Tumgik
#ideas para quince anos
hennycordones · 7 months
Text
Diario de un fotografo #2
Explorando la Belleza Dominicana: Una Experiencia Fotográfica en Santo Domingo y mas alla.En la vibrante ciudad de Santo Domingo, capital de la República Dominicana, se encuentra un tesoro de historia, cultura y belleza natural que proporciona el escenario perfecto para capturar momentos especiales a través del arte de la fotografía. Desde las calles empedradas de la Zona Colonial hasta las…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
Text
Uruguai en Galego
De Laura Silva Fatto por Julieta Sofía Álvarez Demedice
De nai inmigrante filla de Italianos e de pai nativo do Uruguai, un 28 de abril de 1944 nacín eu, Laura Silva Fatto, en Montevideo capital de Uruguai. Esta é a miña historia e, a primeira e última vez contada en galego xa que, ironicamente non teño nin idea de como falalo.
Como ía dicindo eu nacín un outono de 1944, miña nai Margarita e o meu pai Alberto decidiron ter a súa única filla (para a miña desgracia) no hospital italiano, chamabámoslle. En Uruguai a sanidade non é nin era moi boa polo que todas as persoas contratan un seguro privado que cubra todas as necesidades.
Os meus pais coñecéronse no traballo da miña nai, levábanse como dez anos pero aínda así namoraron e casaron, non teño moita máis información que esta, nunca lle deron importancia a contarme este tipo de cousas.
A miña familia era máis ben pequena, os meus avós e avoas xa non estaban con nós, so coñecía a unha tía avoa por parte da miña nai e, a un tío por parte do meu pai. Despois, co tempo contáronme que tiña dúas irmás da miña nai na outra punta do país, que non é moi grande pero naquela época non era tan doado ir de aquí para alá e non as víamos nunca. Por tanto as festas en casa non eran aquela cousa como son agora de xuntarnos toda a familia e facer cantidades enormes de comida ata encher. Daquela xuntabámonos mamá, papá e máis eu. Mamá facía algunha comida rica, nada especial, milanesas, encargaba pasta na fábrica de pastas, ou lasañas. Recordar que o nadal en Uruguai é na época de verán e fai calor dabondo.
Polo xeral tanto as festas como as vacacións e algúns fins de semana os pasabamos na casa que tiñamos as aforas, na zona de praia, sería como ir a veranear a Sanxenxo ou Porto do Son aquí en Galicia.
Os tres viviamos nun piso alugado na zona máis céntrica de Montevideo pero os meus pais tiñan unha casa en propiedade as aforas, de feito, tivemos tres: a do balneario de Salina, a de Solimar e a última, a de Lagomar todas no departamento de Canelones. Eu recordo que me encantaba pasar tempo aí porque eramos socios do club e ía todos os días xogar coas miñas amigas. Ademais, alí tiña a miña bicicleta e andabamos polo barrio ata tarde xa que todos/as os veciños/as nos coñecían.
O apartamento do centro, estaba nun bo barrio, de feito, pasabamos moito tempo na rúa coas miñas amigas e veciñas, pero eso era outra época, agora hai que ter coidado cos nenos/as sobre todo nas cidades.
Os aniversarios solía celebralos no apartamento que tiñamos no centro, invitaba ás máis achegadas, digo as porque na miña infancia relacionaba principalmente con mulleres debido a estar escolarizada nunha escola de mulleres. Máis adiante admitiron homes pero iso xa volo conto a continuación. Como ía dicindo, os aniversarios non eran nada especiais, comíamos torta e xogábamos en casa pero, os 15, iso é outra cousa.
O aniversario dos quince anos se celebra como aquí se celebra unha comuñón. Nesta festa se celebra o cambio de nena a muller adolescente. Antes todas vestiamos cun vestido branco xa fora corto ou largo, agora as nenas vístense como princesas e non hai un vestido tipo pero, daquelas era así. Nesta festa solíase alugar un club pero, no meu ano, no 57 houbo graves inundacións e tivemos que limitar algúns consumos como os de luz. Por tanto, os meus pais decidiron facelo na casa pero de forma un pouco máis especial que calquera aniversario. Baleiraron o comedor e deixaron a mesa para colocar os aperitivos. Desta forma, tiñamos una pista de baile que ben sendo o máis importante da festa. Ó final terminou sendo unha gran festa, papá poido sacarme a bailar o Vals, tamén bailamos moito cos meus amigos e amigas, teño un recordo bonito deste aniversario, a pesar das dificultades.
Esquecéuseme de mencionar pero vivíamos co soldo do meu pai xa que mamá se encargaba das tarefas da casa e máis facerse cargo de min. El era mecánico e máis electricista, ó principio traballaba para outros pero cos anos decidiu facerse autónomo. Non lle dera moita importancia porque cando es neno/a nunca sabemos moi ben de que traballan os nosos pais, sabemos que marchan a traballar pero nunca temos moi claro que fan ata que crecemos.
Por sorte, este traballo dábanos para vivir moi ben. Recordo que sempre tivemos coche. O primeiro foi unha camioneta de Citroën, supoño que lle era útil a papá para traballar pero despois se comprou un Fiat pequeno. El era o único que conducía, mamá intentou moitas veces sacarse a libreta de conducir pero ía tan nerviosa ó exame práctico que sempre suspendía e ó final optou por non ter carné de conducir, total, vivíamos cerca de todo e, senón estaba papá para levarnos.
Na casa, axudaba sempre a mamá coas tarefas do fogar, eu tiña que ter ordenada a miña habitación, lavarme a roupa interior e logo colaboraba facendo a comida porque me gustaba moito cociñar con mamá e, poñer a mesa. Esas eran as miñas tarefas principais.
Con respecto a escola, ía a un colexio relixioso de irmás, tiñamos que levar uniforme e, o principio era de chicas. Cando eu ía en 5º, admitiron a chicos na escola. Tiña uns horarios un pouco raros, a escola era polas tardes pero algunhas mañás tiña que ir a clase de ximnasia, labores domésticas ou a tecer.
Nas clases eramos como 30 nenos e nenas e recordo ter materias normais como xeografía, matemáticas, historia, inglés, etc. Non hai nada que destacar neste sentido da escola, penso que se parece bastante a como van agora os meus netos polo que escoito.
Todos os domingos íamos a Igrexa porque os meus pais eran crentes pero non teño malos recordos xa que, coincidiamos con todas as miñas compañeiras e a misa facíase moito máis entretida. Ademais, nun momento da misa, levábannos a uns salóns que teñen a facer coma unha misa adaptada a nós, na que podíamos falar e participar.
Recordo que algún sábado tamén ía a Igrexa pero, porque realizaban actividades, era como un club no que nos reuníamos a tecer ou facer calquera outra actividade e charlar.
En 6º marchei a escola pública porque para entrar no Liceo (instituto) había que realizar un exame de ingreso e, para evitalo, entrei antes na escola pública. Non se diferenciaba moito da privada, a relixión era expresada en menor medida pero vivíamos nunha sociedade igualmente moi católica.
No liceo tiven os dous primeiros anos de mañá e os dous seguintes de tarde. A min gustábame máis ir de tarde ó liceo porque xa estaba acostumada e, aproveitaba as mañás para ir ó club a nadar xa que eu dende nena fun nadadora. Estudiei pola rama científica biolóxica aínda que de pouco me serviu co tempo.
Tiven a sorte de nunca traballar e dedicarme ós estudos e a desfrutar do tempo libre cos meus amigos e amigas. Na adolescencia tiven unha moto, ós 16 anos, o carné non se sacaba ata os 18 pero naquela época e no barrio non pasaba nada. Nesta época pasabamos os fines de semana no balneario e eu aproveitaba para ir o club xa que estaba a pé de praia. Saía pola mañá coa moto e volvía pola noite a casa. Íamos a praia pola mañá tomabamos algo no club, nos duchabamos alí e todo e, pola noite volvíamos. Así toda a miña adolescencia, todos os fines de semana e sobre todo os veráns.
A verdade que cos meus pais sempre tiven boa relación e me deixaban facer de todo canto quixera, non sei se era porque confiaban en min ou porque ó final era a única filla que tiñan e acababan cedendo os meus desexos, aínda que sempre con certos límites como poñer hora de chegada ou vir a recollerme eles en onde estivera, dádevos de conta que non tiñamos telefono móbil.
Ós 20 anos comecei a traballar, estudie e fixe un exame para ingresar como auxiliar administrativa no Ministerio de Traballo e, 49 anos despois xubileime, un mes antes de cumprir os 70 pero, a historia non remata aquí que teño moitos anos que contar.
Durante o primeiro ano de traballo, coñecín a moita xente, entre eles, o pai das miñas fillas e o amor da miña vida. O primeiro traballaba nun negocio cerca do meu traballo e todas as mañás pasaba por aí. O outro, encargábase de conceder créditos polo que, viña a miúdo pola oficina a consultar a fiabilidade da concesión. Juancho, o dos créditos, levoume a moitas citas pero, Guzman adiantouse e terminaron casando. En 1972 tivemos a nosa primeira filla, Patricia e, tres anos despois chegou Carolina. Laurita foi a última en 1978. Acordareime sempre do seu nacemento pois chegou un 24 de decembro. Ese nadal o desfrutamos en familia no hospital pois Laurita chegou máis ben tarde e non puidemos celebralo na casa como acostumábamos.
Vivíamos todos nun apartamento no centro de dúas habitacións, Patricia e Carolina nunha e, Laurita bebé na nosa habitación.
En 1985 divorcieime e marchei coas nenas para un apartamento. Nesa ocasión, xa estaban grandes e compartían unha habitación para as tres. Tiñan unha cama niño e unha cama grande para a maior. Foron épocas difíciles porque non contaba con axuda polo que, despois de traballar na oficina do Ministerio, acudía de auxiliar de dentista a unha clínica polas tardes.
Como os 20 anos, Laurita e Carolina decidiron irse a vivir solas e quedeime en casa con Patricia, nesta época, reencontreime con Juancho e, decidín volver a quedar con el varias veces. Compartimos moitos momentos xuntos e, cando Patricia casou e marchouse de casa, decidín comezar a miña vida con Juancho, o meu amor de sempre.
Ata aquí a historia de Laura Silva Fatto, contada por ela e escrita pola súa neta favorita (todos saben que é así). E engade: “teño moita sorte do camiño que seguín porque sempre aprendín de todas as experiencias, xa foran boas ou malas, e agora teño a familia que sempre desexei”
Falando con ela para recompilar toda a información, recordamos moitas anécdotas de cando eu era pequena. Unha delas é a dos colgantes. Ela ten colgantes con figuras que representan as súas fillas e netos/as. Todas as noites antes de ir durmir, revisábamos que tiña todas as figuras para que puideran descansar.
Tumblr media
0 notes
myhelaxavier · 3 years
Text
Chicos Universitarios
5/8
No es que no sepa qué hacer con el miembro en su mano, pero le sorprendió su nivel de ansiedad, está duro y desnudo, sentado en su cama con la espalda contra la pared y sus piernas colgando hacia el frente, pero, por su vida, que no puede entender lo que vendría a continuación.
— ¿Te estás tocando? – Timmy preguntó al otro lado de la pared, su voz se siente como una caricia y a la vez una demanda.
— Sí... – Todavía se siente nervioso, pero le dio un pequeño tirón a su polla, mordiendo su labio cuando la sensación burbujeo por sus muslos, esperó a que el niño dijera algo más, pensando que sería más fácil si él dirige sus acciones.
— ¿Seco o en mojado? miró a la pared con confusión.
– ¿Qué? – Tim no dijo nada por un segundo, se preguntó si lo habría insultado de alguna manera – Realmente no sé qué me estás preguntando.  
— Ohh – Escucho una pequeña risa al otro lado – Quiero decir ¿Estás usando algún humectante o lubricante? ¿Quizás escupir?
— No – Se estremeció avergonzado ante la idea, y extrañamente, sentir vergüenza lo excita aún más. – Nunca lo he intentado.
— Oh, hombre, te lo estás perdiendo, es fantástico – Las palabras de Timmy se filtraron con un gemido, como si se estuviera frotando, también.
Contuvo el aliento y luego se dio cuenta de que lo estuvo conteniendo por mucho tiempo ¿Timmy trabaja su polla con algo resbaloso? El deseo de observar cómo es que el niño se toca lo golpeó como una ola contra las rocas, por supuesto, todo lo que puede hacer es preguntar y crear imágenes en su mente con las respuestas — ¿Estás?
— Sí – Tim suspiró, como si pudiera sentirse observándolo, como si estuviera mirando sobre su resbaladiza polla – Se siente bien ¿Quieres que te lleve algo con lo que…?
— No – Su erección comenzó ablandarse en su mano, eso sería demasiado, tener a Timmy a un paso a través de esa puerta, probablemente usando solamente su apretada ropa interior, con una tienda de campaña en más que visible, apuntando directamente a su cama, repentinamente, su polla volvió a la vida, comenzando gotear cuando sus bolas se tensaron – No, estoy bien.
— No quiero que te vengas aún – Dijo el niño en voz baja – ¿Puedes hacer eso?
Aceptó el reto sin pensarlo un segundo – Sí, claro – No tiene quince años para no poder contenerse, aunque seguro se siente así cuando sus bolas comenzaron a subir de nuevo.
Se movió más abajo en la cama, sintiendo las sábanas ásperas contra su espalda, la forma en que los músculos de sus piernas se apretaron, ahora que Timmy le había dicho que no viniera, es en la única cosa en la que puede pensar.
— Aprieta tu base si es necesario – Las palabras en jadeos del niño lo forzaron a obedecer al instante.
Envolvió su dedo medio y pulgar alrededor de la raíz de su polla, justo por encima del caos rasposo de su vello púbico, apretándola con un poco de rudeza, sus ojos rodaron dentro de su cabeza por la deliciosa tortura de retrasar su placer.
— ¿Te gusta? – Preguntó Timmy, su voz gruesa.
— Joder sí – Es todo lo que puede decir cuando acarició de nuevo, puede tirar arriba desde la raíz a la punta en rápidos movimientos antes de tocar bajo su cabeza – ¿Te gusta fuerte y rápido? ¿O prefieres lento y suave? – Preguntó antes de perder el valor.
Siempre se ha preguntado cómo es que otros chicos se masturban, no es como si quisiera espiar o algo parecido, no es un bicho raro, pero cuando escuchó a sus amigos por la noche, siempre había querido preguntar cómo se siente para ellos, si se excitan tan duro o tan dolorido como él lo hace.
— Lento, ahora mismo – Timmy respiró – No quiero desperdiciar ningún segundo
— Sí – Él podría venirse de nuevo en media hora, por lo que nunca se sintió como desperdicio, pero sí, estuvo de acuerdo en que lo que está haciendo en este momento es demasiado bueno para acabar tan pronto, incluso si sólo se detendrían el tiempo suficiente para recuperarse.
— Toca tus bolas.
Una emoción ilícita se disparó a través de él cuando hizo lo que Timmy dijo, acariciando por encima de su saco y luego rodando cada lado en sus dedos, nunca había jugado mucho con esa parte de sí mismo antes, pero no puede imaginar cómo Tim podría encontrarlo excitante.
– ¿Es eso lo que estás haciendo?
Timmy no respondió de inmediato, cuando lo hizo, su voz es tímida, casi cuidadosa –Tal vez.
Esa simple palabra formada despertó su interés, lamió los labios repentinamente secos – ¿Qué quieres decir?
— Bueno, ahí… y detrás de… ahí.
Bombeó su polla duramente, imaginando los largos dedos de Timmy alrededor de su saco, presionándose más allá, ahora sabe que al niño le gusta usar algo resbaladizo, su toque sería húmedo, casi como una boca, su polla se flexionó con placer.
– ¿Qué quieres decir con “detrás”? – Su voz es áspera, y sospecha que sabe exactamente a lo que Tim se refiere, mientras pienso en ello, deslizó sus dedos sobre el borde de la piel en su entrepierna, maldito infierno, se sentiría increíble si sus dedos estuvieran resbaladizos.
— ¿Nunca te has tocado el trasero antes? – Timmy suena tan confundido como él, no puede imaginarse hablando de algo tan sucio con otra persona.
— No – Trató de no sonar prejuicioso, no tenía idea de lo que otros chicos hacen para masturbarse en la intimidad de su propia cama o en la cabina del baño – ¿Debería?
— Oh, Armie, jodidamente sí… – La cama de Timmy suena como si los resortes rebotasen, y aunque no quiere hacer lo mismo, tiro de su polla fuertemente, su curiosidad puede más que la razón.
– ¿Necesito humedecerlo? – Deslizó su mano hacía abajo mientras separaba sus piernas, su índice toca suavemente el borde de su ano mientras con su otra mano mantiene un ritmo lento y constante sobre su polla.
— Joder, claro que sí, chupa tus dedos… – El ruido en la cama de Timmy había disminuido, es como si el niño hubiera bajado el ritmo para no venirse, la idea es suficiente para provocar que su espalda se arqueara sobre la cama, dejando que su cuerpo se hundiera en el placer contrayéndose con deliciosos espasmos, manchando su pecho con los calientes hilos de su venida, todo lo que puede hacer es gemir.
– Oh, Timmy, no puedo – Fue demasiado, incluso ese toque provisional contra su entrada, fue un susurro de sensaciones, tan intenso que pudo sentirlo en la punta de su polla, se preguntó si su vecino insistiría, si lo empujaría un poco más allá de su zona de confort, incitándolo a intentar cosas nuevas.
– Bueno, algún día alguien te dará un beso negro, y sabrás lo bueno que se siente.
Imaginó un cálido aliento contra esa parte de su cuerpo tan vulnerable, manos fuertes tirando de sus mejillas para separarlas, la humedad de una lengua acariciando su borde en un intento por poder entrar en él, su miembro comenzó volvió a endurecerse aun encerrado en su puño, sabe que sería tan bueno por la forma en que Timmy lo dijo, se sentiría en el jodido cielo y entonces está justo en las puertas del placer de nuevo, su polla se siente más sensible, cada pequeño toque se intensifica disparando ondas de calor a través de sus venas, pensaba que no podía dejarse ir otra vez pero la cabeza enrojecida de su polla le dice lo contrario.
Está vez imagino el cálido aliento de Timmy sobre su trasero, esa pequeña boca rosa chupando su piel sensible, ablandando los nervios de su entrada con su caliente lengua has abrirlo, su puño apretó su pollo bombeando con mayor rapidez, sus ojos nublados por el placer y sus caderas balanceándose hacia delante en busca de más, no es cociente del ruido de los resortes de su cama, en todo lo que puede pensar en esos largos y pálidos dedos abriendo su trasero, mientras se balancea hacia atrás permitiendo que la húmeda lengua llegue más profundo en su interior, mientras sus manos tiran de esa suave mata de risos chocolate  – Oh, mierda… creo que voy a… otra ves… Quiero decir, ¿puedo?
— Sí, bebé – La voz de Timmy es suave y dulce, tan cariñosa que piensa que se deja ir caería sobre una almohada esponjosa.
– Tu primero, déjame escucharte – El aliento del niño salió en silbidos, sabe que no vendría todavía, esta peligrosamente cerca, pero lo puede retener un poco más, en algún lugar en su interior sabe que Timmy lo escucho en su primera venida, siendo él niño quien conduce este tren de carga, pero necesita escuchar esa dulce voz hundirse en el placer, mantendría los ojos bien abiertos hasta verlo volar por el acantilado.
— Mierda, mierda, mierda… Joder Armie – La dulce voz lo envolvió en una nubla de necesidad azotó su mano sobre la piel tensa de sus bolas a punto de explotar, le preocupa no poder disparar por segunda vez, el cantico del niño lo animo a más, deslizó su lengua por su dedo índice, humedeciéndolo lo mejor que puede, abrió sus rodillas tanto como pudo, para presionar sobre su borde, su respiración se corto cuando su dedo entro en su interior, mierda, se siente tan jodidamente sucio, pero le gusta, no sabe si es la emoción de algo nuevo o el echo de que el dulce Timmy lo empujara a explorar algo en él.
– Oh... Joder – Se arqueó fuera de la cama, su palpitante polla en la mano y por segunda ocasión su semen salpica en gotas ardientes hasta la altura de su cuello viniendo tan duro como nunca antes lo había hecho; desde la habitación de al lado, escucho jadear a Timmy, los resortes de la cama cantaron como un coro de demonios.
– Sí, Timmy, ven por mí – No se atreve decirlo en voz alta, es como si una persona diferente lo dijera, una que sólo existe en la parte más oscura de la noche, se deshizo de su torpeza, intentando recuperar un poco d su cordura, una sonrisa relajada se formó en su rostro cuando escucho al niño intentar nivelar su aliento – Eso fue divertido.
Un segundo más tarde, Timmy soltó una risita, la risa alegre no sólo cubrió el sonido de ambos limpiando sus cuerpos y camas, sino que también su vergüenza, lamiéndose los labios secos, trató de ser tan casual cómo es posible antes de preguntar.
– ¿Vas a dormir ahora?
— Oh, sí – Contestó el niño en medio de un bostezo – Suelo ponerme somnoliento después de venir.
Sonrió, mientras se acomoda bajo las sábanas, no se molestó en ponerse los pantalones cortos ya que su cuerpo aún se siente muy caliente y sensible – Sí… me sucede lo mismo – Tiene un tumulto de emociones, algunas buenas y otras no tanto, al acecho en los bordes de su mente, pero no le permitió a su conciencia dirigirse a ese territorio, se mantuvo en silencio el tiempo suficiente para que cualquiera de los dos recuperara la fuerza – Deberíamos ver una película mañana por la noche o algo así, me vendría bien una noche tranquila.
– Sí, eso sería genial – Timmy sonó un poco raro cuando respondió, pero supone que el niño se siente cansado, él apenas puede mantener sus ojos abiertos.
– Buenas noches, Timmy.
— Sí… Noches, Armie.
_________________
Todo se condujo en una bruma de calma durante todo el día siguiente, Timmy y él descubrieron que el “éxito” del verano que había fracasado en los cines, se transmitía en línea, así habían terminado haciendo planes para reunirse a las nueve en la habitación del niño para verla en su computadora portátil.
Pasó mucho tiempo con Nick en el desayuno, después de ello se recostaron en el césped para una siesta y pasar el rato, con más exámenes, los alumnos en su mayoría circulan alrededor, manteniéndose en silencio hasta que su amigo comenzó.
– Así que, amigo, ¿Aún no anotas con alguien nuevo? – Se dio cuenta que su día podría no ser tan tranquilo como lo había imaginado, parpadeó, pensando en cómo responder a esa pregunta, pero Nick lo salvó agregando algo más – Sé que Elizabeth y tú se separaron antes de… – Nick calló como siempre lo hace al mencionar el tema de la muerte de su madre.
