#θυμαμαι τα παντα

[portokali]

εντωμεταξυ ειδα το all of us strangers με την ξαδερφη μου και κατα τη διαρκεια της προβολης η κυριαρχη σκεψη στο μυαλο μου ηταν τι κι αν... αυτο αλλα σπυρος απο το παρα πεντε αυ και κρατηθηκα παλικαρισσια να μη γυρισω να της το πω γιατι μπορει να καταλαβαινε τις λεξεις που θα της ελεγα αλλα αυτο δε σημαινει οτι δε θα νομιζε πως μου εχουν λασκαρει καμποσες βιδες. που ειναι η αντιδραση που περιμενω να εχει οποιοδηποτε ισσοροπημενο ατομο βτγ. γιατι μου ΕΧΟΥΝ λασκαρει βιδες

[nofuckinlabels]

Τα ατομα που επιλεγουμε ακομα και τα φλερτ που δεν εξελίσσονται, αν εστιασεις ειναι στιγμες εστω και δευτερολεπτων που το ατομο αυτο ενσαρκωσε το για παντα. Θα χαμογελαω παντα οταν σκεφτομαι τον τροπο που καποιος αγαπουσε την φωνη μου ή με επαιρνε τηλεφωνο καθε μερα την ιδια ωρα για να με ακουσει. Οταν σκεφτομαι καποιον που ειχε μαθει οτι οταν λεω καληνυχτα θελω πρωτα μιση ωρα μονη μου πριν κοιμηθω στα αληθεια. Θα χαμογελαω οταν σκεφτομαι με ποσο αθωο τροπο πιστευα καποτε οτι καποιος ειναι το αλλο μου μισό. Οταν θυμαμαι το προσωπου καποιου οταν του εκανα εκπληξη στην αθηνα μετα απο τις διακοπες. Καποια θυμωμενα σαγαπω που ειπώθηκαν την στιγμη που μαραίνονταν και αναβιωσαν -ακομα και να μην ισχυαν- θυμαμαι ολα οσα εκαναν τα πνευμονια μου να γεμισουν με οξυγονο καποτε και κρατω αυτο απο τους ανθρωπους.

Απαιτει δυναμη να μαθεις να χαμογελας. Να κοιτας το παρελθον και να εστιαζεις στις στιγμες που τα ματια σου κλειναν αθελα σου

Σιγουρα υπαρχει ενα ατομο στην ζωη μας που επισκιαζει ολα τα προηγουμενα και ολα τα επομενα. Καποιος που κανει τα παντα να μοιαζουν φθηνες απομιμήσεις ενος συναισθηματος που υπαρχει μονο στα χειλη του.

Ωστόσο ειναι σημαντικο να βλεπουμε ολα εκεινα τα ατομα που μας εκαναν εστω και με εφημερο τροπο χαρουμενους

Μονο τοτε αυτος ο ανθρωπος « τυφώνας» θα μπορει να αγαπηθει οπως του αξιζει . Δεν θα συγκρινεται με μετριότητες αλλα με κατι ομορφο και θα εξακολουθει να τις μηδενιζει

[xehasmenesithakes]

οταν αισθανεσαι πως ειχες βρει τον ανθρωπο σου ομως οι συνθηκες των ζώων σας δεν σας ευνοούν πλεον για να ειστε μαζι, τι κανεις ; εχουν περασει 4+ χρονια απο οταν τον γνωρισα. 2+ χρονια απο οταν χώρισαν οι δρομοι μας. τον σκεφτομαι πολυ συχνα αν οχι καθε μερα. κι ας εχω βιωσει νεους ανθρωπους, αισθανομαι ακομα την ελλειψη του και ξερω πως μπορω να ζησω με αυτην, ομως υπαρχει εκει αυτο το κενο, μου ειναι οικείο. υπαρχει μεσα μου. σε λεξεις και εκφράσεις. υπαρχει ακομα σε κομματια που ακουω. ειναι ομορφο μεν, ματαιόδοξο δε. νοσταλγώ οσα ζησαμε και μου αφηνει μια γευση ευτυχίας αυτο. νιωθω τυχερη που το εζησα αυτο μαζι του. κι ας χώρισαν οι δρομοι μας υστερα. κι ας ημουν σιγουρη τοτε πως δε θα χωρίζαν ποτε. ισως στην πραγματικοτητα να μη χώρισαν, αφου καθε μερα τον αισθανομαι και υπαρχει μεσα μου. θα τον θυμαμαι μεχρι να πεθάνω, το ξερω. και αν ποτε δε μας δωθεί μια ακομη ευκαιρια, θα συνεχισω να τον αγαπαω απο μακρια, μεχρι να παγωσει ο ήλιος.

Ειναι ακραιο γιατι πραγματικα το χω βιωσει αυτο που βιωνεις.Θα μπορουσα να το χα γραψει αυτο.Ξερω πως ειναι να λειπει ενας ανθρωπος απο τη ζωη σου και συ να τον βιωνεις τοσο ενεργητικα μεσα στο μυαλο σου που να ναι σαν να μην εχει φυγει ποτε.Ειναι απιστευτο το πως καποιοι ανθρωποι χαραζονται μεσα μας αλλα και το ποσο μας διαμορφωνουν.Ξερεις μεσα σε ολη αυτη τη παρανοια του να βιωνεις εναν ανθρωπο που ειναι απων,ειναι οτι οτι αισθανεσαι ειναι μονο δικο σου και αδυνατο να το μεταδωσεις.Δεν ξερω τι σας χωρισε αλλα οι συνθηκες παντα θα αλλαζουν,ειναι σαν τον αερα στα πανια,μπορει να φυσιξει και κοντρα.Οι σχεσεις ειναι πολυ ευαισθητο πραγμα.Η αγαπη ομως η αληθινη αγαπη ειναι η υπερτατη δυναμη η αγαπη ειναι τοσο ανθεκτικη και υπομονετικη.Η ζωη ειναι περιεργο πραγμα φιλε,τρομακτικο πραγμα οι συμπτωσεις.Εγω θα σου πω να αγκαλιασεις αυτο που αισθανεσαι μη το πολεμας οσο ματαιο μπορει να γινεται ανα καιρους αλλα συγχρονως να ζεις στο παρον οποιο ειναι αυτο και ποτε δε ξερεις πως τα φερνει η ζωη.

