#punk pathetique

[k-i-l-l-e-r-b-e-e-6-9]

The Adicts

 📷 Tony Mottram

[rockinshots]

From the Vault, The Adicts never seen pictures that I took at The Observatory in 2015. Always a colorful show!

[athetos]

*I defined real here as in, it has an article or subheading on Wikipedia.

[dustedmagazine]

Punk’d History, Vol. VIII: This Machine [blank] Fascists

Photo by Richard Young

It has the appearance of a worrisome pattern: any number of punk rock’s founding figures embraced the symbolics of Nazi Germany. Ron Asheton, an original and indispensable member of the Stooges, played a number of gigs wearing a red swastika armband, and liked to sport Iron Cross medals and a Luftwaffe-style leather jacket. Sid Vicious loved his bright scarlet, swastika-emblazoned tee shirt, and Siouxsie Sioux, during her tenure as the It-Girl of the Bromley Contingent, mixed her breast-baring, black leather bondage gear with a bunch of “Nazi chic.” And how many early Ramones songs (inevitably penned by Dee Dee) referenced Nazi gear, concepts and geography? “Blitzkrieg Bop,” “Today Your Love, Tomorrow the World,” “Commando,” “It’s a Long Way Back to Germany,” “All’s Quiet on the Eastern Front,” and so on—for sure, more than a few.

“Appearance” is the key term. Poor Sid lacked the sobriety and smarts to have much of a grasp of fascism as an ideology. Siouxsie was just taking the piss, and gleefully pissing off the mid-1970s British general public, for much of whom World War II was still a living memory. Asheton and Dee Dee? Both were sons of hyper-masculine military men. Asheton’s father was a collector of WWII artefacts, and the guitarist shared his father’s fascination. When the Stooges adopted an ethos and aesthetic hostile to the late-1960s prevailing Flower Power rock’n’roll subculture, the Nazi accoutrement seemed to him fitting signs of the band’s anger and alienation. Dee Dee hated his father, an abusive Army officer who married a German woman. Dee Dee spent some of his youth in post-war West Germany, in which Nazi symbols were highly charged with anxiety and vituperation. Casual veneration of Nazis was a convenient way to reject the triumphal ennobling of the Good War, and of the military men associated with its traditions. And (as Sid, Siouxsie and Asheton also noticed) it really bothered the squares. 

None of that makes the superficial use of the swastika or phrases like “Nazi schatzi” any less offensive — it simply underscores that in the cases noted above, the offense was the thing. The politics weren’t even an afterthought, because the political itself had been dismissed as corrupt, boring or simply the native territory of the very people the punks were striking out against. If that’s where the relation between punk and fascism ceased, there wouldn’t be much more to write about.

The post-punk moment in England provided opportunities to rethink and restrategize the nascent détournement of Siouxsie’s fashionable provocations. Genesis P-Orridge and the rest of Throbbing Gristle were a brainy bunch, and their play with fascist signifiers was a good deal more complex. The band’s logo and their occasional appearance in gun-metal grey uniforms clearly alluded to Nazism, with its attendant, keen interests in occult symbols and High Modernist representational languages. TG’s visual gestures were also of a piece with an early band slogan: “Industrial music for industrial people.” Clearly “industrial people” can be read as a highly ironized coupling: the oppressed workers marching through the bowels of Metropolis were a sort of industrial people, reduced to the functionality of pure human capital. TG seemed to impose the same analysis on the middle-managers of Britain’s post-industrial economy, and their uncritical complicity in capital’s cruelties. But it’s also possible to argue that industrial people are industrious people; like TG, industrial people (middle managers, MPs) can get a lot of stuff done. They can produce things. They can make the trains run on time. And what sorts of cargo might those trains be carrying? What variety of conveyance delivered the naked “little Jewish girl” of “Zyklon B Zombies” to her fate?  

