#hou van duiven

[madeliefkrans]

dertienjarig tumblrjubileum coming up. boven de nagelstudio sla ik mijn ramen open en klim ik naast de duiven die van de eerste zonnestralen van de dag genieten in de honderdendrie jaar oude plataan.

[regioonlineofficial]

Beter afval scheiden. Dat is het doel van de campagne 'Haal eruit wat erin zit!' Dat staat ook op een envelop die deze week in de bus valt bij alle huishoudens in de gemeente Duiven en de gemeente Westervoort. In de envelop zit meer informatie over afval scheiden. En hoe je daarmee geld en het milieu kunt besparen. De mailing vormt de aftrap van de campagne 'samen minder afval'. Het inzamelen en verwerken van afval kost veel geld. De gemeente berekent de kosten zo eerlijk mogelijk door. Daarom betalen inwoners – naast een basistarief - per keer voor het aanbieden van hun restafval. De hoeveelheid restafval per inwoner is al flink gedaald. Maar het kan nog beter. Daarom maakt de gemeente het graag zo makkelijk mogelijk om afval nóg beter te scheiden. Beter scheiden: minder afval, meer hergebruik "We willen naar zoveel mogelijk hergebruik van grondstoffen", zegt wethouder Hans Sluiter van Westervoort. "Tegelijkertijd willen we de kosten voor inwoners zo laag mogelijk houden. Dat kan allebei door restafval nog beter te scheiden. Hoewel afvalverwerking steeds duurder wordt, hou je zo toch grip op de kosten." Zijn Duivense collega-wethouder Joyce Zwaga-Komen vult aan: "We zien in het restafval bijvoorbeeld nog veel groente-, fruit- en tuinafval en etensresten (GFT). Als je dat apart aanbiedt, zit je vuilniszak of restafvalcontainer minder snel vol. En krijgt GFT een tweede leven als compost. Winst dus voor je portemonnee én het milieu." Haal eruit wat erin zit Blikvanger in de campagne is een afvalcontainer met verschillende kleurtjes. Deze laten zien welke herbruikbare grondstoffen niet bij het restafval horen. Van GFT en plastic verpakkingen, metalen verpakkingen en drinkpakken (PMD) tot papier, glas, luiers, textiel, klein chemisch afval en elektrische apparaten. Deze stoffen kun je vaak gratis aanbieden. Inwoners kunnen afval ook gescheiden naar het Afvalaanbiedstation brengen. Met kringloopwinkel 2Switch werkt de gemeente samen bij het inzamelen van spullen die nog goed bruikbaar zijn. Bespaar tot wel € 85 per jaar Gemiddeld zitten er in een bak of zak restafval nog voor ruim twee derde herbruikbare stoffen. Van GFT en papier tot PMD , glas en textiel. Als je die allemaal gaat scheiden, blijft er maar een derde restafval over. Ook als nog maar de helft van het restafval overblijft, scheelt dat al flink in de kosten. Welk bedrag iemand precies kan besparen, hangt af van de persoonlijke situatie. Alle informatie en tips over afval scheiden is te vinden op www.mijnafvalwijzer.nl en in de Afvalwijzer app. Kijk voor meer informatie over de campagne op www.samenminderafval.nl.

[tevens-tekst]

croissant

Ik zit op een bankje op het perron. Er landen twee duiven voor me, beide missen ze een voetje, toch wandelen ze soepel langs broodkruimels en sigarettenpeuken. Ze bewegen zich als stofzuigers met veren over de tegels. Alles wat geen stoep is, knabbelen ze op.

