#meditatiecentrum

[byoejewelry]

✨Weer een mooie mala ketting in opdracht mogen maken, hout in combinatie met Hoorn en Tibetaanse Dzi 🥰 blij mee 🙏✨************************************************ #mindfulness #intuïtie #spiritueel #meditatie #meditatiecentrum #spiritueelleven #spiritueel #spiritueelleven #Specialgift #Speciaalcadeau #Voorhaar #Voorjezelf #valentijnscadeautje #voorhem #voormannen #Jewelry #Instamode #Sieradenonline #meditatie #meditatiesieraden #valentijnsdag❤️ #oneofakind #uniek #bijzonderecadeautjesmeteenverhaal #byoe #speciaalgemaakt #inopdrachtgemaakt #shaolin #malasieraden #shaolinsieraden #houtenketting #vietnamagalwood #Malakettingen (bij Haarlem Centrum) https://www.instagram.com/p/CoDThwbL0Ag/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[giebresseleers]

15. dr. suzuki museum kanazawa

“ zen in it’s essence is the art of seeing into the nature of one’s being, and it point the way from bondage to freedom.”

“we have two eyes to see two sides of things, but there must be a third eye which will see everything at the same time and yet not see anything. that is to understand zen.”

“when zen is thoroughly understood, absolute peace of mind is attained, and a man lives as he ought to live.”

in kanazawa eert een klein museum het leven en werk van de boeddhistische filosoof daisetsu teitaro suzuki 鈴木 大拙 貞太郎 (1870-1966).

d.t. suzuki schreef vooral over de relatie en invloed  van boeddhisme, zen en shin op het dagelijks leven. hij stript identiteit tot de meest essentiële en fundamentele staat van zijn.

hij is onderlegd in het sanskrit, vertaalt vele religieuze teksten en introduceert de japanse filosofie bij vele westerse schrijvers, dichters en musici.

architect yoshio taniguchi tekende hier de sereniteit van zijn filosofie.

enkel verlicht door een vloer-tot-plafond raam loop je langs een portret van d.t. suzuki naar de tentoonstellingsruimte.

de tentoonstelling etaleert de mijlpalen in zijn leven en werk: quotes, teksten, foto’s en interactieve touchscreens. in een leeszone kun je in het engels of japans zijn boeken lezen. stilte is hier het sleutelwoord.

de contemplatieve ruimte ligt in het midden van de waterspiegeltuin omringd door witte muren en groene wildernis. een vierkante ruimte aan de vier zijden open. op de centraal geplaatste zetels. neem je je tijd, je ademt, geniet van de rust, mediteert, dwaalt over het reflecterend water, blikt op de robuuste muur, op de kruinen van de bomen en de blauwe lucht… een spiritueel paviljoen.

de sereniteit doorheen heel het museum blijft me nog steeds bij: de grijstinten, de zuivere en simpele vormgeving, het dunne watervlak, de muur met overdragend groen,… een soort eeuwigdurendheid. dit verfijnd minimalisme creëert een allesomvattend wow-gevoel voor schoonheid.

vooral zonnige morgenden en avonden zijn een uniek spektakel: de reflectie in het ommuurde water en de kalmerende natuur van het gebouw presenteren je een kleine oase om te reflecteren over je leven.

dit is meer een meditatiecentrum dan een museum. het plaatst de zengedachte in de praktijk.

het watervlak met zijn abstracte schoonheid belichaamt suzuki’s filosofie. zen gericht op individuele ervaring en spirituele verlichting.

deze architectuur bekeert je niet tot het boeddhisme, maar spiegelt je de essentie van het leven voor.

[eemskrant-blog]

Boeddhistische meditatiecentrum Zen river houdt een open huis

Boeddhistische meditatiecentrum Zen river houdt een open huis

Uithuizen –Het internationale boeddhistische meditatiecentrum Zen River in Uithuizen houdt op zondagmiddag 28 mei a.s. van 14:00 tot 17:00 uur weer Open Huis. Een mooie gelegenheid om er eens een kijkje te gaan nemen en iets van de sfeer te proeven. Er zijn de gehele middag rondleidingen en om 15:00 uur kan men een boeddhistische dienst bijwonen. Ook zullen er koffie, thee, frisdrank en hapjes…

[deongelofelijkereis-blog]

Hallo’kes! Ofte ‘mingalarbar’! Dit lieflijk resort hebben we ondertussen wel eens verdiend, vinden we. Hotel Queen Jamadevi (hihi) biedt alles waar we dringend nood aan hebben, een idyllische tuin, verse sapjes, een goed bed, een proper toilet en vooral stilte. Chillmodus aan. De elvendertig staffleden lijken amper 12 tot 22 jaar oud maar zijn allen even ijverig en vriendelijk. Een schattig topteam van glimlachjes. In onze badkamer is een andere kuisploeg aan het werk. 3 kleine gekko’s houden de lucht vrij van muggen. Perfect, zolang ze goed tegen de muur blijven plakken... Een van de redenen waarom we onszelf op deze luxe trakteren, is omdat we binnenkort een periode van ascese tegemoet gaan. We gaan zin geven aan onze tijd in Myanmar met vrijwilligerswerk in Thabarwa, een groot meditatiecentrum slash hospitaal. Wat we daar exact gaan doen, Buddha mag het weten... maar het zal geven zijn en niet nemen.

