eengarde-blog

[eengarde-blog]

Van azijnpissen, en dingen die - hopelijk - voorbij gaan

De misvatting

Allereerst: ik ben het eens met de mensen die aan het einde van het evenement - het diner daar gelaten - niet het idee hadden dat de Nederlandse eetcultuur ontrafelt was. Daar gaat dit stukkie niet over.

Azijn pissen

Waar ik het wel over wil hebben? Over de manier waarop Merg, Metz en onderschrijvers Groothedde, Kleyn en anderen de wereld van nu niet lijken te begrijpen, of niet begrijpen op welke manier ze er schade aan toebrengen. En over de manier waarop azijn wordt gepist, pis ik graag nog een keer heen.

Het stuk dat Merg en Metz schreven, hier te vinden, staat bol van de teleurstelling over het niet praten over de zaken die er - volgens hen - echt toe doen. Zo wordt het erbij halen van Miljuschka en Freddy Trahtlener gediskwalificeerd. Zij zouden het evenement verlagen tot “het niveau van een publieksbijeenkomst”. Maar ja, aldus Merg en Metz, “wat mag je verwachten als er voor KOST een win-actie in Jamie Magazine staat”. Inderdaad! Stel je voor dat het een publieksevenement zou worden! Je zou het publiek maar bereiken; lager kan je immers niet zinken.

Geprezen worden het optreden van Klosse en Roodenburg. En daar wordt de kloof tussen mijn generatie en die van hen pijnlijk duidelijk. Het verhaal van Klosse voelt voor de mensen van mijn leeftijd als een ongestructureerd, langzaam en onduidelijk verhaal, waarin gastronomisch elitaire grapjes zoals “maar waar is de room te vinden in dit pakje roomsaus” pijnlijk duidelijk maken dat hij en de zaal veel beter zijn dan dat.

Natuurlijk: het is een feit dat het deze keer niet gaat over bodem, biologisch en daardoor een holistische visie of richting ontbreekt. Ik kan me voorstellen dat het platslaan van het onderwerp pijnlijk voelt voor mensen die veel nadenken over het onderwerp. Maar het is wel een manier waarop het publiek te bereiken is. Iedereen moet erbij betrokken zijn. En iemand van drie hoog achter maakt het - plat gezegd - geen kut uit of iets biologisch is, of dat de sloten en daardoor de zeeën vervuild zijn. Ja, dat is erg, maar er bovenstellend over bloggen helpt niks. 

Academiedenken

En daarom is het flauw, demotiverend en onsportief om op een manier zoals Merg en Metz doen te schrijven over het optreden van Miljuschka. “En daar kwam ze het podium op”, schrijven ze. Miljuschka maakt duidelijk dat ze commercieel is. Maar ze wil iets veranderen. De manier waarop ze dat doet - dat kan niet je stijl zijn-. Maar dat is nog geen reden om een persoonlijke wens te diskwalificeren. “Gewogen en te licht bevonden”, dat is iets wat je kunt zeggen over haar bewering dat je de wereld niet biologisch kunt voeden, want daarover is te twisten. Maar daarmee is de wil die ze toont nog niet minder waardevol.

Ja, de industrie is bij KOST betrokken. Maar waarom schudden we elkaar de hand niet, en proberen we niet samen het voedselsysteem te redden. Iets wat we bij Youth Food Movement door middel van de Academie proberen, met een lobbyist, boer, brouwer, bakker, wetenschapper en blogger, hand in hand. Organiseer aan de ene kant diepgaande discussies, maar vergeet aan de andere kant niet te mainstreamen - zoals Lizet Kruyff betoogde -. Door middel van de Miljuschka’s en Freddy’s van deze wereld bereik je nu eenmaal meer mensen dan in een stoffige zaal te gaan zitten discussiëren met ambtenaren van EZ over het gelijk van de biologische landbouw, hoewel ook dat moet gebeuren.

Iets mag wat mij betreft best een beetje “afbreuk aan de uitgangspunten en identiteit van Slow Food” doen. Want wat is “lekker, puur, eerlijk en ambachtelijk eten” nog waard als er alleen maar een groep die zich beter voelt - ook al zijn ze dat misschien wel - dan de rest ervan geniet.

