#camper vakantie Bretagne

[micheltaanman-blog]

Frankrijk - Normandie -strand- Plage de Veules-les-Roses

[josephignatz]

Aan de andere kant van de eikel, Joseph Ignatz (2019)

https://open.spotify.com/artist/35F1ICXuZUYL9wTZDafdT0?si=abUDoCHoQE6Y-Wu-Lsn6EA

https://youtu.be/C5dwn64838E

‘Aan de andere kant van de eikel’, het eerste nummer van het titelloze debuutalbum ‘Joseph Ignatz’ gaat over een vakantie naar Bretagne, Frankrijk, die nooit heeft plaatsgevonden.

Uitleg Songtekst, Deel 1:

Hoewel ik mij altijd heb voorgenomen om bij reizen geen gebruik te maken van elektronische hulpmiddelen besloten mijn vrouw en ik vlak voor onze vakantie naar de Haut Alpes, Frankrijk, een Garmin aan te schaffen. Uploaden via mijn pas gekochte MacBook Air en wij zouden bij onze reizen elk geitenpad weten te vinden. Voor de duidelijkheid, wij reizen met onze auto, een zwarte. Toen ik afrekende dacht ik terug aan de vakanties met mijn ouders. Wij gingen negen van de tien keer naar Frankrijk. Mijn vader reed en mijn moeder las de kaart. Jawel, ik had nog tegengestribbeld om de Garmin aan te schaffen en mijn vrouw verteld dat ‘wij vroeger alles met de kaart deden en overal kwamen’. Mijn vrouw eiste een Garmin. 

‘Kun jij dan geen kaart lezen, of zo?’ 

Haar blik zei voldoende. 

Bij het intoetsen van mijn pincode dacht ik aan het gevloek van mijn vader, de reacties van mijn moeder, het kabaal van mijn jongere broer en ik op de achterbank, de onbegaanbare wegen waar de kaart ons heen had gestuurd en het lange wachten langs de kant van een D-weg omdat de kaart in alle rust nog bekeken moest worden omdat de communicatie tussen mijn vader en mijn moeder tijdens het rijden en kaartlezen allesbehalve vlekkeloos was verlopen. Met andere woorden: wij waren verdwaald. Mijn moeder, de bijrijder en kaartlezer, kreeg hier de schuld van. Zij aanvaarde haar schuld met tegenzin. Misschien was zo’n Garmin zo slecht nog niet. ‘Betaling akkoord’ en ik zei ‘ja’ toen het meisje, met het naamkaartje Angela, vroeg of ik de bon wenste.

Onze eerste vakantie met de Garmin verliep tot Montelimar goed. De Garmin deed zijn werk. Nu was dat met een route over de Franse Autoroute geen grote opgave. Mijn vrouw had met haar Smartphone een grote supermarkt opgezocht in Montelimar die op onze route lag. Twee winkelwagens vol met proviand pasten nog net in onze auto. Onze zoon, toen twee jaar jong, en onze hond, kruising boxer/labrador, toen vier jaar jong, op de achterbank. 

‘Kortste route of snelste route’, vroeg mijn vrouw. 

Ik gaf geen antwoord. Vier uur later reed ik in de tweede versnelling de zoveelste berg op. De breedte van de weg was nog geen drie meter. Het was stil in de auto. De angst overschaduwde de onderlinge irritatie. Zowel mijn vrouw als ik wisten maar al te goed dat het beter was om rustig te blijven en ruzie te vermijden. Dat kwam later wel. Tijd genoeg. Mijn vrouw deed haar uiterste best om op de kaart de weg te vinden waarop wij reden. Ze slaagde er niet in. Naar de Garmin keken wij al niet meer. Twintig meter rijden. De volgende bocht. De afgrond dichtbij. 

‘Ach, geen paniek, ik mag toch aannemen dat we dadelijk op een grotere weg komen,’ zei ik toen ik de zoveelste bocht naderde. 

‘Dat zeg je elke vijf minuten,’ zei mijn vrouw geïrriteerd. 

Ik schakelde terug naar de eerste versnelling en nam de volgende bocht. 

‘Ai, wat is daar aan de hand?’, zei ik. 

‘Wat?’, en mijn vrouw keek op van de kaart. 

‘Ik vrees dat het nog wel even gaat duren voordat wij op de plaats van bestemming zijn,’ zei ik. 

