#Napoléon Eugène Louis Jean Joseph Bonaparte

[walzerjahrhundert]

studio portrait of Napoléon Eugène, Prince Imperial

circa 1875

[histoireettralala]

Austria attacks, but dithers.

Napoleon had received reports of increased belligerency in Austria while campaigning in Spain, and spent several months rebuilding his forces in Germany. In January 1809 he had instructed the Confederation states to mobilize their contingents, and he combined these witht he remaining French forces east of the Rhine as the Army of Germany to deter Austria. Eugène de Beauharnais and Prince Jozef Poniatowski both received detailed instructions on preparing defenses of Italy and the Grand Duchy of Warsaw. Napoleon then recalled his stalwart commanders- Lannes, Lefebvre, and Bessières- from Spain, but, not willing to provoke Vienna, he remained in Paris, appointing Marshal Alexandre Berthier, his redoubtable chief of staff, as acting commander of the French forces in Germany. Napoleon thus expected war but did not think the Austrians would start it before May. Charles's attack therefore caught the French army unprepared. Berthier, as masterly as he was under Napoleon's supervision, struggled in the absence of the emperor. His aide was distressed to see this man, "so calm in the midst of fire, whom no danger could intimidate, trembling and bending under the weight of his [new] responsibility." Berthier's confuse directives, compounded by bad weather and subsequent interruption in optical telegraph transmissions from Napoleon, failed to concentrate the French army, which, on the eve of the war, was split in two groups, with some corps still proceeding to their designated locations. Three French corps were scattered in the region between Munich, Augsburg, and Ratisbon (Regensburg), while Marshal Masséna with IV Corps was still on the march from Frankfurt to Bavaria. More significant, Marshal Davout's III Corps at Ratisbon was far ahead of the remaining French forces and vulnerable to Austrian encirclement.

Had the Austrians struck in March or carried out their April offensive with greater vigor, they perhaps could have gained victories that might have induced Prussia to act. Instead, they dithered. And once the offensive began, the Austrian army, even after four years of reforms, performed lethargically and failed to exploit its advantages. As his opponent wasted precious time, Napoleon swiftly reacted to the new threat. Leaving Paris on April 13, he reached the front and took personal command of the army on the seventeenth. His presence and leadership roused the army and filled his subordinates with a sense of duty and urgency. Napoleon responded to the Austrian offensive by launching a counterstrike that used the corps of Davout and Lefebvre as a holding force upon which the rest of the French army pivoted to engage the enemy. On April 21, in a series of encounters that collectively became known as the Battle of Abensberg, Napoleon engaged what he believed to be the larger portion of the now divided Austrian army and directed morst of his troops against just 36,000 men of Feldmarschalleutnant Johann Hiller, which formed the left flank of the Austrian army. The French overwhelmed Hiller, driving his men across the Isar River at Landshut and seizing a quarter of his men and most of his artillery and transport. It was then that Napoleon learned that the bulk of Archduke Charles's army was, in fact, in the north, attacking Lefebvre and Davout at Eggmühl. The Austrians might have scored a victory here had it not been for Davout, the "Iron Marshal", who doggedly defended the town. On April 22, with Davout's men having almost exhausted their ammunition and dropping from fatigue, the reinforcements that Napoleon had dispatched came rushing in, forcing Charles's army to retreat toward Bohemia in some confusion. With the road to Vienna open, the French entered the Austrian capital on May 13.

Alexander Mikaberidze- The Napoleonic Wars, A Global History.

[nikolaeftimov-blog]

Napoléon Eugène Louis Jean Joseph Bonaparte, prince impérial, dit Louis-Napoléon avec le cordon Légion d'honneur, 1878, collection personnelle.    https://en.wikipedia.org/wiki/File:Prince_imp%C3%A9rial_1878_2.jpg

[winterhalters]

On this day, March 16, 1856, Napoléon Eugène Louis Jean Joseph Bonaparte, Prince Imperial was born. He was the son, heir and only child of Napoléon III and Empress Eugénie. His birth was a difficult one, following an already difficult pregnancy and fertility issues that had caused at least two miscarriages, between the imperial wedding in 1853 and the birth of a prodigal heir in 1856. After the fall of the French Empire in 1870 and the subsquent relocation of the Imperial Family in England, he fought under the british flag and was brutally slain during the Anglo-Zulu War in 1879. His early demise shattered any hope left for a Restoration of the House of Bonaparte.