[sannewurzer]

Het heilzame van alleen luisteren

Het heilzame van alleen luisteren

Het heilzame van alleen luisteren

Zo’n 13 jaar geleden deed ik een van de moeilijkste dingen van mijn toen 22-jarige leven. Dit bedoel ik niet dramatisch. Solo was ik naar ‘s werelds grootste meditatiecentrum getrokken, dat in India ligt. Naast dat ik er leerde mediteren en er immens genoot van het riante ashram-leven, de feestjes en de mooie gesprekken met andere mensen, volgde ik diverse…

[opnaarnepal-blog]

Terug naar het wereldse leven

Ik heb al een tijdje niet geschreven. Dat komt waarschijnlijk door twee redenen: de jongen waar ik nu mee samen ben is een Nederlander dus ik kan niet stiekem over hem schrijven wanneer hij erbij is én de tijd die ik in mijn eentje doorbreng, wordt gevuld met meditatie. Nu is hij zijn busticket voor India aan het ophalen en heb ik mijn dagelijkse ochtendmeditatie er al op zitten, dus ik heb even tijd voor een update. De dag dat ik terugkwam in Kathmandu na Vipassana was heel moeilijk. Door alle prikkels voelde ik me onwijs verstrooid en in de war en ik wilde eigenlijk niets liever dan teruggaan naar het meditatiecentrum. Toen ik Facebook opende kreeg ik zelfs een heel paniekerig gevoel. De jongen die ook op het dakterras zat, had een kater dus was ook nogal traag van geest. Dat kwam dus perfect uit. Hij met zijn alcohol kater, ik met een Vipassana kater. Marc bleek een Nederlandse jongen te zijn, maar het lukte me even niet om Nederlands te praten, dus spraken we die dag Engels met elkaar. Die avond haalde Damien me op om uit eten te gaan met 15 van onze Vipassana genootjes. Dat was gezellig, maar ik kon niet iedereen even goed handelen (als in; to handle) en alle kleuren en geluiden van het restaurant waren me ook een beetje veel. De dagen die volgden heb ik allemaal met Marc doorgebracht. Hij is echt een topgozer. Hij motiveert me om naar de dagelijkse avondmeditatie in het Vipassana kantoor te gaan als ik geen zin heb of bijv. buikpijn heb, terwijl hij zelf niet met meditatie bezig is. Toen we samen een nacht in een privékamer in Bhaktapur sliepen, bood hij zelfs aan om een uur beneden te gaan zitten, opdat ik rustig kon mediteren. Ik vind het super veelzeggend dat hij me steunt in iets, enkel omdat het belangrijk is voor mij, en zijn eigen mening erover niet laat baten. De meeste dagen hebben we een beetje rond het hostel gehangen en zijn we lekker uit eten geweest, maar we hebben ook een dagtrip naar Bodhnat gemaakt en zijn we met een motor (!!!) naar Bhaktapur gereden. Dat was echt heel eng en heel gaaf. Ik zou Marc omschrijven als een gast met de leuke eigenschappen van de stereotype man, maar zonder de vervelende. Hij is super praktisch, recht door zee, leidingnemend en avontuurlijk, hij heeft het nooit koud en kan altijd wel eten. Maar hij kan ook heel goed luisteren, is niet bot, communiceert goed, is niet irritant dominant en is niet snel aangevallen. Bovendien vindt hij het 'schattig' als ik eten van zijn bord af steel?! Droomvent! Haha Eergisteren kwamen we terug uit Bhaktapur en zouden we weer in onze eigen dorms in het hostel slapen. We zaten in mijn lievelingsrestaurant in Kathmandu te eten (hun chocolate lava cake omgg), toen hij zei: 'Ik vind het wel erg vervelend dat ik morgen niet naast jou wakker ga worden.' Dus gisteravond heeft hij een privékamer voor ons geboekt in het hostel, ook al val ik sinds Vipassana elke avond tussen 9 en 10 in slaap en sta ik tussen 6 en 7 op om te gaan mediteren. Dus nu lig ik lekker in een groot bed in een privékamer. Er was gisteren een enorme storm, dus het hele dakterras is nat, dus ik wil niet buiten zitten. Bovendien is het nog steeds niet bepaald zonnig. Vandaag ga ik lekker een beetje rond m'n bedje blijven tot ik vanavond weer naar de groepsmeditatie ga. Het is best lastig, twee uur per dag mediteren. Maar tot nu toe is het op 1 dag na elke dag gelukt :) In Amsterdam zal het wel een stuk moeilijker worden, dus daar ben ik me alvast mentaal op voor aan het bereiden.. Morgen is Holi, je weet wel, dat hindoe festival waarbij iedereen elkaar met kleurenpoeder onder smijt. Hopelijk is het weer dan beter. Jeetje, m'n laatste dagen in Nepal. Voelt zo onwerkelijk!

