#‘Het Geheim van Te Veel Torens’

[krejong]

Thank you for the tag @except4bunnies! This was a lot of fun :)

rules: list ten books that have stayed with you in some way. don’t take but a few minutes, and don’t think too hard - they don’t have to be the “right” or “great” works, just the ones that have touched you

Fair warning: a lot of these are books I read/were read to me as a child because those just hit different (and also I remember those better for some reason)

Wiet Waterlanders en de kleine Caroluscode - Mark Tijsmans (Mark Tijsmans writes amazing stuff, and my mum read me this book and it was so good I re-read it like half a dozen times; also recommend from him Het geheim van te veel torens, de ridders van de ronde (keuken)tafel and de Kronieken van Sooi Molenwieken)

La passe-miroir series - Christelle Dabos (yes I’m cheating. Again. This series taught me the true depths of disappointment. I just have no words for the let-down that were the last 50 pages of that fourth book. But the first two were just masterpieces.)

Het diner - Herman Koch (had to read this for school. Mostly remember that nobody else read it. Truly filled with characters that made me go WTF out loud)

The Lord of the Rings - J.R.R. Tolkien (my love for fantasy started with my dad trying to read me The Hobbit in French when I was distinctly too young for it. I read these on my own much later and I adore them)

The Lady’s Guide to Celestial Mechanics - Olivia Waite (my first time reading an explicitly wlw romance in book form! The descriptions were really beautiful)

De boekendief - Markus Zusak (this was a real eye-opener for tween me, who had always learned about the Second World War from the perspective of a country that won it)

Kruistocht in Spijkerbroek - Thea Beckman (TIME TRAVEL! Also re-read this one multiple times)

The Complete Call the Midwife Stories - Jennifer Worth (The love is always palpable in these stories. Some characters like sister Monica Joan stay with you for the rest of your life)

Koning van Katoren - Jan Terlouw (I was obsessed with this book as a kid)

Jaspers vlinders - Johan Vandevelde (One of the books that made me realize my sexuality. Also a lot softer than that Dirk Bracke book about lesbian girls, which really was not suitable for a twelve-year old).

No-pressure tagging: @weidli @charlotteflorentine and @punchandspade

[ilovetheater-nl]

Extra voorstellingen voor de familiemusical ‘Het Geheim van Te Veel Torens’

Extra voorstellingen voor de familiemusical ‘Het Geheim van Te Veel Torens’

Nog tot en met woensdag 15 september 2021 kan je op de Antwerpse Waagnatie terecht voor de familiemusical ‘Het Geheim van Te Veel Torens’, een productie van The Musical Academy samen met Deep Bridge, naar het gelijknamige boek van auteur-regisseur Mark Tijsmans. De belangstelling voor de 30 jongeren, die in 2 groepen afwisselend samenspelen met de 3 professionele acteurs Steve de Schepper…

[zoueriemandzijnopmars]

Dutch and Flemish Childrenʼs Media - Part 1: Books

Part 2: TV  - Part 3: Studio 100 - Part 4: The Rest

When youʼre studying a language you often want to learn something about a corresponding culture as well, however, I have always had trouble finding resources on things meant for kids. Childrenʼs books are rarely mentioned in literature lists and nobody really wants to talk about the songs they listened to as a child.

This series will be dedicated to childrenʼs media in the Dutch language. Because of my own age most things I say will mainly be relevant for children born in the late nineties or early zeroes. (But thatʼs probably the biggest part of Tumblrʼs demographic anyway.) I have tried to include Dutch and Flemish media, but because Iʼm Dutch, the Dutch will most likely be over represented.

If you think I missed something, feel free to add it yourself or send me a message and I’ll edit this post.I have sorted this list by author.

For each author I shortly describe their genre and most well known book. Then I will mention 2-3 more books by them (probably ones I liked). The authors that I feel are exceptionally well known will get a * behind their name. An (f) behind a book means that the book has been made into a movie or series (or both). (No guarantees on the quality of the movie or series)

Thea Beckmann

Mostly known for her historical childrenʼs fiction. Her main characters are often young girls, but her  best known book is Kruistocht in spijkerbroek(f)about a 17 year old boy who ends up going back in time to the childrenʼs crusade. Most of her books can be read from 8 years old.Other notable books are: The Geef me de ruimte trilogy (historical), The Kinderen van Moeder Aarde trilogy (dystopian) and Hasse Simonsdochter (historical).

Marc de Bel*

A very popular Flemish author of which I’ve unfortunately read nothing. I think either the Blinker(f) series about a boy who goes on adventures with his friends, or De Zusjes Kriegel(f) about triplets who cause a lot of mischief is his best known book. Other notable books are: Het ei van oom Trotter (contemporary fantasy) and Blauwe Snoepjes (realistic).

Dick Bruna*

Well known for his picture books in his characteristic drawing style. Most well known for the Nijntje(f) (Miffy) books about a young rabbit who does fairly daily stuff like going to the zoo or the sea. His books are mainly meant for toddlers.

Marianne Busser en Ron Schröder

They are a married couple writing picture books in rhyme. They are probably most well known for their Liselotje books about a young princess. Their books are meant for children slightly older than for the Nijntje books.Other notable books are: Pietertje Pet (picture books), the Muis en Egel series (picture books) and Koen en Lot (beginning readers).

Tonke Dragt*

Well known for her fantastical (weird) books. Most well known for De brief voor de Koning(f) a fantasy/adventure book a bit in the style of King Arthur myths. It tells the story of 16 year old Tiuri who just before he gets knighted gets a mysterious assignment of bringing a letter to the king of the neighbouring country. The book was voted best childrenʼs book of the past 50 years in 2005.Other notable books are: Ogen van Tijgers (science-fiction), De Zevensprong (f)(mystery) and Verhalen van tweelingbroers (adventure).

Paul van Loon

Writer of childrenʼs horror stories. Best known for the Dolfje Weerwolfje(f) series about an 8 year old boy who discovers heʼs a werewolf and adventures follow. Most of his books can be self read from as soon as children can read, though some might be a bit difficult at first.Other notable books are: De Griezelbus(f)(horror) and Foeksia de miniheks(f) (fantasy).

Mirjam Oldenhave

Basically only known for her Mees Kees(f)books about a school intern who due to a shortage in teachers (very real actually here) has to teach 10 year olds all on his own. His methods are unorthodox, but he does clearly care a lot for the kids. The narrator is the student Tobias whose father died and whose mum now struggles with depression.

Francine Oomen

Mostly known for the Hoe Overleef Ik series(f) following the teenager Rosa through puberty. The books discuss a lot, from moving to another town and divorcing parents to sexuality, drugs and teenage pregnancy.Other notable books are: Lena Lijstje (realistic) and De Computerheks(contemporary fantasy (actually I donʼt know how well known this is, but I really liked them)).

Annie M.G. Schmidt*

A writer of books for younger children (though she also wrote television and radio shows and songs for adults). The adults are usually pretty useless. I honestly canʼt decide her most well known book, because on the one hand we have Jip en Janneke about two neighbour kids who play together. And on the other hand we have Pluk van de Petteflet(f) about a young boy who (on his own) comes to live in an apartment complex and basically has to deal with multiple adults who want to destroy nature.Other notable books are: Floddertje (realistic), Minoes(f) (contemporary fantasy) and Otje(f) (realistic).

Carry Slee

On the one hand known for her books about teenagers dealing with heavy things like drugs and eating disorders, but has also written books for younger children. I would say that either Spijt!(f) about a boy who commits suicide after being extremely bullied or Afblijven(f) about a girl who starts to use drugs to become less self conscious is her most well known book.Other notable books are: De kinderen van de Grote Beer(realistic), Iris en Michiel(realistic) and Timboektoe(f)(realistic).

Jan Terlouw

An ex-politician who writes books that often contain a critique on society. Most well known for Oorlogswinter(f) about a 15 year old boy in the last winter of the Second World War. He gets involved in the resistance. Other notable books are: Koning van Katoren(f) (fantasy-like), Pjotr(historical) and Briefgeheim(f) (thriller).

Mark Tijsmans

Another Flemish author I haven’t read. Probably best known for his Wiet Waterlanders series about a boy who goes on adventures with his friends. Other notable books are: Het Geheim van te veel Torens (detective) and De Ridders van de Ronde Keukentafel (arthurian retelling).

Jacques Vriens

An ex primary school teacher who writes mostly books set in a school setting (but also a few historical novels) I am just going to say that his most well known book is Achtste groepers huilen niet(f) about a 12 year old girl that gets diagnosed with leukaemia. Other notable books are: Meester Jaap (funny/realistic), Oorlogsgeheimen(f)(WOII) and Tien Torens Diep(f) (historical).

I would also like to point out the existence of the Kinderboekenweek in the Netherlands. Every year in autumn, 10 days long thereʼs a focus on Dutch childrenʼs books (especially with a certain theme). Prices for the best Dutch childrenʼs book are awarded (de Gouden Griffel/Penseel by a professional jury and de Prijs van de Nederlands Kinderjury/Jonge Jury by popular vote). But, most importantly, if you buy for childrenʼs books for a total of more than €12.50 you get a free extra book. Het Kinderboekenweekgeschenk is every year written by a Dutch writer of Childrenʼs books and ties into the theme of the year.

[zielsvlucht]

Hallo! Leuke blog! Ik merk aan je posts dat je veel vreemde baantjes gehad hebt. Wat is zo de interessantste job die je ooit gedaan hebt?

Hey anoniem! Bedankt en bedankt voor je vraag!

