#chcezyc

[antymotylek]

Nie wiem, czy to normalne, ale…

Są dni, kiedy nie chcę patrzeć w lustro.

Nie dlatego, że jestem „brzydki” czy „gruby” – chociaż właśnie to sobie wmawiam.

Tylko dlatego, że czuję się, jakby moje ciało nie było moje. Jakbym utknął.

Nie jestem dziewczyną, nie wrzucam selfie z fit herbatką i nie piszę, że „biorę się za siebie”.

Ale w głowie mam chaos. Jem, potem żałuję. Liczę, ważę się, porównuję.

Czasem nic nie jem. Czasem wszystko.

Potem mam wyrzuty. I ciszę.

Mam 17 lat i czuję, jakbym już był zmęczony walką ze sobą.

Ale gdzieś głęboko wiem, że chcę inaczej. Nie chcę znikać.

Nie chcę być „idealny”. Chcę się po prostu nie wstydzić siebie.

Nie muszę być motylem.

Mogę być Feniksem.

Spalić te myśli i zacząć od nowa. Po swojemu.