#auto vakantie Normandie | Explore Tumblr Posts and Blogs

hetverhaalachtermijnglimlach · 4 years

Text

Chasing (and running away from) memories

9 oktober 2018. Vandaag studeer ik af, of toch eindelijk officieel. Het is proclamatie. Ik kijk er tegenop, ben wakker voor de wekker en wil hier nog niet weg. ‘hier’ is Etretat. Een plek met zoveel mooie herinneringen en er komt straks nog eentje bij. We zijn hier al een paar dagen en ik blijf het moment uitstellen en uitstellen. We gingen al naar Lisieux, ik brandde een kaarsje en alle gevoelens die ik probeer te ontlopen komen terug op me af. Ik liep er van weg, hier ben ik goed in. De wekker gaat.

Ik sta op de top van de kliffen, de zon komt op. We reden met de auto naar boven. Het is niet warm, maar ik heb toch je kleedje aan, mijn jas leg ik op de rots. Laurens kijkt naar mij terwijl de lucht zich in alle kleuren kleurt. Hij zwijgt en geeft mij de ruimte die ik nodig heb. En de tijd, alweer die vervloekte tijd, er is precies nooit genoeg van. Ik neem jullie in mijn armen en loop een stukje weg, is dit dan afscheid?

Ik strooide de assen van mijn grootouders uit tijdens de mooiste zonsopgang die ik ooit al heb gezien. Mijn haren in de wind, de geur van de zee, het rustgevende geluid van de golven ver onder mij, ik op de rand van de klif. Ik voelde dat het goed was, hier konden ze gelukkig zijn. Ik had verwacht dat wanneer ik me zou omdraaien, ik de deur van de auto zou toeslaan en we huiswaarts zouden rijden, dat het zou voelen als afscheid. Ik hoopte dat dit voor mij een gevoel van ‘afsluiten’ kon geven, maar niets was minder waar. Het voelde voor het eerst sinds lang alsof ik de gevoelens toe kon laten. Ik smaakte mijn zoute tranen en het voelde even alsof ik kon verdrinken in het gemis.

Op de terugweg omarmde ik de rust. Ik voelde me voor heel even niet opgejaagd, niet continu op de vlucht. Ik had nu een plek waar ik naar kon terugkeren als het écht nodig was. Een plaats waar ze altijd zouden zijn, wachtend op mijn verhalen. Een plaats die zo mooi was dat terugkeren niet zou voelen als een immense opdracht. Die gedachte maakte me kalm. Ik studeerde straks af, ze waren er op deze manier toch een beetje bij. Tijd om vol te gaan voor mijn dromen. Ik zal jullie trots maken, onvoorwaardelijk.

Maart 2020. Het was al even geleden dat ik nog op de kliffen had gestaan. Ik had er zoveel nood aan maar er was in de tussentijd ook zoveel gebeurd zodat het niet makkelijk was om zomaar in de auto te stappen en te vertrekken. Het was druk druk druk, ik liep mezelf de afgelopen maanden voorbij en had nood aan een duidelijke pauzeknop. De komende maanden waren echter ook volledig volgepland en het zag er niet naar uit dat het kalmer zou worden. Maar dus, begin maart 2020. 3 jaar samen met Laurens en we besloten er dan ook enkele dagen tussenuit te gaan. Een verrassing voor mij, al wist ik ergens diep van binnen wel naar welke regio we zouden trekken.

En inderdaad, het kwam dichter en daar was het dan, ons verblijf in Honfleur. Mooi in het midden tussen Lisieux en Etretat. Een mooi klein stadje waar ik mijn hart al enkele roadtrips geleden was verloren. Ik kende de straatjes al uit mijn hoofd en stelde mijn aanwezigheid daar gelijk aan puur geluk en genieten. We liepen rond in het stadje, gingen op pad, genoten van de rust en de kalmte en ik probeerde tussendoor eens niet te werken. We maakten avondwandelingen op het strand bij golden hour en waren daar op 3 mensen na de enigen. W A U W. Het was prachtig. Ik maakte in gedachten een foto, legde het moment vast in mijn herinneringen.