De interessantste job die ik tot nu toe gehad heb is waarschijnlijk mijn huidige job en daar weten jullie wel genoeg over. Maar de interessantste plek waar ik ooit al eens gewerkt heb, was een klein bedrijfje in Mechelen dat toen Crypt-it heette. Toen ik twintig was deed ik er een onbezoldigde stage vanuit mijn graduaat. Mijn taken waren er redelijk saai. Ik was er vooral om te leren en hield me af en toe bezig met wat PLC’s te programmeren maar dat was het. Voor de veiligheid lieten ze me maar met een paar apparaten werken, en de meest gesofisticeerde machines leerde ik dus nooit kennen.

Zoals je wel kan raden was Crypt-it een bedrijf dat zich met encryptie bezig hield. Dat is het versleutelen -of simpelweg “onleesbaar maken”- van dingen. De manier waarop jij waarschijnlijk encryptie kent is van paswoorden.

Eventjes voor wie het niet weet:Als je een paswoord aanmaakt voor een account op een website, dan mag die website je paswoord niet zomaar leesbaar ergens in hun systemen opslaan. Anders zouden in het geval van ramp (zoals een data lek of een aanval van hackers) andere mensen aan een lijst van perfect leesbare paswoorden van duizenden gebruikers kunnen komen. Wat dan weer de veiligheid en privacy van iedereen die in de datalek zat nog meer in gevaar brengt.

Daarom slagen websites je paswoord geëncrypteerd op: ze hutselen je paswoord door elkaar, en maken er een code van die zo ingewikkeld is dat zelfs een computer er eeuwen en eeuwen over zou doen om het te kraken. Zo weet niemand nog wat je paswoord is. Zelfs de makers van de website weten het niet.

Zulke encrypties zijn zo goed als onkraakbaar. Wanneer je met een bestaand account inlogt op een website en de website je paswoord controleert, wordt er dus niet echt naar je opgeslagen paswoord gekeken om te checken of je paswoord juist is. Dat kan ook niet, want je paswoord staat als een onkraakbare versleuteling in de databank en het systeem kan dus zelf ook niet nagaan of het overeen komt met wat je net getypt hebt of niet. In plaats daarvan encrypteert de website het paswoord dat je net hebt in gegeven en het doet dit op dezelfde manier als het dat deed toen je je account aanmaakte. Als de twee paswoorden hetzelfde zijn, dan zullen hun geëncypteerde versies ook hetzelfde zijn. Dat is wat de computer controleert als je op een website in logt. Hij kijkt niet naar wat je paswoord is, maar hij kijkt naar wat de versleuteling van je paswoord is en of die overeenkomt met de andere geheime code die al in het systeem staat. ‘t is maar een weetje :p 

Heel technisch allemaal - Ik weet het - maar dat is nu eenmaal mijn veld. Maar het wordt nog ingewikkelder vrees ik, want Crypt-it hield zich niet bezig met het encrypteren van paswoorden. Crypt-it was een bedrijf dat zich volledig specialiseerde in het encrypteren van objecten. Echte objecten.

Bij Crypt-it stonden er indrukwekkende machines (de machines waarmee ik niet mocht werken) die voorwerpen onverstaanbaar en onbruikbaar konden maken. Je zou nog verbaasd zijn van hoeveel mensen naar Crypt-it kwamen om zo hun voorwerpen te versleutelen. Kunstwerken, sleutels, kisten,… En naar zeggen ook een verontrustend aantal hamers en messen, maar dat wisten we niet zeker. Klanten kwamen langs met hun geheime objecten weggestopt in dozen. Van het beleid mochten we niet in de dozen kijken. Al dat we van onze klanten vroegen was dat hun objecten vaste voorwerpen waren. Vloeistoffen konden we namelijk niet versleutelen. Soms kwam er dan iemand langs om ons een klein doosje te brengen, en soms werden er grote dozen per vorkheftruk naar binnen gereden. Wij keken nooit in de dozen. Wij schoven ze gewoon in de centrale machine die midden in de werkruimte stond en dan zetten we de machine aan. Het was een vreselijk kabaal, maar na een uurtje was de machine dan klaar en vonden we in de doos een versleuteld object terug. Dat was wat ze daar deden bij Crypt-it: voorwerpen encrypteren tot andere voorwerpen waarvan niemand nog kon zien wat het object ooit origineel geweest was. 

Het is moeilijk om zo’n versleuteld object te beschrijven. De machine deed van alles met de objecten. Het rekte ze uit. Duwde ze in elkaar. Vergrote ze. Verkleinde ze. Het mengde alle kleuren door elkaar en prutste zelfs met de atomaire samenstelling. Het verplaatste elk punt van de objecten naar een andere positie en het deed dat meerdere keren. Ik stel voor dat je eens naar “fractal” in google afbeeldingen zoekt. Het leek een beetje daar op, maar dan in drie dimensies. Echte wiskundige fractalen waren het natuurlijk ook niet maar ze hadden zeker diezelfde vreemde weelderige vormen, met grote en kleine brokken, bogen en hoeken, stekeltjes en gladde vlakken. Sommige dingen waren als een blok, een balk. Anderen hadden zelfs geen vlakke kanten om op te staan en hoe je ze ook draaide of keerde het leek altijd alsof ze ondersteboven stonden of op hun zij lagen.

Bij Crypt-it maakte het personeel er een spelletje van om gezichten in de versleutelde objecten proberen te vinden. Er zaten natuurlijk nooit echt gezichten in, maar soms herken je gezichten waar ze niet zijn. Die stekel daar lijkt op een neus. Dat gat en die knobbel zijn de ogen. Die rand daar is de mond.

Dan gaven ze de objecten terug aan de klanten. Soms per post. Wat deden de klanten er mee? Geen idee. Af en toe grapte er wel iemand dat ze het nu op zolder gingen verstoppen, of zelfs dat ze het ergens in hun tuin begroeven. Maar werkelijk was daar geen nood voor. Zelfs al was het object een super geheim, de klanten konden de dingen gewoon in hun woonkamer zetten. Ze konden bezoekers wijsmaken dat het een kunstwerk of zo was, en als de bezoekers er naar keken zouden ze er helemaal niets in zien. Het voorwerp dat het ooit was, was weg, versleuteld, verdraaid en nu was het enkel nog deze onleesbare, onkraakbare vorm. Als ze bedrijven zoals Crypt-it kenden, konden ze misschien raden dat het een geheim object was, maar ze zouden nooit kunnen raden welk object het was. Het was geniaal.

Je vraagt je misschien af hoe ze daar die machines testen. Daarvoor gebruikten ze tuinstoelen. Om redenen die me nooit duidelijk zijn geworden, hadden ze bij Crypt-it torens en torens van opeengestapelde goedkope plastieken tuinstoelen. Die stonden buiten met elastieken tegen het gebouw vast gebonden. Ik weet niet waarom het tuinstoelen waren maar ik denk dat het een injoke was die ik als stagiaire nooit te weten zou komen. Elke ochtend was er dan één iemand die de taak had om twee stoelen te encrypteren. Opnieuw; Ik weet niet waarom het er twee moesten zijn en niet één. Waarschijnlijk omdat ze twee testen moeten uitvoeren. Op stille dagen werd er dan gegrapt dat we meer tuinstoelen encrypteerden dan wat anders. De sfeer zat er toch altijd goed bij Crypt-it. Ongetwijfeld de interessantste plek waar ik ooit gewerkt heb. 

Maar tegen het einde van mijn stage toe werd het er toch een beetje onaangenaam. Een klant had een klachtenbrief gestuurd omdat één van de werknemers blijkbaar stiekem in een doos gekeken had terwijl de klant het zag. Die werknemer kreeg enorm op zijn donder, want dat was natuurlijk tegen het beleid. Crypt-it beloofde privacy aan de klanten en hoewel het niet het einde van de wereld zou zijn als we af en toe per ongeluk zagen wat er in de dozen zat, was dit natuurlijk niet de bedoeling. Al zeker niet terwijl een klant het zag. Crypt-it wou klanten op zijn minst het gevoel van privacy geven en dit hielp helemaal niet. Die werknemer werd bijna ontslagen, maar vermits iedereen hem eigenlijk nodig had in het bedrijf bleef hij.

Maar hij was niet meer hetzelfde. Hij was sindsdien constant in gedachten verzonken en leek plots heel triestig en misschien wel bang te leven. Iemand heeft hem wel eens gevraagd: “Wat zat er dan in die doos, Kurt?” maar hij gaf geen antwoord. Hij schudde gewoon het hoofd. 

Op de laatste dag van mijn stage arriveerde ik op de werkplaats om negen uur. Tezamen met de anderen ontdekte ik een briefje dat Kurt voor de grote machine had achtergelaten. Ik herinner me niet meer wat er exact in stond. Ik ben zelfs niet zeker of ik het ooit zelf gelezen heb. In ieder geval was het een afscheidsbrief, waarmee hij tegen ons en tegen iedereen vertelde dat hij de wereld verlaten had. We waren allemaal in de war. Iemand merkte op dat de machine vroeger deze ochtend gedraaid had. We openden de machine. Daarin vonden we drie objecten. Is het nog nuttig om te proberen de objecten te beschrijven? Ze waren allendrie onherkenbaar en al dat wij konden afleiden was dat twee van hen stoelen moesten zijn. We wisten niet welke twee.

Dat was dan het einde van mijn stage. Hulp met mijn stagerapport heb ik nooit gekregen want nog geen maand later bleek dat het bedrijf was stopgezet. Dat was het dan. Ik kwam achteraf wel nog iemand van het bedrijf tegen in de supermarkt. Hij vroeg me hoe het met mijn thesis ging en vertelde me dat hij nu bij Van Hool werkte. Toen ik hem vroeg naar wat er met Crypt-it gebeurd was, hief hij zijn schouders op. Hij zei dat men begon te vermoeden dat Kurt niet de eerste mens geweest was die ze geëncrypteerd hadden. “In de dozen.” Zei hij toen ik hem raar aan keek. “Crypt-it had waarschijnlijk nog wel al eens lijken geëncrypteerd. Althans dat is mogelijk. Wisten wij veel wat sommige zotten in die dozen staken.”