[lamoral-egmont]

María Eugenia Palafox Portocarrero y Kirkpatrick & Napoléon Eugène Louis Jean Joseph Bonaparte Franz Xaver #Winterhalter #Menzenschwand #BadenWürttemberg #Portrait #NeoRococo #AjToussaint https://www.instagram.com/p/CG8a7vkn-LCAa_bLZQdtkr_IWCdAJ6uOAVuFks0/?igshid=18b7umtt8aoiw

[worldsandemanations]

'Louis Napoléon Eugène Jean Joseph Bonaparte' Jules-Joseph Lefebvre, 1874

[philoursmars]

Quelques photos de l’expo sur Napoléon à Arras, au Musée des Beaux-Arts : 

- Joseph Chinard - "Eugène de Beauharnais”

- Jean-Charles Tardieu - "halte de l'Armée Française à Syène”

- 3 photos: Louis-François Lejeune -  "Bataille des Pyramides”

- Louis-François Lejeune - “Bataille de la Moskova”

- Louis-Albert-Guislain Bacler d'Albe - "Napoléon 1er visitant les bivouacs,la veille de la bataille d'Austerlitz”

- Louis Rochet - ''Napoléon Bonaparte à Brienne”

- mobilier d’époque

[rcvandenboogaard]

De eeuwige terugkeer van Napoleon

Dat zij Napoleon waren - dat schijnt de hele XIXde eeuw door een bekend syndroom te zijn geweest onder geesteszieken in heel Europa. Maar valse Napoleons zijn er ook op andere manieren geweest: de Franse historica Nathalie Pigault heeft een viertal gevallen in de eerste decennia na 1815 gedocumenteerd, waarbij iemand zich  - langere tijd of incidenteel - uitgaf voor de inmiddels naar Sint-Helena verbannen voormalige Franse keizer. Het merkwaardige daarbij is dat de vier mannen die dat deden, onderweg in veel gevallen grif geloofd werden. 

In drie gevallen gaat het om rondtrekkende eenlingen, die na 1815 van de goedgelovigheid gebruik maakten om voor nop ergens te logeren, of te eten. Twee van hen zijn door de autoriteiten van de Franse Restauratie opgespoord en tot gevangenisstraf veroordeeld, de derde - afkomstig uit de tot 1860 tot het Koninkrijk Sardinië behorende Savoie - verdwijnt na een tijdje uit de annalen. 

Het meest curieus is de vierde, een zekere Hilarion, die in de Lozère tussen 1821 en 1823 een asiel voor geesteszieken bedrijft - je verzint het niet. Hij is, of geeft zich uit voor, een Capucijner monnik, en hij heeft kennelijk geld genoeg om een kasteel te kopen voor de huisvesting van zijn charitatieve instelling. Voordat hij, kennelijk uit geldgebrek, weer uit beeld verdwijnt, wordt hij zelfs - om wat onduidelijke redenen - door wat plaatselijke autoriteiten voor de afgezette keizer gehouden.

Dat Napoleon Bonaparte, die in 1821 in zijn verre ballingsoord Sint-Helena overleed, onverhoeds zou kunnen terugkeren was misschien iets minder gek dan je zou denken. In 1815 was hij immers al eens teruggekeerd uit zijn ballingsoord Elba, om er in honderd dagen in te slagen grote delen van het Franse leger weer achter zich te krijgen, en de inmiddels op de troon gehesen Lodewijk XVIII te verjagen, totdat de nederlaag bij Waterloo aan deze revival van zijn keizerrijk een einde maakte. 

Wat zowel de zegetocht van 1815 als het optreden van ‘valse Napoleons’ vermoedelijk zeer bevorderd heeft, was dat de Restauratie onder de door de Franse revolutie aanvankelijk van de troon verdreven Bourbons  in brede kring buitengewoon impopulair was. Vooral in de provincie vreesde men het restauratieve bewind, omdat het aanstalten leek te maken de na de Revolutie van 1789 afgeschafte adelijke privileges te herstellen. Ook heerste grote onzekerheid onder degenen die in de revolutiejaren in het bezit waren geraakt van adelijke en kerkelijke goederen en gronden. 

