#Emiko Ohnuki-Tierney

[accuratepicuresofanthropologists]

Wenner-Gren's 100th symposium, Symbolism Through Time, was a chock-full of Famous Anthropologists.

Here is their caption for the event: "Back: J. Clifford, L. Drummond, J .Fernandez, J. Peacock, J. Boon, E. Leach, P. Burke, V. Valeri, B. Kapferer, N. Watson Front: D. Krupa, D. Handelman, N. Miyata, K. Blu, K. Komatsu, P. Rabinow, M. Sahlins, E. Ohnuki-Tierney, S. Ortner, C. Geertz, F. da Silva, L. Osmundsen"

Another image in which Sahlins is in the front row -- I'm keeping track of that.

via Wenner-Gren.

[female-malice]

Controversial opinion: people should still read about and study kamikaze pilots even though their lives are dramatized by far right ultra-nationalists. There is plenty of work about kamikaze pilots that was not written by ultra-nationalists. I highly recommend Kamikaze Diaries by Emiko Ohnuki Tierney

[virtahepovintage]

Check out this listing I just added to my Poshmark closet: Vintage 1993 Rice As Self Emiko Ohnuki Tierney Japanese Identities Through Time.

[baeddel]

i legitimately can't remember if i sent this ask already but. source on the hegel kamikaze letters?

you didn't. unfortunately if i had a good source i would have provided it. i was reading about it a lot earlier this year, because it's something awful and tragic. the kamikaze pilots typically did not want to be kamikaze pilots; they were forced into it. they would go out to a group of soldiers and say, 'who's going to volunteer?' and after no one did they'd start dragging guys out and beating them up until they agreed to sign on. so you have, basically, this horrible class war scenario where the fascist state is strapping proletarian subalterns to rockets. but some of them survived, for whatever reason; either the attacks had to be cancelled because of weather conditions or they miraculously survived the crash, and their experience after this was unbearably traumatic. it was like enduring a mock execution; they fully believed they would die, and were prepared for it, but they did not. so they have to live life mourning themselves. but after the war Japan has its own sort of 'denazification' and people start hounding these kamikaze survivors because they see them as fascist zealots who were ready to die for the emperor. so they live as pariahs for the rest of their lives, alienated from society and from themselves. somewhat recently because of the right wing government in Japan has taken a revisionist attitude towards the war they opened a musem, or part of a museum, praising the kamikaze pilots and honouring the kamikaze survivors, and at these exhibits they included incorrect information about the war. most of the kamikaze survivors were critical of it.

anyway, that's the context i read about it in, and i can find articles about this, like this one, but none of them mention Hegel. but I remember it so clearly! they had this woman on who had been doing this academic project with all of the final letters of kamikaze pilots and she said they were "very literate" or something like this and she said that they often referenced Hegel and Marx. Marx! but no matter what i look up now i cant find it. do you think i was projecting my own fantasies?

in my history tab is a woman called Emiko Ohnuki-Tierney who published a translation of the letters, or some of them. it might have been her. but looking up "Emiko Ohnuki-Tierney" + "Hegel" returns nothing at all. in the actual book (Kamikaze Diaries: Reflections of Japanese Student Soldiers - not just their final letters, it turns out, but the diaries they kept throughout their whole lives) there are references to Hegel. When talking about a letter from a kamikaze pilot called Takushima Norimitsu which she has heavily abridged she says "after discussing Hobbes and Hegel..." - imagine my frustration! I want to know what he says during the discussion of Hobbes and Hegel, not after it!

OH, ok, here here. page 15-16:

i didn't imagine it!!! also,

there is a section discussing how they read marxism:

but it's all quite superficial and general and she doesn't translate any of their actual reflections on philosophy. we aren't the intended audience. so unfortunately you'll have to learn Japanese and make a trip to the Chiran Peace Museum to read them yourself.

[de-gueules-au-lion-d-or]

Kasuga Takeo (86 ans), dans une lettre au docteur Umeazo Shôzô, apporte un témoignage exceptionnel sur les dernières heures des kamikazes : « Dans le hall où se tenait leur soirée d’adieu la nuit précédant leur départ, les jeunes étudiants officiers buvaient du saké froid. Certains avalaient le saké en une gorgée, d’autres en engloutissaient une grande quantité. Ce fut vite le chaos. Il y en avait qui cassaient des ampoules suspendues avec leurs sabres. D’autres qui soulevaient les chaises pour casser les fenêtres et déchiraient les nappes blanches. Un mélange de chansons militaires et de jurons emplissaient l’air. Pendant que certains hurlaient de rage, d’autres pleuraient bruyamment. C’était leur dernière nuit de vie. Ils pensaient à leurs parents et à la femme qu’ils aimaient….Bien qu’ils fussent censés être prêts à sacrifier leur précieuse jeunesse pour l’empire japonais et l’empereur le lendemain matin, ils étaient tiraillés au-delà de toute expression possible…Tous ont décollé au petit matin avec le bandeau du soleil levant autour de la tête. Mais cette scène de profond désespoir a rarement été rapportée. »

Emiko Ohnuki-Tierney, Kamikazes, Fleurs de cerisier et Nationalismes, éditions Hermann, 2013, 580 p., 38 euros.

[ghjtryu]

(*EPUB)-> Kamikaze, Cherry Blossoms, and Nationalisms: The Militarization of Aesthetics in Japanese History - BY Emiko Ohnuki-Tierney in PDF, EPub online.