[incurablydreamy]

2024 λοιπον.....

για μενα σιγουρα,χρονια αλλαγων,χρονια επανορθωσης για οσα εζησα..

Λενε,για μας τους υπερδοτικους ανθρωπους,πως οταν δινεις,ξαναγεμιζεις.....δεν θα πω σε καμια περιπτωση πως δεν ισχυει αλλα τυχαινει πως οταν περνας το οριο της δοτικοτητας,καπου χανεσαι και αδιαζεις.....

Απο το 2021 με θυμαμαι σε μια διαρκη αναζητηση περιπετειων.Ανακαλυψα ολη την πολη μου,απο τα βορεια στα νοτια,απο τα δυτικα στα ανατολικα.Γνωρισα πολλους διαφορετικους ανθρωπους,μερικοι απο αυτοι υπεροχοι αλλα εφημεροι,αλλοι πολιτιμοι για μενα μεχρι κι σημερα, κι αλλοι καθοριστικοι για το ατομο που ειμαι σημερα...

Πονεσα,εκλαψα,ερωτευτηκα,αφιερωθηκα,αγαπησα,νοσταλγησα,ενθουσιαστηκα....κι πιστευω πως αυτος ο κυκλος συναισθηματων δεν θα παψει να με ακολουθει και ουτε κι θελω ειναι η αληθεια....γιατι ετσι ειναι η ζωη και εμαθα να αγαπω και να εκτιμω και τις ζορικες μερες και παντα να ψαχνω για τις καλυτερες!

Το 2024 λοιπον.....θα προσπαθησω να με φροντισω,να με αγαπησω και να ξαναγεμισω τις "μπαταριες" μου για νεες περιπετειες!

κι η συμβουλη μου;

/να σε βαζεις προτεραιοτητα!/

[vrwmikh-texnh]

Να αγαπατε τους δικους σας ανθρωπους,τα κατοικιδια σας να μην τους αφηνετε να αμφιβαλουν.Να τους φιλατε ,να τους αγκαλιαζετε...γιατι δεν ξερετε ποτε θα ερθει η ωρα που δε θα τους ξαναδειτε.

Θα σε θυμαμαι για παντα μικρε.

Σε αγαπαω.🐈

[pws-skata-empleksa-pali]

Εχουν περασει 4 χρονια απο τοτε που γνωριστηκαμε. Εχουν συμβει πολλα απο τοτε που σταματησαμε να μιλαμε. Προχωρησες εσυ, προχωρησα κι εγω, μα καθε χρονο τετοια εποχη σε θυμαμαι. Οχι οτι σε ξεχασα ποτε. Μου λειπεις. Μου λειπουν οι συζητησεις μας, οι ατελειωτες ωρες σε βιντεοκλησεις, γιατι σε κανεναν μας δεν αρεσαν τα μηνυματα. Μου λειπει να σε ακουω να μιλας γι'αυτα που σε παθιαζουν, για τα τραγουδια που αγαπας και μ' εκανες να τα αγαπησω κι εγω (αν και πλεον δεν μπορω να τα ακουσω). Μου λειπουν τα χαζα αστεια σου και τα πειραγματα σου, ακομα και η γκρινια σου. Δε σου ειπα ποτε οτι σ'ερωτευτηκα γιατι ηξερα οτι δε νιωθεις το ιδιο. Μα νομιζω πως εχω αναγκη να στο πω. Δεν ξερω αν θα εχω ποτε την ευκαιρια αλλα αν το δεις, να ξερεις πως παντα θα εισαι η αδυναμια μου και παντα θα εχεις μια θεση στην καρδια μου.

[missdevildoll]

I thought we had a deal

Ποτε δεν θα καταλαβω τι εψαχνες εκεινο το βραδυ που ξημερωσαμε παρεα στα κινητα μιλωντας απο τιντερ. θα μου πεις ΚΑΛΑ ΤΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΕΙΧΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΝΤΕΡ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙΣ?

οχι ...

ειναι ενα σαιτ γνωριμιων αλλα ποτε δεν ξερεις ποιον θα γνωρισεις και πως θα σε επηρεασει. μπορει να πεσεις και στο χειροτερο καθαρμα και να βρεθεις και παντρεμενη και δυστιχισμενη και ολα.

