#Insub Meta Orchestra | Explore Tumblr Posts and Blogs

rozkurz · 6 years

Text

[17-19.08.2018] Niewyczerpalność (specjalna realizacja w ramach festiwalu Sanatorium Dźwięku)

Niewyczerpalność to projekt wystawienniczy zrealizowany w krakowskim Bunkrze Sztuki (13 kwietnia–24 czerwca 2018). Miał on na celu wypracowanie hybrydycznej formuły prezentacji dźwięku w galerii, która nie wpisywałaby się w ramy zinstytucjonalizowanego sound artu, ale raczej dokonywała pogłębionej rewizji takich konwencji jak koncert, performans i environment. Działania te prowadziły do obsadzenia widza-słuchacza w roli sprawczego podmiotu, a zarazem możliwie najpełniejszej ekspozycji afektywnych właściwości przestrzeni galeryjnej.

Pojęciem wyznaczającym sferę kontekstową całego przedsięwzięcia jest przestrzeń i praktyki związane z jej opisem i użytkowaniem. Dla potrzeb wystawy galeria została poddana specjalnej aranżacji, która pozwalała na znaczące poszerzenie jej zakresu funkcjonalnego. W nawiązaniu do założeń architektury otwartej, celem tego procesu jest wykreowanie środowiska podatnego na nieustanne modyfikacje, w którym poszczególne elementy nie są w pełni zdefiniowane, lecz pozostawiają użytkownikom swobodę w określeniu ich przeznaczenia. Tak przygotowane otoczenie stanowiło pole do eksperymentów muzycznych, które polegały na radykalnym przekształceniu sytuacji scenicznej. W ramach wystawy odbyło się sześć performansów (kolejno występowali: Scott Cazan, Mario de Vega, Ryoko Akama, Koen Nutters, Alessandro Bosetti, Yun Ingrid Lee) mających zaburzyć dotychczasowe relacje przestrzenno-społeczne i w ten sposób umożliwić publiczności nowe sposoby postrzegania dźwięku.

Podczas festiwalu Sanatorium Dźwięku w Sokołowsku projekt został na nowo opracowany i dostosowany do zastanych warunków ekspozycyjnych.

________________

Harmonogram wydarzeń odbywających się w ramach Niewyczerpalności:

17.08.2018, godz. 16:00 - otwarcie environmentu Reverb Kamy Sokolnickiej

18.08.2018, godz. 15:30 - koncert Lucio Capece, Lee Patersona i Michała Libery

18.08.2018, godz. 21:30 - koncert Diatribes

19.08.2018, godz. 15:00 - koncert Diatribes

________________

Kama Sokolnicka

Artystka konceptualna pracująca z rozszerzonymi technikami montażu. Jej twórczość – kolaże, malarstwo, obiekty, instalacje site-specific – jest wyrazem afirmacji niedoskonałości, błędów w czytaniu, słuchaniu i rozumieniu. Przywiązuje wagę do surowości rzeczy i języka, a powściągliwość w stosowaniu materiałów i formalna redukcja uwydatniają złożone znaczenia. Prezentowała swoje prace na indywidualnych i zbiorowych wystawach m.in. w Künstlerhaus Bethanien w Berlinie, Ludwig Museum w Budapeszcie, Muzeum Sztuki Współczesnej w Belgradzie, Kunsthaus Dresden, Beit Ha’ir w Tel Aviwie, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie oraz Muzeum Współczesnym Wrocław.

http://www.kamasokolnicka.net/

Reverb (2018) Adaptacja przestrzeni galeryjnej przyjmująca formę autonomicznego environmentu. Głównym celem tej realizacji jest ujawnienie potencjału afektywnego otoczenia, do czego użyto modułowych elementów o wielofunkcyjnym charakterze, cechujących się dużą mobilnością oraz podatnością na modyfikacje. Artystka w swoich kompozycjach przestrzennych nawiązuje do architektury studiów nagraniowych i innych pomieszczeń użytkowych, które mają specyficzne zastosowanie akustyczne, a także charakteryzują się określonym doborem materiałów (filc, wełna, tektura, drewno itp.). Jako swoista amatorka słuchania Sokolnicka bawi się samym konceptem amatorstwa (wywodzącym się od łacińskiego amare) i prostymi skojarzeniami materiałowymi, re-kreując symboliczną sytuację intymnego odbioru muzyki w warunkach pracownianych.