‘Vieze beesten’, zegt een meisje tegen haar vriendin. Ze trekt haar kin een beetje in. Dat mensen duiven vies vinden begrijp ik niet. Ze leven van wat wij teveel hebben. Als duiven vies zijn, zijn wij ranzig. 
 Ik pluk een beetje van mijn croissant en gooi het naar ze, maar ze schrikken en vliegen op. ‘Kutbeesten’, mompel ik. ‘Ja echt he, dat vind ik nou ook.’ Het meisje met de ingetrokken kin knikt instemmend naar me. 
Er gaat een steek door me heen. Alsof ik per ongeluk op de staart van een hond ben gaan staan en geen sorry kan zeggen. Ik wil in vloeiend Duifs mijn excuses aanbieden, maar ik spreek de taal niet goed genoeg. In gedachten schrijf ik mijn excuusbrief: 
’Eénvoetige, gevederde vrienden, het spijt me: jullie zijn geen kutbeesten. Eerder magische vliegmachines, dat zijn jullie. Ik voelde me gepasseerd, vanwege het wegvliegen, maar ik snap het: jullie schrokken van mij. 
Trek het je niet aan hoor, als mensen jullie kutbeesten noemen, of vliegende ratten. Jullie kunnen er ook niks aan doen. Onze steden zijn snackbars voor de duif. Onze stoepen een lopend buffet. Als ik in een snackbar ben, hou ik me ook niet in en ik verwacht ook niet dat jullie dat doen. Leef je uit. Treat yo self.
 Misschien mogen jullie iets minder vaak op straat poepen, maar goed, een kniesoor die daar op let. Anderzijds ruimen jullie ook weer een hoop troep op. Van mij niets dan lof. Blijf lekker knabbelen en knagen dat het een lieve lust is. Ik laat mijn croissant hier achter, voor jullie. Opdat jullie maar rond en dik mogen worden, zo dik dat jullie kleine vleugeltjes je bijna niet meer van de grond kunnen krijgen.’

Uit de trein kijk ik naar het feestmaal dat ik heb opgediend. Een heel weeshuis aan duiven doet zich tegoed aan bladerdeeg. Een van de voetloze duiven kijkt nog even naar me op. Met zijn hoofd maakt hij een instemmend knikje. Een teken, denk ik. En ik knik terug.

[plaschek]

17-2-2020

'Ik wil naar New York' Aricia Bouman (19) loopt in Arnhem stage bij een fotograaf. Ze woont nog wel bij haar ouders in Duiven. En dat is bepaald niet zonder reden: ,,Ik hou van reizen. Zo kan ik beter sparen." Verder treint ze veel heen en weer. Haar vorige stage was in Utrecht. Daar studeert ze grafische vormgeving, hoewel haar hart verknocht is aan fotografie. ,,Ik heb expres voor grafische vormgeving gekozen, omdat het iets breder is. Je kunt aan het eind van de rit veel meer dan met alleen een opleiding tot fotograaf. Ik kan straks bijvoorbeeld ook zelf tijdschiften in elkaar zetten of posters maken. Maar uiteindelijk wil ik me wel focussen op fotografie en dan vooral op modefotografie. Dat wil ik het liefst in New York doen."

[missmamamie]

...is inspiratieloos.

Schrijven is leuk, maar niet altijd even eenvoudig, soms echt wel moeilijk en altijd een uitdaging. Zo glijden er weken voorbij zonder dat er iets baanbrekend gebeurd, waarover ik volledig los kan gaan. Löss gehen, yeah! Er ligt niet altijd een topic voor het grijpen, waarbij de woorden spontaan in mijn hoofd opborrelen. Soms blijf ik ook compleet vaststeken in een bepaald stukje… zo staan er op dit ogenblik drie te popelen om afgewerkt te worden. Drie, ik raak geen stap vooruit, maar misschien komt het wel goed, als ik er wat tijd laat overgaan om er  met verse inspiratie terug in te vliegen. Soms vraag ik aan jullie waarover  we het eens zullen hebben, maar heel veel respons komt er niet… Zijn jullie misschien verlegen? Dat lijkt me niet, maar ik voel een bepaalde schroom. Ook vandaag zit ik terug een beetje met de handen in het haar, want overmorgen is het woensdag en er staat nog niks op punt. Hmmm…

Ja, inspiratieloos… Nu het echt zomert, ga ik op het terras, een hoog, zitten in de hoop that lightning wil strike… waartoe volgens het weerbericht de komende dagen weinig kans bestaat. Ik hou van die echte harde zomerse plensbuien, zodat je na de hitte van de dag de verkoeling vindt, waar je naar liep te smachten.