Bekijk ook vooral dit filmpje van Joszi Smeets, voorzitter van Youth Food Movement Nederland, waarin ze dit punt ook maakt. Vertrouw de jeugd en vertrouw de manier waarop wij proberen meer mensen bij ons eten te betrekken. Dan willen wij van jullie leren, want jullie weten veel meer dan wij.

Wilbert van de Kamp / organisator Youth Food Movement Academie

[eengarde-blog]

Eetverhaal - 9 juli 2015

Elke dag maak ik dingen mee met eten. Dit was vandaag:

Ik was om kwart over zes klaar met het filmen voor “Wat We Eten”, een tv-programma dat ik samen met een paar anderen maak over voedselinitiatieven in Den Haag. Vanavond ga ik Vin Nature proeven met Figo, bij Choux, maar dat is in Amsterdam. Dat betekent dat ik dus nog moet eten onderweg.

Vlakbij het station kom ik langs een klein Surinaams zaakje. Ik heb zin in roti, dus dat bestel ik. Eetablissementjes op of dichtbij het station: ik heb er niet veel vertrouwen in. Het eten wordt voor me neergezet, en het is stiekem de beste roti die ik ooit heb gegeten.

Dan komt er nog een mevrouw binnen. Ik gok dat ze van Surinaamse afkomst is en ja, dat blijkt te kloppen. Ze raakt in gesprek met de moeder achter de balie - ook een Surinaamse -, en samen babbelen ze bijna een kwartier over de juiste manier van kerrie gebruiken. Af en toe word ik in dit gesprek betrokken, op momenten wanneer ze behoefte hebben aan de mening van een kaaskop. Of aan complimenten over hoe goed deze roti klaargemaakt is.

Door het praten van eten komt het gesprek uiteindelijk op hun achtergrond. De eigenaresse blijkt een hindoestaanse achtergrond te hebben, de klant een creoolse. Dan biecht de klant op: “ik kan eigenlijk helemaal geen Pom klaarmaken”. De ander kan haar verbazing bijna niet op, en zegt dat ze geen andere creoolse Surinamer kent die geen pom kan maken. De klant belooft terug te komen om haar te laten weten wat ze van de kerrie - die ze meeneemt naar huis - vindt.

Ik word blij van zulke gesprekken. Eten en erover praten verbindt mensen, zelfs als een creoolse mevrouw geen pom kan maken.

Als de klant weg is beken ik dat ik nog nooit pom heb geproefd. Nadat ze uitgebreid heeft uitgelegd hoe je pom maakt - blijkbaar een proces dat urenlang duurt - mag ik een hapje proberen.

Met een volle maag en een lekkere smaak in mijn mond loop ik naar de trein.

[eengarde-blog]

Nieuwe column in Slow Food Magazine! 

[eengarde-blog]

Ik was pas uit filmen met Donal Skehan, en hij maakte er deze vlog over. In oktober meer op TV! 

[eengarde-blog]

Het nut van een Startup Weekend over Food

Van 5-7 juni organiseer ik samen met Renate, Nick, Matthijs en Joëlle een Startup Weekend met als thema Food. Meer daarover kan je meer lezen op onze website. Maar wat is het nut van een Startup Weekend, en kan je alleen mee doen als je een goed idee hebt? Nee! 

In Nederland is er de laatste periode veel aandacht voor startups. Startups zijn jonge bedrijven die - vaak buiten traditionele paradigma’s - een oplossing vinden voor een probleem. Ik heb zelf mijn eigen startup (#omapost), en het is inspirerender en uitdagender dan ik had kunnen dromen. Een idee is leuk, maar het idee laten werken is niet niks. Er is veel voor nodig: inzicht, enthousiasme, de juiste mensen, (geld), mensen die in je geloven, en nog veel meer. 

Het kost veel tijd, stress en energie, maar het is het waard: het heeft me een nieuwe manier van denken geleerd. Ik ben me meer dan ooit gaan beseffen dat als je erin gelooft, het bijna altijd ook écht mogelijk is. En dat besef is nodig in eten. Ons voedselsysteem is een ziek systeem, dat zichzelf niet meer kan dragen. We geloven de verkeerde mensen, eten het verkeerde, vertrouwen ons lichaam niet meer en proppen ons vol zonder onderlinge verbindingen. 