Dus ja, fascinerende toestanden. Bedankt voor de vraag anoniem en prettige dag nog!

[liefsvania]

Toekomst met geschiedenis #0:proloog (5min)

Van toren van Kalla naar Borch te Britten

We gaan terug naar de tijd van de Romeinen, omgeving Katwijk. Dit gebied was in die tijd van groot strategisch belang, want de Rijn vormde de noordgrens van het Romeinse Rijk. Dus het punt waar de rivier uitmondt in de zee was het meest noordelijke punt van het Rijk. Al in het jaar 40 na Chr. hield keizer Caligula een veldtocht die eindigde nabij het huidige Katwijk. Hij droeg zijn leger op daar een vuurtoren te bouwen en schelpen te verzamelen. De resten van de toren werden nog lang de Toren van Kalla (Caligula) genoemd. 

De opvolger van Caligula, keizer Claudius (41-54) legde op deze plek een legerplaats aan. Deze legerplaats, Lugdunum (de Stad van God), werd gemarkeerd door een Romeins fort. Dit fort werd (later) Borch te Britten of Brittenburg genoeg en raakte in de loop der eeuwen door de zee overspoeld. Het fort heet Brittenburg omdat de Romeinen dachten van daaruit Engeland (Brittannië) te veroveren.

 Abraham Ortelius maakte in 1562 een houtsnede van de opgraving van de Brittenburg. Het fort is opvallend vierkant afgebeeld, met ronde torens en een enkel gebouw middenin.

Borch te Britten oftewel Brittenburg

In de zestiende eeuw was de ruïne af en toe nog zichtbaar, zoals in 1520 na een zware storm. Over de ‘Brittenburg’, zoals dit geheimzinnige overblijfsel uit het verleden werd genoemd, deden vele fantasieverhalen de ronde.  Ook bij de aanleg van de Haarlemmertrekvaart werden de ruïnes door duinafslag weer zichtbaar. In de herfst van 1954 werden de Brittenburg-ruïnes van Katwijk voor het laatst waargenomen. Vermoedelijk heeft de zee de laatste resten weggespoeld en het geheim verzwolgen.

Van Borch te Britten naar Huis te Britten

Bij de aanleg van de Haarlemmertrekvaart (de eerste Nederlandse trekvaart, 1631-1632) ontstond op veel plekken “overhoeken”. Een van deze overhoeken was de Jan Louwenbraak, ten westen van Sloterdijk. In de punt van deze driehoek werd in 1635 een huis gebouwd dat in gebruik was als herberg en tapperij die zeer geliefd was bij reizigers. Afwisselend werd het aangeduid met ‘Huis te Britten’ of ‘Huis te Bretten’, vermoedelijk vernoemd naar Borch te Bretten fort nabij Katwijk.  Het herberg werd in 1837 afgebroken voor de aanleg van de eerste spoorlijn van Nederland: van Amsterdam naar Haarlem. Bij de afgraving voor de spoorlijn en de aanleg van de Haarlemmertrekvaart ontstond een poldertje van ruim drie hectare, die bij de aanleg van het Westelijk Havengebied verdwenen is. In dat poldertje was ook nog een eerder verdwenen “buitenplaats”, een tweede woning gesticht door rijke Amsterdammers, Bosch en Braeckman genaamd. In de jarig zestig verdween ook deze polder onder het ophoogzand. Op de oude locatie van deze herberg is een monument gebouwd van een open deur. Deze staat symbool voor de deur van de herberg en naar het verleden van deze bijzondere plek.

Van Huis te Bretten naar Brettenzone

Het gebied bleef onbebouwd in het kader van het Algemeen Uitbreidingsplan (AUP uit 1935), naar de denkbeelden van de stedenbouwkundige Cornelis van Eesteren, die een soort groene vingers (groene scheggen) tussen de stadswijken (lobben) voorstelde om de natuur aldus het stedelijk gebied te laten binnendringen. Een van deze groene scheggen, de smal strook die van Haarlemmerpoort tot aan Halfweg loopt, werd door Van Eesteren de Brettenzone genoemd. Vanaf de jaren zestig was het gebied een onderdeel van de opgespoten terreinen van de Amsterdamse haven, doch doordat het gebied lang braak heeft gelegen hebben zich er spontane ontwikkelingen voorgedaan, zodat een ruig groen gebied ontstond. 

De Brettenzone was in die tijd alleen aan de zuidgrens afgebakend door de trekvaart, het spoor en de Haarlemmerweg en aan de noordzijde door de verlengde Rijnlandse Hoogwaterkering. Een nieuwe autosnelweg en een spoorlijn van 450 meter ten noorden hiervan zouden de noordelijke grens worden. Dit liep echter anders dan gepland doordat de opritten van geplande viaducten niet gewenst waren in de woonwijken waardoor de Bretten geïsoleerd bleven van het woongebied.

Brettenzone en LaBGreen De Bretten

De Brettenzone ligt nu in twee stadsdelen van Amsterdam. De kleinste deel, vanaf de Haarlemmerpoort, via het Westerpark en het oude dorpje Sloterdijk tot aan snelweg A10 ligt in het stadsdeel West. De grootste deel, vanaf snelweg A10 tot aan Halfweg ligt bij stadsdeel Nieuw West. Wie bij de Westergasfabriek op de fiets stapt, kan door bijna onafgebroken groene parken en stukken wildernis helemaal naar Spaarnwoude fietsen, een traject van ruime 8 kilometer. Onderweg kom je dan van alles tegen aan flora, fauna, kunstwerken, bedrijfspark, sportparken en stilteplekjes. Hoewel delen van de Brettenzone zijn bebouwd, fungeert het nog steeds als ‘megapark’ voor de westwaarts trekkende stad. 

Aan herstel en versterking van de groene Bretten gebieden wordt hard gewerkt door LabGreen De Bretten. Een team van bewoners, gebruikers, ondernemers en ambtenaren onderzoekt samen hoe ervoor te zorgen dat Amsterdammers in de toekomst vaker De Bretten gaan bezoeken, zonder de kwaliteiten van het park te verliezen.  Het team onderzoekt wat de wensen en kansen zijn en wat mogelijk is. De de onderzoeken zijn in zeven ‘LaBs’ verdeeld. De drie kernwaarden hierbij zijn: duurzaam, innovatief en met respect voor de natuur. 

De Bretten (van straks) = duurzaam + innovatief + natuur

Bret je mee?

[tekstshop]

9 plaatsen om het wonder van de alchemie te ervaren.

Voor als je lood in goud wilt veranderen of de Steen der Wijzen in je smeltkroes wilt aanwakkeren.

In middeleeuws Europa was alchemie een rage - althans onder de meer excentrieke edelen. Heilige Roomse keizer Rudolf II betuttelde alchemisten zoals John Dee en Edward Kelley, die probeerden lood in goud te veranderen. De Zweedse koningin Christina gebruikte enkele van de helderste sterren van de alchemie, zoals Giuseppe Francesco Borri en Johannes Franck. De Zweedse koningin voerde zelfs zelf enkele experimenten uit, waarbij ze zich verdiepte in de mysteries van de Steen der Wijzen en het eeuwige leven dat deze beloofde. Hun bescherming van de mystieke kunsten lokte velen naar Praag, Stockholm en Rome, waar Christina een secundaire rechtbank had opgericht. Toekomstige alchemisten uit heel Europa kwamen samen om te oefenen, samen te werken en spirituele verlichting te krijgen met hun esoterische experimenten.

Tegenwoordig staan ​​​​veel van de kastelen, huizen en verborgen laboratoria van deze alchemisten nog steeds overeind. Weggestopt in de hoeken van Praag, kun je terugreizen in de tijd naar het verborgen, ondergrondse laboratorium van een alchemist of meer te weten komen over John Dee's fascinatie voor engelencommunicatie. In Italië hangen sporen van Christina's hof in een magische deur in Rome en een huis met mysterieuze symbolen in Anagni. Neem even de tijd om je te verbazen over deze ongelooflijke, alchemistische plaatsen waar je misschien net leert hoe je dat stuk lood eindelijk in een bol van goud kunt veranderen.

1.

Kasteel Frankenstein - Mühltal, Duitsland.

De geboorteplaats van een excentrieke alchemist en mogelijke inspiratiebron voor de fictieve reanimator van monsters.

Het kasteel Frankenstein is nu in puin, met slechts twee torens, een restaurant met veganistisch en kindvriendelijk menu en een overgebleven kapel. De misschien mythische connectie met Mary Shelley's roman "Frankenstein" houdt het echter een populaire bestemming, vooral voor Halloween. Eind oktober en begin november verzamelt het Burg Frankenstein Halloweenfeest zombies, heksen, weerwolven, vampiers en vaste bezoekers voor enge diners en griezelige shows.

Hoe kom je er: Verlaat de snelweg A5 bij Pfungstadt Eberstadt en volg de borden naar het kasteel.

2.

Speculum Alchemiae - Praag, Tsjechië.

Het verborgen hol van een alchemist, herontdekt tijdens een overstroming in 2002. Aan het plafond hangt een gemummificeerde krokodil: de alchemisten noemden het een 'draak' om bij hun bezoekers ontzag te wekken.

Hoewel het museum een ​​recreatie is, een beetje gimmicky, en de reis door de geheime deur naar de kelder wordt gedaan met een gids, is het niettemin een ongewone reis naar de occulte geschiedenis van Praag.

Dit was de plaats waar experimenten werden uitgevoerd, verborgen voor de ogen van de inquisitie: voor de goede orde leidde een tunnel (waarvan het begin wordt getoond tijdens het begeleide bezoek) rechtstreeks van het laboratorium naar een veilige ontsnapping in het bos uit de stad… alchemisten kunnen nooit voorzichtig genoeg zijn.

