#levensvreugde | Explore Tumblr Posts and Blogs

keynewssuriname · 2 months

Text

Fitnesscoach Rosco helpt middels training levensvreugde hervinden

In de hedendaagse drang naar een gezond en afgetraind lichaam is een fitnesstrainer een onmisbare schakel. De voortdurende zoektocht naar gezondheid en welzijn maakt dat deze persoon een centrale rol inneemt; de rol van een leidende kracht die het proces naar fysieke vitaliteit en mentaal welzijn helpt doorlopen. Een zo’n fitnesstrainer is Coïmbra Seedo – beter bekend als Rosco – die zich als fulltime trainer onderscheidt door zijn expertise en ondersteuning aan anderen op hun reis naar zelfverbetering. De sportschool voelt voor Rosco niet als een werkplek; het is eerder zijn tweede thuis. Binnen de muren van zijn vertrouwde omgeving fungeert de 31-jarige al zeven jaar als een betrouwbare steunpilaar voor hen die op een gezonde manier hun lichaam willen transformeren. De sportschool is meer dan alleen een trainingsruimte; het is een plaats waar persoonlijke groei en welzijn samenkomen. De wereld van Rosco is er een van halters en fitnessapparatuur, waarin hij een bron van motivatie en begeleiding vormt voor hen die streven naar een gezondere en sterke versie van zichzelf. “Het fitnessgebeuren is nu mijn vaste baan. Ik had nooit gedacht dat ik fitnesstrainer zou worden”, merkt Rosco op. Hij vertoefde vroeger vaker in het binnenland voor werkzaamheden en was tijdens zijn vrije dagen in de stad elke dag in de gym te vinden. “Ik trainde eerste bij Connection Gym en daarna bij Twins Gym. Twins is op Nieuwweer, dichter bij huis. Nu ben ik bij Dreamgift Fight & Fitness Academy.” Vanwege zijn goed getraind lichaam werd Rosco vaker door anderen benaderd om samen te kunnen trainen. Voor de fitnesscoach is het belangrijk dat zijn cliënten resultaat boeken. Zijn clientèle bestaat voor zeker 90 procent uit dames en de transformaties die hij op social media van ze deelt, gaan altijd viraal. “Binnen zes maanden heb ik resultaat geboekt. Hij motiveert je echt. Rosco heeft veel geduld met mij gehad”, zijn enkele reacties van dames die hij onder zijn hoede heeft. “Ik heb eindelijk bil”, luidt het zelfsarcasme van een andere, waarmee ze duidelijk maakt dat de butt exercises van de coach effect hebben. Rosco zegt dat men alleen met discipline in staat is om het verschil te maken en het lichaam te vormen naar het gewenste figuur. Hij heeft ook zijn kennis verrijkt op het gebied van voeding en nutriënten, traditionele geneeskunde (detox) en sportmassages. Zijn gember detoxdranken zijn superpopulair en bereiken zelfs Nederland. “De mensen die bij me trainen weten het. Ik zit achter ze aan. Als ze niet verschijnen op het tijdstip waarop ze moeten trainen, dan bel ik ze. En soms kom ik je helemaal thuis ophalen fu tyar yu kon na gym. Het is belangrijk voor mij dat mijn cliënten zien waar hun geld naartoe gaat. Ze moeten hun lichaam zien transformeren.” Rosco is dankbaar dat hij voor velen een motivator kan zijn. “Ik probeer mensen hun angsten te laten overwinnen.” Hij zegt dat veel van zijn cliënten ook aangeven een minderwaardigheidscomplex te hebben vanwege hun figuur. De fitnesscoach probeert daarin een verschil te maken. De sportschool is volgens hem de plek om zowel fysieke als mentale gezondheid te verbeteren. Ten eerste helpt regelmatige lichaamsbeweging bij het vrijkomen van endorfines, de zogenaamde “gelukshormonen”, die positieve gevoelens en stressvermindering bevorderen. Door consistent te trainen, kan men fysieke vooruitgang boeken, hetgeen kan leiden tot een sterker zelfbeeld en meer zelfvertrouwen. Rosco vertelt over een dame die door hard trainen en dieet van een lichaamsgewicht van 141 kg naar 89 kg was gegaan. “Ik zie magere mensen een mooi postuur krijgen. Deze dingen zie ik als hoogtepunten. Gado opo doro gi mi. Er zijn veel mensen die bij mij willen trainen.” De fitnesscoach heeft echter ook dieptepunten gekend. Zo werd hij in 2021 enorm ziek, fysiek en mentaal. “Ik wou gewoon een einde maken aan mijn leven. Ik zag het helemaal niet zitten. Het hele gymgebeuren zou gewoon naar de maan gaan.” Hij gelooft echter dat God een opdracht heeft voor zijn leven en dat is dat hij nu anderen ook helpt om hun angsten en depressie te overmeesteren. Rosco roept eenieder op om van zichzelf te houden. “Je moet het meest van jezelf houden en niet van iemand anders hier op aarde. Wees dankbaar dat je een leven hebt. Zorg ervoor dat jezelf gezond houdt”, luidt zijn advies. Read the full article

0 notes

taeminno · 2 months

Text

C'est la vie, mon ami Hoodie

C'est la vie, mon ami Hoodie Omarm de Franse levenshouding met onze 'C'est la vie, mon ami' hoodie. Deze hoodie is niet zomaar kleding; het is een uiting van levensvreugde en ontspannen elegantie. Gemaakt van hoogwaardig materiaal biedt deze hoodie niet alleen warmte en comfort, maar ook een vleugje Parijse flair aan je dagelijkse stijl. De verfijnde witte tekst op de hoodie straalt de filosofie uit van 'C'est la vie', wat betekent 'Dat is het leven'. Het herinnert je eraan om de ups en downs van het leven te omarmen met gratie en een glimlach. Of je nu een wandeling maakt in het park, een kopje koffie drinkt in een gezellig café of gewoon thuis ontspant, deze hoodie voegt een vleugje Franse charme toe aan elke gelegenheid. Bestel de 'C'est la vie, mon ami' hoodie vandaag nog en omarm de kunst van het leven met stijl! Wij hebben deze unisex hoodie speciaal ontworpen en zal ook speciaal voor jouw bedrukt worden. Elke hoodie is daarmee uniek. Verkrijgbaar in verschillende kleuren en prints. Mooie Hoodie van 80% gekamd katoen / 20% polyester voor een maximaal comfort en uitstekende weerstand tegen pluizen. Ingewerkte kap met trekkoord 1x1 rib aan de manchetten en tailleband Kangoeroezak vooraan met verstevigde naden Sierstiksel op schouders en mouwinzet 280 g/m² Geruwde fleece binnenkant duurzaam en draagt comfortabel. Wasvoorschrift 30 °C, normaal programma

