#Filmpas

[world-around-tess]

Filmrecensie: Call Jane

Soms is het eerlijk om eens naar de film te gaan, zodat ik mijn gedachten even op iets anders kan richten. Netflixen kan ook, maar op het grote doek blijft toch echt magisch. Sinds een tijdje heb ik daarom een moviepass. Op dinsdagmiddag draaien ze vaak een oudere film met diepgang. Eentje die ook maatschappelijke thema’s aanstipt en door kleinere filmproductiehuizen zijn gemaakt. Echt films naar…

[moderntumbler]

Posted @withrepost • @rittenhousefilmworks We had the pleasure of hosting @2020visualmedia a little while ago. They had a great versatile set build and lots of fun with color 👻 . . . . . . . #shotatrittenhouse #rittenhousefilmworks #soundstage #phillyfilm #studiolife #stage #photography #film #video #filmproduction #filmandvideo #griplife #gripandelectric #pafilm #filmpa #setlife #photostudio #filmstudio #tvstudio #theatre #cyclorama #greenscreen #whitecyc #studio #videography #cinematography #funwithcolor #crayola https://www.instagram.com/p/B2M5dT3Bu1Y/?igshid=6smx1qpgzwj4

[bloemend-sophia]

21 februari 2017 20:44

Ik ervaar het de laatste tijd als erg fijn om in m’n eentje naar de bioscoop te gaan. Ik heb zo’n filmpas. Hup, via de app een kaartje kopen, de barcode via je telefoon scannen en met de roltrap naar boven.

Vanavond ging ik voor de tweede keer alleen naar de film. En misschien was het maar goed dat ik alleen was. De hele film gesnotterd, gehuild, geknipperd waarna tranen op mijn wangen drupten. Een verhaal over een jongetje wiens moeder kanker heeft. Een nog jonge moeder, vol liefde.

Hij gaat ermee om door zijn eigen boommonster op te roepen. Een fantastisch wezen met Liam Neeson’s stem: gouden combinatie.

Toen de lichten in de zaal weer aangingen was ik blij dat we maar met zes personen in de zaal aanwezig waren. Iedereen leek zijn verdriet te verbergen. Ik snotterde een einde en liep gehaast naar buiten. Ik wilde niet aan iemand tonen dat een film me zoveel deed. En tegelijkertijd wilde ik juist dat mensen zagen dat ik vol emotie die naar verlicht zaal uitkwam, dat film iets met me doet, dat ik die verdomde pas niet voor niets heb maar dat het me laat denken, ervaren, VOELEN!

Het had geregend en het was donker. Toen ik over straat terug naar huis liep was er niemand anders. Het leek wel een avond waarop niemand beschikbaar was en ik alleen op de wereld liep. Toen ik de bioscoop al binnenkwam was er niemand aan de kassa’s, niemand die mijn kaartje controleerde, niemand, zelfs geen bezoekers.

Bijna mezelf klein makend liep ik door ons leuke straatje richting onze woning. Zo had ik me nog nooit gevoeld. Waar ik me na mijn eerste alleen film nostalgisch en als een solitaire kunstenaar had gevoeld, had ik nu hoofdpijn en voelde ik verdriet.

Jeetje, wat een film al niet met je kan doen.