3.

Porta Alchemica - \Rome, Italië

De "magische deur" van een alchemist staat midden in een Romeins park. Markies Massimiliano Palombara schreef het recept om metalen in goud te veranderen op zijn deuren in de hoop dat iemand die het kon begrijpen het zou zien en zou komen kloppen.

Het staat vol met symbolen en inscripties en werd in het begin van de 17e eeuw gebouwd door de Romeinse markies Massimiliano Palombara, een lid van een groep mensen die bekend staat als "The Alchemisten van Palazzo Riario" die samenkwamen rond het Romeinse hof van Christina, de koningin-regentes van Zweden . Christina was een fervent aanhanger van alchemie en wetenschap, en denkers en wetenschappelijke beroemdheden zoals Rene Descartes en Athanasius Kircher waren vaak te vinden aan haar Italiaanse hof, samen met alchemie-enthousiastelingen zoals Palombara.

De Porta Alchemica is de enige overgebleven van vijf deuren naar de villa van Palombara.

Mysterie en occulte overtuigingen omringen nog steeds de deur, en een cryptisch symbool boven de deuropening voedt veel van deze theorieën. Maar voor de meeste bezoekers van Rome is het natuurlijk gewoon weer een mysterieuze ruïne.

Weet voordat je gaat:

Neem metro A (Vittorio), tram 13, 5 of bus 105. Vanaf april 2018 was deze zichtbaar, zij het op afstand achter een gesloten ijzeren hek.

4.

Muzeum Alchymie (Alchemie Museum) - Kutna Hora, Tsjechië

Lood in goud veranderen voor spirituele verlichting op de zoektocht naar de Steen der Wijzen: dit is het doel van de alchemist Michal Pober die het Muzeum Alchymie runt in de kelder van het Sankturinovsky-huis in Kutna Hora.

Het museum is een curiositeit, vol met de geschiedenis en praktijk van alchemie, het echte juweeltje is de curator Michal Pober. Op een rustige dag zal Pober de gasten begeleiden naar de gotische toren waar aanbidding en rituelen plaatsvinden. Met uitzicht op Kutna Hora achter hem, geeft hij een geschiedenis van de stad, het land en zichzelf als het gaat om alchemie. Hij is deels Merlijn, deels gekke wetenschapper en deels verschrompelde professor, die gepassioneerde en geanimeerde staarten van mystiek, vroege scheikunde en een Alchemist-prins ronddraait zolang je bereid bent hem toe te laten.

Hoe raak je er:

Op het centrale plein Palackeho Namesti, in hetzelfde gebouw als het toeristeninformatiecentrum.

5.

La Berta - Kerk van Santa Maria Maggiore - Florence, Italië

De legende zegt dat dit mysterieuze stenen hoofd toebehoort aan een vrouw die versteend werd door een alchemist. De vrouw was het slachtoffer van Cecco d'Ascoli, een astroloog die op weg was om op de brandstapel te worden verbrand wegens ketterij.

Eén theorie zegt dat het hoofd een gedenkteken is voor de groenteboer die klokken aan de kerk schonk, zodat ze konden luiden wanneer de stadspoorten open of dicht gingen. Dit zou verklaren waarom het uit de muur van de klokkentoren steekt en niet uit een raam.

Sommige historici beweren ook dat Berta niet meer is dan het hoofd van een oud Romeins beeldhouwwerk, want de overblijfselen daarvan zouden in de middeleeuwen vaak als decoratie worden gebruikt. Deze theorie is waarschijnlijk de meest geloofwaardige, en toch vertelt de lokale bevolking nog steeds legendes van duistere magie en vloeken aan de weinige voorbijgangers die Berta opmerken.

Waar? Het hoofd is gemakkelijk te missen, dus wees op uw hoede wanneer u door de Via dei Cerretani loopt.

6.

Barnekow Huis - Anagni, Italië

Een middeleeuws huis met mysterieuze alchemistische inscripties op de gevel. Baron Albert von Barnekow, een Zweedse schilder, alchemist en Huzaar-officier vestigde zich halverwege de 19e eeuw in Anagni nadat hij met een van zijn lokale modellen was getrouwd.

De inscripties en fresco's moeten worden gelezen als een beschrijving van Von Barnekows eigen transformatie en alchemistische reis. Het huis trof de Duitse historicus en reiziger Ferdinand Gregorovius, die het in 1856 schetste.

Het huis is alleen geopend tijdens speciale evenementen.

7.

Het museum van alchemisten en tovenaars van het oude Praag - Praag, Tsjechië

De geschiedenis van de occulte wetenschap wordt in een griezelshow veranderd in deze lugubere toeristische attractie in Praag. Enkele alchemisten en andere zogenaamde tovenaars, met name Edward Kelley en John Dee, werden gefinancierd door koning Rudolf II die mogelijk de meest actieve periode van occulte praktijk in de geschiedenis beoefende.

Het museum is meer dan een beetje sensationeel in zijn presentatie, maar om eerlijk te zijn, waren deze alchemisten waarschijnlijk zelf meer dan een beetje showmannen. Wat is een betere manier om hun geheimzinnige geschiedenis te onthouden en te leren dan met een beetje magisch realisme?

8.

Alchemistische Deur van Rivodutri - Rivodutri, Italië

Een 17e-eeuwse deuropening in een klein Sabine-dorp is een portaal naar de mysteries van de alchemie. Kabbalistische, heidense, alchemistische en christelijke symbolen vermengen zich in dit ongewone object. Dit portaal zou de transmutatie van de ziel naar een staat van bewustzijn en verlichting vertegenwoordigen.

9.

Huis van Nicolas Flamel - Parijs, Frankrijk

Het oudste stenen huis in Parijs werd gebouwd door de beroemdste alchemist. Flamel was een grote filantroop, maar of deze rijkdom wel of niet uit alchemie kwam, is het materiaal van discutabele legendes. Toch is Flamel's naam onlosmakelijk verbonden met de alchemie, en hij wordt door velen gezien als een van zijn grote beoefenaars die geïnteresseerd zijn in de transformatie van elementen in grotere vormen.

Hier zou Flamel zijn experimenten in de alchemie hebben uitgevoerd. Flamel stierf in de 15e eeuw, maar niet voordat hij zijn eigen grafsteen ontwierp met zijn eigen symboliek die nu te zien is in het Musée de Cluny. De kerk waarin hij oorspronkelijk werd begraven, de kerk van Saint-Jacques-de-la-Boucherie, is sindsdien afgebroken, waardoor alleen de dreigende Tour Saint-Jacques overblijft. Een straat bij de toren is vernoemd naar Flamel, die kruist met een straat die vernoemd is naar zijn vrouw Pernelle.

Wat betreft het voormalige huis van Flamel, het is nu een sfeervol restaurant, passend onder de naam Auberge Nicolas Flamel.

Weet voordat je gaat:

Het gebouw is van buiten nog hetzelfde, maar het interieur is omgebouwd tot restaurant, Auberge Nicolas Flamel.

[havenpoort]

Het Langeveld

Het Langeveld

Het gebied gelegen tussen de noordelijke rand van Noordwijk en de Duinafslag Langevelderslag heet het Langveld. De naam komt al voor op de kaart van Hondius uit 1629. In 1134 werd melding gemaakt van een kapel aldaar en in 1415 gaf graaf Willem VI opdracht om er een nederzetting te stichten. Het gebied was historisch veel groter, het omvatte bijna geheel Noordwijkerhout

In 1963 is het Langeveld geheel vergraven en door ruilverkaveling tot landbouwgrond omgevormd. Dit markeert het ontstaan van het Oosterduinsemeer in de volksmond “Comomeer” genoemd. Helaas zijn door de verkaveling veel archeologische resten verdwenen.

Langevelderslag is een oude slag naar zee, die in de 17e eeuw al in gebruik was, mogelijk eerder. In 1963 werd het pad er naar toe verbreed en verhard (de Langevelderweg) om toegang te geven tot het bad centrum Langeveld.

De Oorlogsweg die bij de rotonde vlak voor de strandafslag links en rechts loop naar respectievelijk Noordwijk en Zandvoort is in 1914-1918 aangelegd ten westen van de Blink, als een militaire verbindingsweg.

Als men de Oorlogsweg richting Noordwijk in gaat dan zou er volgens de overlevering links van u in het duin op een hoge duintop in de Blink een houten seinpost hebben gestaan die daar in het begin van de 19e eeuw was gebouwd. Dit duin wordt nog steeds de Berg van de ‘Postpaal’ genoemd.

Deze behoorde bij de zogenaamde Chappe-telegraaf, ontwikkeld door Claude Chappe en zijn broers, bestond uit een keten van seintorens op onderlinge afstanden van 10 à 20 km. Op een toren bevond zich een seinpaal met armen die in 196 verschillende standen konden worden gezet. Het (geheime) codeboek bevatte 8464 woorden. De telegrafist had met twee krachtige telescopen zicht op de vorige en volgende toren en kon zo berichten ontvangen en doorgeven.

In 1794 werd de Chappe-telegraaf tussen Parijs en Rijsel (ca. 220 km) voor het eerst in gebruik genomen. Via de 16 seinstations deed een bericht er 15 minuten over. Een koerier te paard had daar minstens 20 uur voor nodig. De snelheid van de Chappe-telegraaf was voor die tijd dus verbluffend.

Het was vooral Napoleon die het militaire belang van een goede, snelle communicatie binnen het keizerrijk zag. Zo werd tussen 1798 en 1811 een netwerk aangelegd dat Frankrijk, Italië, Spanje, Duitsland, België en Nederland verbond.