Es genial, realmente no necesita ahondar en ese pozo de emociones, a menos que quisiera más confusión en su mente, pero debe admitir que no fue la renuencia de Nick al mencionar la muerte de su madre lo que logro sacudirlo, lo que realmente lo asustó fue que no tiene ni la mínima idea de cómo responder a la pregunta.
– No, no tengo el tiempo – Lo que quiere decir, lo que cree correcto en lo profundo de su pecho, es que puede que viendo a alguien después de todo, no es que Timmy y él estuvieran saliendo, no realmente, pero ellos están haciendo algo; Nick rodó sobre su costado en la hierba, observándolo fijamente.
– Armie, te ves como si hubieras visto un fantasma, perdón por mencionar…
— No, está bien, estoy mejor sobre eso.
– No quería hablar sobre tu mamá.
– No te preocupes – Escuchó el temblor en su voz y sintió la bilis elevarse, taladrando un agujero detrás de su esternón.
— Resaca, ¿entonces? – Nick le dio una sonrisa socarrona.
— Sí, hombre, no te imaginas – Se aferró a esa excusa.
Su mente da mil vueltas, tratando de procesar la posibilidad muy real de que está saliendo con un chico, bueno, salir no, pero… ¿Qué mierda están haciendo Timmy y él? Ni siquiera puede culpar a esa mierda de conseguir favores sexuales perversos de un chico gay, algunos de los chicos que había conocido habían hablado de la única vez que dejaron que algún gay les hiciera una mamada o masturbarlos, pero incluso si pudiera utilizar esa excusa, tanto para sí mismo como para sus amigos, él sabe bastante bien que es una sucia mentira, Tim ni siquiera lo ha tocado.
— Nick, debería irme… – Luchó contra una ola de mareo que llego cuando se puso de pie, así que se terminó por sentarse de nuevo.
No sabe a dónde ir, no puede simplemente volver a su habitación, y no tiene manera de llegar a un hotel sin levantar sospechas por su salida urgente del campus, Mierda, puede solicitar una reasignación de habitación, pero eso le tomaría meses, tiene la boca seca como el papel, y se escuchó hablar antes de si quiera considerarlo dos veces – Hey, Nick, ¿puedo quedarme con ustedes esta noche?
Su amigo se apoyó sobre los codos, por una fracción de segundo, lo observo con los ojos entrecerrados, y parecía que tal vez haría algún comentario idiota, pero al final, sólo se tumbó de vuelta en la hierba con su mochila atrapada bajo su cabeza– Sí, hombre, sabes que puedes quedarte cuando quieras, incluso puedes usar tu vieja cama, Tyler aún no la utilizado como parte de una escultura extraña.  
_________________
— ¿Qué planes tienes para hoy por la noche? – Kiernan chasqueó los dedos frete a su rostro.
Están sentados en el sindicato de estudiantes, abriendo el correo, se dio cuenta que había estado mirando hacia el espacio durante tanto tiempo que no puede recordar lo que Kiernan y él habían estado hablando.
– Oh, lo siento ¿En que estábamos? – Trató de fingir que sólo se había perdido las últimas palabras; pero honestamente, no puede recordar cómo había llegado hasta el edificio desde su dormitorio, tampoco recuerda abrir el buzón de correo, aunque tiene ofertas sobre tarjetas de crédito en su mano.
Su mente había estado nadando en medio de la niebla desde la mañana, después de que Armie entrara en su habitación, para preguntarle qué película quería ver, tendrían una cita, real y sincera por Dios, se preguntó si espontáneamente podría entrar en combustión por lo emocionado que se encuentra o sentirse ofendido por que el hombre no le pidió ir a algún lugar público.
— Tierra llamando a Timothée Chalamet – Abandono sus pensamientos con un sobresalto, cuando Kiernan golpeó las manos frente a sus ojos – En serio, no estaré contigo por más tiempo si ni siquiera vas a pretender prestar atención a mis palabras.
Negó con la cabeza, tratando de aclarar sus pensamientos lo suficiente para poder funcionar – Kiernan, te adoro, pero no creo poder ser la mejor compañía hoy – Comenzó a levantarse, pero su amiga lo sujetó por brazo, observándolo con ojos preocupados.
– ¿Estás bien, Estrellita? – Kiernan inclinó la cabeza con suavidad, su personalidad normalmente alborotada y energética se desvaneció, dejando en su lugar una mirada de enfoque y seriedad – ¿Ha pasado algo? ¿Alguien se metió contigo?
— No – Contesto cortamente mientras suspiraba; joder, no puede mantener toda está mierda embotellada en su interior, sabe que, si lo hace, la cosa que está sucediendo entre Armie y él se volverá aún más extraña – Bien, sí, algo sucedió, está sucediendo y no tengo ni una puta idea de qué hacer.
Kiernan se mantuvo inclinada hacia adelante, permaneciendo embelesada con cada una de sus palabras, pero lenta y cuidadosamente, se sentó correctamente, dándole espacio.
– ¿Quieres hablar de ello? – Se encuentran sentados en una media pared que separa la salida de la sala de correo de los pasillos que condicen al patio del comedor, con el alboroto de la gente alrededor, pero nadie presta demasiada atención como para escucharlos — Sabes que no juzgaré, ¿cierto? No importa lo que sea Timmy – Kiernan coloco su mano en el espacio que hay entre sus cuerpos, dejándole saber que puede tomarla si él quisiera, aunque aprecia el gesto, no se siente preparado para tomarse de la mano con su mejor amiga en público, había estado incómodo con muestras de afecto de toda clase en público, desde su ex novio Guillian, la gente tiende a rumorear cualquier cosa siempre y cuando los mantenga entretenidos.
– Sí, pero es privado, ¿Está bien? No es algo que puedas decir en las fiestas – Se sintió jodidamente mal por decir esto y más aún cuando los ojos de Kiernan se abrieron ampliamente en una clara señal de ofensa.
– Sabes que nunca divulgaría cualquier chisme que es realmente un secreto – Es cierto, lo sabe, a Kiernan le gusta hablar, pero nunca ha escuchado a su amiga decir algo realmente hiriente o privado.
– Bien, entonces… – Miró alrededor para asegurarse de que nadie se encuentra lo suficientemente cerca de ellos para poder escuchar, entonces se acercó al lado de su amiga – Hay algunas cosas pasando con Armie y conmigo ­– murmuro suavemente, tratando de ser lo más silencioso posible.
Las cejas de su amiga se elevaron con sorpresa – Continua…. – Dijo como un terapeuta, él rodó los ojos.
– Sí, bueno… nosotros hemos hecho… algunas cosas intimas, y ahora Armie quiere venir a ver una película esta noche, y estoy seguro de que terminaremos haciendo más… cosas – La sola idea estremece su piel y acelera su ritmo cardiaco, pero no sabe si esa reacción es por emoción o miedo.
— ¿Y? – Kiernan cuestiono – ¿No quieres esto porque…?
— Él no es gay… ni siquiera Bi – Alzó las manos, tratando de expresar con su cuerpo la evidencia del problema, Kiernan se mordió la uña, y luego se encogió de hombros.
– No estás seguro de eso.
— Bueno, él cree que es hetero – No quiere considerar si esa es una negación o si a Armie seriamente le gustan solo las chicas, no es que lo hubiera escuchado hablar sobre alguna chica, o decirle que quería una, o incluso mencionar que le parecen sensuales, pero no importa, él está fuera del maldito armario, no quiere ser empujado hacia el interior de nuevo.
— ¿Estas diciendo que tuvieron sexo? — Él dudó.
– No – Realmente no está seguro de cómo explicarlo, o incluso si debería intentar hacerlo – Ni siquiera nos besamos.
Kiernan frunció la frente en confusión – ¿Quieres decir que se manosearon, pero no hicieron nada más?
Cerró los ojos para ocultar su vergüenza mientras respondía – Nos masturbamos juntos.
— Ooh, sexy, apuesto que luce caliente cuando…
— A través de la pared – Espera haberlo dicho lo suficientemente rápido, para no sonar tan mal, como quitar una bandita extra rápido para reducir el dolor, sólo que a Kiernan no se le escapa nada.
Ella ladeó la cabeza – ¿No están en la misma habitación?
Joder, ahora él suena delirante – Bueno, no… Pero hablamos entre nosotros, gemimos y esas cosas.
Esta vez, Kiernan no dejó su mano donde pudiera sujetarla, pero la extendió y sujetó su puño, sus labios se movieron suavemente, pero sus ojos son oscuramente serios – Timmy ¿Estás seguro que él estuvo haciendo lo que crees que estaba haciendo?
Bajó la cabeza y cerró los ojos, No, ni siquiera puede ir a ese lugar donde se cuestiona lo que había sucedido, si lo hiciera, perdería la poca cordura que le queda a su mente – Sí… Y antes de preguntar, él no estaba jodiendo conmigo, sucedió más de una vez, así que no fue sólo una especie de golpe de suerte extraño – Tartamudeó torpemente, mientras puede sentir sus mejillas calientes, sabe que se equivocó al ir por este camino – Tú sabes, sólo, olvidemos lo que dije.
— Shhh… – Kiernan le acarició los nudillos de su mano – Ahora sólo cálmate estrellita, sólo necesitaba entender – La vio morderse los labios mientras pensaba – Así que, después de que... hizo lo que hizo... ¿él te dijo que es hetero?
— Bueno, no. – Recorrido su mano sobre su cabello, tirando de uno de sus risos suavemente.
En verdad, Armie no había ido realmente fuera de su camino para señalar su falta de interés en los hombres por un tiempo, no con tantas palabras desde su viaje de campamento ocho meses antes.
— ¿Y actuó como un idiota después? ¿Te llama maricón? ¿o te acusó de intentar “transformarlo”?
Pensó en ello, no sabe lo que Armie podría estarle diciendo a sus amigos a sus espaldas, pero el hombre no había sido cruel en su cara – No, fue más incómodo, supongo, pero no todo el tiempo.
Kiernan le dio un apretón a su mano – Por lo tanto, parece que ustedes deben tener una larga conversación, pero no veo el problema – Ella le dio un simple encogimiento de hombros que grita, Supéralo Chalamet.
— El problema… – Trató de reunir su indignación – Es que no quiero ser un caso de cita de armario. – A pesar de que las palabras salieron con toda su convicción, sonaron débiles – Sabes cómo va eso, ellos te ven al lado, a espaldas de sus novias, la mitad del tiempo, son homofóbicos como el infierno en público, no sea que alguien se entere que podrían también ser gay – Miró a Kiernan efusivamente, deseando que entendiera – Siempre estamos diciendo que no merecemos ser tratados así.
Con un largo suspiro, su amiga cruzó las manos sobre su regazo, permaneció mirando sus dedos enlazados por un largo tiempo antes de responder a su discurso – ¿Alguna vez te he hablado de Rosalind? ¿En la escuela secundaria?
Él negó con la cabeza – Realmente no.
– Bueno, ella era una chica con la que tonteaba – Kiernan suspiró, y una pequeña sonrisa se formó en los labios – Más que tonteado en realidad, yo le gustaba, realmente le gustaba y ella me gustaba también, la cosa era, ella era… Bueno, supongo que diría que “una chica de closet”, aunque dijo que “no era lesbiana” – su amiga dobló sus dedos enfatizando con comillas – Yo, en cambio, no podía ocultarlo tan bien como ella podía – Se frotó las manos sobre sus muslos, como si estuviera tratando de borrar cierta esencia de sí mismo –Yo siempre fui diferente, siempre me llamaban “rara” o “desviada” Y al final me harté de ello y le grite a la gente, “sí, lo soy. ¿Y qué?”
Sabía todo sobre Kiernan, y de una manera siempre sintió orgullo por ella, es una mujer hermosa, completamente femenina que no parecen lesbiana, incluso mientras coquetea con otras chicas abiertamente – Sí, pero eso es genial, saliste en la secundaria, eres una fuente de inspiración.
— Sí, bueno eso es lo que pensé en ese entonces – Él ceño fruncido de Kiernan dejó en claro que ya no lo pensaba más – Pero Rosalind... – Miró hacia el techo, tomando una gran respiración – Ella no quería admitir que yo le gustaba a nadie más que a mí – Su amiga limpió las esquinas de sus ojos, intentando eliminar toda clase de humedad – Estaba tan enojada con ella y enloquecida porque no tenía las agallas para salir.
— ¿Así que la terminaste? – Sabe cómo estas historias terminan y se alegró porque Kiernan se respetó lo suficiente para no dejarse utilizar, su amiga asintió con la cabeza.
– Sí, le dije que, si no estaba conmigo abiertamente, no quería estar con ella en lo absoluto – Dejó escapar un largo suspiro, temblando, como si no quisiera perderse a sí misma en el antiguo dolor – En fin – Su amiga se animó un poco mientras continuaba la historia – Resulta que salió en la universidad.
— Oh Dios – Es lógico, pensó, un montón de personas participan en relaciones fallidas, pero no puede evitar preguntarse si Kiernan deseaba haberla retenido – Eso debe de ser raro, para ti, quiero decir.
— Más de lo que sabes – Su amiga se quedó en la distancia, con la mirada pensativa – Al parecer, sus padres descubrieron que es lesbiana cuando su novia le llamó durante las vacaciones de Navidad.
Hizo una mueca con preocupación – Oh, no es la mejor situación para salir.
El rostro de Kiernan está desprovisto de emoción cuando respondió – Su padre le rompió la nariz.
— ¿Qué? – Se tambaleó intentando procesar la información ¿Qué demonios? Su propia salida fue bastante tranquila, sus padres se encargaron de darle un montón de apoyo y su hermana le brindo toda confianza para poder hablar sobre sus “experiencias”, en comparación con la mayoría de sus amigos, a pesar de haber escuchado hablar de casos de violencia contra las personas homosexuales entre las personas que conoce, ninguno de esos golpes había sido impartido por familiares.
— Rompió su nariz y dos costillas, me enteré por una amiga que es enfermera en el hospital.
— ¡Oh, Dios mío!
Kiernan sacudió la cabeza – Eso no es lo peor de todo – Cerró los ojos fuertemente, como si pudiera borrar todo el odio y las cosas horribles que la chica había tenido que soportar – La llamé para ver cómo se encontraba, me dijo que su padre dejo de pagar la universidad, Rosalind consiguió un trabajo, pero no es suficiente para pagar la matrícula, y la ayuda financiera no es suficiente para llegar a fin de mes, ella tendrá que trasladarse a una escuela más barata – Hizo una pausa mientras toma una profunda inhalación – Oh sí, y sus padres se están divorciando, y sus hermanos la culpan.
— Eso es una jodida mierda – Fue todo lo que logro decir, tratando de empujar su indignación lejos de su mente.  
— Sí – Kiernan sacudió la cabeza – Cuando estábamos en la escuela secundaria, lo único que vi fue su negación a salir, su padre es un alcohólico abusivo y peleaba todo el tiempo con su madre, pero Rosalind conseguía las mejores calificaciones, trabajo duro para sacar su trasero y ser aceptada en una escuela fuera del estado – Su amiga parece más derrotada de lo que la había visto lucir nunca, es como si el mundo de Kiernan se hubiera derrumbado alrededor suyo y no de su ex — Mi punto estrellita... – Kiernan levantó la barbilla con un toque de su actitud de diva normal – Mi punto es que simplemente no sabes lo que está pasando en la vida de otra persona, en retrospectiva, Rosalind tenía muy buenas razones para mantenerse dentro del armario, aunque eso no quiere decir que me equivoqué al romper con ella – Su amiga cubrió le dedico una dura mirada – Pero tienes que entender que otras personas tienen sus propios problemas.
Observo a los chicos paseando alrededor del sindicato de estudiantes, enviando mensajes de texto, charlando y riendo, es extraño pensar que cada uno tiene su propia historia de lucha personal, y que lo que se muestra en la superficie, probablemente no es ni la mitad de lo que sucede en su interior.
– Armie no es un mal tipo.
— No me lo parece – Kiernan le dedicó una sonrisa, su buen humor regreso – Y no sabes lo que está pensando a menos que se lo preguntes – Él soltó una risa dándole un último apretón a sus manos unidas.
– En realidad, es probable que no lo sepa si lo pregunto, tampoco.
– Supongo que no lo sabrás hasta que lo sepas, Estrellita.  
— Bueno, eso es una mierda – Frunció el ceño a su amiga, aunque su labio tembló, Kiernan se cubrió la sonrisa con la mano.
– Estrellita, bienvenido a la vida
_____________
— ¿Seguro que no te unes? – Ashton está recargado en el borde la puerta, su amigo no es un tipo expresivo, pero su evidente tensión en los hombros le dijo se siente culpable de salir.
Cambió de posición sobre el colchón desnudo, no tiene sábanas ni edredón para cubrir la cama, ya que las suyas están en su habitación… Al lado de Timmy.
– No estoy de ánimo para una fiesta ruidosa – Volvió a su libro, a pesar que no estar leyendo las palabras, toda su atención esta en sus amigos y la expectativa que comienza a hacer ruido en su mente, saco su teléfono del bolsillo de su pantalón para comprobar la hora, son las ocho y cuarenta y cinco.
— Cerveza gratis... – Tyler dijo como si fuera una tentación.
– Un montón de vaginas… – Nick sonrió mientras guiñaba un ojo juguetonamente.
– ¡Dile que deje de ser un marica y venga a la fiesta! – la jodida voz de Josh de escucho fuera de la habitación, sin pensarlo, saltó de la cama, dirigiéndose hacia la puerta, cuando Ashton se hizo a un lado, él se abalanzó sobre Josh, todo su estrés e ira se unieron a la única cosa que puede jurar que molesta como el infierno, sostuvo el cuello de la camisa del hombre en su puño, esforzándose por no tirar un golpe.
– ¿Cuál es tu jodido problema? – No tocó al tipo, pero se puso en su rostro y así Josh tendría por seguro que está dispuesto a derribarlo.
— Amigo, sólo estaba jodiendo – Josh le dio  un empujón en el hombro con la arrogancia suficiente para hacer parecer que está bromeando – Quédate en casa y deprímete por tu estúpido novio, si quieres.
Se tambaleó hacia atrás un paso soltando la camisa del hombre, pero luego encontró su equilibrio, las palabras los descolocaron como un golpe en el estomagó – Él no es mi jodido novio – La idea le provocó una ola de pánico sorprendente, si él no se presenta para la película de esta noche, si huye lejos y se muda de DeJardin, Timmy realmente nunca sería su novio, ellos ni siquiera necesitan volver a hablar por el resto de su vida, pero el pánico se hizo a un lado cuando una emoción de enfado lo inundo – Pero sí Timmy lo fuera, no sé qué mierda tendría que ver contigo.
Los ojos de Josh se encendieron de ira – Yo... – Empuñó sus manos y por un segundo creyó que el hombre lanzaría un golpe, pero luego dio un paso atrás, con el ceño fruncido – Lo que sea Hammer – Rodó los ojos exageradamente y se dio la vuelta para irse – Más tarde.
Observó la espalda de Pence al salir, se preguntó por qué su pulso late como un tambor en sus oídos, de ninguna manera el hombre lo habría agredido en un pasillo de primer año con Ashton de pie a solo unos pasos, de todos modos, la escuela cuenta con normas intensas sobre insultar a las personas de la comunidad y las expresiones de odio, la gente busca a Josh porque es aparentemente inofensivo, pero nadie, ni siquiera Zander, que lo sigue a todas partes como un perrito faldero, se haría de la vista gorda si alguna vez Josh arrastra a alguien fuera y lo golpea por ser homosexual.
— ¿Estás bien? – Tyler le preguntó colocándolo una mano en su hombro.
— Sí – La tensión que su cuerpo había acumulado disminuyo cada vez más mientras piensa en que tal vez sus amigos quieran una explicación de su reacción – Sólo me enferma su mierda – Trató de sonar casual mientras vuelve al interior de la habitación y se deja caer sobre la cama, por reflejo observo su teléfono, son las ocho y cincuenta y siete, si corre a toda velocidad, puede llegar a DeJardin alrededor de las nueve y cinco, tarde, pero no tanto como para que Tim pensara en que dudo para llegar a su cita.
— Él es un idiota – Para su disgusto Nick entró en la habitación y se acercó a su cama – Pero no dejes que te impida ir a la fiesta de Henry – Su amigo recogió el balón de fútbol del piso, comenzando a jugar con él, lanzándolo de una mano a otra – Josh tendrá la cabeza en el inodoro vomitando en el momento en que lleguemos allí.
Cambió, furtivamente, mirando su reloj de nuevo, nueve en punto, oficialmente está retrasado y aunque no había planeado ir desde un principio, había decidido horas antes que necesita espacio para averiguar qué mierda está corriendo por su mente, todo su cuerpo se tensó de nueva cuenta en dirección a la puerta.
— Bien, iré a la estúpida fiesta – Tomó su chaqueta de una silla cercana mientras se levanta de la cama.
No puede aguantar sentado en su vieja habitación observando el reloj de mierda, mientras se pregunta lo que Timmy estaría haciendo o pensando, no quiere pensar si él niño está mirando por la ventana o tratando de escuchar su golpeteo de llegada o cuánto tiempo le tomaría a Tim darse cuenta de que él no se presentaría.
— Genial – Nick le dio una palmada en la espalda – Ashton y Tyler se han adelantado, solo necesito  un segundo para tomar todas mis cosas.
Negó con la cabeza, necesita salir de esa habitación cuanto antes, afuera al aire libre, donde la fuerza de sus decisiones no pese sobre sus hombros, donde no tenga las expectativas del jodidamente hermoso Timothée Chalamet en la cima de las demás, abrió la puerta gritando a sus espaldas – No te preocupes, Nick, nos vemos allí.
1 note · View note
versatiro2 · 5 years
Text
EL EUCALIPTO MACHO.
Tal y como me recomendó el cabrón de Luis, no me separé del cauce del río que surcaba el valle, el mismo río en el que los tres jugamos, hablamos y follamos hasta la extenuación. No me faltó el agua y tampoco la comida. Entre las cosas que metió en mi mochila, incluyó un arte de pesca para poder alimentarme. Después de la garganta en la que me despedí de ellos, vino un bosque inmenso de pinos, luego una gran árida estepa, y al quinto día vi el primer camino de tierra expresamente hecho para el tráfico rodado. Eso me dio esperanzas de encontrar civilización. Conforme avanzaba por aquella vía, todo tenía más aspecto de haber sido tocado por la mano del ser humano, los huertos cultivados con perfectas hileras de hortalizas eran una prueba irrefutable.