To be clear: I don’t mean at all to suggest that TG was a fascist band. Like their punky contemporaries, TG traded in fascist iconography in a spirit of transgressive outrage, expressing their hot indignation with equally heated symbols. And other British post-punk acts flirted with fascist themes and images, ranging from ambiguous dalliance (Joy Division’s overt references to Yehiel De-Nur’s House of Dolls and to Rudolph Hess; and just what was the inspiration for Death in June’s band name?) to more assertive satire (see Current 93’s appealingly bonkers Swastikas for Noddy [LAYLAH Antirecords, 1988]). But a more problematic populist undercurrent in British punk persisted through the late 1970s. The dissolution of Sham 69—due in large part to the National Front’s attempts to appropriate the band’s working-class anger as a form of white pride—opened the way for a clutch of clueless, cynical or outright racist Oi! bands to attempt to impose themselves as the face of blue-collar English punk. And literally so: the Strength through Oi! compilation LP (Decca Records, 1981) featured notorious British Movement activist Nicky Crane on its cover. It didn’t help that the record’s title seemed to allude to the Nazis’ “Strength through Joy [Kraft durch Freude]” propaganda initiative.  

Of course, it’s unfair to tar all Oi! bands with an indiscriminate brush. A few bands whose songs were opportunistically stuck onto Strength through Oi! by the dullards at Decca Records — Cock Sparrer and the excellent Infa Riot — tended leftward in their politics, and were anything but racists. But for a lot of the disaffected kids sucking down pints of Bass and singing in the Shed at Stamford Bridge, it wasn’t much of a leap from the punk pathetique of the Toy Dolls to Skrewdriver’s poisonous palaver.  

In the States, a similarly complicated story can be recovered:

In numerous ways, hardcore intensified punk’s confrontational qualities, musically and aesthetically. The New York hardcore scene made a fetish of its inherent violence, which complemented the music’s sharpened impact. So it’s hard to know precisely what to make of the photo on the cover of Victim in Pain (Rat Cage Records, 1984). If inflicting violence was an essential element of belonging in the NYHC scene, with whom to identify: the Nazi with the pistol, or the abject Ukrainian Jewish man, on his knees and about to tumble into the mass grave?  

Agnostic Front seemed to provide a measure of clarity on the record, which included the song “Fascist Attitudes.” The lyric uses “fascist” as a condemnatory term. But the behaviors the song engages as evidence of fascism are intra-scene acts of violence: “Why should you go around bashing one another? […] / Learning how to respect each other is a must / So why start a war of anger, danger among us?” That’s a rhetoric familiar to anyone who participated in early-1980s hardcore; calls for scene unity were ubiquitous, and the theme is obsessively addressed on Victim in Pain. But the signs of inclusivity most visibly celebrated on the NYHC records and show flyers of the period were a skinhead’s white, shaven pate; black leather, steel-toe boots; and heavily muscled biceps. Those signifiers clearly link to the awful cover image of Strength through Oi! The forms of identity recognized and concretized in the songs’ first-person inclusive pronouns have a clear referent. 

Agnostic Front wasn’t the only NYHC band to refer to and engage World War Two-period fascism. Queens natives Dave Rubenstein and Paul Bakija met at Forest Hills High School—the same school at which John Cummings (Johnny) befriended Thomas Erdelyi (Tommy), laying the groundwork for the formation of the Ramones. Rubenstein and Bakija also took stage names (Dave Insurgent and Paul Cripple) and formed Reagan Youth. But unlike the Ramones, there was nothing tentative or ambivalent about Reagan Youth’s politics. Rubenstein’s parents, after all, were Holocaust survivors. The band’s name riffed on “Hitler Youth,” but specifically did so to draw associations between Reagan and Hitler, between American conservatism’s 1980s resurgence and the Nazi’s hateful, genocidal agenda. Songs like “New Aryans” and “I Hate Hate” accommodated no uncertainties.  

Still, it’s interesting that Victim in Pain and Reagan Youth’s Youth Anthems for the New Order (R Radical Records, 1984) were released only months apart, by bands in the same scene, sometimes sharing bills at CBGBs’ famous matinees of the period. And while Reagan Youth toured with Dead Kennedys, it’s Agnostic Front’s “Fascist Attitudes” that’s closer in content to the most famous punk rock putdown of Nazis.