 Kamikaze, Cherry Blossoms, and Nationalisms: The Militarization of Aesthetics in Japanese History

by Emiko Ohnuki-Tierney

  Click Here Download =>Download Or Read Here

 Descriptions :

Synopsis : Why did almost one thousand highly educated "student soldiers" volunteer to serve in Japan's tokkotai (kamikaze) operations near the end of World War II, even though Japan was losing the war? In this fascinating study of the role of symbolism and aesthetics in totalitarian ideology, Emiko Ohnuki-Tierney shows how the state manipulated the time-honored Japanese symbol of the cherry blossom to convince people that it was their honor to "die like beautiful falling cherry petals" for the emperor.Drawing on diaries never before published in English, Ohnuki-Tierney describes these young men's agonies and even defiance against the imperial ideology. Passionately devoted to cosmopolitan intellectual traditions, the pilots saw the cherry blossom not in militaristic terms, but as a symbol of the painful beauty and unresolved ambiguities of their tragically brief lives. Using Japan as an example, the author breaks new ground in the understanding of symbolic communication, nationalism, and

 Details : Author : Emiko Ohnuki-Tierney Pages : 428 pages Publisher : University of Chicago Press Language : ISBN-10 : 0226620913 ISBN-13 : 9780226620916Reading Download Pdf Epub

[huiteesproduct]

I won’t be quiet so you can be comfortable shirt

“It does so for two reasons: first, to encourage participation in the copyright system as a way to provide the fullest possible record of copyrighted works for public use and, second, to enhance the Library of Congress collections.” Applicants for copyright registration must submit copies of their works. Each year, the Copyright Office typically forwards to the Library’s collections more than a million deposited copies, including books, maps, music and motion pictures.  Emiko Ohnuki-Tierney, an expert on symbols of Japanese identity, will compare the representations of the Meiji emperor of Japan with those of Lenin, 

Buy it here: I won’t be quiet so you can be comfortable shirt HomePage: 2020 Huitees King Store

[dol--blathanna]

I was tagged by @labyrinthinepaths , thank you!!! I've only gotten around to filling this out now - I've finally uploaded an essay that was kicking my butt (and unfortunately I still have 3 more to do) so now I’ve finally got some time to do this!

last song: October by the Crane Wives (which was my most played song of 2020 lol)

last movie: Wolfwalkers! it's a really cute animated film by Cartoon Saloon (secret of the kells, song of the sea, the breadwinner) it's so pretty and lovely, give it a watch if you haven't seen it!

currently watching: this is embarrassing, but I'm FINALLY finishing Fullmetal Alchemist: Brotherhood. For context, I started it years ago, but whenever it got too intense I'd stop, leave it for ages, forget everything that happened, and then have to start all over again...and when there are 64 episodes that takes a long time ahaha

currently reading: The Rise of Kyoshi by F.C. Yee as a fictional book I'm reading, (I'm enjoying it so far!) and Illness and Healing Among the Sakhalin Ainu by Emiko Ohnuki-Tierney as a non-fictional book I'm reading. It's very interesting! You could also include a bunch of UN reports and scientific papers on development, disaster management and human rights I guess ahaha

currently craving: mmmm....French onion soup....also not having to do a bunch of essays lol

I'm tagging any of my followers who'd like to participate!!

[victoria-bonadonna]

Rice: a deeper look

The start of the cultivation of rice in Japanese culture is encased in myth. Legend says that the sun goddess Amaterasu is the ‘mother of a grain soul’. Jinmu, a fabled Emperor was sent to earth by his grandmother- the goddess, Amaterasu. He is thought to be the first emperor and was given the power to rule from the gods. It is thought that on his way to earth, Amaterasu gave her grandson the ‘original rice grains’ which were grown in her fields in Heaven. Jinmu took the grains and seeded them on earth where the land is transformed from wilderness to bountiful and succulent ears of rice which would be nurtured by the rays from the sun goddess.

Around 2400 BC in the Early Joman, Japan started to gain influence from other countries, and take a step away from their isolation.  Oryza Sativa is a short grained rice species which was originally cultivated in Yunnan, China in 5000 BCE.  It is believed that rice was taken from the Yangtze River Delta and brought to Korea and Japan where rice farming had not yet been invented. It is especially important because until this point there was no predominantly stable food item in Japan. Unlike most places, especially the Asian countries neighboring, Japan had storehouses called kura. These architecturally unique buildings stood on posts to keep the product dry. Beyond the Jomon period, rice began to rapidly spread throughout the sects of Japan. It spread through each island, where weather permitted and irrigated fields could be placed, and it is thought that the Yayoi period brought a new society which was based on wet rice cultivation. The species of rice as well as stone tools for rice harvesting were among the items that came from China to Japan. While most tools used for rice cultivation at this time were stone, there were also tools made from bronze and iron which were also originated in China. These tools included shovels, hoes, and stone knives. With the introduction of tools, especially iron, rice cultivation was able to spread due to the capability of building canals and reservoirs which contributed to large scale irrigation. Before this point, rice cultivation could only happen in natural wetlands which were scarce. However, now this ‘artificial irrigation’ leads to constant and stable rice growth which did not need to depend on precipitation. Due to the agricultural innovations in rice cultivation the population in Japan tripled between the years of 200 BCE and 0 CE.

