να τα πάρω και να τα κάνω ευλογία και ευγνωμοσύνη, όπως επίσης και ανάγκη για μια πιο ουσιαστική και ευλογημένη ζωή. Για να φτάσεις από την πρώτη εικόνα στη δεύτερη, υπάρχει ένα πολύ μεγάλο και πρωτόγνωρο ταξίδι, το οποίο αν θες να ζήσεις πρέπει να το διανύσεις.Έχετε κάνει ψυχοθεραπεία;ΕΛ. ΧΑΤΖ. Ψυχοθεραπεία δεν έκανα, όχι φυσικά γιατί το υποτιμώ. Ίσα ίσα, θεωρώ πως είναι το καλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει κάποιος στον εαυτό του. Απλώς εγώ ένιωσα την ανάγκη πως για να βοηθηθώ πρέπει να λύσω τα θέματα που με απασχολούν με τον εαυτό μου.Κλείνοντας, αλήθεια, τι επιθυμείτε να πείτε στο κοινό, παρακολουθώντας σας τηλεοπτικά; ΕΤ. ΠΑΥΛΟΥ Κλείνοντας αυτή η εκπομπή, το κοινό θα θέλαμε να πει ότι μας έβαλε σπίτι του και γέλασε, πέρασε όμορφα, πήρε αισιόδοξα μηνύματα. Και χαιρόταν που μας έβλεπε και ίσως κάποιες φορές να φέραμε στην επιφάνεια προβληματισμούς που άξιζε να συζητηθούν.Διαβάστε περισσότερα στο 7 ΜΕΡΕΣ TV

[spoilersgr]

