#ayfer tunç

[yazmasamaglayacaktim]

“karısı ölmüş. karaciğer yetmezliğinden. organ nakli için bi yıl beklemişler, ama sıra gelmemiş. karısı hastalıktan öyle zayıflamış ki, alyansı düşmesin diye parmaklarını hep bitişik tutuyormuş.”

[ozgur-beden]

"Hayvanların yalnızlığı içime dokununca salak dedim kendime. Bu onların doğası, sen kendine bak. İnsanınkine kader diyoruz ama."

[plaklarim]

karısı ölmüş. karaciğer yetmezliğinden. organ nakli için bir yıl beklemişler, ama sıra gelmemiş. karısı hastalıktan öyle zayıflamış ki, alyansı düşmesin diye parmaklarını hep bitişik tutuyormuş.

[mesutbahtiyarolacak]

“Beni engelleyen şeyin ne olduğunu hiç bir zaman bilemeyeceğim. Galiba kendime yaşamak için bir nedenim yok derken, aslında ölmek için bir nedenimin olmadığını görüyordum.

Ben kimdim ki ölecek?”

[hacegah]

"Senin hırçın dalgaların vardı, akıp giden, ben özgür yalnızlığımın durağı oldum hep…"

Aşkların en güzeli başlamadan bitenidir, çünkü her aşk bitmeye mahkumdur. Başlamadan biten bir aşkta da hayal kırıklığı, terk etme ya da yıkılış olmaz. Kısacası hayat bir kaybetme hikâyesidir Osman. Sonunda öleceğimize göre yaşamak yenilmektir.

Ayfer Tunç

[bohemkokusu]

"İnsan ya kendi kendine konuşur, ya kendi kendine yazar. Kendi kendine konuşmayı makbul saymazlar. Oysa ne fark var ki arada?"

[denizeyuruyen]

"Kar tren yolu boyunca sıralanmış, korkuluksuz balkonlarında asılı çamaşırların kurumak bilmediği, kırık dökük bacalarından ince bir duman tüten, sıvasız boyasız, ağlamaklı evlerin üzerine bir çuval un dökülür gibi sessiz ve ince yağıyor (...) bütün bu yoksulluğu gizleyerek kendine katıyordu. Gece gibi gizleyen, bir kılan, temiz ve parlak bir örtüydü..."

..................

"Bu bakımsız evler ona kendi evini hatırlattı. Evine gidiyordu, bakımlı, huzurlu, temiz, aydınlık baba evine. Gidince eşofmanlarını giyecek, ayaklarını radyatöre uzatıp oturacak, annesinin demlediği çayı içecek..."

..................

"Bütün bu sohbetler, meyve soyup yemeler, çay içmeler, vakitlice yatmalar, lavanta kokan çarşaflar iyiydi, hoştu. Ama mutluluğu andırmıyordu. Bunların adına dense dense huzur denirdi. Kişiliksiz, sıradan bir huzur. Huzur böyle sıradanlaşınca bir değeri kalmıyordu."

- Ayfer Tunç - Kapak Kızı

[unutmusumbende]

Herkes bir şey yapıyor. Kötülük için, iyilik için, acısını unutmak için, kaçmak için. Ben kıpırdayamıyorum.

[eylem-er]

Düşündüm, BİR HAYAT NEDİR?

Başlar ve biter, BİR HAYAT NEDİR?

Acı ve tatlıdır, unutulur hepsi, BİR HAYAT NEDİR?

Emin olmasam da 'hayat bir iz bırakmaktır’ diyebilirim.

[koynumdaumutlar]

ayfer tunç- suzan defter

[huzursuzlugun-blogu]

birini bir zamanlar sevmiş olmak insanın içinde iz bırakıyordu. insan o kişiyi artık sevmese bile iz kalan yer acıyordu.

[wehuzunngeldi]

Şimdi insanın acıyı taşıma kapasitesinin sonsuz olduğunu düşünüyor.

insan ezilinceye,ezilip incecik bir tabaka kağıt haline gelinceye,

hatta yok oluncaya kadar acıyı taşıyabiliyor.

[plaklarim]

- benim suçum yok derya, varsa da bağışla artık. suzan beni kaldırabileceğimden çok daha fazla sevdi. ezildim.

[mesutbahtiyarolacak]

“Hayata hep kendimi birilerine aşık olduğuma inandırmaya çalışarak tahammül etmiştim.

Ama hep birilerine aşık olmaya çalışarak sefil olmuştum.”

[elsyniz]

"Duygular andır, geçer. Duyguları yaşarken sanıyoruz ki budur işte her şey. Hayat, ölüm, varlık, anlam hepsi bu andır, bu anın içindedir. Ama geçiyor. Duygu dediğimiz şey benliğimizin bir yerlerinde belirip kaybolan bir şeyler işte. Geliyor, geçiyor, ama çok ağrı yapıyor."

-Yeşil Peri Gecesi, Ayfer Tunç

[okavunicibalikbenmisim]

"Kendini düşündü, benim neyim vardı hayatta? Hiçbir şeyi yoktu. Kalbini yokladı, kimi sevdim? Boş buldu içini. Boş, çorak, ıssız. Harabe bile yoktu içinde. Sevmekten korkmuştu. Bu da bir tür tembellik işte. Hep ayrılacak olursa fazla acı çekmeyeceği kişilerle soluk, tatsız aşklar yaşamıştı. Neden? İnsan aşktan neden korkar?"

Ayfer Tunç-Kapak Kızı