De inspiratie blijft uit en de zon gaat traag, in oranje gloed ,door het melkglas van het windscherm onder… Ik merk in mijn ooghoeken dat de buren het over mij hebben. Wat zit die daar te doen? Wat heeft die op haar kop? Het voelt af en toe terug als de eerste verhuisdag, toen zij waarschijnlijk dachten: Krijg nou wat, nu komen de Flodders hier wonen!  Nu, die vreemde flodder-eenden, doen hun best om ingeburgerd te geraken door te beginnen met het zeggen van een goeiedag. Een traditie, die hier in de straat, blijkbaar door verschillende burenvetes  op de achtergrond geraakt is. Heel jammer, maar daar doen wij niet aan mee. Ondertussen prijkt de fluo-roze gehoorbescherming van De dochter, nog steeds onderste boven op mijn hoofd, want anders drukt die mijn nog natte haar plat en heb ik morgen, wel, geen kapsel. Ik probeer hiermee in de eerste plaats het geluid van de autostrade buiten te sluiten, zodat er ruimte komt in mijn hoofd voor andere dingen. Het hoofd dat zo vol kan zitten van dit alles overheersende monotone gezoem. Ik ben daar vrij gevoelig aan…

Het stemt me daarom ook heel blij en enthousiast ‘s ochtends, als de vogeltjes met mij dit zelfde idee delen en het beste van zichzelf geven om met hun gezang het gezoem te overstemmen. Dan voel je al dit wordt een mooie dag. Het zijn er verbazingwekkend veel, vogeltjes waaronder: mezen, mussen, merels, kraaien (maar die krijsen meer), duiven en af en toe het vrolijke gekakel van onze kippen. ’S avonds zingt alleen de merel en dat klinkt zo mooi dat ik er toch eventjes de koptelefoon voor afzet. Ik hou van mooie, zachte geluiden: een zingende merel, het tikken van mijn nagels op het toetsenbord, de buurman die zijn kruiden knipt, …

Als ik naar beneden kijk, zie ik onze poes dansen met die van de buren, heel rustig draaien ze om elkaar heen, niet vijandig, maar bijna liefdevol. Ook de muggen beginnen aan hun avonddans, mijn signaal om de pc  toe te klappen, en in mijn bed te rollen onder het muggennet, voor die bloedzuigertjes me helemaal op vreten…

Bij deze, slaaplekker.

Yours truly,

MissMamaMie

[maxvanzon-blog]