εγω βρεθηκα μαζι σου και απο τοτε δεν μπορω να ξεχασω την πρωτη μας φορα. την πρωτη μας φορα με φιλησες, τρια χρονια τωρα ομως ουτε που με φιλας... ηταν λες και μου χαρισες εκεινο το φιλι για να το θυμαμαι σαν πρωτο και τελευταιο. μονο μπαινεις μεσα μου . και με αφηνεις τοσο αδεια καθε φορα. αδεια γιατι με γεμιζεις για λιγο και μετα το περνεις πισω. ψαχουλευω σταχτες , σκουπιδια, σκονες, αποτσιγαρα να βρω λιγη αγαπη ? λιγο ερωτα? ενα χαδι ? στο σεξ? ειμαι μονο ενας σακος του μποξ για σενα για να ξεφευγεις καθε τετραμηνο ισως... ισως η ποικιλια που ψαχνεις σε μενα να την θες μονο 3 φορες τον χρονο. εγω ομως ψοφαω καθε μερα. για το καθε μερα για το ακομα λιγο . μπας και με φιλησει μπας και με αγαπησει . μπας και καταλαβει . εννοειται ειμαι αρρωστη / τοσο αρρωστη που δεν ξερω τι να κανω. δεν θα κανω εγκλημα παθους δεν εννοω αυτο... ουτε θα κοψω τις φλεβες μου απο την αποριψψη σου .. αλλα θελω να ξεχασω και ουτε οταν σε ξεχναω δεν μπορω να σε ξεχασω. ακομα και αν μην μιλαμε. ακομα και αν εισαι χαμενος στα δικα σου.. πως μπορω απλα να σε ξεχασω χωρις να σε φορτωνω με περισια συναισθηματα που δεν τα χρειαζεσαι απο μενα. δεν τα θες απο μενα. δεν σε νοιαζει αν σε θελω η οχι . και γιατι να σε νοιαζει. ουτε εγω νοιαζομαι για αυτους που καιγονται για μενα οσο εγω καιγομαι για σενα... λογικα και εσυ καιγεσαι για μια αλλη που δεν καιγεται για σενα και ετσι γιναμε σταχτη και μπουρμπερι καψε απο εδω καψε απο εκει . μα ειμαστε δυο φωτιες μωρο μου και οταν με ακουμπας με αναβεις περισσοτερο με φουντωνεις με εξοργιζεις με γεμιζεις λαχταρα. ..γιατι να μην το εχω καθε μερα. γιατι να μην μπορω να αγγιξω αυτην την παλαμη. αυτα τα δαχτυλα γιατι δεν μπορουν ουτε για μια στιγμη μικρη να ειναι δικα μου ? γιατι να μην μπορω να προχωρησω ? εχω βαλει ποσους στο κρεβατι μου μετα απο εσενα και σχεσεις και σεξ.. και παντα ακομα και μαζι τους σκεφτομαι εσενα. ακομα και οταν κλαιω για αυτους σκεφτομαι εσενα. ποσο σκατα τα εκανα να ειμαι σε μια σχεση για να σε ξεχασω μπας και πορωθω με αλλον? μπας και ειναι ψυχωση και απλά αλλαξει παππουτσια να φυγει απο τα δικα σου ποδια το κοπροσκυλο της αγαπης μου που σκουζει λυσσα. συγχωρεσε με που σε σκεφτομαι τοσο πολυ και τοσο συχνα. συγγνωμη που θελω να σε φιλησω και να σε αγκαλιασω. συγγνωμη που απεκτησα τοσα θρασυ συναισθηματα χωρις να μου εχεις δωσει ανταποκριση η αφορμη να τα εχω. σε ευχαριστω για την καλοσυνη σου και ποσο επιηκεις εισαι μαζι μου . σε ευχαριστω που υπαρχεις ας υπηρχα μονο σαν αερας γυρω σου και ας μην ημουνα μοναχα μια τρυπα. ας ημουν ο ηλιος που θα σε ελουζε τα πρωινα και το φεγγαρι που θα σε προσεχε στα σκοτεινα. Ας ημουν η αδεσποτη γατουλα που θα φροντισεις.. δεν θελω να ειμαι αλλο ανθρωπος. ντρεπομαι . δεν σου αξιζω . δεν σε γεμιζω.

[einai-asteio-den]

Όσο περνούν τα χρόνια Περνούν κι οι φιλοι μου Η παραλία μας άδειασε Δε μας χωράει το σπίτι πια Η παραλία μας εγινε μια γκρι πολυκοσμία Αφιλόξενη Μικρό έντομο με πολλά ποδαράκια που με τρώει απο μέσα Όσο περνούν τα χρόνια Δεν περνούν τα άγχη Τελευταια ειμαι σιγουρη Πως δεν τελείωσε η παιδική μας ηλικια Πως καπου Ολα θα τα ξαναζήσουμε Ολα είναι κύκλος δε λένε; Ποιοι λένε και τι Περνούν τα χρόνια Κι οι άνθρωποι που δε θα ξαναδώ Βαρύ γκρι ψηλό κύμα Γεματο πετραδακια Που με ανακατεύει Και με χτυπάει στα βράχια

δεν ειναι κει πάντα το χέρι του Γιώργου να με σωσει.

Το σώμα μας πονάει Και τα ναρκωτικά Δεν κάνουν δουλεια Δουλειά κανουμε εμεις Γι αλλους Με σκυμμένο κεφάλι Και ρομποτικά χαμόγελα Παγίδες για γατες Και παγωμένα κορμακια που θαβω κατω απο σπόρους Ελπίζοντας πως δεν ειναι μονο αυτο Δε ζήσαμε μονο γι αυτό.