Diatribes

Zespół założony przez Cyrila Bondiego oraz Laurenta Petera (bardziej znanego jako d’incise). Ich twórczość jest wyrazem głębokiego namysłu nad skrajną redukcją oraz zracjonalizowaną rytualnością, co przejawia się w niezwykle ścisłych wytycznych brzmieniowych i strukturalnych. Znakiem rozpoznawczym duetu są repetytywne gesty, delikatne tony, gorączkowe pulsacje oraz akustyczna nad-wrażliwość. Bondi i d’incise regularnie grają ze sobą od 2004 roku, realizując wiele działań osadzonych w takich estetykach jak free-jazz, noise, muzyka konkretna i swobodna improwizacja. W ciągu ostatnich lat współpracowali m.in. z Cristiánem Alvearem, Magdą Mayas, Robinem Haywardem, Dominikiem Lashem, Partickiem Farmerem, Keithem Rowe i Ryoko Akamą. Prowadzą też Insub Meta Orchestra - duży zespół instrumentalny wykonujący muzykę eksperymentalną.

https://mappa.bandcamp.com/album/sistere

http://www.dincise.net/diatribes

Lucio Capece

Fundamentem jego działalności artystycznej są zagadnienia związane z problematyką percepcji dźwięku. Do tworzenia muzyki używa m.in. głośników podwieszonych na balonach z helem, syntezatorów analogowych, generatorów fal, światła ultrafioletowego, sensorów, klarnetu basowego oraz saksofonów. Nagrywał lub występował z Pauline Oliveros, Peterem Ablingerem, Antoine’em Beugerem, Michaelem Pisaro, Christianem Wolffem, Phillem Niblockiem, Miką Vainio, Radu Malfattim, Keithem Rowe, Vladislavem Delayem, Davidem Sylvianem, Kevinem Drummem, Lee Pattersonem, Toshimaru Nakamurą,Taku Sugimoto, Ilpo Vaisanenem, Burkhardem Beinsem.

http://luciocapece.blogspot.com/

Lee Patterson

Brytyjski artysta, który traktuje nagrywanie dźwięków jako formę ćwiczenia słuchu, co doprowadziło go do opracowania szeregu urządzeń wzmacniających. Jest pionierem w sferze technik generowania lub odkrywania złożonych dźwięków w niespodziewanych miejscach - czyni atrakcyjnym granie na przedmiotach, które zazwyczaj postrzegane są jako fonicznie bezproduktywne. Miał okazję współpracować z wieloma szanowanymi muzykami eksperymentalnymi, m.in. Miką Vainio, Jennifer Walshe, Vanessą Rossetto, Davidem Toopem, Rhodrim Daviesem, Johnem Butcherem, Lucio Capece, Rie Nakajimą, Angharad Davies, Philem Durrantem, Keithem Rowe, Johnem Tilburym).

https://www.youtube.com/watch?v=L4TL_pSS9eQ

Michał Libera

Autor esejów dźwiękowych i innych eksperymentalnych form radiowych oraz oper. Prowadzi konceptualno-popowe wydawnictwo Populista poświęcone nadinterpretacji muzyki. Jest kuratorem rozmaitych koncertów, festiwali i anty-festiwali, programów muzycznych do wystaw, w tym laureatem wyróżnienia na 13-tym Biennale Architektury w Wenecji. Do instytucji, z którymi regularnie współpracuje należą m.in. Narodowa Galeria Sztuki Zachęta, CSW Zamek Ujazdowski, Muzeum Narodowe w Warszawie (Królikarnia).

