#naezrazîme

[kewe-dibeje]

Sokakta büyümek..

Belki TR’nin sokaklarinda büyümedim. Belki Hindistan’in en igrenc sokaklarinda cocuklugumu yasamadim, ama sokakta büyüdüm.

Cocuklugumdan gencligime kadar. Hepsini gördüm. Kötüsünü, iyisini. En pisligine bile sahit oldum. Gördüklerimle büyüdüm. Sokak beni büyüttü.

Aileme sorarsan ‘hayir’ derler, ‘ne sokakta büyümesi? Ne sacmaliyor bu?’ ve ardindan ‘evde yemek yokmuydu? Hic acsiz biraktik mi seni? Senin karnin tok, gözlerin ac’ vs. vs...

Bu laflari cok iyi bilirim. Her defasinda anlatmaya calisirken, devamli bir tepki, ve karsi cikmalar. Benim karnim tok, yemekde yedim. Evimde yemediysem bile, disarda karnimi doyurdum. Ama benim acligim baska seyden ibarettir.

Hani saydim ya az önce, aile nedir diye? Iste o saydiklarima karnim ac, gözüm ac, elim ac. Asûre bile yetmez buna. Hizir gibi, meded gibi yetisen kimse olmadi bana. Oysaki ben hep yetismeye calistim, yetistim de insanlara.

O yetismemi bile sorgulardi ‘neden yardim ediyorsun bana’ diye soran gözleriyle bakardi bana. Istememezlik. Cocuklugumdan beri bunu hissederdim. Kardeslerimle esit görmezdi. Ben erkek dogmadigim icin mi? Gözlerim yasariyor. Anlattikca gözlerim yasariyor. Cok düsündüm bunlari. Muhtemelen fazlasiyla. Takintilik basladi.

Aslinda takintilik bile degil, sadece dogrularin cevabini istiyorum, o yüzden ariyorum böyle.