Η απόφαση του Υπουργείου Παιδείας να καταργήσει τα μαθήματα σχετικά με την Τέχνη στα Λύκεια έχει δημιουργήσει πλήθος αντιδράσεων. Οι υπερασπιστές αυτής της ‘ιδέας’ έχουν ως βασικό επιχείρημα ότι δήθεν τα μαθήματα των Καλλιτεχνικών είναι απλά διάλειμμα, είναι η ώρα της κοπάνας, το εύκολο 20 και αφού οι μαθητές δε μαθαίνουν και τίποτα χρήσιμο (sic) δεν είναι απαραίτητο να διδάσκεται. Ειδικά στο Λύκειο που αποτελεί όχι κομμάτι της εκπαιδευτικής βαθμίδας, αλλά μια τριετή προετοιμασία για τις εξετάσεις πρόσβασης στην τριτοβάθμια. Αυτό δε το λένε δυνατά στο Υπουργείο, αλλά το δείχνουν. Έτσι λοιπόν, στον κόσμο των αρίστων τα μαθήματα που επιλέγονται για διδασκαλία κρίνονται όχι βάσει παιδαγωγικών κριτηρίων, αλλά βάσει της χρησιμότητάς τους με όρους της αγοράς εργασίας. Πόσο προσφέρουν δεξιότητες. Α, και κατά πόσο σε κάνουν σωστό Έλληνα, χριστιανό και πατριώτη κατά πώς φαίνεται και από προηγούμενες επιλογές της Υπουργού. Ο ρόλος της Τέχνης στη ζωή μας Η σχέση του ανθρώπου με την τέχνη συνίσταται σε δύο πράγματα: στο να τη δημιουργεί και στο να την απολαμβάνει. Στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, οι άνθρωποι άρχισαν από πολύ νωρίς να πειραματίζονται με τη δημιουργία αισθητικών αντικειμένων. Η ίδια η διαδικασία όσο και το αποτέλεσμα τους προσέφεραν ικανοποίηση αλλά και ένα  τρόπο επικοινωνίας με τους άλλους. Αποτελεί δηλαδή μια μέθοδο κοινωνικοποίησης, αφού μέσα από το αντικείμενο της τέχνης μοιράζεσαι μια σκέψη, μια ιδέα, μια συναισθηματική κατάσταση, όχι μόνο με τον άμεσο περίγυρό σου, αλλά με όλους όσους θα έρθουν ποτέ σε επαφή με την καλλιτεχνική δημιουργία. Εκτός βέβαια από τη σύνδεση του δημιουργού και του θεατή ή του ακροατή, φέρνει κοντά το ακροατήριο μεταξύ του. Εδώ και αιώνες οι άνθρωποι συναντιόμαστε για να απολαύσουμε παρέα μια καλλιτεχνική δημιουργία: στο θέατρο, σε μια συναυλία, σε ένα κινηματογράφο, σε ένα μουσείο, πάντα βρισκόμαστε μαζί με άλλους. Ακόμα κι όταν έχουμε βρεθεί με δικούς μας ανθρώπους για κάποιο άλλο λόγο, συνηθίζουμε να ντύνουμε την εμπειρία μας με τέχνη, βάζοντας π.χ. λίγη μουσική σε ένα οικογενειακό τραπέζι. Πρόκειται λοιπόν για αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας. Ακόμα, η ενασχόληση με την τέχνη προάγει την ψυχική υγεία των ανθρώπων. Νοηματοδοτεί τη ζωή μας, μας φέρνει σε επαφή με το μέσα μας, με ένα πιο ώριμο τρόπο διαχείρισης των συναισθημάτων μας. Μας προσγειώνει στο παρόν μας σε ένα κόσμο που συνεχώς τρέχει προς τα μπρος. Μας εκπαιδεύει στη χαρά του να προσπαθούμε, και όχι μόνο στην ικανοποίηση της επιτυχίας, γιατί στην τέχνη δεν υπάρχει τελειότητα, υπάρχει πάντα χώρος για βελτίωση. Έχει αποδειχθεί φυσικά ότι η σχέση μας με την τέχνη, παρότι με ένα τρόπο προκύπτει έμφυτα μέσα από την περιέργεια και τον πειραματισμό του ανθρώπου με το περιβάλλον του, έχει σε μεγάλο βαθμό να κάνει με τα ερεθίσματα που θα λάβει στα πρώτα χρόνια της ζωής του. Τα παιδιά που έχουν βιβλιοθήκη στο σπίτι τους είναι πιθανότερο να διαβάσουν λογοτεχνία. Τα παιδιά που στο σπίτι τους ακούνε μουσική ή έχουν μουσικό στην οικογένεια, είναι πιθανότερο να την αγαπήσουν. Η αγάπη για την τέχνη δηλαδή είναι κάτι που μαθαίνεται, τόσο στο να τη δημιουργείς όσο και στο να την απολαμβάνεις. Επειδή όμως γνωρίζουμε ότι δεν έχουν όλα τα παιδιά ίσες ευκαιρίες στο οικογενειακό περιβάλλον να έρθουν σε επαφή με την τέχνη, το σχολείο οφείλει να καλύψει αυτό το παιδαγωγικό κενό. Ακόμα, η τέχνη είναι ένας τρόπος έκφρασης της προσωπικότητάς μας. Όταν απολαμβάνουμε τέχνη, ταυτιζόμαστε με το δημιουργό και ανακαλύπτουμε κομμάτια για τον εαυτό μας, νιώθουμε. Όταν φτιάχνουμε τέχνη αποτυπώνουμε έστω και φευγαλέα μια σκέψη ή ένα συναίσθημά μας. Πολλές φορές υιοθετούμε ένα δικό μας στυλ σε αυτό που φτιάχνουμε στην προσπάθειά μας να ξεχωρίσουμε, να πούμε να, αυτό είμαι εγώ. Στην εφηβεία, το να βρω την ταυτότητά μου, να οικοδομήσω το ποιος ή ποια είμαι, να ανακαλύψω τις αξίες, τα ενδιαφέροντα, τις προτιμήσεις μου, είναι η βασική πρόκληση. Η τέχνη είναι αρωγός σε αυτό. Σήμερα ζούμε σε ένα κόσμο με συνεχώς λιγότερη τέχνη αλλά με συνεχώς περισσότερο θέαμα. Αυτά τα δύο έχουν διαφορά και αυτή τη διαφορά τη βιώνουν και τα νέα παιδιά. Το ταξίδι προς την αυτοανακάλυψη πλέον περνάει μέσα από τη σύγκριση με τους άλλους στα social media με όρους ποσοτικούς – μετράω τα likes και τα follow. Μέσα από το να επαναλάβω την ίδια σκηνή, το ίδιο τραγούδι, την ίδια χορογραφία με χιλιάδες άλλους, αντί να δημιουργήσω κάτι δικό μου. Πρόκειται και αυτό για μια έκκληση για σύνδεση με τους άλλους, αλλά με έναν τρόπο εντελώς νέο, διαδικτυακό, ξένο για τους μεγαλύτερους, με αποτέλεσμα να το κατακρίνουμε. Όχι μόνο οι boomers, αλλά ακόμα και οι millennials έχουμε υιοθετήσει το κραχτήρι για τη ‘φθηνή’ διασκέδαση των νέων. Προσωπικά, πιστεύω ότι μια τέτοια οπτική χάνει το δάσος, καθώς ελάχιστοι φαίνεται να αναγνωρίζουν την ανάγκη που εκφράζεται με αυτούς τους τρόπους από τη νέα γενιά, και ακόμα λιγότεροι εν��ργούν για να την καλύψουν. Αν το σχολείο δε προσφέρει ευκαιρίες στα παιδιά να γνωρίσουν τον εαυτό τους και τους άλλους μέσα από την τέχνη, ποιος θα το κάνει; Αν το σχολείο σαν θεσμός δεν προσπαθήσει να καλύψει αυτές τις ψυχικές και κοινωνικές ανάγκες των παιδιών, θα το κάνει το tiktok με άλλο τρόπο. Η τέχνη φυσικά προσφέρει και χαλάρωση. Μεγαλώνουμε παιδιά που από πολύ μικρή ηλικία τα φορτώνουμε με πρόγραμμα δραστηριοτήτων. Ο ελεύθερος χρόνος είναι περιορισμένος και όσο προχωράνε στη δευτεροβάθμια, οι δραστηριότητες γίνονται φροντιστήρια και μαθήματα. Τα παιδιά μεγαλώνουν με το ρολόι στο χέρι, με το άγχος να προλάβουν, και με το φόβητρο ότι αν δεν προλάβουν, θα αποτύχουν. Αν έχουν 45 λεπτά μέσα στην εβδομάδα, να κάθονται στην τάξη και να μιλάνε, να γελάνε και να μουτζουρώνουν ή να τραγουδάνε, για μένα ακούγεται υγιές και χρήσιμο. Παράλογο και επικίνδυνο μου φαίνεται να προσδοκούμε από τους εφήβους μας να φέρονται σαν ρομποτάκια επίλυσης ασκήσεων για 30+ ώρες την εβδομάδα στο σχολείο, και άλλες τόσες στο σπίτι και το φροντιστήριο. Τέχνη στην Εκπαίδευση και Εκπαίδευση στην τέχνη; Όπως προαναφέρθηκε, η κατεύθυνση που εφαρμόζει το Υπουργείο, με την τωρινή αλλά και με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, αφορά τη ανασύνταξη του σχολείου προς την εκμάθηση δεξιοτήτων (skill-based approach), ενάντια την εκπαίδευση προς τη γνώση (knowledge-based approach). Η συγκεκριμένη πολιτική προκύπτει από επίσημη οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία. Φυσικά, οι δεξιότητες οι οποίες προωθούνται είναι οι απορροφήσιμες σε τομείς που θεωρούνται επικερδείς. Οι κοινωνικές και ανθρωπιστικές σπουδές δεν παράγουν εμπορεύσιμη αξία, άρα υποβαθμίζονται. Επειδή θα μας κατηγορήσουν ότι δεν είμαστε ρεαλιστές, ας πούμε ότι αποδεχόμαστε το ρόλο της δευτεροβάθμιας και ειδικά του Λυκείου ως ένα πλαίσιο που σε προετοιμάζει για την επαγγελματική σου καριέρα. Και σε αυτήν την περίπτωση, η εξαφάνιση των καλλιτεχνικών μαθημάτων από το ωρολόγιο πρόγραμμα, αφήνει στο κενό τα παιδιά που θα ασχοληθούν επαγγελματικά με την τέχνη και τα σχετικά με την τέχνη επαγγέλματα. Βέβαια, γνωρίζουμε ότι εδώ και δεκαετίες σύνδεση με σπουδές καλών τεχνών, θεάτρου ή μουσικής υπάρχει ελάχιστη ως μηδενική με την εκπαίδευση που προσφέρει η δευτεροβάθμια, και οι αντίστοιχες σχολές έχουν συνήθως δικό τους τρόπο εξέτασης και εισαγωγής. Τώρα, καταργούνται και τα λίγα μαθήματα που βοηθούν στην προετοιμασία προς τέτοιες επιλογές και οι υποψήφιοι θα προετοιμάζονται εξ ολοκλήρου εκτός του δημόσιου σχολείου. Εδώ να υπογραμμίσουμε και κάτι ακόμα: ποιο κίνητρο θα έχουν τα παιδιά να παρακολουθήσουν το λύκειο αν δεν βρίσκουν ούτε ένα μάθημα που λίγο να τους συγκινεί, αφού και όλα τα υπόλοιπα μαθήματα δεν έχουν φύση γενικής παιδείας, αλλά προετοιμασίας εξετάσεων που δεν τους αφορούν; Αλλά ακόμα και για παιδιά που σκοπεύουν να ακολουθήσουν μη καλλιτεχνικά επαγγέλματα, μια έστω και επιφανειακή σχέση με την τέχνη και την αισθητική είναι απαραίτητη. Είτε γίνεις γραφίστας, ή αρχιτέκτονας, ή φτιάχνεις site ως web designer ή χτίζεις ρομποτάκια, καλό είναι να σκαμπάζεις λίγο από αισθητική. Η απόσυρση της τέχνης από το σχολείο διαφαίνεται και από δευτερεύοντα πράγματα. Από το πώς για παράδειγμα παλιότερα τα σχολικά βιβλία είχαν πλούσιες αυθεντικές εικονογραφήσεις. Αυτά όλο και μειώνονται στα νέα σχολικά εγχειρίδια. Επιπτώσεις στον εκπαιδευτικό κλάδο Σε κάθε αλλαγή που γίνεται στο ωρολόγιο σχολικό πρόγραμμα, πάντα κάποιες ειδικότητες βγαίνουν χαμένες. Αυτό υφίσταται γιατί γενικά η λογική με την οποία αλλάζουν τα μαθήματα έχει ως βασικό κριτήριο την εξοικονόμηση πόρων. Δηλαδή πώς θα βγει το πρόγραμμα με όλο και λιγότερο προσωπικό. Στην περίπτωση όμως που ουσιαστικά καταργείται ένας ολόκληρος κλάδος, η ανεργία που χτυπήσει τις σχετικές ειδικότητες θα είναι άνευ προηγουμένου. Ενώ όσοι απομείνουν για το μάθημα της Α’ γυμνασίου θα τρέχουν σε ακόμα περισσότερες σχολικές μονάδες για να καλύψουν ώρες. Οι δάσκαλοι μουσικής, καλλιτεχνικών και θεάτρου θα πρέπει να συνεχίζουν να πασχίζουν να βγάλουν ώρες σε καμιά σχολή, με μαύρα, με επισφάλεια, με πολλά καθημερινά χιλιόμετρα. Θυμάμαι χρόνια πριν, γύρω στο 2005-6 είχαμε ένα δάσκαλο μουσικής στο ωδείο που κάθε μέρα της εβδομάδας ήταν σε άλλη πόλη. Κοζάνη, Πτολεμαΐδα, Θεσσαλονίκη, Βέροια, Καστοριά. Αλλιώς δε βγαίνει. Τα ηνία για την καλλιτεχνική εκπαίδευση θα πάρει εξ’ ολοκλήρου ο ιδιωτικός τομέας. Τα παιδιά από οικογένειες που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα για τέτοιες εξωσχολικές σπουδές μένουν εκτός ή πρέπει να μάθουν μόνα τους. Πολλές οικογένειες που βλέπουν κάποιο ταλέντο στα παιδιά τους, θα στερηθούν ακόμη παραπάνω από το εισόδημά τους για να τα στείλουν σε ένα ωδείο ή σε ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι, προσθέτοντας επιπλέον βάρος στα έξοδα για τα φροντιστήρια, καθώς πρέπει να περάσουμε και σε μια σχολή, να πάρουμε ένα πτυχίο, για να βρουν μια πραγματική δουλειά. Γιατί η τέχνη δεν είναι δουλειά, είναι χόμπι. Από την τέχνη δε ζεις. Οι καλλιτέχνες είναι τεμπέληδες, το χαβαλέ τους κάνουν, δουλεύουν μερικούς μήνες το χρόνο. Το ακούσαμε το τροπάριο τον προηγούμενο μήνα, όταν η κυβέρνηση επέλεξε να αφήσει ξεκρέμαστους όλους τους εργαζόμενους του κλάδου εν μέσω πανδημίας. Για την τέχνη του αύριο Εν τέλει τι κόσμος δημιουργείται γύρω μας; Σε μια κοινωνία που η τέχνη θεωρείται περιττή, που ο ζωγράφος, ο μουσικός, ο ηθοποιός δεν είναι εργαζόμενος, η δημιουργικότητα και η φαντασία έχει αντικατασταθεί από την αποτελεσματικότητα και τη δεξιότητα, σβήνονται τα κίνητρα των νέων ανθρώπων να ασχοληθούν ερασιτεχνικά ή επαγγελματικά με την τέχνη, να βιώσουν την ομορφιά της. Τι τέχνη θα παραχθεί λοιπόν αύριο; Οι δηλώσεις Μητσοτάκη για την Ελλάδα ως λίκνο του πολιτισμού και της τέχνης ηχούν ωραίες στα αυτιά μας, αλλά μένουν κενές. Αποτελούν προσπάθειες να κεφαλαιοποιήσουν από τα δημιουργήματα του ιστορικού παρελθόντος προσελκύοντας τουρίστες εν μέσω covid-19. Αλλά τη σημερινή Ελλάδα δε τη θέλουν δημιουργική ή παραγωγική. Χρειάζεται μόνο να παράγει καλούς σερβιτόρους για να εξυπηρετούν τους θαυμαστές του τόπου μας. Antapocrisis Άρθρο του antapocrisis