http://patakaind.blogspot.com/

________________

FB: https://www.facebook.com/events/173157380048434

#niewyczerpalność #diatribes #d'incise #cyril bondi #kama sokolnicka #sanatorium dźwięku #lucio capece #lee patterson #michał libera

0 notes

thegreatlearning · 1 year

Text

#Bandcamp

2 notes · View notes

prtcll · 6 years

Photo

2017 - 25 Music of the Year (That I bought in this year and listened so many times. / Alphabetically)

اسم(Ahmed) [New Jazz Imagination] (Umlaut / 2017) https://www.youtube.com/watch?v=JxP9BIdzOTU へんてこなミニマルフリージャズ。反復し続けながら、少しずつ展開を挟んで徐々に強靭なリズムに移行していく。 A unique minimal free jazz. While repeating, it gradually moves to a tough rhythm.

András Schiff [Ludvig van Beethoven: The Piano Sonatas, Vol. 8] (ECM / 2008) https://www.allmusic.com/album/beethoven-the-piano-sonatas-vol-8-mw0001876902 僕のなかのベートーヴェン像はもう少し厳格なものだったけれど、これは流麗。面白い解釈だと思った。 The image of Beethoven in me was a bit stricter. Schiff plays more elegant. It’s an interesting interpretation.

Arvo Pärt [Alina] (ECM / 1999) https://www.allmusic.com/album/arvo-p%C3%A4rt-alina-mw0001941058 静謐だけれど、無音を重視しているというよりは一つひとつの音の響きを聞かせる感じ。 Quiet music, though, the importance is not the silence but the tone of every single sound.

The Berlin Jazz Workshop Orchestra [Sib Langis] (FMP / 1981) https://destination-out.bandcamp.com/album/sib-langis 脱臼したようなジャズ/室内楽。Penguin Cafe OrchestraとErik Satieの間を行ったり来たりしているかのよう。 A dislocated jazz/chamber music. Sounds like back and forth between Penguin Cafe Orchestra and Erik Satie.

Carla Dal Forno [The Garden] (Blackest Ever Black / 2017) https://www.youtube.com/watch?v=Az0aYh1CXhQ Nicoのサイケデリックさにビートを足した感じ。X-TGの[Desertshore]も似ているけれど、こちらのほうが本家に近いかも。 Sounds like Nico. Similar to the “Desertshore(2012)” by X-TG, but this one may be closer to the original one.

Dave Brubeck Quartet [My Favorite Things] (Columbia / 1966) https://www.youtube.com/watch?v=o_GlNwLg3GE 彼の弾くジャズ/ピアノは正直嫌い。でも、これは例外。 I don’t like his playing style. But this is an exception.

Doug Watkins [Soulnik] (New Jazz (Prestige) / 1960) https://www.allmusic.com/album/soulnik-mw0000644708 ブルージーな印象を残していて、低音部を担当するチェロとベースの組み合わさり方が美しいジャズ。 A bluesy impression. This is a beautiful bass part of combining the bass and cello.

Eric Dolphy [Out To Lunch!] (Blue Note / 1964) https://www.allmusic.com/album/out-to-lunch-mw0000241418 小難しいイメージがあって聴かず嫌いしていたもの。ヴィブラフォンが良い味出していて好きだった。 I’d not been listening because of a difficult image. Especially I like the mood that vibraphone is making.

Globe Unity Orchestra [Improvisations] (Japo / 1978) https://www.allmusic.com/album/improvisations-1-4-mw0002114961 終始バリバリ激しく演奏し倒すという感じにはならず、抑揚に満ちた展開。 They don’t playing buzzy from beginning to end. Full of inflection through the album.

