#cama çık

[prensibinblogu]

Gecenin bir yarısı gelen mesaj;

“Geliyorum, cama çık.”

[mel-inoe]

[birtekhayalimsensin]

İyi geceler mesajı değil cama çık 5 dk seni göreyim mesajı almayı isteyin

[bagimli]

Keşke cama çık ben geldim diyebilsem

[themsohard]

+Hadi cama çık seni görmeye geldim

[musmutsuzz]

Dostum bak şöyle yap o bana bundan alın dediğin tatlının benzeri bir şeyden al sonra kahveni de al sonra cama falan çık eğer ilk katlarda oturuyorsan başka bir şey uydurman gerekecek her neyse devam edeyim tatlını yiyip kahveni içerken aşağı atlarsın nasıl ama????

ulan bu kadar nefret doluysan ya açıktan yaz ya da siktir ol git bloğumdan. ne hayatsız anonimlerim var amk gelmiş koca paragraf yazmış buraya

[musfika-hanim]

Bana her şey onu hatırlıtıyor, çünkü her şeyde ve her yerde o var, bakmama gerek yok his var. Yaptığım ne varsa şu dünyada, elimi attığım ne varsa, konuştuğum, kurduğum cümleler, yorumlarım, hayat, olaylar, bilgiler.. O böyle derdi, o bunu yapardı, o bu konu hakkında şöyle derdi.. Minibüse bindik dün iki arkadaşımla, feci bir güneş var gözlerimizi rahatsız ediyor. Ben hep cam kenarında otururdum, o da kolunu arkamdan cama uzatır, eliyle gözüme perde olurdu, ben ne zaman bir vasıtaya binsem onu hatırlarım dedim. Ne zaman yumurta kırsam, ne zaman mercimek çorbası yapsam, ne zaman elbise dolabını açsam, ne zaman aynaya baksam.. Bu demek oluyor ki günün her saatinde o var, onsuz bir cümlem yok benim. Çok üzülüyorum, çok özlüyorum, gün geçtikçe çaresiz bir bekleyişin içine giriyorum, ben sana gelemiyorum, gelsem de göremiyorum, sen gel mesela, ara ara çık gel. Bugün cuma, mübarek de birgün, gelsen ya.

[sankisi]

Dışarda kar yağıyor. Cama çık bir bak istersen. Kulağında bir müzik mutlaka olsun.Şimdi ışıkları kapat ve sokak lambasından süzülen kar tanelerine bakarak hayallere dal..

[masumcetin]

Mardin rüyası

şehre sultan kasım gibi gir gerekirse kanın duvarları yıkasın kız kardeşin ağıt yaksa ne olur yeter ki mardin ayakta kalsın sen bu mezopotamya’yı bilmezsin ucu bucağı yoktur üstelik duvar çekilmiştir tam kalbine buğdayların tiz çığlıklarını duymazsın nasıl da bağırırlar öyle elif elif diye rüzgâr bile narin davranır onlara güneş kırpar da gözünü yakmaz hiçbirini sapsarı bir ova beklersin karşında o inatla yeşerir sonra çıkarsın zinciriye medresesine ömrünün en güzel resmi ayaklarının altındadır taşlara dokunursun şiire dönüşürler insanlara dokunursun âlim olurlar sen mardin’i bilmezsin canım süryanileri, arapları ve kürtleri bilmezsin mor yazmaları, gabriel’i hele ki deyrulzafaran’ı şarapla yıkanmıştır sanki şehir evleri iç içe, insanları içten içedir sen hiç işleyip de bakır sattın mı yaşamak zorunda kaldın mı kaçakçılar çarşısında cama şiir yazdın mı mesela hemen aşağı indiğinde, -evet az da olsa aşağı karşılaştın mı ulu bir çınarla ya da sorarım sana sen çocuk oldun mu hiç dara’da? burası güneşe tapanların şehri güzelim burası isa’yı bekleyenlerin şehri şimdi eline bir süryani şarabı al ve çatıya çık havaya kaldır, yıldızlara uzan ah! az kalsın unutuyordum uçurtmalara ve kuşlara takılma sakın çünkü burası taşın hayat aldığı değil nefes olduğu şehir kapılarında durum usulca vur onlara korkularından kurtul, her kapıda kadim bir uygarlığın bilgeleri karşılasın seni paris’ten önce mardin’e git lütfen istanbul’u bir süreliğine unut

Yıldıray Karasu, Bilakis s. 41-42 “Mardin rüyası” Fotoğraf: Cebrail Özmen, Mardin..

[geceninkaranligindakiayimben]

Gecenin bi vakti çık balkona yada cama saat tam 20.00 da Ay'a bakalım...