#Hoodiesmettekst #Cestlavie #monamiHoodie #UnisexHoodie

0 notes

westnieuws-andyvermaut17 · 3 months

Text

Een feestelijk lied van levensvreugde: “Bon Vivants” door The Royal Gents https://www.westnieuws.be/een-feestelijk-lied-van-levensvreugde-bon-vivants-door-the-royal-gents/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=tumblr

0 notes

regioonlineofficial · 5 months

Text

Zaterdag zijn de Haagse Vrijwilligersprijzen 2023 uitgereikt. In het Museon-Omniversum werden de winnende vrijwilligers, team en organisaties gehuldigd. Ieder jaar organiseert de gemeente Den Haag deze uitreiking. "Den Haag bloeit dankzij de onmisbare inzet van haar vrijwilligers. Trots op hun toewijding en betrokkenheid, want in onze stad zijn zij de onzichtbare helden die de gemeenschap verbinden. Hun vrijwillige bijdrage wordt niet alleen gewaardeerd, maar is ook essentieel. Samen bouwen we aan een sterker en hechter Den Haag. Wij hebben ze keihard nodig, en hun is onmeetbaar en van onschatbare waarde", aldus wethouder Mariëlle Vavier (Armoede, Inclusie, Zorg en Internationale Zaken). categorieën van de Vrijwilligersprijzen Voor de persoonlijke prijzen van de Haagse Vrijwilligersprijzen 2023 waren er 62 unieke aanmeldingen. De jury koos vijftien kanshebbers (drie per categorie). Dertien mensen willen echt in aanmerking willen komen voor deze prijs. Tijdens de uitreiking is per categorie één winnaar gekozen. Buurt & Omgeving Mehmet Yildiz (stadsdeel Laak): hij zet zich in voor een schoon en veilig Laak, is actief voor meerdere stichtingen en is wijkambassadeur. Stichting Veilig Spoorwijk, Stichting Mescidi Kuba en Schone wijk Spoorwijk kunnen op zijn inzet rekenen. Sport Marion Vaalburg (stadsbreed): zij zet zich al 60 jaar in om kinderen te leren niet bang te zijn in het water. Als gezicht van zwemvereniging HZ Zian heeft zij meerdere generaties van dezelfde families langs zien komen en les gegeven.. Zorg & Welzijn Hassan Mbasso (stadsdeel Centrum): hij zich bij STEK onvermoeibaar in voor mensen in de marge van de samenleving. "Hij doet eigenlijk teveel." Hij geeft fietslessen, helpt bij Voedselbank uitgiftepunten, bezorgt pakketten en haalt spullen op per bakfiets, is mantelzorger en kan goed klussen. Cultuur Miquel Tremor (stadsdeel Laak/Haagse Hout): hij zet zich in voor meer kunst en cultuur. Hij draagt zo bij aan de levensvreugde voor bijzondere doelgroepen. Bijvoorbeeld ouderen met dementie en daklozen. Hij doet dit in de wijken Laak en Mariahoeve. Ontwikkeling & Jeugd Joyce Tjong Akiet (stadsdeel Laak): zij zet zich al jaren in met veel plezier en passie om de kwetsbare kinderen met een leerachterstand uit Laak te helpen met bijles en huiswerkbegeleiding. Dat doet zij in de buurthuizen van Wijkz in Laak. Dankzij de hulp van Joyce presteren de kinderen beter op school. Teamprijs van de Vrijwilligersprijzen Bij Betje als Haags Vrijwilligersteam 2023. Als team zijn zij superbelangrijk in Moerwijk, een wijk die deze hulp heel hard nodig heeft en veel uitdagingen kent op het gebied van armoede, eenzaamheid en slechte woningen. Het vrijwilligersteam van Bij Betje zet zich met een klein team in voor diverse activiteiten zoals koken voor (eenzame) ouderen, activiteiten organiseren en het maken van schoolontbijtjes voor 90 gezinnen. Met de keuze voor dit team wil de jury ook zorgen voor meer bewustzijn dat veel kinderen in Den Haag zonder ontbijt naar school gaan. Extra waardering krijgt dit team omdat de gebruikers van de hulp van Bij Betje zelf ook vrijwilliger zijn geworden. Vrijwilligersprijzen voor winnende organisaties De eerste prijs Haagse Vrijwilligersorganisatie van 2023 is uitgereikt aan Nour+. Deze organisatie is pas 2 jaar actief, maar doet al veel activiteiten voor veel verschillende mensen, met name in de wijken Moerwijk, Bouwlust en Vrederust. Waar de organisatie vooral naar streeft is dat hun vrijwilligers (weer) een onderdeel worden in de samenleving. Vrijwilligers krijgen kansen zich te ontwikkelen en hun enthousiasme is daarom beloond. De winnaar van de 1e prijs ontvangt een geldprijs van €2.000 euro. De tweede prijs is uitgereikt aan het Straat Consulaat. Een organisatie die dak- en thuisloze mensen helpt. De persoonlijke en professionele ontwikkeling van de vrijwilligers is daarbij hun kracht. Zij ontvangen een geldprijs van €1.000 euro. Kijk voor een uitgebreide jurytoelichting op www.

0 notes

dickvanas · 9 months

Text

Dick's Prikkels: worden er in B&B vol Liefde nou scripts geschreven met verhaallijnen?

Tot nu toe voelt dit seizoen B&B vol liefde als een uitgelopen tantrasessie (Uitgelopen levensvreugde) bij Walter: iedereen draait vol verwachting om elkaar heen, maar ’t wil nog totaal niet tot een hoogtepunt komen. Uitgerekend brachten Debbie en Paul daar verandering in met niet één maar twee zoenen! Wat moet er toch gebeuren voordat alle deelnemers hun echte liefde vinden? Het lijkt wel of er scripts voor de verhaallijnen geschreven worden? De jonge Joy die ineens verrast wordt met vier vrouwen. Ik zou me ook geen raad weten! Sommige worden al afgekeurd voordat ze het zelf in de gaten hebben. Paul gaat onverwacht naar huis want één van zijn beste vrienden ligt op sterven. Tsja….Maar wat is nou echte emotie? Ik weet het nog steeds niet! Maar ik heb dan ook helaas nog geen vriendin.