Grisha Shakhnes [leave/trace] (Glistening Examples / 2013) https://glisteningexamples.bandcamp.com/album/leave-trace レーベルを知るきっかけになりながら長らく買っていなかったもの。ゴリゴリしたテープコンクレート。 I found Glistening Examples and fell in love by this record, but I’ve been forgetting buying. I bought in this year. Sounds are quite fascinating…

Insub Meta Orchestra [13 & 27] (Another Timbre / 2017) https://www.youtube.com/watch?v=uQSjjWMtJQU 一つ一つの音のハーモニクスが美しい。静かに聞こえるけれども、これ以上何も足さなくていいと思えるくらい。 The harmonics of each sound is beautiful. Quite quiet but not to need to add any of sounds.

Jérôme Noetinger [Gloire A...] (Metamkine / 1992) (I can’t find the website we can listen) 暴力的なサウンドコラージュ。Aldo TambelliniやPeter Tscherkasskyの作品が頭に浮かんだ。 Harsh sonic collage. Aldo Tambellini and Peter Tscherkassky’s works came into my mind.

John Lurie [Down By Law/Variety] (Made To Measure / 1987) https://www.youtube.com/watch?v=my1QCwe5N_4 俳優として本人も出演した作品のサントラなど。気だるくて粘り気の強いプレイスタイルが良い感じ。 In “Down by Law”, I think his laziness play style also contributed for the film.

Kaffe Matthews, Andrea Neumann & Sachiko M [In Case Of Fire Take The Stairs] (Improvised Music From Japan / 2002) http://japanimprov.com/imjlabel/503/index.html 音と無音の対位法。静かに始まり、時間が経つにつれてほんのちょっとだけノイジーになる。 A Counterpoint of sound and silence. It starts silently, but as time goes by, it becomes a little bit noisy.

Krzysztof Komeda [Le Départ] (Volcano / 1999) https://www.youtube.com/watch?v=8WBxr_LO_ls イエジー・スコリモフスキ監督作品「出発」のサントラ。チープな音色が逆に良い味を出している。 Soundtracks for Jerzy Skolimowski’s film in 1967. Sound is very cheap but it makes a good mood.

Luigi Turra & Christopher McFall [tactile.surface] (Unfathomless / 2010) https://unfathomless.bandcamp.com/album/tactile-surface 物音が響いたり急にエレクトロニクスによる音圧高めな重低音に包まれたりと随所に技巧が凝らされている。 Techniques are everywhere. The boundary between environmental sounds and electronic sounds is always unclear.

Manfred Schulze Bläserquintett [Konzertino] (FMP / 1996) https://destination-out.bandcamp.com/album/konzertino サティがフリージャズにはまっていたらこんな作品を作ったのかな、なんて。一部の人は「これはジャズじゃない」って言いそう。 If Satie likes free jazz, he may make scores like this. It’s a strange music that some might think ‘This is not a jazz’.

Maya Dunietz & Tom White [Summer Crash] (Singing Knives / 2017) https://www.youtube.com/watch?v=2tqWUX2NhME 粘り気のあるドライなテープの音と不気味な声やピアノ。この化学反応は禁断の果実。 The sticky and dry tape sound and eerie voice and piano. This chemical react is a forbidden fruit.

Nicolas Perret & Silvia Ploner [Nýey] (Unfathomless / 2015) https://unfathomless.bandcamp.com/album/n-ey こもった感じの音響と語りが混ざり合っていて、単なる環境音作品とは一線を画している気がする。 Voices and muffled environmental sounds are mixed. Not just a field recording. Abstract soundscape.

Prowls [S/T] (Neurec / 2007) http://www.art-into-life.com/product/857 恐ろしい音をみんなフードプロセッサーにかけたようなライブ作品。危険物指定。 Who let them stir all of horrible sounds with a food processor? Or Am I daydreaming? Anyway, it’s a hazardous material.

