#Hitit Rallisi | Explore Tumblr Posts and Blogs

canherguner · 4 years

Text

2020 Rally Turkey

WRC hikayesi bir rüya ile başladı. Covid-19 nedeniyle hayatlarımız topluca değişmeye başlamış, 2020 sezonu sponsorluk arayışlarım olumsuz sonuçlanınca yarışma hayallerim ertelenmişti. Bu sezon yarışmak hiç aklımda yokken, bir gece gördüğüm alakasız bir rüya beni buralara sürükledi. Rüyamda yıllar sonra Hitit Rallisi Ankara’ya dönmüş, ben ise bir Rover 216 kiralayarak ralliye katılmıştım. Bu rüyanın sabahında, güne başlangıç kahvemi yudumlayıp iş planı yaparken, not defterimden yeni bir sayfa açıp WRC için maliyet analizi yapmaya başladım sebepsizce. Sonrasında arkadaşım Murat Can Şen’i arayarak yeni oluşumu olan “Rallyabroad” bünyesinde yarışmak ile ilgili görüştüm. Başlangıçta yüksek maliyetler nedeniyle sıcak bakmadığım organizasyon yaklaştıkça fikrim değişmeye başlamıştı.

Yarışa yaklaşık 1 ay süre kala Murat Can beni aradı. “Katılıyor muyuz?” dedi. Bir gün düşünme süresi istedim. Bu esnada değer verdiğim ralli pilotu dostlarımı arayıp beyin fırtınası yaptım. Herkes “yarışı bitiremezsin, girme bence” diyordu. Sevgili Cem Alakoç ve Berkay Şavkay ise aynı düşüncede olmalarına rağmen son anlarda girmem konusunda olumlu katkılarda bulundular bana. Ertesi gün kaydımızı yaptırmaya karar vererek ilk adımı atmış olduk. Şimdi dönüp bakınca iyi ki girmişim diyorum bu yarışa.

Road to İzmir

Yarış haftasından 1 hafta önce, Çarşamba günü Murat ile beraber yola koyulduk.

Gece İzmir'e vardığımızda Harun Abi karşıladı bizi. Otel ana yolun dibinde olduğu için biraz gürültülü idi. Yarış öncesi klima çarpar korkusu ile Murat'a klimayı açtırmadım. Mecburen pencere açık uyumak zorunda kaldık böyle olunca. Murat gürültüden söylenirken, en son tepemizde inişe geçen uçağın sesi ile kahkahalara boğulmamız bir oldu :)

Perşembe sabahı garajda aldık soluğu. Otomobilimiz bir cadde otomobilinden ralli otomobiline çevrilmişti ve ilk kez biz yarışacaktık bu otomobille. Durum böyle olunca işin içine benim mesleki takıntılarım da girdi. Bir çok detayı bizzat kendim sil baştan yapmak istedim.

Murat Can da bana güvenerek otomobilini ellerimize teslim etti. Öncelikle tamponu söktük, elektrikli fan ve fan müşürü revize edildi. Elektrik tesisatı düzenlendi. Wrc gibi Zorlu bir yarışta otomobili korumamız gerektiğinin bilinci ile tampon üzerinde bulunan hava girişlerine deli bağlarcasına ızgara tel monte ettik. Sevgili Erkan Güral abimin Evosunun tamponuna giren Kaya hala aklımdaydı.

Perşembe akşamı çok komik bir olay oldu. Murat Can gecenin ilerleyen saatlerinde İstanbul’dan İzmir’e geldi. Çalışmalarımızı bitirip yanımızda götüreceğimiz yedek parçalar hakkında konuşmaya başlamıştık. Depoya çıkıp parçalara bakalım dedik. Önde Murat Can, arkada Murat Yılmaz, en arkada ben depoya girecektik. Murat Can kilidi açıp telefonunun feneri yardımıyla karanlık depoya girdi. Murat Yılmaz da arkasından içeri girdi. Tam kapıya yaklaştığım esnada içeride içeride resmen kıyamet koptu. Bağırışlar, ahh sesleri, yerlere düşen eşyalar, çok hızlı hareket eden telefon feneri ve kedi çığlıkları :) Tam kapının ağzındayken üzerime doğru gelen kedi can havliyle kendini dışarı attı. Dışarı çıkarken de Murat Yılmaz’ın kaba yerini tırmalayıp çıkmış bir de. Sonra Murat Yılmaz çıktı dışarı tırmalanmış halde. En son Murat Can çok ciddi ve resmi bir ifadeyle hiçbir şey olmamış gibi çıktı dışarı. Beni bir gülme krizi tuttu anlatamam. Yaklaşık yarım saat ağlaya ağlaya güldüm. Bu olay tüm yarış boyunca istisnasız her gece uyumadan önce aklıma geldi ve yatakta uyku öncesi kahkahalara boğuldum.