Le había cogido el gusto a aquello de la supervivencia, pero no podía negar mi deseo por un baño relajante y una cama mullida. De repente, me encontré con una plantación de calabacines bien hermosos. No quise abusar y tampoco me interesaba llevar más peso, así que me hice con tres piezas de buen tamaño y volví al camino. Justamente en ese momento, escuché el motor de un coche y esperé junto al borde por si el conductor aceptaba llevarme al pueblo más cercano. Entonces, vi aparecer un Jeep de esos militares descapotables. Por un momento pensé:
-  Pero si solo has hurtado tres putos calabacines, Matt —me dije para tranquilizarme—. Si es el dueño del bancal lo entenderá perfectamente.
El Jeep verde se detuvo bruscamente al llegar a mi altura. Cuando se disipó la polvareda que se formó con el frenazo, vi al volante a un tío con gafas de sol, atractivas entradas y atuendo playero, que mirándome con unos preciosos ojos claros por encima de las gafas, me dijo:
- Tú no eres de por aquí, ¿verdad?
- No, soy del este —contesté—. Vengo caminando desde más allá de las montañas y me gustaría llegar al pueblo más cercano cuanto antes —dije intentado que se apiadara de mí. 
- ¡Anda! O sea, que eres un aventurero. 
- Si quieres llamarlo así —dije intentando empatizar—. Si fueras tan amable de llevarme. 
- Claro que sí, hombre. Anda, monta —me dijo con confianza—. Me llamo Óscar —se presentó tendiéndome la mano.
- Yo soy Matt, encantado.
El trayecto fue bastante ridículo, no estuve en el coche más de cinco minutos, pero lo agradecí.
El tal Óscar era entrenador del equipo de natación del pueblo, muchachos entre dieciocho y veintiún años. Él rondaría los cuarenta y cinco pero estaba estupendo, sobre todo me llamaron la atención sus muslos y sus brazos, eran fuertes y trabajados, con una capa de vello no muy tupido y de color claro, parecía medio "guiri". Iba camino del polideportivo que quedaba al final del pueblo donde se celebraba el campeonato regional, pero a mí me dejó en el centro, junto al albergue, y me dijo que allí encontraría lo que buscaba. 
Pero qué equivocados estábamos. Salí de aquel cuchitril descorazonado pues no quedaban camas. Los equipos del campeonato venidos de lejos lo ocuparon por completo. Frustrado y agotado, me vi en un banco de la plaza del pueblo acurrucado hasta que desperté ya de noche y sobresaltado. 
- ¡Ey, Matt! —gritó Óscar desde el Jeep—. ¿Pero qué coño haces ahí? 
- Hola Óscar —respondí recomponiendo mi postura—. Todo ocupado, me toca hacer noche aquí. 
El entrenador se quedó pensativo durante unos segundos y me dijo:
- De eso nada. Te vienes a mi casa. 
- ¿En serio? —pregunté incrédulo. 
- Sube antes de que me arrepienta. 
No me hice de rogar y subí aliviado al coche militar. Óscar vivía en una casa aislada a unos quince kilómetros del pueblo. Cuando llegamos, nos recibió una manada de siete simpáticos perros de razas mezcladas bajo un enorme y robusto eucalipto. Más que ladrar, era como si lloraran de alegría. Meneaban sus rabos con energía y me lamieron las piernas como si fuesen de helado. Al entrar a la casa, mi atención se centró en el intenso aroma a eucalipto que lo envolvía todo. 
- Se ve que les has gustado —dijo Óscar—, aunque no me extraña, con la roña que traes debes tener un sabor delicioso para ellos. 
- Joder, qué vergüenza —dije observándome delante del espejo de la entrada. 
- La verdad es que estás hecho polvo. Esas greñas y esa barba habría que sanearlas, esa piel rascarla bien y esas ropas.... —dudó y dijo—, mejor quemarlas, eh, jajaja.
- No creo que sea buena idea, son las únicas que tengo —dije intentado salvar lo poco que me quedaba.
- No te preocupes, creo que ya han cumplido su función con creces. Yo te dejaré algo mío. Pero antes, te daré de comer, tienes pinta de estar hambriento. 
Y así fue. Me dejé llevar por su hospitalidad, así que me preparó una cena sencilla a la par que deliciosa, me pegué una ducha impresionante y me afeité la cara.
- Pareces otro, Matt —dijo repasándome de arriba abajo—. ¿Necesitas algo más? No sé. ¿Una copa? ¿Un masaje? 
- Es que soy otro, tío. Gracias, Óscar —empezó a abrumarme tanta atención, pero lo vi tan dispuesto que me tiré al barro—.Te diré que tengo los músculos destrozados y un masaje me haría tocar el cielo.
Junto al baño había una habitación a tal efecto con una camilla blanca y estanterías con toallas, cremas y aceites de todo tipo. Yo solo llevaba puesta una toalla a la cintura y me pidió que me tumbara. Encajé la cara en la almohadilla agujereada y empecé a relajarme.
- Lo primero que voy a hacer es echarte un aceite de eucalipto que hago yo mismo. No hay nada como tener la materia prima en la puerta de casa —dijo frotándose las manos con un buen chorro.
- ¿Además de entrenador eres farmacéutico?
- Soy fisioterapeuta, aunque antes me licencié en químicas. Nunca ejercí, pero algún provecho tengo que sacarle al titulo, ¿no? —y continuó ilustrándome sobre las maravillosas propiedades del eucalipto—. Es antiséptico, te vendrá muy bien para las rozaduras y heridas que tienes, sobre todo en las piernas —iba diciendo mientras inspeccionaba todo mi cuerpo—, también es antiinflamatorio, genial para los dolores musculares. Por no hablar de sus propiedades refrescantes, purificantes y estimulantes. 
A mí, todo eso me daba igual. Yo estaba deseando que me arrancara la toalla, que me sobara el cuerpo entero y que follaráramos hasta deslecharnos mutuamente. Pero no, él seguía con su retahíla y respetándome.
Óscar empezó a untarme aceite por todo el cuerpo. La suavidad de sus manos y cómo las movía me iban induciendo, cada vez más, en un estado de relajación profunda. Entonces, me preguntó si podía retirar la toalla que cubría mi culo tragón, y yo otorgué en silencio, pues más que relajado, estaba ya inmerso en un estado de somnolencia. Fue lo último que recuerdo. Al despertar, mis muñecas y mis tobillos estaban atados a las cuatro patas de la camilla. Tampoco podía mover la cabeza, me la había inmovilizado con unas correas elásticas y además me había colocado una mordaza con enganches abrebocas que me impedían hablar o cerrarla. No había necesidad, si quería follarme lo hubiera dejado con mucho gusto, pero el sexo fue uno de los temas que no tratamos ni en el trayecto ni durante la cena. Inmóvil y sin poder expresarme verbalmente no tuve otra opción que dejarme hacer.
Comenzó el masaje con la parte alta de mi espalda, podía sentir su paquete rozando el vértice de mi cabeza. Noté que estaba empalmado, pues al estirar sus brazos para llegar hasta mis nalgas, me la clavó con más fuerza. Volvió a subir arañando mi espalda y de pronto, vi aparecer la cabeza de su rabo por debajo de la almohadilla donde tenía encajada la cara. Menudo cabezón, era un glande gordísimo. Óscar flexionó un poco sus rodillas para orientar su rabo hacia mi boca y me la coló dentro. Yo no pude mamársela a gusto, no tenía margen de maniobra. Mi boca era una puta cloaca donde meter lo que quisiera sin pedirme permiso. Su rabaco, grueso y descapullado, entraba y salía intentando penetrar lo más profundo posible en mi garganta, cosa que estimuló exageradamente mis glándulas salivales creando un charco a sus pies.
No paraba de hablar. Mientras me taladraba la boca, me dijo que venía muy cachondo del campeonato, que el olor a cloro de la piscina, el aroma de los geles de ducha y sus chavales con los Speedo marcando culito y paquete, le habían revolucionado la testosterona.
- Siempre que me encuentro a chicos nuevos, me gusta imaginarme cómo tendrán la polla antes de bajarse el bañador —dijo con una voz de sátiro impresionante—. A veces acierto y otras me sorprendo. 
Se ve que la recreación mental del vestuario lo puso hipercachondo y tuvo que sacar la polla con urgencia porque si llega a seguir follándome la boca, se hubiera corrido demasiado pronto. 
Así que cambió de zona y continuó masajeando mis piernas, no sin antes colocarme un cojín grande bajo la pelvis, de tal forma que se me quedó el culo en alto, la raja abierta y el nabo y los cojones totalmente accesibles entre las piernas por detrás. Sentí su aliento sobre la rabadilla, después su lengua inició el recorrido desde allí surcando el valle entre las cachas de mi culo. El roce con los pelos de mi raja sí podía escucharlo. Cada dos o tres centímetos se detenía y hacía círculos con la puntita de la lengua. Llegó a mi ojete y ayudándose de las manos me abrió el culo, hundió su cara en él y luego, como si fuera un cepo, cerró con fuerza mis nalgas apretándolas para dificultar su propia respiración. Mi rabo ya estaba completamente empalmado mojando la sabanilla de la camilla. Él liberó su cara de mi culo y siguió explorándolo. Cogió líquido preseminal de mi prepucio y lo usó como lubricante para introducirme el dedo índice de cada mano mientras con la palma mantenía las mollas abiertas.
- Este ojete está currado, eh. Se nota que le das caña, perrako —y yo le respondí como pude relajando el esfínter—. Ufff, eso es, me encanta. Sácalo así. Cómo se te abre, parece una boca de labios carnosos —y me lo besó como si estuviera besando mi propia boca.
De repente, sentí que introducía algo más gordo que los dedos. Noté como un artiligio penetraba mi ano y se quedaba encajado. Era un plug, claramente. Me lo dejó metido y se fue a los pies de la camilla. Posó su torso entre mis piernas y empezó a lamerme los cojones.
- Me gustan tus pelotas rosadas. Son gordas —decía levantándolas una a una a lengüetazos—, y que polla más babosa tienes, menudo pellejazo te gastas, estás poniendo perdida la sábana.
Estiró mi rabo hacia atrás todo lo que pudo y se la metió en la boca. Me lo chupó con mucha delicadeza, primero se entretuvo con mi prepucio sorbiéndolo como si fuera una gominola, después lo retrajo y siguió con pasadas suaves incidiendo es los surcos de mi glande. Eso hizo que me removiera, y ante aquella inquietud intentó domarme dándome palmadas en el culo. Me excité muchísimo. Mi ojete se contraía y se me clavaba más el plug aumentando mi placer. Óscar se animaba mucho más con mis gemidos, cuanto más sonoros eran, más fuertes eran las palmadas y más profunda era la mamada. Notaba su nariz hundirse en mis cojones.
- El plug es solo el aperitivo. ¿Sabes lo que significa la palabra aperitivo? —yo no podía responder con claridad pero él me dio la explicación—. Significa abrir el apetito, así que seguro que a tu culito le apetece un buen trozo de carne —y me lo sacó suavemente. 
Hubiera preferido que antes de petarme me hubiese follado un poco más la boca, de tenerla tanto tiempo abierta se me había secado completamente, todo lo contrario que el ojete, que me chorreaba a tope. Óscar se subió a la camilla y se acostó sobre mi espalda. Así sentía su torso caliente y sudoroso, su rabo acoplado a mi raja y su lengua resbalando por mi nuca y mi cuello.
- No te esperaba, pero ha sido una suerte encontrarte —me susurró al oído—. Eres el mejor consuelo para aliviar la derrota de mi equipo en el campeonato.
Entonces, Óscar comenzó a menearse hacia delante y hacia atrás restregándome el nabo por la raja en toda su longitud. Me estaba poniendo brutalmente perrako, y efectivamente, deseaba ese trozo de carne en mi interior, así que aproveché el paso de su glande por mi anillo para abrirlo todo lo que pude y como si fuera una bola de billar, se coló en mi agujero. Lo tenía tan abierto que de un golpe, se coló más de la cuenta y sufrí un jodido espasmo inesperado. Un dolor extremo que me paralizó. De forma automática, mi ojete se cerró, apreté fuertemente las nalgas y Óscar no pudo seguir entrando.
- ¿Qué te ha pasado? ¿Aún no estabas preparado? —dijo con ironía mientras yo emitía alaridos rogando que la sacara—. Relájate, respira. Tranquilo, Matt —pero el cabrón no la sacaba.
Poco a poco, gracias a que al menos no se movía, se me fue calmando el dolor hasta que desapareció por completo y volvió el hambre de carne en movimiento. Mi señal fue clara, fui yo el que empezó a menear el culito y Óscar enseguida se unió al ritmo.
- Ves como no ha sido para tanto, perrito —me susurró al oído—. Voy a liberar tu boca y espero que seas colaborador como hasta ahora.
Con su polla dentro de mi culo, quitó la cinta elástica que sujetaba mi cabeza al cabecero y luego me liberó de la mordaza.
- Gracias Óscar, tengo la boca seca —dije con lengua de trapo esperando aunque fuera un traguito de agua para humedecer mi mucosa bucal.
Pero ni de coña. Óscar alargó su brazo hasta un carrito que había con todo tipo de material y agarró un dildo de silicona con cojones incluidos y me lo insertó en la boca a la vez que reinició la petada de mi culo. No solo me hizo salivar, aquel maravilloso dildo me provocaba unas arcadas de puta madre. Me sentía follado por ambas partes con un maestro de la penetración forzada. Qué buenos pollazos me pegaba, me la clavaba de tal manera, que notaba intensamente como me recorría por el rabo un presemen más espeso de lo normal. No era la primera vez que me pasaba. Era como si su rabaco estuviera exprimiendo mi próstata, uffff.
Después de unos minutos en aquel loco vaivén de pollazos por boca y culo, Óscar sacó ambos y se despegó de mi espalda. Sin decir nada, salió del cuarto de masajes y volvió al minuto.
- ¿Dónde has sido, a mear? —pregunté por curiosidad— Yo también noto mi vejiga llega, podrías desatarne un momento —rogué. 
- Déjate de gipolleces y traga —dijo metiéndome la polla en la boca sin opción a réplica—. Si quieres mear, lo haces y punto.
Ahora Óscar me follaba la boca de lado. Con la mano derecha me sujetaba la cabeza para evitar que la retirase, lo que le dejaba la libertad de metérmela hasta el fondo. Con la mano izquierda, me azotaba el culo, pero no era con la palma, era con algún objeto romo que no atinaba a idetificar. No era flexible como un dildo y tampoco duro del todo como un palo de madera.
- ¿Sabes en qué consiste la ley del Talión? —preguntó sin darme de nuevo opción a responder verbalmente—. Pues me veo obligado a aplicártela. 
Para que no pudiera hablar mientras me untaba el ojete de aceite de eucalipto, subió uno de sus muslos sobre mi cara mientras mantenía su polla dura obturando mi boca con la ayuda de su buen par de pelotas gordas de escroto rasurado.
Sobre la piel, el aceite de eucalipto es fresco y revitalizante, pero en la mucosa anal se siente como una piparra endiabladamente picante. Luego, volvió a apalearme las mollas del culo con aquel misterioso objeto, pero los azotes apenas los sentía, era mucho más potente el picor de ojete. Se fue calmando un poco el escozor cuando Óscar comenzó a pasar aquel instrumento por mi raja de arriba abajo, hasta que terminó por encajarlo en mi agujerillo en carne viva. Aquello era bastante más ancho que su polla, uffff, no sabía si iba a poder tragármelo, pero viendo cómo era de insistente, intenté relajar el esfínter para sufrir lo menos posible, y por qué no, disfrutarlo al máximo. Y así fue. Poco a poco fue entrando, Óscar lo empujaba cada vez con más fuerza hasta que mi ojete cedió y pudo encajar el grosor de aquel objeto. Entonces, me liberó la cara y continuó follándome la boca con un ritmo pausado, el mismo que llevaba con mi culo.
- Eres un perako, no puedes negarlo, te comes lo que sea —dijo orgulloso de su hazaña—. La próxima vez que robes en un huerto, intenta que no sean melones o sandías. 
El muy cabronazo me habia pillado y me estaba aplicando la ley del Talión con uno de los putos calabacines que cogí de aquel huerto. El muy cerdo se animó mucho más cuando se dio cuenta de que yo había pillado la situación y entonces, aceleró el bombeo de su polla en mi boca y del calabacín en mi culo.
¡Joder! Me sentía tan placenteramente saturado que mis sentidos estaban hiperdesarrollados: el aroma a eucalipto  inundándome el cerebro; la vista de su pubis empotrándose contra mi cara; el sonido de sus gemidos de cabronazo rebotando en mis oídos; el gusto de su grueso capullo en mis papilas gustativas y el tacto del mismo en mi garganta junto a la fuerza de su brazo en mi entrepierna clavándome el puto calabacín. 
Me dio tanta caña, que llegó un momento en el que sentí que mi polla iba a reventar, la tremenda follada verdulera me produjo un orgasmo anal que desató la corrida de mi polla. Él no podía vérmela, pero supo que me corría por mis alaridos ahogados por su rabo.
- ¿Te estás corriendo, cabrón? —dijo acelerando más todavía ambas petadas. 
Con aquella brutal estimulación mi esfínter vesical se relajó de tal manera que empecé a mearme sin poder remediarlo. Él seguía bombeando por ambos huecos de mi desinhibido cuerpo.
- ¡Joder, te estás meando! —exclamó flipado—. Eres un puto cerdako. ¡Me voy a correr, Matt! ¡Voy a preñarte esta boca tragona que tienes, mamón!
Y Óscar me disparó su rica lefa apretándome la cabeza fuertemente contra su pubis. Yo quería degustarla con mi lengua, pero tan solo pude disfrutar de las últimas gotas cuando la saco para que se la limpiara, aún con el calabacín clavado en el culo.
El cabrón de Óscar retiró su polla de mi boca, me sacó el calabacín del culo y cortó las bridas que me ataban a la camilla. Después nos duchamos juntos y descubrí una pequeña y curiosa marca en la piel que cubría su capullo. Me dijo que era una marca que se le había hecho con el paso de los años a base de juguetear con su rabo metiéndolo en lugares estrechos y húmedos, aunque su coloración se debía a una quemadura por tomar el sol en bolas y por la que tuvo que ser atendido en el hospital. Menudo pieza era Óscar, su rabo era algo más que una simple polla, era un juguete multiusos capaz de darle placer de mil y una formas.
Finalmente, me invitó a pasar la noche en su mullida cama concediéndome otro de mis deseos. 
Dormí hasta bien entrado el mediodía y me sorprendió con un espectacular desayuno campestre. Luego me mostró todas las zonas de su morada y el espectacular huerto donde crecían diferentes variedades de hortalizas, y cómo no, me presento al gigante eucalipto macho que presidía la entrada de la finca. Cuarenta metros de altura, metro y medio de diámetro y cinquenta años de edad. Era impresionante, te sentías como un hormiguilla a sus pies. Cuando llegamos por la noche, no pude apreciar su hermosura por la oscuridad de la luna nueva. Entonces, abracé su tronco y le susurré:
- Cabronazo, no podré olvidarte fácilmente, llevo tu esencia en cada poro de mi piel.
Óscar me escuchó y se sorprendió de que quisiera irme tan pronto. Insistió en que me quedara unos cuantos días con él, pero para mí había sido suficiente. 
- Está bien, Matt. No insistiré, veo que eres un alma libre y no voy a retenerte a la fuerza —dijo con ironía. 
- No seas cabrón, Óscar —dije acordándome de las bridas. 
Fue una experiencia brutal, pero no estaba dispuesto a seguir asumiendo su forma de canalizar la frustración como entrenador. Generosamente, Óscar me llenó la mochila de comida y además añadió un frasquito de aceite de eucalipto para aliviar los resfriados, los dolores y las heridas que surgieran en mi larga travesía. 
- Deberás tener cuidado, este frasco contiene aceite esencial. Para aplicarlo tendrás que diluirlo —aconsejó Óscar dándome un papelito con cifras de diluciones—, de lo contrario puede resultar neurotóxico.
Y así me fui, desprendiendo un intenso aroma a eucalipto y con el culo reventado pero contento, en busca de mi siguiente destino. 
...CONTINUARÁ...
75 notes · View notes
otristestephen · 6 years
Text
Cando digo que son pobre
Tumblr media
Mariana, a miserável
É difícil explicar que quero dicir cando digo que son pobre. Que quero dicir exactamente agora, neste preciso momento, se digo que son pobre. Nun país sen memoria histórica nin conciencia de clase. Nunha xeración de por si desclasada, nunca perdida, máis ben constantemente fóra de lugar. Escribindo nunha lingua que din que desaparece. Nunha lingua acostumada a pasar fame, medrar mal e ser bandeira de causas para as que non naceu. Pero é importante saber que dicimos se dicimos que somos pobres, se nos atrevemos a dicilo.
Se lle pregunto a meu pai que é ser pobre seguramente me falará de finais dos anos 70, dun quilo de plátanos que comeu con gula e despois vomitou dos nervios. De camiños sen asfaltar, vacas e nenos que non sempre van á escola. A memoria de meu pai nomeará, seguramente, as casas da aldea que daban máis pena. “Máis que a nosa”. E despois miña nai dirá que meu pai, non comeu un iogur ata os anos 90, cando eles tiñan case vinte. Meu pai falará tamén do progreso, da desilusión socialista. Hai unha foto de meu pai, con catorce ou quince anos. Sorrí entre un grupo de adolescentes. Despois diso marchou traballar a Ourense unha tempada e choraba polas noites.
Se lle pregunto a miña nai que é ser pobre, dirá que, na casa de meus avós, nos anos 70, había neveira. E despois nacín eu. E xa co novo milenio falarame de limpar bares preto de Riazor, ás tantas da mañá. Do infelices que fomos despois de marchar para a Coruña. Ela quedaba durmida no sofá e eu seguía xogando. Se lle pregunto a miña nai, seguramente me fale tamén, de mercar cousas ás agochadas: xoguetes, un abrigo, zapatos. E contarame tamén das casas dos outros mentres lle pasa o ferro á roupa.
Se lle pregunto a miña irmá que é ser pobre, seguramente falará de min e de meus pais, dos nosos traballos. Ser pobre non é exactamente ter que traballar, pero paréceselle moito. Eu, por exemplo, digo que son pobre porque traballo, porque teño o privilexio de traballar.
Entón ser pobre, creo, ten que ver con resignarse.
