#αλλά ναι αυτό που θέλω να πω είναι ότι είναι πολύ fandomable βιβλίο

[mousmoula]

psa: όσο πνίγομαι στις εργασίες και τις παρουσιάσεις και τα term paper proposals (που δεν ξέρω καν πώς τα λέμε στα ελληνικά, αν τα λέμε), αποφάσισα να ξεκινήσω να διαβάζω το the atlas six

ήμουν σε φάση, κάτι εύκολο για να βγει ο ιανουάριος/φεβρουάριος που ξέρω ότι θα μου βγάλουν την ψυχή

ναι εμ

i can already feel the insanity creeping up

οπότε αν με δείτε μέσα στις επόμενες μέρες να σπαμαρω ξέρετε τι συνέβη : )

[darkside-cookies]

Προσωπικά προτιμώ πολύ περισσότερο τις ταινίες από τις σειρές, γιατί νιώθω πως είναι, προφανώς όχι πάντα, ένα πιο δυνατό καλλιτεχνικό statement. Δεν μου αρέσει να αρχίζω μια σειρά και να ξέρω πως έχει άλλα 100 επεισόδια, να ξέρω πως οι μισοί χαρακτήρες από την πρώτη σεζόν δεν θα έχουν σημασία στο τέλος και πραγματικά μισώ όταν νιώθω τους writers της σειράς να κάνουν manipulate τα συναισθήματα μου για να διψάω για το επόμενο επεισόδιο. 1/2

Από την άλλη οι ταινίες νιώθουν περισσότερο σαν ένα κομμάτι της ψυχής ή του οράματος του δημιουργού τους και μπορούν να σε χτυπήσουν πολύ πολύ δυνατά. Οι σκηνές τους και ο διάλογος ακριβώς επειδή είναι -120 λεπτά μένουν μαζί σου για καιρό και έτσι συνδέεσε με τους χαρακτήρες, αλλά έχεις επίσης αρκετό χώρο ώστε να φανταστείς εσύ παραπάνω πτυχές των χαρακτηριστικών τους και πως θα συμπεριφέρονταν σε διάφορες καταστάσεις. 2/2

  Θα σου πω, το post αυτό το έκανα επειδή σκεφτόμουν να δω ξανά το inception. Προχθές καθόμουν στο ao3 και κοίταζα γύρω-γύρω στα tags και κάποια στιγμή μπήκα τυχαία στο tag του inception και ήμουν κάπως σε φάση "πως γίνεται αυτό να έχει 10k fanfics", εννοώ βγήκε το 2010 και δέκα χρόνια είναι πολλά όπως και να το κάνουμε αλλά ήταν μια ταινία 150 λεπτών, δηλαδή μου φαίνεται τόσο περίεργο. Νομίζω το ζήτημα με τις ταινίες είναι ότι ουσιαστικά κάνεις μια σύμβαση μαζί τους για αυτές τις δυο ώρες που τις βλέπεις και μετά σηκώνεσαι και βγαίνεις από το σινεμά - εντάξει, προφανώς και θα τις σκεφτείς και θα τις αναλογιστείς αργότερα, αλλά ουσιαστικά βρίσκεσαι μαζί τους μονάχα για αυτές τις δυο ώρες. Οι σειρές, ειδικά όταν έχουνε πολλά επεισόδια ή είναι πολλές σεζόν, σου ζητάνε να κρατήσεις τη σύμβαση σου μαζί τους για περισσότερο: όχι μόνο αυτή τη μία ώρα που θα δεις το επεισόδιο, αλλά και στις ενδιάμεσες ώρες που θα περιμένεις για τη συνέχεια. Οπότε μου φαίνεται πολύ πιο εύκολο να αναπτυχθεί fandom από πλευράς ότι έχεις μια επαφή με τη σειρά που μπορεί να κρατήσει έως και χρόνια, ενώ με μια αυτόνομη ταινία (που δεν είναι μέρος μιας σειράς ταινιών όπως τα james bond για παράδειγμα, ή δεν είναι adaptation από κάποιο βιβλίο ή κόμικ όπως το mcu) η επαφή σου κρατάει το πολύ λίγες ώρες. Το ότι το βρίσκω περίεργο δεν σημαίνει προφανώς πως δεν γίνεται, επειδή από ό,τι κατάλαβες ο προβληματισμός μου ξεκίνησε ακριβώς επειδή διαπίστωσα πως γίνεται. Επίσης νομίζω αυτό που δίνει πιο πρόσφορο έδαφος με τις σειρές (πέρα από το χρόνο και το μέγεθος του content) είναι πως συνήθως στις ταινίες λες μια ιστορία, ενώ στις σειρές φτιάχνεις έναν κόσμο, επειδή μπορείς να δώσεις πολύ περισσότερες λεπτομέρειες και πληροφορίες και να έχεις διαφορετικές ιστορίες που να τρέχουν μέσα στην ίδια σειρά. Αλλά ναι, καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις ότι, ειδικά αυτό το ότι σου δίνουν περισσότερες δυνατότητες να φανταστείς πτυχές των χαρακτήρων. Τώρα θέλω να κάνω μια έρευνα να δω τι φανφικ υπάρχουν σε fandom από ταινίες επειδή νιώθω πως θα είναι κυρίως aus.