#die hebben geen idee wanneer het schoolvakanties zijn

[handlewithcare-delicate]

Waarom klagen we over de ns als arriva de echte vijand is

Ik stond net te wachten op mijn bus naar stage en hij kwam niet, moest ik op fucking wikipedia lezen dat hij niet rijdt in de schoolvakanties

[josjeblogt]

Pup met een missie

Probleemgedrag

Vandaag liep ik met mijn lieve hondjes te wandelen bij het meer toen ik een vrouw in het gras zag zitten. Een jongen van een jaar of tien, waarschijnlijk haar zoon, stond stokken in het water te gooien en Sheltie rende enthousiast het water in en pikte de stokken weer op.

Aangezien ik jarenlang leerkracht ben geweest en goed weet wanneer het wel of geen schoolvakantie is, viel het me gelijk op dat deze jongen niet op school was op dat moment.

Ik knoopte een gesprekje aan met de vermoeid uitziende vrouw. Zij deelde onderstaand verhaal met mij;

Anders

De afgelopen jaren waren voor hen niet gemakkelijk geweest. Al vrij snel na de geboorte van haar zoon viel het haar op dat dit kindje anders was dan anderen.

Het ventje huilde en huilde, er kwam geen einde aan. Nachtenlang liepen zij en haar man met hun huilbaby op de arm rond.

Zijn spraak ontwikkelde zich langzaam en ook qua motoriek bleef hun zoon ver achter bij leeftijdsgenootjes.

Hij zocht weinig contact met anderen.

Hij lag maar in zijn wiegje of in de box, passief. In zichzelf gekeerd. Hij zocht nooit oogcontact. Als ze zijn gezichtsuitdrukking zou moeten benoemen zou ze het omschrijven als boos. Gefrustreerd.  Verward.

Levenslang

In de jaren die volgden werden de verschillen tussen hun zoon en leeftijdsgenoten steeds duidelijker. Eerst werd gedacht aan een probleem met zijn gehoor maar uiteindelijk, niet zo lang geleden kwam dan de alles-verklarende diagnose. PDD-NOS.

Autisme. Haar wereld stortte in. Al had ze al die tijd wel geweten dat er iets mis was, toch voelde het alsof ze met deze diagnose haar toekomstdromen moest opgeven. Ze kreeg, tesamen met de erkenning dat ze al die jaren gelijk had gehad, ook ‘levenslang’.

Hij zou altijd zorg nodig hebben. Hij was onberekenbaar. Kon het ene moment helder en vrolijk zijn, het volgende moment sloeg hij in blinde woede om zich heen,.

Zij en haar man waren uit elkaar gegroeid door de voortdurende strijd die om hun zoon heen leek te woedden.  Ze waren na jaren van ‘niets anders dan pappa en mamma spelen’ gescheiden.

Hoop

Tijdens een van de vele zoektochten op internet, waar ze nog alle weken zocht naar hulpmiddelen of therapieën om hun leven samen zo draagbaar mogelijk te maken kwam ze op een dag op een website terecht van een hondenfokster in Zeeland.

Die lieve dame was ingesprongen op de hulpvraag van vele ouders, om hun kind met autisme en andere stoornissen  een vangnet te bieden. Een vangnet, in de vorm van een hond.

Zelf was ze nooit op dat idee gekomen maar hoe meer ze las, hoe meer ze ervan overtuigd werd dat deze stichting haar en haar zoon zou kunnen helpen. Zou kunnen ondersteunen bij de dagelijkse strijd tussen rust en woede, tussen liefde en agressie.

Ze had er een lange autorit voor over. Zij en haar zoon. Op weg naar hoop. Op weg naar een nieuw hoofdstuk in hun turbulente leven.

En zo kwam het, dat ze op een dag, een paar maanden geleden inmiddels, voor de deur van een oud Zeeuws boerderijtje stonden waar ze hartelijk werden ontvangen door de dame in kwestie en haar roedel.

Hulp

Terwijl zij in gesprek was met de fokster (die Anjana heette) was haar zoon neergestreken tussen de honden.

