#ηθελα να ξερα γιατι βαζω αναλυτικα ταγκς στα ελληνικα

[gemsofgreece]

https://ardin-rixi.gr/archives/251402 https://ardin-rixi.gr/archives/251403

Βρήκα αυτό το εξαιρετικό άρθρο και θα ήθελα τη γνώμη σου για όσα λέει, πέρα από τα ενδιαφέροντα και επίκαιρα για την Ουκρανία είναι λες και γράφτηκε για την κατάσταση στην Ελλάδα πλην εξαιρέσεων δευτερεύουσας σημασίας. Απλά και κατανοητά εξηγεί την κατάσταση που υπάρχει σε μας και σε πολλές άλλες Ανατολικοευρωπαϊκες χώρες και όσα προσπαθούμε να εξηγήσουμε αλλά μας πνίγουν τις φωνές δυτικοί των “μεταμελημένων αυτοκρατοριών” , είτε με αγνές είτε ιδιοτελείς προθέσεις. Ένα πράγμα ειδικά που θα ήθελα τη γνώμη σου στο πλαίσιο όσων λέει, είναι το κομμάτι που μιλάει για “χρυσή εποχή” και “επαναλήψεις” διότι η εμπειρία μας δεν έχει σχέση με δυτικών/ρώσων ούτε Ουκρανών (πχ έχουμε απ την μία δυτικούς να προσπαθουν να οικειοποιηθούν τις αρχαίες χρυσές μας εποχές επειδή λεει ειναι αυτοί οι απογονοι των προγόνων μας -μη χέσω, απ την άλλη ρώσους να προσπαθούν να οικειοποιηθούν τις βυζαντινές χρυσές μας & την πρωτοκαθεδρία στην ορθοδοξία ως “τρίτη ρώμη” ταχα μου) εξού και η νοσταλγία και η άμυντικότητά μας.

Υ.Γ. ελαφρώς εκτός θέματος: Οι γερμανοί κλέψανε αρχαίο συμβολο και τ ονόμασαν σβ@στικ@, οι ρώσοι τον δικέφαλο αετό, οι τούρκοι το βυζαντινό άστρο και ημισέληνο, κανένας αλλος σκοπεύει να κλέψει κανα άλλο σύμβολο να το κάνουν το “δικό τους” ή ντάξ τελειώσαμε;

ΤΕΛΟΣ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ

Re: 

Όντως πολύ ενδιαφέρον άρθρο και μορφωτικό σχετικά με την ταυτότητα της Ουκρανίας αλλά και τον τρόπο που οι ίδιοι οι Ουκρανοί την αντιλαμβάνονται.

Όπως εντόπισες και εσύ, αν και γενικά μπορούμε να σχολιάσουμε τις ομοιότητες, υπάρχουν και αρκετές διαφορές μεταξύ της Ουκρανικής και Ελληνικής εμπειρίας που κατά την γνώμη μου δεν είναι και ακριβώς δευτερεύουσες. Έχουμε από τη μία την Ουκρανία που μέσα από την παράδοση και τη λογοτεχνία της προσπαθεί να διατηρήσει την ταυτότητα της απέναντι στην ενεργή απειλή της Ρωσίας και τον - εγώ θα έλεγα - νεωτεριστικό αντιρωσικό οίκτο της Δύσης, αλλά παράλληλα αποστρέφεται το παρελθόν, διότι εκείνο συχνά ήταν για τους Ουκρανούς ακόμα χειρότερο. Αυτό λέει ο Ουκρανός αρθρογράφος τουλάχιστον, ελπίζω να τα κατάλαβα σωστά.