Twee Franse campers. Een van de campers had de bocht niet goed aangesneden en was doorgeschoten. De voorwielen waren tot stilstand gekomen bij de bergrand. Net op tijd. Wij stonden stil op een steile helling en ik trok de handrem aan. 

‘Ik ga even kijken of ik kan helpen, zei ik. 

‘Neen, jij gaat niet helpen. Jij gaat echt absoluut niet helpen,’ verbood mijn vrouw.

‘Kop op zeg, dat kan ik niet maken,’ zei ik.

Ik stapte uit en liep naar de camper die de bocht verkeerd had genomen. Een Franse dame, in de leeftijd van ruim gepensioneerd, liep mij tegemoet. Ze lachte en haalde haar schouders op. Verderop stonden twee Franse heren, in de leeftijd van nog ruimer gepensioneerd en beiden met een behoorlijke buik, met ontbloot lichaam, druk te gebaren. Op de passagiersstoel van de tweede camper zat een Franse dame, hoog opgestoken, krullend, blond haar, zwaar opgemaakt, leeftijd onbekend en onbepaalbaar. Ze lachte naar haar smartphone. Kort tikte ze met haar rechtervinger op haar smartphone en ze moest weer lachen. Ik keek achterom. Toen realiseerde ik mij dat onze auto op een steile helling stond geparkeerd, kind en hond achterin, mijn vrouw op de passagiersstoel, en dat mijn vrouw geen rijbewijs had. Ik keerde terug naar de auto, ging naast haar zitten en keek anderhalf uur naar twee druk gebarende Franse bierbuiken. Mijn vrouw zei niets en mijn zoon zong aan een stuk door. De hond? Die sliep.

Het was een opluchting toen wij eindelijk, na weer een steile bocht, een grotere weg zagen.

‘Links of rechts,’ zei ik toen wij bij de grotere weg kwamen.

‘Weet ik veel,’ zij mijn vrouw.

Rechts.

Ik vroeg de weg aan een groente - en fruitverkoper aan de kant van de weg. Gebarentaal. Dank u wel, het was mij duidelijk. We hadden linksaf moeten slaan.

Toen wij veel te laat bij het vakantiehuisje aankwamen en wij het reisverhaal aan de Nederlandse eigenaar vertelde keek hij ons lachend aan.

‘Ach, gewoon de weg richting Gap en dan een keertje linksaf,’ zei hij.

Na een flinke ruzie besloten wij de Garmin de schuld te geven.

Met vriendelijke groet, Joseph.

[waarwaspaulien]

Altijd als ik op vakantie ben en de eerste weken erna heb ik eigenlijk maar één grote wens: reisjournalist worden! Ik wil eeuwig op vakantie zijn! En ja, ik realiseer me heel goed dat een reisjournalist niet de hele tijd vakantie heeft, dat hij of zij niet elke ochtend kan uitslapen om daarna nog een paar uurtjes voor de tent te lummelen, maar het onderweg zijn en dingen ontdekken vind ik heerlijk. Ach, het is een heerlijke fantasie en wat is er fijner dan een beetje dagdromen? Afgelopen zomer genoot ik van een fijne, relaxte, vertraag-het-leven-vakantie en ik vind het leuk om daar nu als een soort van travelblogger verslag van te doen. Paulien was in Normandië en Bretagne!

Toen mijn zomervakantie begon, was het al een paar weken warm en werd een mogelijke hittegolf aangekondigd. Warm weer vind ik fijn, maar hitte minder, dus keek ik op de weerkaarten naar plekken in Europa waar de temperaturen wel prettig waren. In het westen van Frankrijk waren de temperaturen niet zo hoog en er werd zelfs regen voorspeld! Niet dat ik nou regen wil in de vakantie, maar het was voor mij wel een teken van aangenaam weer. Het aangename weer kreeg ik, de regen ook!

Mijn eerste stop was in Arras, een mooie stad in Noord Frankrijk met een rijke historie en een bijzondere attractie: een ondergrondse stad. Onder Arras ligt een heel gangenstelsel met meerdere verdiepingen, uitgehouwen in de krijtrotsen en dit stelsel is al ontstaan in de 10e eeuw. De gangen bevinden zich onder de hele stad en ook daarbuiten. Vroeger werden in de gangen markten gehouden, voedsel opgeslagen enzovoort. In de Eerste Wereldoorlog werd vanuit deze gangen tegen de Duitsers gevochten. De stad erboven, Arras, werd in die Eerste Wereldoorlog helemaal vernield, maar is weer in oude glorie hersteld en het is er aangenaam vertoeven. Er zjjn twee mooie pleinen met fijne terrassen. Een aanrader voor een weekendje weg! Ik kreeg er overigens de eerste regen op mijn hoofd en besloot daarom verder te reizen in de richting van Rouen.