De rancuneuze, reactionaire toon die onder het bewind van Lodewijk XVIII door het bestuur werd aangeslagen, deed menigeen het ergste vrezen. Her en der werd door de autoriteiten met huiszoekingen ook jacht gemaakt op de portretten of beeldjes of andere memorabilia van het Keizerrijk die burgers nog in huis konden hebben - ook geen populaire tactiek van de nieuwe overheid. Het Keizerrijk leek zo opeens een goede tijd geweest, en de onaangename aspecten ervan - met name de dienstplicht - werden vlug vergeten. 

Velen wilden dus vermoedelijk geloven, dat de Keizer zou kunnen terugkeren. Er deden ook verhalen de ronde dat Napoleon niet écht naar Sint-Helena was overgebracht, dat de balling op het verre eiland een dubbelganger was etc. - fake news dus als het ware. Meer dan een rationele verwachting, lijkt dit alles dus een aanwijzing voor de fundamentele impopulariteit van Lodewijk XVIII en zijn opvolger Karel X. De jaren van de Franse Revolutie en de talrijke regimes die er op waren gevolgd hadden van Frankrijk een land gemaakt, dat zich niet meer liet voegen naar reactionaire plannen voor een terugkeer naar de toestand van voor 1789, zoals ook bleek bij de kortstondige revolutie van 1830.

Aan de nostalgie naar Napoleon is een eind gemaakt onder koning Louis-Philippe, die na 1830 aan de macht kwam en geen Bourbon was. Het lijkt een duidelijk geval van if you can’t beat them, join them. Louis-Philippe zag - vooral op instigatie van zijn premier, Adolphe Thiers -  dat het beter was Napoleon te eren als een grote zoon van Frankrijk - hij was inmiddels immers al jaren veilig dood en bovendien waren er ook grote delen van de elite die de Keizer actief hadden gesteund en verongelijkt waren over de kleinzielige discriminatie die ze onder de koningen van de Restauratie hadden ondervonden. 

Er kwam dus een officiële Napoleon-verering op gang, zoals bijvoorbeeld blijkt uit bovenstaand schilderij van Joseph Beaume uit 1836, dat door de koning zelf besteld is. Het laat zien hoe Napoleon, onder groot enthousiasme, zich in 1815 op Elba inscheept om in Frankrijk zijn plaats te hernemen. In 1840 werd het lijk van de Keizer plechtig overgebracht uit Sint-Helena naar Frankrijk - iets waartoe overigens al in 1821 een officieel verzoek bij Engeland was ingediend. In een door grote menigten omstuwde zegetocht werd het overgracht naar de Invaliden in Parijs, waar je Napoleons praalgraf vandaag de dag nog kunt gaan bekijken. Het is, goed beschouwd, een merkwaardig monument. Zeker, het dient de verheerlijking van een van Frankrijks grote zonen. Maar het is tegelijkertijd toch ook een monument dat duidelijk moet maken dat de held ervan dood is - morsdood. 

Nathalie Pigault: Les faux Napoléon. CNRS Éditions, 2018.

Afbeelding boven: Joseph Beaume (1796-1885), Napoléon I quittant l’Île d’Elbe, 26 février 1815.  Afbeeldingen onder: de stoffelijke resten van Napoleon worden, in een soort Griekse tempel die door paarden wordt voorgetrokken, overgebracht naar de Invaliden; contemporaine ets naar een schilderij van Adolphe Jean-Baptiste Bayot et Eugène Charles François Guérard (Musée de l’armée). En: Le char funèbre de Napoléon traverse la place de la Concorde, schilderij van Jacques Guiaud (Château de Versailles).

[winterhalters]

history meme (french edition)  →  5 men (4/5) Napoléon Eugène Louis Jean Joseph Bonaparte, “Louis-Napoléon”, Prince Imperial.

“The journalist Paul Deléage, was amazed by the prince's character. ‘This was not some little princeling, but an impressive and commanding personality gifted with enormous charm, and a complete, accomplished Frenchman.’ All the odds were on the young man coming home safe and sound. On 1 June Harrison sent out six troopers, the prince riding with them. [...] Suddenly, over forty Zulus appeared from the long grass a few yards away. As the prince remounted a strap broke and he fell to the ground, his horse bolting. [...] In a moment he fell dead beneath a hail of assegais – when found, he had seventeen wounds, all in front. Later the Zulus said, ‘He died like a lion’.” – D. Seward, Eugénie and her Empire.