#geluiden

[twafordizzy]

Raaf en wolf werken samen

Wolven en raven werken vaak samen bij het vinden en verslinden van prooi. foto: Pawel Brud; bron beeld: landschapvzw.com Wie belangstelling voor vogels heeft kan ik het boek Zomergasten, doortrekkers en overwinteraars van Arjan Dwarshuis (1986) aanbevelen. Het boek geeft informatie over vogels, hun gewoonten, habitat en het gedrag, afgezet tegen de seizoenen. Lezenswaardig en u krijgt er een…

[nofatclips]

Hubris by Sevdaliza, live at TivoliVredenburg, Utrecht

[hullott]

Dwergpapegaaien zijn een populaire vogelsoort vanwege hun kleine formaat, prachtige kleuren en aanhankelijke persoonlijkheden. Ze zijn ook relatief gemakkelijk te verzorgen en kunnen in verschillende omgevingen worden gehouden. Dwergpapegaaien zijn sociale dieren en hebben gezelschap nodig, dus het is het beste om ze in paren of kleine groepjes te houden. Het zijn actieve en speelse vogels die graag omgaan met hun baasjes en die eenvoudige trucjes kunnen leren. Met de juiste zorg kunnen tortelduifjes 10-15 jaar oud worden.

[visdiefje]

waarom zijn duiven eigenlijk zo. enkele droge takken op een stenen vensterbank en daar gaan we onze baby dan in grootbrengen. plus we schrikken ons te pletter elke keer dat er iemand door het raam naar buiten kijkt. maar nee dit is dé plek voor ons

[girlfriemd]

Ik kan normaal echt niet tegen harde geluiden maar voor some reason ga ik altijd zo goed op het luchtalarm

[kleefkruid]

goed nieuws mijn buurman heeft niemand van de trap gesmeten hij was gewoon aan het klungelen met wat grof vuil naar beneden te krijgen

Dat is altijd wel de rol dat ik mij zie hebben in een #truecrime situatie, niet het slachtoffer, dader, held of kroongetuige; gewoon de willekeurige buur die "tiens" gaat bij verdachte geluiden en wat later bij het thee zetten misschien eens door het keukenraam kijkt

[devosopmaandag]

Wat in godsnaam is 'de natuur'?

Ik hoorde gistermiddag een kunsthistoricus met een grote liefde voor de natuur bevlogen spreken over 'De plek', een beeldend kunstenaar over het gebruik van de natuur in haar werk, en een jonge Amerikaanse percussionist die zijn liefde voor en zorg om de natuur en de planeet uitdrukt in zijn muziek. Wat mij frustreerde, meer dan ik liet merken, was de onmogelijkheid om in een kort tijdsbestek zoiets als hun verhouding tot de natuur te laten delen met het publiek. Het verloop van het gesprek illustreerde die onmogelijkheid. Het werden flarden van ideeën, van herinneringen, van opvattingen. De gespreksleider schoot ernstig te kort. Om te beginnen: wat in godsnaam is 'de natuur'?

De kunsthistoricus haalde de Japanse dichter Bashō aan, die dichters voorhoudt dat ze op moeten gaan in het landschap, zich open moeten stellen voor het zintuiglijke, voor wat later genoemd zou worden 'de geest van de plek'. Zij zouden zichzelf moeten vergeten. Pas dan zullen ze het landschap waarover zij willen schrijven recht doen. Was ik een volgeling van Bashō, dan zou ik die middag daar en alles wat er plaatsvond, inclusief de circa dertig bezoekers, als natuur kunnen opvatten. Ik zou zonder te oordelen mijn ogen en oren zo wijd mogelijk open zetten. Al die flarden, ideeën, opvattingen, tekorten, aarzelingen en misvattingen zou ik zien als bomen, planten, stenen, molshopen, de wind en de regen. Ik zou alles nemen zoals het is. Maar ik ben geen 17e-eeuwse, Japanse dichtersleerling. Ik wilde graag helderheid en inzichten krijgen in hoe zij zich verhouden tot de natuur. Daarvoor was ik gekomen.

Misschien kwam de jonge muzikant en milieuactivist daar nog het dichtste bij. Hij maakte muziek met het afval van onze maatschappij, voerde een werk uit van een componist en herhaalde, terwijl hij op noppenplastic, oude pannen, doosjes, stenen en lege flessen sloeg, een simpel statement: 'It is not too late'. Ik ging een heel eind mee in zijn wereld en geluiden, maar kon amper meegaan in zoveel geloof in de kracht van zijn klanken.

