#ayisigininhalesi

[ayisigininhalesi]

Sonunun hüzünlü bittiğini bile bile bir filmi izlemek gibisin. Seviyorum ve artık anladım bunu sende biliyorsun ama bilmediğin bir şey var senin belirsizliğinin bile benim için bir umut kırıntısı olması. Yapma bunu ne bana ne de benim hayallerime. Zaten kalbime saplı yüz bin parça var hepsi sen diye atıyor. Nolur bakma bana ben sararım kendi kırıklarımı ama artık yaralama beni.

[ayisigininhalesi]

Elin elimdeyken gözlerine baktım, zaten bana bakıyordun, gördüm gülüyordun ve oradaydın. Kimsenin sende göremediği o kişi vardı orada. Sonra büyü bozuldu, önce ellerimiz ayrıldı sonra sen bir adım geri gittin. Gözlerine baktım yapma bunu seviyorum ben seni dercesine fakat gitmişti artık madalyonun iç yüzü. Hep bizden olsun istedim fakat anladım ki ne bizden olurmuş ne de bizden olması için çabalanırmış. Her şeye rağmen söylüyorum hâlâ seni seviyorum bundan sonra bilmeyeceksin ama seni senin tahmin ettiğinden fazla seviyorum.

[ayisigininhalesi]

Sen seni sevmenin ne denli güzel olduğunu bilmeyeceksin belki ama ben seni sevmenin ne kadar acıttığını, söylediğin sözlerin sürekli kafamda tekrar etmesi yüzünden her gün yeniden öğreniyorum.

acıya alıştığını söyleyen kızın günlüğünden'

[ayisigininhalesi]

Bilmeni istediğim şeyler var. Her şeyden önce seni çok özledim. Karşıma geçsen yüzleşsek diye düşünüyorum her gece inanmazsın belki ama gerçekten her gece oluyor bu. Başlıyorum düşünmeye önce diyorum bağırır çağırırdım, sonra diyorum ki "beni sevmeyen biri için bağırıp çağırmak ne kadar aciz zaten anlamayacak neden bağırasın ki" vazgeçiyorum hemen. Diyorum ağlardım karşısında hesap sorardım "beni neden bu hâle getirdin diye" fakat aynı zamanda diyorum "değer mi onun için kaç gözyaşının hesabını verebilecek ki o, sadece şuanı bilecek belki de hiç önemsemeyecek boşver gitsin". En mantıklı olan her zaman sakince konuşmak geliyor ama bunu düşünürken bile içim yanıyor "benim içim yanarken ona nasıl sakince konuşurum azıcık da olsa tepkimi koymalıyım" diye ama sonra ne oluyor biliyor musun bunları düşünürken bile gözüm doluyor sonra arkaya Sezen Aksu kendi şarkılarıyla eşlik ediyor her sabah senin için ağlamayacağıma dair verdiğim sözleri unutuyorum ben. Diyorum ki uyumalıyım iyi gelir, rüyalarıma giriyorsun. Uyanıyorum aklımdasın zaten, şarkı dinliyorum sen sanki her bir notası, kitap okuyorum her satırı seni anlatıyor gibi. Her şey senken sen nasıl böyle olabiliyorsun diye düşünmekten uyuyamıyorum bazen, bazense düşünürken uyuyakalmış oluyorum. Bütün bu olanlar beraberinde yokluğunla boğuştuğum soruları getiriyor ve cevapsız bütün sorularımın sana olması canımı çok yakıyor. Ben artık yokluğunla tükeniyorum biliyor musun? Fakat biliyorum ki artık varlığında sarmayacak bu yaraları ama hiç değilse merhem olursun belki diye düşünüyorum her bir iç çekişte. Her neyse merhem olamasan da yarabandı olman dileğiyle...

[ayisigininhalesi]

Ev bazen insanlardır

Hayır hayır hayır

Ev bazen insanlardı

Sen o kapıyı kapattın

Ben yokluğunun soğukluğuna evim diyip ısınmaya çalıştım

[ayisigininhalesi]

Hiçbir zaman senden vazgeçemicem. Sen benim Kasım lanetimsin. İz olduğu sandığım ama içten içe kanayıp beni çürüten yaramsın. Kalbimin katili benliğimin temelisin. Belki varsın belki yoksun ama hiç benim olmamana rağmen seni kaybettiğime o kadar üzülüyorum ki. Kalbim artık kaldırmıyor acıyor çok acıyor gözüm dolmuyor çünkü gözyaşlarım içe doğru akıyor. Geldin ve her şeyi altüst ettin diyemiyorum senin için çünkü sen aslında hiç bana gelmedin ve dolayısıyla hiç benden gidemedin. Çünkü zaten ben hiç benim olmayan bir şeyi kaybetmiş oldum. Acı uyuşturur derlerdi ya seninle bunun yalan olduğuna inandım. Senin acın hep daha fazla artarak kıvrandırıyor insanı, Tanrıya durması için yalvarıyorum ama hiçbir şekilde bir geri dönüt alamıyorum çünkü o da biliyor ki senin için acı çekmemem lazım. Beni bu kadar kırdığın için senden nefret ediyorum ama her kırığımı bir belki iki anıyla sardığın içinse seni bi o kadar çok severim bunu bil. Öyle işte ne sensiz ne de senli fakat hiç senli olamayacak belki.