De optische telegraaf van Chappe heeft in Frankrijk ruim 50 jaar zijn werk gedaan en werd pas rond 1850 door de elektrische telegraaf verdrongen. In die vijftig jaar was het net dermate geperfectioneerd dat het als een web over geheel Frankrijk lag met Parijs als middelpunt. Het netwerk was 5000 km lang en telde ongeveer 500 seintorens. Het netwerk heeft in Frankrijk tot 1854 gefunctioneerd. In Frankrijk zijn zo’n twintig exemplaren van de Chappe-telegraaf bewaard gebleven.

Op een toren bevond zich een seinpaal met armen die in 196 verschillende standen konden worden gezet. Het (geheime) codeboek bevatte 8464 woorden. De telegrafist had met twee krachtige telescopen zicht op de vorige en volgende toren en kon zo berichten ontvangen en doorgeven. Via de 16 seinstations deed een bericht er 15 minuten over. Een koerier te paard had daar minstens 20 uur voor nodig. De snelheid van de Chappe-telegraaf was voor die tijd dus verbluffend.

De telegraaflijn heeft gefunctioneerd tot najaar 1813, toen Napoleon werd verslagen. Dat betekende het einde van de seinstations buiten Frankrijk. Als symbool van de Franse overheersing werden de toestellen overal verwijderd of door de bevolking vernield.

Zodra de Fransen hier in 1795 gelegerd waren, volgde een oorlogsverklaring aan Engeland. Om niet door de Engelse vijandelijkheden op onze kust te worden overrompeld, moest een goed georganiseerde kustwacht worden ingesteld. Nadat in 1796 het Seinwezen naar de Marine was overgegaan, werd in 1799 een stelsel van kust beseining opgericht. Geseind werd vanaf houten stellingen op hoge duinen, o.a. te Zandvoort, de duinen van het Langeveld en te Noordwijk aan Zee.

Op oudere topografische kaarten staat nog steeds op veel duinen langs de Nederlandse kust het woord ‘seinpaal’.

Radio Nora (afkorting van Noordwijk Radio)

Als men de Oorlogsweg verder volgt in de richting van Noordwijk ziet u in het duin zendmasten en schotels. Dit is Radio Nora is een radio-ontvangststation,

Tussen 1920 en 1930 ontwikkelde de radio zich snel. Naast de al sinds de jaren tien in gebruik genomen lange golf ging met ook gebruik maken van de middengolf en de korte golf.

Voor Nederland waren verbindingen over lange afstand van belang om contact te kunnen onderhouden met de Nederlandse koloniën (Nederlands-Indië in het oosten, Suriname en de Nederlandse Antillen in het westen) en het scheepvaartverkeer dat de verbindingen daarmee onderhield.

Er waren vier plaatsen waar de uitzendingen vandaan kwamen:

(tot 1941) vanuit Huizen (waar destijds ook de zendantennes van de andere omroepen stonden) de omroepuitzendingen van de Philips Omroep Holland-Indië (PHOHI)

(tot 1980) vanuit Radio Kootwijk op de Veluwe de telegrafie- en telefonie-uitzendingen

(tot 1942) vanuit Batavia en andere plaatsen in Nederlands-Indië de omroepuitzendingen van de Nederlandsch-Indische Radio Omroep Maatschappij (NIROM)

(tot 1942) vanaf de hoogvlakte Malabar bij Bandoeng telegrafie- en telefonie-uitzendingen.

Voor de ontvangst bleek het beter niet te dicht bij de zender een ontvangststation te bouwen. In Nederland werd eerst gekozen voor Sambeek bij Boxmeer, later Meijendel bij Wassenaar, maar vanwege de vrije ligging en minder storing door de ontstekingen van automotoren werd in 1928 door het Ministerie van Verkeer en Waterstaat gekozen voor het Langeveld in Noordwijk aan de kust. Hier aan de kust stonden met name “de oren”. Dit was de tegenhanger van Radio Kootwijk op de Veluwe vanwaar berichten verzonden werden.

Er werden zowel ontvangstantennes aangelegd, die op het zuidoosten en op het zuidwesten gericht waren, als draaibare antennes. De in een houten barak gevestigde technische staf kreeg per telegraaf of telefoon, vanaf 1933 ook per telex, opdracht de draaibare antennes te richten of de radio's af te stemmen op bepaalde golflengten.

De ontvangen signalen werden via telefoonkabels verzonden naar de centrales, de ministeries en de generale staven van het Nederlandse leger en de marine. Ook Radio Scheveningen kon desnoods beschikken over de ontvangstmogelijkheden.

Vanwege het militaire belang werden er in 1939 militairen gelegerd in de gebouwde  betonnen bunkers.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het station door de Duitsers gebruikt voor het contact met de U-boten op de Atlantische Oceaan en het afluisteren van vijandelijk radioverkeer. De Duitse bezetters bouwden nieuwe bunkers en een geschutskoepel, die in nauw contact stond met de kustbatterijen in Noordwijk, Zandvoort en IJmuiden als deel van de Atlantikwall West-Holland.

Het verzet was ruim geïnfiltreerd tussen de bouwvakkers en saboteerde de aanleg door mortel en cement achter te houden dan wel verkeerd te mengen. Ook pogingen om voor te doen alsof de Luftwaffe er vliegtuigen gestationeerd hadden mislukten aldus. Vanwege de te smalle betonnen toevoerpaden (nu nog in gebruik als fietspaden) was het onmogelijk er een lanceerplaats voor V2's aan te leggen.

Na de bevrijding bleef het ontvangststation in militaire handen, nu vooral als ontvangststation voor de Marine Luchtvaartdienst en tot de sluiting in 2006 het Marine Vliegkamp Valkenburg, de communicatie met de onderzeeërs van de Koninklijke Marine en (tot 1999) incidenteel van de koopvaardij via Radio Scheveningen.

Sinds 2004 was het een onbemand station. De verbindingen met elders vinden inmiddels plaats via glasvezel. Ook zijn er satellietschotels geplaatst. Sinds begin 2017 is het radiostation weer bemand door medewerkers van defensie.

4 januari 2020

[hetrodevaandel]

DE VERGETEN OPSTAND DEEL 2

Vorige week zagen we hoe de arbeiders in de DDR op 17 juni 1953 in opstand kwamen. Tegen de normverhogingen, voor vrije verkiezingen en een andere regering. Na eerste successen werd de opstand neergeslagen door Sovjet tanks die het vuur openden. Aan het einde van de dag was de opstand voorbij en zat de SED weer stevig in het zadel. We kijken nu hoe het verder ging, en wat de gevolgen waren op zowel de korte als lange termijn.

 De volgende morgen, 18 juni, was de rust hersteld, mede door het instellen van de uitzonderingstoestand in grote delen van de DDR. Op straat zag je alleen maar tanks, soldaten en de Volkspolitie. De SED leiders kwamen weer tevoorschijn, en de jacht op leidende stakers werd meteen geopend. Er kwam ook een enorm propagandaoffensief op gang. De opstand zou het werk van westerse geheime diensten zijn geweest, en buitenlandse agenten zouden leiding hebben geven aan de stakers. Men wilde absoluut niet toegeven dat het de eigen inschattingsfouten waren geweest die de arbeiders op straat hadden gebracht. Iedereen had schuld behalve de SED. Nu kan het best zijn dat er hier en daar agitators aan het werk zijn geweest. Maar het hele karakter van het protest geeft veel meer aan dat de bevolking het gewoon zat was, en niet nog meer verslechteringen wilde dulden. Omdat de SED bestond uit de oude arbeiderspartijen SPD en KPD hadden ze moeten weten wat er onder de arbeiders leefde. Men dacht het gewoon beter te weten, en negeerde zelfs de Russische waarschuwingen. Uiteindelijk waren ze door deze houding gedwongen om de tanks op straat te brengen. Voor zogenaamde arbeiderspartijen een enorme afgang. Een afgang die door de mensen in de DDR nooit werd vergeten. In de West Duitsland werd de 17de juni tot de Dag van de Duitse Eenheid uitgeroepen, symboolpolitiek zonder inhoud. Een vaker geziene verschijning.

 Ondanks het feit dat de opstand kort was, en voor de opstandelingen verkeerd af liep, hebben de gebeurtenissen van de 17de juni een stempel gedrukt op de verdere ontwikkeling van de DDR. In de eerste Centraal Comité bijeenkomsten van de SED na de opstand werd nog gezegd dat er fouten waren gemaakt, en dat er aan gewerkt moest worden om een herhaling te voorkomen. Maar deze houding werd al snel losgelaten. Men wilde van geen fouten meer weten. De SED leiding was voor de opstand al niet populair, maar na de gevechten namen steeds meer mensen afstand, die eerder geen echte positie hadden ingenomen. Intussen nam het wantrouwen van beiden kanten toe. Dit had vooral impact op de SED leiding. Omdat men het volk wantrouwde, en men bang was voor een herhaling van de van de gebeurtenissen van 1952/1953, werd het veiligheidsapparaat enorm uitgebouwd. De Stasi kreeg veel meer middelen, en medewerkers, zodat allerlei signalen veel eerder zouden worden opgepikt. Van verdere opstanden was echter geen sprake. De meeste mensen legden zich bij de situatie neer, of probeerden naar het westen te vluchten. Dat leidde uiteindelijk tot de bouw van de Berlijnse Muur, begin jaren 60. Maar onder het volk werd de 17de juni niet vergeten. Vaak verschenen er leuzen op muren waarin werd gezegd dat de 17de juni terugkwam. Ook werden in de schaduw wel degelijk de lessen geleerd.