Kalan süreçte otomobilin koltuk baglanti raylari monte edildi. Egzoz sistemi onarıldı. Sıfır alt kaplama yapıldı. Hazırlıkların majör kısımları tamamlandıktan sonra kalan minör eksiklikleri Marmaris’te teknik ekibimiz tamamlayacaktı.

Covid Kabusu

14 Eylül günü çalışmalarımızı tamamlayıp gece 22.00 gibi yola koyulduk. Gün içerisinde Covid testi için randevularımız alınmıştı. Marmaris’e vardığımızda gece 01.00 gibi PCR testi için numune verecektik. Marmaris’e doğru yol alırken stresten nefesim daraldı. Okaliptüslü pastilde aradım rahat nefes almayı. Haftalardır aklımda dönüp duran “ya pozitif çıkarsam ve yarışamazsam” fikri beni ciddi strese sokuyordu. Gece 01.00 sularında Marmaris’e vardık. PCR testi için numunelerimizi verip otele yerleştik. Sonuç çıkana kadar içim içimi yemeye devam edecekti. Bu tedirginlik yeni başlamamıştı. Yarışa girme fikri kafamda yer edindikten sonra da Ankara’da stres dolu günler geçirdim. Hatta durum psikolojik bir sıkıntı halini aldı, alerjik astımımı tetikledi. Nefessiz kaldığım zamanlar oldu. Sevgili eczacı dostum Ümit ile konuşana kadar sıkıntılı bir süreç geçirdim. Sonrasında alerji ilaçları ile huzura kavuşabildim.

Sabah olduğunda servis alanına doğru yola koyulduk. Test sonuçlarımız çıkmadığı için servis alanına girmemiz yasaktı. Bu nedenle ormanın içinde kendimize geçici bir servis alanı kurduk.

Çorlu’dan gelen mekanik ekibimiz Drag Service, burada otomobillerimizin kalan eksikliklerini tamamladılar. Akşam saatlerinde negatif test sonuçlarımız çıkınca bilekliklerimizi takarak servis alanına girdik.

Antreman

Normalde co-pilot olarak yol notu antremanı yapmayı sevmem. Bu sefer direksiyonda olunca durum değişti. Kiralık otomobilimiz Fiat Egea ile antreman yaptık. Ben hızlı not yazdırmaya alışkın olduğum için, ilk gün ilk etapta bir sapağı kaçırdık. Harika manzaralı dik bir yokuşta otomobilimiz kuma saplandı.

Yaklaşık yarım saatlik bir uğraş sonrası buradan kurtulup antremanımıza olması gerektiği gibi devam ettik. Yokuşun sonuna kadar inen diğer yarışmacı arkadaşlar bizim kadar şanslı değillerdi. Yolun aşağısında mahsur kalarak antremanın kalan kısmını kaçırdılar. Bir etabın çıkışında yakıtımız bitti, menzil göstermemeye başladı. Akaryakıt istasyonuna kendimiz zor attık.

Antremanın 2. günü bizim için çok zor geçti. Henüz sabah etabında yol notunu kontrol ederken küçük bir tepecikten geçtik. Sağ arka lastiğimizden bir ses gelmeye başladı. Şansımıza etap çıkışı servis alanının yanından geçiyorduk. Servise uğrayıp lastiğimizi değiştirdik hızlıca.

Antremanın son kısmına geldiğimizde Fiat Egea’nın ESP sistemi bizi yoldan çıkardı. Pandülle döneceğimiz bir sağ - sol viraj ikilisine kayarak biraz hızlı girdim. Tam otomobili ikinci viraja sokacakken ESP çalıştı ve dümdüz yol yanındaki bankete girdik.

Otomobil buraya saplandı. Çıkarabilmek için etapçı arkadaşlardan yardım istedik. Neyse ki hasarsız şekilde otomobilimiz buradan çıktı ve antremana devam edip günü tamamladık.

Zorlu antreman sonrası antreman otomobilimizin debriyajı zayıflamıştı ve kullandığımız toprak lastikleri neredeyse bitmişti.

1.Gün Yol notlarını temize çekip, otel odasında yaptığımız yol notu çalışmaları sonrası beklediğimiz zaman gelmişti. Marmaris merkezden start aldık. Seramonik start noktası tel örgülerle çevrilmiş ve seyircilerden izole edilmişti. 2017 senesinde aynı yerde adım atılamayacak kadar kalabalık içerisinde start almıştık. Şimdi ise etrafta doğru düzgün insan yoktu.