[ayisigininhalesi]

Keşke sözlerine sağdık olsaydın, keşke hissettirdiklerinin peşine düşseydin, keşke bana evim demene rağmen kapıyı çarptığında evin yıkılacağını bile bile o kapıdan çıkmasaydın, keşke bu kadar kısa bir zamanda beni bu denli mahvetmeseydin. Senin için çok keşkem var ama hepsine rağmen iyi ki varsın. En azından bakışların, yazdıkların, söylediklerin benimle hâlâ. Anılarımda güzelsin sen, orada iyi yaşıyorsun. Belki de artık iyi yaşamaya çalışıyorsun. Yarayı açtın ama geçirmesini bilmiyorsun. Dayanamıyorum ben biliyor musun? Acıyor çok acıyor katlanamıyorum, ağlayamıyorum daha çok acıyor, haykıramıyorum batıyor boğazıma hepsi. Sen günden güne boğazımda düğümleniyorsun. Keşke her şeye rağmen yeniden baksan öyle gözlerime yaramı umursamaz yine öyle gelirdim sana. Öyle işte tatlı ekşi :)

[ayisigininhalesi]

bu kadar çok acıtacağını bilsem sevmezdim seni ama bil ki seni seviyorum ve bu hiç acıtmıyor.

acıya alışmış bir kızın günlüğünden’

[ayisigininhalesi]

İyiyim diyince geçiyordur içimizdeki yaralar diye iyiyim diyoruzdur her zaman. Lakin anlayamıyoruzdur hâlâ o yaraların geçmediğini. Belki de o yaralar geçmişi yüzümüze vurduğu içindir göz ardı etmemiz. Çok acıtınca artık hissetmezsin derler ya hani yaralarımız hâlâ acıttığı için bu sözden nefret ediyoruzdur belki. Çok fazla nefret, sevgi, acı ve özlem içeren hayatımıza fazlasıyla belki sığdırmak kolay geldiği için her şeyi belkiyle geçiştiriyoruzdur kim bilebilir.

[ayisigininhalesi]

İnsan hiç değilse bazen ilk seçenek olmak istiyor. Düşünülmek ve bazen de kendisinin istediği şeyin itirazsız olmasını istiyor. Seni seviyorum denmesini değil de sevildiğini hissetmek istiyor. Herkese verdiği kadar değeri geri görmek istiyor. Ama öyle işte insan sadece isteyebiliyor :)

[ayisigininhalesi]

Siz hiç kendi hayatlarınızın üçüncü şahsı oldunuz mu?

Birini sevdiniz, sevdiğiniz kişi sevginizi hak etmedi. Bazı dostlar edindiniz, çoğu tarafından yarı yolda bırakıldınız. Mutlu bir ailem var dediniz, her gün kavgalarla ve güçlü durmanız gereken günlerle karşılaştınız. Bunları yaşadınız mı?

Misal babanız durduk yere size kapa çeneni diye bağırıp ortalığı dağıttı mı? Anneniz bunalıma girip gözünüzün önünde eriyip gitti mi? Kardeşiniz bu olanları kaldıramayıp iyice kötü oldu mu? Ve siz bunlar olurken sadece güçlü durmak zorunda kaldınız mı?

Hayatımı hep bir hikaye olarak gördüm, hâlâ da öyle görürüm. Benim hikayemde asla başrol olmadım, ama ben hep kendi hikayemin üçüncü şahsıydım. En çok kendim kendimi kapı dışarı ettim.

Olur da birkaçınızla ya da belki birinizle acılarımız kesişir bir sokakta. O zaman hissederiz belki birinin de bizi anladığını. Çünkü artık kesikler daha derin açılıyor, yaralar daha çok kanıyor ve hiçbirini geçiren bir şey olmuyor.

[ayisigininhalesi]

Bilmem sanki biraz kırılıyorum.

Bazen çok üzülüyorum.

Bazense sadece üzülüyorum.

Bunların yanında azıcık mutlu oluyorum.

Ben her geçen gün daha da bitiyorum.

