#kendimden kacarken

[yildizimsinn]

saf ve temiz duygular bedenimi söküp aldi

[rengarennkacilar]

[karanliginicindekibirumut]

burasi.. ne bileyim kafamdaki seyleri kucuk kucuk paylasmak icin cok rahat geliyo ama cogu zaman kendimden bile kacarken ne yazabilirim bilmiyorum. boyle minik minik anilar birakmak icin gelirim belki. ya da ihtiyacim oldugunda.

[carmenll]

kendim bile kendimden tiksinirken,aynalardan kacarken birinin beni sevmesini bekledim.

[basladigimnoktadayim]

Hayatimin tekrar hanimeli gibi kokmasini isterdim, bahardan o mutlulugu o hazi alabilmek, kimseyle uzuuun zamanlar boyunca bi tartisma bi sikinti yasamamak, kendim olabilmek, ben oldugum icin mutlu olmak... Kendimden kacarken ya da kendimi kaybetmisken arkadaslarimin yanina gidemezdim, haklilar. Onlarin goruslerini, soyleyeceklerini, benim farkinda olup kactigim seyleri duyamazdim o siralarda. Istemiydum, gucum de yoktu zaten. Ben orda huzurluydum, ben oraya aittim aslinda. Dogru dediler, ne yaparsam yapayim hep arkamdaydilar, beni oldugum gibi sevdiler ve istediler. Ben onlara yakin durmaktansa neyi sectim peki? Sevdigim insani? Sevdigim insan napti? Onu yapma, bunla gorusme, oyle dans etme, buraya gitme, oyle mesaj atma, boyle icme, onunla is toplantisi yapma vs vs vs... bunlari bir bir gorup, yasamak zorken, neden yasadigimi ve yasamaya devam ettigimi sorgularken, bir de onlardan gercekten duyamazdim. Istemiyodum, ben de kendime de huzuruma da kustum. Niye inan bilmiyorum, kendimden bu kadar uzun kactigim hic olmamisti. Ve hayatima en istemedigim noktadan, arkadaslarimdan hasar alarak devam etmemistim hic ben. Bunun pismanligini, kizginligini, yorulmuslugunu da anlatamam. Ama biticek bu zamanlar. Bitmek zorunda. Tercihler yapilicak, mantikli cumleler konucak ortaya, savunmalar olucak, ve bikac sey daha.

[yildizimsinn]

hep mi kaybeder gercekten seven yalanlarin ortasında kalmisim bi’ ben dokunma bana bakma arkaya teslim oldum gunes gormeyen o ruhuna