#khaled mouzannar

[cinema-winding]

Kefernahum

Ağlamaya utanır mı insan ? Utanır.

Bir mahkeme çocukluğunu unutmak zorunda kalan bir çocuk ile ailesinin sarkacın ucunda yitip giden hayatlarına bir çok sorunu iç içe geçirerek harmanlayan bir yapım .

EBEVEYNLERİNE DAVA AÇAN BİR ÇOCUK MU?Hırpalanarak büyüyen insanların ödediği bedeller mi?

Vatan mı zordur , vatansızlık mı ?

Yoksa bilinmezliğin ortasında aile olmak mı ?

Zemheri bir gecede, demir bir yumruk yemiş ve insanın göğsünde izi kalmış gibi sanki bu film. Ağır ve sarsıcı.

Hakim çocuğa sorar: “Neden annene- babana dava açtın?” 12 yaşındaki Zain’in cevabı; “Beni dünyaya getirdikleri için” olur. Yoksulluğun, çaresizliğin, hayatta kalma içgüdüsünün , savaşın, göçmenliğin, çocuk olmanın ama büyük gibi yaşamak zorunda kalmanın, sevgisizlik ve sevgi kavramlarını ele alan ‘Kefernahum’, evrensel bir konuyu işleyerek yüreklere hitap ediyor.

Zain’in bu cehennem yolculuğundaki acılara basarak ayakta kalma savaşı , ancak bu kadar çarpıcı olabilirdi. Nadine Labaki’nin dördüncü uzun metraj filmi olan Kefernahum, (Capernaum) “Mülteci çocuk olmak nedir?” sorusunu bir çok soru ile birleştirip. Baş kaldırmanın , insanlığın bildiği tek çıkış noktasına bir çocuk bakışı ile selam veriyor.

Fransa – Lübnan ortak yapımı olan film, Cannes Film Festivali’nde Jüri Özel Ödülü , ayrıca Altın Portakal En İyi Erkek Oyuncu ve Gençlik Jürisi Ödülünü aldı.

[leopoldetbonaparte]

يمكن لو في بيني وبينك حكي، كنا حكينا

يمكن لو في بيني وبينك دمع، كنا بكينا

لو كان في طريق تودي شوي شوي كنا مشينا

أو كان في شي درب يوصل كنا لقينا

يمكن لو في بيني وبينك  قصص، كنا قرينا

يمكن لو في بيني وبينك صلاة، كنا دعينا

[leopoldetbonaparte]

مرايتي يا مرايتي

رح احكيلك حكايتي

قوليلي أنا مين

إنت أنا وأنا إنت

مهما كبرتي وتغيرتي

بعيوني إنت الست

يا مرايتي