It’s odd what comes back around: Martin Hannett, whom Biafra playfully chides at the track’s very beginning, produced much of Joy Division’s music, moving the band away from its brittle early sound to the fulsome atmospheres of the Factory records, and to a wider listenership. “Nazi Punks Fuck Off” similarly addresses a formerly obscure, tight scene opening to a greater array of participants, some of whom were attracted solely to hardcore’s reputation for violence. Like “Fascist Attitudes,” the Dead Kennedys’ song itemizes fighting at shows as its chief complaint, and as a principal marker for “Nazi” behavior. Biafra’s lyric eventually gets around to somewhat more focused ideological critique: “You still think swastikas look cool / The real Nazis run your schools / They’re coaches, businessmen, and cops / In a real fourth Reich, you’ll be the first to go.” The kiss-off to punk’s vapid romance of the swastika (it “looks cool”) complements the speculative treatment of a “real fourth Reich.” Both operate at the level of abstraction. The casual, superficial relation to the symbol’s aesthetic assumes a sort of safety from the real, material consequences of its application. And the emergence of a fascist political regime is dangled as a possible future event. That speculative futurity undoes the “real” in “real Nazis.” The threat is ultimately a metaphorical construct. The Nazis are metaphorical “Nazis.”  

Still, it’s the song’s chorus that resonates most powerfully. So much so that the song has found its way into other artworks.

Jeremy Saulnier’s Green Room (2015) is frequently identified as a horror film on streaming services. We could split hairs over that genre marker. The film gets quite graphically bloody, but there’s no psychotic slasher killer, no supernatural force at work. And cinematically, the film is a lot more interested in anxiety and dramatic tension than it is in inspiring revulsion or disgust. It terrifies, more than it horrifies. What’s especially compelling about the film (aside from Imogen Poots’ excellent performance, and Patrick Stewart’s menacing turn as charismatic fascist Darcy Banks) is its interest in embedding the viewer in a social context in which the Nazis are a lot less metaphorical, a lot more real. In Green Room, the kids in the punk band the Ain’t Rights are warned about the club they have agreed to play: “It’s mostly boots and braces down there.” And they understand the terms. What they can’t quite imagine is a room — a scene, a political Real — in which fascism is dominant. Their recognition of the stakes of the Real comes too late. The violence is already in motion. In that world, the Dead Kennedys song provides a nice slogan, but symbolic action alone is entirely inadequate.  

OK, sure, Green Room is a fiction. Its violence is necessarily aestheticized, distorted and hyperbolized. But perhaps the film’s most urgent source of horror can be located in its plausible connections to the social realities of our material, contemporary conjuncture. You don’t have to dig very deep into the Web to find thousands of records made by white nationalist and neo-fascist-allied bands, many, many of which deploy stylistic chops identified with punk rock and hardcore. You can listen. You can buy. (And yeah, I’m not going to link to any of that miserable shit, because fuck them. If you do your own digging to see what’s what, be careful. It’s scary and upsetting in there.) It feels endless. And the virulent sentiments expressed on those records are echoed in institutional politics in the US and elsewhere: Steve King (and now Marjorie Taylor Greene, effectively angling for her seat in Congress), Nigel Farage, Alternative für Deutschland, elected leadership in Poland and Hungary. Explicit white supremacist music also has somewhat more carefully coded counterparts in much more visible media (the nightly monologuing on Fox News) and in very well-positioned, prominent policy makers (Stephen Miller, who’s on the record touting “great replacement” theory and is a big fan of The Camp of the Saints). It’s a complex, ideologically coherent network, working industriously to impose and install its hateful vision as the dominant political Real. 

Sometimes it feels as if no progress at all has been made. Maybe we’re moving toward the reactionaries. Contrast Skokie in the late 1970s with Charlottesville in 2017. And now if the Neo-Nazis have licenses for their long guns, they can strut through American streets wearing them in the name of “law and order.” It’s even more disturbing that a subculture that wants to clothe itself in “revolution” and “radicalism” is so tightly in league with institutional politics. Say what you will about Siouxsie’s Nazi-fashion antics, no one suspected that her prancing echoed political activity, policy-making or messaging in Westminster.

So what’s a punk to do? It’s certain that a vigorously free society needs to preserve spaces in which unpopular speech can be uttered and exchanged. Punk should pride itself on defending those spaces. But speech that operates in conjunction with an ascendant political power and ideological agenda doesn’t need defense or energetic attempts to preserve its right to existence. In October of 2020, that speech (in this case, speeches being written by Miller, texts by folks who have spent time in Tucker Carlson’s writer’s room and songs by white supremacist hardcore bands) has become synonymous with political right itself.  