Από την άλλη, η Ελλάδα μπορεί να ανήκει στο σύνολο των μετα-αποικιακών κρατών, αλλά δεν είναι κλασικό παράδειγμά τους. Μια διαφορά είναι ότι οι ίδιοι οι κάτοικοι της φέρονται να έχουν κουλτούρα με αποικιοκρατική ή αυτοκρατορική κληρονομιά, την οποία τιμούν σε γενικές γραμμές (υπάρχουν βέβαια εσωτερικές τριβές). Υπάρχουν πολλά "παρελθόντα" για τους Έλληνες και κάποια είναι σχετικά αποκρουστικά (Οθωμανική Αυτοκρατορία) ενώ άλλα είναι αξιομνημόνευτα (Κλασσική εποχή, οι καλές εποχές του Βυζαντίου κλπ). Είναι ενδιαφέρον να διαβάσεις προπαγάνδα γειτονικών λαών για τους Έλληνες κατά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι άλλοι λαοί έβλεπαν τους Έλληνες σαν πολιτισμικούς μικρο-κατακτητές που ενεργούσαν εναντίον των άλλων Χριστιανών εκμεταλλευόμενοι την αδιαφορία των Τούρκων. Φυσικά εδώ πρέπει οπωσδήποτε να θυμόμαστε ότι πρόκειται για προπαγανδιστικά κείμενα των βαλκανικών πολέμων που προφανώς εξισώνουν την ιστορική επιρροή του Ελληνισμού στην Ορθοδοξία με συνειδητοποιημένες ιμπεριαλιστικές στρατηγικές, αλλά από την άλλη δείχνει ότι οι υπόλοιποι Χριστιανοί υποτελείς της αυτοκρατορίας σε γενικές γραμμές θεωρούσαν ότι οι Έλληνες διατηρούσαν την κουλτούρα τους διακριτή ευκολότερα από εκείνους, και αυτό ίσως δημιουργούσε πικρία. (Εννοείται ότι επικεντρώνονταν στην ισχύ των Φαναριωτών και των Ελλήνων των μικρασιατικών παραλίων και αγνοούσαν τα βάσανα των Ελλαδιτών και ύστερα των Ποντίων και γενικά όλων των υπολοίπων, που δε διέφεραν από τα δικά τους, γιατί αυτό δε θα συνέφερε την προπαγάνδα.)

Εν πάσει περιπτώσει, για όλους αυτούς τους λόγους οι Έλληνες δεν αποστρέφονται το παρελθόν τους με τον τρόπο που το κάνουν οι Ουκρανοί (πάντα σύμφωνα με το άρθρο). Εκείνοι πρέπει τώρα για πρώτη φορά να πείσουν τον κόσμο για την διαφορετική ταυτότητά τους, την ξεχωριστή από την Ρωσία οντότητα, και ταυτόχρονα να πείσουν για όσα μπορούν να προσφέρουν στον πολιτικό, πολιτιστικό, τεχνοκρατικό και οικονομικό διάλογο. Οι Έλληνες, έχοντας την ευλογία και κατάρα να έχουν μεγάλα κομμάτια της κουλτούρας τους μονίμως στα φώτα της σκηνής, αρκεί περισσότερο να επαναδιεκδικήσουν την κυριότητά τους πάνω τους παρά να δημιουργήσουν μια εικόνα εξ ολοκλήρου καινούρια προς τον κόσμο. Υπό αυτήν την έννοια, το έργο των Ελλήνων θα έπρεπε να είναι ευκολότερο.

Με άλλα λόγια, η Δύση και όλοι οι ισχυροί του κόσμου δεν ξέρουν πολλά για την Ουκρανία ακόμα, διότι πάντα υπήρχε στην σκιά της Ρωσίας, που τους φόβιζε και τους απομάκρυνε. Και γνήσιο ενδιαφέρον δεν υπάρχει, πρέπει οι Ουκρανοί να τους το εμπνεύσουν. Οι Δυτικοί έχουν δείξει όσο ενδιαφέρον χρειάζεται για μια χώρα που βάλλεται από την "κακή" Ρωσία και άρα μπορεί στην ανάγκη να γίνει τώρα προτεκτοράτο της δυτικής επιρροής και πρόσβαση σε πολλά αγαθά του πρωτογενούς τομέα (η αγροτική παραγωγή είναι η υπερτεράστια δύναμη της Ουκρανίας και ο βασικός λόγος που οι Δυτικοί υποκρίνονται ότι νοιάζονται). Αλλά πέρα από αυτό, οι Δυτικοί δεν γνωρίζουν πολλά για την Ουκρανία, για τις εθνικές και πολιτικές ισορροπίες αυτής με την Ρωσία, και άρα αμφιταλαντεύονται ως προς τον ποιο βαθμό αξίζει να επέμβουν.

Στην πραγματικότητα, το ενδιαφέρον για την Ελλάδα είναι μεγαλύτερο και θα μπορούσε να είναι ακόμα περισσότερο αν οι Έλληνες ήταν καθόλου ικανοί να το προκαλέσουν. Πέρα από τον ουσιώδη πολιτισμικό παράγοντα, στον οποίο για κάποιο λόγο η Δύση έχει επενδύσει πολλά, υπάρχουν και αλλά γεωπολιτικά, συμμαχικά και εμπορικά (ναυτιλιακά) κριτήρια που θα μπορούσαν σίγουρα να κάνουν την Ελλάδα έναν δυναμικότερο παίκτη στην ευρύτερη περιοχή.