[hieristhailand]

Leren mediteren in Thailand

De meesten zien Thailand als een vakantieland. En dat is niet zo gek, want het land heeft alles te bieden wat het toeristenhartje verlangt. Thailand is ook mystiek en spiritueel. Zo kun je bijvoorbeeld leren mediteren in Thailand. 

De meesten zien Thailand als een vakantieland. En dat is niet zo gek, want het land heeft alles te bieden wat het toeristenhartje verlangt. Thailand is ook mystiek en spiritueel. Zo kun je bijvoorbeeld leren mediteren in Thailand. 

Een bekend internationaal meditatiecentrum is het Doi Suthep Vipassana Meditation Center. Deze ligt onder de bekende tempel Wat Phrathat Doi Suthep in de bergen van Ch…

[groningsnieuws]

De bewoners van het meditatiedorp in Myanmar bezitten niks

De bewoners van het meditatiecentrum Thabarwa in Thanlyin township in Myanmar bezitten niks. De meesten zijn arm, ziek of verlamd. Hun 'thuis' is niet meer dan een blauw matras. Ondanks dat lachen ze uitbundig, ogen ze krachtig en zijn ze gelukkig. Hoe kan dat? In bed 51 rookt een man in blote ... meer http://ift.tt/2m3fyUy

[byoejewelry]

Bodhi: Bodhi zaden zijn voor Boeddhisten een belangrijke brenger van geluk en inspiratie en de Bodhiboom is de boom (vijgen) waar Boeddha mediteerde om verlichting te bereiken. Lotus: De betekenis van de Lotus bloem symboliseert de goddelijke geboorte en zuiverheid. Belangrijk symbool in het Boeddhisme en Hindoïsme ✨✨✨✨✨✨✨Mala Bodhi Dragon Handgeregen Mala ketting van Bodhi zaad kralen op creme kleurig satijn draad. De Bodhi kralen zijn ongeveer 5 bij 7 mm en hebben de vorm van een tonnetje. De kleuren zijn alllemaal verschillend en variëren van wit, lichtgroen en olijfgroen. De Gurubead is een handgesneden cremekleurige draak van Sandelwood en daaronder een lotus van Bodhi zaad. Tussen de Bodhi kralen witte houten Salweg kralen en grote okerkleurige Nepalese Bodhi kralen en onder de Guru een lotus van Bodhi zaad. ************************#mala #bodhimala #bodhiketting #lotus #draak#guru #meditatieketting #malaketting #sandelwoodmala #sandelwood #dragon # #mindfulness #intuïtie #yogaketting #taichi #kungfu #spiritueel #meditatie #meditatiecentrum #spiritueelleven #spiritueel #oneofakind #uniek #bijzonderecadeautjes #spiritueelleven #handgemaaktemala #handgemaaktesieraden #handgemaaktin Nederland (bij Haarlem Centrum) https://www.instagram.com/p/CmdsU78j6sH/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[byoejewelry]

Nieuwe mala ketting voor de najaars collectie met Gele Tijgeroog, zwarte Onyx , rode Tijgeroog en Lapis Lazuli binnenkort op de website🥰���🙏🧘🏻‍♀️☯️. ———————————————————-#mala #tijger #malaketting #yogasieraden #intuïtie #meditatieketting #ohm #mindfulness #byoe #meditatie #meditatiecentrum #tijgeroogedelsteen #lapis #lapislazuli #lapislazuliketting #onyx #onyxedelsteenketting #onyxsieraden #geletijgeroog #geletijgeroogsieraden #lapislazulisieraden #spiritueel #taichi #taichimeditation #speciaalcadeau #specialgift #bijzonderesieraden #spiritueelleven #www.byoe.nl (bij Haarlem Centrum) https://www.instagram.com/p/ChPfliRDTZ9/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[opnaarnepal-blog]