So now more than ever, it’s important to be active in the public square, to stand up to the fascists and to say it, often and out loud:

Jonathan Shaw

[fishbians]

2day was pathetique bc i went to dsw to find a pair of womens oxfords that arent some weird wedge punk shiny oxford hybrid...no dice...went to FIVE OTHER STORES....no dice...what does it take for a lesbian to get some fucking SHOES around here

[weeo]

21 Questions tag

I was tagged by the lovely @twistedrunes ✨

Let’s do this…

1. Nickname - my family and friends sometimes shorten my name. My boyfriend also finds nicknames to piss me off. But he changes it every 3-4 months, so can we really talk about nicknames ? 😂 It’s more of a running gag, about something we found funny.

2. Zodiac - Cancer

3. Height - 1m62 (approximately 5′3″), I’m really small 😔

4. Last Movie I saw - That’s not a movie, but it’s called Babylon Berlin. It’s a TV  show about post-WWI in Berlin. I only saw the first and second episodes, but it’s great for now ! It’s really well directed and the aesthetic is inspired by German Expressionism. I didn’t really like the movie I watched two days ago, so I prefer to talk about the great TV show I discovered yesterday 👌

5. Last thing I googled - “Babylon Berlin médicament”, I wanted to know with which medicine, the guy, who suffers WWI-ptsd, was stopping his trembling.

6. Favourite Musician - There are a lot, but : Arcade Fire, Arctic Monkeys, Daft Punk, The Clash, Jungle, Oasis, Dean Martin, Blondie, TV on the radio, The Chemical Brothers

7. Song Stuck in my head - we can’t say it’s stucked in my head because it’s ambiant music, but I really love listening to “Steep Hills of Vicodin Tears” and  “A Symphony Pathetique” of A Winged Victory for the Sullen, those last days. It’s really relaxing, it makes me feel like I’m underwater !

8. Other Blogs - any other active ones

9. Do I get asks - Not really anymore. I’m only back on Tumblr since a few months. This blog is really an old one haha

10. Following - I'm following 288 blogs, but there must be a lot of inactive people. I really don’t feel like I’m following that much blogs.

11. Amount of sleep - It’s really inconstant I’d say. It depends a lot of the situation : ends of semester when I was at uni (I’d to do some sleepless nights haha), work, jet lag, holidays, and so on !

12. Lucky Number - 7

13. What I’m wearing -  I made it simple today : jeans and a long sleeves shirt !

14. Dream Job - Making films or TV shows. I can also work in digital projects, such as projection mapping, interactive and immersive experiences. It’s a dream job too 💕

15. Dream Trip - I’d love to visit South Korea and go back to Japan ! I’ve been 3 times to Ireland and want to go back again. I’m sure I would adore Scotland, Norway and Iceland. To be honest, I’d go everywhere if I could 😂 I love to go off to explore !

16. Favourite food - how can I even pick one ? Even several is not enough 😔 : Sushis, gravlax (scandinavian smoked salmon), cheese, baguette, french pastries, chocolate, cheese naans, tandoori/curry/tikka chicken, [...], I’m purposely stopping there before it gets out of control. 

17. Play any instruments - I used to play guitar and bass guitar.

18. Languages - My mother tongue is French. I try to perfect my English. I learned German at school for 7 years and I learned Korean alone at home (I only can read and write it, say and understand some really really basic sentences)

19. Favourite Song(s) - Certainly “Rebellion (Lies)” by Arcade Fire, but there are so many songs I love.

20. Random fact - “Aurevoir Là-haut” (See You Up There), by Pierre Lemaître, is an excellent book. 

21. Describe yourself as Aesthetic things - I never think about it before, but let’s go! : The moon and its light, the calm underwater sound, the soft morning sun passing through the shutters, the clapping of the water, big clouds during sunset after a sunny day, a blooming bouquet, b&w photographs, a vintage library, whispering in the ear, conniving gaze and smile, herbalism, magical pretty stones, etc.

Tagging: @prettyboyswow @mafaldaz @aranoburns @reyloshipper-starwars and @bluerighthand

[ratwankerarchive]

headcanons.

BASICS.

name  :    lexington miller . nickname  :     lex,  shithead,  rat,  etc . age  :     16 - 18   /   verse dependant .  species  :     human . nationality :   english . origin :   norwich,  norfolk,  england . location :   san francisco,  california,  united states of america .