Thuisgekomen dacht ik mijn gelijk te kunnen halen bij mijn geliefde dichter Czesław Miłosz. Hij schrijft: “.... Want als er geen eksterheid bestaat, dan bestaat ook mijn natuur niet ....” En is 'eksterheid' niet dénken over de natuur? Maar ik moet ook eerlijk zijn. Als Miłosz vijfenzeventig jaar oud is en na een half mensenleven terugkeert naar zijn geboortegrond, schrijft hij over de reiziger die hij is: “.... / Hij wil maar één ding, één kostbaar ding: / het zuiver zien zelf zijn zonder naam, / zonder verwachting, vrees of hoop, / op de grens waar ik en niet-ik eindigen.”

[l5-gbsdehorizon]

Wat vinden jullie van deze STEMmige ontwerpen?! Een lawaaivreter, ontworpen om geluiden te dempen. Goed gedaan vijfdes!

[fransopdefiets]

10-5 Voorpret is alles - 2

En toen gingen we toch één keertje echt kamperen, omdat kamperen in de huiskamer maar een halve voorbereiding is. We kozen Hemelvaartsdag, omdat ons dat wel zo goed uitkwam. Maar na een rondje bellen langs de Noord-Hollandse campings, bleek dat wij niet de enigen waren, die dit weekend goed uitkwam. Alles zat vol, werkelijk alles, op één mini-camping in Wormer na, de Swarthoeve.

Hemelsbreed nog geen kilometer bij mijn huis vandaan. (Wat reuze handig bleek, toen ik vergeten was om de pasta in te pakken voor het avondeten). En dat is dus een hartstikke leuke camping, daar gaan we beslist nog eens naar toe! Het stikt er van de kikkers en de weidevogels en dat merkten we. In de nacht was het een gekwaak van jewelste, onder aanvoering van één kikker. Die begon telkens met een duidelijk onderscheiden kwaak, kwaak, waarna de hele sloot inviel met een soort kelig gereutel. Maar zodra de voorzanger zijn mond hield, deed de rest er ook het zwijgen toe. En al voor het aanbreken van de dag lieten de weidevogels van zich horen. De grutto's haal je er zo tussenuit, want die roepen hun eigen naam. Van wie de andere geluiden waren, vraagt nog enige studie.

Het nieuwe kooksetje van Primus bevalt prima, maar ik ga wel grotere gastankjes kopen. Ik heb nu drie tankjes van 100 gram propaan/butaan-mix. Na weging blijkt dat je met eten koken en twee keer water koken voor koffie en thee zo 50 gram gas verstookt. Dan kan ik beter twee blikken van 230 gram meenemen of eentje van 450 gram. Dan heb je voor een week genoeg en is wel voldoende gelegenheid om tussendoor een nieuw blik in te slaan.

Wat ook een goede aanschaf lijkt, zijn twee extra dry-sacks van Ortlieb voor de slaapzakken. Die nieuwe donzen slaapzakken zijn zo groot, dat je er een hele achtertas mee vult. Dan kun je ze beter achterop binden, maar dan moeten ze natuurlijk wel in een 100% waterdichte zak. De slaapzakken zelf bleken een goede aanschaf, het was 's nachts acht graden, maar ook zonder pyamabroek kon ik nog slapen. Overigens gaat die wel mee, want het zal nog wel kouder worden dan dat, verwacht ik zo.

Tot slot ziet u twee happy campers in the morning. Hou deze foto even in gedachten om te zien of we eind juni binnen de poolcirkel ook nog zo lachen.

[greppelheks]

"Ik nodig niemand uit, dacht hij toen hij was opgestaan. Dat is veel verstandiger.

Hij keek naar zijn voeten. Maar zou ik dan steeds eenzamer worden? Nog veel eenzamer dan ik nu ben? Hij stelde zich voor dat hij in een afgrond viel, steeds dieper en dieper, geen bodem kwam in zicht. Hij tolde om zijn as, zijn stekels stonden rechtovereind.

Zou de eenzaamheid dat willen van mij?

Hij begreep de bedoelingen van de eenzaamheid niet. Wat wil je van mij? fluisterde hij soms, in het donker, als hij zich verschrikkelijk eenzaam voelde. Dan hoorde hij wel geluiden, soms zelfs het schrapen van iets wat op een keel leek. Maar er kwam geen antwoord.