VIPASSANA

zaterdag 4 maart Ik zie tegen deze post op. Vipassana was namelijk een ervaring zoals ik er nog nooit één heb gehad. De afgelopen dagen waren zowel een paar van de prachtigste, maar ook een paar van de afschuwelijkste dagen van mijn leven. Hoe geef ik woorden aan iets, iets zo bijzonder, heftig, krankzinnig, vreselijk en geweldig tegelijkertijd? Het voelt alsof geen enkel woord dat ik erover kan zeggen aan een ander duidelijk kan maken wat ik geleerd heb, dat elk woord enkel zal bijdragen aan het onbegrip en nieuwe dwaalsporen zal creëren. Toch moet ik een poging wagen, in de hoop dat mijn woorden over vipassana als een vinger die naar de maan wijst zijn: dat men naar de maan kijkt en niet naar de vinger. Ik zal bij het begin beginnen. Met veel gedoe vond ik het meditatiecentrum, gelegen in Kirtipur, een plaatsje op een uur rijden vanaf Kathmandu (wanneer er file is). Ik was namelijk in de veronderstelling dat het centrum een bekende plek was in het plaatsje en dat ik de eerste de beste Nepalees aan kon klampen als ik de bus uit kwam, om de weg te vragen. Hier had ik me lelijk in vergist, maar uiteidelijk is het dus allemaal goedgekomen, ondanks het ontbreken van internet, een kaart of padvindersinstincten. Die eerste uren mochten we nog praten en daar werd gretig gebruik van gemaakt. Mijn blik kruiste die van Damien, een hele mooie jongen uit Mauritius, en in dit oogcontact werd zo'n al bestaande verbondenheid tussen ons vastgesteld, zo eentje die verder gaat dan die van enkel de verbindende factor van onze gedeelde menselijkheid en iets hogers, iets diepers suggereert. Het gesprek wat even later volgde maakte dit nog verder duidelijk. Het centrum zelf was fysiek gezien een volledig inspiratieloze plek. De slaapkamers, de eetzaal en de meditatiehal waren kaal en sober en bevatten alleen het hoogstnodige. De bedden waren keihard, de douches ijskoud en de toiletten smerig. Ik had het niet anders gewild, enige vorm van luxe had afbreuk gedaan aan de ervaring. De eerste paar dagen dacht ik dat ik gek werd. Een dag duurt zo oneindig lang wanneer je om 4 uur ’s nachts opstaat, om half 10 naar bed gaat, je van elke seconde bewust bent en geen enkele afleiding hebt. 12 uur per dag mediteerden we, of deden we in ieder geval een poging tot. 12 uur per dag zaten we daar, op ons harde kussentje op onze vaste plek in de donkere, benauwde meditatiezaal. We hoorden de wind en de blaadjes ritselen aan de andere kant van de muur en als we goed luisterden, konden we het zoemende geluid van het verkeer horen dat zich rond Kathmandu bewoog. Binnen de muren van deze hal, die onze wereld was geworden, hoorden we elkaar af en toe kuchen, niezen of verzitten en verder alleen het gekmakend trage getik van de secondewijzer van de klok die boven de deur hing. Ik kende alleen een milde vorm van verveling; het was altijd een licht ongemakkelijk gevoel geweest dat snel weer uitgevaagd werd door de komst van een activiteit. Nu was de verveling zo erg dat ik er bijna van in paniek raakte. Er zijn momenten geweest dat ik heen en weer schommelde op mijn kussentje met mijn hoofd tussen mijn knieën en ik in gedachten herhaalde: ‘Geef me iets te doen, geef me iets te doen, geef me iets te doen…’ De eerste drie dagen werkten we met een meditatietechniek die ging om het voelen van je ademhaling. Het gebied waar je je aandacht op moest richten werd steeds kleiner gemaakt, het ging van de gehele neus tot aan de bovenlip tot enkel het gebied tussen de lippen en de neusgaten in, opdat de geest scherper en gefocuster zou worden. Op dag 2 werd Tessa ziek. Ik wist niet goed wat ik moest doen. Ze was mijn buurmeisje in de eetzaal en bovendien een Nederlandse, waardoor haar situatie me nog persoonlijker aantrok. Het buurmeisje aan mijn rechterkant was die ochtend al vertrokken omdat ze het niet meer trok en ik wilde niet dat Tessa ook zou opgeven, ik gunde haar de voldoening van de voltooiing van de cursus. Ik wilde haar dus een hart onder de riem steken, maar wilde voor haar de stilte niet verbreken, dus ik besloot om, toen ze even naar het toilet was, een doosje ibuprofen op haar bed te leggen als blijk van steun. Wat ik vooral miste aan mijn contact met andere mensen was het maken van grapjes. Dat er niemand was om mijn grappen te horen anders dan mijzelf, belette mijn geest er niet van om ze aan de lopende band te blijven maken. Ik stelde me bijvoorbeeld voor hoe Lauren me na het einde van de cursus zou vragen wat het zwaarste was geweest en dat ik dan even stil zou blijven, diep zou zuchten en met een ernstige blik, gericht naar de hemel, zou zeggen: ‘You know.. (dramatische pauze)… TEN DAYS without memes…’ Dat soort ongein. Er werden