PERSONAL.

morality  :     chaotic  neutral . religion  :     athiest . sins  :     greed  /  gluttony  / sloth  / lust  /  pride  /  envy  /  wrath . virtues  :     chastity  /  charity  /  diligence  /  humility  /  kindness  /  patience  /  justice .  known  languages  :     english .

PHYSICAL.

build  :     scrawny  /  bony  / slender /  fit  /  athletic  /  curvy  /  herculean  /  pudgy  /  average .  height  :     5′ 7″  (  170.18 cm ) .   scars  /  tattoos  :     no known scars,  though he does have several tattoos and piercings.  left ear has a both his standard lobe and helix pierced.  there’s a skull with a mohawk tattoo on the left side of his neck,  an inverted cross on the right side of his neck,  the word ’ TITS ’ spelled across the knuckles of his right hand,  the word ‘ UP ’ across the knuckles of his left hand,  a crown on the back of his right hand,  several ’ X ’ scattered across the back of his left hand.  a crescent moon on the middle knuckle of his right pointer finger . abilities  /  powers  :     skilled skateboarder,   expert bomb maker  /  knowledgable on general explosives . restrictions  :     n/a .

FAVORITES.

food  :     there isn’t much variety at king’s,  but lex is a sucker for any kind of junk food . pizza  topping  :     everything but pineapple or sardines . colour  :     darker tones with splashes of color,  blacks and greys mixed with bright reds or purples . music  genre  :     oi! punk  /  punk pathetique ;  any working class street-level subgenre of punk rock . movie  genre  :     horror,  thrillers,  science fiction .   he’ll find a way to make fun of anything tbh. curse  word  :     twat,  wanker,  bloody,  any variation of fuck .  there are too many he can’t pick just one. scents  :     cigarette smoke,  ethanol,  cracked leather,  nail polish.

FUN STUFF.

bottom  or  top  :    switch . sings  in  the  shower  :    terribly,  and he knows it.  and if anyone complains,  him’ll only sing louder . likes  puns  :     debatable.  the shittier the better .

tagged  by  :    swank,  the absolute unit  <3   @killreagan . tagging :    idk who has or hasn’t been tagged yet,  so if u see this i tag you !

[runacie]

Best rock subgenres going by names only (found on wikipedia):

baggy

bandana thrash

cowpunk

kawaii metal

mathcore

new wave of new wave

oi!

punk pathetique

wizard rock

wonky rock

[snubbull-femme]

10 Songs/Pieces I Love

Thanks for the tag @dreaminsailor !! ❤️

Holst — The Planets, IV. Jupiter (came on the other day when I was sad... immediately boosted my mood)

Dvorak — Serenade for Strings in E Major

Roy Hargrove Quintet — Strasbourg St. Denis

L. V. Beethoven — Pathetique

W. A. Mozart — Symphony No. 39 in E-Flat Major/Symphony No. 40 in G Minor (I can’t choose...)

Shostakovich — String Quartet No. 8 

Paganini — Caprice No. 24 

Mendelssohn — Violin Concerto in E Minor (not a huge fan of violins but this and Paganini are prime) 

Saint-Saëns — Sonata for Bassoon and Piano op. 168

And one non-classical, pop-punk song for the records:

Real Friends — I’ve Given Up On You

I tag @pi-flute @starnewt @littletrumpetcat and @dancing-through-roses because I see you guys in my activity a lot!! Hi! 

[coronaxradio-blog]

Someone got a little drunk last night thats why the show is up a bit later than usual. Anyway. Pibe tells us whats up in France and plays us some fine Punk from the Frenchland. Splodge-Pathetique Poison Idea-One by one Nitad-Grazone Negative Approach-Nothing Crucifix-Prejudice Gas Rag/Market Crash/It Hurts Crass-Securior Doomsisters-Amertume Deletär-Democratie/Agonie Hello Darkness-Un hiver trop long Satan-La sang du poete Zone Infinie-Partie des ombres Butcher-The Possibilities Gonokoke-Politicar Bombardement-Wheel of Destruction Bloody Fuckers-Fucking Tout Litige-Sur les toits Les Sheriff-Jouer avec le feu Marked Men-Gone away

[greenhouseitem]

punk pathetique

[k-i-l-l-e-r-b-e-e-6-9]

The Adicts - I'm Yours

[osobypostacieludzie]