Oyakodan Rice bowl Recipe (From New York Times)

INGREDIENTS

6 tablespoons dashi (homemade or instant)

2 tablespoons dry sake

2 tablespoons mirin

2 tablespoons soy sauce

½ teaspoons sugar

2 skin-on chicken thighs, deboned

1 small onion, thinly sliced, lengthwise

4 eggs

6 sprigs of mitsuba, cut into 1-inch lengths, or 2 scallions, very thinly sliced on a sharp diagonal

Short-grained white rice

Make the sauce: In a small bowl, combine dashi, sake, mirin, soy sauce and sugar; stir to dissolve sugar. Set aside.

Heat a small (6- or 7-inch) nonstick (or well-seasoned carbon steel) slope-sided skillet over medium-high heat. Brown the skin side of each piece of chicken until crisp, 3 to 4 minutes (meat will still be mostly raw). Transfer to a cutting board, skin-side down. Dice into 1 to 1 1/2-inch pieces.

Cook chicken and egg in two batches: In a small bowl, beat two eggs until yolks and whites are broken, but still distinct. Return skillet to medium-high heat, wiping out any excess grease. Add half the sliced onions and half the sauce (about 1/3 cup), and simmer for 1 to 2 minutes, until onions just begin soften. Add half the cut-up chicken; simmer for another 1 to 3 minutes, stirring, until chicken is white on the outside.

Pour about half of the beaten eggs around the pan; let cook undisturbed for 30 seconds. Add the rest of the beaten eggs, and half the mitsuba or scallion. Adjust heat to low, and cook 20 seconds longer. Cover pan with a lid or foil and remove from heat. After a minute, uncover pan; eggs should be wobbly, but not raw (if they need more cooking, return the covered pan briefly to the heat).

Carefully slide egg, chicken and sauce onto a bowl of cooked rice, trying to keep the mixture from flipping over. Repeat Steps 3 to 5 with remaining ingredients. Serve with shichimi togarashi, if desired.

Ishige, Naomichi. The History and Culture of Japanese Food. Routledge Taylor & Francis Group, 2011.

Ohnuki-Tierney, Emiko. “Structure, Event and Historical Metaphor: Rice and Identities in Japanese History.” Journal of the Royal Anthropological Institute, vol. 1, no. 2, June 1995, pp. 227–253. EBSCOhost, doi:10.2307/3034687.

Kirshner, Hannah. “Oyakodon (Japanese Chicken and Egg Rice Bowl).” The New York Times, The New York Times, 16 July 2018, cooking.nytimes.com/recipes/1019431-oyakodon-japanese-chicken-and-egg-rice-bowl.

[monono-aware]

My 5 non-fiction books about Japanese culture! 1. The Catalpa bow, Carmen Blacker 2. Rice as self, Emiko Ohnuki-Tierney 3. Discourses of the Vanishing, Marilyn Ivy 4. Pandemonium and Parade, Micheal Dylan Foster 5. Japanese Philosophy. A source book

#japaneseliterature #japanesebook #japaneseculture #culturevideo #culturalstudies #culturalanthropology #culturalJapan #culturegram #japangram #videogram #tuesdaybookblog #bookstagram #bookaddict #booktuber #bookblog #bookvideo

[shslfolkloristics-blog]

♛ ♦ ♣

♛ : a vain text / bragging text

> Know it’s not usually your thing, but I mentioned our conversation in my new article, so I thought I should send you a link. > [Link: “Mountaintop kids: How exceptionalism thrives in the heart of a collectivist society”]> Emiko Ohnuki-Tierney retweeted it! > Just realized that doesn’t mean anything to you, but trust me when I say it’s exciting.> Let me know if you change your mind about a sit-down interview. 

♦  : a text attempting to calm your character down 

> I wasn’t calling you stupid. I’m sorry if it sounded like that. I should have thought more about what I was saying.> Fall Out Boy is politically unchallenging compared to Green Day, but that doesn’t mean their music is bad.

♣  : a text about another chara / gossip

> My point is that airsoft is a sport. There are objective criteria for judging whether someone is good or bad at it.> You’re here because you’re really good. Objectively. Factually.> how does anyone know if kabu-san's a good or bad werewolf

[norbert-weber]

20190202 Japanese Cherry blossom (white)

🌐🌐🌐🌐🌐🌐🌐

Geistige Haltung (Ruhe), nicht Technik,

ist da Zeichen eines reifen Samurai.

Ein Samurai sollte deshalb weder pompös

noch überheblich sein.

Tsukahara Bokuden (jap. 塚原 卜伝; * 1489; † 1571) war ein japanischer Schwertmeister und Samurai während der Sengoku-Zeit.

Er gilt als einer der bekanntesten historischen Schwertmeister Japans und entwickelte den Kashima-Kampfstil

(Kashima Shintō-ryū).

Viele Informationen über Tsukahara Bokuden existieren nur in Form von Anekdoten und mündlicher Überlieferung.

Bekannt ist jedoch, dass er 1552 den damals 17-jährigen Shōgun Ashikaga Yoshiteru im Schwertkampf ausbildete.

Er bezeichnete die von ihm entwickelte Kampftechnik 

Kashima Shintō-ryū nach dem Kashima-jingū,

an dem sein Vater ein Shintō-Priester war.

🌐🌐🌐🌐🌐🌐🌐

The cherry blossoms meaning in Japan can best be summed up in one word: "mono no aware" (物 の 哀 れ),

the appreciation of the ephemeral beauty of nature.