Okay, prima, toegegeven: het waren afscheidszoenen en Debbie hield steevast, als een echte lady, haar hand ervoor... Maar lange tijd leek het of zij en Paul gedoemd waren puur platonisch rond te dartelen in haar Spaanse B&B. Het was gezellig, maar het vonkte nog niet.

Debbie overwoog al om Paul gewoon eens op de bek te pakken, puur om te zien wat er zou gebeuren. Ze pakt het subtieler aan en regelt voor hem en nieuwkomer Han een lesje ’Open je hart’-yoga. Ze is benieuwd hoe soepel en flexibel de heren zijn. „Voor als je ooit het bed met ze zou moeten delen, goed om te weten hoe het zich beweegt”, zo grapt ze.

Han hoeft zich eigenlijk helemaal niet zo uit te sloven, Debbie had de 62-jarige communicatiemedewerker gister bij aankomst al afgekeurd. Hij doet nog hooguit voor spek en bonen mee, maar die memo heeft ’ie zelf gemist. Han blijft pogingen doen haar aandacht te trekken en daar heeft Debbie helemaal geen zin in. Ze parkeert hem daarom in de tuin waar hij een boekje leest en bellen blaast met kauwgom. Het zal Debbie worst wezen, ze is veel liever met ’haar Paultje’ in de weer.

Scripts geschreven?

Toch zal ze het voorlopig zonder hem moeten stellen. Paul krijgt vervelend nieuws uit Nederland: een van zijn beste vrienden ligt op sterven en hij besluit diezelfde dag nog terug te vliegen naar Amsterdam om afscheid te nemen. Debbie biedt aan Paul naar het vliegveld te rijden en onderweg een hapje te gaan eten. Han probeert zich er tussen te wurmen en geeft aan ook mee te willen. Maar Debbie negeert hem vakkundig: hij is niet nodig en niet gewenst.

Op weg naar de luchthaven krijgt Debbie van Paul het advies om niet te lang te wachten met Han naar huis sturen. Han wacht dan misschien een enkele reis, zelf heeft hij het retourticket al op zak. Dit vertrek is slechts tijdelijk, hun relatie overleeft deze gedwongen pauze wel.

Toch draaien Debbie en Paul bij het afscheid als schuchtere pubers om elkaar heen. Ze wil niet dat hij al gaat en haalt hem nog over samen koffie te drinken. Als aandenken krijgt hij één van haar bloemen mee, al zegt ze dat ’t een cadeautje is voor zijn moeder.

Debbie merkt droogjes op dat het ’misschien wat hysterisch is voor een vrouw van 92’, maar Paul accepteert het met liefde. Op het moment supreme worden ze zowaar intiem: knuffels, innige omhelzingen en twee, tel ze, twee zoenen op de mond!

Het frikandellenstel

In Thailand meent Diana dat er nog altijd hoop is dat Martijn z’n hart voor haar opent. Hij gaf vorige week dan wel aan dat ’t niks ging worden, maar ze is er nog steeds dus… Wie weet? Nou, Martijn weet het wel: ze is een lieve, gezellige meid en je kunt goed met haar praten, maar daar legt hij zijn eeuwige opschrijfboekje niet voor aan de kant. „Ik kruip niet op of in d’r”, zo zegt hij treffend.

Dus wordt ’t tijd dat het hoge woord eruit komt. Huilende vrouwen in je eigen zaak is geen reclame, dus neemt Martijn haar mee naar het terras van een koffietentje op de hoek. Eenmaal daar bestelt hij alleen voor zichzelf water en een doos tissues, maar Diana heeft beiden niet nodig.

Ze pakt het slechte nieuws prima op en is in een mum van tijd klaar om Hua Hin te verruilen voor Veenendaal. Martijn ligt ook niet zo wakker van haar exit. ’Ik ga Diana niet missen, daarvoor is ze hier te kort geweest’.

Lang blijft hij niet alleen, want de Limburgse Tamara is al onderweg. Deze 45-jarige huisvrouw heeft als levensmotto ’voor frikandellen kun je me altijd wakker bellen’ dus ze zit in ieder geval geramd in Say cheese. Martijn is zowaar enthousiast over haar verschijning en vindt Tamara de leukste tot nu toe.

Zij is echter minder te spreken over zijn Spartaans ingerichte B&B-ruimtes. „Ik denk dat een gevangenis in Nederland gezelliger is.” Niet onwaar, maar pas op... Martijn heeft vrouwen voor minder weggestuurd.

Joy bakt ze bruin

In Malaga zijn Babette en Esra de emotioneel afstandelijke houding van Joy spuugzat. Dat maakt geen indruk op hem, want ook vandaag gaat hij er weer in z’n eentje op uit om rust te pakken.

Als een miskende James Dean tourt Joy door het Spaanse heuvellandschap en staart hij al mijmerend in de verte. Hij vindt het lastig om twee vrouwen in huis te hebben: toenadering zoeken tot de een is onmogelijk zonder dat de ander meekijkt. „Hadden ze maar wat met elkaar”, verzucht hij. ’Dan ging ’t allemaal stukken makkelijker.’

Hij moest eens weten wat ’m te wachten staat, want de makers sturen deze aflevering maar liefst twee nieuwe vrouwen z’n kant op. Stylist Dani en marketingspecialist Elise komen hem verrassen als hij aan zijn motor aan het sleutelen is.

Het meest zinnige dat ze tot nu toe te melden hebben is dat Joy en Esra en Babette zo lekker bruin zijn. Joy is met de komst van het tweetal door zijn mogelijke matches heen en dat zet Babbette aan het denken. Ze wilde in ieder geval blijven tot ze alle concurrentie gezien had. Nu is het tijd om knopen door te hakken.