Τελευταία θυμαμαι την τελευταία φορά Πού σε είδα Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου πως, Που έφυγες Δεν πόνεσα Πια στην παραλία μας Τ�� μενού έχει ψέματα χασούρα αλγκοφρεν Χοντροειδεστατους μαλακες Που ξεντεριαζουν ψάρια Θα προσπαθώ παντα να γράψω Τη νεκρολογία σου Ή Θα σταματήσω να πηγαίνω σ αυτη την παραλία δε θα ναι ποτε ίδια Η ξύστρα τα βράδια γυρνα στο σημείο σου Αναρωτιέμαι αν σε ψάχνει κ αυτη Μανιωδώς Ή αν τα ναρκωτικά τελικα δουλεύουν Κι αν θα δουλέψουν ποτε Τοσο καλα Ώστε να ξανασυναντηθούμε Μηπως κ εγωιστικά Οπως κανουν οι άνθρωποι Μπορέσω να σου πω μόνο Ποσο σημαντικό ήσουν για μένα Κι οτι Θα θελα πολύ Έστω για μια φορά Να γυρίσω πίσω στην εποχή Που με κουβαλούσε ο μπαμπάς μου Κοιμισμένο Απ το σπίτι στ αυτοκίνητο Ποσο θα θελα Να ήμασταν ξανά παιδια /.

/🐲🌼/

[konnidio]

«γιατι το ροζ ειναι το αγαπημενο μου χρωμα» η πτυχιακη μου. ακουγεται χαζη και ισως ανοητη μπορει να πει καποιος. συμφωνω, γιατι να μην συμφωνισω; τι δεν ειναι ανοητο; τι ειναι σοβαρο; τι ειναι το σοβαρο; κατι που εχουμε φτιαξει εμεις και απλα το συντιρουμε μεχρι να ερθει η επομενη ευφορικη ανοητη συνηθεια να μετατραπει σε βαρετη και σοβαρη υποχρεωση.

ε, λοιπον προτειμω να περναω τον χρονο μου κανοντας μικρες ανοητες και ασοβαρες επιλογες. για να το παμε και λιγο στο σοβαρο, ειρωνικο δεν ειναι; πως παντα μια συζητηση να κρυβει η να στοχευει κατι σοβαρο η και καταθλυπτικο ισως;

Ακόμα και το θέμα μου φαίνεται ηλίθιο και ανόητο κριβει κάτι πιο σοβαρο, κοινωνικά προβλήματα θέση των φυλλων, ίσως και λίγες ανησυχίες της καθημερινότητας και στεναχώρια, ίσως είναι πάντα πιο εύκολο να γράψεις για κάτι σοβαρό. είναι αυτό που έχουμε συνηθίσει.

ισως η ��υνήθεια να μην είναι πάντα καλό πράγμα αλλά είναι μια σιγουριά και οι περισσότεροι αυτο ψαχνουμε. ναι βαζω και τον εαυτο μου μεσα, γιατι σιγουρια ειναι να ξερεις οτι θα γυρισεις και θα εχεις φαι να φας, στρομα να ακουμπησεις, νερο να πλυθεις, ρευμα για να μην περνεις καθε μηνα 5 κερια η να μην καταληξεις με αυτοσχεδιασμους με λαδι. η σιγουρια ειναι καθυσηχαστικη και ειναι αυτο που ζηταν ολοι και οποιος σου πει το αντιθετο τοτε ευχομαι να ειναι τοσο τυχερος ωστε να συνεχησει να νομιζει το ιδιο καθως δεν ειχε ποτε την συνθήκη του να μην ξερει οτι ανα πας σε στιγμη μπορει να βρεθει με τιποτα. το ζηλευω και ελπιζω να νοιωσω καποια στιγμη το οτι και αν γινει θα ειμαι οκ. πολυ βαρια συζητηση και θα με πιασει η γραφικη σοβαροτητα που θυμιζει μπαμπα τις συζητησεις που κανει απτην στιγμη που το παιδι θα αρχησει να κοντευει τα 17 και δεν μαρεσει, ισως επειδη εχω νοιωσει αυτες τις συζητησεις στο πετσι μου.

«τι θα γινει με την παρτη σου» φαβορι ερωτηση του πατερα μου τους τελευταιους τρεις η και τεσσερεις μηνες, και η απαντηση αλλαζει αναλογα με την διαθεση μου. βλεπεις η διαθεση του ανθρωπου κατα την αποψη μου δεν μπορει να θεωρηθει ποτε σοβαρη, η διαθεση ειναι απτα μονα ελευθερα πραγματα που εχουν απομεινει και ισως το τελευταιο. κανενας δεν μπορει να το ελεγξει, μπορεις να ελεγξεις την αντιδραση αλλα ποτε την διαθεση σου.

το θεωρω πολυ ομορφο, το ελευθερο. θυμαμαι το ειχα πει σε εναν ψυχειατρο αυτο οσο καιρο ημουν στην κλινικη, του ειχα πει πως μακαρι να ημουν ηλιθια γιατι ολα θα ηταν πιο ευκολα στο οποιο ακολουθησε η ερωτηση «τι σημαινει για εσενα να εισαι ηλιθιος;» «ελευθερια» ακολουθησε μετα μια μεγαλη συζητηση που μπορει να αναλυσω αλλα θα την κρατησω για μια αλλη φορα.

ισως ανεβασω και εδω την πτυχιακη μου, θα μου πεις ποιος θα κατσει να την διαβασει; δεν περιμενω πως καθεται και διαβαζει κανενας αυτα που γραφω και ισως να ειναι ο μονος λογος που συνεχιζω να διατυπωνω τις σκεψεις μου ειτε σε χαρτι ειτε σε αυτο εδω το χαζοκουτι, ειδου και ο λογος που ακομα κραταω ημερολογιο, γιατι δεν περιμενει κανενας τιποτα απο εμενα, δεν εχει κανενας προσδοκιες, δεν εχω κανεναν να με κρινει και ισως και να παραδεχομαι με αυτον τον τροπο πως ειναι απτα μονα πραγματα που με κανει να νοιωθω ελευθερη.