É curioso. Porque se digo que somos pobres, o seguinte que penso é que somos pobres felices. E esa é unha idea enganosa. Algo parecido á idea de benestar: unha casa grande chea de humidades e aires de grandeza. Unha casa construída dende Suíza, coas propias mans, ou que simplemente non é nosa aínda que vivamos nela. Pero é que ademais, os pobres das novas xeracións, somos máis pobres aínda, porque nunca poderiamos construír unha casa a distancia, ou coas nosas mans, e debemos conformarnos coas palabras.
É difícil explicar que quero dicir exactamente cando digo que son pobre. Pero se cadra imos no tempo de pensalo, precisamente agora que non temos memoria, nin clase, nin case palabras que non nos fosen aprendidas por outros. Se cadra agora era momento de botar a vista atrás e ver que cando digo que son pobre falo de máis xente.
xuño de 2018
1 note · View note
praza-catalunya · 4 years
Text
O pintor Ramon Casas visita a cidade de Badalona
O Museu de Badalona, esa entidade asentada sobre os restos da vila romana de Baetulo, ten a boa idea de convidar a Ramon Casas a instalarse nas súas salas e compartir coa cidade badalonesa as súas afinidades artísticas e persoais. O resultado é unha exposición congruente, centrada nas relacións do artista con esa vila, e da calidade que se merece o autor de La Càrrega, o gran pintor modernista. As creacións plásticas de Casas son inocentes?
Lito Caramés
Tumblr media
Ramon Casas, Autorretrato, 1890
Ramon Casas visita Badalona. Museu de Badalona
Vuy toca'I dolsayner / á plassa hermosas ballas; / s'acollan ja'Is fadrins, / las ninas ja’s preparan. / ¡Y quina dansa hi há, / no's veu gayres vegadas! / —Qui'n es aquell minyó / que tréu la contradansa? / —L'heréu del Mas dels Oms, / -aquell que demà-s casa.— / Lo jove dolsayner / bé sab qui ab l'hereu balla! / Tarará, tarará, / lo so de la dolsayna, / tarará, tarará, / quans cors fá bategà  (Antoni Bori i Fontestà, Lo dolsayner (fragmento), Poema ganador da Flor Natural do ano 1883. Publicado en “El Eco de Badalona”, 1 de setiembre de 1883).
Finais do malévolo 2020, tempos de pandemia, de peche social e de negritude cultural. No medio deste triste panorama, o Museu de Badalona segue coa programación de exposicións temporais, optando nesta ocasión pola mostra Ramon Casas visita Badalona. A proposta baséase nunhas 20 pezas saídas do xenio e da cualidade técnica do editor (e propietario) da revista Pèl&Ploma. Entre as creacións é doado atopar pinturas ao óleo, debuxos e, por suposto, carteis; é dicir, as técnicas e xéneros artísticos máis empregados por Casas. As obras teñen procedencias moi diversas, unhas son préstamos de coleccións privadas e outras chegan de entidades e galerías (o MNAC ou a galería Gothsland). Precisamente Gabriel Pinós, o propietario da galería Gothsland e estudoso de Ramon Casas e mais da actividade cultural programada no restaurante Els Quatre Gats, colaborou na preparación da exposición (e mesmo ía ditar unha conferencia o día da presentación, actividade que se suspendeu polo incendio e mortes que aconteceron nesa vila). As obras expostas, tamén, permiten percorrer unha ampla cronoloxía, ou o que é o mesmo: admirar a evolución deste artista tan privilexiado para a pintura e o deseño. A pintura máis antiga é un autorretrato de cando Casas contaba 17 (1883) e ía á academia do pintor Carolus-Duran en París, e a máis recente (retrato de Glòria Codina Casas, sobriña) data de 1929, tres anos antes do seu pasamento, cando xa era un afamado artista.
O polifacético Ramon Casas tivo –entre directas e indirectas-- bastantes relacións coa cidade de Badalona, localidade próxima á capital catalá e con personalidade propia. O mesmo Joan Brossa deu testemuña dese feito: On es bada l’ona. Ramon Casas i Carbó (Barcelona 1866-1932) naceu nunha familia acomodada. O seu pai, Ramón Casas Gatell, dos Casas de Torrembarra, foi un indiano que se enriqueceu na provincia cubana de Matanzas. Unha das primeiras probas do nivel económico de Ramon Casas é o feito que aos 15 anos o pai mándao a París para estudar cos mellores artistas. Con quince anos! Outra proba da posición social da familia Casas i Carbó atópase en que para o panteón da súa prima, Mercé Casas i Carbó (morta en 1907), a familia encargoulle ao escultor Josep Llimona a súa obra hoxe máis coñecida: Desconsol, da que na actualidade hai varias copias. Pola outra rama familiar, en Badalona instalouse unha empresa téxtil, Carbó y Viñas (fundada no ano 1840) --a primeira en empregar o vapor nesta vila-- e na que ese Carbó era o avó materno do artista. As procuradas relacións con esta cidade, xa que logo, existían antes de nacer.
Tumblr media
 R. Casas, Glòria Codina Casas. 1922
Retratos. Familia Codina Casa
Casas va incorporar novetats entre les quals podem esmentar l’elegància formal, una poètica amb una paleta cromàtica molt rica, versàtil i de resultats molt efectius, i unes solucions tècniques i compositives que palesaven un alt domini dels recursos tècnics, fonamentats en l’existència d’una habilitat innata, un talent inigualable per al conreu de la pràctica pictòrica i una permeabilitat a l’assimilació de propostes estètiques més innovadores. (I. Domènech e F. Quílez no catálogo da mostra Ramon Casas: la modernitat anhelada, 2016).
Como facilmente se pode deducir das verbas dos comisarios da exposición Ramon Casas: la modernitat anhelada, programada –entre outras-- para conmemorar o 150 aniversario do nacemento do pintor, Casas foi no seu tempo un artista ben dotado para as artes plásticas, feito que mellorou cos estudos e dedicación. A súa vida profesional foi de éxito en éxito. Sorprende, por contra, un comentario que deixou o artista por escrito: queixábase do duro e difícil que lle era tocar a guitarra, cando debuxar e pintar se lle daban tan ben.
Volvendo á exposición Ramon Casas visita Badalona, e á relación do autor de La Càrrega con esta vila, a meirande parte das obras colgadas nas paredes do museo badalonés son retratos –xa en debuxos, xa en pinturas ao óleo--. Ramon Casas, como pintor que acabou por ser o preferido da burguesía catalá, dedicou tempo e esforzos a facer moitos retratos nos que as súas habilidades lle permitían (mesmo nos autorretratos) exhibir as variedades cromáticas e fasquías da personalidade da persoa retratada; algúns deles son verdadeiros estudos psicolóxicos. En relación con Badalona, Casas retratou ao señor Vincenç Bosch, o dono da empresa Anís del Mono, do que non só foi cliente senón que rematou por ter unha boa amizade; e ao actor Enric Borràs, amigo co que compartir tempadas en París.
Tumblr media
R. Casas, Santiago Codina Casas. 1917
Pero a parte máis ampla de pezas (e retratos) presentes en Ramon Casas visita Badalona son os que representan persoas da familia Codina Casas. Elisa Casas, irmá de Ramon, casou con Josep Codina Prat, de Badalona, de onde se deduce a relación do artista cos sobriños e demais familia. En concreto, na exposición hai un retrato de Josep Codina (debuxo coloreado sobre papel), outros de Elisa e dos fillos da parella. Dos fillos, Glòria e mais Santiago, hai concretamente dous debuxos a carbón que non foran exhibidos con anterioridade; son por tanto novidade total. De Glòria tamén hai unha pintura ao óleo. E de Elisa, a irmá, tamén se poden admirar outros dous retratos, moi diferentes entre si. Un deles é de Elisa como viúva, unha peza de corpo enteiro e de rigoroso negro, sobre o que emerxe a face abrancazada da muller apesarada. Exhibición de capacidades retratistas. Pola contra, Elisa é a protagonista doutro retrato ben distinto: colorista, de medio corpo, lucindo a xuventude. Nesta peza (préstamo da galería Gothsland) Casas fai gala da riqueza cromática que lle agrada: a cadeira presenta a tela dese amarelo que tanto admirou o artista nos cadros de El Greco, e o vestido de Elisa é unha sinfonía coral de azuis que clarean e escurecen ao ritmo das luces que inciden nas telas. Sabendo das querenzas de Casas por pintores españois, este retrato remite (aínda sen ser ningunha réplica) á excelsa pintura de Goya La Condesa de Chinchón).
O cineasta Harun Farocki (magnífica exposición hai catro anos na Fundació Antoni Tàpies) afirma contundente: unha imaxe nunca é inocente. Haberá algunha imaxe, algunha iconografía das moitas que creou Casas, que sexa inocente? Na mesma dirección o artista Golucho, comisario da mostra EROS. Tu cuerpo como excusa (MEAM), asevera no catálogo desa exposición: Lo que de bueno hay en un cuadro, nunca está pintado. Que agochan as múltiples pinturas de Casas? O sentido da vida? A alegría de vivir?
Tumblr media
R. Casas, Gloria Codina Casas, 1929
Ramon Casas, debuxos e cartelismo
Però si en un material, tècnica o suport Casas va captar l’esperit del seu temps va ser als cartells. La publicitat neix en aquell moment i Casas es converteix en un dels grans cartellistes de casa nostra. Al cartellisme es representen els canvis d’hàbits d’una societat. (Vicente de la Fuente Bermúdez, Vida quotidiana, Ramon Casas observador del seu temps, no catálogo da exposición Ramon Casas. La Vida Moderna, Museu del Modenisme, 2016).
Ramon Casas i Carbó pasa por ser o mellor pintor modernista de Cataluña. En cambio, moitos estudosos e estudosas das súas creacións -sen negar tal aserto- inclínanse por definilo máis como unha persoa moderna máis ca modernista. As liñas anteriores de V. de la Fuente Bermúdez van nesa liña: Casas tivo a habilidade de saber cara onde ían as sociedades pois en calquera faceta da vida apostaba polo novidoso: as bicicletas, os automóbiles, presentar ás mulleres libres, autónomas, conducindo, fumando, lendo, pintando.
As armas estéticas coas que contaba Casas para cativar ás familias burguesas eran a súa elegancia formal, austera incluso, que se apoiaba en boas solucións técnicas baseadas no dominio do seu oficio. Axudado por esas dotes especiais que posuía, Casas foi un pintor prolífico: cóntanselle máis de 1.000 óleos e o dobre de deseños, por non falar dos moitos carteis que confeccionou ao longo da súa vida. En Badalona, na exposición Ramon Casas visita Badalona tamén hai carteis, evidentemente. Casas bebeu directamente das influencias de Toulouse-Lautrec e a exactitude do trazo que define volumes de xeito sintético. Os poucos trazos -maxistrais- ao servizo da claridade da mensaxe.
O tema favorito de Casas –como de case todos os modernistas na súa fasquía publicista e ilustradora (paradigmático o caso de Alphonse Mucha)– é a figura feminina. A utilización da figura feminina para as imaxes das marcas industriais ten varias lecturas. Presentar as mulleres como membros da sociedade “moderna” (que fuman, beben, conducen) crea o efecto positivo de que as mulleres participan da vida activa, que son independentes, liberadas. Pero, esa mesma imaxe feminina, romántica, lánguida, sensual, que acompaña tabacos, licores, automóbiles, tamén insiste na imaxe de “muller-floreiro”. Os medios de comunicación social actuais non están libres destas imaxes estereotipadas e controvertidas. En Ramon Casas visita Badalona inclúense tres deseños que representan tres donas, unha cun volante nas mans, outra lendo, e outra pintando.
Tumblr media
R. Casas, Vicenç Bosch, 1897
Ramon Casas foi o gañador do concurso de carteis (1897-98) que a empresa do señor Vicenç Bosch convocou para publicitar o seu produto estrela, o Anís del Mono (na botella deste licor preséntase un mico coa face de Darwin, en clara referencia ás teorías da evolución. Desde hai uns anos, unha escultura dese simio adorna o Pont del Petroli). Casas presentou tres modelos e o vencedor foi, ademais, o que rematou por ser impreso en formato grande para a publicidade do licor. O cartel ganador -coñecido como Mona y Mono- forma parte agora da “visita” de Casas á vila baetuliana. Nesta obra, Casas presenta unha muller, vestida de manola, portando na man dereita unha copa de licor e coa outra vai agarrando un mico; sobre fondo azul, a muller loce un mantón amarelo-greco con forte contraste co resto da creación. A influencia de Mucha semella evidente.
Como curiosidade paga a pena lembrar un dos traballos que fixo Casas: o cartel para o Champagne Kola. Vigo. Desde 1900 o empresario vigués Salvador Aranda elabora unha mistura entre champagne e cocacola, un refresco que pasa por ser o primeiro champán fabricado en Galicia (como explica este artigo publicado na Voz de Galicia), e encargoulle a Ramon Casas un affiche para promocionar a súa bebida. Tamén está na mostra outro cartaz da empresa badalonesa: Silicatos Fuster (1897), empresa radicada en Badalona. Fuster, socio de Vicenç Bosch e o dono, daquela, do hotel Casa Fuster de Barcelona, seguramente fíxolle o encargo a Casas por mediación de Bosch.
Para completar a revista polos carteis presentes na mostra Ramon Casas visita Badalona cómpre facer referencia ao dos Jochs Florals de Barcelona (1908). Esta litografía tamén vai na liña dos cartelistas modernistas europeos, Mucha entre eles, e a muller reproducida alude a esculturas da época (á Estatua da Liberdade, regalada anos antes por Francia á cidade de New York?). A dona que serviu de modelo para este cartel é Júlia Peraire, a que foi modelo e logo muller de Ramon Casas. Júlia tivo ata hai ben pouco tempo mala prensa, fama de muller aproveitada, incluso desagradable. Júlia Peraire non foi ben vista nin pola familia Casas nin polos amigos do pintor, como mostra este parágrafo dunha carta que Joaquim Folch i Torres escribe a Miquel Utrillo: Casas corria per aquí amb la Júlia. No’ls he vist, en primer lloc per que no corro gaire pels bulevards, i en segon lloc perque la troballa amb tal companya tampoc m’era interessant. No ano 2016, coincidindo co Any Casas, nos Cercles del Liceu presentouse unha magnífica exposición sobre esta muller: Júlia, el desig. Isabel Coll, a comisaria desa mostra --tratando de liberar a Júlia do peso da súa fama-- escribiu no catálogo: El meu desig és posar Júlia al seu lloc, una noia molt lliure, sí, però perquè a la seva família li semblava bé el seu comportament. M'agrada això, la seva llibertat. Vull reivindicar-la com una dona de 17 anys a la qual em cansa que es dediquin adjectius que no són certs, i a la qual es menysprea per la seva llibertat.
A exposición Ramon Casas visita Badalona, no Museu de Badalona, é unha nova oportunidade para gozar da mestría artística deste artista que gostaba pedalear en biciv¡cleta e mais en tándem. Badalona ben val unha visita.
Lito Caramés
Tumblr media
R. Casas, Mona y Mono, 1898
 EXPOSICIÓN: Ramon Casas visita Badalona,  Museu de Badalona.
0 notes
ideaimateria · 4 years
Link
¿Tienes ‘Wabi-Sabi’, el arte de ver la belleza de lo imperfecto?
Nada dura, nada está completo, nada es perfecto. 
Este concepto zen de la estética y la vida irrumpe en Occidente como herramienta en la búsqueda de una existencia más feliz
RITA ABUNDANCIA
| 29 MAR 2016 07:30
Existe una técnica japonesa conocida como ‘Kintsukuroi’, que consiste en reparar objetos rotos rellenando sus grietas con oro o plata. En lugar de ocultar los defectos, éstos se acentúan y se celebran, ya que son la prueba de la imperfección y la fragilidad de las cosas, pero también de la resiliencia, la capacidad para sobrevivir, recuperarse y hacerse más fuerte.
La idea que subyace en esta práctica entronca con la filosofía ‘Wabi-Sabi’, de la que cada vez se habla más, pero de la que no hay una definición exacta, ni siquiera en su país de origen debido, en parte, a la afición japonesa por la ambigüedad. Pero además, el budismo zen siempre ha recelado del lenguaje como una trampa para la verdadera comprensión de las cosas, añadido al hecho de que los que saben, generalmente no dicen mucho, y los que más dicen, son precisamente los que menos saben.
La palabra Wabi se refería inicialmente a la soledad de vivir en la naturaleza, lejos de la sociedad; mientras que Sabi se traducía como frío, flaco o marchitado. Pero juntos estos vocablos adquieren un significado más positivo, que hace referencia a la belleza de lo imperfecto, defectuoso o inacabado.
Daisetz T. Suzuki fue una de las autoridades más importantes de Japón en el budismo zen y uno de los primeros estudiosos en interpretar la cultura japonesa para los occidentales. Él describió Wabi-Sabi como “una apreciación estética activa de la pobreza.” Claro que su concepto de la pobreza es muy diferente al occidental, el suyo es más romántico y parte de la idea de eliminar el enorme peso de las preocupaciones materiales de la vida. “Wabi es estar satisfecho con una pequeña cabaña, una habitación de dos o tres tatamis y con un plato de verduras recogido en los campos vecinos, y tal vez escuchar el sonido de una lluvia de primavera suave”, escribió.
Hay una historia que ilustra muy bien el concepto Wabi-Sabi. En el siglo X, el joven Rikyu deseaba aprender los rituales de la ceremonia del té y buscó al gran maestro Takeno Joo. Para aceptar al aspirante, Joo lo sometió a una prueba y le mandó que barriese el jardín. Rikyu lo limpió cuidadosamente. Cada piedra estaba en su lugar y las plantas perfectamente arregladas. Sin embargo, antes de acabar, Rikyu sacudió el tronco de un cerezo e hizo caer algunas flores que se esparcieron por el suelo. Takeno, impresionado, admitió al joven en su monasterio. Rikyu se convirtió en un gran maestro del té y desde entonces es reverenciado como aquel que comprendió la esencia del concepto de Wabi Sabi: el arte de la imperfección.
Esta idea zen, corriente estética o filosofía de vida ha interesado a autores occidentales. Leonard Koren, responsable del libro Wabi-Sabi para artistas, diseñadores, poetas y filósofos (Renart, 2008), opina que esta visión de las cosas “puede llegar a ser un modo de vida. Y, como mínimo, es un particular tipo de belleza». Mientras Richard R. Powell, autor de Wabi Sabi Simple: Create beauty, Value imperfection. Live deeply (Adams Media, 2004) y de Wabi-Sabi for writers (Adams Media, 2008), explica este término diciendo que “cultiva todo lo que es auténtico, reconociendo tres realidades: nada dura, nada está completo, nada es perfecto”.
El diseño es una de las primeras disciplinas que se ha rendido a esta idea, presente en numerosas artes japonesas como la alfarería, la ceremonia del té, el Ikebana, la jardinería o la poesía haiku, que consiste en un poema breve de tres versos, y que cultivaron también escritores occidentales como Borges (“¿Es un imperio/esa luz que se apaga/o una luciérnaga?”) u Octavio Paz ( “Sobre la arena/escritura de pájaros/memorias del viento”).
El diseñador y arquitecto italiano Gaetano Pesce es, a juicio de Ana Domínguez Siemens, periodista experta en diseño y comisaria de exposiciones, el máximo exponente occidental de este concepto en su campo de trabajo. “En los años 70, él empezó a introducir la idea de la belleza de la imperfección y de lo inacabado”, comenta Domínguez, “idea que se ha hecho cada vez más patente en los últimos quince años, sobre todo de la mano de la escuela holandesa de Eindhoven. En sus trabajos, Pesce siempre incluye el defecto, incluso en aquellos que ha realizado para Casinna, la exquisita firma italiana de muebles, famosa por la calidad de sus acabados y cromados, en los que el diseñador italiano dejaba que los obreros remataran las piezas según sus propios criterios. De esta forma se obtenían objetos diferentes y se rompía con la uniformidad de la fabricación en serie. En el fondo había una crítica a la producción industrial y era una alternativa intermedia a la utópica idea de la vuelta a lo artesanal”. Ana Domínguez acaba de inaugurar en El Palacio Cibeles, Madrid, una interesante exposición titulada Futuro Inmediato. Impresión 3D, que abrirá sus puertas hasta el 26 de junio. Algunas de las piezas elaboradas con una impresora 3D recuerdan la filosofía Wabi-Sabi, por su acabado imperfecto, aunque según esta comisaria, “esto no responde a una intención o reflexión del autor, sino que es algo anecdótico y coyuntural, debido a que las máquinas no están aún suficientemente perfeccionadas, pero lo que si es cierto es que esta tecnología obligará a los modelos de producción y de negocio a replantearse sus bases más fundamentales”.
En el primero de sus libros, el autor Richard R. Powell propone todo un estilo de vida acorde a este concepto. Un trabajo Wabi-Sabi sería aquel en el que uno hace lo que realmente le gusta, sin estrés, presiones ni jornadas interminables; una alimentación Wabi-Sabi valora lo local y humilde, al mismo tiempo que saborea lo exótico; y una filosofía de vida Wabi-Sabi es la que vive el presente y encuentra la paz y la armonía en la naturaleza y las pequeñas cosas.
La psicóloga, experta en duelos y con consulta en Mérida, Ana Yáñez, opina que una forma de pensar más Wabi-Sabi nos podría ahorrar muchos sinsabores y nos ayudaría a disfrutar más de la vida. “El perfeccionismo, el miedo al fracaso y la no aceptación de las pérdidas son aspectos que nos impiden una postura más flexible, relajada y realista de la existencia. Antiguamente nuestras abuelas veían la vida, influidas por el concepto cristiano, como un valle de lágrimas; pero ahora nos hemos pasado al extremo opuesto y existe la presión de que tenemos que ser perfectos, felices, disfrutar al cien por cien, mantenernos con aspecto joven el mayor tiempo posible y ser excelentes profesionales. Algo que no se corresponde con la realidad y que nos crea mucha ansiedad. El Wabi-Sabi nos reconcilia con la incertidumbre, el miedo, el paso del tiempo, el fracaso, o el hecho de que no siempre hay respuestas; pero que también se puede vivir entre todas estas cosas y llegar hasta a disfrutar de ellas. Yo siempre digo a mis pacientes que somos las personas perfectas para un mundo imperfecto”.
https://smoda.elpais.com/belleza/wabi-sabi-la-busqueda-zen-feliz-lo-imperfecto/
Kintsukuroi (keen-tsoo-koi-roy) The Japanese art of repairing broken pottery with gold. I reflect on this term quite often. It helps me when I'm broken in life because that's when strength and true beauty emerges
#kintsukuroi
Tumblr media
Wabi-sabi para artistas, diseñadores, poetas y filósofos
Wabi-sabi es el rasgo más notable y característico de lo que consideramos la belleza tradicional japonesa. Puede llegar a ser un modo de vida. Es la belleza de las cosas imperfectas, mudables e incompletas. Es la belleza de las cosas modestas y humildes y no convencionales. Wabi-sabi fue la primera piedra en la construcción de nuestro catálogo editorial, que como todas las cosas wabi-sabi es modesto y sin pretensiones, pero que a la vez intenta tener presencia editando textos especiales y únicos, como el de este libro.