(Door Dick van As)

0 notes

charleshaddonspurgeon · 10 months

Text

Nabij De Zon | Het rantsoen betaald Hij heeft op God betrouwd; dat Hij Hem nu ver losse, indien Hij Hem wel wil; want Hij heeft gezegd: Ik ben Gods Zoon. Mattheüs 27:43 Wat voor verlossing was dat? Trok de Vader het kruis uit de grond? Trok Hij de nagels uit de heilige handen en voeten van Zijn dierbare Zoon? Zette Hij Hem op ‘die groene heuvel ver weg buiten de stadsmuur’ neer en gaf Hij Hem een vurig zwaard in handen om Zijn tegenstanders te vernietigen? Beval Hij de aarde zich te openen en al Zijn vijanden te verzwelgen? Nee, niets van dat alles. Jehova kwam niet tussenbeide om Zijn Zoon ook maar iets te besparen, maar Hij liet Hem sterven. Hij liet Hem als een dode van het kruis afnemen en in een graf leggen. Jezus onderging al dat lijden tot het bittere einde. O, broeders en zusters, dat deed God om ons te verlossen. Wij hebben op God vertrouwd opdat Hij ons zou verlossen; en het is Zijn belofte dat Hij ons in staat zal stellen dit alles te ondergaan; we zullen tot het einde toe lijden en daardoor de overwinning behalen. Maar Gods manier om degenen die op Hem vertrouwen te verlossen, is altijd de beste manier. Als de Vader Zijn Zoon van het kruis zou hebben genomen, wat zou het gevolg dan zijn geweest? Dan zou de verlossing niet volbracht, de behoudenis niet tot stand gebracht zijn en zou er van Christus’ levenswerk niets terechtgekomen zijn. Dat zou geen verlossing, maar nederlaag betekend hebben. Het was voor onze Heere Jezus veel beter om te sterven. Het was een volkomen verlossing, want uit Zijn bitter lijden en dood kwam de levensvreugde van Zijn verlosten voort. Het is niet Gods bedoeling dat iedere heuvel geslecht zal worden, maar dat we gesterkt zullen worden om de heuvel Moeilijkheid te beklimmen.

0 notes

peecee-columns · 10 months

Text

Scherven van nostalgie

De Amerikaanse schrijver Bret Easton Ellis komt na dertien jaar met een nieuwe roman: Scherven. Een boekbespreking in De Volkskrant leert mij dat het lijvige boekwerk maar liefst 574 bladzijdes telt, met verhalen die ‘werken als een collage’. Het boek kwam tot stand doordat de schrijver tijdens de lockdown van 2020 uit pure verveling online op zoek ging naar zijn oude klasgenoten en de plekken waar ze elkaar vroeger ontmoetten, zoals de clubs, de bioscoop, de platenwinkels en de winkelcentra in de buurt. Hij kwam er zodoende achter dat deze allemaal niet gewoon gesloten waren, maar compleet verdwenen. Het zorgde bij hem voor een golf van nostalgie, die hij inzette als inspiratie voor zijn nieuwe boek.

Een en ander deed me denken aan nieuwjaarsdag 2012. We waren enkele dagen te gast in onze hoofdstad om de jaarwisseling te vieren. De eerste dag van het nieuwe jaar was een koude en druilerige. De stad lag er troosteloos en stil bij, alsof alle levensvreugde na afgelopen nacht al op was geraakt, terwijl het jaar nog geen half etmaal oud was. Na de brunch namen we lijn 17 richting Osdorp. Mijn eerste levensjaren had ik hier doorgebracht en mijn vroegste herinneringen stammen uit deze tijd. Ondanks dat ik er nadien niet vaak meer was geweest, herkende ik de omgeving toen we met de tram het stadsdeel binnenreden. De lange winkelstraat, de flats en de grote waterplas leken identiek te corresponderen met mijn belegen herinneringen.

De flat waarin we hadden gewoond was onderdeel van vier identieke flatgebouwen die parallel aan elkaar waren gebouwd en lag niet ver van de bushalte waar we uitstapten. Terwijl we langs de eerste drie flatkolossen liepen, verwachtte ik vervolgens flatgebouw vier, waar we in de jaren zeventig van de vorige eeuw op nummer 38 hadden gewoond. Het bleek een desillusie: juist déze flat was volledig verdwenen en alles wat restte was een enorm grasveld. Ik vroeg aan een voorbijgangster of zij wist wat er met de flat was gebeurd. De andere drie stonden er immers nog. “Platgegooid”, zei ze met een onvervalst Amsterdams accent. “Hier gaan ze binnenkort nieuwe appartementen bouwen. Die andere drie gaan ook nog plat…”

Ruim elf jaar later zoek ik op Google naar informatie over de desbetreffende buurt. Inmiddels zijn alle vier de flatgebouwen weg en zijn er tientallen moderne appartementen gebouwd in een aantrekkelijke, groene omgeving. Ik stuit ook op een archiefsite, waar mensen reacties kunnen schrijven over hoe het er vroeger was. Er worden anekdotes gedeeld en namen genoemd van mensen die er hebben gewoond door de jaren heen. Ook lees ik de verschillende verhalen over die mooie, oude tijden, waarin altijd de zon leek te schijnen, iedereen met elkaar bevriend was, kinderen buiten speelden totdat de moeders riepen dat het eten klaar was en dat er tikkertje en stoeprandje werden gespeeld op de brede stoepen voor de flats totdat het donker werd. Oja, en wie wist zich nog de aardappelboer, de voddeman en de melkboer te herinneren?

Gevoelens van nostalgie worden gezien als een secundaire emotie, die, naar alle waarschijnlijkheid, alleen voorkomt bij mensen. Dit in tegenstelling tot de primaire emoties, zoals bijvoorbeeld angst en boosheid, die bij alle diersoorten voorkomen. Het begrip ‘nostalgie’ is een samenstelling van de Griekse woorden ‘nostos’ (terugkeer of thuiskomst) en ‘algos’ (droefheid, pijn). Voor mij gold aan het prille begin van 2012 het ‘nostos’-gedeelte. Een bijzonder moment, dat de persoonlijke collage aan vroege herinneringen aanvulde en context gaf aan de enigszins vergeelde foto’s en de bijbehorende verhalen van toen. We kunnen nostalgische gevoelens dan ook zien als de denkbeeldige scherven van vervlogen tijden die geen scherp randje hebben. En we weten allemaal wat men zegt over scherven.