[paranoia-me-podia]

παμε να κλεισουμε αλλο ενα κεφαλαιο.

Δεν θα παω αρκετα πισω στον χρονο, θα αρκεστω απο το καλοκαιρι του 2021 μεχρι και πριν 1 μηνα. Εκει που αρχισαν ολα και εγω δεν ειχα καταλαβει τιποτα. Ηταν η περιοδος που περνουσες δυσκολα, ησουν αδυναμη ψυχολογικα και εψαχνες τροπο διαφυγης απο την κατασταση που βρισκοσουν. Σου σταθηκα οσο μπορουσα να επεμβω, να "βοηθησω" αλλα πανω απ ολα να σου συμπαρασταθω αλλα ποιο ηταν το ευχαριστω σου; να με θαβεις και να φτιαχνεις δικες σου "αληθειες". Ευτυχως δεν περασε καιρος απ'οταν συζητησα με την μητερα μου και με πονηρεψε γιατι ενδεχομενως ακομα να πετούσα χαρταετο και εσυ να επαιζες το καλα μαθημενο πλεον παιχνιδι σου. Τα ακριβη της λογια λοιπον που δεν ξεχασα λεπτο ηταν "αφου η "1" σε κραζει η "2" γιατι στα λεει και εξακολουθει να κανει παρεα μαζι της;" ελα ντε. Θυμασαι; μαζι την κραζαμε! και το 85% που κραζαμε εσυ το ξεκιναγες με αφορμη καποιο τσακωμο σας, μετα ναι διψουσα και εγω να μαθω. Ερχοσουν σε μενα και μου παρουσιαζες ενα εξωφρενικα μεγαλο τοξικο ψεμα, μου παρουσιαζες την "1" λες και ηταν τερας και οταν ελεγα "η 1 τα εκανε αυτα;" ελεγες "ναι εχει αλλαξει δεν ειναι αυτη που ξερεις", κιομως οταν την συνατησα δεν ειδα καμια αλλαγη, εσυ εχεις αλλαξει οχι εκεινη. Και πριν σκεφτεις ή πεις οτι "γιατι εσυ λιγα εχεις πει για την "1";" οχι δεν εχω πει λιγα! και ό,τι εχω πει και ό,τι θυμαμαι να εχω πει για εκεινη τα ξερει ολα, δεν εχω λογο να κρυφτω πισω απο το δαχτυλο μου οπως εκανες εσυ οταν σου ειπα οτι ξερω τι εχεις πει για μενα, που ξερεις την αληθεια; δεν με απασχολει και καθολου και ξερεις γιατι; γιατι ξερω οτι στο 50% της φιλιας μας δεν ησουν αληθινη, ακομα και μεχρι το τελος δεν μπορεσες να παραδεχτεις οτι ναι ειπα αυτο κ αυτο για σενα, αντιθετως πηγαινες να κρυφτεις. Πιστεψε με αν οντως μου ελεγες εστω αργα την αληθεια μπορει να ηταν αλλιως τα πραγματα τωρα, γιατι τουλαχιστον θα εβλεπα μια αλλαγη ή εστω μια ωριμοτητα. Δεν εχω ομως αναγκη πλεον απο τιποτα. Δεν μετανιωνω για τον χρονο που περασαμε μαζι, ναι σε εναν βαθμο καλα περασα. Ισως ολα αυτα για να κλεισω μια και καλη το κεφαλαιο επρεπε να στα πω κανονικα και οχι να τα γραφω εδω αλλα οπως εκλεινα κεφαλαια με την "1" ετσι θα κλεισω κεφαλαιο και με σενα εδω, ειναι αλλωστε το "ημερολόγιο" μου. Θυμαμαι τις φορες που προσπαθουσα να βρω κατι να κανουμε μαζι, να συζητησουμε κλπ και με κουραζε, "δεν ειναι ετσι οι φιλιες" ελεγα μεσα μου αλλα παρολα αυτα προσπαθουσα για να μην χαθουμε. Αν με ρωτας δεν ξερω γιατι προσπαθουσα τοσο, γιατι προσπαθουσα να κρατησω μια κατασταση οταν η αλλη πλευρα απλα με κραζει οταν δεν ειναι μαζι μου; Που το ηξερα οτι συμβαινει αλλα και παλι δεν εφευγα, ακομα ψαχνω τον λογο αφου δεν ειχα να κερδισω κατι μεσα απ ολο αυτο. Να και κατι που δεν ξερεις, οταν βρεθήκαμε με την "1" εγω τα ξεκινησα ολα και εκεινη στην αρχη δεν μιλησε και επεμενα "ελα αφου το ξερω οτι με χει κραξει, πες τι εχει πει για μενα", μαλλον σου χαλασαμε τα σχεδια γιατι δεν περιμενες αυτη την εξελιξη. Το χαρηκα κιολας που δεν σου ειχα πει οτι μιλησαμε και ειπαμε να βρεθουμε γιατι το βλεμμα σου οταν το εμαθες τα απαντησε ολα!

Και οχι δεν τα γραφω ολα αυτα για να το δεις και να νιωσεις ασχημα (αν νιωσεις) ή γιατι θελω καποια απαντηση, γραφω τα γεγονοτα και τις σκεψεις μου. Δεν περιμενω καμια απαντηση και τιποτα αλλο γενικα, οπως σου ειπα και απο το μηνυμα "ας πουμε οτι εκλεισε ομορφα ενας κυκλος χωρις κακια" απλα μπορεις να το αγνοησεις γιατι αν το εγραφα σε χαρτι δεν θα το ηξερες καν, ισως μεσα απο αυτο καταλαβεις και καποια πραγματα (αν δεν τα εχεις καταλαβει ηδη).