[frapedoypoli]

Ο ενθουσιασμός σε μία σχέση, συνήθως δεν κρατάει για πολύ, όπως συμβαίνει και με τον έρωτα. Παρόλα αυτά, η αντρική συμπεριφορά. κάποιες φορές, είναι ικανή να μας αποτρελάνει μιας και εκεί που όλα πηγαίνουν άψογα κάνουν ένα μπαμ και τα... γκρεμίζουν όλα. Δεν είναι τυχαίο, ότι όταν μία γυναίκα, ξενερώσει με έναν άντρα-και δεν εννοούμε με σχέση αλλά έπειτα από μερικά ραντεβού-ξέρει ακριβώς ή έστω στο περίπου να πει γιατί έχασε το ενδιαφέρον της. Είτε γιατί τελικά δεν της άρεσε και τόσο πολύ, είτε γιατί αντιλήφθηκε ότι δεν ταιριάζουν, είτε για λόγους τους οποίους είναι αν μη τι άλλο σε θέση να εντοπίσει. Με τους άντρες όμως γιατί δεν ισχύει κάτι τέτοιο; Γιατί εκεί που όλα πηγαίνουν τέλεια και δε βλέπει την ώρα να σε ξαναδεί, την αμέσως επόμενη μέρα... δεν του βγαίνει; Είναι λογικό να φρικάρεις φίλη μου, αλλά είτε σου αρέσει είτε όχι, υπάρχει επιστημονική εξήγηση και γι' αυτό. Σύμφωνα λοιπόν με όσα υποστηρίζουν οι ειδικοί, στα πρώτα ραντεβού, τείνουμε να είμαστε γοητευτικές, σέξι και να απολαμβάνουμε κάθε στιγμή μαζί του χωρίς φυσικά να μας απασχολεί κάτι άλλο, εκτός από το τώρα.  Ωστόσο, όσο οι μέρες περνούν, το γυναικείο μυαλό αρχίζει και κάνει διάφορα σενάρια, με απώτερο πάντα σκοπό, το... μέλλον και φυσικά το αν οι δυο σας θα καταλήξετε σε σχέση. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να σε κυριεύει ο πανικός και το άγχος, με αποτέλεσμα να χάνεις τη γοητεία και την... ανεμελιά σου βρε κορίτσι μου, πράγματα τα οποία τον τράβηξαν σε σένα. Συναισθήματα τα οποία φυσικά νιώθει και αντιλαμβάνεται, με αποτέλεσμα να φεύγει μακριά. Αυτά... Πηγή Πηγή: http://ift.tt/2vHuudW http://ift.tt/2vpAbC0

[frapedoypoli]