Seremonik start sonrası yarışın ilk özel etabına geldik. Startta uzun bir kuyruk vardı. Belirsiz olan nötralizasyon süresi, yerini özel etap iptaline bırakmıştı. Bu etabı karanlıkta gazlamadan geçmek durumunda kaldık. Etaba girince resmen şok olmuştum. Yol notunu çıkardığımız etap resmen yok olmuş, yerine bambaşka bir etap gelmişti. Gazlamadığımız halde, yer yer derinliği yarım metreye yaklaşan kanallar nedeniyle otomobili yolda tutmakta çok zorlanıyordum. Otomobilin dar iz düşümü yolumu seçmeme izin vermiyordu çoğu zaman. Bazı yerlerde yavaş gitmek riskliydi. Kanala oturup bir daha çıkılmayacak durumdaydı sert virajlar. Bu etabı kazasız belasız tamamlayıp servise dönünce sürprizler çıktı karşımıza. Torsiyon bilyamız dağılmıştı ve sol arka teker pinpon topu gibi oynuyordu. Yarışın geri kalanını bu şekilde tamamlamak zorundaydım. Elektriksel bir kaç sıkıntı daha vardı, bunları mekanik ekibimiz başarıyla onardılar.

Servis sonu kapalı parka giderken önümüze WRC otomobili denk gelmesi hoş olmuştu.

2.Gün 2.gün ilk etaba geldiğimizde her şey çok güzel başlamıştı. Otomobili kırmayacak şekilde iyi bir tempoda gidiyorduk kendimizce. Yarışa gelirken sponsorsuzluk nedeniyle tercih etme durumunda kaldığım 9 veya 10 yıllık Lassa lastikler beni yolda bıraktı.

İlk lastik bir taşa temas edip patladı. Diğer lastikler ise düzlükte patladı. Evet, 1 ertabın içerisinde tam 3 kere lastik patlattık.

İlki sağ ön, ikincisi sol ön, üçüncüsü sol ön olmak üzere. Son lastik çok kötü bir şekilde veda etti bize. Az kalsın takla atacaktık. Uzun, dar ve inişli bir düzlükteyken birden sol taraf kilitlendi. Otomobilin sağ arkası öne doğru savruldu. Bu şekilde biraz kaydık, sağ tekerler üzerine havaya kalkıp tekrar 4 teker üstüne düştük.

Jant kırıldığı için otomobil hareket edemiyordu ve yol tıkanmıştı. Bu nedenle etap durduruldu. Yarışın son gününe kalmıştı ümitlerimiz.

3.Gün Önceki gün yaşanan şanssızlıklar sonrası Murat Can bana elindeki Yokohama marka lastikleri teklif etti sağolsun. Bu lastiklerle en azından bayat lastik faktörünü ortadan kaldırıp kafamı rahatlatmayı başarmıştım.

İlk etapta çok güzel bir tempo ile keyifle yol alıyorduk. Yarışın en uzun etaplarından birisiydi bu etap.

12.km de bulunan yokuş yukarı sağ viraja geldiğimizde otomobilimizin şanzımanı kırıldı. Böylece WRC hikayesi bizim için son buldu. Kaldığımız yer tam olarak şöyleydi:

Yarış sonunda etapları anlatırken abarttığımı düşünen arkadaşlarım vardı. Neyse ki seyirci dostlarımdan etapların durumu ile paylaşımlar yapılmıştı. Bu fotoğraf hatıralarda yerini aldı:

Kurtarıcı gelip bizi tahliye yolundan dışarı çıkardı. Bu sırada ikinci loop için gelen WRC otomobilleri yanımızda duruyordu. Murat yolun kenarında beklerken Evans geldi, Murat’a su verip geçmiş olsun dedi. Uzun bir bekleyiş ardından çekici ile servis alanına döndük. Ödül törenini izledikten sonra otele döndük ve istirahate çekildik. Ertesi gün ise ekibimizle ayrılarak Ankara’ya doğru yola koyulduk.

Teşekkür Faslı Öncelikle yarış bana güvenip yarış otomobilini bana emanet eden arkadaşım Murat Can Şen’e, Sadece co-pilotluk yapmayıp, hem organizasyon hem mekanik işler hem de her bir konuda bana yardım eden değerli dostum, kardeşim Murat Yılmaz’a, Ankara’da yapılması gereken işleri kovalayan Mustafa Gürdal’a, Yarış süresince garajı emanet ettiğim Okan Özyüksel abime, Ankara’dan koordinasyona başlayıp, Marmaris’te koca takımın işlerine koşturan sevgili dostum Ozan emre Yazıcı’ya, Yarışa yetişip her bir işimize koşturan Dağhan Kutluata’ya, Ali Doğukan’a, Doğu’ya, Deniz’e, Tüm Drag Service ekibine, Tüm rallyabroad ekibine, Özkan ve Furkan’a, Yarışa psikolojik olarak hazırlanmamı sağlayan biricik abim Berkay Hakkı Şavkay’a, Beni gaza getiren can dostum Cem Alakoç’a, Ankara’dan bizi izlemeye gelen Yiğit’e ve organizasyonda emeği geçen herkese teşekkürü borç bilirim. (Bu satırları büyük bir yorgunlukla çok geç saatte yazıyorum, atladığım dostlarım varsa ne olur kusura bakmasınlar. )

Son söz:

İyi ki katılmışım! Aynı imkanlar bir daha olsa bir daha start almak isterim :)

#ralli #wrc #rally turkey #rally of turkey #marmaris #tosfed

2 notes · View notes