Και εγω και η "1" σου δωσαμε τα "παντα" και δεν μιλαω απαραιτητα για υλικα αγαθα και εσυ δεν εκτιμησες τιποτα και σε περιπτωση που σκεφτεις κοντρα σε αυτο που λεω, αν οντως εχεις εκτιμησει εστω και το ελαχιστο απ ολα αυτα δεν θα εκανες οτι εκανες για 2 χρονια.

Ελπιζω πραγματικα ολα να πανε στη ζωη σου οπως τα θελεις και να ζησεις την ζωη που θελεις να ζησεις αλλα ευχομαι μεσα απο αυτο που διαβασες, εζησες και σε ενα βαθμο δημιουργησες να κρατησες κατι και να μην κανεις τα ιδια λαθη ξανα και σε σενα και στον κυκλο σου γιατι μονο ατομα θα χανεις και δεν θα κερδιζεις. Γιατι οπως λεει και μια γνωστη παροιμια, ο ψευτης και ο κλεφτης τον πρωτο χρονο χαιρονται, ε εσυ χαρηκες και λιγακι παραπανω.

Καλη συνεχεια σε οτι κ αν κανεις και καλη ζωη να εχεις!

[nofuckinlabels]

2ος Σεπτέμβριος μακριά σου

Δυο περιστροφές της γης που μας βρίσκουν σε διαφορετικό σημεία του χάρτη

Μου λείπεις

Τον τελευταιο καιρο νιωθω πως σε βλεπω παντου

Νιωθω πως ολος ο κοσμος εχει καπου κρυμμενη την υπογραφη σου

Ισως απλως σε ψαχνω εμμ��νικα

Περασα τυχαια ξανα ��πο εκεινο το παγκακι που ημασταν μαζι σε εκεινη την περιοχη που δεν περιμενα ποτε να μας βρω

Ηταν ολα ακριβως οπως τα θυμόμουν

Υπηρχε ακομη χωρος για να αναπνευσουμε εκεί

Ακομη χωρος για να σε παρω απο το χερι και να σου πω να παμε στο σπίτι

Εγω ημουν εκει

Στεκομουν στο ιδιο παγκακι

Ετοιμη να επιστρεψω σπιτι

Ετοιμη να σε αποκοιμηθω στην αγκαλια σου

Οταν μενει στασιμος κανεις

Οι στιγμες ανακυκλώνονται

Ειμαι εθισμενη στις διαφορετικες σαρκωσεις σου που δημιουργει το μυαλο μου για να με κρατησει στην επιφανεια

Μια τραγικη παρθενογένεση

Προσπαθησα πολυ να αναγνωρισω την ιθακη μου σε καποιον αλλον

Καποιον που θα με λυτρώσει απο αυτην την αεναη επαναληψη

Καποιον που θα με κανει να μην παραπαταω απο την μια μερα στην επομενη

Γατζωμενη στο παρελθον

Νομιζω πως βρηκα τα βηματα μου στον νόστο

Νομιζω πως νιωθω ομορφη με εκεινο το μελαγχολικο βλεμμα στα ματια μου

Νομιζω πως ο πονος της απουσιας σου μου δινει βαθος.

Η μερα σημερα ειναι ποτισμενη στον καφε

Ολα θυμιζουν φθινοπωρο

Εκεινα τα δεντρα

Εκεινο το εγκαταλελειμένο αρχοντικο στην Κηφισια που κοιταζα παντα με την μητερα μου οταν πηγαιναμε για σχολικά ψωνια

Η υγρασια στην ατμοσφαιρα

Τα πορτοκαλι φωτα

Νυχτωνει νωριτερα και το μονο που σκεφτομαι ειναι εκεινοι οι στιχοι που ηταν κολλημενοι στο μυαλο μου το φθινοπωρο πριν σε γνωρισω

«Περπατω και νυχτώνει, αποφασιζω και νυχτωνει»

Ειχα εμποτισμενη μεσα μου μια πεισιθανατη διαθεση

Μια αποδοχη που μοιαζει με παραιτηση

Μου λειπεις

Μου λειπει η παιδικη μου ηλικια και μου λειπεις εσυ

Μου λειπουν ολα οσα εχασα και θυμαμαι με νοσταλγια

Πινω τις τελευταιες γουλιες εκεινου του καφε με κανέλα και σκεφτομαι πως οσο η απουσια σου με μεθαει και με πνιγει

Θυμιζει αγκαλια

Αναπνεω βαθιά

Μπορω να ονοματισω την μελαγχολια μου

[xehasmenesithakes]

