#Maar ik zag foto's van de bloemetjes daar

[sanneopsicilia]

BACK TO REALITY! 

Het allerlaatste verhaal.. Dus ga hier even lekker voor zitten of wat jij fijn vind, maar het wordt een lang verhaal! 

Sommige van jullie hebben mij misschien al gespot, maar voor de mensen die het nog niet weten, ik ben terug! Terug in Nederland en inmiddels alweer voor bijna één week. Ik was gestopt met schrijven vanaf dat mijn vriend Ardi langs zou gaan komen. Dus daar zal ik jullie eerst even over bijpraten! En daarna, over het einde van mijn bijzondere ervaring in Palermo en over wie daar bij hoorde en alles wat daar bij kwam kijken.. 

Vrijdag was de dag dat Ardi aan kwam, helemaal zenuwachtig en vol blijdschap ging ik dan ook naar de stad toe lopen om Ardi op te halen! En ik maar wachten tot ik de bus van het vliegveld zag.. Nummer één kwam langs, maar geen Ardi. Nummer twee, nee ook niet. Nummer drie, tja daar zou hij in moeten zitten maar hij stapt maar niet uit! Dus ik maar eens om mij heen kijken en ja hoor, daar kwam die aanlopen! Na elkaar twee maanden niet gezien te hebben konden we elkaar weer omhelzen! EINDELIJK! Ardi was bij mij! 

Dat weekend zijn we alle dagen naar Mondello toe gegaan. Of het nou een beetje bewolkt was of niet, wij wilden er elke dag van genieten. Nu kon ik Ardi dan ook eindelijk Mondello laten zien wanneer de zon scheen, dus met het heldere blauwe water! De vorige keer dat Ardi hier was, was in februari en toen was er geen zon dus dan zie je de mooie zee ook niet, zoals die hoort!  Verder in die weken moest ik gewoon naar stage toe en wanneer ik dan klaar was met werken, wist ik dat Ardi bij mij thuis zou zijn! Dat was elke keer weer een heel fijn idee. 

Een week later in het weekend organiseerde een paar begeleiders van mijn stage een evenement tegen racisme. En Benth en ik mochten hierbij aanwezig zijn, dus heb ik gevraagd of Ardi ook mee zou mogen komen en dit mocht! Die middag zijn we naar een park geweest waar allerlei jongeren samen voetbaltoernooitjes mochten houden. De zon scheen, er was een DJ aanwezig die heerlijke Afrikaanse muziek draaide en er waren allemaal gezellige mensen! Hier zijn we twee middagen geweest en we hebben hier heerlijk van genoten. Wanneer ik op de bus stond te wachten hakte het besef bij mij er wel in, na zo’n fijne dag met de jongeren van je stage, op een prachtige plek waar je samen veel plezier hebt. Het besef dat ik over twee weken niet meer bij hun zou zijn maakte me toch wel ergens verdrietig. 

 Ardi en ik hebben één dag even de toerist uitgehangen, we zijn samen naar de Catacomben van de Kapucijnen geweest. Dit is een plek waar je naar gemummificeerde mensen kunt bekijken. Zij waren vroeger, monniken of priesters of andere belangrijke mensen. Echt een aanrader trouwens om heen te gaan mocht je in Palermo zijn. We hebben onze ogen uitgekeken! En ook al mocht ik geen foto’s maken, heb ik dit wel gedaan. 

Helaas ging Ardi na twee weken lekker bij mij op vakantie te zijn geweest, weer naar huis toe en kwam meteen in Nederland weer in de regen terecht. Tot over één week schat! Zeiden we tegen elkaar. Maar wat hij stiekem niet wist, is dat ik eerder kwam. Maar dit verhaal bewaar ik even voor later. 

En toen was het zaterdag 20 Mei. De allerlaatste dag dat Benth en ik stage gingen lopen. Met een tas vol cadeaus gingen Benth en ik naar stage toe. Eenmaal daar aangekomen was de sfeer al anders dan normaal, iedereen wist ervan, vandaag zijn Sanne en Benthe voor het laatst. Sommige jongens benoemden het, sommige jongens wilden alleen rustig bij ons zitten en de anderen wilden er voor ons nog een plezierige dag van maken. Toen kwam één van de jongens naar mij en Benth toe om te vragen of wij even op zijn mobiel wilde kijken. En hierin stond een bericht voor Benth en mij. 

‘’Hallo lieve vrienden, ik wil jullie bedanken voor de tijd die we samen hebben beleefd. Ten eerste wil ik mij verontschuldigen, als ik iets fout heb gedaan of iets heb gedaan wat jullie niet fijn vonden. Ik heb veel plezier met jullie gehad, bedankt voor de vriendschap, jullie zijn bijzonder, mooi, intelligent, vriendelijk en ik wens jullie een lang leven met daarin veel plezier, blijdschap, liefde en heel veel geld. Ik zal jullie nooit vergeten, bedankt voor alles, ik hou van jullie. Bedankt voor alles en ik zal jullie missen, heel erg.’’ 

Later op de dag hebben Benth en ik ijsjes gekocht en aan de jongens getrakteerd. Hierbij hebben we hun een armbandje gegeven, een voetbal met alle namen van de jongens erop en een nieuwe auxkabel voor de radio, want die was al langere tijd stuk. En wat waren ze dankbaar! Eén van de Afrikaanse jongens wenste ons het allerbeste in de wereld en zei dat wij prachtmensen waren. En ook al geloven wij in God, hij hoopt dat God ons geven zal, wat wij verdienen in het leven. 