Er is een nieuw systeem nodig. Elke startup in food kan een speldenprik uitdelen aan het oude systeem, waardoor we het systeem langzaam veranderen. En dat zal steeds sneller gaan. Ik droom van een weekend met startups waardoor mensen meer verbonden zijn met eten, genieten van eten en vooral elkaar. Het mooie is dat die droom uit gaat komen, van 5-7 juni. 

En nee, je hoeft geen compleet nieuw, out-of-the-box en lean idee te hebben. Als je meedoet - en je kunt ook gewoon met de capaciteiten die je hebt meedraaien in een tof team - beloof ik je dat je een weekend meemaakt wat je blik op eten verandert. 

[eengarde-blog]

10 food confessions

Omdat mannen ook “food confessions” hebben - naar idee van Leonie ter Veld - hier mijn 10 voedselbelijdenissen:

1) Mijn moeders Babi Pangang is mijn lievelingseten. Sterker nog: technisch gezien was het geen babi, maar ajang pangang. Van Conimex, met witte rijst, zonder groenten. Je gaat je bijna afvragen waarom ik zo gespierd en gezond ben.  

2) Ik eet de hele mis-en-place op in het restaurant waar ik werk. Daarbij zeg ik: om te weten wat ik aan de gasten serveer. Dat is natuurlijk ook wel waar, maar verder ben ik ook gewoon een enorme vreetzak.

3) Bij een speculaasje moet ik altijd denken aan de kaken van mijn vader. Mijn vader eet speculaasjes namelijk terwijl zijn kaken knakken. Dus moet ik een beetje lachen als ik iemand zo’n ding zie eten.

4) Toen ik werkte als invoerder voor Lindenhoff had elke dag wel “Turn Me On” van Kevin Lyttle in mijn hoofd. Er was daar namelijk een kaas die “Blue de Termignon” heet, en als je dat hardop leest, dan begrijp je vast wat ik bedoel.

5) Ik moet kokhalzen van de droge structuur van sinaasappels. Dat.

6) In Groningen ben ik tot koning Quinoa gebombardeerd. Door mijn enthousiaste werk in eten ga ik voortaan gebukt onder deze bijnaam.

7) Bombetta. Vraag het maar aan Rick van Oedipus: dit is de shit. Een mengsel van parmiggiano, rozemarijn en andere kaas, met daaromheen een dik gesneden stuk varkensnek. Doe meerdere ballen - bombetta’s - aan een spies, en rooster boven een gloeiend hete barbecue. OM NOM NOM 2.0

8) Ik heb snoepvreetkicks. Als ik niet genoeg eet op een dag, krijg ik een dippie. En dan koop ik bij voorkeur Red Band snoep. Met erin van die colagezichtjes, fruitrondjes en gestreepte dingen.

9) Ik eet elke week bij Friet van Piet. Weten hoe ik aan zo’n goddelijk lichaam kom? Ik eet elke week bij Friet van Piet in Groningen. De eigenaar heet Marco, en hij maakt de beste friet van Groningen. Als ik daar binnenkom is het tegenwoordig al zo ver dat iedereen al weet wat ik ga bestellen, en dat degene achter de kassa wordt bevolen om me goed te behandelen.

10) Ik schijn te eten als een dier. Dat houdt in dat ik mijn eten op een lepel of vork doe, maar in plaats van dat ik vervolgens mijn bestek rustig naar mijn mond breng, knal ik met mijn mond in de richting van mijn bestek. Het schijnt er wel uit te zien alsof ik het zelf lekker vind, dat scheelt.

[eengarde-blog]

Hij-die-niet-genoemd-mag worden en Frans Derks

In Harry Potter mag Voldemort niet bij zijn naam genoemd worden: “you-know-who”, wat in het Nederlands wordt vertaald met “hij-die-niet-genoemd-mag-worden”. Zelf vind ik Harry Potter altijd een erg relevant boek voor mijn dreuzel-leven. En ook deze week bleek weer hoe relevant dit boek telkens weer blijkt te zijn.

Het zit namelijk zo: Welcome To The Village - waarschijnlijk ken je dit festival niet als je geen hipster bent - heeft iets bijzonders gedaan. Voor de komende editie van het festival hebben ze een koe gekocht, waarmee ze 1400 mensen gaan voeden. Alleen de hersenen worden niet gegeten, de rest van het dier wel. De koe is gekocht van boer Jaring, een boer die goed voor zijn koeien zorgt. Ze zou normaalgesproken nog jaren melk kunnen geven, maar is onvruchtbaar geraakt. Dat betekent dat ze geen kalfjes meer kan krijgen, en geen kalfje is geen melk.