This is a central point and one of the most

important symbols of Japanese culture.

On the one hand, the cherry blossom is the epitome of a perfect beauty, as a sign of the dawn and the dawn of the warm season.

On the other hand, the Japanese cherries bloom only about ten days, the flower falls after long maturity in the moment of perfect beauty, so that it also becomes a symbol of transience.

From a European point of view, it should not be forgotten that Japanese cherry trees are not crops whose fruits can be eaten later.

In most cases they are ornamental cherries with a particularly large number of mostly pink flowers.

Cherry blossoms in Japan therefore do not follow the direct purpose of humans, but are worshiped solely for their perfect aesthetic appearance.

Since the tradition of Hanami Cherry Blossom Festival dates back to the Nara period, and thus the 8th century AD, it is all the more understandable how closely these cherry blossoms are rooted in Japanese history and tradition.

The Japanese celebrate the Cherry Blossom Festival for more than a thousand years.

For their collective identity, it has a central function, in the joint viewing of the blossoms, the individual makes sure of his affiliation to a group, writes Emiko Ohnuki-Tierney, ethnologist at the University of Wisconsin.

She has been researching the multifaceted meaning of cherry blossom for years - and her propagandistic distortion.

Already the 8th-century Manyoshu, Japan's oldest collection of poems, treats cherry blossoms as symbols of youth, life and love.

Hanami used to be trips to the mountains for food, drink, dance and sex.

The full bloom lasts only two, three days. In this short life, the authors of Manyoshu recognized a symbolism of transience.

The cherry blossom is also a symbol of the geisha, in the Kabuki Theater it stands for masculinity or imminent death.

Ohnuki-Tierney calls these numerous, sometimes

contradictory meanings "polysemy."

Historically, the cherry blossom is primarily an expression of Japanese independence.

The country has taken over its civilization from China, Japan's classical music was in almost all an adaptation of the Tang Dynasty.

But the Tang Chinese celebrated the plum blossom.

In 794 Emperor Kanmu had a plum tree planted in front of the palace in Kyoto.

One and a half centuries later it was felled, an act of emancipation from China.

As a sign of nipponisation, cherry trees took their place.

Especially since Edo, today's Tokyo, became capital in 1603, Japan's cities plant cherry trees everywhere;

In 1698, the government commissioned a botanist

to prove that Japan's cherry trees are unique.

It is therefore also a signal of the unit Nippons,

when the sea of ​​flowers in the spring moves over Japan.

The late 19th century radically changed its meaning. Japan's nationalists declared it a symbol of the "Japanese soul".

Its core was, as politics and intellectuals at that time claimed, with deliberate distortion of the Samurai code of ethics,

the Japanese desire to die for their nation.

During the Russo-Japanese War of 1904/1905, falling cherry blossoms for the first time represented soldiers who gave their lives for the emperor.

During the Second World War, the flowers stood for the kamikaze pilots, who rushed with fighters

on American warships.

On the fuselage a pink cherry blossom was painted.

This symbolism remains today.

However, as Ohnuki-Tierney shows in her book "Kamikaze, Cherry Blossoms, and Nationalisms"

(University of Chikago Press, 2002),

no kamikaze pilot volunteered for the emperor's death.

The peer pressure left them no way out,

some were directly forced to "die after a short life like falling cherry blossoms for the emperor,"

the propaganda said.

The young pilots were not aware of how

Ohnuki-Tierney closes off their letters.

Many Japanese still hold to this day, the cherry blossom symbolize these suicide attackers.

The Yasukuni shrine, with the Japan commemorates

his fallen, Sakura therefore celebrates particularly elaborate.

In her book "Flowers That Kill"

(Stanford University Press, 2015),

Ohnuki-Tierney also explores the question of how politics -

not only in Japan,

but also in Nazi Germany,

the Soviet Union and other dictatorships - succeeds,

signs of the To turn life and love into

those of killing without citizens resisting this abuse.

Most of them did not notice this transition, according to their analysis, because the core of the statements was deliberately obscured.

They are associated with a sign, here the cherry blossom

(in the Third Reich and the Soviet system of the Rose),

which stood for a multitude of meanings,

with political phrases and hollow terms

like "nation" an additional meaning.

So the cherry blossom, the symbol of rice,

life, love, fertility and the geisha,

has become one of state suicide bombers.

Many Japanese still accept this as part of their culture.

[grandpadinosaur]

My Head Hurts

1981: The anthropologist Emiko Ohnuki-Tierney explained how the Ainu people of southern Sakhalin, rather than describe headaches as splitting or throbbing or whatever, identified them in terms of animals. (more…)

[environmentguru]

less than i greater than Culture Through Time: Anthropological Approaches less than /i greater than - Edited by Emiko Ohnuki-Tierney

less than i greater than Culture Through Time: Anthropological Approaches less than /i greater than - Edited by Emiko Ohnuki-Tierney https://www.environmentguru.com/pages/elements/element.aspx?utm_source=dlvr.it&utm_medium=tumblr&id=6050165

[baeddel]

Incidentally, in that times article they talk about a project by Emiko Ohnuki-Tierney, an anthropologist who studies Japan, where she analyzes the letters written by kamikaze pilots, & she said that they would frequently refer to Marx & the German idealists... crazy...