Belki görürüz birbirimizi aynı gökyüzünden....

O Ay benim,bizim

[mavi1gezegen]

Sıkıntıdan ölmek üzereyim iş bulamıyorum hep evdeyim bunaldım bir önerin var mı

Aynısını bende yaşıyorum valla😂🙈

Tavsiyem; arada odadan odaya gez ya da cama, balkona çık nefes al. Bence kesinlikle dene snxnsjd (;

[ceffelkalem]

Aslında bütün mesele, evet bütün mesele şu: Varlıklar kimin? Biz kime aidiz? Şu dalların üzerinde hışırdayarak salınan yeşil ve sarı yapraklar kimin? Rüzgâr kimin? Yer kimin? Gök kimin? Ya şu biten ömür?

Tırnaklarını kim uzatıyor günbegün? Bedeninin takatini kim söküp alıyor da yaşlılık veriyor sana? Ateşin üzerindeki yemeği kim pişiriyor? Başını kim ağrıtıyor? Sen yürüdükçe bacaklarını kim yoruyor? Kim hayat veriyor kurumuş ağaçlara? Tepeden tırnağa incelik akan bir kedinin yüzü kimin şaheseri? Kim hayat kadar bir nimet olan ölümün sahibi? Kim ruhlara ceset giydiriyor, kim cesetleri ruhlardan soyuyor?

Kim senin sahibin? Biz kimin kölesiyiz? Kimin mülkünde yaşatılıyoruz? Kimin mülkünde çalışıyoruz?

İnsan hayatını istediği gibi yaşamalıdır; ne safsata... İnsan kendine aittir; büyük yalan...

Kim yaratıp sofrana koyuyor bir havucu? Marullara o fırfırlı tazeliği yerleştiren kim? Kim bir yıldızı ateş topu gibi alev alev yakarken bir diğerini söndürüyor? Kim pişiriyor fırında mis gibi kokan o simitleri? Ateşi harlayan kim? Dünyayı kim güneşin etrafında pervane ediyor? Güneş patlamaları kimin eseri? Kim rahmet bulutlarını muhtaç olanların imdadına koşturuyor?

Kim şu an binlerce bebeği rahimlerde yaratan, koruyan, kollayan? Kim bazılarına da hayat fırsatı vermeyen? Kim doğar doğmaz bir bebeğe ölümü verip yanına alan ve sonra cennetine koyan, cennette hazır tuttuğu melekleri onlara arkadaş kılan?

Kim bazılarına çocuk vermeyen? Kim bazılarına hastalık veren, bazılarını iyileştiren, bazılarını yanına alan? Kim kıl payı ciddi bir kazadan kurtaran, bazılarının da ölümünde karar kılan?

İnsan kendine yeter düşüncesi: parçalanmış efsane...

Ne karışıyorsun öyleyse, hayatın akışına? Doğuma ve ölüme... Ayrılığa. Gelip gitmeye. Canlılığa ve solmaya. Sızlanma hakkını nereden alıyorsun? Neden şikâyet üstüne şikâyet biriktiriyorsun? Yaşarken kullandığın sözcükler de mezarına koyulacak bir gün. O zaman bu mızmızlık neden?

Sahi ne zannediyorsun kendini? Dünya senin isteklerinin etrafında mı dönecek belliyorsun? Neden emanet etmiyorsun kendini Ona? Sahibine. Sonsuz kudreti olan Mutlak Varlığa. Kendini, sevdiklerini, çoluğunu çocuğunu Ondan daha fazla mı düşündüğünü sanıyorsun? Ondan daha fazla mı seviyorsun sevdiklerini? Sen kendini bile Ondan daha fazla sevip değer veremezken?..

Gölgeyle üzerine serinliği örten kim? Ses tellerini titretip seni konuşturan? Bir akarsuyun dibindeki çakıl taşını saydamlaştıran? Yorulmak nedir bilmez dalgalarla binlerce yıllık bir sabırla o kıyılardaki çetin keskin kayaları yumuşatıp köşelerinden eden? Ya göklerdeki milyonlarca kilometre uzaktaki devasa gezegenlerin ve ateş topu yıldızların ışığını, bize siyah kadifeden bir örtü üzerinde ziyafet diye sunan?

Başını çıkar, daldırdığın o hayal âleminden ve o başı kurtar imgelerden. Pencereden bak. Dışarıdaki âlemi seyret. Bak neler oluyor orada? Oradaki devinimi seyret. İhtişama dik gözlerini. Kendi âlemindeki karanlığın yalancı vehim ve vesveselerin, hakikatsiz kuruntularının eseri. Çık o kasvetli âlemden. Çık ve gözlerinin penceresinden hakiki âlemin hakikatlerine dal.