Maar er is een probleem, want de koe heeft een naam: Janneke. En een koe die een naam heeft opeten, dat kan natuurlijk niet. Tenminste, dat vindt Frans Derks - blijkbaar een hele grappige man - die zijn strepen heeft verdiend in de scheidsrechterij. In navolging van zijn oproep is er een van spaties vergeven Facebook pagina - deze was expres - ingericht waarop mensen hun beklag doen om - ik citeer - “zo een tegensignaal te geven aan deze wrede actie”. Het mooie is dat op deze pagina de oproep wordt gedaan om alle koeien een naam te geven (wat natuurlijk eigenlijk al zo is), zodat iedereen vegetarisch wordt.

Een dingetje is dat vegetariërs nog wel kaas eten. Kaas wordt gemaakt van melk. Voor melk is een kalfje nodig. En dus moet er een kalfje geboren worden, dat - volgens deze bewering - uiteindelijk ook wel niet meer opgegeten zal worden.

Maar ik heb een oplossing. Laten we allemaal doen alsof we het leven van Harry Potter leiden. Dan noemen we alle koeien Voldemort (of Voldemordina, want het zijn vrouwtjes), maar kunnen we die naam niet uitspreken. Alle koeien noemen we dus zij-die-niet-genoemd-mag-worden, en kunnen we ze toch opeten. Zullen we dat doen? Dat lijkt me echt sprookjesachtig.

[eengarde-blog]

Eenkoornhapje

Is het een eenhoorn? Is het eekhoorn? Nee Google, het is eenkoorn. Het moedergraan van spelt. Na gras kwam eenkoorn, toen tweekoorn (emmer) en toen spelt. En daarna tarwe, maar daar gaat het even niet over.

Vandaag maakte ik samen met de Graanrepubliek een hapje bij Organic Food for You in Amsterdam. Hier het recept:

Benodigdheden:

500 kg eenkoorn

4 biologische perssinaasappels

2 rode uien

kruiden

paprika

bouillon

6 stuks little gem

dressing of saus

Laat de eenkoorn in ruim water - met daarin bouillon en de sinaasappels in kwarten gesneden - een nacht weken.

Pel de ui en snijd in reepjes. Giet de eenkoorn af, en haal de sinaasappels eruit. Bak in wat olie de rode ui en eenkoorn glazig, en voeg dan beetje bij beetje water toe. Voeg de laatste 10 minuten ook de sinaasappel nog toe. Druk met een lepel de sinaasappel plat, zodat het vocht eruit loopt. 

Na ongeveer 30 minuten koken is de eenkoorn gaar. Meng met fijngesneden kruiden, zoals peterselie, kervel en bieslook. Het is eventueel ook lekker een fijngesneden komkommer of andere vruchtgroente toe te voegen.

Snij de onderkant van de little gem af, en scheid alle blaadjes van elkaar. Snijd de paprika in dunne reepjes. Serveer de eenkoorn in een blaadje van de sla. 

Lekker om te serveren met een honing-mosterddressing of een hollandaisesaus.

[eengarde-blog]

UMCG inspiratiereceptje

Toastje van appel, crème van aardpeer en mosterdblad en rauwe rode kool

Toastje van appel:

appel | mandoline | bakpapier | oven

Verwarm de oven voor op 100 graden. Snijd de appel in plakjes van 3 mm. Leg op een rekje in de oven op bakpapier. Na 60 minuten is de appel ingedroogd. 

Dit kan je ook met peer doen, en met allerlei andere groenten en fruit. Leuk om iets op te serveren. 

Crème:

melk | room | aardpeer | mosterdblad

Schil de aardpeer, was het mosterdblad. Snijd de aardpeer in kleine stukjes, en doe in een pan. Voeg 1/4 room en 3/4 melk toe tot de aardpeer bijna onder staat. Breng aan de kook - voeg naar smaak peper en zout toe - en laat 20 minuten koken. Pureer daarna met een staafmixer. Snijd het mosterdblad fijn, en meng naar smaak door de crème. 