[ayisigininhalesi]

İlk defa kelimelerim kifayetsiz kalıyor sanırım ama belki de kifayetsiz kelimelerim bile bir şey anlatıyordur. Çünkü onlar anlatmak istiyorsa bile anlama yetimi kaybetmiş gibiyim. Yorgunum, bitkinim, tükenmişim... Ama daha çok da umutsuzluk var içimde. Nedensizce var bu. Eskiden uçurumun kenarındayım öylesine boşluğa bakıyorum derdim. Şimdi ise o uçurumdan ayaklarımı sarkıttım beni aşağı itecek tek bir güç bekliyorum. Belki bir yaprak parçasını bile kıpırdatmayan hafif bir esinti belki de bir şehri yok edecek derecede güçlü olan bir fırtına. Bir yanım bağırıyor ruhuma ne gerek var bir güce at kendini gitsin çok mu önemli sanki uğruna yaşadığın şeyler, diğer yanımsa sadece fısıldıyor dayanabilirsin uğruna inandığın şeyler için. İçimdeki kargaşa bile son bulmazken biraz da olsa dinginlik istiyorum hayattan. Bu kargaşada sadece benim için yaşamın durmasını istemek gibi bir bencillik. Ben uğruna savaş verdiğim her şey için  bir bencilliği hak ediyor gibiyim.  Her neyse, ben yoruldum ve artık dayanmak istemiyorum  ya bir hayat dinginliği ya da kafamı yasladığımda benim için zamanın durduğunu düşündüğüm bir omuz istiyorum. Öyle işte tatlı ekşi

[ayisigininhalesi]

Bugüne kadar hep onun yaram olduğunu düşünürdüm. Yaram da oydu merhemim de derdim hep.

Şimdi bakıyorum olanlara, yara sadece pişmanlıkla dolu bir iz bırakmış kalbimde, belli belirsiz silik bir iz. Bir tarih var sadece o zaman görebiliyoruz sonrasında da önemsiz hâle geliyor bu iz. Ne kadar önemsiz olsa da bıraktığı izin yarası yeri geldi yeniden açıldı, yeri geldi dikiş tutmadı, yeri geldi çok sızladı ama sonunda önemsiz bir iz oldu.

Benim ilk ve en derin izimin sahibi, sana asla iyi ki demem ama keşkelerimin sokağı da seninle kesişmiyor aynı senin sokağının bana çıkmaz olduğu gibi.

Son olarak da demek istediğim ne yara sendin ne de merhem fakat sen benim ilk çıkmaz sokağımdın, şimdiyse o sokakta mahkum kalmak yerine yeni yola çıkmış biri olarak yazıyorum bu cümleleri sana. Çıktığım yol ışık dolu görünüyor ve benim yolumsa asla sana çıkmıyor.

[ayisigininhalesi]

Sanırım yeniden iç dökmeye geldim buraya,

Öncelikle hepinizden özür dilerim ne yazık ki sıklıkla yazamıyorum çünkü hayat beni zehirlemeyince sözlerimle zehri akıtamıyorum.

Sonrasında da size bir şeyler anlatmak istiyorum, hayat ne zaman iyiye gittiğini düşünsem beni daha çok kanatıyor. Kasım başlamadan önce gerçekten iyiydi hayatım, düzenim, ben ve geriye kalan birçok şey fakat sonrasında Kasım geldi. 1 Kasım, 2 Kasım, 3 Kasım tik tak zaman doldu tarih oldu 9 Kasım. O gün başladığında her şeye yeniden başladım ben, acımaya ve acımı daha kötü şekilde geçirmeye. Kendi isteğimle dağıtmadım ben, dağıldım. Acımı yansıtmadım daha da dağıldım. Ördüğüm her duvar birer birer yıkıldı daha beter dağıldım. Sonra Kasım bitmeye yaklaştı, ben gün geçtikçe daha da yıkıldım. Kasımlar beni acıtmaktan yana, daha çok kanattı. Kasım bitti ama, Kasım bittiğinde bitmiştim ben. Çıkarttım paketimi yaktım bir tane, bitti, eve geldim. Bazı şeyler anlaşılmıştı çoktan, o kırgın bakışlar, yıkılan duvarlar, biten güvenler. Kasım bitti yara oldu, Aralık başlıyor ama yara kanamaya devam ediyor.

Ve son olarak da şunları eklemek istiyorum ben yine buradayım, yazıyorum çünkü bir yerden de olsa canımı yakmak istiyorum. Nedenini bilmemezliğe veriyorum ama ben bir hiçlikte tek bir gerçek arıyorum.

[ayisigininhalesi]

Gerçekten çok kötü hissediyorum. Yorulmuş, bitmiş, çabalayacak gücü kalmamış. Berbat hissediyorum, gereksiz kötü ve aynı zamanda da fazlasıyla hüzünlü. Çok canım yanıyor, çok özlüyorum, inanır mısınız bilmem ama neyi özlediğimi de bilmiyorum. Tükeniyorum, bitiyorum. Her şeye rağmen ben ne için çabalıyorum? Yoruluyorum çok yoruluyorum ve ben artık dayanamıyorum.