Ik was echt verwonderd hoe hard ik nood had aan dat weekend weg. Even verwennerij, weg van alles. Niet fulltime bereikbaar. Ik hoor mensen vaak zeggen dat wij de generatie zijn die ‘alles willen’. Ik zou het zo graag willen ontkennen al weet ik dat ik er het ideale voorbeeld van ben. Hoofdberoep, zelfstandig in bijberoep, huisje (gekocht), katje, relatie, druk sociaal leven en elke minuut van de dag wel met iets bezig. Korte nachtjes, lange dagen. Veel werk, weinig slaap. Heel wat gerush en weinig ontspanning.

Ik zag het tot nu nooit als iets slechts. Ik was ambitieus, enthousiast, spontaan, voor iedereen een luisterend oor en steeds klaar om iedereen te ondersteunen als ze het even moeilijk hadden. Je staat er als het zo druk is eigenlijk niet bij stil hoe hard je zelf soms iemand nodig hebt die op jou pauzeknop duwt en die jou doet stilstaan bij al het schoons rondom u, die ervoor zorgt dat je alles even kan vergeten, dat er ook minuten ontspanning nodig zijn om te functioneren,…

Laurens is voor mij die ‘iemand’. Die af en toe eens (op een soms brute manier) aan de alarmbel trekt dat ondanks dat we een weekend samen thuis waren, hij mij niet heeft gezien. Hoe hard ik dat weekend in maart eigenlijk besefte dat we de afgelopen tijd niet zo heel erg veel met elkaar hadden gepraat, al zijn we vaak samen thuis. Maart 2020 dus, we waren op de terugweg. We reden Pont de Normandie over. Voor mij steeds een ‘welkom thuis’ of ‘tot ziens’ gevoel. De fysieke bevestiging van de vakantie start, of is voorbij. Laurens beloofde mij een tussenstop in Etretat. Mijn hart maakte een klein sprongetje bij het idee dat we naar de mooiste plaats ooit reden. Intens geluk & ik was er nog niet eens.

Bovenaan de klif. Het was geleden van in oktober 2018. Heel vreemd gevoel. Het leek geleden van gisteren en toch was de herinnering ook alweer zo ver weg. Ik leg mijn jas en mijn cameratas weer neer. Ik ga naar de plaats waar ik het dichtst bij hen kan zijn. Ik wandel en maak de afdaling. Op de rand komen de tranen. Hoe kan iets al 4 jaar geleden zijn en nog steeds geen plaats hebben? Ik vraag mij af of ik het ooit een plek ga kunnen geven. Ik sta daar en besef maar weer eens wat een talent ik heb om gevoelens te ontlopen. Is er een manier om de pijn te verzachten? Ik babbel tegen hen, heel stil in mezelf. Vertel hen over het zelfstandig worden, over hoe hard ik hen mis, over dat we een huis hebben gekocht niet ver van hun deur, en of ze het mooi vinden. Ik vertel hen over Laurens en hoe die het nog steeds met mij vol kan houden, ondanks mijn veel te drukke agenda, chaos thuis en mijn immens slaaptekort (en bijgevoel ook soms wel chagrijnig zijn). Ik zucht en voel dat het weer goed is voor eventjes. Voor een moment voelde ik mij Pocahontas, omarmd door de wind, de geur van het water onder mij, één met mezelf, de natuur, de kliffen en de zee. Één met de mensen die het meest voor mij betekenden, boven staat Laurens te wachten. Ik keer terug. Tranen gedroogd, frisse moed.

Ik kom boven, ik knuffel, ik lach en voel dat het goed zit. Ik kan er weer even tegenaan. Ik wil mijn tas nemen, klaar om naar huis te gaan op het moment dat Laurens zegt ‘dit is de enige juiste plaats, ik heb dit moment voorbereid en aan heel wat mensen gevraagd, maar er zijn er twee die ik er nog niet bij kon betrekken tot nu…’. De tranen kwamen al terug. De glimlach ook. Laurens ging op zijn knie en vroeg mij of ik met hem wou trouwen. Ik zei ja. Op de schoonste plaats ter wereld. Het dichtst bij de mensen die mij het nauwst aan mijn hart liggen. Ik zei ‘ja’, ‘ja’ tegen de schoonste toekomst. Hoe één plaats het verschil kan maken op zoveel schone manieren. I lost my heart in France.

0 notes