Garry Bushell - to felietonista w angielskiej prasie, dziennikarz rockowy, prezenter telewizyjny, autor i działacz polityczny. Bushell śpiewa także w Oi! band the Gonads i zarz��dza nowojorskim Oi! zespół Maninblack. Powtarzające się aktualne tematy Bushella to komedia, kraj i klasa. Prowadził kampanię na rzecz parlamentu angielskiego, posągu Benny'ego Hilla oraz pokazów różnorodności i talentów w telewizji. Chociaż jego telewizyjna kolumna "Bushell on the Box" nadal pojawia się co tydzień w Daily Star Sunday, Bushell skupia się teraz na zespole, powieściach i jednoosobowym show stand-up. Syn strażaka, Bushell, uczęszczał do Charlton Manor School i Colfe's School (która była wówczas szkołą podstawową). W szkole średniej po raz pierwszy wystąpił w grupie Pink Tent, na którą duży wpływ wywarł Monty Python. Pisali piosenki i szkice komediowe; wykonywane na przyjęciach i w domach drugiej osoby. Bushell był zaangażowany w Krajowy Związek Szkolnych Studentów oraz Schools Action Union, organizację socjalistyczną, która miała silną tendencję sytuacyjną, która doprowadziła ich do mieszania uczniowskiego hijinksu z aktywizmem studenckim. Pracował dla Shell jako posłaniec, a następnie londyńskiej Straży Pożarnej, zanim wziął udział w Politechnice Północno-Wschodniego Londynu i London College of Printing jednocześnie. Różowy Namiot przekształcił się w Gonadę, Oi! oraz zespół punk pathetique, który nadal występuje w latach 2000. Określają siebie jako zespół "Oi-Tone", ponieważ grają ska i street punk. Wiele ich piosenek to komiczne melodie imprezowe, ale od czasu do czasu pisały one poważniejszy materiał. Dwa przykłady ich piosenek, które zawierają komentarz społeczny to "Dying for a Pint" (który komentuje brutalność w klubie nocnym) oraz "Jobs Not Jails" (krytyka polityki rządu Margaret Thatcher). Inne muzyczne projekty Bushell obejmowały zespoły Prole, Orgasm Guerrillas i Lord Waistrel & the Cosh Boys. Prole był socjalistycznym punkowym zespołem, do którego należał także Steve Kent, oryginalny gitarzysta Oi! zespół The Business. Bushell zarządził Blood and Cockney Rejects, dając im kontrakt na EMI. Dostał także Twisted Sister podpisaną w Wielkiej Brytanii z Secret Records. Skompilował pierwsze cztery Oi! kompilacja albumów i utworów wnoszonych do późniejszych kolekcji. W 1973 roku, w wieku 18 lat, Bushell dołączył do Międzynarodowych Socjalistów i zaczął pisać dla swojej gazety "Robotnik Socjalistyczny". Pisał także dla Temporary Hoarding, Rebel i jego własnego fanzina punkowego Napalm, a także redagował magazyn North American London Polytechnic Student Union NEPAM. W latach 1978-1985 pisał dla magazynu Sounds, obejmującego muzykę punkową i inne muzyczne gatunki uliczne, takie jak 2 Tone, nowa fala brytyjskiego heavy metalu i modowe przebudzenie. Firma Bushell była w czołówce, zajmując się Oi! Subgenre, znany również jako prawdziwy punk lub street punk. W 1981 r., Bushell napisał książkę Dance Craze - 2-Tone, a w 1984 r. napisał biografię Iron Maiden Running Free. Podczas swojego pobytu w Sounds, firma Bushell zyskała reputację championów młodych zespołów i jako pierwsza napisała o tak różnych zespołach, jak Bad Manners, U2 i Twisted Sister. Jego zjadliwe recenzje wczesnej punkowej inkarnacji Adama i The Ants doprowadziły go do sprawdzenia nazwiska wraz z weteranem NM, Nickiem Kentem, w piosence zespołu "Press Darlings", zawierającej wiersz "Jeśli pasja kończy się modą, Bushell jest najlepiej ubrany mężczyzna w mieście." Bushell przyciągnął uwagę Crassa, który odpowiedział na jego krytykę piosenką “Pospiesz się Garry". Inne zespoły, które napisały o nim piosenki to The