Η ηθοποιός και πρώην μοντέλο κέρδισε τον πρώτο γύρο της αντιπαράθεσης με το Πρωτοδικείο και ο Παύλος Βαρδινογιάννης άσκησε έφεση η οποία θα εκδικαστεί τον Οκτώβριο. Αθόρυβα πλέον συνεχίζεται η δικαστική δ��αμάχη ανάμεσα στον επιχειρηματία Παύλο Βαρδινογιάννη και την Τζίνα Αλιμόνου μετά τον αρχικό θόρυβο στα media μόλις έγινε γνωστός ο χωρισμός τους. Και μπορεί η αίτηση διαζυγίου που υπέβαλε ο πρώτος να έχει μακρύ δρόμο ακόμη μέχρι να συζητηθεί στις δικαστικές αίθουσες, πριν από λίγες ημέρες όμως βγήκε η πρωτόδικη απόφαση για τα ασφαλιστικά μέτρα που είχε καταθέσει εναντίον της συζύγου του. Σύμφωνα με αυτή, αναγνωρίστηκε στην κυρία Αλιμόνου ότι καλώς βρίσκονται μαζί της τα παιδιά στην Ελλάδα, απορρίπτοντας έτσι το αίτημα του κ. Βαρδινογιάννη να είναι μαζί του στην Αμερική. Οι συνήγοροί του, όταν τους κοινοποιήθηκε η απόφαση, κατέθεσαν έφεση η οποία θα εκδικαστεί τον ερχόμενο Οκτώβριο στο Εφετείο Αθηνών. Εάν δικαιωθεί ξανά η κυρία Αλιμόνου, η υπόθεση θα τελεσιδικήσει στον Αρειο Πάγο μετά τη δεδομένη νέα έφεση της πλευράς Βαρδινογιάννη. Και αυτό είναι μόνο η αρχή της δικαστικής διαμάχης ανάμεσα στο ζευγάρι, το οποίο όμως δεν έχει διαταράξει τις μεταξύ του σχέσεις αφού παραμένουν σε πολιτισμένο επίπεδο. Αλλωστε προτεραιότητα και των δύο είναι τα τέσσερα παιδιά τους, τα οποία φυσικά είναι πολύ μικρά για να αντιληφθούν ακόμη ότι οι γονείς τους χωρίζουν. Ο κ. Βαρδινογιάννης κινείται μεταξύ Αμερικής και Ελλάδας και ήδη μαζί με την κυρία Αλιμόνου και τα παιδιά τους έκαναν διακοπές λίγων ημερών στη Μύκονο πριν από λίγες εβδομάδες. Θεωρείται βέβαιο από το περιβάλλον τους ότι τις ερχόμενες εβδομάδες θα κάνουν όλοι μαζί διακοπές διάρκειας τουλάχιστον δύο εβδομάδων, ώστε να απολαύσουν οικογενειακά το φετινό καλοκαίρι, που είναι πολύ διαφορετικό από τα προηγούμενα. Σε ό,τι αφορά το διαζύγιό τους, θεωρείται σίγουρο από έγκριτους νομικούς κύκλους ότι θα είναι χρονοβόρο, αφού μετά το τέλος των ασφαλιστικών μέτρων που αφορούν το αν τα παιδιά θα πρέπει να μείνουν στην Ελλάδα με τη μητέρα τους, θα ανοίξει το θέμα της επιμέλειας, της διατροφής και της λύσης του γάμου. Οπως γίνεται κατανοητό, πρόκειται για ένα διαζύγιο που θα έχει διάφορα στάδια και επεισόδια μέχρι να μπουν οι οριστικοί τίτλοι τέλους και ο επιχειρηματίας και η ηθοποιός τραβήξουν ελεύθεροι πλέον χωριστούς δρόμους, οι οποίοι μέχρι πέρυσι το καλοκαίρι βίωσαν πολλές ευτυχισμένες ημέρες εντός και εκτός Ελλάδας για δέκα χρόνια. Μόνο που τελικά στην περίπτωσή τους, όπως και σε τόσες άλλες, ένα παραμύθι με ωραία αρχή δεν έχει απαραίτητα και όμορφο επίλογο.

Η Τζίνα Αλιμόνου σε σκηνή από τη θεατρική παράσταση «Σουίτα στο Πλάζα»

Το χρονικό του διαζυγίου

Φαινομενικά ήταν μια ήρεμη μέρα του περασμένου Νοέμβρη για την Τζίνα Αλιμόνου-Βαρδινογιάννη, η οποία βρισκόταν στο σπίτι με τα παιδιά της όταν χτύπησε το κουδούνι. Μετά από λίγα λεπτά κρατούσε στα χέρια της τα έγγραφα με την αίτηση διαζυγίου που υπέβαλε ο σύζυγός της Παύλος Βαρδινογιάννης, κίνηση που μάλλον αιφνιδίασε τη γοητευτική ηθοποιό. Οπως είπε σε πολύ στενή της φίλη κάποιες μέρες μετά, ήταν κάτι που δεν περίμενε παρά τα προβλήματα που είχαν προκύψει στον γάμο της τα τελευταία δύο χρόνια. Το βασικότερο από αυτά είχε να κάνει με τον τόπο διαμονής της οικογένειας, το οποίο δίχασε το ζευγάρι. 

Η Τζίνα Αλιμόνου επιθυμούσε να μείνουν όλοι μαζί στην Ελλάδα, ενώ ο σύζυγός της να επιστρέψουν στο Κονέκτικατ, όπου δραστηριοποιείται επαγγελματικά. Σύμφωνα με την πλευρά της, δεν σκεφτόταν το διαζύγιο με τον Παύλο, ευελπιστώντας ότι παρά τη διαφωνία τους για το πού θα μείνουν θα βρουν λύση. Τελικά κάτι τέτοιο δεν έγινε, αφού ο γνωστός επιχειρηματίας προχώρησε ένα βήμα πιο μακριά, φέρνοντάς τη, σύμφωνα με την πλευρά της, προ τετελεσμένων γεγονότων με την κατάθεση της αίτησης διαζυγίου. 

Σύμφωνα με αυτή, ο Παύλος Βαρδινογιάννης ζητά να λυθεί ο γάμος τους λόγω της διαφωνίας για την κοινή συζυγική ζωή τους, καθώς και της ψυχικής αποστασιοποίησης που έχει επέλθει μεταξύ τους. Για τους μη γνωρίζοντες την υπόθεση, πριν από την αίτηση διαζυγίου είχαν προηγηθεί τρία εξώδικα του επιχειρηματία στη σύζυγό του. Σε αυτά την καλούσε να επιστρέψει μαζί με τα παιδιά τους στις ΗΠΑ και στη μόνιμη κατ’ αυτόν κατοικία τους, ενώ η ηθοποιός επιθυμούσε η οικογένεια να έχει ως βάση την Ελλάδα. 

Οι ήπιες απαντήσεις της Τζίνας Αλιμόνου, η οποία δεν επιθυμούσε επ’ ουδενί να επέλθει οριστική ρήξη στον γάμο της με τον Παύλο Βαρδινογιάννη, αλλά να βρεθεί μια συμβιβαστική λύση που θα ικανοποιούσε και τις δύο πλευρές, δεν άλλαξαν γνώμη στον σύζυγό της. Εκείνος προχώρησε στην αίτηση διαζυγίου και ακολούθησαν τα ασφαλιστικά μέτρα κατά της συζύγου του, με βάση τη Διεθνή Συμφωνία της Χάγης που αναφέρεται σε «απαγωγή τέκνων» και προστατεύει τα παιδιά από φαινόμενα απαγωγής όταν οι δύο σύζυγοι δεν μπορούν να συνυπάρξουν σε μία χώρα, καθένας για τους δικούς του λόγους. 