[ismylifegr-blog]

Το χρονικό και η σύντομη ζωή των πιλότων που καθιέρωσαν τον όρο «καμικάζι» - Ismylife.gr

Το χρονικό και η σύντομη ζωή των πιλότων που καθιέρωσαν τον όρο «καμικάζι»

Στις 8 Μαΐου εορτάζεται το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην ευρωπαϊκή ήπειρο, που σηματοδοτείται από την άνευ όρων παράδοση της Ναζιστικής Γερμανίας, η οποία και υπεγράφη από τον στρατάρχη Κάιτελ, το ναύαρχο Φρίντερμπουργκ και το στρατηγό της αεροπορίας Στουμπφ, τις πρώτες ώρες της 9ης Μαΐου 1945.

Ωστόσο, ο αιματηρός πόλεμος δεν είχε τελειώσει ακόμη. Η Ιαπωνία αρνούνταν πεισματικά να παραδοθεί, έχοντας περάσει ήδη από το φθινόπωρο του 1944 σε μάχη μέχρις εσχάτων. Στις 20 Οκτωβρίου του 1944, στη μάχη των Φιλιππίνων, την εμφάνισή τους κάνουν και οι πρώτοι πιλότοι αυτοκτονίας, που έμελε να γίνουν γνωστοί ως καμικάζι, οι οποίοι οδηγούν τα αεροπλάνα τους, γεμάτα εκρηκτικές ύλες, κατευθείαν πάνω στα εχθρικά πλοία.

Έκτοτε και μέχρι τη ρίψη των δύο ατομικών βομβών και την παράδοση της χώρας, χιλιάδες στρατιώτες επιβιβάστηκαν σε αεροπλάνα για την τελευταία πτήση της ζωής τους, με στόχο να πάρουν μαζί τους στο θάνατο όσους περισσότερους εχθρούς μπορούσαν.

Επρόκειτο ουσιαστικά για πιλότους-αυτοκτονίας που έδιναν τη ζωή τους σε μια απέλπιδα προσπάθεια να γυρίσει η τύχη του πολέμου υπέρ της Ιαπωνίας. Είναι μια σκέψη που ο σύγχρονος δυτικός νους δυσκολεύεται να συλλάβει: το άτομο, ο ένας αυτός στρατιώτης που απλά γίνεται ένα ακόμη γρανάζι στην καλό(;) κουρδισμένη μηχανή του ιαπωνικού στρατού. Ακόμη και οι εξτρεμιστές Μουσουλμάνοι που αναλαμβάνουν αποστολές αυτοκτονίας σήμερα, δύσκολα μπορούν να συγκριθούν με τις οργανωμένες και μαζικές επιθέσεις των ιπτάμενων βομβιστών αυτοκτονίας του ’44-’45.

Πώς όμως επιλέγονταν οι άνθρωποι που θα έδιναν τη ζωή τους για την πατρίδα τους; Ήταν εθελοντές ή επιλέγονταν από τους ανωτέρους τους και διατάσσονταν να σκοτωθούν; Ήταν αγνοί πατριώτες ή εξαναγκάζονταν σε μια τέτοια κίνηση;

Οι νεκροί μίας ημέρας περισσότεροι από την ετήσια «φουρνιά» πιλότων

Για να δοθεί μια απάντηση στα παραπάνω, πρέπει να αναφερθούμε εν συντομία στην κατάσταση που αντιμετώπιζε η Ιαπωνία, πριν την εμφάνιση των πρώτων καμικάζι. Ήδη από το 1942, σε μία και μόνο μέρα η Ιαπωνία έχασε περισσότερους πιλότους από όσους μπορούσε να εκπαιδεύσει σε έναν ολόκληρο χρόνο πριν βέβαια την έναρξη του πολέμου. Συνεπώς, η εκπαίδευση νέων πιλότων σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα ώστε να ριχτούν στη μάχη, ήταν απλά αδύνατη. Έτσι, η χώρα αναγκαζόταν να στέλνει άπειρους πιλότους σε πτήσεις με ξεπερασμένα αεροσκάφη.

Παράλληλα, η πεποίθηση ότι ο θάνατος ήταν προτιμότερος από την ήττα, ήταν βαθιά ριζωμένη στην ιαπωνική στρατιωτική κουλτούρα της εποχής. Ένα από τα πρώτα πράγματα που μάθαινε άλλωστε ένας νεαρός στρατιώτης ήταν πώς να χρησιμοποιήσει το δάχτυλό του για να τραβήξει τη σκανδάλη, ενώ το όπλο στόχευε ακριβώς σε ένα συγκεκριμένο σημείο κάτω από το πηγούνι του, ώστε η σφαίρα να τον σκότωσε αμέσως.

Υποτίθεται ότι θα χρησιμοποιούσε την τεχνική αυτή εάν αιχμαλωτίζονταν σε μια σπηλιά ή σε ένα χαράκωμα, εγκλωβισμένος από τον εχθρό. Εάν δεν αυτοκτονούσε, αλλά επιχειρούσε να αποδράσει, μπορεί να πυροβολούνταν από πίσω επειδή οι ανώτεροί του και ορισμένοι σύντροφοι πίστευαν ότι δεν πρέπει ποτέ να αιχμαλωτιστείς από τον εχθρό, όπως περιγράφει ο Emiko Ohnuki-Tierney, στο «Ημερολόγια ενός Καμικάζι».