Fall, The Notsensibles, The Angelic Upstarts i szkocki zespół punkowy The Exploited. Bushell przeniósł się do Fleet Street w 1985 roku, pracując dla The Sun, Evening Standard i Daily Mirror. Wrócił do The Sun, aby napisać swoją "dziwaczną" kolumnę i zostać redaktorem showbiznesu. W 1991 r. krótko został asystentem redaktora "Daily Star", gdzie napisał kolumnę "Current Tall With Bushell", a także jego kolumnę telewizyjną. Trzy miesiące później zrezygnował i wrócił do The Sun. W 1994 r. Firma Bushell została uznana za krytyka roku podczas brytyjskich nagród prasowych. W połowie lat 1990. firma Bushell była gospodarzem programu telewizyjnego "Bushell on the Box", komentującego tygodniowe programy telewizyjne. Spektakl zawierał ranty, wywiady, gwiazdy i szkice komediowe. Miał 50 odcinków i był numerem jeden w Nocnej Sieci ITV. W następnym roku, Bushell został krytykiem rezydenta serialu ITV The Big Big Talent Show Jonathana Rossa. Był także gospodarzem Garry'ego Bushella Reveals All dla Granada Men & Motors. Występował na wielu innych wystawach, w tym na Celebrity Squares, Noel's House Party, Drop! The Celebrity, Newsnight i This Morning. W 2001 roku był rezydującym krytykiem telewizyjnym The Big Breakfast. W 2001 roku powieść kryminalna Bushella "The Face" o tajnym detektywie Harry'emu Tyler została zsyntetyzowana w "Daily Star", co doprowadziło go do zwolnienia z pracy w The Sun, mimo że wydawca książki John Blake przyznał, że Bushell nie znał umowy o serializacji. Dwa lata po wypuszczeniu Bushella, sondaż czytelników Sun nazwał go ulubionym felietonistą. W 2002 r. Firma Bushell opublikowała książkę King of Telly: The Best of Bushell on the Box, zawierającą najciekawsze fragmenty jego kolumny. Od tego czasu opublikował dwie kolejne powieści Harry'ego Tylera "Dwie twarze" i "Facedown". Po The Sun, Bushell napisał dla The People do 18 lutego 2007 roku, kiedy wyjechał do pracy nad książkami i scenariuszami. Zapowiedział swoją rezygnację jako krytyka telewizyjnego, stwierdzając, że popadł w depresję w brytyjskiej telewizji. W 2005 r. Bushell napisał wspólnie z Cockney Reject autobiografię Jeffa "Stinky" Turnera (z domu Geggus) z punkowego zespołu Cockney Rejects i napisał scenariusz do filmu Join the Rejects - Get Yourself Filled, nieudanego filmu fabularnego w zespole, który był zastąpiony filmem dokumentalnym East End Babylon. Firma Bushell opublikowała swoją własną autobiografię "Bushell on the Rampage", książkę atakującą operę mydlaną BBC EastEnders o nazwie 1001 Reasons EastEnders is Pony oraz książkę o brytyjskich subkulturach młodzieżowych o nazwie Hoolies. Jest także współautorem autobiografii komiksu Cockney Jimmy Jones, Now This is Very True Story, opublikowanego w 2011 roku i nowej rozszerzonej wersji Dance Craze, o 2-Tone, która jest podtytuł "Rude Boys on the Road". W maju 2007 r. kolumna Bushella powróciła do Daily Star Sunday. W sierpniu 2007 r., Bushell zrobił uwagę podczas humorystycznej wymiany w programie talkSPORT Football First, co oznacza, że ​​homoseksualizm był perwersją, prowadząc regulator Ofcom do znalezienia segmentu naruszającego standardy, ponieważ nie usprawiedliwił on obraźliwego materiału w kontekście, w którym był przedstawiony. Ofcom odrzucił oświadczenie, że komentarze firmy COMORT zostały "odrzucone przez mankiet", a talkSPORT wydał oświadczenie, że jego pracownicy zostali "poinformowani", że to, co powiedział Bushell było "nie do zaakceptowania". Bushell później powiedział, że nie był to homoseksualizm, który określał jako perwersję, ale dalsze obniżanie wieku zgody; i że jego uwagi zostały usunięte z kontekstu. Od tego czasu