 Conclusies en commentaren

 Zowel in oost als west heeft de opstand van 1953 nooit hoog op de agenda gestaan. We zagen eerder dat in West Duitsland de 17de juni tot een officiële feestdag werd uitgeroepen. Het werd de Dag van de Duitse Eenheid. Op zich was dit allemaal show, want tijdens de opstand had West Duitsland niets gedaan om die eenheid dichterbij te brengen. In de DDR werd de opstand vooral doodgezwegen, en als er al over werd gesproken, werd er gezegd dat het om een fascistische provocatie was gegaan. Beiden standpunten doen geen recht aan wat er werkelijk op straat is gebeurd. Er was geen sprake van een echte oppositie beweging, en ook partijen of organisaties waren nergens te bekennen. Het ging veel meer om een volk dat het zat was om nog verder te worden uitgebuit. Dat het niet meer pikte dat dingen over hun hoofd werden besloten, zonder er zelf een stem in te hebben. Al deze gevoelens van frustratie en woede, plus de afkeer van de voortdurende bezetting, kwamen in de juni dagen van 1953 samen. Het was een enorme explosie die wild om zich heen sloeg, en veel emotie met zich mee bracht.

 Het was geen voorbereidde opstand met goede planning. Als dat wel het geval was geweest, had men werkelijk de macht kunnen overnemen. Men was zich niet bewust van het feit dat de macht eigenlijk voor het grijpen lag. Hoe dicht men er bij was blijkt uit de woorden van een voormalig lid van de Volkspolitie in Halle. “De stakers hadden niet door dat ze tegenover een zwakkere tegenstander stonden. Als ze in de eerste uren hadden besloten om de politiekazernes te bestormen hadden wij er weinig tegen kunnen doen. We hadden wapens, maar gelijktijdig maar heel weinig munitie. Eigenlijk hadden ze zo door kunnen lopen. Maar dat had niemand door, en dat heeft ons gered. Ze bestormde de SED kantoren, terwijl daar niets te halen viel. Een verkeerde tactiek.” Zo kon de SED leiding zijn macht weer terugpakken, hoewel we wel moeten vaststellen dat dit zonder het ingrijpen van Moskou nooit was gelukt. Deze steun in de rug is er altijd gebleven, tot 1989, en toen die steun weg viel was het ook snel met de DDR gedaan.

 Uit deze hele zaak zijn verschillende lessen te trekken. Ten eerste zien we het falen van de SPD en de KPD, die samen de SED vormden. Men zag de signalen binnen de bevolking niet, en wilde ook niet luisteren. Zelfs niet naar de KGB en andere Sovjet instellingen. Dit soort ivoren toren denken is bijna altijd het resultaat van het gevoel dat de macht binnen is, en oneindig zal zijn. Alleen de leiders weten wat goed, is en het volk moet zich hier niet mee bemoeien. Gelijktijdig beweert men het volk, en in dit geval vooral de arbeiders en de boeren, te vertegenwoordigen. Maar respect en vertrouwen komen niet zo maar, die moeten verdiend worden. En precies dat werd nagelaten door de SED. Zo kon de kloof tussen de leiding en de bevolking steeds groter worden. Het enige antwoord hier op van de SED was meer Stasi en meer wantrouwen, ook binnen de eigen gelederen. Gelijktijdig ging het economisch steeds slechter. Veel van deze problemen hadden kunnen worden opgelost als men met het volk had gewerkt, en niet boven het volk was gaan staan.

 Overigens is dit niet uniek. Ook buiten de DDR hebben veel partijen en vakbonden dezelfde weg gekozen en zijn de neigingen hetzelfde. Dat is ook de reden waarom de arbeiderspartijen in Europa, waar miljoenen mensen hun hoop op hadden gevestigd, er nooit in zijn geslaagd om echte democratie te laten ontstaan. Niet binnen de partijen zelf, en ook niet binnen de maatschappij. Veel beloftes en resoluties, discussies tot in het oneindige, maar uiteindelijk heeft men altijd tegen het volk beslist ten gunste van het systeem, of heeft men de revolutionaire tendensen binnen het volk onderdrukt of omgebogen. Dat is ook de reden dat heel veel van deze partijen nu het vertrouwen van de kiezers hebben verloren, en terecht.

 De mensen in de DDR lieten in 1989 zien dat zij wel degelijk de lessen van 1953 hadden geleerd. De massademonstraties, die uiteindelijk de SED regering ten val brachten en de muur opende, waren vreedzaam. Dit keer geen aanvallen op gevangenissen en SED kantoren. Men wilde de machthebbers geen reden leveren om geweld te gebruiken. Deze keer werkte het, en dat luidde het einde van de DDR in. Er waren immers geen Sovjet tanks meer om het tij te keren. Echter deze keer, na de opstand van 1989 maakten de mensen in de DDR een andere fout. Ze vertrouwden de partijen uit het westen en hun plaatselijke verlengstukken. Dat opende de deur voor het leegstelen en plunderen van het land. Zelfs nu nog, bijna 30 jaar na de val van de Muur, worden de mensen in de voormalige DDR achtergesteld. Zelf zeggen ze nu dat ze een veel grotere opruiming hadden moeten houden in 1989. Ze hebben de verkeerden vertrouwd en een echte zuivering nagelaten. Het resultaat is dat ze nu opnieuw de straat op moeten om zich te verzetten tegen de vernietigende politiek van Merkel en Co.

 De les voor ons allemaal is duidelijk; partijen en vakbonden zijn niet de oplossing. Zij beloven van alles, maar leveren nooit resultaat. Vaak is als excuus voor dit falen gebruikt, dat de verkeerde mensen aan de leiding staan. Maar dat kan niet steeds opnieuw het geval zijn. Er zit gewoon een structurele fout in de hele denkwijze. Een denkwijze die niet bedoeld is om ons te bevrijden, maar om ons in toom te houden. Als dat moeilijker wordt neemt de repressie toe, dat zien we nu iedere dag. En daar doen ze allemaal aan mee; liberalen, sociaal democraten, groenen, soft linkse splinters en achtergebleven christen democraten. Als er weer een omslag komt, en dat kan niet snel genoeg gebeuren, moet het volk zelf de touwtjes in handen nemen, en niet meer loslaten. Dat is de enige variant die we nog niet hebben geprobeerd. Volkskracht vooruit dus, op weg naar de overwinning.

[bookaliciousjourney]

Dat het zomer is en voor veel mensen ook vakantie betekent niet dat er niet alweer een heleboel mooie boeken aankomen de komende maand. Er verschijnen namelijk weer genoeg boeken en vandaag zet ik degene op een rij waar ik zelf het meeste naar uitkijk.

I Love Nora – Annie Robertson

7 augustus 2018 ~ Uitgeverij Q

Nina werkt in een kleine boekhandel in Londen. Ze is gek op Nora Ephron, en dan vooral op de film When Harry met Sally. Daarom is ze ooit begonnen aan het scenario voor een vervolg, maar dat heeft ze nooit afgemaakt. Dan betrapt ze haar vriend Will met een andere vrouw. Uit woede om Wills verwijt dat hun relatie onder andere mislukt is omdat zij nooit iets afmaakt, besluit Nina het tegendeel te bewijzen en haar scenario af te schrijven. Tegelijkertijd krijgt ze ook te maken met ruzies en huwelijksproblemen in haar omgeving en twee ouders in een flinke midlifecrisis.

Als er een optie op haar script genomen wordt in Hollywood, moet ze samenwerken met een professionele scenarist die ze wel erg bijdehand vindt. Heeft ze nou te veel Nora Ephron gekeken en gelezen, of klinken ze toch verdacht veel als Harry en Sally?

Valse hoop – Clare Mackintosh

7 augustus 2018 ~ De Fontein

Een jaar geleden beëindigde Anna’s moeder haar leven op exact dezelfde wijze als haar vader een paar maanden eerder. Sindsdien probeert Anna wanhopig zichzelf op de been te houden.

Een kaart op de sterfdag van haar moeder zet een reeks gebeurtenissen in gang die Anna doet vermoeden dat er meer achter de dood van haar moeder zit dan waar de politie vanuit ging.

Graven in het verleden blijkt gevaarlijk te zijn, soms is het beter alles te laten rusten. Maar dat is nu te laat…

Moord. Zelfmoord. Of zit het toch anders?

Wie er breekt – Laura Lippman

7 augustus 2018 ~ Boekerij

Polly en Adam ontmoeten elkaar in de lokale bar van het stadje Belleville. Polly is op weg naar het westen, Adam zegt ook op doorreis te zijn. Toch blijft ze en hij blijft ook – geïntrigeerd als hij is door deze mysterieuze en zwijgzame roodharige vrouw. Een zonnige, hete zomer lang verliezen Polly en Adam zich in een hartstochtelijke liefde.

Toch weerhoudt iets ze ervan zich compleet aan elkaar te geven. Gevaarlijke, zelfs dodelijke, geheimen staan tussen hen in. Dan valt er een dode. Was het een ongeluk of onderdeel van een plan? Inmiddels zijn Adam en Polly zo verweven in elkaars levens en leugens, dat ze geen van beiden weten hoe ze elkaar de rug toe kunnen keren – en of ze dat wel willen. Wie zal als eerste breken?

Een jaar met jou – Julia Whelan

14 augustus 2018 ~ HarperCollins

De Amerikaanse Ella volgt haar droom: een jaar studeren aan de universiteit van Oxford, in Engeland. Na dat jaar zal haar een plek wachten in het campagneteam van de eerste vrouwelijke presidentskandidaat van de Verenigde Staten. Tot die tijd dompelt ze zich onder in de Engelse cultuur en literatuur. Maar haar jaar verloopt anders dan verwacht. Haar poëziedocent Jamie blijkt zeer aantrekkelijk, ook al blijft hij afstandelijk. Ze worden friends with benefits; Ella is immers maar een jaar in het land. Langzaam ontdekt Ella echter dat Jamie een groot geheim bij zich draagt, een geheim dat hun relatie – en Ella’s toekomst – volledig zal veranderen. Als het einde van het universiteitsjaar nadert, staat Ella voor de onmogelijke keuze: blijft ze of gaat ze terug?