«Δώστε μου 300 αεροπλάνα και θα αντιστρέψω τη μοίρα του πολέμου»

Η ιδέα των Καμικάζι δεν προέκυψε ξαφνικά, καθότι υπήρχαν ήδη αναφορές για ιάπωνες πιλότους που εσκεμμένα έπεφταν με τα αεροπλάνα τους πάνω στον εχθρό, όταν οι καταστροφές ήταν τόσο εκτεταμένες ώστε να μην μπορούν να επιστρέψουν στη βάση τους. Ωστόσο, πολλοί θέλουν τον λοχαγό Motoharu Okamura να είναι ο ιθύνων νους πίσω από τους «Tokubetsu Kōgekitai» (θα μπορούσε να αποδοθεί ως «Ειδικές Μονάδες Επίθεσης»), τα μέλη των οποίων έγιναν γνωστά ως καμικάζι.

Ο Okamura ήταν ο πρώτος υψηλόβαθμος αξιωματούχος που έριξε την ιδέα για τις αποστολές αυτοκτονίας. Ο ίδιος φέρεται να δηλώνει: «Στη σημερινή μας κατάσταση πιστεύω ακράδαντα ότι ο μόνος τρόπος να γυρίσουμε τον πόλεμο υπέρ μας είναι να καταφύγουμε σε επιθέσεις με βουτιές-συντριβής με τα αεροπλάνα μας. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Θα υπάρχουν παραπάνω από αρκετοί εθελοντές για την ευκαιρία αυτή να σώσουν τη χώρα μας και θα ήθελα να διευθύνω μια τέτοια επιχείρηση. Δώστε μου 300 αεροπλάνα και θα αντιστρέψω τη μοίρα του πολέμου».

«Πράσινο φως» για τους καμικάζι με προϋπόθεση την εθελοντική στρατολόγηση

Παρόλα αυτά, δεν είναι ο Okamura, αλλά ο αντιναύαρχος Takijiro Onishi που έχει κατοχυρωθεί σαν το δημιουργό της πρώτης μοίρας πιλότων καμικάζι. Η ιστορία θέλει τον Onishi να πλησιάζει τους ανωτέρους του για να λάβει την άδεια δημιουργίας της μοίρας. Η άδεια τελικά του δόθηκε με μια μόνο προϋπόθεση: να στρατολογεί αποκλειστικά εθελοντές!

Αποφασισμένος να κάνει πραγματικότητα την ιδέα του, ο Onishi έκανε ο ίδιος προσωπικά την πρώτη ανακοίνωση, ζητώντας εθελοντές για την ειδική μονάδα στη Βάση Μαμπαλακάτ, στις Φιλιππίνες. Και οι 23 πιλότοι ζήτησαν να συμμετάσχουν καθαρά εθελοντικά.

«Οι μέλισσες πεθαίνουν αφού τσιμπήσουν…»

Από κει και ύστερα, η ιστορία μπερδεύεται. Υπάρχουν αναφορές που θέλουν περισσότερους πιλότους από τα διαθέσιμα αεροπλάνα να δηλώνουν συμμετοχή. Οι αναφορές θέλουν μάλιστα την αναλογία να διαμορφώνεται σε 3 πιλότοι προς 1 διαθέσιμο αεροπλάνο! «Υπήρχαν τόσοι πολλοί εθελοντές για αποστολές αυτοκτονίας που τους αναφέραμε σαν σμήνος μελισσών… Οι μέλισσες πεθαίνουν αφού τσιμπήσουν», φέρεται να δηλώνει ο Motoharu Okamura.

Κακοποιήσεις, ψυχολογικός εκβιασμός και ψέματα

Ωστόσο, πολλοί είναι οι ιστορικοί που αμφισβητούν την παραπάνω επίσημη εκδοχή για τους γεμάτο ζήλο εθελοντές, βασιζόμενοι σε μαρτυρίες πιλοτών που παρουσιάστηκαν έκτοτε και οι οποίοι δίνουν ένα μάλλον λιγότερο πατριωτικό και πρόθυμο τόνο στην επιχείρηση.

Ο διακεκριμένος Saburo Sakai του Ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Ναυτικού με τουλάχιστον 28 νίκες στο ιστορικό του, που περιελάμβαναν μεταξύ άλλων και την κατάρριψη ή πρόκληση σοβαρής βλάβης σε πάνω από 60 συμμαχικά αεροπλάνα, είχε δηλώσει σε συνέντευξή του: «Ακόμη και τώρα, βλέπω πολλά πρόσωπα μαθητών μου, όταν κλείνω τα μάτια μου. Τόσοι πολλοί μαθητές χάθηκαν. Γιατί στα στρατηγεία συνέχισαν τόσο ανόητες επιθέσεις για 10 μήνες; Ανόητοι! Όλοι αυτοί οι άντρες ψεύδονταν στους εθελοντές για τις μονάδες καμικάζι. Ψεύδονταν!»