telkens audiotapes afgespeeld van de verspreider van de vipassana meditatietechniek, een Birmees-Indiase man genaamd Goenka. Hij herhaalde instructies oneindig vaak, wat erg behulpzaam was, maar op momenten dat ik gefrustreerd was door mijn stroeve meditatie en hij voor de zoveelste keer zei: ‘Work patiently. Paaaaatiently and persistently, paaaatiently and persistently’, klonk in mijn gedachten in plat Amsterdams: ‘Luister eens fftjes gozerwijfie, ik vind je een prima knaap, maar als je nog één keer ‘persistently’ zegt…’ Maar die irritatie was eigenlijk gespeeld en diende enkel als entertainment voor mezelf. Je moet toch wat. Op dag 4 kregen we de praktische introductie in de werkelijke vipassana techniek. De theorie erachter is, heel simplistisch gezegd, dat het overgrote deel van onze struggles als mensen voortkomt uit het gewoontepatroon van onze geest om ‘craving’ of ‘aversion’ te genereren voor bepaalde lichaamssensaties. Op die manier zijn we nooit aanwezig in, en tevreden met, het huidige moment. Dat klinkt waarschijnlijk nogal vaag, maar ik heb op dit moment nog niet zoveel zin om alles in detail uit te leggen, aangezien ik dan zo'n beetje de gehele boeddhistische filosofie uiteen moet zetten. Misschien maakt het volgende verhaal het iets duidelijker. Een Indiase moeder geeft een van haar zonen 20 roepies om een fles olie te kopen. Op de terugweg struikelt hij en morst de helft van de olie. Thuis huilt en jammert hij aan één stuk door: ‘Ik ben de helft van de olie kwijt!’ De moeder stuurt een andere zoon op pad voor een fles olie. Hem overkomt hetzelfde, maar bij thuiskomst is hij de hele dag in zijn nopjes: ‘Ik heb de helft van de olie gered!’ De derde zoon, een vipassana leerling, wordt erop uit gestuurd. Hij morst ook de helft van de fles. Bij thuiskomst zegt hij tegen zijn moeder: ‘Gelukkig is de helft van de fles gered, maar ik zal vandaag de hele dag werken in het dorp om 10 roepies te verdienen om de andere helft van de olie terug te kopen.’ Moraal van het verhaal: Vipassana maakt je geen pessimist en ook niet louter een optimist, maar een optimistisch denkende realist. Er wordt je geleerd een situatie te accepteren, opdat je daarna gepaste actie kan ondernemen, niet om erdoor verlamd of overspoeld te worden en niet om alles maar prima te vinden en er maar in te berusten. De eerste paar meditaties waren een regelrechte hel. We moesten een uur stil zitten en onze aandacht door ons lichaam bewegen, van het topje van ons hoofd naar onze tenen. Het was de bedoeling dat we ons niet verzetten, noch ons vastklampten aan wat we tegenkwamen. Of dat nou een kloppende, kriebelende, pijnlijke, ontspannen, gespannen, trillende, warme, koude, drukkende of onbenoembare sensatie was. Ook als we een blinde vlek in het lichaam tegenkwamen, een plek waar we geen sensaties leken te voelen, moesten we dat ons niet uit evenwicht laten brengen. Dus ik moest niet luisteren naar mijn gedachten als ze: 'Dit doet pijn! Ik moet mijn benen strekken! Ik moet mijn rug bewegen!’, schreeuwden. De eerste paar keer maakten de pijn in mijn benen en rug en het vooruitzicht dat nog zeker een half uur te moeten verduren me erg onrustig, waar de pijn niet alleen mentaal, maar ook daadwerkelijk fysiek erger van werd. Veel erger… De eerste paar keer had ik zoveel pijn dat de tranen over mijn wangen stroomden. De tweede keer bracht mijn verzet tegen de pijn oude, diepe pijnen omhoog. Ik moest tijdens de meditatie proberen zo geluidloos mogelijk te huilen om de anderen niet te storen, dus toen de meditatie voorbij was heb ik buiten snel een rustig plekje opgezocht om het er eens goed uit te janken. Na een dag of 6 werd mijn weerstand tegen mijn manier van leven daar steeds minder. Wat een heel fijn besef was, was dat ik echt bizar weinig nodig heb om gelukkig te zijn. Meditatie, de stille aanwezigheid van andere mensen, de meest basis sanitaire voorzieningen en genoeg voedsel en water: dat is alles. Het was lastig dat we geen oogcontact mochten maken met elkaar. Dat is zo'n belangrijke erkenning van je menselijkheid; oogcontact. Dit deed me denken aan dakloze mensen. Vaak loopt men namelijk langs deze mensen zonder hun vriendelijke begroetingen ook maar met een klein blijk van erkenning te beantwoorden. Ik zei ze ook niet vaak gedag, omdat ik me stiekem een beetje schuldig voelde dat ik ze geen geld gaf. Een of twee euro geven elke keer dat ik naar de supermarkt ga kan ik echt wel missen, dus waarom gaf ik dat dan nooit? Nogal egoïstisch van me. Deze mensen hebben blijkbaar niet echt familie of vrienden, anders lagen ze bij hen op de bank en stonden ze daar niet. Ik vond mezelf zielig in het centrum, omdat het zo koud was tijdens de