Η δημόσια εμφάνιση στον Ρέμο και η ζωή μετά

Τις τελευταίες εβδομάδες ο Παύλος Βαρδινογιάννης, που δεν φημίζεται για τις συχνές δημόσιες εμφανίσεις του, εθεάθη στο νυχτερινό κέντρο «Fantasia», στην παραλιακή, για να απολαύσει τον Αντώνη Ρέμο. Μαζί του είχε φίλους και φίλες, ενώ δίπλα του καθόταν η δημοσιογράφος Σάσα Σταμάτη, κολλητή του εδώ και χρόνια, με την οποία μιλούσε σχεδόν όλο το βράδυ.

 Η έξοδός του αυτή αποτυπώθηκε σε φωτογραφίες και ήταν μάλλον ένα δείγμα γραφής της νέας του ζωής, μετά το διαζύγιο με την Τζίνα Αλιμόνου. Η τελευταία παραμένει μια ιδιαίτερα γοητευτική γυναίκα, παρά το γεγονός ότι έχει εισέλθει πλέον στην τέταρτη δεκαετία της ζωής της και είναι μητέρα τεσσάρων παιδιών. Ασχολείται μαζί τους σχεδόν όλη τη μέρα και, όπως λένε φίλοι της, κάνει ελάχιστες εξόδους για ένα κρασί με φίλους ή για θερινό σινεμά. Πολύ δικός της άνθρωπος δεν έχει ξεχάσει το τηλεφώνημα που του έκανε μόλις παρέλαβε την αίτηση διαζυγίου. «Ο Παύλος μου ζήτησε να χωρίσουμε», ήταν τα λόγια της χωρίς να το έχει ακόμη συνειδητοποιήσει πλήρως εκείνες τις πρώτες ώρες που παρέλαβε τα χαρτιά. 

Αγνόησε, όπως λένε κάποιοι φίλοι της, τα τρία εξώδικα που είχε λάβει και αφορούσαν μόνο το πού θα μένουν τα παιδιά, πιστεύοντας ότι θα βρεθεί η ιδανική φόρμουλα επικοινωνίας ανάμεσα σε αυτή και τον Παύλο. Τελικά όμως το ζευγάρι δεν κατάφερε να αποφύγει τη δικαστική αντιδικία, κάτι που συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις παντρεμένων ζευγαριών, που παρά τις καλές προθέσεις τους για ανώδυνο χωρισμό καταλήγουν στο δικαστήριο. Πάντως, το ζευγάρι αυτή τη στιγμή βάζει πάνω απ’ όλα τα παιδιά του, φροντίζοντας ειδικά η μεγάλη τους κόρη να μην καταλάβει τίποτε - τα τρίδυμα άλλωστε είναι πολύ μικρά. 

Ο Παύλος Βαρδ��νογιάννης έρχεται ανελλιπώς κάθε μήνα από την Αμερική στην Ελλάδα περίπου για 10-15 μέρες προκειμένου να περνάει χρόνο μαζί με την οικογένειά του. Μέχρι στιγμής υπάρχει απόλυτη συνεννόηση σε ό,τι αφορά τα μηνιαία έξοδα των παιδιών και του σπιτιού ανάμεσα στους δύο συζύγους, κάτι που δείχνει ότι η επικοινωνία τους διατηρείται σε πολιτισμένο επίπεδο.   Παράλληλα, η Τζίνα Αλιμόνου έχει αρχίσει να σκέφτεται την επαγγελματική της επιστροφή, μετά από χρόνια αποχής, κυρίως στον χώρο του θεάτρου, χωρίς όμως να αγνοεί την τηλεόραση. 

Το σανίδι της σκηνής ήταν κάτι που της έλειψε πολύ στα χρόνια της μετοίκησής της στις ΗΠΑ μαζί με τον Παύλο Βαρδινογιάννη και τα τέσσερα παιδιά τους. Μέχρι να κλείσουν τα θέατρα έδωσε διακριτικά το «παρών» σε πολλές παραστάσεις, όπως στη «Μεγάλη Χίμαιρα» που την ενθουσίασε. Η ίδια άλλωστε δεν κρύβει σε στενούς φίλους της την επιθυμία να επιστρέψει από την ερχόμενη σεζόν στην υποκριτική, είτε στο θέατρο είτε στην τηλεόραση. Γι’ αυτό τον λόγο προσπαθεί να συναντάει ανθρώπους από τον χώρο με τους οποίους είχε χαθεί αναγκαστικά και συζητάει για κάποια πιθανή συνεργασία ώστε να τονωθεί ψυχολογικά. Παρόλο που δεν συζητάει ανοιχτά τη ρήξη στον γάμο της, έχει ομολογήσει σε στενό κύκλο φίλων ότι το μοναδικό πρόβλημα στη σχέση της με τον Παύλο ήταν η μετακόμισή τους στο Κονέκτικατ για δύο χρόνια. Παρά τις προσπάθειες που κατέβαλλε να προσαρμοστεί σε μια πόλη όπου από τις 4 το απόγευμα μετά δυσκολίας βλέπεις άνθρωπο να κυκλοφορεί στον δρόμο, ζορίστηκε πολύ, κυρίως ψυχολογικά.

Ο μακρύς δρόμος του διαζυγίου

Στο Κονέκτικατ το ζευγάρι είχε κοινωνικές επαφές με κάποιες ελληνικές οικογένειες που ζουν εκεί, ωστόσο ο τρόπος ζωής, οι ατέλειωτες ώρες ηρεμίας και η νοσταλγία για την Ελλάδα λειτούργησαν καταλυτικά όταν πέρυσι το καλοκαίρι επέστρεψε στην πατρίδα για διακοπές. 

Η Τζίνα Αλιμόνου ζήτησε από τον σύζυγό της στα τέλη Αυγούστου να μείνει με τα παιδιά στην Ελλάδα και να τον επισκέπτονται πολύ συχνά -ειδικά τις γιορτές-, όμως ο επιχειρηματίας τής ξεκαθάρισε ότι πρέπει να γυρίσουν στην Αμερική. Εκεί άρχισαν οι διαφωνίες μεταξύ τους, για να ακολουθήσουν τα τρία εξώδικα, η αίτηση διαζυγίου και τα ασφαλιστικά μέτρα που εκδικάστηκαν προ ημερών. Καταθέτοντάς τα ο Παύλος Βαρδινογιάννης κλήθηκε να πείσει το δικαστήριο ότι η συνήθης και μόνιμη κατοικία της οικογένειας είναι στο Κονέκτικατ, όπου και πρέπει να μείνουν τα παιδιά, και όχι στην Ελλάδα, όπως επιθυμεί η μητέρα τους. Σε ό,τι αφορά την εκδίκαση της αίτησης διαζυγίου, αυτή έχει προσδιοριστεί για το 2019, εκτός κι αν οι υπάρχουσες συνθήκες ανάμεσα στο ζευγάρι αλλάξουν προς το καλύτερο, κάτι όμως πολύ δύσκολο, όπως λένε οι καλά γνωρίζοντες την υπόθεση. Η οικογένεια Βαρδινογιάννη κρατάει ήπια στάση απέναντι στο θέμα, αφού είναι γνωστό άλλωστε ότι η λέξη «διαζύγιο» είναι ιδιαίτερα απεχθής στη γνωστότατη επιχειρηματική δυναστεία από την Κρήτη. Εδώ και μήνες όμως η Τζίνα Αλιμόνου και ο Παύλος Βαρδινογιάννης δείχνουν με τις κινήσεις τους ότι μετά από έντεκα χρόνια κοινής ζωής δεν μπορούν πλέον να συνυπάρξουν. Ο τελευταίος συναντάται συχνά με φίλους του για φαγητό, όπως ο Γιάννης Σαραντόπουλος, ενώ η Αλιμόνου βγαίνει για κρασί με κάποια φίλη της, συνήθως μετά από κάποια παράσταση.