Επιπλέον, πολλοί από τα «αγόρια-στρατιώτες» που κατέληξαν να γίνουν πιλότοι καμικάζι είχαν κακοποιηθεί κατά την εκπαίδευσή τους, σε σημείο να χάσουν οποιαδήποτε αίσθηση πατριωτισμού, σύμφωνα πάλι με μαρτυρίες. Για παράδειγμα, ο Irokawa Daikichi περιέγραψε πως χτυπήθηκε στο πρόσωπο με τέτοια συχνότητα και σκληρότητα που το πρόσωπό του «δεν ήταν πλέον αναγνωρίσιμο»: «Χτυπήθηκα τόσο σκληρά που δεν μπορούσα πλέον να δω και έπεσα στο πάτωμα. Στο λεπτό που σηκώθηκα, χτυπήθηκα ξανά με ένα ρόπαλο». Επισήμως, ο σκοπός πίσω από αυτή την εξαιρετικά βίαιη εκπαίδευση ήταν η ενστάλαξη στους στρατιώτες ενός «μαχητικού πνεύματος».

«Είχε αποφασιστεί να πεθάνω για τον αυτοκράτορα»

Όπως το θέτει ο Hayashi Ichizo, «είναι εύκολο να μιλάς για το θάνατο με τρόπο αφηρημένο, όπως συζητούσαν οι αρχαίοι φιλόσοφοι. Είναι, όμως, ο πραγματικός θάνατος που φοβάμαι, και δεν ξέρω εάν θα μπορέσω να τον ξεπεράσω. Ακόμη και σε μια μικρή ζωή, υπάρχουν πολλές μνήμες. Για κάποιον που είχε μια καλή ζωή, είναι πολύ δύσκολο να το αντιληφθεί. Έφτασα σε ένα σημείο δίχως επιστροφή. Έπρεπε να βουτήξω σε ένα εχθρικό σκάφος. Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να πω ότι η επιθυμία να πεθάνω για τον αυτοκράτορα ήταν γνήσια, πως ερχόταν από την καρδιά μου. Εντούτοις, είχε αποφασιστεί για μένα να πεθάνω για τον αυτοκράτορα».

Ανάλογες σκέψεις εξέφρασε και ο υπολοχαγός Yukio Seki, ο οποίος καθοδήγησε μία από τις 3 ομάδες της δεύτερης επίσημης επίθεση καμικάζι: «Το μέλλον της Ιαπωνίας είναι ζοφερό εάν εξαναγκαστεί να σκοτώσει έναν από τους καλύτερους πιλότους. Δεν πάω σε αυτήν την αποστολή για τον αυτοκράτορα ή για την αυτοκρατορία. Πηγαίνω επειδή διατάχθηκα».

Πώς έπειθαν τους εθελοντές

Πώς όμως έπειθαν τους εθελοντές; Όπως εξηγεί ο Mako Sasaki στο έργο του «Ποιοι έγιναν πιλότοι καμικάζι και πώς ένιωθαν για την αποστολή αυτοκτονίας», ορισμένοι άντρες στρατολογούνταν μέσω ενός απλού ερωτηματολογίου. Σε αυτό υπήρχε μία και απλή ερώτηση πολλαπλής απάντησης: «Επιθυμείτε ένθερμα/εύχεστε/απεύχεστε να εμπλακείτε σε επιθέσεις καμικάζι;»

Το μόνο που οι άντρες έπρεπε να κάνουν, ήταν να κυκλώσουν τη δήλωση με την οποία συμφωνούσαν περισσότερο. Η παγίδα ήταν όμως ότι αν και μπορούσαν ελεύθερα να δηλώσουν ότι δεν επιθυμούν να συμμετάσχουν, έπρεπε να γράψουν το όνομά τους. Όπως επισημαίνει, λοιπόν, ο Sasaki, η πίεση που δέχονταν οι νέοι άντρες να κάνουν κάτι για την πατρίδα τους ήταν μεγάλη και αντίστοιχα, υπαρκτή ήταν και η απειλή για αντίποινα σε όσους αρνούνταν, όχι μόνο προς τους ίδιους, αλλά και προς τις οικογένειές τους.

Σύμφωνα με το προαναφερθέν έργο «Ημερολόγια ενός Καμικάζι» του Ohnuki-Tierney, άλλοι μέθοδοι πειθούς των «εθελοντών» ήταν να βάζουν τους υποψηφίους σε ένα δωμάτιο όπου μετά από μια μακροσκελή ομιλία για τον πατριωτισμό, διέταζαν όσους δεν ήθελαν να γίνουν καμικάζι, να κάνουν ένα βήμα μπροστά, ώστε να εκτεθούν στα μάτια των υπολοίπων, εμφανιζόμενοι ως δειλοί που δεν θέλουν να πεθάνουν την ώρα που άλλοι στρατιώτες έδιναν τη ζωή τους για την υπεράσπιση της πατρίδας. Όσο για την τύχη όσων αρνούνταν, σύμφωνα με τον Emiko, ήταν η εξής:

«Εάν ένας στρατιώτης ήταν αρκετά θαρραλέος να αρνηθεί, θα στέλνονταν σε μια ζωντανή κόλαση. Όποιος στρατιώτης αρνούνταν, θα κατέληγε «persona non grata» ή θα στελνόταν στα πολεμικά μέτωπα του Νότου, όπου ο θάνατος ήταν βέβαιος. Στην πραγματικότητα, ορισμένοι στρατιώτες κατόρθωσαν να πουν όχι, αλλά η άρνησή τους δεν ελήφθη υπόψη. Ο Kuroda Kenjirō αποφάσισε να μην γίνει εθελοντής, μόνο και μόνο για εκπλαγεί όταν βρήκε το όνομά του στη λίστα των εθελοντών για τα σχετικά σώματα. Ο ανώτερός του ανέφερε -όλο περηφάνια- ότι όλα τα μέλη του σώματος ήταν εθελοντές».