Nog lang en gelukkig – Cathy Kelly

14 augustus ~ Boekerij

Een prachtige roman over een heel herkenbaar probleem: hoe vind je je plaats in een andere familie? Bess wil iedereen laten zien hoe gelukkig ze is in haar kersverse huwelijk, en daarom wil ze een groot feest geven. Ze stort zich vol overgave op de plannen, maar op de achtergrond beginnen zich scheuren te vertonen. Waarom is deel worden van een familie zo moeilijk?

Jojo, Bess’ stiefdochter, wil een punt maken. Bess is niet haar moeder en zal ook nooit de vrouw vervangen die ze nu al twee jaar lang elke dag mist. En zal ze ooit de kans krijgen om zelf moeder te worden?

Cari, Jojo’s nicht, is een echte carrièrevrouw die nergens bang voor is – behalve om de man onder ogen te komen die haar voor het altaar in de steek liet. En laat hij nou net op de gastenlijst van Bess’ feest staan. Is het tijd om de liefde weer toe te laten in haar leven?

Een familie, drie vrouwen en een onverwachte gebeurtenis… Leren de Brannigans hoe je lang en gelukkig leeft voor het te laat is?

Alleen maar jij – Mia Sheridan

14 augustus 2018 ~ Zomer & Keuning

‘Alleen maar jij’ van Mia Sheridan is geen zoetsappig liefdesverhaaltje. Het is het verhaal van een jonge vrouw die weliswaar beschadigd is, maar niet geknakt. Wanneer hoofdpersoon Ellie de mooie Gabriel ontmoet, wordt ze verliefd op hem. Maar ze vindt dat ze eerst zichzelf moet vinden, voor ze een liefdesrelatie met hem kan aangaan. ‘Alleen maar jij’, ja, maar dat kan niet zonder ‘ik’. Mia Sheridan weet op een prachtige manier te beschrijven dat de liefde pas kan bloeien als degene die liefheeft dat doet.

In dromen lieg je niet – Malin Persson Giolito

14 augustus ~ De Geus

Is Maja een doodgewoon meisje van achttien – populair, goed op school – dat onverhoopt verzeild is geraakt in een vreselijke tragedie? Of is ze terecht de meest gehate tiener van het land?

Wie ze ook in het echt is, iedereen kent inmiddels haar naam. Negen lange maanden heeft ze in de gevangenis een rechtszaak afgewacht. Ze wordt beschuldigd van de massamoord waarbij ook haar vriendje en beste vriendin omkwamen. En nu is het eindelijk tijd om de rechtszaal te betreden …

Grenzeloos – Lis Lucassen

21 augustus 2018 ~ Zomer & Keuning

Lis Lucassen, de populairste New Adult-auteur van Nederland, brengt met ‘Grenzeloos’ het eerste deel van een tweeluik over de eenentwintigjarige Rebecca. Zij verruilt het leven in Nederland voor dat aan een Amerikaanse universiteit. Lis Lucassen schreef met veel vaart een spannend en sexy boek. ‘Grenzeloos’ is New Adult met een Amerikaanse setting en een Nederlands sausje.

Torenhoog (Duizend hoog #3) – Katharine McGee

31 augustus 2018 ~ Moon Young Adult

New York, 2119. Leda, Watt, Rylin, Avery en Calliope leven in de toren en hebben allemaal zo hun eigen problemen. Een onbereikbare liefde, een politieonderzoek, bedrog, listen en leugens… Wie weet zich staande te houden in deze duizend verdiepingen tellende toren?

Wat een mooie boeken weer. Ik kijk vooral heel erg uit naar het derde deel in de Duizend hoog-serie, want ik vond de voorgaande boeken echt heerlijk om te lezen. Daarnaast ben ik ook heel benieuwd naar de twee nieuwe New Adults die bij Zomer & Keuning verschijnen. Naar welke boeken kijk jij uit?

Te verschijnen boeken | Augustus 2018 Dat het zomer is en voor veel mensen ook vakantie betekent niet dat er niet alweer een heleboel mooie boeken aankomen de komende maand.

[ilovetheater-nl]

The Musical Academy en Deep Bridge spelen vanaf 25 augustus 'Het Geheim van Te Veel Torens' in de Antwerpse Waagnatie

The Musical Academy en Deep Bridge spelen vanaf 25 augustus ‘Het Geheim van Te Veel Torens’ in de Antwerpse Waagnatie

‘Het Geheim van Te Veel Torens’ wordt de eerste familievoorstelling van The Musical Academy en Deep Bridge en speelt vanaf woensdag 25 augustus 2021 in de Antwerpse Waagnatie. De voorstelling is gebaseerd op het gelijknamige boek van Mark Tijsmans, die het script schreef en de regie voor zijn rekening neemt. De voorbije 2 jaar vonden meer dan 600 jongeren vlotjes de weg naar één van de dans- en…

[sleepnetnee]

3 Fundamentele bezwaren tegen een Big Brother staat

Het is niet alleen de WIV die zorgen baart. Ook andere ontwikkelingen die horen bij het nieuwe Informatietijdperk zien er zorgwekkend uit. Facebook, Google en Apple weten nu al heel veel van je. Hoe laat je op staat, waar je bent, wat je doet, wat je bezig houdt. Samen met de geheime diensten weten ze straks alles. Drie pijnpunten op een rij:

1. Leven in een panopticum

Met alle informatietechnologie in aantocht en de verregaande controle die de staat daarover heeft, leven straks alle Nederlanders in een groot panopticum.

Een panopticum was een koepelgevangenis. In het midden zaten de bewakers in de toren. Ze konden iedereen in de gaten houden. Als gevangene wist je niet zeker of je bekeken werd, maar door de opzet ging je je braaf gedragen.

Mensen in een panopticum gaan zichzelf censureren. Ze voelen zich niet meer vrij. Ze gaan wenselijk gedrag vertonen en zijn zichzelf niet meer.

Tegenwoordig hangen in Nederland overal camera’s, iedereen heeft een mobieltje waarmee alle bewegingen en communicatie gevolgd kunnen worden. Ook onze bewegingen op internet zijn voor de ogen van de staat niet meer verborgen. En met alle OV kaarten, bankpasjes, slimme apparaten en het Internet of Things (IOT) in aantocht is straks elke stap van iedereen zichtbaar voor de staat. De WIV is een stap in de richting van een Big Brother staat, met de AIVD als Ministry of Information.

Met de WIV krijgen de geheime diensten de wettelijke goedkeuring voor het opzetten van een complete surveillance staat. We kunnen overal, 24/7 bespied worden. En we zullen niet weten of er daadwerkelijk iemand meekijkt. Het resultaat zal zijn dat we ons anders zullen gedragen. We zullen ons niet meer vrij voelen.

De WIV betekent het einde van de geestelijke vrijheid.

2. Geen geheimen meer

Het tijdperk van de Informatietechnologie maakt dat onze levens veranderen. Nu al hebben we -bijna allemaal- een mobieltje dat we altijd bij ons dragen. Straks is ons huis ook gevuld met ‘slimme’ apparaten. Met al die technologie verwaterd ook onze privacy. Je Android phone volgt je nu al iedere stap, zelfs als die in de slaapmodus staat. Niet alleen Google, maar ook de AIVD kijkt met je mee. De grote bedrijven en de geheime diensten weten straks beter waar je bent geweest en wat je hebt gedaan, dan jijzelf. Alles waarvan je nu denkt dat het privé is, is dan zeker niet meer privé.

Hoe ver laten we Big Brother meekijken in ons leven? In hoeverre zijn we bereid om al onze geheimen op te offeren?

In het bijzonder voor doelgroepen die te maken hebben met beroepsgeheimen, is het met de nieuwe WIV ondoenlijk om nog bronnen te beschermen, of om vertrouwelijke gegevens geheim te houden. Artsen, advocaten en journalisten kunnen in de surveillance staat de geheimen niet meer garanderen. Dat betekent dat zij minder goed in staat zullen zijn hun beroep uit te oefenen.

De staat wil met de WIV inzage in alle digitale communicatie, waaronder (beroeps)geheimen en privé communicatie. Dit betekent het einde van geheimen.

3. Grenzeloos vogelvrij

Van over de hele wereld wordt data verzameld. Alle grote bedrijven vullen hun databases met gegevens van klanten. Die gebruiken ze voor eigen gewin of verkopen ze aan andere bedrijven. En de geheime diensten tappen die gegevens af en slaan nog meer gevoelige data op over zijn burgers. Geheime diensten wisselen de gegevens internationaal uit. De AIVD geeft het door aan de NSA, de NSA aan MI6 en MI6 aan de Mosad. Op een gegeven moment weten alle instanties precies hetzelfde. Big Brother is Watching ofwel The All Seeing Eye.

Gevolg is dat je nergens meer een onbeschreven blad bent. Als je Internet opent zie je advertenties die speciaal op jou gericht zijn. Als je de grens over gaat wordt je gecontroleerd op je gedrag. Nu al kijkt de douane in de VS je Facebook posts door op onwenselijk gedrag. Als een bedrijf of staat wat tegen jou heeft stopt de toegang. Dan wordt je afgesloten van het systeem. Het lijkt de toekomst van Minority Report, maar die is dichterbij dan je denkt.

Willen we in een dergelijke gecontroleerde wereld leven? Is controle in goede handen bij staat en bedrijfsleven?