Η yuμνή αλήθεια 

Λέγεται ότι κάθε τέλος σηματοδοτεί μια καινούρια αρχή στη ζωή, με την Τζίνα Αλιμόνου πιθανότατα να μη διαφωνεί με την παραπάνω ρήση. Στη ζωή της έδωσε πολλές φορές τέλος σε καταστάσεις που δεν τη γέμιζαν και άκουσε πολλά γι’ αυτό, όπως συνηθίζεται άλλωστε στην ελληνική σόουμπιζ. Οταν ένας φίλος της τη ρώτησε πρόσφατα αν για τις ανάγκες ενός ρόλου θα τολμούσε να εμφανιστεί yuμνή στο θεατρικό σανίδι, η απάντηση ήταν άμεση και θετική. Δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά, αγνοώντας ίσως και τα όσα θα ακούσει αν το πράξει, κουβαλώντας ακόμη το επίθετο Βαρδινογιάννη. 

Για την ίδια δεν είναι παρά μια σκηνή, ένας ρόλος και τίποτε περισσότερο, για το αδηφάγο κοινό όμως θα είναι το αλάτι και το πιπέρι της παράστασης, όσο καλή κι αν είναι ως ηθοποιός η Τζίνα. Προς το παρόν, όμως, είναι καθημερινά από το πρωί μέχρι το βράδυ με τα παιδιά της, παίζει με τα τρίδυμα και συζητάει με τη μεγάλη Ανδριάνα, ενώ παραμένει διακριτικά στο περιθώριο παρά το γεγονός ότι όλοι επιθυμούν μια συνέντευξη μαζί της μετά τα όσα έχουν γίνει γνωστά.

Ξέροντας από πρώτο χέρι πώς να χειρίζεται τη δημοσιότητα, η Τζίνα Αλιμόνου δεν προτίθεται, τουλάχιστον προς το παρόν, να μιλήσει για τον χωρισμό της με τον άνθρωπο που πριν από μερικά χρόνια χαρακτήριζε «δώρο Θεού». Θεωρεί ότι οφείλει να σεβαστεί τα όσα έζησαν μαζί όλα αυτά τα χρόνια της ευτυχίας, ξέροντας ότι η επόμενη μέρα μετά το τέλος αυτής της διαμάχης θα είναι η αρχή ενός νέου κεφαλαίου στην ούτως ή άλλως πολυτάραχη ζωή της, που θα μπορούσε άνετα να είναι ένα κοσμοπολίτικο όσο και πιπεράτο μυθιστόρημα.

Πηγή: http://ift.tt/2u7aRQ2 http://ift.tt/2u78Cw8

[frapedoypoli]