Leonard Koren estudió arquitectura pero nunca ha construido nada —excepto un excéntrico pabellón de té. Fue uno de los fundadores de WET: The Magazine of Gourmet Bathing, una de las revistas más influyentes en el desarrollo de la estética postmoderna. Desde entonces, ha escrito libros sobre cultura popular japonesa y sobre estética (en esta misma colección, Desdiseñando el bañoy Wabi-sabi, nuevas consideraciones). Koren ha sido definido como un fabricante de libros aparentemente modestos sobre temas aparentemente modestos.
http://www.sdedicions.com/fitxa_llibre.php?id=119
La cultura del vacío y la estética japonesa, su influencia en occidente.
…la poderosa influencia del budismo zen en el que la idea central es el vacío, la inmaterialidad …
http://oa.upm.es/51509/1/TFG_Unzaga_Bustos_Leireop.pdf
Kintsukuroi+kintsugi+wabisabi
...  “ Errare humanum est”
El festival Ars Electronica, un dels esdeveniments d’art i noves tecnologies més importants del món, va titular l’edició del 2018 així: «Error. L’art de la imperfecció» …
lab.cccb.org/ca/l´error-en-l´era-digital/
elcultural.com/esteticas-del-error-veinte-anos-y-un-legado
es.scribd.com/doc/196913083/La-estetica-del-error-en-la-edad-digital
Lucia Egaña:
Lucia Egaña  (lucy sombra) Malas impresiones
Recorridos erráticos. Prácticas artísticas fallidas y mal hechas
Existeix una dificultat per escriure els errors. Com no hi ha models per fer-ho, acaben formant part d'una història ofuscada. Com explicar/narrar els errors fins a convertir-los en eines susceptibles de ser utilitzades per altres persones o col·lectius? es tracta efectivament d'un problema narratiu o és només que falten més genealogies entorn de com exhibir-los? com narrar-los, com arxivar-los? En les pràctiques artístiques abunden més els errors que els resultats, a pesar que solen no ser exposats. En aquesta conferència analitzaré a partir del meu treball personal i col·lectiu algunes experiències de la fallada com a manera de donar-li visibilitat a aquest espai i com un intent de sistematitzar certes experiències que puguin ser útils per a altres artistes en formació.
Biografia: Lucía Egaña Rojas (1979) té formació en arts, estètica i documental i és doctora en Comunicació Audiovisual per la UAB. Escriu i investiga sobre temes relacionats amb els feminismes i el transfeminisme, la representació, la postpornografía, la tecnologia, el programari lliure i l'error. Desenvolupa processos pedagògics en àmbits institucionals i informals i el seu treball artístic s'ha presentat a Mèxic, Uruguai, Xile, Alemanya, Espanya, França, Noruega, Equador, Colòmbia, entre altres. És organitzadora del festival nómade Mostra Marrana, ha publicat el llibre Enciclopèdia de l'amor en els temps del porno (Cuarto propio, 2014) i col·labora amb diversos col·lectius i artistes principalment de l'àmbit de la performance. Participa en el grup de recerca FIC (Fractalidades i Recerca Crítica, UAB) http://psicologiasocial.uab.es/fic/en i forma part de la direcció acadèmica del Programa d'Estudis Independents (PEI) del MACBA.http://www.macba.cat/ca/pei-2017-18
Més informació del seu treball:
Enciclopedia del amor en los tiempos del porno http://www.cuartopropio.com
http://www.lapanterarossa.net/autorxs/egana-lucia
https://www.instagram.com/p/BstvVf6BhGK/
https://drive.google.com/drive/folders/0ByL5dpZh6KbjNW5FWkRJWFd5cU0 twitter @luciaegana
escolamassana.cat/ca/recorridos-erraticos-practicas-artisticas-fallidas-y-mal-hechas_22055
www.lucysombra.org
www.blog.lucysombra.org
http://www.blog.lucysombra.org/2015/12/mi-bibliografia-digital/
www.muestramarrana.org
www.cooptecniques.net
facebook.com/Muestra-Marrana- www.cooptecniques.net http://minipimer.tv/
twitter @luciaegana
sureandoelcuerpo.wordpress.com/
minipimer-tv-lucia-egana-laura-malinverni-veronica-lahitte-oscar-martin/
elcritic.cat/opinio/quatre-activistes-fan-la-seva-tria-per-un-santjordicritic
hangar.org/ca/lucia-egana-rojas/
FERIDA
CICATRIU
REPARACIÓ
repair-manifesto-open-ended-design
0 notes
ngeldanielarmen · 4 years
Text
¡Transforma tu vida sexual en 11 con estos trucos sexuales!
¡Dale un giro a tu vida sexual con estos trucos sexuales!
¿Alguna vez has deseado poder piratear tu vida sexual para mejorarla? ¡Puesto que puedes gracias a estos trucos sexuales! ¿Qué deseamos decir cuando decimos "trucos sexuales"? (aquí hay algunas ideas divertidas). Un truco sexual es cualquier cosa que mejore su vida sexual, y puede ser tan simple como emplear artículos familiares como consoladores o lubricantes, o localizar la situación perfecta con algunas almohadas acumuladas bajo sus cuerpos retorcidos. Ciertos de estos trucos sexuales son bastante simples, tan simples que podría preguntarse "¿Por qué razón no pensé en eso antes?" - pero no importa qué fáciles sean, pueden tener un gran impacto en su vida sexual.
Busque lubricante en su cocina
Somos grandes defensores del empleo de lubrificantes aquí. Hace que el sexo y la masturbación sean más cómodos, le deja tener relaciones sexuales por más tiempo e inclusive facilita el uso de conmutes. Más sobre eso aquí. No obstante, no tienes que tener sexo seco y también incómodo solo por el hecho de que te quedaste sin lubrificante o porque una caja que contiene tus cosas nuevas se ha retrasado. Es posible que todo lo que necesita ya esté en su cocina, empezando con aceite de coco, que puede utilizar como lubrificante. ¡Algunas personas incluso han renunciado a los lubricantes de consumo por el hecho de que prefieren el aceite de coco! En verdad, puede incluso use aceite de oliva como lubricante personal si lo desea, pero el aceite de coco tiende a olfatear mejor. Cualquier aceite natural no solo añadirá resbalón a sus actividades sexuales, ¡sino que también puede asistir a hidratar su piel! ¡Esto es más que un truco sexual pues el aceite de coco tiene cientos y cientos de usos en el hogar! Tenga en cuenta que el uso de conmutes de látex con cualquier género de aceite puede degradar el condón y hacerlo menos efectivo. Es mejor utilizar lubricante de silicona o a base de agua con conmutes de látex o bien combinar sus lubrificantes de aceite natural con conmutes de poliuretano en lugar de látex. Solo debe emplear aceites de coco o afines con juguetes eróticos no porosos de alta calidad hechos de materiales como vidrio, acero inoxidable y silicona. Los juguetes porosos, incluyendo los de PVC, TPE y caucho, absorberán el aceite de los poros.
Almohadas para situaciones perfectas
Hay una cosa fácil que puede dejarle probar nuevas posiciones sexuales, calmar la presión sobre sus huesos y articulaciones e incluso permitir una mejor estimulación del punto G: las almohadas. Pruebe esto: añada una almohada debajo de las caderas o bien la espalda baja siempre que esté en la parte inferior. Si miras hacia abajo en las posiciones de entrada trasera, apoya tus caderas y barriga con una almohada para levantarlas, facilitando que tu pareja te penetre y encuentre tu punto G con su pene, dedos o incluso un juguete. Las almohadas normales pueden moverse y descomprimirse sencillamente, con lo que es posible que no sean la mejor opción si tu sexo es singularmente estricto o prolijo. En su sitio, pruebe con una almohada de espuma viscoelástica, que ofrece más apoyo y mantiene mejor su forma. Si está ya listo para invertir en su vida sexual, múltiples empresas fabrican almohadas de espuma viscoelástica con formas concretas para darle vida a su vida sexual.
Haz que dure más
Una de las preguntas más frecuentes de nuestras lectoras es cómo pueden ayudar a sus parejas a durar más. Hay algunas formas en las que puedes efectuar este truco sexual. Para iniciar, haz que darte placer sea parte de los juegos preliminares antes de que te penetre anal o vaginalmente. Si ya ha tenido un orgasmo o bien 2, o bien más si tiene un orgasmo múltiple, no le importará que no dure tanto. Seguidamente, intente agregar un anillo de pene a la mezcla. Comience con un anillo ajustado pero flexible que se pueda enrollar en torno a su eje y testículos cuando esté semiduro. No debe ser demasiado apretado pues será imposible de eliminar, y no debe utilizarlo por más de treinta minutos al unísono. Más sobre anillos de polla acá. También puede afectar la duración con ciertos trucos sexuales. Estos incluyen concentrarse en la respiración cuando está a puntito de correrse o envolver sus dedos (o bien los suyos) cerca de la base de su escroto y tirar firmemente justo antes del orgasmo. Esto debería dejarle llegar al clímax sin eyaculación, ¡a fin de que tus momentos sensuales prosigan!
Prueba los juguetes con control a distancia
Parece que todo el planeta busca el juguete sexual perfecto a control remoto. Juega con fantasías de sumisión, ¿y quién no ama un pequeño secreto travieso bajo su ropa? Tienes ciertas opciones tratándose de juguetes eróticos remotos, y son mejores que nunca gracias a las mejoras en la tecnología. Los últimos juguetes controlados a distancia te dejan utilizar el vibrador y controlarlo incluso debajo de tu ropa. O bien podrías ceder el control a tu pareja. Existen diferentes tipos de controles remotos que permiten el control basado en el movimiento y en los botones. Puedes comprar braguitas vibrantes o bien deslizarte un pequeño vibrador recóndito en tus braguitas antes de salir de casa. Tu pareja va a tener todo el control en público. Ya sea que esté en una sala de cine o en un restaurant, probablemente será un momento divertido para todos los implicados y puede funcionar bien con escenarios BDSM. Lea más sobre el juego de poder acá. No se detiene en recóndito controles, sin embargo. Gracias a la tecnología, ahora puede supervisar un vibrador con una aplicación de teléfono inteligente, lo que le deja ser travieso con su hombre sin importar un mínimo la distancia entre ustedes. Si eres aventurero, algunas guías incluso te muestran de qué manera incorporar literalmente un truco sexual a tu vida al transformar tus vibradores favoritos en juguetes controlados por control remoto. ¡Proceda bajo su riesgo, evidentemente!
Varios trucos sexuales
Como es lógico, hay algunos trucos veloces y simples sobre los que no necesitamos divagar. Solo necesita conocer la esencia y probarlos usted mismo. Sin más preámbulos, aquí están:
Haz que tu pareja beba jugo de piña para añadir un sabor sutilmente dulce a su semen. Esto puede hacer que el sexo oral sea más agradable para ti. Dado a que la medicación y otros factores pueden afectar la prueba, puede decantarse por un lubricante con sabor si el jugo de piña no es suficiente.
Use calcetines durante las relaciones sexuales. Si bien esto parece extraño para algunos, hay quienes confían en este truco sexual como una forma segura de progresar el orgasmo.
Puede que tomar agua no parezca un truco sexual, pero lo es. Te vas a sentir mejor para juegos más largos en cama gracias a una mayor lubricación natural, y vas a poder chorrear más (aprende a chorrear aquí). Una mayor ingesta de agua también puede hacer que tanto usted como su hombre sepan mejor
Elimina el reflejo nauseoso al haciendo un puño apretado con el pulgar metido mientras que le das sexo oral. ¡Tampoco es la única manera de convertirse en un profesional en la presentación oral!
Deshágase de los cigarrillos para progresar su vida sexual. ¡Este truco sexual marcha porque los cigarrillos dismuyen la testosterona natural, una hormona que hace que hombres y mujeres estén más cachondos!
Relaje su garganta para relajar simultáneamente su ano a lo largo del sexo anal. Consulta nuestros otros consejos para disfrutar del anal.
Tenga su compañero replica el letrero "Live Long and Prosper" de Spok de Star Trek con tu mano cuando estés arriba. ¡Cada par de dedos debe deslizarse cara abajo a cada lado de su pene, lo que te dejará apretar sus nudillos mientras lo montas!
Finalmente, no olvides que puedes emplear tus juguetes con él. Un vibrador contra sus pezones, el eje de su pene o las bolas puede crear un placer intenso. Las vibraciones no solo son buenas para las chicas, tras todo.
No es necesario que pruebes todas las truco sexual en esta lista, pero podría sorprenderte de de qué forma mejora tu vida sexual con ciertas de estas ideas bien pensadas que han sido probadas por miles de parejas ya antes. ¡tú!
veintiocho de mayo de dos mil quince
0 notes
culturizando · 7 years
Text
Horrores Humanos: Andrei Chikatilo, el carnicero de Rostov
Andrei Chikatilo es sin duda uno de los más despiadados y prolíficos asesinos seriales de la historia. Hasta ahora es el más conocido asesino en serie de la Unión Soviética. Su actividad criminal lo llevó a realizar al menos 53 asesinatos. Conocido como “el carnicero de Rostov”, vivía una doble vida, como hombre casado trabajador y miembro de la sociedad comunista del momento, y como asesino dotado de gran habilidad para ganarse la confianza de los niños y disfrutar con impunidad de sus horrendos crímenes.
Chikatilo, un “hombre estable”
Andrei Romanovich Chikatilo nació en Yablochnoye, Ucrania, el 16 de octubre de 1936, una pequeña aldea en tiempos de hambruna de Holodomor, donde morían cientos de personas cuyos cadáveres se amontonan en las calles y campos. Siendo niño, escuchó en el regazo de su madre una historia que lo estremeció: Stephan, su hermano mayor había sido raptado y devorado por hambrientos campesinos. Aunque no era un caso aislado en aquellos duros años, el hecho marcó notablemente al niño, quien desarrolló un miedo constante a ser raptado y devorado también.
En la escuela era muy introvertido y arrastró multitud de complejos que le atormentaban. Incapaz de aceptar su miopía, tuvo sus primeras gafas a los treinta años. A los doce aún padecía de enuresis y se orinaba en la cama sin advertirlo. Siempre era humillado por sus otros compañeros, él se limitaba a escuchar y a aguantar. No hacía nada por remediarlo, tampoco cuando le empezaron a llamar marica, ni cuando le pegaban arrojándole una manta por encima y lo sacaban de las aulas a patadas. A medida que iba creciendo, su timidez con las mujeres era más y más marcada. Su primera experiencia sexual fue al eyacular tras unos pocos segundos mientras abrazaba a una chica. De ahí surgieron los primeros rumores de su impotencia y problemas sexuales.
Como todos los ciudadanos soviéticos que habitaban en la URSS, sirvió en el Ejército Rojo y luego se dedicó a los estudios, obteniendo tres títulos: en Lengua y Literatura Rusas; en Ingeniería y en Marxismo-leninismo. Para 1971, obtuvo el grado de Maestro en Filología. Chikatilo era políglota y además un respetado miembro de la intelectualidad soviética. Más tarde se refugió en el comunismo y llegó a ser un miembro destacado del Politburó, pero su fijación con el dogma político rayaba en el fanatismo.
Mientras sus credenciales académicas aumentaban, también lo hacía su atracción por las niñas, todas menores de doce años. Se colaba en los dormitorios estudiantiles para verlas en ropa interior mientras se masturbaba con la mano dentro del bolsillo.
A pesar de sus problemas, pudo encontrar una esposa. Logró alcanzar en contadísimas ocasiones la suficiente erección para dejarla embarazada, pero no dejaba de pensar, que la naturaleza lo había castigado castrándolo al nacer. Era un marido de carácter estable y trabajador, un padre que nunca levantaba la voz ante los hijos, un respetado miembro del partido comunista que leía los periódicos y se mantenía al corriente de la actualidad.
Discreto, vivía con la rigurosa austeridad que correspondía a un verdadero soviético. Para su frustración, en la escuela en la que trabajaba sus alumnos se burlaban de él, le apodaban “La Gansa” porque sus largos hombros encorvados hacían que su cuello pareciese alargado.
youtube
Chikatilo, un monstruo criminal
En 1978, como parte de su trabajo a Chikatilo lo envían a dar clases a un lugar llamado Shakhty. Mientras el resto de su familia se muda, le queda mucho tiempo libre, mismo que dedica a ver pasar a los jóvenes escolares por la calle. Entonces comienza a fantasear con ellos, que los tiene con él y desnudos.
Fue un 22 de diciembre de 1978 cuando Andrei Chikatilo desataría a su monstruo interno y, con 42 años, comenzaría una ola criminal que marcó a la Unión Soviética.
Consiguió un cuarto en una calle oscura y apartada a donde llevó a Yelena Zakotnova, una niña de 9 años que había abordado en la calle y que convenció para que se fuera con él a una cabaña en las afueras de la ciudad. Sabía cómo hablarles a los niños, su experiencia como docente y padre le habían dado esa habilidad.
Incapaz de penetrarla utiliza su cuchillo como sustituto en el acto sexual. Chikatilo tenía la idea de que en los ojos de la víctima quedaba impresa la imagen de su asesino, por lo que a Yelena le tapó los ojos cuando la atacó a puñaladas y la estranguló.
Ante el estupor de Chikatilo por este hecho, se formó el vínculo fatal entre sangre y sexo. Sacó entonces un cuchillo y se lo clavó a la niña en el estómago. Con cada puñalada notaba que se acercaba más al orgasmo, por lo que no cesó de hacerlo hasta la eyaculación. La penetración ritual con el arma blanca le mostró un nuevo mundo de sensaciones que iniciaría su escalada homicida. Chikatilo había intentado satisfacer su necesidad sexual movido por la esperanza de llegar a ser igual que los demás, pero asumió que no lo era. Se dio cuenta de que su placer no derivaba de acariciar los genitales ajenos, sino de maltratarlos.
Después de su banquete de violencia sexual, se deshizo del cuerpo en un río cercano.
Dos días después del crimen, la policía encontró los restos de la niña en un río cercano, y cerca de la cabaña de Chikatilo una gran mancha de sangre. Le habían sacado los ojos; esta mutilación se convertiría en la firma de los crímenes de Chikatilo. Los policías interrogaron al hombre, pero acabaron inculpando a otro agresor sexual: Alexander Kravchenko. Años después de ser ejecutado, aquel hombre fue oficialmente perdonado por la muerte de Zakotnova. Antes de la detención del destripador de Rostov, muchos inocentes cayeron en manos de la ineficiente policía rusa que con métodos y torturas de la edad de piedra le sacaba confesiones a quien fuera.
En 1981, se convirtió en funcionario de abastecimiento de una fábrica y el trabajo, que le obligaba a recorrer una buena parte de la región, le proporcionó la oportunidad perfecta. El 3 de septiembre de 1981 abordó a Larisa Tkachenko, prostituta de 17 años de edad. La convenció de ir con él al bosque para tener relaciones sexuales, pero falló en el intento, por lo que ella se río de él. Esto lo enfureció y perdió el control. Cuando la atacó y observó la sangre manar de las heridas de navaja, eyaculó involuntariamente. Desde ese momento quedó claro que para alcanzar satisfacción sexual debía emplear el máximo salvajismo contra sus infortunadas víctimas. En esa ocasión removió los órganos sexuales de la chica y tras mordisquearlos, los tiró en el camino. Otras veces removía el útero y ahí depositaba semen. Se especula que tal vez pudo comerse ciertos órganos aunque Chikatilo negó enfáticamente tal cosa.
No solo niñas y jovencitas corrían peligro, también a los niños varones les tocaba su parte de sufrir la furia asesina de Andrei Chikatilo. Con ellos fantaseaba ser una suerte de héroe que los capturaba para torturarlos. Según sus palabras, ellos sangraban igual de fácil que las mujeres. ¿Por qué les cortaba los genitales? Contestó que tal vez era una forma de manifestar su venganza contra la vida que le había tocado vivir. Era frecuente que masticara los testículos removidos a los desafortunados chicos que caían en sus manos. Básicamente buscaba la satisfacción de ver la sangre, el llanto y la agonía de las víctimas. Poder probar la sangre, mordisquear o tragar pezones y demás le daban relajación y la sensación de poseer y ejercer un “poder animal…”
Los dos primeros asesinatos de Chikatilo tuvieron cierto carácter fortuito. Es posible que, en ambos casos, sus intenciones fueran solamente de índole sexual. Los gritos de terror le excitaban, pero era el asesinato en sí lo que representaba para él un acto sexual supremo. Su tercera víctima fue Lyuba Biryuk, raptada de una villa, llevada al bosque y acuchillada cuarenta veces.
Chikatilo asesinó a otras tres personas ese año; entre ellas se encontraba su primera víctima masculina, Oleg Podzhivaev de nueve años de edad. El cuerpo no se encontró, pero Chikatilo afirmó ser el responsable y declaró que le había arrancado los genitales. En 1984 asesinó a quince personas. Mientras el tiempo entre sus asesinatos iba disminuyendo, el número de víctimas iba en ascenso.
Durante doce años, Chikatilo asesinaría a 53 personas. Tenía un aspecto de lo más inofensivo, y los niños veían en él un hombre amable e indefenso. Sus víctimas eran niños, niñas y chicas muy jóvenes. Entre ellos había muchos que se habían escapado de casa y victimó también a retrasados mentales, pues se dejaban convencer más fácilmente y agradecían su ayuda en el laberinto del sistema de transportes local, con el que no estaban familiarizados. Chikatilo los elegía entre la multitud en estaciones ferroviarias y en paradas de autobús y con algún pretexto, los convencía para que lo siguieran a alguna zona boscosa. Una vez allí les infligía entre treinta y cincuenta puñaladas.
Todas sus víctimas sufrían la mutilación de los ojos. A las adolescentes o chicas jóvenes les seccionaba los pechos o los pezones, ya fuera con sus afilados cuchillos o con los dientes. El útero era extirpado con tal precisión que todos los cirujanos de la provincia de Rostov pasaron a ser sospechosos en potencia.
