#eetverhaal

[eengarde-blog]

Eetverhaal - 9 juli 2015

Elke dag maak ik dingen mee met eten. Dit was vandaag:

Ik was om kwart over zes klaar met het filmen voor “Wat We Eten”, een tv-programma dat ik samen met een paar anderen maak over voedselinitiatieven in Den Haag. Vanavond ga ik Vin Nature proeven met Figo, bij Choux, maar dat is in Amsterdam. Dat betekent dat ik dus nog moet eten onderweg.

Vlakbij het station kom ik langs een klein Surinaams zaakje. Ik heb zin in roti, dus dat bestel ik. Eetablissementjes op of dichtbij het station: ik heb er niet veel vertrouwen in. Het eten wordt voor me neergezet, en het is stiekem de beste roti die ik ooit heb gegeten.

Dan komt er nog een mevrouw binnen. Ik gok dat ze van Surinaamse afkomst is en ja, dat blijkt te kloppen. Ze raakt in gesprek met de moeder achter de balie - ook een Surinaamse -, en samen babbelen ze bijna een kwartier over de juiste manier van kerrie gebruiken. Af en toe word ik in dit gesprek betrokken, op momenten wanneer ze behoefte hebben aan de mening van een kaaskop. Of aan complimenten over hoe goed deze roti klaargemaakt is.

Door het praten van eten komt het gesprek uiteindelijk op hun achtergrond. De eigenaresse blijkt een hindoestaanse achtergrond te hebben, de klant een creoolse. Dan biecht de klant op: “ik kan eigenlijk helemaal geen Pom klaarmaken”. De ander kan haar verbazing bijna niet op, en zegt dat ze geen andere creoolse Surinamer kent die geen pom kan maken. De klant belooft terug te komen om haar te laten weten wat ze van de kerrie - die ze meeneemt naar huis - vindt.

Ik word blij van zulke gesprekken. Eten en erover praten verbindt mensen, zelfs als een creoolse mevrouw geen pom kan maken.

Als de klant weg is beken ik dat ik nog nooit pom heb geproefd. Nadat ze uitgebreid heeft uitgelegd hoe je pom maakt - blijkbaar een proces dat urenlang duurt - mag ik een hapje proberen.

Met een volle maag en een lekkere smaak in mijn mond loop ik naar de trein.