«Μην ξοδέψετε ελαφρά τη ζωή σας»

Αξίζει να σημειωθεί πάντως πως δεν σκοτώθηκαν όλοι οι καμικάζι. Εάν, για παράδειγμα, ένα αεροπλάνο παρουσίαζε πρόβλημα ενώ βρισκόταν στον αέρα ή εάν ο στόχος δεν εντοπιζόταν στο προκαθορισμένο σημείο, ήταν επιτρεπτό για τον πιλότο αυτοκτονίας να επιστρέψει στη βάση του προκειμένου να προσπαθήσει ξανά αργότερα. Όπως άλλωστε σημειώνοντας στις οδηγίες των καμικάζι: «Σε περίπτωση κακών καιρικών συνθηκών όποτε και δεν μπορείτε να εντοπίσετε το στόχο ή υπό αντίξοες συνθήκες, μπορείτε να αποφασίσετε να επιστρέψετε στη βάση. Μην αποθαρρυνθείτε. Μην ξοδέψετε ελαφρά τη ζωή σας».

Στον αντίποδα των παραπάνω αφηγήσεων, υπάρχουν και αναφορές για καμικάζι που πράγματι έσπευδαν να θυσιαστούν για την πατρίδα τους. Όπως δήλωσε σε συνέντευξη ο πρώην καμικάζι Tadamasa Itatsu, ορισμένοι νέοι άντρες ήταν πρόθυμοι να σκοτωθούν καθώς γνήσια πίστευαν ότι με τις πράξεις τους «θα έσωζαν τη χώρα τους από την καταστροφή».

Μαθήτριες Λυκείου αποχαιρετούν καμικάζι

«Είμαι χαρούμενος που έχω την τιμή να έχω επιλεχθεί σαν μέλος των Ειδικών Δυνάμεων Επίθεσης που βρίσκονται καθ οδόν γα τη μάχη, αλλά δεν μπορώ να μην κλάψω σκεπτόμενος εσένα, Μητέρα. Όταν σκέφτομαι τις ελπίδες που είχες για το μέλλον μου… Νιώθω τόσο λυπημένος που θα πεθάνω χωρίς να κάνω τίποτε που θα σου έδινε χαρά», αναφέρει το γράμμα του Ichizo Hayashi, λίγες μέρες πριν πεθάνει, τον Απρίλιο του 1945.

Το 14% των καμικάζι έβρισκαν στόχο

Τόσο ο Hayashi, όσο και χιλιάδες άλλοι νεαροί Ιάπωνες έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αλλάξει η μοίρα της χώρας, δίχως να μάθουν ποτέ το αποτέλεσμα. Διότι στην πραγματικότητα, παρά τον αρχικό φόβο που προξένησαν οι επιθέσεις αυτές στις ΗΠΑ, εν τέλει η αποτελεσματικότητά τους ήταν μάλλον χαμηλή. Σύμφωνα με την αμερικανική πολεμική αεροπορία, σημειώθηκαν περίπου 3.000 επιθέσεις καμικάζι, οι οποίες κατάφεραν να καταστρέψουν 368 πλοία, βυθίζοντας τα 34 εξ αυτών, σκοτώνοντας 4.900 ναύτες και τραυματίζοντας άλλους 4.800. Μόλις το 14% των καμικάζι κατόρθωσαν εν τέλει να χτυπήσουν το πλοίο-στόχο.

Παρόλα αυτά η ιαπωνική αντίληψη περί μέγιστης ατίμωσης σε περίπτωση παράδοσης στον εχθρό, έδειξε το μεγαλείο της στη μάχη για το νησί Ίβο Τζίμα, το χειμώνα του ’45: Κρυμμένοι σε σπηλιές, οι Ιάπωνες υπερασπ��στηκαν το νησί μέχρι της τελευταίας ρανίδας του αίματός τους. Το αποτέλεσμα; 21.703 βρήκαν το θάνατο, συμπαρασύροντας όμως μαζί τους 27.909 Αμερικανούς, σχεδόν τριπλάσιους από την απόβαση στη Νορμανδία!

Παρ’ όλες όμως τις πράξεις ανδρείας τον Ιαπώνων, το αποτέλεσμα του πολέμου δεν θα μπορούσε να κριθεί εκεί. Όπως το έθεσε και ο πλωτάρχης Iwatani το Μάρτιο του ’45 στο περιοδικό Taiyo: «Δεν μπορώ να προβλέψω το αποτέλεσμα των αερομαχιών, όμως θα κάνετε λάθος αν θεωρήσετε τις επιχειρήσεις Ειδικών Επιθέσεων σαν φυσιολογικές μεθόδους. Ο σωστός τρόπος είναι να επιτίθεσαι στον εχθρό με τις ικανότητ��ς σου και να επιστρέφεις στη βάση με θετικά αποτελέσματα. Ένα αεροπλάνο θα πρέπει να χρησιμοποιείται ξανά και ξανά. Αυτός είναι ο τρόπος να παλέψεις σε έναν πόλεμο. Η τρέχουσα αντίληψη είναι διαστρεβλωμένη. Διαφορετικά δεν μπορείς να αναμένεις βελτίωση της αεροπορίας. Δεν θα υπάρξει πρόοδος εάν οι πιλότοι συνεχίζουν να πεθαίνουν». 

newsbeast