Gebrandmerkt

Bijna iedereen was dronken. Er liepen kakkerlakken over de muren van het café en bij de openstaande deur wachtte een vlucht duiven tot de gasten hun laatste borrelnootjes op de stoep zouden gooien. Het was een zwoele avond, het rook naar lavendel en niet ver van het café mekkerde een steenbok. Er werd hier heuglijk gevierd dat de jonge Francisco een week geleden werd geboren, precies op de datum dat zijn grootvader een jaar eerder met een jachtgeweer zichzelf als prooi nam. Francisco’s vader hield een speech waarin hij de geboorte van een nieuwe telg in de familie afzette tegen de dood van de oudste, over de betere tijden die nu zouden aanbreken, over het geluk van een kind, zijn liefde voor zijn vrouw en meer van dat al. Toen hij geen mooie zinnen meer wist te formuleren hief hij zijn glas en proostte de menigte. Daarop werd enthousiast met geschreeuw en geklink van glazen gereageerd.     De jonge moeder, Laura, hief zwakjes haar glas en nam weer plaats achter het ronde tafeltje in de hoek van het café. Ze was goed aan het bijkomen van de bevalling en roddelde alweer met haar vriendinnen over de schandalen die zich in het stadje hadden afgespeeld tijdens haar afwezigheid. Ze had een okergele zomerjurk aan. Onder de rand van haar linkermouw was haar huid blauw. De slapende Francisco werd van tijd tot tijd over de kaarsen op tafel getild en aan een andere vriendin gegeven. Er werden complimenten gemaakt over zijn gezonde huid en Laura nam ze trots in ontvangst. Het kind had witte sokjes en een blauw t-shirt en een rode flanellen broek aan en op zijn hoofd droeg hij een Sony-koptelefoon die als bescherming diende tegen het harde geschreeuw van de mannen in de kroeg. Wanneer de baby te hardhandig werd overhandigd werd hij even wakker en keek dan met schrik naar de vrouw die hem in haar handen had. Laura suste hem dan weer in slaap. Hij werd dan in zijn Maxi-Cosi gelegd, om er na een paar minuten weer uitgehaald te worden.   Francisco’s vader liet na de speech zijn glas bij de bar opnieuw inschenken en nam meteen een grote teug. Zijn gelaat stond rood van de drank. Hij was lang en dun en zijn pafferige gezicht contrasteerde met zijn bouw. Zijn haar was vettig en plakte door alle inspanningen van die avond aan zijn voorhoofd. Laura maakte oogcontact met haar man en gaf hem een afkeurende blik. Hij glimlachte ondeugend en wendde zich van haar af. Zijn neef Víctor, die wel wat van hem weg had, maar met een grotere bierbuik, waggelde op hem af. ‘Luchín! Ik had je nog niet gefeliciteerd,’ riep hij met dubbele tong en sloeg zijn arm om de vader heen. ‘Wat ziet je kind er goed uit… veel beter dan jij!’ Zijn lach klonk als het gekras van kraaien. ‘Daar moet je Laura voor bedanken,’ zei Luchín lacherig. ‘Kom je helemaal uit Málaga?’ ‘Ja, ik slaap bij Manuel. Ik ben met de auto gekomen.’ ‘Je hebt niks laten weten.’ Luchíns ogen werden vochtig. ‘Laten we gaan roken’. ‘Ja.’ De twee strompelden met hun biertje in de hand van het zandpaadje richting de brug, om de hoek van het café. Ze bleven op de brug bij een bankje staan. ‘Telkens als ik hier terugkom verbaas ik me weer,’ zei Víctor en haalde een kromme sigaret uit zijn broekzak. ‘Over het uitzicht?’ Luchín haalde een blauw sigarettenpakje uit zijn borstzak en trok er een sigaret uit. ‘Is dat Camel Blauw?’ ‘Ja.’ Luchín stak zijn sigaret op. ‘Dat is het enige wat ik nog rook sinds Laura’s zwangerschap.’ ‘Heeft het vaderschap je feminien gemaakt Luchín?’ Víctors kraaienlach werd weggemoffeld door de sigaret tussen zijn lippen. ‘Ach, hou je mond.’ ‘Heb ik een gevoelige snaar geraakt?’ ‘Hou op, Víctor.’ ‘Laat die tieten eens zien!’ De vuist van Luchín schampte door zijn door alcohol aangetaste motoriek nog net het oor van Víctor, die, verlamd door angst, geen idee had hoe hierop te reageren. Luchín herstelde zich en verontschuldigde zijn extreme reactie meteen. ‘Joh,’ zei Víctor, ‘het maakt niet zoveel uit: ik ben ook wel eens agressief geworden door de drank. Daarbij is er niemand gewond geraakt.’ Het was even stil. De twee rookten en luisterden aandachtig naar het getjirp van krekels en de rivier die zo’n honderd meter onder hun voeten stroomde. ‘Ik ben overgegaan op lichtere sigaretten voor Laura, die moest natuurlijk stoppen,’ zei Luchín. ‘Ze heeft er minder last van.’ ‘Ach.’ De twee piekten hun sigaretten gelijktijdig over de balustrade van de brug en liepen weer terug, het zandpaadje af. Ze waren het café nog niet binnen of ze hoorden afschuwelijk gekerm uit de hoek komen waar Laura zich met haar entourage had gevestigd. Luchín snelde erop af. Víctor bleef uit schrik ver van de commotie weg. Er werd door Laura geschreeuwd om verband en ijsklontjes en onder de aanwezigen werd er bediscussieerd wat het beste middel tegen een brandwond was. Luchín vond zijn vrouw knielend op de vloer met het huilende kind in haar armen. Op Francisco’s onderarm depte zij een vochtig doekje toiletpapier. Naast hen lagen een paar omgestoten, nu gedoofde kaarsen en de Sony-koptelefoon. ‘Wat is er gebeurd?’ Luchín bukte en begon het hoofdje van het kind te strelen. ‘Ik wilde Paco aan… Isabel geven en hij… glipte uit mijn handen. Gelukkig is er niks ergs aan de hand hoor… ik greep hem in zijn val nog vast.’ ‘Waarom doe je dat hier? Je zit aan een tafel met kaarsen! Kan je niet nadenken?’ ‘Het spijt me!’ ‘Het spijt me?’ Zijn stem werd zachter en haatdragender. ‘Slap excuus van een vrouw.’ Niemand durfde wat te zeggen. Met schrik in het gezicht keken de bezoekers, waaronder Víctor, naar Luchín, die nu nog roder werd dan hij al was. De barman loste het ongemakkelijke moment onbedoeld op door aan te komen hollen met een verbanddoos in de ene hand en een bak vol ijsklontjes in de andere. De oudste vriendin van Laura, die vroeger verpleegster was geweest, sprak uit dat ze daar wel raad mee wist en ontfermde zich over het kind. Luchín en Laura spraken geen woord meer tegen elkaar en bleven bij Francisco tot hij ophield met wenen. De stemming in de kroeg sloeg weer om naar een gemoedelijke. Alleen Víctor voelde zich niet op zijn gemak en spoorde Manuel, tegen diens zin, aan om naar huis te gaan. Víctor zei geen gedag tegen Luchín. Nadat Francisco weer in slaap was gevallen klauterde Luchín op een kruk en kondigde aan dat het tijd was om naar huis te gaan; de baby had duidelijk rust nodig. Er werd wat gevloekt en Luchín gaf als reactie toe om aan een laatste ronde mee te doen. Hij dronk in de tijd dat de gasten hun drank achterover sloegen en zich uit de voeten begonnen te maken nog twee glaasjes wodka en een tinto de verano, om af te koelen. Hij riep met dubbele tong Laura, die al stilletjes op haar kruk zat te wachten, de Maxi-Cosi en daarin Francisco zachtjes wiegend. Ze zei gedag tegen een paar gasten en Luchín betaalde zijn rekening. Het koppel liep stilletjes naast elkaar over het zandpad, de brug en de stenen keien naar hun appartement. Luchín hield de deur voor haar open. De blauwe plekken van Laura heelden al binnen een paar dagen. De brandwond van Francisco veranderde in een litteken.