Αθόρυβα πλέον συνεχίζεται η... δικαστική διαμάχη ανάμεσα στον επιχειρηματία Παύλο Βαρδινογιάννη και την Τζίνα Αλιμόνου μετά τον αρχικό θόρυβο στα media μόλις έγινε γνωστός ο χωρισμός τους. Και μπορεί η αίτηση διαζυγίου που υπέβαλε ο πρώτος να έχει μακρύ δρόμο ακόμη μέχρι να συζητηθεί στις δικαστικές αίθουσες, πριν από λίγες ημέρες όμως βγήκε η πρωτόδικη απόφαση για τα ασφαλιστικά μέτρα που είχε καταθέσει εναντίον της συζύγου του. Σύμφωνα με αυτή, αναγνωρίστηκε στην κυρία Αλιμόνου ότι καλώς βρίσκονται μαζί της τα παιδιά στην Ελλάδα, απορρίπτοντας έτσι το αίτημα του κ. Βαρδινογιάννη να είναι μαζί του στην Αμερική. Οι συνήγοροί του, όταν τους κοινοποιήθηκε η απόφαση, κατέθεσαν έφεση η οποία θα εκδικαστεί τον ερχόμενο Οκτώβριο στο Εφετείο Αθηνών. Εάν δικαιωθεί ξανά η κυρία Αλιμόνου, η υπόθεση θα τελεσιδικήσει στον Αρειο Πάγο μετά τη δεδομένη νέα έφεση της πλευράς Βαρδινογιάννη. Και αυτό είναι μόνο η αρχή της δικαστικής διαμάχης ανάμεσα στο ζευγάρι, το οποίο όμως δεν έχει διαταράξει τις μεταξύ του σχέσεις αφού παραμένουν σε πολιτισμένο επίπεδο. Αλλωστε προτεραιότητα και των δύο είναι τα τέσσερα παιδιά τους, τα οποία φυσικά είναι πολύ μικρά για να αντιληφθούν ακόμη ότι οι γονείς τους χωρίζουν. Ο κ. Βαρδινογιάννης κινείται μεταξύ Αμερικής και Ελλάδας και ήδη μαζί με την κυρία Αλιμόνου και τα παιδιά τους έκαναν διακοπές λίγων ημερών στη Μύκονο πριν από λίγες εβδομάδες. Θεωρείται βέβαιο από το περιβάλλον τους ότι τις ερχόμενες εβδομάδες θα κάνουν όλοι μαζί διακοπές διάρκειας τουλάχιστον δύο εβδομάδων, ώστε να απολαύσουν οικογενειακά το φετινό καλοκαίρι, που είναι πολύ διαφορετικό από τα προηγούμενα. Σε ό,τι αφορά το διαζύγιό τους, θεωρείται σίγουρο από έγκριτους νομικούς κύκλους ότι θα είναι χρονοβόρο, αφού μετά το τέλος των ασφαλιστικών μέτρων που αφορούν το αν τα παιδιά θα πρέπει να μείνουν στην Ελλάδα με τη μητέρα τους, θα ανοίξει το θέμα της επιμέλειας, της διατροφής και της λύσης του γάμου. Οπως γίνεται κατανοητό, πρόκειται για ένα διαζύγιο που θα έχει διάφορα στάδια και επεισόδια μέχρι να μπουν οι οριστικοί τίτλοι τέλους και ο επιχειρηματίας και η ηθοποιός τραβήξουν ελεύθεροι πλέον χωριστούς δρόμους, οι οποίοι μέχρι πέρυσι το καλοκαίρι βίωσαν πολλές ευτυχισμένες ημέρες εντός κα�� εκτός Ελλάδας για δέκα χρόνια. Μόνο που τελικά στην περίπτωσή τους, όπως και σε τόσες άλλες, ένα παραμύθι με ωραία αρχή δεν έχει απαραίτητα και όμορφο επίλογο. Το χρονικό του διαζυγίου Φαινομενικά ήταν μια ήρεμη μέρα του περασμένου Νοέμβρη για την Τζίνα Αλιμόνου-Βαρδινογιάννη, η οποία βρισκόταν στο σπίτι με τα παιδιά της όταν χτύπησε το κουδούνι. Μετά από λίγα λεπτά κρατούσε στα χέρια της τα έγγραφα με την αίτηση διαζυγίου που υπέβαλε ο σύζυγός της Παύλος Βαρδινογιάννης, κίνηση που μάλλον αιφνιδίασε τη γοητευτική ηθοποιό. Οπως είπε σε πολύ στενή της φίλη κάποιες μέρες μετά, ήταν κάτι που δεν περίμενε παρά τα προβλήματα που είχαν προκύψει στον γάμο της τα τελευταία δύο χρόνια. Το βασικότερο από αυτά είχε να κάνει με τον τόπο διαμονής της οικογένειας, το οποίο δίχασε το ζευγάρι. Η Τζίνα Αλιμόνου επιθυμούσε να μείνουν όλοι μαζί στην Ελλάδα, ενώ ο σύζυγός της να επιστρέψουν στο Κονέκτικατ, όπου δραστηριοποιείται επαγγελματικά. Σύμφωνα με την πλευρά της, δεν σκεφτόταν το διαζύγιο με τον Παύλο, ευελπιστώντας ότι παρά τη διαφωνία τους για το πού θα μείνουν θα βρουν λύση. Τελικά κάτι τέτοιο δεν έγινε, αφού ο γνωστός επιχειρηματίας προχώρησε ένα βήμα πιο μακριά, φέρνοντάς τη, σύμφωνα με την πλευρά της, προ τετελεσμένων γεγονότων με την κατάθεση της αίτησης διαζυγίου. Σύμφωνα με αυτή, ο Παύλος Βαρδινογιάννης ζητά να λυθεί ο γάμος τους λόγω της διαφωνίας για την κοινή συζυγική ζωή τους, καθώς και της ψυχικής αποστασιοποίησης που έχει επέλθει μεταξύ τους. Για τους μη γνωρίζοντες την υπόθεση, πριν από την αίτηση διαζυγίου είχαν προηγηθεί τρία εξώδικα του επιχειρηματία στη σύζυγό του. Σε αυτά την καλούσε να επιστρέψει μαζί με τα παιδιά τους στις ΗΠΑ και στη μόνιμη κατ’ αυτόν κατοικία τους, ενώ η ηθοποιός επιθυμούσε η οικογένεια να έχει ως βάση την Ελλάδα. Οι ήπιες απαντήσεις της Τζίνας Αλιμόνου, η οποία δεν επιθυμούσε επ’ ουδενί να επέλθει οριστική ρήξη στον γάμο της με τον Παύλο Βαρδινογιάννη, αλλά να βρεθεί μια συμβιβαστική λύση που θα ικανοποιούσε και τις δύο πλευρές, δεν άλλαξαν γνώμη στον σύζυγό της. Εκείνος προχώρησε στην αίτηση διαζυγίου και ακολούθησαν τα ασφαλιστικά μέτρα κατά της συζύγου του, με βάση τη Διεθνή Συμφωνία της Χάγης που αναφέρεται σε «απαγωγή τέκνων» και προστατεύει τα παιδιά από φαινόμενα απαγωγής όταν οι δύο σύζυγοι δεν μπορούν να συνυπάρξουν σε μία χώρα, καθένας για τους δικούς του λόγους. Η δημόσια εμφάνιση στον Ρέμο και η ζωή μετά Τις τελευταίες εβδομάδες ο Παύλος Βαρδινογιάννης, που δεν φημίζεται για τις συχνές δημόσιες εμφανίσεις του, εθεάθη στο νυχτερινό κέντρο «Fantasia», στην παραλιακή, για να απολαύσει τον Αντώνη Ρέμο. Μαζί του είχε φίλους και φίλες, ενώ δίπλα του καθόταν η δημοσιογράφος Σάσα Σταμάτη, κολλητή του εδώ και χρόνια, με την οποία μιλούσε σχεδόν όλο το βράδυ. Η έξοδός του αυτή αποτυπώθηκε σε φωτογραφίες και ήταν μάλλον ένα δείγμα γραφής της νέας του ζωής, μετά το διαζύγιο με την Τζίνα Αλιμόνου. Η τελευταία παραμένει μια ιδιαίτερα γοητευτική γυναίκα, παρά το γεγονός ότι έχει εισέλθει πλέον στην τέταρτη δεκαετία της ζωής της και είναι μητέρα τεσσάρων παιδιών. Ασχολείται μαζί τους σχεδόν όλη τη μέρα και, όπως λένε φίλοι της, κάνει ελάχιστες εξόδους για ένα κρασί με φίλους ή για θερινό σινεμά. Πολύ δικός της άνθρωπος δεν έχει ξεχάσει το τηλεφώνημα που του έκανε μόλις παρέλαβε την αίτηση διαζυγίου. «Ο Παύλος μου ζήτησε να χωρίσουμε», ήταν τα λόγια της χωρίς να το έχει ακόμη συνειδητοποιήσει πλήρως εκείνες τις πρώτες ώρες που