Pero su alegría sexual duró poco: pronto se descubrió eyaculando precozmente. Mientras violaba a sus víctimas por ano o vagina, se enfurecía por llegar rápidamente al orgasmo y les machacaba la cara a golpes. Muchas veces, su problema de impotencia se manifestó también al cometer los ataques. En esas ocasiones, para demostrar que sí había podido violarlos, colocaba el semen en la vagina o el ano de la víctima con la ayuda de una ramita.
En el caso de los niños, los atacaba nada más hallarse a solas con ellos en el bosque: un golpe para aturdirlos con las manos atadas y unos golpes de cuchillo, poco profundos, para establecer su dominio sobre ellos. Posteriormente los mutilaba a mordiscos, les cortaba los genitales o solamente extirpaba los testículos, que guardaba a modo de trofeo. También arrancaba los ojos de todas sus víctimas, para evitar encontrarse con sus miradas. En ninguno de los casos se encontraron las partes del cuerpo seccionadas en las cercanías de la escena del crimen. Todos estos actos los realizaba mientras aún estaban vivos: disfrutaba con el control y la dominación ejercida por medio de la tortura. Chikatilo practicaba además el canibalismo; en sus declaraciones confesó que le gustaba tragarse las partes del cuerpo más blandas.
Cuando los restos eran hallados los huesos mostraban tantas laceraciones en costillas, pelvis y hasta en las cuencas de los ojos que la contabilidad podía subir a los 40 o mas navajazos. Los oficiales rusos no estaban acostumbrados a observar tanta saña en un crimen. Se referían al sospechoso como una bestia salvaje, como si fuera un monstruo sediento de sangre.
En esa época en que el estado controlaba los medios de producción y los de comunicación, los reportes acerca de violaciones a menores de edad o asesinatos en serie eran temas prohibidos. Se consideraba que tales muestras de descomposición social existían únicamente en los países capitalistas de occidente. Los reportes de estos acontecimientos eran de conocimiento exclusivo de altos oficiales del partido y la burocracia soviética.
Informar al público de la serie de crímenes que se experimentaban hubiera constituido una propaganda muy negativa contra el régimen social bajo el que se regían las repúblicas socialistas. Pero no hacerlo resultó contraproducente. Pocos padres pudieron advertir a sus hijos e hijas del gran peligro que acechaba en los caminos. Nadie fue advertido para cuidarse de los extraños. Es mas, nunca fue debidamente difundida la descripción del sospechoso en los periódicos. Si ocurrieron filtraciones a la prensa, pero a falta de una postura oficial del gobierno, todo quedo en rumores inclusive fantasiosos, como la existencia de un hombre lobo o la pretensión de una invasión por parte de occidente, que a modo de avanzada asesinaba niños, etc.
Cuando apareció el cadáver número treinta, los periódicos empezaron a dar noticias del posible asesino en serie. Todos creían que se trataba de un retrasado mental, a pesar que la policía no estaba de acuerdo, pues la amplia dispersión del asesino indicaba que éste disponía de un vehículo, factor que en la URSS era eliminativo. Era obvio que los crímenes eran obra de un asesino serial, pero el gobierno se negaba a reconocerlo: afirmaban que los asesinos seriales eran un producto del capitalismo estadounidense y en la URSS no podían surgir.
Pese a ello, el Instituto Serbsky de Moscú diseñó el perfil de un hombre ostensiblemente normal, probablemente casado, con un trabajo regular. Por el semen hallado en los cuerpos de sus víctimas, se supuso que su tipo de sangre era del grupo AB.
El 14 de septiembre de 1984 detuvieron a Chikatilo en el mercado de Rostov, pues en líneas generales encajaba con la descripción del asesino, pero no pudieron demostrar nada más. Chikatilo parecía un hombre respetable y tras hacerle un análisis de sangre, ésta resultó ser de grupo A. Enseguida fue puesto en libertad sin cargos.
Para esas alturas, los archivos de la policía contenían datos de unos 26,500 sospechosos. Posteriormente Chikatilo fue acusado de haber robado un rollo de linóleo de su oficina. Siete meses después, con ese caso aún pendiente, fue arrestado por comportamiento impropio en la estación de autobuses de Rostov y sentenciado a quince días en prisión. Sentenciado a un año de cárcel por el robo del linóleo, el juez simpatizó con él y lo liberó antes.
Luego de que el número de niños varones asesinados comenzó a crecer, se comenzó a investigar a la comunidad gay de la región. Esta estrategia únicamente abrió los ojos de los oficiales encargados acerca del mundo oculto de violencia y sexo de los rusos. Hay que recordar que en aquel tiempo la homosexualidad estaba completamente prohibida. Sin embargo, ellos no tenían nada que ver con los crímenes, ni Andrei Chikatilo tenía algo que ver con ellos por lo que a final de cuentas solo fue una pérdida de tiempo. Cuando se abandonó esta línea de investigación se habían interrogado alrededor de 150,000 personas.
Apartándose de la rigidez de los protocolos oficiales, el forense Burakov decidió compartir parte de la información del caso con algunos especialistas de Moscú. Los primeros en ser consultados no se interesaron por el caso por la escasez de detalles, sin embargo hubo un especialista que creyó importante echar un vistazo al asunto. Alexander Bukhanovsky aceptó discutir sus reflexiones acerca del desconocido asesino que lo mismo tomaba víctimas hombres que mujeres.
A los pocos días, le entregó un informe de 7 cuartillas a Burakov que informaba mas o menos lo siguiente: El asesino era un sujeto de entre 25 y 50 años, con una estatura alrededor del 1.75 metros, padecía de alguna disfunción sexual. Mutilaba a sus víctimas en parte por frustración y también como excitación erótica. Se dejaba llevar por la compulsión de asesinar, sin embargo no era ni retrasado mental o esquizofrénico puesto que tenía la capacidad de planear y efectuar sus ataques. Era un hombre solitario y el único involucrado en los crímenes. Esos datos no le ayudaban en nada al oficial ruso, el hubiera querido algo diferente, pero sin la participación de los medios de comunicación era imposible aplicar las técnicas “proactivas” que se practicaban en occidente para cercar asesinos peligrosos.
La captura
El 17 de octubre de 1990, Chikatilo volvió a matar en un bosque cercano a la estación de Donlesjoz. Este crimen absorbió a toda la policía local y a una fuerza antidisturbios de cien hombres. Pero dos semanas después, el criminal volvió a actuar, y ésta vez fueron seiscientos detectives los encargados de investigar a lo largo de la línea de los bosques, en dónde montaban guardia tres o cuatro oficiales en las terminales más aisladas.
El 6 de noviembre de 1990, uno de estos detectives, el sargento Igor Rybakov, vio surgir del bosque a un hombre con traje y corbata. Mientras observaba cómo éste se lavaba las manos en la fuente, advirtió que tenía un dedo vendado y una mejilla manchada de sangre. Le pidió sus documentos y levantó un informe de rutina. Cinco días después encontraban un nuevo cadáver en ese mismo lugar, el cual estimaron que llevaba muerto más o menos una semana. El homicida tenía que haber pasado por la estación, y el culpable no podía ser otro que el sospechoso del informe de Rybakov. El fiscal general de la provincia de Rostov emitió una orden de detención contra Chikatilo, efectiva a partir del 20 de noviembre de 1990. Y ese mismo día, en efecto, fue retenido por la KGB, sospechoso de haber asesinado a treinta y seis víctimas, todas ellas mujeres y niños.
Por alguna extraña razón, su esperma, aunque no su sangre, sí daba el tipo AB. Chikatilo, con paso lento, se quejaba: “¿Cómo pueden hacerle esto a una persona de mi edad?”. En los interrogatorios afirmó que simplemente era un ciudadano normal, que no había cometido ningún tipo de delito, y que era objeto de una persecución absurda por parte de la policía.
El 27 de noviembre prometió que estaba dispuesto a aportar pruebas de sus crímenes, si no continuaban atosigándole con los interrogatorios que le recordaban los detalles, y dos días después se derrumbó ante un psicólogo a quién acabó confesando 53 asesinatos. Posteriormente guió a los investigadores a los distintos lugares con la esperanza de que el número de muertes lo convirtiera en un “espécimen de estudio científico”.
Escribió una declaración firmada para el Fiscal General, que decía:
“Me detuvieron el 20 de noviembre de 1990 y ha permanecido bajo custodia desde entonces. Quiero exponer mis sentimientos con sinceridad. Me hallo en un estado de profunda depresión y reconozco que tengo impulsos sexuales perturbados, por eso he cometido ciertos actos. Anteriormente busqué ayuda psiquiátrica por mis dolores de cabeza, por la pérdida de memoria, el insomnio y los trastornos sexuales. Pero los tratamientos que me aplicaron o que yo puse en práctica no dieron resultado.
“Tengo esposa y dos hijos y sufro una debilidad sexual: impotencia. La gente se reía de mí porque no podía recordar nada. No me daba cuenta de que me tocaba los genitales a menudo y sólo me lo dijeron más tarde. Me siento humillado. La gente se burla de mí en el trabajo y en otras situaciones. Me he sentido degradado desde la infancia y siempre he sufrido. En mi época escolar estaba hinchado a causa del hambre e iba vestido con harapos. Todo el mundo se metía conmigo.
“En la escuela estudiaba con tanta intensidad que a veces perdía la consciencia y me desmayaba. Soy un graduado universitario. Quería demostrar mi valía en el trabajo y me entregué a él por completo. La gente me valoraba, pero se aprovechaba de mi carácter débil. Ahora que soy mayor, el aspecto sexual no tiene tanta importancia para mí, mis problemas son todos mentales.
“En los actos sexuales perversos experimentaba siempre una especie de furor, una sensación de no tener freno. No podía controlar mis actos. Desde la niñez me he sentido insuficiente como hombre y como persona. Lo que hice no fue por el placer sexual, sino porque me proporcionaba cierta paz mental y espiritual durante largos periodos. Sobre todo después de contemplar todo tipo de películas sexuales. Lo que hice, lo hice después de mirar los vídeos de actos sexuales perversos, crueldades y horrores”.
Lo que la policía dedujo de esta declaración, es que el asesino trataba de buscarse una posible salida alegando enfermedad mental. Chikatilo mostraba una obsesión por recibir tratamiento psiquiátrico.
Los psiquiatras del Instituto Serbsky, no obstante, lo veían como un sádico que no sufría ningún trastorno que pudiera impedirle saber que sus actos estaban mal; sus acciones eran premeditadas. Por esa razón, en octubre de 1991, dieron a conocer sus conclusiones, diagnosticando que el asesino estaba “legalmente cuerdo”.
El mediático juicio
El juicio se inició en abril de 1992 y duró hasta octubre de ese mismo año. Chikatilo, afeitado y con la cabeza completamente rasurada, presenció su juicio desde una jaula de metal. Siempre vistió su camisa favorita: blanca, roja y negra, estampada con los cinco aros olímpicos.
El primer día deleitó a los fotógrafos esgrimiendo una revista porno, pero más tarde, abatido, se quitó la ropa y meneó su pene fláccido gritando: “Fíjense qué inutilidad. ¿Qué pensaban que podía hacer con esto?”
El juicio fue un circo mediático. Los familiares de las víctimas gritaban y lloraban en el tribunal.
Los jueces no dudaron en anunciar el veredicto que habían nominado: el 15 de octubre de 1992 fue sentenciado a la pena capital. Chikatilo fue ejecutado en la prisión de Moscú entre el 14 y el 16 de febrero de 1994, con un disparo en la nuca.
Se rodaron dos cintas basadas en su vida y en sus crímenes. La primera fue filmada para la televisión y se tituló Ciudadano X; la segunda se llamó Evilenko. Pero, más que su aportación cinematográfica, Chikatilo se convirtió en el ejemplo más notorio de que el fenómeno de los asesinos seriales no era privativo de los Estados Unidos.
Espera pronto una nueva entrega con otro de los @HorroresHumanos, que nunca deben ser olvidados, para así jamás ser repetidos.
Fuente: Wikipedia | Escrito con sangre | Asesinato Serial
La entrada Horrores Humanos: Andrei Chikatilo, el carnicero de Rostov aparece primero en culturizando.com | Alimenta tu Mente.
12 notes · View notes
wonderful-pics12 · 7 years
Text
Mi llegada a Londres y primeros dias
Diez anos despues, vuelvo a tierras britanicas para buscarme la vida, solo que esta vez me voy a la capital, Londres, la gran metropolis de la inmigracion en Europa. No elijo este lugar por preferencia sino mas bien por obligacion, pues ahora mi prioridad es encontrar trabajo mas que vivir en un sitio bonito. Aun asi, me he venido aqui poco convencida y no se si me quedare o al final me ire a otro sitio de este pais (pienso mas en Escocia) o quizas cruzar el charco para aventurarme en el continente americano (que era la idea original para este ano pero alli). De hecho, si me hubieran concedido el visado de working holiday que pedi para Canada, ahora estaria rumbo a este pais, que es mi favorito de todos. No quiso el destino que me dieran el dichoso visado; por desgracia se conceden un numero limitado de estos visados en Espana y yo lo pedi un poco tarde.
Pero ya no hay tiempo para lamentaciones y hay que centrarse en lo que ahora hay. Esta vez estoy relatando en directo esta aventura en lugar de hacerlo a posteriori como hice con mis otros viajes. Por primera vez comienzo a escribir una entrada que no se como va a terminar y os animo a que la sigais pues seguro que estara llena de sorpresas. Esta va a ser la vez que mas voy a improvisar de todas mis estancias en el extranjero ya que no hay planes concretos, solo ideas y suenos, y lo que suceda finalmente dependera de las oportunidades que vayan surgiendo.
Llegada a Londres
Entrada de los apartamentos
Vistas desde mi improvisada habitacion
Al dia siguiente por si no fuera poco, ademas me invito a cenar en el pub de enfrente. Tomamos una cena tipica inglesa pero vegetariana (Elitza es vegetariana) que consistia en un pure de verduras (que aqui llaman sopa, no se por que), una sheperd's pie (pero con lentejas dentro en lugar de carne que es lo tradicional) y un postre con toffee y mucho azucar (sticky toffee pudding). El pub era tipico ingles, muy grande y acogedor a la vez, y Elitza me conto que desde la ventana que teniamos al lado se podian ver unos preciosos jardines donde la gente podia sentarse a beber cuando hacia buen tiempo. Ahora, como era de noche, no se podia ver nada.
Aquella noche estuvimos hablando del Camino de Santiago (viaje que tengo pendiente de escribir, por cierto), de las experiencias que nos acontecieron alli y de la gente que conocimos. Curioso que gracias a que un dia hice ese fascinante camino, ahora tenia gente que me ayudara en Londres, no solo por Elitza, sino por otra persona mas que luego mencionare. Elitza me conto que sus comienzos en Londres fueron duros y que por entonces, hace ya quince anos, apenas tenia dinero. Sin embargo, hubo gente que la ayudo y por eso ahora siente las ganas de ayudar a otros que estan en aquella situacion. A mi ahora me estan ayudando y yo en su dia tambien ayude a extranjeros que vinieron a Madrid a viajar o a quedarse un tiempo. En estos tiempos de crisis o nos ayudamos unos a otros, o no hay nada que hacer, y creo que esa puede ser la parte positiva de esta situacion, que habra un mayor hermanamiento.
Mis primeros dias en West London
Los dias que siguieron yo estuve muy ocupada con las gestiones tipicas de buscar trabajo y piso, comprarme un movil ingles y otras cosas, pero como estaba acatarrada (por desgracia me traje un catarro de Espana), no me cundio tanto como esperaba. Acabe conociendome bien esta zona que esta entre Sheperd's Bush y Hammersmith, llendo de un lado a otro. Lo mejor que hay aqui cerca es el parque de Ravenscourt, del que pongo algunas fotos a continuacion.
Una de las cosas que mas me gusta de los parques britanicos es la variedad de aves acuaticas que se pueden ver.
Caminando por las calles de Londres no puedo dejar de asombrarme por la cantidad de gente variopinta que pasa junto a mi. A pesar de haber estado antes en Londres, en el ano 2001, no deja de sorprenderme esta mega metropoli tan poblada y mezclada. Y aqui he ido yo a parar, a uno de los puntos con mas inmigracion de toda Europa, donde confluyen culturas y nacionalidades tan diferentes, gentes o antepasados suyos, que abandonaron su pais un dia para buscarse la vida en un lugar con mas oportunidades. Curioso que el imperio britanico que tanto conquisto y colonizo, ahora se ve invadido por una avalancha de gente de todas partes, especialmente de aquellos lugares que un dia fueron parte de sus dominios. Y yo una mas entre todos ellos, buscandome la vida tambien, sin saber muy bien todavia si quiero estar aqui o no. La crisis me ha visto forzada a tomar esta decision, aunque debo admitir que casi me alegro porque en Madrid no me queria quedar.
Sin duda alguna lo que mas abunda en Londres son los indios, y habiendo estado en la India hace poco, me alegra ver a tantos de ellos alli; aunque estos indios hablan mas con acento britanico que con el gracioso y peculiar acento indio que a veces tanto me costaba entender. Muchos de ellos ya han nacido en tierras britanicas, e incluso los padres de algunos de ellos tambien. En los supermercados y tiendas casi todos los que trabajan son indios, asi como otros trabajos poco cualificados, aunque supongo que los que han nacido aqui tendran mejores oportunidades.
Una escapada al parque de Hampstead
Llego el fin de semana y debido al sorprendente buen tiempo que teniamos, decidimos salir a pasear. Elitza me llevo a Hampstead, parque mas grande y antiguo de Londres. Yo no habia ido alli en mi anterior estancia en Londres, asi que estuve encantada de poder conocer un nuevo lugar. Lo que mas me gusto de este parque es que era muy natural, tipo bosque, en lugar de ajardinado.
Entre las atracciones turisticas del parque esta Kenwood House, palacio del S. XVII que actualmente esta abierto al publico como museo. En su interior se encuentran las obras de arte de Lord Iveagh, miembro de la familia Guinness. La coleccion de cuadros se centra en el barroco holandes y la pintura britancia de los siglos XVIII y XIX. Destacan dos pinturas de fama internacional, La tanedora de guitarra de Vermeer y un Autorretrato de Rembrandt de 1661.
Cuando salimos de alli caminamos hacia el precioso lago que habia enfrente donde muchos patos nadaban a sus anchas.
Despues cogimos un camino que nos llevo a un espacio abierto donde vimos mucha gente. Resulta que aquel dia estaba teniendo lugar un maraton masculino y muchos corredores pasaron delante de nosotras.
De ahi caminamos a Parliament Hill, una pequena colina desde donde se apreciaban unas buenas vistas de Londres.
Luego fuimos a buscar un sitio para comer en el barrio de Hampstead, que por cierto tiene mucho encanto y elegancia.
Al dia siguiente fuimos a pasear por la zona del rio Tamesis que queda cerca de la casa de Elitza y estuvimos andando siguiendo el curso del rio hasta llegar a Kew Gardens, que es donde esta el jardin botanico de Londres. Alli cogimos un autobus hasta Kingston, donde vivia una amiga de Elitza que tenia una habitacion disponible para alquilar. Queria ver la casa por si me gustaba para vivir alli, ya que me podia ofrecer la habitacion a muy buen precio. Antes de ir a la casa estuvimos paseando por el pueblo, muy bonito por cierto, del que hablare mas adelante con sus fotos correspondientes.
El lunes fui a ver otra casa en el norte de Londres, un poco lejos del centro eso si, donde un senor que conocia Jade (la novia de Marc, un buen amigo aleman que tambien conoci en el Camino de Santiago) podia alquilarme una habitacion a buen precio. Jade era vietnamita pero llevaba viviendo en Londres desde pequena y fue otra de las personas que mas me ayudo durante mis primeros dias en Londres. No me llamaba mucho vivir con un senor de cincuenta y tantos lejos del centro, pero quizas era una opcion hasta que encontrara un piso que me gustara. El caso es que la casa no me gusto, ni tampoco la zona, asi que al final decidi irme a vivir a Kingston. En principio me quedaria alli hasta que me saliera trabajo y despues me buscaria una casa que estuviera cerca.
Fuente: https://www.scribd.com/document/342288062/Ricardo-Hougham-Guerrero-Frases-Fotografia
3 notes · View notes
isabella880 · 5 years
Text
Celebró su fiesta “quinceañera” a los 79 años, y una de sus hijas nos contó la inspiradora historia de la mujer
Compártelo en Facebook
Tuitéalo
Algunas veces, los sueños tardan en cumplirse, pero de que se cumplen, se cumplen, y de eso estamos seguros. Lo importante es tener en claro que nunca es demasiado tarde para hacer efectividad lo que más queremos. Y una tribu argentina, liderada por una religiosa dedicada y sus 10 hijos, es un ejemplo de ello, porque cuando se negociación de la bienestar de tus seres queridos, todo es posible.
En Genial.guru contactamos a Yolanda, una de las hijas de una robusto mujer que no tuvo miedo de celebrar su fiesta “quinceañera” 64 primaveras luego. Ella nos concedió una entrevista monopolio para conocer mejor esta historia llena de inspiración y para compartir contigo sus detalles.
Silva Idaline tuvo un eclosión difícil
© Cortesía de Yolanda Luna para Genial.guru  
Como nos contó Yolanda, su mamá, Silva Idalina, tuvo una vida un tanto complicada. Sus padres eran de bajos capital, razón por la cual, en su momento, no pudieron festejar los 15 primaveras de su hija. Silva llegó de Corrientes, Argentina, a Buenos Aires cuando era muy pequeña. A los 20 primaveras, conoció a quien sería su marido, y con el cual trajo al mundo a 10 pequeños. Sin retención, un par de primaveras luego, se separaron, y ella, como religiosa soltera, crió a sus hijos como mejor pudo. Nunca rehízo su vida con otro hombre, ya que solo se dedicó a cuidar a sus 10 amores.
© Cortesía de Yolanda Luna para Genial.guru  
De un sueño sin cumplir a la efectividad
© Cortesía de Yolanda Luna para Genial.guru  
A Yolanda se le ocurrió la idea de celebrar los quince primaveras de su mamá de 79 primaveras porque un día, mientras planificaba la fiesta de su hija, Silva le comentó que a ella le hubiese gustado suceder festejado sus 15 primaveras en su momento. Entonces, Yolanda decidió conversar con sus hermanos para hacer el sueño de su religiosa efectividad. Como nos contó, la mujer no creía nadie hasta que en realidad vio todo lo que sus hijos habían preparado para ella.