Waar hij normaliter niet alleen gelaten kon worden omdat op elk moment een uitbarsting kon ontstaan, leek het deze keer helemaal anders te verlopen.

Haar zoon had zich helemaal gestort op het heeeel zachtjes aaien van de honden. Het was zo n vertederend gezicht… ze kreeg er tranen van in haar ogen…

Anjana had hem voorgedaan op welke manier hij de hondjes kon aanraken en wonderwel pikte hij dit heel goed op.

Op een gegeven moment was hij zelfs met zijn hoofdje op de zij van een van de honden gaan liggen… heel nachtjes, alsof hij elk moment in slaap kon vallen.

Ongelofelijk! Haar eigen zoon! Hetzelfde kind dat nooit wilde slapen, dat haar en zichzelf geen rust gunde en die gedragsmatig zeer moeilijk gedrag kon vertonen!

Het was haar direct heel duidelijk dat er zich iets heel bijzonders voor haar ogen afspeelde.

Niet lang na het bezoek aan deze dame in Zeeland konden ze terugkomen om hun eigen hondje te komen ophalen. Uiteraard zou er moeten worden getraind. Daarvoor zou een medewerker van deze stichting naar hen toe komen om hen hierin te begeleiden.

Hope

Eenmaal terug in de Zeeuwse boerderij was het of ze nooit weggeweest waren. De roedel begroette hen alsof ze al jaren daar over de vloer kwamen en binnen… binnen wachtte hen een fantastische verrassing…

Een pup met de naam Hope werd heel zachtjes in de armen van haar zoontje gelegd. Een pup met een missie.

Een pup die was voorbestemd om een heel grote rol te gaan spelen in het leven van haar zoon.

Het was liefde op het eerste gezicht. Hope en haar zoon… vanaf dat allereerste moment wist ze dat er grote dingen zouden gaan veranderen. Dingen die eerst onmogelijk leken, die eerder niet lukten.

In de maanden die volgden is er een heleboel veranderd. Veiligheid, geborgenheid, sociale contacten, warmte…

Sprongen in zijn ontwikkeling werden gemaakt, iets dat daarvoor geen mens eerder was gelukt.

Er is een soort rust gekomen. Iets dat hen allebei enorm goed gedaan heeft. Door de band die haar zoon inmiddels heeft opgebouwd met deze pup met een missie werd haar duidelijk dat hij wellicht op een zorgboerderij tot zijn recht zou kunnen komen. Binnenkort zal er op een nabijgelegen zorgboerderij plek vrij komen voor haar zoon. Een plek waar hij zich in de nabijheid van zijn hond Hope verder kan ontwikkelen in de richting van een zo zelfstandig mogelijk leven.

Bijzonder

Ik kijk de vrouw aan, mijn ogen vochtig van ontroering.

Wat een fantastisch verhaal. Wat fantastisch dat honden zoveel voor iemand met een beperking kunnen betekenen! Wat geweldig dat er zulke mensen bestaan als Anjana met haar geweldige Pups met een missie!

Meestal bedenk ik zelf de verhalen, maar dit verhaal had ik nooit kunnen verzinnen!

In gedachten verzonken wandel ik verder met mijn eigen honden.

Ik realiseer me dat ook mijn honden heel veel hebben betekent voor mijn eigen ontwikkeling.

Sociaal, fysiek, emotioneel maar ook op een dieper level, daar waar mijn lieve viervoeters dagelijks vriendschap, trouw, loyaliteit en grenzeloos vertrouwen bieden. Ik kan zijn wie ik ben, met al mijn talenten en zwaktes en alles is goed.

Vandaag was een hele mooie dag.

Eenmaal weer thuis ga ik op mijn knieën bij mijn honden zitten. Terwijl er eentje mijn armen aflikt legt de tweede zijn kopje vol vertrouwen in mijn handen. Ik geef mijn lieverd een kus op zijn neus en weet; “Ik ben een bevoorrecht mens. “

(voor meer informatie; www.Missionpuppy.nl), foto: Anjana Gort

[vagebonden]

¡Hola amigos!