St. Vincent [Strange Mercy] (4AD / 2011) https://www.youtube.com/watch?v=Itt0rALeHE8 今年出た[Masseduction]で彼女のことを知ったのだけど、こちらの方が雰囲気良かったので。 “Masseduction(2017)” made me know her. But I prefer this work. I love this guitar and synth sounds.

Trent Reznor & Atticus Ross [The Vietnam War] (The Null Corporation / 2017) https://www.allmusic.com/album/the-vietnam-war-a-film-by-ken-burns-lynn-novick-original-score-mw0003096437 個人的には[Add Violence]よりもこっちが好みだった。NINの[Ghosts I-IV]が好きな方にはぜひ薦めたい。 I prefer this than NIN’s “Add Violence(2017)”. Highly recommended if you like “Ghosts I-IV(2008)”.

Vainio/Väisänen/Vega [Endless] (Blast First / 1998) https://www.youtube.com/watch?v=EnR2NoGbnGU Pan(a)sonicとSuicide。パンクと電子ノイズ。すなわち正義。以上。 Pan(a)sonic and Suicide. Punk met electric noises. Needless to say, it’s a justice. That’s all.

Walker, Harris, English [S/T] (Obsolete Future / 2017) https://lawrenceenglish.bandcamp.com/album/walker-harris-english [The Angelic Conversation]を聴いたことがあるせいか、Coilのような神秘主義的な雰囲気を感じた。 Full of a mystical atmosphere like Coil. Maybe because I’ve listen to “The Angelic Conversation(1994)”

Various Artists [Ftarri After Tomorrow] (Meenna / 2017) http://www.ftarri.com/meenna/882/index-j.html 最近の国内若手作家による作品。アカデミックな雰囲気がありつつも、どこかポップで楽しい。 Recent Japanese young artists’ electro-acoustic works. Not only academic but also pop.

1 note · View note

tombodlin · 9 years

Photo

INSUB META ORCHESTRA @ MilleFeuilles, Nantes.

#photography #Black and White #original photography blog #orchestre #insub meta orchestra #orchestra #experimental music #free #improvisation #minimalism #genève #nantes #electroacoustic #ensemble

2 notes · View notes

dustedmagazine · 5 years

Text

Diatribes—Echoes & Sirens (Aussenraum)

It’s not a big conceptual stretch to frame dub as experimental music. The original dub mixers’ efforts to get something new and ear-catching out of often rudimentary or home-made gear was inherently experimental in that they were pushing their resources beyond known limits just to see what they could get. But what happens when some contemporary experimental musicians turn their attention to dub? On Echoes & Sirens the results are both disorienting and beguiling.

Diatribes is one manifestation of the partnership between Cyril Bondi (drums, organ) and d’incise (no, that’s not what his mom calls him; yes, he plays electronics, samples, delay and melodica), both of Geneva, Switzerland. The two men also perform as La Tène, which cross-pollinates Gallic folk music and minimalism, in various partnerships with Chilean classical guitarist Cristián Alvear, and as core instigators of the Insub Meta Orchestra. Each project has a focus, and Diatribes’ is dub. Bondi and d’incise leave the updated sounds-like-dub to the various Germans who have done it so well the past couple of decades; there’s no glitch-crackly techno on Echoes & Sirens. Instead they’ve exploded dub, taken a few sturdy and recognizable fragments, and made something else out of them.

To do so, they have recruited a quartet of horn players and an electric bassist. The horn players have improvisational credentials, and they also handle long tones with sufficient robustness and attention that a La Tène gig could easily be in their future. But for this session they do a startlingly good job of replicating the sometimes sharp, sometimes flat, rarely on the nose intonation of vintage reggae sections. Bassist Raphael Ortis has a fair selection of dubby bass lines at his disposal, and he plays them, but he’s not the one doing the disposing. Instead of playing straightforward reggae tunes and grooves, they play idiomatic parts that sound like they’ve been sourced from different songs while Bondi drops sparse beats and long-held organ drones into the empty spaces and d’incise rinses them out with snatches of chatter that sound like they’ve been sourced from old Jamaican dancehall gatherings. The result is a dub experience that has been sundered from dub form, its components suspended and slowly turning in configuration like a Calder mobile.