παρέλαβε τα χαρτιά. Αγνόησε, όπως λένε κάποιοι φίλοι της, τα τρία εξώδικα που είχε λάβει και αφορούσαν μόνο το πού θα μένουν τα παιδιά, πιστεύοντας ότι θα βρεθεί η ιδανική φόρμουλα επικοινωνίας ανάμεσα σε αυτή και τον Παύλο. Τελικά όμως το ζευγάρι δεν κατάφερε να αποφύγει τη δικαστική αντιδικία, κάτι που συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις παντρεμένων ζευγαριών, που παρά τις καλές προθέσεις τους για ανώδυνο χωρισμό καταλήγουν στο δικαστήριο. Πάντως, το ζευγάρι αυτή τη στιγμή βάζει πάνω απ’ όλα τα παιδιά του, φροντίζοντας ειδικά η μεγάλη τους κόρη να μην καταλάβει τίποτε – τα τρίδυμα άλλωστε είναι πολύ μικρά. Ο Παύλος Βαρδινογιάννης έρχεται ανελλιπώς κάθε μήνα από την Αμερική στην Ελλάδα περίπου για 10-15 μέρες προκειμένου να περνάει χρόνο μαζί με την οικογένειά του. Μέχρι στιγμής υπάρχει απόλυτη συνεννόηση σε ό,τι αφορά τα μηνιαία έξοδα των παιδιών και του σπιτιού ανάμεσα στους δύο συζύγους, κάτι που δείχνει ότι η επικοινωνία τους διατηρείται σε πολιτισμένο επίπεδο.   Παράλληλα, η Τζίνα Αλιμόνου έχει αρχίσει να σκέφτεται την επαγγελματική της επιστροφή, μετά από χρόνια αποχής, κυρίως στον χώρο του θεάτρου, χωρίς όμως να αγνοεί την τηλεόραση. Το σανίδι της σκηνής ήταν κάτι που της έλειψε πολύ στα χρόνια της μετοίκησής της στις ΗΠΑ μαζί με τον Παύλο Βαρδινογιάννη και τα τέσσερα παιδιά τους. Μέχρι να κλείσουν τα θέατρα έδωσε διακριτικά το «παρών» σε πολλές παραστάσεις, όπως στη «Μεγάλη Χίμαιρα» που την ενθουσίασε. Η ίδια άλλωστε δεν κρύβει σε στενούς φίλους της την επιθυμία να επιστρέψει από την ερχόμενη σεζόν στην υποκριτική, είτε στο θέατρο είτε στην τηλεόραση. Γι’ αυτό τον λόγο προσπαθεί να συναντάει ανθρώπους από τον χώρο με τους οποίους είχε χαθεί αναγκαστικά και συζητάει για κάποια πιθανή συνεργασία ώστε να τονωθεί ψυχολογικά. Παρόλο που δεν συζητάει ανοιχτά τη ρήξη στον γάμο της, έχει ομολογήσει σε στενό κύκλο φίλων ότι το μοναδικό πρόβλημα στη σχέση της με τον Παύλο ήταν η μετακόμισή τους στο Κονέκτικατ για δύο χρόνια. Παρά τις προσπάθειες που κατέβαλλε να προσαρμοστεί σε μια πόλη όπου από τις 4 το απόγευμα μετά δυσκολίας βλέπεις άνθρωπο να κυκλοφορεί στον δρόμο, ζορίστηκε πολύ, κυρίως ψυχολογικά. Ο μακρύς δρόμος του διαζυγίου Στο Κονέκτικατ το ζευγάρι είχε κοινωνικές επαφές με κάποιες ελληνικές οικογένειες που ζουν εκεί, ωστόσο ο τρόπος ζωής, οι ατέλειωτες ώρες ηρεμίας και η νοσταλγία για την Ελλάδα λειτούργησαν καταλυτικά όταν πέρυσι το καλοκαίρι επέστρεψε στην πατρίδα για διακοπές. Η Τζίνα Αλιμόνου ζήτησε από τον σύζυγό της στα τέλη Αυγούστου να μείνει με τα παιδιά στην Ελλάδα και να τον επισκέπτονται πολύ συχνά -ειδικά τις γιορτές-, όμως ο επιχειρηματίας τής ξεκαθάρισε ότι πρέπει να γυρίσουν στην Αμερική. Εκεί άρχισαν οι διαφωνίες μεταξύ τους, για να ακολουθήσουν τα τρία εξώδικα, η αίτηση διαζυγίου και τα ασφαλιστικά μέτρα που εκδικάστηκαν προ ημερών. Καταθέτοντάς τα ο Παύλος Βαρδινογιάννης κλήθηκε να πείσει το δικαστήριο ότι η συνήθης και μόνιμη κατοικία της οικογένειας είναι στο Κονέκτικατ, όπου και πρέπει να μείνουν τα παιδιά, και όχι στην Ελλάδα, όπως επιθυμεί η μητέρα τους. Σε ό,τι αφορά την εκδίκαση της αίτησης διαζυγίου, αυτή έχει προσδιοριστεί για το 2019, εκτός κι αν οι υπάρχουσες συνθήκες ανάμεσα στο ζευγάρι αλλάξουν προς το καλύτερο, κάτι όμως πολύ δύσκολο, όπως λένε οι καλά γνωρίζοντες την υπόθεση. Η οικογένεια Βαρδινογιάννη κρατάει ήπια στάση απέναντι στο θέμα, αφού είναι γνωστό άλλωστε ότι η λέξη «διαζύγιο» είναι ιδιαίτερα απεχθής στη γνωστότατη επιχειρηματική δυναστεία από την Κρήτη. Εδώ και μήνες όμως η Τζίνα Αλιμόνου και ο Παύλος Βαρδινογιάννης δείχνουν με τις κινήσεις τους ότι μετά από έντεκα χρόνια κοινής ζωής δεν μπορούν πλέον να συνυπάρξουν. Ο τελευταίος συναντάται συχνά με φίλους του για φαγητό, όπως ο Γιάννης Σαραντόπουλος, ενώ η Αλιμόνου βγαίνει για κρασί με κάποια φίλη της, συνήθως μετά από κάποια παράσταση. Η γυμνή αλήθεια Λέγεται ότι κάθε τέλος σηματοδοτεί μια καινούρια αρχή στη ζωή, με την Τζίνα Αλιμόνου πιθανότατα να μη διαφωνεί με την παραπάνω ρήση. Στη ζωή της έδωσε πολλές φορές τέλος σε καταστάσεις που δεν τη γέμιζαν και άκουσε πολλά γι’ αυτό, όπως συνηθίζεται άλλωστε στην ελληνική σόουμπιζ. Οταν ένας φίλος της τη ρώτησε πρόσφατα αν για τις ανάγκες ενός ρόλου θα τολμούσε να εμφανιστεί γυμνή στο θεατρικό σανίδι, η απάντηση ήταν άμεση και θετική. Δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά, αγνοώντας ίσως και τα όσα θα ακούσει αν το πράξει, κουβαλώντας ακόμη το επίθετο Βαρδινογιάννη. Για την ίδια δεν είναι παρά μια σκηνή, ένας ρόλος και τίποτε περισσότερο, για το αδηφάγο κοινό όμως θα είναι το αλάτι και το πιπέρι της παράστασης, όσο καλή κι αν είναι ως ηθοποιός η Τζίνα. Προς το παρόν, όμως, είναι καθημερινά από το πρωί μέχρι το βράδυ με τα παιδιά της, παίζει με τα τρίδυμα και συζητάει με τη μεγάλη Ανδριάνα, ενώ παραμένει διακριτικά στο περιθώριο παρά το γεγονός ότι όλοι επιθυμούν μια συνέντευξη μαζί της μετά τα όσα έχουν γίνει γνωστά. Ξέροντας από πρώτο χέρι πώς να χειρίζεται τη δημοσιότητα, η Τζίνα Αλιμόνου δεν προτίθεται, τουλάχιστον προς το παρόν, να μιλήσει για τον χωρισμό της με τον άνθρωπο που πριν από μερικά χρόνια χαρακτήριζε «δώρο Θεού». Θεωρεί ότι οφείλει να σεβαστεί τα όσα έζησαν μαζί όλα αυτά τα χρόνια της ευτυχίας, ξέροντας ότι η επόμενη μέρα μετά το τέλος αυτής της διαμάχης θα είναι η αρχή ενός νέου κεφαλαίου στην ούτως ή άλλως πολυτάραχη ζωή της, που θα μπορούσε άνετα να είναι ένα κοσμοπολίτικο όσο και πιπεράτο μυθιστόρημα.

Ένα παλάτι για τους κληρονόμους! Εικόνες χλιδής - Αυτή είναι η βίλα που τους αφήνει ο Μίνως Κυριακού...

Ένας από τους πρώτους επιχειρηματίας που...

Διαβάστε περισσότερα »

Πηγή: http://ift.tt/2tWjw7u http://ift.tt/2tWbT0N