#nostalgie

0 notes

dagenvanonrust · 1 year

Text

De dag nadien

Hij ontwaakte met barstende koppijn: een kanjer van een kater. De avond voordien was een waas, net zoals de dagen en weken daarvoor. Ik zou echt moeten stoppen, dacht hij, of op z’n minst minderen. Donkere januariwolken trokken over en zware regendruppels sloegen tegen de ramen. Hij bleef nog even liggen, luisterde naar het gekletter van de regen en heel even dacht hij aan niets. Toen vroeg hij zich af hoe laat het was en keek op de klok. Iets na half één. Tijd om aan de dag te beginnen, of wat er nog van over bleef.

Hij stond op, trok dezelfde kleren aan die hij al dagen droeg, liep door de woonkamer langs de her en der verspreide lege flesjes bier en halfvolle fles wijn - die nam hij mee naar de badkamer en goot de inhoud ervan leeg in de wastafel. Glokglokglok. Hij opende het medicijnkastje en nam een paracetamol. En nog een.

Zijn spiegelbeeld herinnerde hem eraan dat hij oud begon te worden, zich oud begon te voelen. Dat zag hij aan de beginnende rimpels om zijn ogen en in zijn voorhoofd, de eerste grijze haartjes in zijn baard en vooral aan zijn vermoeide blik waarin nog maar weinig levensvreugde te bespeuren viel, en hij vroeg zich af wanneer het gevoel dat hij niet jong meer was precies begonnen was. Toen hij voor het eerst het gaspedaal van een auto induwde? Toen hij voor het eerst met een meisje geslapen had? Toen hij ging studeren? Alleen ging wonen? Zijn eerste job had? Of was het misschien nu, op dit moment, op een grijze januaridag en hij de dertig naderde en zijn gezicht in de spiegel bestudeerde.

En nu? Hij wist het niet. Hij keek uit het raam. Grijs. Doods. Een typische januari-ochtend, maar dan warmer, onvoorspelbaarder, onheilspellender. Hij had zin in Brian Eno en Nick Cave maar koos toch voor die laatste:

And everyone has a heart and it's calling for something

We're all so sick and tired of seeing things as they are

Horses are just horses and their manes aren't full of fire

The fields are just fields, and there ain't no Lord

En nu? De afwas, ja, die moest dringend gedaan worden. Warm water. Afwasmiddel. Een spons die zijn beste tijd allang gehad heeft. Hij moest echt eens leren om boodschappenlijstjes te maken voor hij naar de supermarkt ging. Hij greep een post-it en een balpen en schreef op: spons, en dacht na over wat hij nog meer nodig had. Eten voor vanavond misschien. Bakboter, want dat vergat hij elke keer. Maar het ontbrak hem aan motivatie om daar op dit moment over na te denken - om over wat dan ook na te denken, en hij legde de balpen neer.

En nu? Hij wist het niet. Het was iets over één en het enige wat hij wilde was een sigaret en genoeg moed om de dag door te komen. Maar hij had ook zin om haar te bellen, om zich te verontschuldigen, zich te verantwoorden, maar misschien vooral om zichzelf ervan te verzekeren dat hij geen geest was geworden en hij nog wel degelijk bestond. Hij zat immers al zo lang opgesloten, in dit appartement, in dit leven, in dit lichaam, en misschien was dit bestaan niets meer dan zijn eigen persoonlijke hel.

Zijn telefoon moest dringend opgeladen worden. Niet dat hij vaak berichtjes of telefoontjes kreeg, het was meer uit ‘je weet maar nooit’. Hij zocht in zijn contacten naar de S, vond haar nummer, aarzelde, legde zijn telefoon weer weg. Met een luide zucht ging hij weer aan de keukentafel zitten en luisterde naar het nummer van Cave dat op repeat was blijven staan.

Sombere muziek was de enige soort muziek die hij aan kon horen wanneer hij in een staat als deze verkeerde, een staat van niet weten wat je kan doen om jezelf beter te doen voelen, maar tegelijk ook weten dat je niets zou doen, ook al zou je het wél weten, omdat je er gewoon de fut niet voor hebt. Een soort van onverschillige droefheid waarin je berust. En berusten, wist hij, is niet altijd de beste oplossing, maar het is wel de makkelijkste.

Zijn maag knorde. Misschien moest hij toch maar boodschappen gaan doen, want buiten wat beschuiten, enkele appels en een overrijpe banaan had hij weinig in huis. Hij pakte zijn balpen en de post-it en schreef een aantal dingen op, hij schreef ‘groenten’, en zou in de supermarkt wel beslissen welke dat precies zouden worden. Hij schreef ook: brood, confituur, havermelk, aardappelen -

De deurbel. Of hij zijn auto wilde verzetten, want die stond voor iemands garage geparkeerd, en snel, of ze zou de politie bellen.

Hij keek naar de garage in de verte aan de overkant van de straat, herkende de auto en zei: ‘daarvoor moet u hier zijn,’ en hij wees op de naam op de bel onder de zijne.

Een verwarde blik en tenslotte een verontschuldiging.

Een geest was hij dus nog niet.

En nu? Juist, boodschappen. Hij dacht nog even na, tikte ritmisch met de balpen tegen zijn kin en zuchtte weer. Het lijstje belandde verfrommeld in de prullenbak. Hij ging weer aan de keukentafel zitten met zijn telefoon in de hand. Waarom wilde hij haar toch zo graag opbellen? Hij had haar al weken niet gezien of gehoord na die ene rampzalige avond in het restaurant die hij zo snel mogelijk wilde vergeten. Toen, het was bijna een reflex, scrolde hij opnieuw naar de S en voor hij het goed en wel besefte ging de telefoon over.

‘Met Sofia?’

‘...’

‘Hallo?’

Hij voelde zijn hart tekeer gaan.

‘Ben?’

Hij hing op.

Ben leunde met zijn ellebogen op de tafel, liet zijn kin rusten op zijn samengevouwen handen. Waarom was hij toch zo’n lafaard? Hij dacht na over Sofia, over hoe hij haar had ontmoet, dat hij toen dacht dat de manier waarop ze elkaar hadden leren kennen enkel in romantische komedies voorkomt. Hij had toen net een nieuwe job waar hij per trein naartoe pendelde; hij had halverwege zijn traject een overstap en nog genoeg tijd over voor een koffie.

