#kendimle fikir birliğine varabiliyor muyum

[gelbikahveyapayim]

Herkes üstüme üstüme “Siyah ve beyaz yoktur, griler vardır”larla gelirken ben topuğumu yere vura vura mavinin tek bir tonunu savunuyorum. Savunuyorum dediğim de işte gardım varmış gibi yapıyorum. Son sürat duruyorum. Koşarsam o şiirdeki gibi vurulur muyum bilmiyorum, gardım yok ya bir de, ölürsem mavinin o tonunu kim savunur diye düşünüyorum. Korkuyor muyum diye kendimi tartıyorum, korkmuyor çıkıyorum ki bundan nefret ettiğini biliyorum, kendimi tartınca aşina olduğum bir ağırlıkla göz göze geliyorum, ben de işte bundan nefret ediyorum. Gözlerimi kapatıyorum ama ben bir tek evimde rahat uyuyabiliyorum. Ev nedir neresidir nasıl tanınır sorularını bir çuvala koyup denizin dibine atmak istiyorum. Yine şiirlerden gidiyorum, bu vedayı tanıyorum. Bu defa bir harfini de kendi ellerimle örüyorum. Ürkütücü sessizlik yerini o tanıdık, çirkin, gürültülü şarkıya bırakıyor. “Hatırlıyorum” kelimesindeki o harfi her seferinde atlıyorum. Yazdıklarımı bir yere bağlayamıyorum ama içimdeki sıkıntıyı o harfin unutulmasına bağlıyorum. Çiçek de maviydi, altını çiziyorum.

Öyle.