De rest van de middag hebben wij in de woonkamer gezeten met de jongens, gelachen, gepraat, muziek geluisterd en gegamed. Maar toen was het toch écht 7 uur, Benth en ik moesten afscheid gaan nemen.. Eén voor één gingen we iedereen af. En ook nu weer terwijl ik dit schrijf, kickt dat gevoel van dat moment weer in. Ik zal jullie nooit kunnen uitleggen hoe dit voelde.. Iedereen hebben we geknuffeld en bedankt voor de mooie tijd die we samen hebben mogen beleven. Bedankt voor hun vriendschap, de gesprekken die zijn gevoerd en momenten die zijn beleefd. Toen begon er een jongen te huilen en even later, nog een jongen. En ik kon mij toen ook niet meer inhouden. Iedereen wenste ons het allerbeste en bedankte ons voor alles wat wij hun hebben gegeven. En toen moest één van de jongens toch echt de voordeur voor ons open doen. Samen met Benth liep ik de deur uit en hebben we nog één blik naar binnen geworpen en toen hebben we ons snel omgedraaid. Eenmaal buiten keken we naar boven en stonden er nog twee jongens ons uit te zwaaien vanaf het balkon, in dikke tranen. De jongen wie voor ons het berichtje had getypt op zijn mobiel wilde ons graag weg brengen naar de stad en in overleg met de begeleidster was dit mogelijk. Hij is met ons meegegaan tot de stad en heeft ons toen bedankt voor alles. Hij zei dat die ons nooit zal vergeten en ons heel erg zal gaan missen. We hebben hem beiden geknuffeld en zijn toen weggelopen. Steeds nog achteromkijkend of hij ons nog zag, of dat wij hem nog zagen, liepen we de straat uit, tot we elkaar uit het zicht verloren.. 

De laatste dagen hebben Benth en ik in de stad doorgebracht, op Mondello doorgebracht en of thuis doorgebracht. We hebben nog even wat laatste fotootjes gemaakt, wat laatste toeristische tripjes gedaan en natuurlijk nog heerlijk genoten. Na heel veel geregel en gedoe konden we woensdagmiddag onze spullen pakken en zijn we samen vertrokken naar het vliegveld om onze vlucht te nemen, terug naar Nederland. 

Eenmaal geland hebben Benth en ik onze koffers gehaald en zijn we de deur doorgelopen waar familie en vrienden op ons stonden te wachten! Daar stonden mijn ouders, mijn broer, mijn hond en als verassing mijn beste vriendinnetje Eef! Een warm welkom met voor ons een Italiaanse bloemetjes ketting van mijn ouders en van de ouders van Benth een ballon met daar op, welkom thuis! 

En geloof mij, wat is het raar om terug te komen in je eigen huis, na 5 maanden.. Ik besefte me toen pas hoe laag de plafonds hier zijn, hoe stil het hier is en hoe luxe wij hier eigenlijk leven. Ik heb die nacht ook geen oog dicht gedaan, ik kon de draai maar niet vinden in mijn bed. Niet alleen omdat ik net terug in Nederland was maar ook omdat ik zenuwachtig was voor de volgende dag. De dag, dat ik Ardi zou gaan verassen op Festivaart! 

En hierna zal ik stoppen jongens en meisjes. Anders word het verhaal wel erg lang.. Wat die trouwens al is. 

Festivaart 2017 en ik denk eentje om nooit meer te vergeten, voor mij niet, maar ook van Ardi niet. De dagen dat ik nog in Palermo zat heb ik geregeld dat ik Ardi kon gaan verassen terwijl hij aan het draaien was. En dit plan is perfect gelukt! Donderdag, na lange tijd, zat ik weer op de fiets. Op de fiets richting Festivaart. Samen met mijn vriendinnetje Eef ben ik het terrein van Festivaart opgegaan toen ik zekerheid had dat Ardi aan het draaien was. Toen ben ik samen met Eef het podium opgegaan en heb ik Eef mijn telefoon gegeven om te filmen. Langzaam ben ik naar Ardi toegelopen.. Nou, Ardi zijn blik zal ik nooit meer vergeten! Helemaal verbaasd en onwetend keek hij mij aan en zei ‘’Sanne wat doe je hier?!’’ Hij kon zijn ogen niet geloven, maar ik was er toch echt, terug in Nederland! 

Nou lieve lezers, hiermee sluit ik mijn laatste verhaal af. Ik wil echt iedereen bedanken die mij de kans heeft gegeven om naar Palermo toe te kunnen gaan, om mij een ervaring te geven die echt niemand meer van mij afpakt. De mensen bedanken, die mij hebben gesteund terwijl ik in Palermo was, die mij zijn op komen zoeken en de mensen bedanken waar ik lieve berichtjes van kreeg, ook de mensen waarvan ik het nooit had verwacht! De jongens van stage bedanken, voor de bijzondere tijd, want wat ik samen met Benth met hun heb opgebouwd, is goud waard! 

En natuurlijk jullie bedanken, mijn trouwe lezers van mijn blog! Ik weet zo ongeveer wie het zijn en ik wil jullie ook echt bedanken. Ik vond het heel gezellig om met jullie mijn ervaringen te delen, foto’s met jullie te delen en jullie mee te nemen in mijn leventje in Palermo! Bedankt voor alles en ik hoop dat ik jullie hier veel lees plezier mee heb gedaan! 

Ciao tutti!