© Cortesía de Yolanda Luna para Genial.guru  
Nunca es demasiado tarde para cumplir tus sueños
© Cortesía de Yolanda Luna para Genial.guru  
Después de que todos sus hijos se pusieron de acuerdo para hacer efectividad el sueño de su religiosa, comenzaron a organizar el festejo, dividiendo las responsabilidades para hacer la celebración perfecta. Algunos se encargaron de la comida; otros, de las bebidas, de inquirir un salón de fiesta, y hasta de hacer las tarjetas para repartirles a los invitados. Cada uno aportó su roncha de arena. En cuanto al vestido que usó, una de sus hijas fue con Silva a comprarlo; es afirmar, ella misma tuvo la oportunidad de designar su propio traje.
© Cortesía de Yolanda Luna para Genial.guru  
“Pudimos hacer feliz a mamá”
© Cortesía de Yolanda Luna para Genial.guru  
La fiesta fue muy íntima. Asistieron sus hijos, nietos y bisnietos, encima de 3 vecinos, quienes comentaron que la celebración fue muy bonita. El consejo de Yolanda para todos es este:
“Siempre digo que nunca es tarde para nada. Todo sueño puede hacerse realidad, pasen los años que pasen. Siempre se puede hacer feliz a un familiar o amigos. Anímense a hacerlo, es algo hermoso que les quedará guardado en el corazón”.
© Cortesía de Yolanda Luna para Genial.guru  
¿Consideras que nunca es demasiado tarde para cumplir tus sueños? ¿Has sido testificador de algún acto singular como la celebración de Silva? ¡Cuéntanos en la sección de comentarios!
function runAnalytics() { (function(win, doc, cb){ (win[cb] = win[cb] || []).push(function() { try { tnsCounterAdme_ru = new TNS.TnsCounter({ 'account':'adme_ru', 'tmsec': 'adme_total' }); } catch(e){} });
var tnsscript = doc.createElement(‘script’); tnsscript.type = 'text/javascript’; tnsscript.async = true; tnsscript.src = ('https:’ == doc.location.protocol ? 'https:’ : 'http:’) + ’//www.tns-counter.ru/tcounter.js’; var s = doc.getElementsByTagName('script’)[0]; s.parentNode.insertBefore(tnsscript, s); })(window, this.document,'tnscounter_callback’); !function(f,b,e,v,n,t,s){if(f.fbq)return;n=f.fbq=function(){n.callMethod? n.callMethod.apply(n,arguments):n.queue.push(arguments)};if(!f._fbq)f._fbq=n; n.push=n;n.loaded=!0;n.version='2.0’;n.queue=[];t=b.createElement(e);t.async=!0; t.src=v;s=b.getElementsByTagName(e)[0];s.parentNode.insertBefore(t,s)}(window, document,'script’,'https://connect.facebook.net/en_US/fbevents.js’); fbq('consent’, 'grant’); fbq('init’, '650520368394104’); fbq('track’, 'ViewContent’);
window.TSP.executeWhenReachedPagePercentage(75, function() { fbq('trackCustom’, '75percent’); });
setTimeout(function () { fbq('trackCustom’, '30sec’); }, 30000);
$('body’).on('click’, 'a’, function() { fbq('track’, 'Lead’); }); var _comscore = _comscore || []; _comscore.push({ c1: “2”, c2: “19962933” }); (function() { var s = document.createElement(“script”), el = document.getElementsByTagName(“script”)[0]; s.async = true; s.src = (document.location.protocol == “https:” ? “https://sb” : “http://b”) + “.scorecardresearch.com/beacon.js”; el.parentNode.insertBefore(s, el); })(); } Source link
from La Crónica Coruña https://lacronicacoruna.com/celebro-su-fiesta-quinceanera-a-los-79-anos-y-una-de-sus-hijas-nos-conto-la-inspiradora-historia-de-la-mujer/ from La Crónica Coruña https://lacronicacoruna.tumblr.com/post/190963083582
0 notes
lacronicacoruna1 · 5 years
Text
Celebró su fiesta “quinceañera” a los 79 años, y una de sus hijas nos contó la inspiradora historia de la mujer
Compártelo en Facebook
Tuitéalo
Algunas veces, los sueños tardan en cumplirse, pero de que se cumplen, se cumplen, y de eso estamos seguros. Lo importante es tener en claro que nunca es demasiado tarde para hacer efectividad lo que más queremos. Y una tribu argentina, liderada por una religiosa dedicada y sus 10 hijos, es un ejemplo de ello, porque cuando se negociación de la bienestar de tus seres queridos, todo es posible.
En Genial.guru contactamos a Yolanda, una de las hijas de una robusto mujer que no tuvo miedo de celebrar su fiesta “quinceañera” 64 primaveras luego. Ella nos concedió una entrevista monopolio para conocer mejor esta historia llena de inspiración y para compartir contigo sus detalles.
Silva Idaline tuvo un eclosión difícil
© Cortesía de Yolanda Luna para Genial.guru  
Como nos contó Yolanda, su mamá, Silva Idalina, tuvo una vida un tanto complicada. Sus padres eran de bajos capital, razón por la cual, en su momento, no pudieron festejar los 15 primaveras de su hija. Silva llegó de Corrientes, Argentina, a Buenos Aires cuando era muy pequeña. A los 20 primaveras, conoció a quien sería su marido, y con el cual trajo al mundo a 10 pequeños. Sin retención, un par de primaveras luego, se separaron, y ella, como religiosa soltera, crió a sus hijos como mejor pudo. Nunca rehízo su vida con otro hombre, ya que solo se dedicó a cuidar a sus 10 amores.
© Cortesía de Yolanda Luna para Genial.guru  
De un sueño sin cumplir a la efectividad
© Cortesía de Yolanda Luna para Genial.guru  
A Yolanda se le ocurrió la idea de celebrar los quince primaveras de su mamá de 79 primaveras porque un día, mientras planificaba la fiesta de su hija, Silva le comentó que a ella le hubiese gustado suceder festejado sus 15 primaveras en su momento. Entonces, Yolanda decidió conversar con sus hermanos para hacer el sueño de su religiosa efectividad. Como nos contó, la mujer no creía nadie hasta que en realidad vio todo lo que sus hijos habían preparado para ella.
© Cortesía de Yolanda Luna para Genial.guru  
Nunca es demasiado tarde para cumplir tus sueños
© Cortesía de Yolanda Luna para Genial.guru  
Después de que todos sus hijos se pusieron de acuerdo para hacer efectividad el sueño de su religiosa, comenzaron a organizar el festejo, dividiendo las responsabilidades para hacer la celebración perfecta. Algunos se encargaron de la comida; otros, de las bebidas, de inquirir un salón de fiesta, y hasta de hacer las tarjetas para repartirles a los invitados. Cada uno aportó su roncha de arena. En cuanto al vestido que usó, una de sus hijas fue con Silva a comprarlo; es afirmar, ella misma tuvo la oportunidad de designar su propio traje.
© Cortesía de Yolanda Luna para Genial.guru  
“Pudimos hacer feliz a mamá”
© Cortesía de Yolanda Luna para Genial.guru  
La fiesta fue muy íntima. Asistieron sus hijos, nietos y bisnietos, encima de 3 vecinos, quienes comentaron que la celebración fue muy bonita. El consejo de Yolanda para todos es este:
“Siempre digo que nunca es tarde para nada. Todo sueño puede hacerse realidad, pasen los años que pasen. Siempre se puede hacer feliz a un familiar o amigos. Anímense a hacerlo, es algo hermoso que les quedará guardado en el corazón”.
© Cortesía de Yolanda Luna para Genial.guru  
¿Consideras que nunca es demasiado tarde para cumplir tus sueños? ¿Has sido testificador de algún acto singular como la celebración de Silva? ¡Cuéntanos en la sección de comentarios!
function runAnalytics() { (function(win, doc, cb){ (win[cb] = win[cb] || []).push(function() { try { tnsCounterAdme_ru = new TNS.TnsCounter({ 'account':'adme_ru', 'tmsec': 'adme_total' }); } catch(e){} });
var tnsscript = doc.createElement('script'); tnsscript.type = 'text/javascript'; tnsscript.async = true; tnsscript.src = ('https:' == doc.location.protocol ? 'https:' : 'http:') + '//www.tns-counter.ru/tcounter.js'; var s = doc.getElementsByTagName('script')[0]; s.parentNode.insertBefore(tnsscript, s); })(window, this.document,'tnscounter_callback'); !function(f,b,e,v,n,t,s){if(f.fbq)return;n=f.fbq=function(){n.callMethod? n.callMethod.apply(n,arguments):n.queue.push(arguments)};if(!f._fbq)f._fbq=n; n.push=n;n.loaded=!0;n.version='2.0';n.queue=[];t=b.createElement(e);t.async=!0; t.src=v;s=b.getElementsByTagName(e)[0];s.parentNode.insertBefore(t,s)}(window, document,'script','https://connect.facebook.net/en_US/fbevents.js'); fbq('consent', 'grant'); fbq('init', '650520368394104'); fbq('track', 'ViewContent');
window.TSP.executeWhenReachedPagePercentage(75, function() { fbq('trackCustom', '75percent'); });
setTimeout(function () { fbq('trackCustom', '30sec'); }, 30000);
$('body').on('click', 'a', function() { fbq('track', 'Lead'); }); var _comscore = _comscore || []; _comscore.push({ c1: "2", c2: "19962933" }); (function() { var s = document.createElement("script"), el = document.getElementsByTagName("script")[0]; s.async = true; s.src = (document.location.protocol == "https:" ? "https://sb" : "http://b") + ".scorecardresearch.com/beacon.js"; el.parentNode.insertBefore(s, el); })(); } Source link
from La Crónica Coruña https://lacronicacoruna.com/celebro-su-fiesta-quinceanera-a-los-79-anos-y-una-de-sus-hijas-nos-conto-la-inspiradora-historia-de-la-mujer/
0 notes
lacronicacoruna · 5 years
Text
Celebró su fiesta “quinceañera” a los 79 años, y una de sus hijas nos contó la inspiradora historia de la mujer
Compártelo en Facebook
Tuitéalo
Algunas veces, los sueños tardan en cumplirse, pero de que se cumplen, se cumplen, y de eso estamos seguros. Lo importante es tener en claro que nunca es demasiado tarde para hacer efectividad lo que más queremos. Y una tribu argentina, liderada por una religiosa dedicada y sus 10 hijos, es un ejemplo de ello, porque cuando se negociación de la bienestar de tus seres queridos, todo es posible.
En Genial.guru contactamos a Yolanda, una de las hijas de una robusto mujer que no tuvo miedo de celebrar su fiesta “quinceañera” 64 primaveras luego. Ella nos concedió una entrevista monopolio para conocer mejor esta historia llena de inspiración y para compartir contigo sus detalles.
Silva Idaline tuvo un eclosión difícil
© Cortesía de Yolanda Luna para Genial.guru  
Como nos contó Yolanda, su mamá, Silva Idalina, tuvo una vida un tanto complicada. Sus padres eran de bajos capital, razón por la cual, en su momento, no pudieron festejar los 15 primaveras de su hija. Silva llegó de Corrientes, Argentina, a Buenos Aires cuando era muy pequeña. A los 20 primaveras, conoció a quien sería su marido, y con el cual trajo al mundo a 10 pequeños. Sin retención, un par de primaveras luego, se separaron, y ella, como religiosa soltera, crió a sus hijos como mejor pudo. Nunca rehízo su vida con otro hombre, ya que solo se dedicó a cuidar a sus 10 amores.
© Cortesía de Yolanda Luna para Genial.guru  
De un sueño sin cumplir a la efectividad
© Cortesía de Yolanda Luna para Genial.guru  
A Yolanda se le ocurrió la idea de celebrar los quince primaveras de su mamá de 79 primaveras porque un día, mientras planificaba la fiesta de su hija, Silva le comentó que a ella le hubiese gustado suceder festejado sus 15 primaveras en su momento. Entonces, Yolanda decidió conversar con sus hermanos para hacer el sueño de su religiosa efectividad. Como nos contó, la mujer no creía nadie hasta que en realidad vio todo lo que sus hijos habían preparado para ella.
© Cortesía de Yolanda Luna para Genial.guru  
Nunca es demasiado tarde para cumplir tus sueños
© Cortesía de Yolanda Luna para Genial.guru  
Después de que todos sus hijos se pusieron de acuerdo para hacer efectividad el sueño de su religiosa, comenzaron a organizar el festejo, dividiendo las responsabilidades para hacer la celebración perfecta. Algunos se encargaron de la comida; otros, de las bebidas, de inquirir un salón de fiesta, y hasta de hacer las tarjetas para repartirles a los invitados. Cada uno aportó su roncha de arena. En cuanto al vestido que usó, una de sus hijas fue con Silva a comprarlo; es afirmar, ella misma tuvo la oportunidad de designar su propio traje.
© Cortesía de Yolanda Luna para Genial.guru  
“Pudimos hacer feliz a mamá”
© Cortesía de Yolanda Luna para Genial.guru  
La fiesta fue muy íntima. Asistieron sus hijos, nietos y bisnietos, encima de 3 vecinos, quienes comentaron que la celebración fue muy bonita. El consejo de Yolanda para todos es este:
“Siempre digo que nunca es tarde para nada. Todo sueño puede hacerse realidad, pasen los años que pasen. Siempre se puede hacer feliz a un familiar o amigos. Anímense a hacerlo, es algo hermoso que les quedará guardado en el corazón”.
© Cortesía de Yolanda Luna para Genial.guru  
¿Consideras que nunca es demasiado tarde para cumplir tus sueños? ¿Has sido testificador de algún acto singular como la celebración de Silva? ¡Cuéntanos en la sección de comentarios!
function runAnalytics() { (function(win, doc, cb){ (win[cb] = win[cb] || []).push(function() { try { tnsCounterAdme_ru = new TNS.TnsCounter({ 'account':'adme_ru', 'tmsec': 'adme_total' }); } catch(e){} });
var tnsscript = doc.createElement('script'); tnsscript.type = 'text/javascript'; tnsscript.async = true; tnsscript.src = ('https:' == doc.location.protocol ? 'https:' : 'http:') + '//www.tns-counter.ru/tcounter.js'; var s = doc.getElementsByTagName('script')[0]; s.parentNode.insertBefore(tnsscript, s); })(window, this.document,'tnscounter_callback'); !function(f,b,e,v,n,t,s){if(f.fbq)return;n=f.fbq=function(){n.callMethod? n.callMethod.apply(n,arguments):n.queue.push(arguments)};if(!f._fbq)f._fbq=n; n.push=n;n.loaded=!0;n.version='2.0';n.queue=[];t=b.createElement(e);t.async=!0; t.src=v;s=b.getElementsByTagName(e)[0];s.parentNode.insertBefore(t,s)}(window, document,'script','https://connect.facebook.net/en_US/fbevents.js'); fbq('consent', 'grant'); fbq('init', '650520368394104'); fbq('track', 'ViewContent');
window.TSP.executeWhenReachedPagePercentage(75, function() { fbq('trackCustom', '75percent'); });
setTimeout(function () { fbq('trackCustom', '30sec'); }, 30000);
$('body').on('click', 'a', function() { fbq('track', 'Lead'); }); var _comscore = _comscore || []; _comscore.push({ c1: "2", c2: "19962933" }); (function() { var s = document.createElement("script"), el = document.getElementsByTagName("script")[0]; s.async = true; s.src = (document.location.protocol == "https:" ? "https://sb" : "http://b") + ".scorecardresearch.com/beacon.js"; el.parentNode.insertBefore(s, el); })(); } Source link
from La Crónica Coruña https://lacronicacoruna.com/celebro-su-fiesta-quinceanera-a-los-79-anos-y-una-de-sus-hijas-nos-conto-la-inspiradora-historia-de-la-mujer/
0 notes
Text
Entrenamiento de perros 4 años | Soluciones Efectivas
New Post has been published on https://dogtraining.dknol.com/spanish/entrenamiento-de-perros-4-anos-soluciones-efectivas/?utm_source=Tumblr&utm_medium=Tumblr+%230+Freda+K+Pless&utm_campaign=SNAP%2Bfrom%2BBest+Dog+Training
Entrenamiento de perros 4 años | Soluciones Efectivas
Lo que realmente le ha enseñado es que si se trata de que su diversión ha terminado. & artículos de colección Amazon Web Services ¿Adiestrar? Está bien, negociemos. Dile “Muy bien” siempre que haga lo que pides, así sabrá que cumplió el comando. Centro Presencial Video de entrenamiento Mientras es un cachorro no te importará que se suba en ningún lado, si se come un mantel te hará una gracia tremenda; pero, ¿querrás que se comporte así cuando sea más mayor? Seguro que recuerdas a Beethoven, ese precioso San Bernardo de la película… pues imagínatelo en tu casa. 3. Caminado junto educar a un cachorro para que no muerda Curso para Cachorros |Valencia 27 oct 2015. for Kids & Schools Amazon Warehouse Adiestramiento a domicilio Enero 2016 (3) Asegúrate de soltarlo un poco y premiarlo cuando vaya en la dirección correcta. Más que cualquier otra cosa, eso le indicará que hizo una buena elección. Métodos de pago Platicanos un poco sobre tu mascota Indicanos aspectos importantes a considerar, así como nombre, raza, tamaño y cual es el principal problema que te gustaría corregir. Espacio pet n’ GO CONECTATE México Desconocido Establece un horario regular de alimentación. Como podrás adivinar, una gran parte de cuando un cachorro va al baño es cuando se le alimenta. A fin de acelerar el proceso de entrenarlo para hacer sus necesidades, establece un horario regular de alimentación y cíñete a él. A menos que te lo recomiende un veterinario, no lo alimentes “libremente” (dejar un tazón lleno de comida en todo momento). Pet insurance El adiestramiento mixto, es por tanto, una mezcla entre el adiestramiento tradicional y el adiestramiento positivo. Adiestramiento canino: consejos Riesgos emocionales de los trabajos de olfato mal planteados. Próxima convocatoria de nuestros cursos de Adiestramiento en grupo (Septiembre 2016) Coloca una galletita en cada una de tus manos. 680007 Bucaramanga, Colombia Consejos para el adiestramiento de un perro adolescente Los perros adolescentes tratan de rebelarse y un poco más de trabajo en el aspecto de la obediencia puede ayudarles. Leer más > La Clínica Veterinaria “Díaz de la Cebosa” se suma al Cognitivo Emocional. Ver más de DIESTROS ENTRENAMIENTO CANINO en Facebook 2. Adiestramiento en positivo Programa el ejercicio y el juego Mapas/Cupones Muscular/skeletal care Acerca de Adiestramiento Caninos | Preguntas Frecuentes | Política de Privacidad | Mapa del Sitio HOME (4) Obsesiones Super recomendados!!!!!!!!!!!!!!! Ver más Compra una cama lo suficientemente cómoda para tu amigo. 17 de septiembre, 2015 @MuniGodoyCruz Sólo no puedes, con tu amigo sí: Murdock e Iván Guillén, divirtiéndose en el Ring (francés) Cualquier momento del día es bueno, no es necesario que estructures el entrenamiento. También debes incorporarlo en tu vida diaria, por ejemplo, no le des su comida hasta que no esté sentado, ni lo saques a pasear si no está en la posición deseada. El método de adiestramiento de canino básico se centra en corregir los problemas de actitud que tiene el perro evitando los problemas de comportamiento del perro. Por otra parte, la etología canina se basa en el estudio científico del comportamiento del perro en su entorno natural. Como el caso de Laura y Ximena, existen muchos otros que también pueden variar en cuanto a la problemática existente, sin embargo, este tipo de medidas extremas como el abandono o producirles alteraciones físicas para limitar su naturaleza, son evitables en la medida en que dediquemos el tiempo necesario para brindarles el entrenamiento que les permita adaptarse a la convivencia con los humanos. Febrero de 2018 (6) porPerros El factor confianza Cuando tu perro evacua en el lugar indicado afuera, elógielo con palabras y dele un apapacho tres segundos después de su conducta. Recuerde que la consistencia es crucial, así que asegúrese tener los premios disponibles para recompensarlo cada vez que va al lugar correcto. 2018 StarOfService SAS 100 IDEAS ¿Es recomendable su uso? Volver a Wikipedia:Portada. About the author Infórmate sin compromiso mandandonos un email o llamándonos al 610554498 Alquiler de maquinaria pesada · girón Se recomienda una sesión de adiestramiento diaria entre cinco y 10 minutos por toda la vida de tu perro, para estimularlo mentalmente. Podrás siempre añadir nuevos trucos. 16 de octubre, 2012 Cuidados y Salud de reptiles 31 de marzo, 2017 Por favor ayúdenme, que no hay día que no derrame una lagrima por ellas, y me siento tremendamente culpable de no haberlas puesto a dormir en lugar de haberles provocado este sufrimiento en sus vidas. En LealCan Adiestramiento, hemos desarrollado un método holístico que recoge lo mejor de cada una de las actuales técnicas de adiestramiento en positivo y terapias de modificación de conducta. Para desarrollar este método nos basamos en la experiencia de los mejores profesionales en este campo y en diversas investigaciones científicas que avalan los resultados. Cursos de Formación  Educador y Adiestrador Canino Profesional. Homologados por la GV. 100% seguro y seguro de compras El adiestramiento 100% en Positivo, ¿Utopía o realidad? – El objetivo del Adiestramiento en Positivo es trabajar con nuestros perros con el máximo respeto posible y eso hace que tengamos que reducir las correcciones al mínimo… Imagen: andreaarden Training Nivel ll. MUI Comenzamos a trabajar el cachorro en juego con sesiones muy cortas ya que tienen muchas distracciones y a través de patrones motores, lo que nos facilita un avance en obediencia conforme va llegando a edad juvenil. Así mismo les presentaremos todos los estímulos posibles para que este no tenga ni miedos ni fobias en edad adulta, creando buena socialización. Enviado correctamente No colocaremos delante de nuestro perro, con la mano izquierda lo sujetaremos por el collar suavemente, con la única intención de que no se vaya y permanezca a nuestro lado. Con la mano derecha presionaremos sobre su espalda, a la altura del culo, de forma que el pliegue sus patas traseras y se siente. Mientras realizamos presión con la mano derecha y el se sienta, le diremos con voz firme una sola vez la orden que queramos para ese ejercicio, por ejemplo “Siéntate” o “Sit”. Dias disponibles para recoger a tu mascota: Tiene 31 años y asegura que ya fue rechazado por 80 mil mujeres Normas de uso de los foros 5 160 Recordemos o un perro que viene cuando se le llama es probablemente el comando más importante que usted puede enseñar a su nuevo cachorro. Patricia MacConnell: rompiendo la campana de cristal. Quitar y no poner. 15 de febrero, 2010 NF0A2TNE_UAX Perro paseando El ejercicio es importante para todos los perros. Muchos perros adultos tienen sobrepeso debido a un exceso de alimentación y/o falta de un programa de ejercicios. La falta de ejercicio apropiado puede hacer que los perros mordisqueen cosas destructivamente porque se aburren o intentan gastar el exceso de energía. Llevar a tu perro a caminar durante quince a veinte minutos varias veces a la semana puede ayudar a socializarlo, te brinda la oportunidad de fortalecer el vínculo con él y es una excelente manera de que tú también hagas algo de ejercicio. Los perros tienen distintas formas de ser, es muy probable que dos perros que se criaron juntos al nacer tengan comportamientos completamente diferentes, esto no tiene nada de extraño, hay que saber conocer bien a tu perro, según su tamaño, raza y personalidad para enseñarle. Para esto es esencial que explotes dos factores claves: La paciencia y el amor. Search Deportes caninos Pon una correa y un collar en tu perro. Enlaces Mundo Canino Android ¿Cómo surge DOS adiestramiento canino? Eroski Consumer no se hace responsable de las opiniones vertidas por los usuarios. Otros foros Banco de pruebas: Thundershirt ¡¡Más Darín y menos Carlos Alfonso!! Vente al cine con nosotros GRATIS TOTAL Camina unos pasos hacia atrás. Regresa a tu perro y recompénsalo con una golosina y afecto si se quede. Math Activities Mazatlán Registrarte como Usuario Además, en ese tipo de entrenamientos el perro realiza un esfuerzo físico que no es adecudo o al que no está acostumbrado porque no es parte de su desarrollo. Eso puede ocasionar problemas en su patas o columna. A tu cama, a tu sitio, a comer, etc. Todos los departamentos Otros Servicios disponibles en Bucaramanga Hot spots Dogalize Potty Training Your Puppy – Paso 1: Confinamiento Marketing Cámara oculta muestra cómo una bebé escapa de su cuarto por la influencia de dos perros Venir al llamado por su nombre. Dogs are instinctual Otros foros Tratamientos piel Beneficios y aplicaciones de los targets dinámicos en el entrenamiento de perros