Νιωθω το σωμα μου να γδυνεται,απο την αγαπη σου,που πια εχει ξεθωριασει και δεν θυμιζει τιποτα απο τα παλια της μεγαλεια.Και καπως σαν να χω ξεχασει,τη φωνη σου και το πως μυριζεις.Ειναι τραγικο γιατι στο ορκιζομαι οτι πιο πολλα θυμαμαι για την μαμα σου παρα για σενα,και ξερω οτι φταινε οι αμυντικοι μου μηχανισμοι που με κανουν να ξεχναω οτι με ποναει,αλλα το παλευω οσο μπορω,να μεινεις οσο πιο αναλοιωτη γινεται.Ειναι μερικες μερες σαν αυτη που μπορει να ακουσω ενα τραγουδι και να σε νιωσω να τρυπας τις παλαμες μου.Μπορω να νιωσω πανω μου παντου οτι μου λειπεις,αλλα δεν θυμαμαι τι κινει μεσα μου αυτο το συναισθημα.Αλλες μερες παλι,ερχονται εικονες στο μυαλο μου,αισθησεις στο δερμα μου,θυμαμαι να αγγιζω τα χερια σου στο προσωπο μου.θυμαμαι παντα να με δροσιζουν.Ησουν η πρωτη μου συντροφικη αγαπη.Και ξερεις λενε υπαρχουν συναισθηματα και συναισθηματα.Αυτα που ερχονται τα νιωθεις και φευγουν μεσα στις στιγμες.Και τα αλλα τα πιο στερεα,που δομουν το ειναι σου και τα νιωθεις σαν σκελετο κατω απο τη σαρκα σου.Ετσι για ειναι για μενα η αγαπη μου για σενα,η ελλειψη σου,εχουν εντρυφησει βαθια μεσα μου σαν μεταλλλαξη στο γενετικο μου υλικο,σαν να μην υπηρξα ποτε πριν απο αυτο.Και εχω μηνες και εποχες να σε δω και η αληθεια ειναι οτι δεν ξερω ποτε και αν θα σε ξαναδω ή αν θελω..και μην με παρεξηγεις που φοβαμαι,μα τα κοι μας εχουν γινει μονομαχοι πια, που αν βρεθουν κοντα,μαχονται μεχρι θανατου,για την επικρατηση ενος.Και ξερω οτι δεν θα μαι εγω αυτο το ενα.Γιατι ποτέ δεν το χα με τον πολεμο και γιατι ποτε δεν σου εδωσα πολεμο,και γιατι αυτο δεν ειναι εγω.Ας ρεουν τα νερα προς τα εκει που ειναι γραφτο να παμε και ας αδραττουμε οτι εχει να προσφερει η διαδρομη οπως και να χει…..Αναρωτιεμαι,αν με σκεφτεσαι,αν θυμασαι εσυ τη φωνη μου και το πως μυριζω,αν θυμασαι τη θερμη του προσωπου μου στα χερια σου.Ελπιζω στο παραμυθι μας,να μη νικα η πικρα..Ξερω οτι σε αυτη τη πραγματικοτητα τιποτα δεν γεννιεται τελειο και τιποτα δεν μενει αφθαρτο,ξερω οτι το παραμυθι μας δεν ηταν το ιδανικο,αλλα εντελει ισως να μην εχει σημασια τι θελουμε,αλλα τι μπορει να μας κανει να νιωσουμε και να κινητοποιηθουμε για να παμε ενα βημα παραπερα.Ενιωσα οτι για μια στιγμη τα καταφεραμε,αλλα ισως να τα καταφεραμε γενικα.

[ilion013]

Νυχτες που ξυπνησα, τη διψα μου ξεδιψασα, πλησιασα τα απλησιαστα, μπροστα τα βηματα μα πισω κοιταγα και πηγαινα πλατεια.

Ωρα 10:30 το βραδυ εννια τα θυματα στη πιατσα, 40 κυματα οσα φυγαν αστα βραστα, ριχτα, πιαστα, κοιτα πιο καλα.

Οι αναμυξεις κανανε τα ματια μου θολα, με βρηκαν απο τα σκυλια και τα γαβγισματα λιγο πριν να χαθω ξανα, τι να νιωθα αφου παγωνα, τα χειλη δαγκωνα και ματωνα, ξύπνησα στο πατωμα και ανασα δυσκολα επαιρνα, μου καναν χωρο, δεν εβλεπα μα ακουγα το περιπολικο και πισω εγω στο ασθενοφορο, πως γιναν ολα δεν θυμαμαι, θυμαμαι μονο μιλια να φορτωνω και ολα οσα ηθελα μακρια μου να τα σπρωχνω, κανενας διπλα μου στο τελος παντα μονος, εσφαλα ανεπανορθωτα και ξενερωνω, με το χρονο δεν τα πηγαινα καλα. Απο μικρος καθε φορα που κοιταζα ψηλα συννεφιαζε ο ουρανος και οταν σπάνια μου φωτιζε ημουν στο σπιτι μεσα. Την ανασα γεμιζε ο καπνός, του υπογειου μορφη, χαρτι, στυλος, να γραψω ο,τι αισθανομαι κ αισθανομαι κενος, διπλα σου μονο βρισκω ελπιδα, πως να την βγαλω καθαρος και απλως υπηρξα ευαλωτος κ ο καιρος αυτος γοητευτηκα αισχρος, κ αυτος ο γαμημενος πειρασμος, μου ανεβαίνει πυρετος, γυρνωντας στα στενα χαμενος, καχυποπτος και ψιλιασμενος, αρχη και τελος , το ζησαμε ταυτόχρονα στο ιδιο μερος, να μαι εκει καβατζωμενος απ τα βλεμματα, μην με κοιταξει ξενος, το βαλα πεισμα μην αφησω το διαολο να βγει κερδισμενος, να ζω για παντα μαζι σου ερωτευμενος.. 013

[rozavamvasstuff]

Μανωλη εγω τωρα το 23’ γινομαι 17 και σε ακουω απο το 18’ δηλαδη γυρω στα 12 αρχισα. Πρωτη φορα σε γνωρισα το 21 και θυμαμαι το πρωτο πραγματα που σπυ ειπα ειναι το πως μου εσωσες τη ζωη. Οταν το ειπα αυτο στο αγορι μου με ρωτησε πως ενας ανθρωπος π δεν εχετε ιδια βιωματα (ξερωντας τα δικα μ και γνωριζοντας ολα τα τραγουδια σου τι λενε αφου τον εχω πριξει) σου εσωσε τη ζωη.. αναρωτηθηκα κεγω αλλα καταλαβα πως οσο «δημοφιλής» και αν ειμαι τοσο μπουλινγκ τρωω. Με κρινουν για τα παντα. Εχω κουραστει να μην ειμαι αρκετα καλη για κανεναν.Μετα απο πολλες αυτοκαταστρωφικες σκεψεις που ειχα στα 13 μου καταφερα να ξεφυγω μεσα απο τα τραγουδια σου.