Er zouden in dit station zo’n 60.000 reizigers per dag aankomen en vertrekken, had hij eens gelezen, een hallucinant getal wanneer hij daarbij stilstond. Zoveel mensen, elk met hun eigen verhaal, sommige droevig, sommige hoopvol, allemaal zo verschillend, en toch was er één ding dat ze met zekerheid deelden: dit treinstation. En één van de 60.000 mensen die dit station met hem deelde, was Sofia.

Ben blies in zijn bekertje om de koffie te doen afkoelen toen een vrouw met een amandelkleurige huid en donker golvend haar aan het tafeltje naast hem kwam zitten. Ze leek een beetje op een jonge Halle Berry, vond hij. Ze nam een of ander puzzelboek uit haar handtas, opende het, en keek met een geconcentreerde blik naar een puzzel terwijl ze haar balpen tussen haar vingers liet ronddraaien. Plots werden haar ogen groot en schreef ze haastig en gedecideerd met het enthousiasme dat Ben alleen nog maar bij kinderen gezien had een woord in de daarvoor bestemde vakjes. Ze glimlachte erbij - de mooiste glimlach die Ben ooit gezien had, en zonder dat hij zich er bewust van was glimlachte hij met haar mee.

De trein met bestemming…

Haastig liep Ben naar perron twaalf, en de hele treinrit lang kon hij alleen maar aan die glimlach denken.

De volgende dag ging Ben weer aan hetzelfde tafeltje zitten en keek om zich heen. Hij wist ook wel dat de kans bijzonder klein was dat van alle duizenden mensen die hier dagelijks langs lopen hij juist haar opnieuw zou zien, maar toch was er ergens in hem een vlammetje dat bleef branden, dat bleef hopen. Hij zag haar niet, en ook de dagen daarna was ze nergens te bespeuren. Maar dan werd het vrijdag, en daar zat ze, aan hetzelfde tafeltje, met diezelfde geconcentreerde blik en datzelfde enthousiasme wanneer ze na lang denken het juiste woord vond. Ben ging zitten, blies in zijn bekertje, keek stiekem naar haar, miste alweer op een haar na zijn trein en dacht aan haar.

Op sommige dagen zaten ze samen aan hun tafeltjes, op andere dagen niet, Ben vond geen regelmaat in haar af-en aanwezigheid. Op een dinsdag ging hij naast haar zitten - ze waren inmiddels in de fase beland waarin ze uit beleefdheid naar elkaar glimlachten als teken van herkenning - en hoorde haar mompelen, maar ze was te stil en het station te luid om haar te kunnen verstaan. Ben zag ook dat haar geconcentreerde blik deze keer iets gefrustreerds had en dat de pen in haar hand sneller wiebelde dan anders.

Hij wist niet waar het vandaan kwam, al die moed, maar het was er, opeens, en hij zei: ‘Excuseer?’

‘Hm?’

Het klonk een beetje geïrriteerd vond Ben (in die mate je een ‘hm’ kunt interpreteren dan) en hij had al meteen spijt, maar hij kon nu niet meer terug.

‘Lukt het niet vandaag?’

‘O,’ het gezicht van de vrouw werd zachter toen ze hem aankeek. ‘Nee, ik zit helemaal vast’

‘Wat zoek je?’

Ze zuchtte, legde haar pen neer, staarde naar de puzzel. ‘Oud-Egyptisch symbool. Vier letters.’

‘Ankh?’ probeerde Ben.

Ze keek hem met een verbaasde glimlach aan, keek weer naar haar puzzel en schudde haar hoofd. ‘Kan niet. Eindigt op een ‘d’. Wie in hemelsnaam weet zulke dingen nu?’ Ze kruiste haar armen, liet haar ellebogen op de tafel rusten, haar hoofd moedeloos hangend.

Ben dacht na. ‘Djed? Schrijf je met een ‘d’ op het eind.’

De vrouw ging weer rechtop zitten en daar was het weer, dat kinderlijk enthousiasme. Haastig nam ze haar pen en duwde er hard mee op het papier toen ze het woord schreef, als een soort wraakactie tegen de puzzel die haar zoveel leed bezorgd had.

‘Zoals ik al zei,’ - ze keek hem aan op een manier die het midden hield tussen gespeeld ontzag en gemeend ontzag - ‘wie in hemelsnaam weet nu zoiets?’

Ben wist niet of die vraag retorisch bedoeld was of dat ze werkelijk wilde weten wie hij was. ‘Ik heet Ben,’ gokte hij.

‘Sofia,’ zei ze, en ze glimlachte breed.

Dan waren al die nachten dat hij urenlang naar National Geographic keek omdat hij de slaap maar niet kon vatten toch ergens goed voor geweest, en hij glimlachte nog breder dan Sofia.

De batterij gaf vier procent aan. Ben staarde even naar het scherm, stond dan op, greep de lader die naast zijn bed lag en plugde de telefoon in. Hij zou haar niet bellen, niet vandaag en ook niet op een andere dag.

Schoenen en een regenjas, sleutels, portefeuille, het boodschappenlijstje en een boodschappentas. Net voor hij de deur achter zich dicht wilde trekken, meende hij zijn telefoon vanuit de slaapkamer te horen, maar zeker was hij niet. Ben daalde de trap af en opende de voordeur, bleef een tijdje in de deuropening staan en keek naar de hemel en de regen die van geen ophouden wist. Hij ging weer naar boven, naar zijn slaapkamer, ging op bed liggen, dacht even aan niets. Dan vroeg hij zich af hoe laat het was, nam zijn telefoon en las: eén gemiste oproep.

En nu?

#proza

0 notes

schelpenzand · 1 year

Text

De dag nadien

And everyone has a heart and it's calling for something

We're all so sick and tired of seeing things as they are

Horses are just horses and their manes aren't full of fire

The fields are just fields, and there ain't no Lord

De deurbel. Of hij zijn auto wilde verzetten, want die stond voor iemands garage geparkeerd, en snel, of ze zou de politie bellen.

Hij keek naar de garage in de verte aan de overkant van de straat, herkende de auto en zei: ‘daarvoor moet u hier zijn,’ en hij wees op de naam op de bel onder de zijne.

Een verwarde blik en tenslotte een verontschuldiging.

Een geest was hij dus nog niet.

‘Met Sofia?’

‘...’

‘Hallo?’