'Mag ik het soms niet weten?' fluisterde hij. Weer die geluiden en het schrapen van een keel. De keel der eenzaamheid, dacht hij dan.

Hij stond naast zijn bed en probeerde zich voor te stellen hoe de eenzaamheid plotseling verdwenen was en iedereen naar binnen stormde. Of nog beter, hoe één iemand de deur opendeed en binnenkwam en hoe de eenzaamheid langs hem heen naar buiten glipte. Een buitensporig vriendelijk en aardig iemand zou het zijn, dacht de egel, Iemand die altijd beukennotenhoning meeneemt als hij op bezoek gaat. Ze zouden thee drinken. Ze zouden het over van alles en nog wat hebben, ze zouden zich voornemen samen op reis te gaan en even later om dat toch maar niet te doen.

Ze zouden naar buiten kijken en zien dat het schemerig werd. Ze zouden heel lang zwijgen en af en toe knikken en hun keel schrapen.

En dan zou de eenzaamheid weer terugkomen

'Wie is dat?' zou de ander vragen.

'De eenzaamheid', zou de egel zeggen.

'Woont die hier?'

'Nou, wonen, wonen.. Hij is hier. Hij komt en gaat.'

'O.'

En ook al hadden ze hun thee nog niet eens op en hadden ze nog iets zeer belangrijks tegen elkaar willen zeggen, ze zouden zich allebei heel eenzaam voelen. Wat is dit voor gevoel dat ik nu opeens heb? zou de ander verbaasd vragen.

Mijn gevoel,' zou de egel zachtjes zeggen.

Het was donker geworden. De ander zou zwijgend weggaan. De eenzaamheid zou blijven."

Het verlangen van de egel, Toon Tellegen

[liefst]

Middagspits:

Voor de eerste keer sinds de winter zit ik buiten op mijn dak. De lucht is zacht, het begint al te schemeren. De kat scharrelt rond, op zoek naar vogels en avontuur. Verderop klinkt het verkeersgeraas van de middagspits. In een raam aan de overkant zie ik de weerspiegeling van het wit en geel van de koplampen van de auto's, het rood van hun achterlichten.

Jij zegt: sterrenstelsels die naar ons toe komen zien we als blauw licht, en sterrenstelsels die van ons af gaan lijken rood. Net als de achterlichten van de auto's voor ons, zeg ik. We zitten in het donker in je warme auto op de snelweg, een besloten universumpje te midden van vele andere. Jij rijdt, zoals altijd, en loodst ons naar onze bestemming, terwijl je me geduldig allerhande mysterieuze natuurwetten uitlegt.

Soms schijnt het me toe dat jij je zo veel gemakkelijker door de wereld beweegt dan ik dat kan. Jij zegt: ik breng je wel naar waar je wil zijn. Ik luister graag naar je stem, en naar deze auto's in het raam. De geluiden van een wereld net om de hoek, waar ik zo in zou kunnen stappen, als ik zou durven.

[twafordizzy]

'Honden schrokken, geen gezicht'

‘Honden schrokken, geen gezicht’

Wil je een ander smakelijk zien eten, voer dan een dier… Evenmin als hun billen hoeven dieren ooit hun mond af te vegen, hun fysiologie is goed afgewerkt. Met één uitzondering: de hond, aldus schrijver en bioloog Midas Dekker over eten en hoe dat eruit ziet. Hij vervolgt: Er bestaan speciale voerbakken die schrokken bij honden moet voorkomen; bron beeld: hondenpagina.com Honden schrokken. Ze…

[bramsnor]

Hoi hier Kato weer terug,

Wat een angstige rottijd heb ik gehad zeg, ik was echt doodsbang. Geheel tegen mijn gewoonte bij deze baas in heb ik denk zijn arm tien centimeter langer getrokken. Wat ben ik bang van dat “klote” vuurwerk, ik raak totaal mijn hondenverstand kwijt bij de minst geringe klap. Inmiddels ben ik veeeel rustiger al schrok ik me vanmiddag nog een keer rot.

Was met die Snor en het “minimensje” aan de wandel bij de winkels toen we achter zo’n zakkenophalende wagen langs liepen. En toen ontplofte er wat in dat ding. Ik merkte wel aan de lijn dat dit keer die Snor ook enorm schrok, maar die had snel door wat er gebeurde en wist mij snel te overtuigen dat er weer niets aan de hand was.