ΥΓ. Ηταν στη θεσσαλονικη και οταν σ ζητησα να μ υπογραψεις κτ και σ ειπα το ονομα μου ειπες χαρακτηριστικα: γαματο δεν το εχω ξανακουσει ειναι ξεχωριστο. Που οντως δε το εχουν πολλοι αλλα μετα απο εκεινη τη βραδια το αγαπησα παραπανω γτ καταλαβα πως ειναι κομματι του ποσο ξεχωριστη ειμαι.

Ευχαριστω για ολα<3

[akouwmousikhkryfastamauhmata]

καθε φορα που η ψυχολογια μου αγγιζει πατωμα θυμαμαι ποσο μου λειπει η παρουσια της στην ζωη μου και κρατιεμαι απο τα παντα να μην της ατειλω μηνυμα.

[anoikeia]

Ηλεκτρικό μου κεφάλι συνόδεψε με

Απόψε γίνομαι σιωπή μαζεύουμε όνειρα

Είμαι σε τόπο μαγικό και εδω ξεχνιέμαι

Γίνομαι στάλες βροχης και πεφτουμε απότομα

Σπάμε θεούς και είδωλα

Τόσο παγωμένη καρδια μου δεν νιώθει τιποτα

Η πόλη μου νεκρή πουτανες δίχως συναισθήματα

Το διορατικό μου μυαλο δαμάζει τα κύματα

Όταν στα μερη μου νυχτώνει απλώνω το μαύρο σεντόνι και μεθω τα βήματα

και θα ναι που χωριζουν οι δικοί μας οι δρόμοι

και αν ήταν να πεθανω για σενα πεθαινω σημερα

Απόψε θελω να σε δω μα δεν γαμιεται

Εικοσιτέσσερις μπάρες μετα τη γύρα μου

Και αν είμαι απόμακρος πλεον συγχώρεσε με

Περα απ τις μαλακιες ποτε δεν σε νιωσα δίπλα μου

Και όλα αυτα για το εγώ εμας

Όσο κινείται η γη γύρω απ τον εαυτό μας

Όσο κρατάμε αποστάσεις μένουμε μονοι μας

Στην τελική δεν είναι τιποτα δικό μας

Κοιτά που φτασαμε ως εδω τωρα

Άντε στο διαλο να δεις αν ερχομαι και πάρε φορα

Είμαι να πέφτω κατά πάνω σου με βία

Εδω στα μερη μου κρεμάμε τις πουτανες στην πλατεία

Νύχτες θυμαμαι τα παντα σημερα δεν φανηκες διάλεξες να καείς εβαλα τα όνειρα μου και φεύγω μεσα στην τσαντα δεν θα με προλάβεις τι να καταλαβεις

Μην με ρωτας αν το πουλάμε

Λένε για μας και εμείς γελαμε

Άλλη μια παραίσθηση θα μαι

Όταν σβήσουνε τα φωτα χτυπάμε

Περνα γαματα και ας μην ξερω που πάμε

Δεν σε βλέπω πια και τόσο δικό μου

Χαθηκαμε στην μέση κάποιου απέραντου δρόμου

Τη χαρα σου και το γέλιο σου δωσμου

Βρεθήκαμε στη μέση κάποιου απέραντου κόσμου

Θα κανω κιαλλα πριν πεθανω

πριν να με ξεχάσεις

πριν να σε ξεχασω

Αλλο ένα χειμώνα που μένω και τους δικάζω

Λόγια μασημένα από σενα και δεν σου μοιάζω

Και δεν με νοιαζει τι θα γίνω

σημερα τα αστέρια προς εσενα κατευθύνω

Όταν σε βλέπω χιονίζει με κάποιο τροπο

και παντα γράφω τα μισα απ οτι νιώθω

Νύχτες θυμαμαι τα παντα σημερα δεν φανηκες διάλεξες να καείς εβαλα τα όνειρα μου και φεύγω μεσα στην τσαντα δεν θα με προλάβεις τι να καταλαβεις

Τέλος εποχής

αυτα που γραφουμε είναι τέλος εποχης

και άμα το κλέψεις αλλά δεν το σεβαστεις

έχω τεντώσει ένα σχοινί να κρεμαστείς

Έχουμε αφησει μια υπόθεση ανοιχτή

Ούτε στιγμή δεν ήμασταν περαστικοί

Μόλις που σήκωσα τα ματια και αναπνέω

Κάθε μου τρελα γίνεται πραγματική

Άλλη μια τέλος εποχής

δώδεκα χιλιάδες μέτρα πάνω από τη γη

Ότι νιώθω σημαίνει πιο πολλα από το όνομα μου

και νόμιζα πως είχα συστηθεί

Οποίος σηκώσει και το κεφάλι θα κοπει

Είσαι κοντα μου ένα βήμα πριν απ την καταστροφή

Τόσο κοντα μου που παίζει να καείς από την φωτια μου

από δίπλα μου δεν γυρισε κανεις

Νύχτες θυμαμαι τα παντα σημερα δεν φανηκες διάλεξες να καείς εβαλα τα όνειρα μου και φεύγω μεσα στην τσαντα δεν θα με προλάβεις τι να καταλαβεις...