Doordat met de nieuwe WIV de AIVD gegevens mag uitwisselen met andere geheime diensten, worden we vogelvrij. Alle gegevens van ons doen en laten, kunnen terecht komen bij andere geheime diensten. Als je iets naars zegt over Erdogan, kan je dat op vakantie in Turkije duur komen te staan. Vluchtelingen kunnen nooit meer in Nederland hun mening vrij ventileren. Voor je het weet wordt het doorgegeven aan de ‘democratische’ bondgenoot, die in praktijk toch wat minder democratisch is dan het leek.

Door de nieuwe WIV zijn we vogelvrij in binnen en buitenland! Gevoelige gegevens kunnen overal terecht komen.

[gamedomein]

“Kid or Squid?”, is de vraag sinds Nintendo met Splatoon 1 op de proppen kwam. Ben je nu een kind dat in een inktvis kan veranderen of een inktvis die in een kind kan veranderen? Nu is deel twee uit en daar kunnen we die vraag nog steeds niet mee beantwoorden. Is dat relevant voor de game zelf? Absoluut niet, maar toch een leuk iets om even over na te denken.     

Inktvis kinderen! Waar is het fout gegaan!

Voor wie niet bekend is met Nintendo’s nieuwe franchise, wat heel goed kan aangezien de Wii U het niet denderend heeft gedaan, Splatoon is Nintendo’s antwoord op al het shooter geweld van tegenwoordig. Waar Sony en Microsoft voor rauwe, gewelddadige shooters gaan, kiest Nintendo voor een meer kleurige aanpak, en kindervriendelijke. Je speelt in een post-apocalyptische wereld die is overgenomen door kinder/inktvis hybriden. Dit vermogen om in een inktvis te veranderen gebruiken ze tijdens de vele gevechten die je zult voeren. Je schiet namelijk niet met kogels, maar met inkt. Waar je vervolgens in kunt zwemmen als inktvis wat weer nieuwe gameplay mogelijkheden met zich meebrengt aangezien je sneller en onzichtbaar bent in inktvis-vorm. Je kunt er zelfs mee tegen muren opklimmen.  

Lol voor in je eentje.

So much voor het verhaal. De game kent een nieuwe single player modus waarvan het verhaal precies hetzelfde was als in deel één. De Slechte octopusmensen en Salmonoids hebben de Great Zap Fish gestolen die Inkopolis Square van stroom voorziet. Een oud bekende uit deel één lijkt niet te zijn wie ze is en recruit jou als geheim agent om vervolgens de Zapfishes terug te halen. Alweer. De single player begint meer als een simpele tutorial voor de game, maar mondt uit in een best leuk platform third person shooter. Het wordt nooit echt moeilijk, maar er worden best leuke mechanics geïntroduceerd waar helaas in de rest van de game vrij weinig mee gedaan wordt. Als je er een goed dagje voor gaat zitten kan je de 27 levels van de single player wel doorknallen. Een leuke extra.

Inkopolis

De hub van de game is Inkopolis. Een groot metropool (soort van) geïnspireerd op een populaire Japanse wijk. Vanuit hier kies je alle mogelijkheden die de game te bieden heeft. Je kan er shoppen voor nieuwe kleding of wapens, de single player of multiplayer checken of het nieuwe salmon run (daarover later meer). Alsof dat nog niet genoeg is zie je ook andere personages rondhuppelen, vaak met leuke berichten via een MiiVerse-achtige set-up. Helaas kan je niet met deze mensen communiceren, maar het geeft wel een beetje het gevoel alsof de stad leeft. Het interessante is dat het lijkt alsof de stad nog een beetje in aanbouw is. Ik hoop dat Nintendo nog meer gaat toevoegen om de game naar een hoger niveau te tillen.  

Het meeste vlees op de botten 

De singleplayer is geinig, maar je koopt deze game natuurlijk voor de multiplayer. Lekker online kliederen met inkt in vier versus vier matches of samen met vrienden via draadloos. Het feit dat een groot gedeelte van deze game om het online draait, schopt het principe van de Switch een beetje onderuit als ‘play everywhere’ console, maar goed je kan niet alles hebben. Uiteraard begin je onderaan de ladder waar je maar één type game kunt spelen. Turf War. In Turf War draait het erom zoveel mogelijk verf van jou kleur te verspreiden over het veld binnen drie minuten. Uiteraard kan je de tegenpartij kapot schieten, maar dat is niet het uiteindelijke doel. Het team met het hoogste percentage wint en verdient de meeste punten. Na een paar potjes gespeeld te hebben geraak je op een hoger level en wordt het mogelijk nieuwe wapens en outfits te kopen. Het leuke hieraan is dat er vaardigheden gekoppeld worden aan je outfits. Soms moet je deze nog ontgrendelen door te spelen en de kleding te dragen. Helaas zijn deze abilities vaak random dus het kan wel even duren voordat je een kledingstuk vindt wat goed bij je speelstijl past. Het geeft de game zeker wel een diepere laag. Het is zelfs mogelijk om kleding van Inklings die je in Inkopolis ziet te kopen voor een fikse som. De wapens zijn lekker variërend en ik kan ook echt aanraden om ze allemaal te proberen om te kijken wat het best bij je speelstijl past. Na een kleine tien uur (afhankelijk van hoe goed je speelt) bereik je level tien en wordt ranked play mogelijk waarmee je drie nieuwe modi ontgrendelt. Namelijk Rainmaker, een soort omgekeerde capture the flag waarbij je een wapen naar de vijandelijke basis moet brengen, Tower control waarbij je een toren moet domineren zodat deze zich naar checkpoints begeeft en Splat Zones waarbij je bepaalde zones moet claimen en zien te behouden. Deze zijn best vermakelijk voor de afwisseling, maar Turf War blijft toch favoriet. Scoor je goed in de ranked mode dan mag je de big boy league: League Play. Hiervoor moet je B- ranked staan. Dit is te doen, zolang je met een degelijk team speelt. Nou ken ik vrij weinig mensen met Splatoon 2, maar je merkt het gelijk aan een team als deze goed communiceren en echt samen spelen in tegenstelling tot vier mensen die maar wat aan het aankloten zijn. Heb jij pech en zit jij met waardeloze mensen in je team, dan kan het dus zo zijn dat je nooit die B- rank haalt om mee te doen in League play. De game modi van ranked play vereisen namelijk wel écht teamwork. Het raarste is nog dat je voor elk van de drie events een losse rank krijgt. Deze rouleren dus het kan zijn dat je moet wachten tot jouw favoriete event weer gespeeld wordt. Een rare keuze van Nintendo.

  Rennen met zalm!

Het enige écht nieuwe in Splatoon 2 is toch de Salmon Run. Dit is een soort horde-mode waarbij je naar een eiland wordt gestuurd om zalm eieren en gouden eieren te regelen. Je speelt drie steeds moeilijker wordende waves waarbij steeds meer bazen elkaar afwisselen. Deze modus vereist een hoop teamwork., maar geeft een voldaan gevoel als je met elkaar zoveel mogelijk eieren weet te verzamelen. Het is alleen jammer dat er voor nu nog maar één map beschikbaar is. Het raarste is dat Salmon Run niet altijd beschikbaar is. Deze is beschikbaar in sessies en het kan dus soms zijn dat je heel graag een potje wilt spelen, maar het Grizzco gebouw dicht is. Wederom een rare keuze. Je progressie om spullen te verdienen reset ook elke keer als de sessie is afgelopen. Wil je dus de beste gear winnen uit Salmon Run? Dan zal je daar uren achter elkaar in moeten investeren, maar na een uurtje Salmon Run per keer was ik er ook wel weer klaar mee.  

Blijkbaar leert Nintendo niet altijd van haar fouten

De game speelt lekker weg en heeft absoluut de bekende Nintendo polish, maar als ze ergens nog mee falen is het wel het online gedeelte. Zo heb je nog steeds dat er elk half uur á uur twee maps per modes worden gerouleerd. Het kan dus vaak zat voorkomen dat je vijf keer achter elkaar dezelfde map speelt waardoor verveling ook snel kan toe slaan. Ik hoorde ook dat veel mensen problemen hadden om een match te joinen, maar persoonlijk ging het allemaal zeer vlot bij mij. Het langst wat ik allicht heb moeten wachten is dertig seconden. Wat dan wel weer raar is dat je wel samen kunt spelen met vrienden, maar niet kunt kiezen of je wel of niet met elkaar in het team zit. Wat voor enige frustratie kan zorgen. Bij ranked matches wordt je dan wel weer bij elkaar in het team gezet. Soms lijkt het net alsof Nintendo maar wat probeert met online. Dit geld ook zeker voor het communicatie debacle. Nintendo verwacht dat wij onze smartphone gebruiken om online te communiceren via de Splatoon-servers. Deze app moet continue open staan om te kunnen praten met elkaar. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het nog niet eens geprobeerd heb omdat het idee zelf al ronduit belachelijk is. Het is een stuk makkelijker om gewoon een Discord of een Skype te openen. Three Strikes Nintendo, het is maar goed dat de rest van de game wel goed in elkaar steekt.  

Eindconclusie

Ik krijg vaak de vraag “moet ik Splatoon 2 voor de Switch halen?”. Het antwoord daarop is lastig. Heb je Splatoon 1 nooit gehaald en ben je wel in voor wat online fun? Dan kan je hem blindelings in huis halen als mede als je fan was van deel één. Toch moet ik toegeven dat de veranderingen minimaal zijn en de extra modus Salmon run rechtvaardigt ook niet de aankoop, zeker met de ‘mankementen’ aan het online gedeelte van de game. Als Nintendo naar de feedback van de fans luisterten de game aanpast en blijft ondersteunen zoals ze bij Splatoon 1 deden, dan hebben we een serieuze eSport-games in onze handen. “Kid or Squid?”, is de vraag sinds Nintendo met Splatoon 1 op de proppen kwam. Ben je | https://www.gamedomein.net/recensie/splatoon-2/