Maar ik heb nu begrepen dat hij mij gaat trainen op harde geluiden, zo dat ik over zeven hondenjaren minder bang ben bij het volgende vuurwerk feestje. Hopelijk lukt hem dat, heb wel gezien dat hij veel zit te lezen over “Bumper”, dat is een politiehond die heel erg stoer is en prima zijn baas weet te volgen en verdedigen. Hoe dit gaat uitpakken lezen jullie later, vandaag al een van mijn beproevingen gehad. Hij was aan het timmeren en normaal vlucht ik naar een rustiger plekje, maar ik werd dus teruggefloten en moest blijven. Heb ik gewoon gedaan natuurlijk en uiteindelijk viel het mee.

Ik ga nu de nacht in en bewaak de roedel, tot later.

Kato 🐕

[hullott]

De dwergpapegaai van Fischer heeft een groene rug, borst en vleugels. Hun halzen zijn goudgeel en naarmate het omhoog gaat, wordt het donkerder oranje. De bovenkant van de kop is olijfgroen en de snavel is felrood. Het bovenoppervlak van de staart heeft enkele paarse of blauwe veren. Het heeft een witte cirkel van blote huid (oogring) rond zijn ogen. Jonge vogels lijken erg op de volwassenen, behalve dat ze saaier zijn en de basis van hun onderkaak bruine aftekeningen heeft. Ze zijn een van de kleinere tortelduifjes, ongeveer 14 cm (5,5 inch) lang en 43-58 g zwaar.

Hoewel de meeste tortelduifjes van Fischer groen zijn, zijn er verschillende kleurvariaties gefokt. De blauwe variant overheerst; het ontbreekt geel, het heeft een helderblauwe rug, staart en borst, een witte nek, een lichtgrijze kop en een lichtroze snavel. Deze mutatie werd voor het eerst gefokt door R. Horsham in Zuid-Afrika in 1957. Er is een gele lutino-mutatie, die voor het eerst verscheen in Frankrijk. Deze vogels zijn meestal lichtgeel met een oranje gezicht en een rode snavel. Verdere mutaties zijn bonte, zwarte of donkerogige witte, kaneel-, witte en albino-mutaties die ook zijn gefokt.

Fischer's tortelduifjes

Ze zijn kleiner dan het perzikgezicht en de gemaskerde tortelduifjes, en hebben een duidelijk, hoog getjilp. Fischer's, in hun nominaatkleur, hebben een fel rood-oranje snavel, een oranje gezicht en borst, en het onderlichaam en de vleugels zijn groen

Zijn Fischer-tortelduifjes luidruchtig?

Dwergpapegaaien zijn zeer vocale vogels, die harde, hoge geluiden maken die hinderlijk kunnen zijn voor buren. Ze maken de hele dag lawaai, maar vooral op bepaalde momenten van de dag. Fischer's zijn echter niet zo luid als sommige andere soorten dwergpapegaaien, en hoewel ze vaak piepen, schreeuwen ze niet zoals de grotere papegaaien.

[liefsjojo]

Overprikkeling

Overprikkeling is als een storm die in je hoofd woedt. Geluiden komen te hard binnen, als een tsunami van decibellen die je overspoelt en je doet verdrinken in een zee van ruis. Licht is teveel, als een zon die te fel schijnt en je verblindt, waardoor je je ogen moet sluiten en je jezelf moet terugtrekken in de schaduw.

Gesprekken volg je niet meer, als een radiosignaal dat verstoord wordt door interferentie, waardoor de woorden in je hoofd verdwijnen en je verloren loopt in een doolhof van gedachten. Hersenmist, als een dikke nevel die je hersenen bedekt en je verward maakt, waardoor je niet meer weet waar je bent en wat er om je heen gebeurt.

Overprikkeling kan je heel ziek maken, als een virus dat zich in je lichaam nestelt en je helemaal overneemt. Het kan je alleen laten voelen, als een verlaten eiland waar niemand je kan bereiken en je vastzit in je eigen gedachten. Maar vooral kan overprikkeling je onbegrepen laten voelen, als een vreemdeling in een wereld die te snel, te luid en te fel voor je is. Het is als een schreeuw om hulp die niet gehoord wordt, als een stil verdriet dat verborgen blijft.

© Liefs Jojo

[knuffelberen]

Snoezelen: geluiden en muziek