Rouen is vooral bekend om zijn kathedraal en als de stad van Jeanne d’Arc. Net als veel noord-Franse steden vind je hier ook vakwerkhuizen wat de stad een gezellig karakter geeft. Ik heb me laten rondrijden in het toeristentreintje en ben daarna verder te voet de stad gaan verkennen. Ik kwam er zowaar ook de Hema tegen met het vertrouwde assortiment, waar de rookworst en tompoucen echter wel uit ontbraken. Rouen is een leuke stad, die ik eigenlijk langer had willen bekijken, maar ik wilde ook mijn tentje opzetten. Daarom zocht ik in de buurt een leuke camping en ik kwam uit in Jumièges, een plaatsje langs de Seine met een oude abdij. Camping La Forêt werd mijn uitvalsbasis voor een paar dagen. Een prettige camping aan de rand van het stadje.

Vanuit Jumièges heb ik een paar uitstapjes in de omgeving gemaakt. Er zijn veel abdijen in deze regio en ze zijn bijna allemaal te bezoeken. Bij de abdij van Jumièges werd net een groot middeleeuws weekend gevierd, wat het bezoek natuurlijk nog leuker maakte. Verderop ligt de abdij van Saint Wandrille, deze is nog in gebruik en de broeders brouwen hun eigen bier die je in het winkeltje bij de abdij kan kopen. Je kan een rondleiding door de abdij krijgen, maar die is eigenlijk alleen interessant als je Frans spreekt en vooral begrijpt. De broeder vertelt heel veel, maar laat niet zo heel veel zien.

Ik heb het meest genoten van mijn bezoek aan de abdij van Saint Martin de Boscherville. Naast en achter de grote kerk is een prachtige tuin met bloemen, fruit en een windterras. Vlak naast de kerk is een deel van de tuin speciaal ingericht voor slechtzienden, hier kan je vooral genieten van de verschillende geuren van sterk ruikende bloemen en kruiden. Ik heb uren in de tuin rondgelopen en gefotografeerd en genoten van het prachtige uitzicht vanaf het windterras over de tuin en de vallei. Er was ook nog een mooie foto-expositie met foto’s van de abdij, gemaakt door Anaïs Boudot.

Na een paar dagen heb ik de tent weer ingepakt en ben ik verder gereden in de richting van Saint Malo. In de buurt van Mont Saint Michel verliet ik de snelweg en volgde de Route de Baie Le Mont Saint Michel. Ik werd op slag verliefd op het uitzicht en wilde een camping aan de baai vinden en vond hem ook nog: Camping Municipal des Ondes in Saint Benoît des Ondes. Een hele eenvoudige camping met simpel, maar schoon sanitair, direct aan het wad en het water. De camping heeft een apart deel voor campers en kampeerwagens en een deel voor caravans en tenten. Heel prettig, want zo sta je met je tent niet tussen die grote bakbeesten. Ik vroeg een plek voor een paar dagen, maar ben er een week gebleven. Het uitzicht over de baai, de zilte lucht, de frisse wind, ik heb er genoten. En met de auto was ik snel in Saint Malo, Cancale, Dole des Bretagne en de andere leuke plaatsen in de omgeving. In deze regio worden oesters, mosselen en andere schelpdieren gekweekt en geplukt en dat zie je dus ook terug in de omgeving. Een bordje oesters bestellen en aan de kant van de weg of op een terras eten, is hier heel normaal. En zo vers zijn ze natuurlijk het lekkerst.

Saint Malo is een leuke stad om te bezoeken. Het is er best toeristisch, maar er is voldoende parkeergelegenheid en in de stad verspreiden de bezoekers zich, zodat de drukte wel meevalt. Je kan natuurlijk een terrasje pakken en wat winkelen in het gezellige centrum, maar ook heerlijk wandelen over de stadsmuren, de twee verdedigingsforten bezoeken of lekker zonnebaden op het strand. Bij een van de paden naar het strand is een fijn terras, daar heb ik heerlijk gezeten na mijn wandeling over de muren en naar een van de twee verdedigingsforten. Dat fort is best leuk om te zien, de toegang van 5 euro vond ik wel wat prijzig.