ochtendmeditaties en omdat ik de andere deelnemers niet eens mocht aankijken. Maar ik had elke avond mijn warme bedje, kreeg twee gezonde maaltijden per dag en wat fruit en ik wist dat ik alleen niet aangekeken werd, omdat dat niet mocht. Ik dacht aan hoe fijn het voelde dat ik mijn thuis in gedachten kon houden wanneer het moeilijk was. Ik voelde daarom veel compassie opwellen voor de thuisloze mensen. Vanaf nu ga ik elke keer als ik naar de Ap ga iets van fruit of chocola voor degene die bij de ingang staat kopen en dan een klein praatje maken. Dat is wel het minste wat ik kan doen… Ik deed al mijn dagelijkse handelingen daar met de volste aandacht. Mijn bord afwassen, mijn slaapzak openritsten, zelfs als ik naar de wc ging was ik me van elke beweging bewust. Dankzij die aandacht voor mijn handelingen merkte ik opeens dat ik op een verkeerde manier liep. Ik had namelijk blijkbaar de gewoonte om heel erg op de buitenkant van mijn voet te lopen. Toen ik een paar dagen op mijn hele voet had gelopen, verdwenen mijn eerst zo hardnekkige scheenbeen blessures als sneeuw voor de zon!! Op dag 10 mochten we weer praten. Tot mijn verbazing was ik daar helemaal niet blij mee. Sterker nog, ik kreeg al gauw hoofdpijn van de kwetterende meisjes (vooral de Amerikaanse haha) en ging in de slaapzaal op mijn bed zitten. Er heerste een opgetogen stemming, iedereen zei het gevoel te hebben dat ze uit de gevangenis verlost waren. Ik had nogal veel heimwee gehad de voorafgaande dagen, maar ik begon echt aan het kloosterleven te wennen. Ik keek uit naar de meditaties, ik hield van het vredige gevoel, de rust, de stilte. Wat wel fijn was om te horen is dat Tessa mijn kleine gebaar heel fijn vond. Ze voelde zich erg labiel en toen ze het doosje ibu op haar bed zag liggen, brak ze. Na een goede huilbui kon ze weer verder. Veel mensen hadden kritiek op de lezingen die we gehad hadden. Ik hoorde het met tegenzin aan: ze hadden dingen namelijk verkeerd begrepen. Nu hadden ze die verkeerde interpretatie in hun geest ingegraveerd en weigerden ze koppig naar verhelderende uitleg te luisteren. Zo dachten velen bijvoorbeeld dat Goenka’s 'geen craving genereren’ impliceerde dat ze bijvoorbeeld nooit meer chocolade mochten eten. Ze wilden niet luisteren toen ik zei dat het niet ging om geen genot gevende dingen meer te doen of te hebben, maar om niet de denkfout te maken dat je er op dat moment van afhankelijk bent om gelukkig te zijn. Iets willen of prettig zouden vinden is immers iets heel anders dan iets echt nodig hebben. Dat is het verschil tussen gezond verlangen en verslaving: bij de één erken je wel dat het object van verlangen het huidige moment beter zou maken, dat het een extra bonus zou zijn op een al goed genoeg heden, bij het tweede voelt het alsof het huidige moment een gebrek heeft en niet goed genoeg is zoals het is zolang het object niet aanwezig is. En dat laatste is zonde. Je kunt er misschien voor zorgen dat dat object er in de toekomst weer zal zijn, maar NU is het er niet, dus het is zonde als je het fijne aan het nu, wat werkelijk bestaat, niet kan zien, door blind te verlangen naar een toekomst die nooit bestaat tot hij zelf het nu wordt. Dat verlangen naar een toekomstige, of zelfs onmogelijk (weer) tot werkelijkheid te worden situatie (zoals de fysieke aanwezigheid van een overledene of een onrealistische droom) zorgt ervoor dat we nooit tevreden zijn met het nu en dat is het lijden waar het boedhhisme over spreekt, of dit nu een grote of kleine ontevredenheid betreft. Bijvoorbeeld: eerst verlang je naar chocola, dan krijg je chocola, dan verlang je naar je overleden geliefde om de chocola mee te delen, naar een kop thee bij je chocola, etc. Terug naar mijn mede vipassana studenten: Er werd ook veel te veel focus gelegd op de 'piekervaringen’ tijdens de cursus. Mensen vertelden elkaar honderduit over hun ervaringen met hallucinaties tijdens het mediteren en hoe ze daar telkens actief naar op zoek gingen. Naar mijn idee is dat juist het tegenovergestelde van wat de cursus probeert te bereiken. Het doel is immers om te oefenen om onder alle menselijke emotie die de revue passeren een fundering van vrede te ervaren, opdat je zowel goede als slechte tijden in het leven gelukkiger en met minder kleerscheuren doorkomt. Het doel is niet je proberen vast te klampen aan piekervaringen en van je leven een turbulente najaging van highlights te maken. Als je alleen mediteert om coole 'spirituele’ ervaringen te hebben, dan steek je je oude gewoontepatronen, die je juist leed bezorgen, simpelweg in een spiritueel jasje. Spiritual bypass, wordt dat ook wel genoemd. Zeer gevaarlijk, omdat het lijkt of je goed bezig bent, maar eigenlijk