dog training
puppy training
dog obedience training
fbq('track', 'ViewContent', content_ids: 'dogtraining.dknol', ); Rex Pet Food Repite con frecuencia. Es recomendable ensayar en casa la orden de acudir, sobre todo, cuando el perro es un cachorro Platos y Alimentadores Por ejemplo, si tu perro no puede caminar. Puedes enseñarle el comando toca, es decir, que toque con su morro tu mano. Ya que, sólo tendrá que mover el morro. Tweet Todos los campos marcados con * son obligatorios. Gestionar contenido y dispositivos Recuerda el adiestramiento preventivo: siempre es mejor anticiparse. Sal con tu perro cuando creas que él necesite descargar, en vez de esperar demasiado y correr el riesgo que tenga un accidente dentro de tu hogar. Cuantas más veces tu perro descargue afuera donde tú quieres, la probabilidad de que sufra un accidente dentro del hogar es menor. Cuanto más clara es la situación para el perro, más rápido asimilará lo que tú quieres. Los perros verdaderamente quieren complacerte y tú puedes demostrarles cómo hacerlo. Una vez que tu cachorro sepa la orden, intenta llamarlo mientras esté jugando. Cinco enfermedades que transmiten las garrapatas 13 de junio, 2009 Los cachorros necesitan salir con frecuencia. A las 8 semanas de edad, se sugiere una salida al exterior cada dos a 3 horas durante el día. Para los 4 meses, puede ser aproximadamente cada 4 ó 5 horas. La mayoría de los cachorros pueden pasar toda la noche sin salir para cuando tienen alrededor de 4 meses. A los 9 meses más o menos, los perros en su mayoría pueden estar cómodos con 3 ó 4 salidas al exterior por día, aunque cuantas más veces, mejor. Esto puede ser el principio más difícil de seguir, pero no es suficiente decirlo una vez. Formación bebé perro es único Mantenerse quieto y relajado encima de una mesa (peinar, colocar pañuelos, correas…) Enseña a tu perro a caminar hacia atrás. Enseña a tu perro a caminar hacia atrás [añadir beneficio para el perro aquí]. A continuación te explicamos la manera de hacerlo. Leer más > Perro orinal | Consejos y consejos aquí Perro orinal | Los mejores recursos en línea Perro orinal | Los mejores secretos revelados Legal | Sitemap
0 notes
supertokay · 5 years
Text
Cuba (La lucha armada en Latinoamérica)
Cuba (La lucha armada en Latinoamerica) Existe una estrecha relacion entre la aparicion de los movimientos armados en Latinoamerica y la expansion del comunismo, resulta particular en cada uno de los paises, por ejemplo, en Mexico la insurgencia armada fue encarnado en la figura del revolucionario Emiliano Zapata que lucho por la reivindicacion de la clase campesina y el derecho a las tierras para el cultivo, en Chile con Salvador Allende que fue un convencido socialista leal y comprometido con las clase trabajadora, en Argentina con la organizacion guerrillera los Montoneros que intentaron establecen el socialismonacional, en Cuba con los Castro que inauguraron el comunismo en la region, en Venezuela sin embargo, las dictaduras militares de principios del siglo tambien tuvieron un impacto profundo en el establecimiento y la proliferacion del comunismo en la region latinoamericana. De hecho, fueron tanto las organizaciones insurgentes y las instituciones militares legalmente constituidas de estados debiles en su mayoria los que se movilizaban en la lucha armadas en una region en proceso de consolidacion de sus gobiernos, el predominio de regimenes militares, o la tendencia a ellos, unia a los estados del tercer mundo, cualesquiera que fuesen sus modalidades politicas o constitucionales .1 En este mismo orden de ideas, el primer partido comunista de la regionnace en Mexico, seguido por Argentina, Uruguay, Guatemala, Brasil, Ecuador, Peru, Costa Rica, Venezuela y Puerto Rico. Sin embargo, es en Cuba donde el comunismo se instala legalmente en un proceso que comienza con el derrocamiento del dictador Fulgencio Batista por una guerrilla sin ideologia politica en sus principios y liderada por el joven abogado Fidel Castro Ruz, un insurgente anti-dictadura que luego se revelo a favor del comunismo mas tarde cuando ya estaba consolidado en el poder. Elnuevo gobierno, se enfrentarian a un intento fallido de EE.UU en invadir la isla a traves de bahia de cochinos, y el lider de la revolucion tras declararse comunista, emprende una transformacion profunda al estilo comunista. Estos cambios, comienzan con la tendencia de casi todas las corrientes comunistas que se habian constituido en gobierno, es decir, las reformas agrarias. Entre 1945 y 1950 casi la mitad del genero humano se encontro con que en sus paises se estaba llevando a cabo alguna clase de reforma agraria .2 En el contexto de la guerra fria entre URSS y EE.UU, Moscu esta conforme con lanueva alianza con Cuba en America, especialmente por lo cerca que se encuentra la isla de sunemesis capitalista de Estados Unidos, es asi como se consolida una relacion militar y economica muy fuertes. De hecho, La guerra fria entre las superpotencias se desarrollaba sobre todo mediante la intervencion de las fuerzas armadas de los satelites o aliados, estas recibian cuantiosos subsidios y suministros de armas por parte de la superpotencia correspondiente .3 De esta forma la union sovietica en colaboracion con su satelite cubano pasan a ser los principales promotores de la ideologia en la region latinoamericana. 4 Por otra parte, Latinoamerica durante mucho tiempo fue conducida por dictaduras militares opresoras y tiranicas que forzaron a movimientos sociales a luchar contra esas opresiones y buscar salidas y transformaciones que en definitiva comenzaron a inspirarse en los movimientos guerrilleros de liberacion en Cuba lideradas por Fidel Castro y Ernesto Guevara. Estos movimientos sociales al entender el triunfo de la revolucion de ese pais, percibieron la posibilidad de implementar las armas y convertirse en grupos de insurgencia o guerrillas que en su mayoria se alinearian a un modelo comunista, partidario principalmente del castrismo y el marxismo. Desde entonces, estas guerrillas contarian con el apoyo extraordinario e incondicional del gobierno de Cuba que considero a estos grupos como la herramienta para la union latinoamericana en contra del imperialismo y el capitalismo. Cabe destacar que durante la segunda mitad del siglo XX, una cantidad significativa de paises en Latinoamerica albergaban grupos guerrillero, muchos de los cuales eventualmente pasarian a la vida publica y politica aprovechando las debilidades de los estados relativamente recien formados. Asi lo afirman algunos autores: los hombres de armas entraron de forma cada vez mas habitual en politica, aunque solo fuera porque el planeta estaba ahora lleno de estados, unos doscientos, la mayoria de los cuales eran de creacion reciente (carecian, por lo tanto, de una tradicion de legitimidad), y sufrian unos sistemas politicos mas aptos para crear caos politico que para proporcionar un gobierno eficaz.5 Asimismo, por casi quince (15) anos desde principios del siglo XXI gobiernos de Suramerica gozaban de partidos muy izquierdistas en el poder entre ellos Argentina, Brasil, Bolivia, Ecuador y Venezuela. Los preceptos del comunismo sovietico se estaria consolidando, ya que es la internacionalizacion de la revolucion socialista cuyas ideas se esparcen por muchos medios, lograr llegar a los gobiernos de todo el mundo y tambien a los que se oponian a las debiles dictaduras latinoamericanas. En efecto, la fuente principal de las ideas, teorias, postulados y practicas comunistas siempre fueron traidas desde la Union Sovietica y esparcidas mediante sus aliados como Cuba en Latinoamerica. Top of Form Referencias Bibliograficas * Buch L. Otros pasos del gobierno revolucionario cubano. La Habana: Editorial de Ciencias Sociales; 2002. * Diaz Castanon M. Ideologia y revolucion. La Habana, Cuba: Ciencias Sociales; 2004. * Florez J. Colombia dijono a la paz Se puede entender esa decision desde una perspectiva historica? [Internet]. Historia, crimen y justicia. 2018 [cited 7 June 2018]. Available from: https://hccj.hypotheses.org/154 * Gonzalez Casanova P. Cronologia de la violencia politica en America Latina, 1945-1970. Mexico: Instituto de Investigaciones Sociales, Universidadnacional Autonoma de Mexico; 1975. * Gobierno de Cuba. DISCURSO PRONUNCIADO POR EL COMANDANTE FIDEL CASTRO RUZ, PRIMER SECRETARIO DEL PARTIDO COMUNISTA DE CUBA Y PRIMER MINISTRO DEL GOBIERNO REVOLUCIONARIO, EN EL ACTO DE PRESENTACION DEL COMITE CENTRAL DEL PARTIDO COMUNISTA DE CUBA, EFECTUADO EN EL TEATRO CH [Internet]. Cuba.cu. 2018 [cited 7 June 2018]. Available from: http://www.cuba.cu/gobierno/discursos/1965/esp/f031065e.html * Hobsbawm E, Faci Juan, Ainaud J, Anula Castells C. Historia del siglo XX. Mexico, D.F.: Critica; 2014. * Lamberg R. La guerrilla en Latinoamerica. Madrid: Editora Mediterraneo; 1979. * Lynchn. Los jovenes rojos de San Marcos. Lima: El Zorro de Abajo; 1990. *nencioni T, Martin Ramos J. El inicio del fin del mito sovietico. [Mataro?, Espana]: El Viejo Topo; 2008. * Pons Prades E. Republicanos espanoles en la Segunda Guerra Mundial. Madrid: La Esfera de los Libros; 2003. * Rodriguez C. Cuba en el transito al socialismo, 1959-1963. Habana: Editora Politica; 1979. * Silva Leon A. Breve historia de la revolucion cubana. La Habana: Editorial Felix Varela; 2008. * Zelada C. Rebelion. El Legado del Che [Internet]. Rebelion.org. 2018 [cited 7 June 2018]. Available from: http://www.rebelion.org/noticia.php?id=232685 * Zubok V. Un imperio fallido. Barcelona: Critica; 2008.
0 notes
andreanavs · 6 years
Text
El día que no estaba planeado
Y pues resultó que estábamos dentro de mi carro. Era de noche. 1am. 4 de Nov. Frente a tu casa en SanCris. Tu en el sillón del copiloto. Y empezamos a hablar de tus papás y sacaste la noticia que se divorciarían. Lamentandote por tu madre y tal. 
Te recostaste sobre mi piernas y te acariciaba el cabello. Luego te fuiste hacia mi hombro y te besé la cabeza, la sien y seguia acariciandote. Luego giraste tu cara hacia la mia para besarme. Y asi comenzó todo. Besándonos intensamente. Sentí como llevabas tu mano hacia mi entrepierna y la metiste bajo mi pants, luego bajo mi calzón. Y sentí tus dedos como entraban dentro de mi. 
Me comenzaste a masturbar. Ibas a prisa y quiza un poco duro. Te pedí que lo hicieras más suave. Y mientras nos besábamos intensamente, tu me masturbabas con tus dedos. Pasamos un buen rato ahí.
Te pregunté si querías coger. Me dijiste que si. Nos pasamos a los asientos traseros de mi carro, y comenzamos a besarnos y a quitarnos las ropas. Me quité mis zapatos, mi pantalón y mi calzón y no parabamos de besarnos. Mientras te comencé a chupar el pene. Y sabía muy bien. Sabias muy bien. Y te encantó. 
Me recosté y veía, a oscuras, tu silueta sobre mi. Listo para hacer el amor. Tu encima mio. Sentí tu cuerpo desnudo sobre mi mientras nos besábamos con pasión. 
Respirabamos fuertemente, por nuestras bocas y nuestras narices. Nos lamiamos, nos besábamos, nos chupabamos los labios. Y entonces comenzaste a penetrarme. 
Y gemía, empezaba a gemir y tu me callabas, que si no se escucharían afuera del carro. 
Hiciste exactamente lo que me gusta. Rodeaste con tus brazos, mi cabeza. como si la abrazaras a medias. Sobre ella, no debajo de ella. Como haciendo un arco al rededor de mi. Y me cogías.
Llego un momento en que no podias más, y me agarraste del pelo, en esa misma posición. Lo hiciste duro, muy duro mientras me penetrabas. Me lo jalabas por cada movimiento de pelvis hacia mi que hacias. Y sentia tu respiración sobre mi boca. Boca con boca. Nos hablabamos sucio. Muy sucio.
Estabas penetrandome tal que me estaban dando ganas de acabar. Y te dije que te iba a acabar y squirt. Y estaba a punto. 
La sacaste y te comenzaste a masturbar mientras me metias los dedos de nuevo y me masturbabas. Podía escuchar como sonaban mis jugos ahi abajo, y los dejaste ahí dentro, pero seguias moviendolos. Y te dije que te iba a acabar. Y entonces comencé a correrme ahí... a empaparte la mano, a chorrear el asiento. Mi squirt corria por mis muslos llegando a mis nalgas y tu mano estaba mojadisima. Mientras tu te masturbabas. 
Regresaste a cogerme, a penetrarme. A jugar con mi vagina. Resfregabas tu glande con mi clitoris. Me pasabas la mano de nuevo, tus dedos, me resfregabas los dedos en mi vagina, todo eso mientras te observaba y yo recostada. Podia ver tu silueta sobre mi haciendome cosas sucias.
Me senté a tu lado, y comence a masturbarte y comence a chupartela. A tragarmela entera. Y me dijiste lo rico que la chupaba. Me ahogué un par de veces con ella, y te la llenaba de saliva. Me golpeaba los labios con ella. Te la agarrabas, te masrturbabas mientras yo te la chupaba. Pase mis labios sobre todo tu glande. Suave. En mi piercing. Suave. 
Me recostaste y te pusiste en posición para hacerme sexo oral. No estaba depilada. Por primera vez que no estaba depilada full al tener sexo y no me importaba y a ti tampoco te importó. Es más, te encantó.
Y entonces comenzaste a chuparmela, a lamerme. Y senti como tenias tus dedos dentro de mi. Te la estabas comiendo con ganas. Con que ganas me chupabas el clitoris. Aun siento como te la comias con deseo. Sentia tu lengua, tu succión en mi clitoris y podia escuchar todo. Ese sonido de como me comias la vagina no lo voy a olvidar. Me mordiste. Me mordiste el clitoris. Y lo llenabas de saliva. Llenabas de saliva mi vagina peludita. La tenia empapada de vos. Que rico. Estuve a punto de acabarte en la boca, a chorros. Queria hacerlo.
Y te besé, comence a besarte y a sentir mi sabor en vos. Mientras te besaba te masturaba y te jalaba el pene hacia mi pezón derecho. Y comence a refregarlo ahí, a masturbarte con mi teta. Golpeaba mi teta con tu pene mientras te besaba y sentia el sabor de mi vagina.
Entre la cogedera, pasaba una moto de seguridad vigilando, Y seguro sospechaban, nos quedabamos quietos. El carro estaba empañadisimo. 
Entre veces parabamos y nos abrazabamos y besabamos suave. Y me decias lo contento que estabas que estuviera pasando esto. 
En un momento me paré para ver mi celular y la hora. Era tarde y ya debia irme y te lo decia. Me decias que porfavor no me fuera, que me quedara a dormir. Y te contaba que debia irme porque en casa no podia darme ese lujo. Me dijiste que si ibamos a seguir. Que porfavor siguieramos cogiendo y querias verme seguido. 
Te besé, y me preguntaste porque me habia quedado callada. Respondí que si queria verte, pero no seguido. Cada semana o cada quince dia estaba bien. No queria o no quiero aburrirme de vos. 
Me senté en vos y me comenzaste a besar el cuello y eso me excitó muchisimo. Comencé a frotar mis nalgas en tu pene. A frotar mi espalda en tu pecho,  y a moverme muy sensualmente sobre vos. Giraba mi cuello y te besaba. Nos empezamos a masturbar de nuevo. Y te pedi que me cogieras en cuatro. Casi lo intentamos pero me masturbaste en lugar. Me metiste los dedos y yo me movia hacia vos. Me metiste el dedo gordo en el ano y me encantó. Que rico. Yo en cuatro y tu con tus dedos en mi vagina y mi ano. Luego, metiste otro dedo largo y me lo dejaste ir y senti la gloria ahí. Y comence a moverme como si me cogieras. Me encantó sentir tu dedo dentro de mi ano. Queria acabar. Me lo metias y sacabas y yo super prendida. Mientras pasaba eso, me solte el pelo y mi pelo daba hacia mi espalda. Sabia que me veía bien. Me sentia bien.
Un momento en que nos pusimos de costado e intentaste penetrarme asi. De hecho asi fue. Dandote las nalguitas de lado, para que me cogieras.
Ya no recuerdo cuantas veces me penetraste anoche. Si recuerdo haber puesto mis dos piernas en tus hombros mientras me cogias. Te doblaste hacia mi y me besabas la boca mientras yo tenia aun las dos piernas en tus hombros. La flexibilidad deliciosa. De penetrarme con placer.
Tambien recuerdo cuando me chupabas los pezones. Los mordias con ganas y se quedaban duritos y paraditos. Me los apretadas. Y me los succionabas rico.
Me abrias las nalgas, me las agarrabas para entrar mejor y entre veces te agarraba yo las nalgas con mis uñas. 
Entre sexo, pasión, besos y abrazos ricos, y piel con piel. Me preguntaste que si no iba a coger con nadie más, y si podiamos ser exclusivos. VIP. Porque tu eras asi, que solo con una persona cogias. En realidad dudé, por mi fuckbodie. Pero me encantó la idea que me dijeras eso. Que solo conmigo querias coger, y querias que yo no cogiera con nadie más. Solo los dos. Tu mio y yo tuya. Y de nadie más. Te dije que si. Que estaba bien y que seriamos exclusivos.
Me dijiste que jamas habias visto eso del squirt. Que estabas encantado. Que lo habias disfrutado mucho.
Mientras nos abrazabamos y estabamos desnudos, se te salió un ‘tengo que ir a presentarme a tu casa’. Querias presentarte en mi casa y conocer a mi familia. Dije: Este se enamoró con esta cogida. Me dijiste: tengo que decirle a tu mamá: señora, he tenido el mejor sexo de mi vida con su hija. 
Y te amé. Amé eso que dijiste. Sabia que te habia encantado. Sabia que habiamos gozado y disfrutado mucho. Sabia que esto, era muy pasional y seguro va a durar y se va a dar muchas veces.
Entre veces iba a ponerme mi calzón, Un par de veces y no me dejabas. No querias que me fuera. No querias. Y cogiamos de nuevo. La ultima penetrada me encantó. Fue suave y de nuevo tu encima mio. Besandonos, abrazandonos. Y estaba super empapada de abajo. Y entonces mientras nos besabamos, ibas metiendo suavecito tu pene y lo volvias a sacar entero y volvia a entrar solito y sentia muy mojadito. Y se deslizaba muy bien. Lo metias y los sacabas lentamente y todo mojadito. Y me hablabas si me gustaba asi. Me encantaba asi.
Y querias repetirlo. 
Me pare de nuevo a ver mi cel. Aparecio el chico de quien estoy enamorada, con un par de mensajes, a las 2 y 10 de la mañana. El en polonia y yo en Guate, cogiendo. 
Mientras veia el celular, me diste unas nalgadas y me mordiste la nalga. Me dijiste que estaba bien rica. 
Tambien me preguntaste quien me escribía a esta hora. Que no arruinara nuestra noche. Te pusiste celoso. Me sente de nuevo con vos. 
El policia se acercó. Veía una sombra en mi ventana y te dije. Y gristaste desde dentro: que paso?!! y te pusiste inmediatamente tu pantalón, y saliste y le dijsite el policia. ¿Qué pasó cerote? Estoy en MI CASA. Dejáme que esta es mi casa. Si queres te abro. El policia hizo una llamada y él le dijo: a quien vas a llamar? llama a quien querrás. Llamalo, me pela la verga. Estoy en mi casa. 
Le pedi a Ellery que porfavor dejara de enfrentarse al policia, porque se estaba poniendo muy bélico. Asi que se calmó. Se calmó o volvio a entrar.
Me puse mi ropa y me pase adelante. Nos besabamos de nuevo. 
Quedamos en que se iba a repetir, en que nos ibamos a ver de nuevo y si que tengo muchas ganas de repetirlo. Al llegar a casa me enviaste un mensaje.   Me contaste que olias a mi vagina, y que te habia encantado mi olor. Que no le importo que no estuviera depilada, que te habia gustado un chingo
Me dijiste lo feliz que estabas que hubiera pasado. Ninguno de los dos imagino que iba a pasar. Antes nos habiamos mandado a la mierda, y hoy habiamos salido plan amigos. . Me enviaste un mensaje agradeciendome y diciendome lo increible que la habias pasado.
0 notes