Στο πρόσφατο παρελθόν της, η Ελλάδα ήταν πιο "επιθετική" στις στρατηγικές της απ' ό,τι είναι σήμερα. Ξεκίνησε τις συμμαχίες και αναζήτησε ενεργά τη συμμετοχή της σε αυτές και μέχρι που έπαιρνε ενεργά μέρος σε πολέμους που δεν ήταν δικοί της, υπό την βλέψη ιστορικών εδαφών με σημαντικούς Ελληνικούς πληθυσμούς. Γι' αυτόν το λόγο, στους Τούρκους έχει περάσει η προπαγάνδα ότι η Ελλάδα είναι "επιθετικό" κράτος, αν και σε εμάς βέβαια και μόνο η σκέψη φαντάζει γελοία. Δεν σκέφτονται τα περί ιστορικότητας ή τους μεγάλους ελληνικούς μικρασιατικούς πληθυσμούς αλλά πώς στο καλό μια μικροσκοπική χώρα έπαιρνε σερί τους πολέμους για να πάρει εδάφη από την "τρανή"αυτοκρατορία. Τους φαίνεται ακραία προκλητικό και, εδώ που τα λέμε, ενείχε όντως ΤΡΕΛΟ ρίσκο. Η Ελλάδα του τώρα όμως δεν έχει σχέση με την Ελλάδα ούτε καν των 100 χρόνων πριν.

Φυσικά με όλα αυτά δεν εννοώ ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει επιθετική, ούτε ότι πρέπει να επαναδιεκδικήσει την κυριότητά της πάνω στα παγκοσμιοποιημένα πολιτιστικά της στοιχεία με επιθετικότητα. Αυτό που λέω είναι ότι πρέπει να το κάνει με φυσικότητα και αξιοπρέπεια και σεβασμό απέναντι στον εαυτό της και τους άλλους. Η ουσία αυτών που λέω είναι ότι η Ελλάδα μπορεί να έχει υπάρξει θύμα άλλων μεγαλύτερων δυνάμεων αλλά ο μεγαλύτερος δυνάστης της είναι οι ίδιοι της οι κάτοικοι. Η Ελλάδα φέρει πολλά εφόδια για να δυναμώσει ή ανακτήσει τη φωνή της, σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον! Δεν χρειάζεται να δώσει έναν αγώνα τόσο σκληρό όσο η Ουκρανία ή άλλες μετα-αποικιακές χώρες που τώρα προσπαθούν να προσδιοριστούν εντελώς απέναντι στην αδηφάγα και αφομοιωτική Δύση. Έχει λίγο από δύση μέσα της εγγενώς και η ίδια, άλλωστε.

Το να κλαίγονται οι Έλληνες διαρκώς σαν αιώνια θύματα, δεν είναι ούτε εντελώς ιστορικά ακριβές αλλά ούτε και κάτι που θα κάνει τους άλλους να μας πάρουν σοβαρά. Το πολύ πολύ να μας πάρουν για λούτρινα αρκουδάκια και να μας κάνουν ό,τι θέλουν με τη δικαιολογία της "προστασίας". Ουσιαστικές διακρατικές σχέσεις υπάρχουν μόνο όταν οι συνεισφορές είναι αμοιβαίες. Δε μπορεί η Ελλάδα να κάθεται κούκος και να λέει "τιμήστε τον πολιτισμό μου και σώζετέ με κάθε φορά που έχω ανάγκη". Η Ρομαντική περίοδος έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Και τώρα θα μου πεις, και πως θα τα κάνει όλα αυτά η Ελλάδα. Ε λοιπόν, όλα ξεκινάνε από το να έχεις σωστούς ηγέτες, οι οποίοι αναδεικνύονται μόνο όταν ο λαός είναι συνειδητοποιημένος ως προς το πώς πρέπει να ενεργήσει. Ο σωστός πολιτικός ηγέτης κοιτά να κάνει τη χώρα του κόμβο ανάπτυξης, διαφάνειας και οικονομικής και πολιτιστικής προόδου, με αξιοπρέπεια και σαφή όρια, αλλά με φιλικότητα και όχι δουλικότητα, και σίγουρα όχι επιθετικότητα ή απομόνωση. Και όταν αναβαθμίσει τα εσωτερικά της χώρας, αυτό της δίνει ώθηση, επιχειρήματα και δίχτυ ασφαλείας να διεκδικήσει μεγαλύτερη επιρροή και στα εξωτερικά ζητήματα. Κι όταν μια χώρα έχει εσωτερική σταθερότητα και εξωτερική επιρροή στο παρόν, έχει πλέον μεγαλύτερες δυνατότητες να επαναδιεκδικήσει την κυριότητα στο παρελθόν της και να διασφαλίσει την επιδραστικότητα στο δικό της και το ευρύτερο μέλλον.

Πάντως από τη μια στιγμή στην άλλη δε γίνεται. Απλά η διαφορά είναι ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να κινήσει προς αυτήν την κατεύθυνση δεκαετίες τώρα, αντ' αυτού κλωτσάει συνεχώς τα προαναφερθέντα διευκολυντικά εφόδια στη μούρη.