Hij voelde zijn hart tekeer gaan.

‘Ben?’

Hij hing op.

De trein met bestemming…

Haastig liep Ben naar perron twaalf, en de hele treinrit lang kon hij alleen maar aan die glimlach denken.

Hij wist niet waar het vandaan kwam, al die moed, maar het was er, opeens, en hij zei: ‘Excuseer?’

‘Hm?’

Het klonk een beetje geïrriteerd vond Ben (in die mate je een ‘hm’ kunt interpreteren dan) en hij had al meteen spijt, maar hij kon nu niet meer terug.

‘Lukt het niet vandaag?’

‘O,’ het gezicht van de vrouw werd zachter toen ze hem aankeek. ‘Nee, ik zit helemaal vast’

‘Wat zoek je?’

Ze zuchtte, legde haar pen neer, staarde naar de puzzel. ‘Oud-Egyptisch symbool. Vier letters.’

‘Ankh?’ probeerde Ben.

Ben dacht na. ‘Djed? Schrijf je met een ‘d’ op het eind.’

‘Zoals ik al zei,’ - ze keek hem aan op een manier die het midden hield tussen gespeeld ontzag en gemeend ontzag - ‘wie in hemelsnaam weet nu zoiets?’

Ben wist niet of die vraag retorisch bedoeld was of dat ze werkelijk wilde weten wie hij was. ‘Ik heet Ben,’ gokte hij.

‘Sofia,’ zei ze, en ze glimlachte breed.

Dan waren al die nachten dat hij urenlang naar National Geographic keek omdat hij de slaap maar niet kon vatten toch ergens goed voor geweest, en hij glimlachte nog breder dan Sofia.

En nu?

0 notes

kvsmiley · 2 years

Text

HOTEL MINNELEED 🏨 (Cultuurkapel De Schaduw)

Liefde en seks op oudere leeftijd!

Regie: Angelo Vercamp

Spel: Brigitte Blomme, Dirk Clement, Bernadette Damman, Bernard Kindt & Katia Ostyn

Vijf personages reizen af naar Hotel Minneleed. Allemaal hebben ze 65 lentes meegemaakt. Allemaal weten ze dat een gebroken hart echt bestaat.Stuk voor stuk leven ze met een trauma, trauma’s die bijna allemaal in verband staan met een verloren geliefde. In Hotel Minneleed hopen ze hun levensvreugde terug te vinden.

"Eigenlijk leven wij op een dun laagje ijs. We kunnen er ieder moment door zakken. Maar dat belet niet dat we erop mogen dansen en zingen…"

We zien twee sofa’s. Koté koer staat een piano. Eén voor één komen de personages binnen in een woordenloos maar o zo mooi begin. Zoals een mysterie zich geleidelijk aan prijsgeeft, zo ook neemt deze voorstelling zijn tijd om ons te laten kennismaken met de situatie en de verschillende personages. Slechts beetje bij beetje komen we te weten wat deze mensen getekend heeft. Neem daarbij nog een aantal mooie beelden (de man die plots binnenkomt en een hele constructie bouwt om naar een vogeltje te kijken) en de nodige humor en je krijgt een geslaagde theatervoorstelling die voor een aanzienlijk deel van het publiek zelfs een staande ovatie waard was.

#theater #toneel #Angelo Vercamp #Cultuurkapel De Schaduw #recensie #Hotel Minneleed #Dirk Clement #Bernadette Damman #Brigitte Blomme #Bernard Kindt #Katia Ostyn

1 note · View note

twafordizzy · 2 years

Text

Bijna iedere dag muziek: Chet Baker

https://youtu.be/27398omqBGM Zeker door zijn ongelukkige einde (val uit een hotelraam in Amsterdam) zou je Chet Baker (1929-1988, Yale, USA) verwachten bij de sectie De val, maar ik gun hem een plekje bij contemplatie. Hij was dan wel een junk, gesproken werd over 6 gram heroïne per dag, maar ergens straalt toch nog levensvreugde door in zijn muziek, of in ieder geval: een liefde voor muziek as…

View On WordPress

#20-ste eeuws #Chet Baker #de zakelijke kant #delicate melodielijn #ellende #introspectieve schoonheid #James Dean #Jazz #kinderlijk #lyrisch #onschuldig #trompettist #USA #Yale

0 notes

on-geluk · 7 years

Quote

Ik wil mijn levensvreugde terug

#nederlands #quote #woordjes #schrijven #woorden #dutch #citaat #levensvreugde

3 notes · View notes

regioonlineofficial · 1 year

Text

In februari 2022 opende respijthuis Het Buitenhuis in Wijdewormer haar deuren. In dit logeerhuis kunnen volwassenen, die in hun dagelijks leven afhankelijk zijn van mantelzorg, tijdelijk verblijven. Op deze manier kunnen de mantelzorgers hun mantelzorgtaken even loslaten en op adem komen. Zowel de gasten als hun mantelzorgers beoordelen hun bezoek gemiddeld met een 9,2 en bijna iedereen beveelt een verblijf aan anderen aan. Vanwege de positieve reacties en evaluatie van het afgelopen jaar, is besloten om de pilot in 2023 te verlengen. Het respijthuis biedt mantelzorgers uit de regio Zaanstreek-Waterland een passende en betaalbare vorm van mantelzorgondersteuning op momenten dat zij dat nodig hebben. Het is met name bedoeld om te zorgen dat de mantelzorger even op kan laden. In 2022 verbleven er in totaal 249 gasten samen 1428 nachten in Het Buitenhuis. Behoefte aan ondersteuning Het Buitenhuis is een initiatief van de gemeenten uit de regio Zaanstreek-Waterland, Zilveren Kruis en De Zorgcirkel. Uit een inventarisatie bleek dat er in de regio niet of nauwelijks mogelijkheden waren voor respijtzorg met overnachting, maar dat hier wel behoefte aan is. Dat was de aanleiding van de gezamenlijke pilot. Wethouder Purmerend Harry Rotgans: ‘Het Buitenhuis is een hele mooie plek geworden, waar zowel degene die zorg nodig heeft als de mantelzorger even tot rust kunnen komen. Dat de voorziening zo hoog gewaardeerd wordt door de bezoekers is natuurlijk geweldig. Daarom willen we dat het Buitenhuis voor de lange termijn beschikbaar blijft voor de inwoners van Zaanstreek-Waterland.’ Het Buitenhuis groot succes Gemiddeld waarderen de bezoekers het respijthuis met een 9,2. Dat blijkt uit de uitgebreide evaluatie die de Zorgcirkel heeft uitgevoerd. Hieruit blijkt ook dat 91 procent van de mantelzorgers aangeeft door Het Buitenhuis even op adem te komen. 99 procent van de mantelzorgers en 100 procent van de gasten beveelt een verblijf in het respijthuis aan. De vader van Francisca verbleef meerdere keren in het Buitenhuis: ‘Mijn vader had altijd een fijne tijd bij het Buitenhuis. Echt bijzonder om het verschil te zien met hoe hij er binnen kwam, afhankelijk, onzeker en warrig. En hoe hij dan weer terug kwam, als de papa die ik ken, vol verhalen en met glimmende ogen en levensvreugde! Inmiddels is hij overleden, maar ik kijk met een heel goed gevoel terug op de tijd van mijn vader in het Buitenhuis.’ Op basis van deze evaluatie is ervoor gekozen om de pilot in 2023 te verlengen. Inzet op doorontwikkeling Door verschillende ontwikkelingen, zien we dat de druk op de zorg toeneemt. Dit vraagt om een verdere ontwikkeling van het aanbod, zoals flexibele opvang, nachtzorg of een regionaal expertiseteam. De vraag en behoefte van de mantelzorger blijft het uitgangspunt. Een goede samenwerking tussen gemeenten, zorgverleners, zorgkantoor en maatschappelijke organisaties is en blijft hierbij essentieel. Kijk voor informatie over Het Buitenhuis op www.buitenhuiswijdewormer.nl