Cancale is een wat kleinere stad en ook best een beetje boel toeristisch, vooral rond de haven. Er rijdt een treintje door de stad, langs de haven en de oester- en mosselkwekerijen en naar het hoger gelegen stadsgedeelte en langs de kust. Niet een heel bijzondere tour, maar wel aardig om te doen. Ook hier kan je je stadsbezoek combineren met het strand. Het is leuk om de boten op het drooggevallen strand te zien liggen.

Dole de Bretagne ligt wat meer in het binnenland en deze middeleeuwse stad met vakwerkhuizen heeft een gotische kathedraal, een mooi aangelegd stadspark en een leuke, gezellige winkelstraat. Op de zondag dat ik er was, was er toevallig ook een folklorefeest  Deze zomer was er ook een fotofestival in de stad. In het park, rond de kathedraal, bij de Cathedraloscope en op wat andere plekken hingen foto’s van verschillende fotografen. Voor mij als fotoliefhebber dus een feestje.

Vorig jaar was ik op de camping bij Dinant en dat is ook al zo’n gezellig stadje om te bezoeken, net als Dinard. Het grappige is, dat ik vooraf had bedacht om veel meer plaatsen in Normandië en Bretagne te bezoeken, maar uiteindelijk bleef ik steeds langer dan gepland op de plek waar ik was, gewoon omdat daar al zoveel te zien en doen was.

Zo reed ik vanaf de camping een keer richting Mont Saint Michel en zag allemaal auto’s staan op een parkeerplaats bij de baai. Mensen stapten uit de auto en liepen met netjes en emmers het drooggevallen wad op. Ik ben erachteraan gegaan met mijn fototoestel en heb een heerlijke wandeling gemaakt over de zeebodem. Een paar dagen later ben ik met een baaiexcursie meegegaan. Ook al verstond ik maar weinig van de Franse uitleg, ik heb genoten van de tocht en de uitzichten.

In de laatste week van mijn vakantie heb ik met mijn zus en nichtje op een camping gestaan die echt fantastisch is voor gezinnen met kinderen, Camping le Balcon de la Baie in Saint Macran. Een zwembad , een speeltuin en een trampoline en heel veel kindjes, je hebt geen kind aan je kind. 😊 Een fijne plek dus om nog wat boeken te verslinden en tussendoor even een duik te nemen in het zwembad. Een week van lekker vertragen en ontspannen.

Na drie weken vakantie reed ik met zus en nicht via Le Havre terug naar Nederland.In Le Havre was ik vorig jaar en ze hebben daar een leuke boulevard met allemaal strandtenten. Daar vierden we onze laatste avond vakantie aan het strand. Deze vakantie was een heerlijke periode waarin ik vooral heb genoten van rust, natuur, mooie boeken, een beetje cultuur en lekker eten. Oh ja, en van aangename temperaturen, want terwijl het in de rest van Europa bloedheet was, was het in Normandië en Bretagne gewoon aangenaam en zorgde de regen ervoor dat de natuur groen en fris bleef.

En nu ben ik weer thuis en aan het werk. Onderweg op de fiets naar het werk droom ik nog een beetje van reisjournalist of travelblogger worden, maar geniet ik vooral na van mijn vakantie en bedenk ik plannen voor een nieuwe reis waarover ik op dit blog kan vertellen. Op Instagram zie je de foto’s vanzelf verschijnen,

    Verliefd op Bretagne! Altijd als ik op vakantie ben en de eerste weken erna heb ik eigenlijk maar één grote wens: reisjournalist worden!

[micheltaanman-blog]

Frankrijk - Bretange - strandtent Le Café De La Plage

[micheltaanman-blog]

Frankrijk - Bretagne -Pleherel plage - Le cafe de la plage

Frankrijk – Bretagne -Pleherel plage – Le cafe de la plage

Bretagne- Pleherel plage – Le cafe de la plage – wat prima gekozen naam is – strandtentjes zoals deze moet je je aan de frans atlantische kust in een inkt zwarte duisternis met een zaklamp zoeken – das tenminste onze ervaring- uitzicht op de zee – parkeren voor de tent – prima fris bier op de tap – gebrouwen door een lokaal brouwerijtje – zand als vloer – vanavond speelt er een bandje – ben…