Vorige week zijn wij samen met Judy van Fanlap eindelijk op bezoek geweest in de colonia waar zij hun ‘hoofdkwartier’ hebben, aangezien de schoolvakantie er op zat.

We hebben met verschillende medewerkers kunnen praten, en hebben eindelijk de kinderen zelf ontmoet. Zij kregen ook allemaal een pakje voor 3 Koningen; cadeautjes die werden ingezameld door de inwoners van La Paz en enkele lokale warenhuizen etc… Het was ontzettend interessant en hartverwarmend om te zien met hoeveel passie de vele vrijwilligers hun werk doen, en om te zien dat Fanlap echt een degelijke organisatie is, die de zaakjes mooi op orde hebben. Dit brengt ons in een luxepositie, waarvoor wij graag jullie mening horen:

Dagelijks zorgt Fanlap voor een gratis maaltijd voor tientallen kinderen. Voor sommige kinderen is dit jammer genoeg de enige maaltijd die zij hebben die dag. Voor de meerderheid van de kinderen is dit waarschijnlijk de helft van wat zij dagelijks eten. En jammer genoeg is er natuurlijk ook een klein percentage van kinderen wiens ouders het iets breder hebben, die wel zonder de steun van Fanlap genoeg voedsel ter beschikking hebben, hoewel zij toch mee ‘profiteren’ van het systeem… Wij vinden echter dat ‘de goeden’ het niet hoeven te bekopen omwille van ‘de profiteurs’.

Verder is er ook een uitgebreide bibliotheek boven de eetzaal, en hebben zij een redelijk aantal moderne computers die zij kunnen gebruiken. Dit alles is dus zeker goed voor hun educatie. Ook de computerlessen en lessen Engels etc. worden door vrijwilligers gegeven. Grote investeringen zijn hier niet echt nodig volgens ons, hoewel extra computers of specifieke lesboeken altijd welkom zouden zijn.

Het derde grote project waar Fanlap aan werkt, is het sponsoren van leerlingen. Alle scholen hier in de buurt vereisen dat de leerlingen een uniform dragen, wat voor veel gezinnen in de colonia onbetaalbaar is. Net zoals sportkleding/schoenen voor de turnlessen. Ook boekentassen, en de specifieke lesmaterialen kosten heel veel geld. De kosten voor het sponsoren van 1 leerling in de Junior High School bedragen 250 Amerikaanse dollar per schooljaar. Dit is echter enkel voor een leerling die elke dag naar school wandelt. Wanneer zij de schoolbus nemen komt hier nog eens 100 dollar bij. En voor de Senior High School stijgen de kosten nog eens 50 tot 100 dollar per jaar. Sommige kinderen moeten zelfs 2 bussen nemen, waardoor de totale kosten voor een Senior kunnen oplopen tot 500 of 600 dollar!

Wij hebben geen project gevonden waar de nood duidelijk groter is dan de andere projecten, dus misschien is het wel een goed idee om op verschillende vlakken te steunen?

We zouden bijvoorbeeld het grootste deel van het ingezamelde geld kunnen doneren aan het voedsel; aangezien dit de kinderen een goede start van de dag geeft en hier altijd nood aan is. Eventueel kunnen we lesboeken aanschaffen, hoewel de bibliotheek reeds zeer uitgerust is. En het sponsoren van 1 of meerdere (jonge) kinderen spreekt ons ook erg aan. We hebben enkele enthousiaste, geïnteresseerde kinderen ontmoet, die het duidelijk ver zouden kunnen schoppen mits de juiste steun. Persoonlijk lijkt het ons dus interessant om 1 of enkele kinderen persoonlijk te sponsoren en de rest van het geld te investeren in voeding.

Maar wij willen deze beslissing niet nemen zonder de mening te horen van de mensen die het mogelijk gemaakt hebben om hen deze steun te bieden.

Wij horen dus heel graag jullie mening hieromtrent!