0 notes

dickvanas · 1 year

Text

Dorpspredikant wil jongeren bereiken met TikTok

Wil je als gelovige jongeren bereiken? Dan moet dat met een korte boodschap, beseft Anne Post. 'Want mensen zappen en swipen door', weet de dorpspredikant van Zwammerdam. Daarop heeft hij iets bedacht: de dominee maakt veertig dagen achter elkaar filmpjes op TikTok. 'Mensen die deze filmpjes helemaal niet willen zien, en niks met het geloof te maken willen hebben, en zo... Nou, swipe lekker door naar de volgende. Toedeledokie.'

Met die mededeling beëindigt dominee Anne Post (52) zijn derde van wat in totaal 40 TikTok-filmpjes moeten worden. De boodschap is humoristisch bedoeld, maar sluit wel aan bij de kenmerken van het populaire social media-platform: kort, grappig en to the point.

Weg naar Pasen

In coronatijd heeft de voorganger al eerder filmpjes gemaakt, als alternatief voor de kerkdienst in Zwammerdam. 'Dat vond ik ontzettend leuk. En ik wilde daar al een tijdje weer iets mee doen. Maar wel met een thema, in plaats van losse boodschappen inspreken.'

De weg naar Pasen is zijn thema geworden voor het 40 dagen durende TikTok-project. Of eigenlijk 46, want het gaat om de periode van Aswoensdag tot en met Stille Zaterdag. Maar de zes zondagen worden daarbij niet meegerekend, omdat dan traditioneel niet wordt gevast.

Grappig of inhoudelijk

Veertig dagen lang plaatst Post korte filmpjes op TikTok. 'Ik probeer iets uit een Bijbelgedeelte te halen waar ik wat mee kan. Daar probeer ik grappig of inhoudelijk iets over te zeggen, waar mensen over aan het nadenken worden gezet. Om ze te triggeren, om wellicht dat Bijbelgedeelte te lezen.'

Het experiment lijkt een knipoog naar hypes zoals veertig dagen zonder alcohol of seks. 'Nee, het is net andersom', bezweert hij. 'Veertig is echt een Bijbels getal. Voordat Jezus aan zijn wonderen begon, trok hij zich veertig dagen terug in de woestijn om tot bezinning te komen. Daar komt het vandaan.'

'Het goede eruit halen'

Post - geboren en woonachtig in Rijnsburg - vindt een platform als TikTok bij uitstek geschikt om zijn boodschap over te brengen. 'We kunnen dit soort dingen wel van ons afstoten, maar we kunnen ook het goede eruit halen', betoogt de dominee, die in zijn vrije tijd ook actief is als amateurtoneelspeler.

'Onze samenleving is heel erg afhankelijk van korte beelden. Als je iets wil vertellen, als gelovige, dan moet dat in een korte boodschap. Want mensen zappen door en swipen door. Je moet heel compact praten. Of dat een uitdaging is? Ja, dat is het zeker. A hell of a job.'

Is dit project een verkapte manier om jongeren ook naar de kerk te krijgen?

Glimlachend: 'Dat is een vraag die gaat over zieltjes winnen. Ik zeg altijd: iedereen wint zieltjes. Een voetbalclub wil dat iedereen voetbal komt kijken of komt voetballen. Natuurlijk willen we dat mensen tot het geloof komen. Of dat ook in de kerk is, vind ik wat anders. Ik vind niet dat je goed gelooft als je op zondag naar de kerk komt. Je kunt het geloof wel met elkaar delen in de kerk. Ik gun het iedereen om te geloven, omdat ik er zelf - en heel veel mensen met mij - heel veel levensvreugde uithaal.'

Wat maakt jongeren een moeilijke doelgroep?

'Ik weet niet of het een moeilijke doelgroep is. Het is een heel interessante doelgroep, omdat ze heel ongrijpbaar zijn. Je weet niet wanneer je contact met ze hebt. En het is de kunst om naast ze te staan. Om echt geïnteresseerd in ze te zijn, om aan te sluiten bij hun leefwereld. Het houdt mij ook scherp om creatief te blijven.'

Wanneer beschouw je dit experiment uiteindelijk als een succes?

'Als ik het al die tijd volhoud om iedere dag een filmpje af te leveren. En als ik het met heel veel plezier blijf doen. Uiteraard wil je ook wel dat mensen het bekijken, maar het is moeilijk om te zeggen: ik wil zoveel volgers, positieve reacties of likes. Dat hoeft niet, dat is geen doel. Ik vind het leuk als mensen een ander, positief beeld krijgen van de kerk. En van mijn vak als dominee.'

(Bron: omroep West, door Dick van As)

0 notes