Bırak kendini, gevşe biraz. Onun rahmetine bırak geçmişini, anını, geleceğini. Sahibine bırak kendini. İnan senden daha fazla düşünüyor seni, önemsiyor, seviyor, değer veriyor, kaile alıyor, merhamet ediyor, şefkat besliyor, önemsiyor.

Ona güven yeter. Onun verdiklerine güven. Vermediklerine güven. Verdiklerini alıyorsa, yine güven. Mutlaka ama mutlaka; mutlak bir nedeni, hikmeti, gayesi ve amacı vardır bunun. O hangi şeyi abes, gereksiz, anlamsız, boşu boşuna yapıyor, söylesene?

Aklının ermediği şeylere karışma. Haddini bil. Sahibine güvendiğinde kazançlı çıkacak yine sensin. Yoksa hayatın tepeden tırnağa yorgunlukla dolup taşacak.

Sevdiklerinin mezarının üstünde otları bitiren kim?

Nasıl oluyor da aklına güvenip hayatınla ilgili hükümler veriyorsun bu iyi oldu, bu kötü oldu diye? Nereden biliyorsun karanlığın içinden aydınlığın çıkmayacağını? Bu acele niye? İstediğin ya da istemediğin şeyin senin için hayırlı olduğunu iddia eden benliğinin gururundan başka ne var elinde?

“Beyhude ızdıraba düşüp azab çekme, mülk başkasınındır.”

Ne karışıyorsun ki Onun mülkünde yaptığı tasarrufa? “Ben her şeyi bilirim,” diye iddia ediyorsan tabii, o zaman başka. Halbuki görünen başka, aslı başka. Gene de tutamayacağım kendimi söyleyeceğim işin aslını, hoşlansan da hoşlanmasan da: Sen sadece Onunsun, Ona aitsin, Onun eseri ve mülküsün.

Yorgun dünyanın içine girme. O girdaplı su kimleri yuttu bir bilseydin korkardın. Sen sen ol, âlemin penceresinden seyret yine âlemi. Bir tren vagonundaymışsın misali daya başını cama, akıp giden görüntüler nehrini izle bir seferi gibi...

“Mülkü sahibine teslim et, ona bırak.”

Kendinin üzerinden elini çek, teslim et sahibine yok yere sahiplendiğin ne varsa. Bir adım geri çekil de bak. Bak gördüğün aynı sen mi, aynı gerçek mi?

“O hem Hakîm’dir, hem Rahîm’dir. Mülkünde istediği gibi tasarruf eder, çevirir. Dehşet aldığın zaman, İbrahim Hakkı gibi ‘Mevlâ görelim neyler, neylerse güzel eyler’ de, pencerelerden seyret, içlerine girme.”

Ey nefis, inan bu senin de hayrına olacaktır. Hadi kalk bir yürüyüşe çık. Düşün düşün, bu işin sonu yok. Soğuk sokakların ayazı işlesin içine de, belki çıkarsın biraz muhayyilenin çıkmaz sokaklarından. Kaygılı dudaklarına neşeli bir şarkı konar belki o zaman. Ha bir de yürürken manasız şeyleri dert edip kara kara düşüneceğine, Zamanın Bedii’nin şu cümlelerinin üzerinde tefekkür et biraz:

“Hem bir misafirhanedir. Öyle ise onu yapan Mihmandar-ı Kerîm’in izni dairesinde ye, iç, şükret. Kanunu dairesinde işle, hareket et. Sonra arkana bakma, çık git. Herzekârane (saçmalarcasına) fuzulî bir surette karışma. Senden ayrılan ve sana ait olmayan şeylerle manasız uğraşma ve geçici işlerine bağlanıp boğulma.”

İşte böyle nefsim...

[asyadakayboldum]

Eğer gece karanlığını sarıp yıldızları ve ayı kapatmıyorsa bil ki bu senin içindir. Sen çatıya çık ve yıldızlarla huzur bul diyedir. Yıldız kaysın ve sen dilek tut diyedir. Ay'a bak ve güzelliği ile mest ol, kendini hatırla diyedir. İşte bu yüzden şimdi cama çık ve geceye teşekkür et ; sana kendini hatırlatmaya çalıştığı için...

[saturnde-halka]

çık cama aşağı çarşaf salla geliyom 10 dkya ben

7.kattan çarşaf mı sallayayım kwxwkwxejwxwheche

[ruhsuzuntekimiymis]

“Cama çık aşağıdayım” mesajı tahminen ne zaman gelir?

[bakmasenonlara]

Cama çık da bi yüzünü göreyim

Cıktım