breng je jezelf van de wal in de sloot. Spiritueel bewustzijn is alleen nuttig omdat het je de kunst van het leven leert. Elke handeling die je verricht of ervaring die je hebt is spiritueel, bestaat uit energie, heeft spirituele betekenis. Het hele menselijk leven is spiritueel. Afgekat worden is spiritueel. Inzien dat degene die kattig doet zelf niet lekker in zijn vel zit op dat moment, is spiritueel bewust zijn. Verder komen op het spirituele pad is simpelweg het bewust worden van meerdere lagen van de waarheid. Je ziet niet alleen wat je zelf in eerste instantie voelt als iemand dat doet (je afkat) maar je ziet meer (diegene z'n lijden). Hoe minder je dit inziet, hoe bozer, gekwetster of verongelijkter je je voelt. En daarom zegt het boeddhisme dat onwetendheid voor lijden zorgt. Je kunt als mens dus niet 'niet spiritueel’ zijn, je kunt alleen 'niet spiritueel BEWUST’ zijn. Je slaat dus de plank mis als je denkt dat een hallucinatie tijdens het mediteren (of een LSD-trip of wat dan ook) 'spiritueler’ is dan opmerken dat je op een verkeerde manier loopt. Als ik heel eerlijk ben, denk ik dat het stiekem een combinatie tussen luiheid en angst is dat mensen aan het einde van de cursus zo reageerden. Goenka adviseerde ons namelijk vanaf nu elke dag twee uur te mediteren om progressie te blijven maken. Dan wordt het heel verleidelijk om gaten te proberen te schieten in de theorie, om onder dat harde werk uit te komen. Veel mensen WILLEN geen spirituele groei maken op dit punt in hun leven. Dat was een verdrietig, maar ook een bevrijdend inzicht voor mij. Verdrietig, omdat ik het iedereen zo zou gunnen om, op welke wijze dan ook, stappen te maken op het spirituele pad, omdat het zoveel meer liefde, vrede en harmonie brengt. Bevrijdend, omdat ik me realiseerde dat als zelfs vipassana mensen niet kon veranderen wanneer zij zich verzetten, ik dat met één, of soms meerdere, discussies over levenskunst al helemaal niet kan. Ik heb dus toestemming om daarmee te stoppen. Met geïnteresseerden praat ik graag over spirituele inzichten, maar met 'spiritueel blinde mensen’ is het vaak vreselijk vermoeiend. Dus vanaf nu, als mensen van deze soort een discussie of debat beginnen, trek ik me terug. Ik ben sowieso nooit geïnteresseerd geweest in gelijk krijgen, als ik discussieer doe ik dat alleen omdat ik denk dat mijn standpunt de ander zou kunnen helpen. Hoewel mijn standpunten rationeel onderbouwd zijn, je hebt een bepaalde mate van bewustzijn, sensitiviteit en openheartedness nodig om ze echt als waarheid te kunnen voelen. Weten dat iemand die je afkat zelf lijdt op dat moment is anders dan dat echt zo ervaren. En het bewustzijn van velen is op dit punt simpelweg niet breed en verfijnd genoeg om dat soort dingen te kunnen inzien. Begrijp me niet verkeerd, ik bedoel niet dat ik zo super bewust ben en alle anderen domme, onbewuste wezentjes zijn. Hell, ik was me tot voor kort niet eens bewust van mijn eigen geaardheid en van mijn manier van lopen! Ook zag ik nergens seksisme totdat een aantal artikelen die blinde vlek voor mij wegpoetsten. Iedereen heeft een ander level in de bewustzijnsgame helemaal uitgespeeld. Sommigen veel levels, sommigen minder. Discussiëren met hen die het spel in zijn geheel niet willen spelen, bewust of onbewust, is nutteloos. Goenka vertelde een prachtig verhaal over het verschil tussen 'dhamma’ (het leven volgens de voorschriften zoals niet doden etc. en het beoefenen van vipassana) en hoe men vaak over religies spreekt. Mensen die blind geloven zijn als patiënten die naar de huisarts gaan voor een ziekte, een recept voor antibiotica meekrijgen en dan thuis een heel altaar bouwen voor de dokter. Ze lijsten het recept in, brengen offers aan de dokter en dansen rond het altaar, maar gaan niet naar de apotheek om het medicijn te halen. Dan is er een groep patiënten die de dokter vragen hoe het medicijn werkt en pas na rationele overpeinsingen de dokter beginnen te vereren, maar desondanks ook niet zelf het medicijn nemen. Zij maken ruzie met andere mensen over dat hun dokter de enige goede dokter is en dat de dokters van de andere mensen niet deugen. De derde groep mensen verliezen zich niet in lege rituelen of debatten, maar halen en nemen het medicijn. Dit zijn dhamma-beoefenaars, of ze zich nu boeddhist, christen, atheïst of wat dan ook noemen. Je moet zelf volgens je overtuigingen leven, of ze nu religieus zijn of niet, anders heeft het geen zin om ze te hebben. Goed. Ik voelde me na de cursus in ieder geval een stuk lichter en met enorm veel richting. Het was een ongekend leerzame en waardevolle ervaring. Ik ben vastbesloten om twee uur per dag te blijven mediteren. Hopelijk lukt me dat! ♡