Rode kool:

rode kool | balsamico-azijn | koolzaadolie | mandoline

Snijd de rode kool in kwarten, en haal het buitenste blad eraf. Snijd met een mandoline op 0,5 mm. Vermeng met koolzaadolie en balsamico-azijn, en dek af met afdekfolie. Het lekkerst na een nachtje in de koelkast. 

[eengarde-blog]

Nieuwe column in Slow Food Magazine

[eengarde-blog]

Eerste aflevering van Wat We Eten! 

[eengarde-blog]

Recept: cracker met kaas en touw

Vanochtend at ik de lekkerste cracker die ik de afgelopen maanden gegeten heb. Ook de enige trouwens. En het recept dat ik daarvoor gebruikte wil ik natuurlijk met jullie - mijn trouwe volgers - delen.

Wat je nodig hebt: - een kaasschaaf (liefst die ochtend nog door je huisgenoot gebruikt) - een mes met ambachtelijke uitstraling - kaas in een broodzak - blue band ambachtelijke halvarine - wasa-crackers, want dat eten ze in Scandinavië ook en Scandinavië is hip!!!11!! - een bolletje touw

Stap 1: besmeer je cracker met boter

Stap 2: beleg je cracker met kaas

Stap 3: knip een stukje touw af en rol om je cracker heen

Eet smakelijk!

[eengarde-blog]

Het leven van een voetblogger gaat niet altijd over rozen #voetblogger #dyslexie #kapotteprullenbak

[eengarde-blog]

Chez Foodie - Hoe word je foodblogger?

Vorige week besloot ik foodblogger te worden. Foodbloggers zijn mensen die hun geld - of eten, want ze krijgen veel in natura -  verdienen met bloggen over food. Food wordt in het Nederlands ook wel eten genoemd, maar ik ken niemand die zich etenblogger noemt.

De sites en alter ego’s van foodbloggers dragen welluidende namen zoals “de Groene Meisjes”, “foodgloss”, “gewoonwateenstudentjesavondseet.blogspot.nl”, “feel good by food” of - schitterend gevonden - “thank God it’s Frida”. Het leven van een foodblogger is bijzonder. Zo vroeg ik Leonie van ““gewoonwateenstudentjesavondseet.blogspot.nl” wat voor debiele dingen foodbloggers nu eigenlijk doen. Ze antwoordde: “ons eten is altijd koud, dat is wel echt belachelijk. We maken altijd eerst foto’s.” Verder lijken foodbloggers slechts te denken in eten. Het ontbijt, diner, lunch en elk tussendoortje staat op de foto, en tijdens reizen wordt niet de prachtige omgeving maar de regionale cuisine vastgelegd, op instagram niet zelden vergezeld van de hashtags #foodporn of #fuckinghungry.

Ze maken video’s, schrijven receptenboeken, testen producten en gaan naar bloggersevents, waar ze samen met andere foodbloggers dips leren maken. Daarnaast is de foodblogger tegenwoordig een merk. Pauline van “Uit Pauline’s Keuken” brengt een boek uit, en fvlogger (foodvideoblogger) Frances Lichtenberg van “Foodgloss” heeft meer dan 115.000 abonnees op Youtube. Vergelijk dat eens met “Ajax” (een voetbalclub), die hebben er nog geen 80.000.

Daarnaast geven foodbloggers ook nog wel eens een rondleiding in hun koelkast. Hier een prachtig voorbeeld:

Maar, alle gekheid op een stokje. Wat moet je doen om foodblogger te worden? Je hebt natuurlijk een prachtig beeldmerk nodig, dus begaf ik me naar http://www.hipsterlogogenerator.com/ , waar ik het volgende logo genereerde.

Morgen ben ik een dagje onderweg, maar in de rest van de week staat er onder andere nog een What’s in my fridge op het programma.

[eengarde-blog]

Vraagje: ik ben al een keer een maandje veganist geweest, heb al een keer een detox gedaan, een week aardappels gegeten, een week bij de voedselbank gelopen. Maar wat zou nog meer leuk zijn om een weekje of maandje te doen? Uiteraard ga ik er dan over schrijven! Let me know! (at www.eengarde.nl)

[eengarde-blog]

Dit is mijn lievelingsplaatje over koken!