[ynabrz]

Het land van vroeger - II

Kleine Nasibullah en knappe Nasir liepen aan mijn zijde. Standvastig bleven de jongemannen mijn volle aandacht opeisen en bewaakten de hele weg hun verovert plekje naast me. De anderen cirkelden om me heen in vlagen van grapjes en een onuitgesproken verlangen naar verbale affectie. Als enige vrouw aanwezig, kwam ik het dichtst in de buurt bij het beeld van ‘zorgdragende moeder’. Ik geef om deze jongens met een onophoudelijke bezorgdheid voor hun toekomst. Het medeleven dat ik voel voor hen is ondragelijk.

We wandelden niet doelloos rond, maar bevonden ons op een tocht waarbij iedereen hoopte adrenaline aan te wakkeren via een gevoel dat angst wordt genoemd. Een amerikaanse traditie dat de nieuwsgierige schijtluis in ons tempert. Halloween.

Nasibullah, een jongentje die je hart doet smelten met zijn onschuldige glimlach, kroop dicht tegen me aan wanneer moordlustige clowns hem doordringend aankeken en ik mijn binnenmondse gil onderdrukte. Anders dan onze luxe maatschappij is hun oprechte appreciatie voor de kleine geneugden. Ik hou van hun opgefokt enthousiasme waarbij ze vrolijk roepen, tieren en soms te weinig nadenken over bepaalde handelingen die ze stellen. Mijn herinnering zal op lange termijn enkel de grappige plaagstootjes met elkaar kunnen bovenhalen, om de saaie delen van de tocht te entertainen. Het soms Belgische publiek durfde onze groep net iets te lang veroordelend aangapen. Enkele simplistische duiven waren niet beschaamd deze kinderen te verwensen. Nasibullah merkte dit gelukkig niet op en vertelde uitgebreid over zijn land van afkomst. Een land boordevol elektriciteitsmasten die wel eens durven omver vallen en auto’s verpletteren. Het ontelbare aantal aan schapen waar hij vriendschappen mee sloot. De zelfgemaakte vogelverschrikker van zijn vader om het gigantische landgoed te beschermen. De werklust van zijn vader. Ik luisterde aandachtig en vroeg door en door, wanneer ik me in gedachten op tropische oorden bevond met een nooit bestaande oorlog.

Bij het inwandelen van een landbouw paadje keken we naar de sterren die maar de helft van hun bestaan vertonen. Nasibullah concludeerde dat de hemel in zijn land meer opgelicht is. De schuld is geheel te vinden bij de verwoesting van het milieu, maar ik wou de weinig kinderlijke naïviteit die bij hem nog rest hoog houden. In dit paadje met lage struiken en uitgebreide weiden, startte een oudere jongen met een grappend geschreeuw 'Laag houden! Je moet kruipen!’. Hij liep ons voorbij en beval ons te bukken. Mijn twee trouwe wandelgezellen duwden me mee naar de grond en fluisterde in het Arabisch. De andere jongens lachten en bukten zich vervolgens ook. 'Staat er een monster!?’ riep ik naar de aanstootgever van de grap. Een vijftal jongens beantwoordden mijn vraag op de exact zelfde wijze. Nee, onwetende ik, het was geen monster. Het was geen onderdeel van de tocht. Het was een realiteit dat ik me enkel kan inbeelden via fictieve films. Nasibullah vertelde over een kwestie van leven of dood. Het onschuldige weggetje was een pijnlijke associatie aan de vele moorden waarvan ze getuige waren. Stilstaan of rechtop lopen is gelinkt aan het ontvangen van een kogel en het opzoeken van de dood. Het was moeilijk te volgen, maar deze kinderen deelden elk hun ervaring rond deze plek en vertelde dapper hoe zij het overleefd hadden. Ze speelden het na, maakte het geluid van een mitrailleur en ontweken ingebeelde kogels. Iets verder lag er een man verstopt achter een boom die de jongens de schrik op het lijf wou jagen met zijn vals geweer. De dappere knaapjes lachten de arme man en zijn mislukte act uit. Het kwam nog niet in de buurt van hun persoonlijke ervaringen. Nasibullah was opvallend stil en hield mijn hand stevig vast.

Een triest verdriet kwam me tegemoet. Dit zijn kinderen die veilig hun fantasie moeten laten stromen. De wereld horen te ontdekken met een naïeve blik en affectie horen te krijgen wanneer de ontdekking al eens tegenslag met zich meebrengt. Het zijn kinderen. Alleen. Met trauma’s dat hun ontwikkeling te boven gaat.

Onrechtvaardigheid.