[hieristhailand]

Op ongeveer drie uur rijden vanaf Chiang Mai, aan de grens van Myanmar (het vroegere Birma), in het noordelijkste punt van Thailand ligt het dorpje Ban Thaton. Hier ontdekken we een bijzondere tempel. Wat Thaton.

De ligging van Wat Thaton en het dorp Tha Ton heeft ervoor gezorgd dat er altijd een strijd is geweest tussen Birma en Thailand; beide wilden zich het dorp  (en dus de tempel) toe-eigenen.

Hoewel het dorp inmiddels bij Thailand hoort, woont er een grote gemeenschap die afkomstig is uit buurland Birma. Het is zeer gewild bij toeristen. Het dorp ligt namelijk op de route als je van Chiang Mai naar Chiang Rai trekt. Of andersom.

Bijzonder

Deze tempel is echt anders dan alle andere tempels in Thailand. Hij bestaat uit vijf verdiepingen.  En elke verdieping heeft een ander doel. Op de eerste verdieping is een school die boeddhistische monniken opleid. Op derde verdieping staat een wit beeld van Boeddha. Op de vierde is het meditatiecentrum. En op de vijfde staat de eigenlijke tempel. Chedi Kaew.

Wat Thaton is gelegen in een rustige en natuurlijke omgeving. Toeristen kunnen rustig hun gang gaan, er wordt je geen strobreed in de weg gelegd. Zo kun je helemaal naar boven lopen, door het midden van de Wat. Eenmaal boven heb je een geweldig uitzicht  over het omliggende platteland, de rivier en de bergen. Overal staan prachtige beelden van onder mee olifanten.

Foto’s

Onderstaande foto’s zijn gemaakt door Leo Schuur van het e-magazine Thai Guru.

This slideshow requires JavaScript.

Wat Thaton in Noord-Thailand Op ongeveer drie uur rijden vanaf Chiang Mai, aan de grens van Myanmar (het vroegere Birma), in het…

[jerneyglobalisation-blog]

Contact met boeddhisten organisaties

Ik heb een aantal organisaties gemaild om zo iemand te vinden die me dingen kan vertellen over boeddha en eventueel onderdeel wilt zijn van mijn uiteindelijke productie.

Met het tibaanse instituut in Antwerpen heb ik telefonisch contact gehad na het mailtje. Zij vertelde me dat het beter is om gesprekken aan te gaan met mensen om zo samen tot een verhaal te komen en dit wil ik nu ook gaan proberen. De persoon die ik sprak is zelf ook boeddhist en vertelde dat binnen had boeddhisme mensen nog steeds heel verschillende standpunten hebt. Zij vindt dat iedereen vrij is om een boeddha te kopen en dit moet doen om eigen redenen. Ook vertelde ze een verhaal over haar moeder die vroeger een grote dikke boeddha op de badkamer had wat ze verschrikkelijk lelijk vond, maar haar moeder vond deze boeddha mooi. Daar in tegen vindt ze de handelingen die mensen doen wel heel belangrijk.

Ik kreeg van boeddhistisch Studie- en Meditatiecentrum in Friesland meteen een positief mailtje terug dat ze me graag verder helpen en ze me graag een rondleiding willen geven. Dit is niet zomaar een meditatiecentrum maar wordt een ‘stoepa’ genoemd.  Een stoepa is een boeddhistisch bouwwerk dat de relieken van een boeddhistische heilige bevat. Een stoepa is van oorsprong een massieve ronde structuur, gebouwd op een vierkante verhoging. Stoepa's zijn in grote delen van het zuiden en oosten van Azië te vinden. Ik heb telefonisch contact gehad met Sherab en mag haar interviewen en krijg een rondleiding in de Stoepa. Friesland is niet om de hoek een daarom heb ik hier ook een overnachting geboekt. 

Ook heb ik contact gehad met Floris, een vriend van Shirin die veel van het onderwerp af weet. Door de korte tijd die ik heb wil ik eerst naar de Stoepa in Friesland om de Stoepa te bekijken/ervaren. Floris gaf me nog een handig link van een stichting waar ik later wellicht nog contact mee kan opnemen https://www.sginl.org/nichiren-boeddhisme/leven-van-shakyamuni/ .

Ook heb ik contact gehad met Floris, een vriend van Shirin die veel van het onderwerp af weet. Door de korte tijd die ik heb wil ik eerst naar de Stoepa in Friesland om de Stoepa te bekijken/ervaren. Floris gaf me nog een handig link van een stichting waar ik later wellicht nog contact mee kan opnemen https://www.sginl.org/nichiren-boeddhisme/leven-van-shakyamuni/ .

Van Kadampa Meditatie Centrum Nederland heb ik ook een reactie gekregen om op een gesprek te komen, maar zoals ik eerder al zei wil ik eerst naar het centrum in Friesland gaan.