Bill Meyer

#diatribes #echoes and sirens #aussenraum #bill meyer #albumreview #dusted magazine #cyril bondi #d'incise #experimental music #dub

4 notes · View notes

dustedmagazine · 2 years

Text

Le UN — Le Havre (UNRec)

Le Havre by Le UN

Though large improvising ensembles in Europe are nothing new — their lineage perhaps tracing back to the debut of The Globe Unity Orchestra in 1966 — there's been a resurgence in recent years with large formations in Berlin (Splitter Orchestra) and Geneva (Insub Meta Orchestra). Founded in 2019 in Bordeaux, France by the contrabassist David Chiesa, the 26-member ensemble Le UN adds its presence to a long line of European mega-format improvising groups. The CD Le Havre is their fourth release, documenting a three-day residency in Le Volcan, Scène Nationale du Havre, France in April 2021.

Unlike some of the other currently working large improvising ensembles, Le UN incorporate disciplines one might not generally consider in a live musical context, bringing in dance, spoken word and artists working with light. Though the contributions from these members of the group might not always be audible on these recordings, their presence certainly helps shape the formation of the music. And this is what perhaps sets Le UN apart from other groups in this field.

The actual musicians of the ensemble represent a vast overview of the current French free improvised and experimental music scenes, with members spanning three generations. From relatively younger players like Nina Garcia (electric guitar) and Camille Emaille (percussion) to older, more established musicians like Michel Doneda (soprano saxophone). Jérôme Noetinger and Lionel Marchetti lend their distinctive electronic treatments to the proceedings and Pascal Battus' rotating surfaces can sometimes be detected whirring and scraping at some points in the recordings.

Aside from the professed modus operandi of creating spontaneously formed musical performances, Le UN seem particularly interested in translating their improvisations as non-hierarchical social structures, creating a space for each voice to lend its own unique expression to the collective sound. This might seem like a quixotic proposition, but the five recordings from Le Havre do often reveal individual voices somehow finding a way to make themselves heard within the rich timbral possibilities of such a large group.

Beyond this, Le UN for the most part manage to avoid the proverbial train wrecks of large improvising masses or the herd mentality of an endless stream of long tones droning off over the horizon. At times we can hear random text shouted, footsteps tromping through the space, snatches of melodies sung, pulsing techno-esque beats and, of course, all the sounds one might expect to hear from a group including, voice, piano, accordion, clarinet, trombone, contrabass, saxophone, percussion, violin, cello, trumpet and guitar.

The pronounced resonance of the performance space Le Volcan tends to blur any dense structures on these recordings. And perhaps for this reason, the ensemble avoids passages where a majority of the members play, concentrating rather on smaller groups shifting within an improvisation. This leaves room for the acoustics of the space to shine through and cast a light on the many distinct voices of the group.

Though there are moments where the music suddenly forms into a sudden morass of sound or five-bell-alert cacophony, for the most part the ensemble members remain sensitive to each other and the space they're playing in. The base title of each piece, "Unité Nodale," reflects this approach — attempting to find those nodal points of convergence, touching base before drifting out to sea again. The space of improvisation's ebb and flow, allowing for moments of juncture to emerge and rupture again.

The CD's five edits provide a glimpse into the practice of Le UN's idea of improvisation as a social construct. It would perhaps be more interesting to hear one long take in its entirety to get a true grasp on the group's working process. But for this, one would have to experience them in concert. A task probably not likely, given the large size of the group. However, Le Havre should give good incentive to seek out the group wherever they should perform.

Jason Kahn

#le UN #le havre #UNrec #Jason Kahn #albumreview #dusted magazine #large ensemble #improvised music #multidisciplinary art

0 notes