opuścił talkSPORT. W swojej książce z 2009 roku "Świat według ...", Bushell mówi, że wypowiedział się, aby nakręcić inny nadawca. Publicznie chwalił wielu gejowskich wykonawców, a Dale Winton był ojcem chrzestnym swojej córki Jenny. W 2007 r. Firma Bushell rozpoczęła prezentację miesięcznego show podcastów punk i ska na TotalRock, a Heritage Foundation - Bushell "Critic of the Year". W 2009 roku zaczął od czasu do czasu punk i ska show o nazwie Rancid Sounds dla Total Rock. Kolumny Bushella znane są ze swoich porównań i metafor, takich jak opisywanie czegoś jako "tak uczciwego jak tyłek Franka Bruno" lub (w jego kolumnie z 1 maja 2005 r.) "Dzisiejsza telewizja jest tak obsesyjnie geja, to cud, że Radio Times nie przybrać różowy fartuch Versace i darmową szklankę Muscadet ". Jego humor rozgniewał niektórych kierowników Sun, takich jak Rebekah Wade, ale fani to Barbara Windsor, Dom Joly i Roy Hudd, który nazwał go "Max Miller prasy." Jego tabloidowa kolumna i styl pisania były kiedyś satyryczne w komedii dla dorosłych Viz, w tym jednorazowy komiks zatytułowany Garry Bushell The Bear, o homofobicznym, ksenofobicznym niedźwiedziu brunatnym. Odpowiadając na komentarze dokonane przez Bushella w wydaniu "The Sun" z 25 listopada 1993 r. ("Liberałowie liberalni jedzą tkankę naszego społeczeństwa.) Chcesz wideo-obrzydliwi sprzedawali obrzydliwe żołądki?" Zach��casz je, Zachodnie wartości? Kto ich potrzebuje! "), Książka Johna Martina Uwodzenie naiwnych: prawda za filmem Nasty Skandal mówi:" Krzycząc, Bushell nie brzydzi się przyzwoitością i zachodnimi wartościami, można go znaleźć w jego głosie na chwalenie się i łamanie żartów z powodu takich incydentów jako śmierć kilku transwestytów w ogniu kina erotycznego. "Bushell stanowczo odrzucił krytykę z programu Five Live Show Richarda Bacona (październik 2010 r.), oskarżając bojowników o działalność gejowską i liberalnych intelektualistów o zniekształcanie jego poglądów. Bushell rozpoczął działalność polityczną jako socjalista i był członkiem trockistowskich Międzynarodowych Socjalistów (który stał się Socjalistyczną Partią Robotniczą). W 1986 r. W kolumnie "Na pudełku na mydło" Bushell szalał na tle klasy średniej, który, jak twierdził, zrujnował Partię Pracy. Sprzeciwił się Unii Europejskiej i nieskrępowanej imigracji, ponieważ powiedział, że podcina ona płace w klasie robotniczej. Napisał artykuły wspierające tragarzy mięsnych z Smithfield, którzy walczyli o zachowanie swojego rynku, oraz na rzecz czterech członków UDR, komików i dziewcząt klasy robotniczej. W 2000 roku jego uwaga skupiała się na patriotyzmie i wolności osobistej. Prowadził kampanię, aby Dzień św. Jerzego uznać za święto państwowe w Anglii, tak samo jak Dzień św. Patryka jest świętem w Irlandii. W wyborach powszechnych w 2005 roku był kandydatem na partię English Democrats, która promuje utworzenie angielskiego parlamentu i chce, aby Anglia opuściła Unię Europejską. Bushell otrzymał 1,216 głosów (3,4% udziału) w okręgu Greenwich i Woolwich, kończąc piątą z siedmiu w wyścigu wygranym przez Nicka Raynsforda z Partii Pracy. Wynik stanowił szczyt angielskich demokratów w wyborach, a Bushell skończył przed kandydatem Partii Niepodległości Zjednoczonego Królestwa w tym okręgu wyborczym. Bushell reprezentował także partię w South Staffordshire, w głosowaniu z opóźnieniem (z powodu śmierci kandydata) w dniu 23 czerwca; wygrywając 643 głosy (2,51%). Jego kampania była wspierana przez Kampanię na rzecz angielskiego parlamentu i Veritas. W 2008 roku rozważał kandydowanie na Burmistrza Londynu przeciwko Kenowi Livingstoneowi, ale wycofał się z wyścigu w styczniu 2008 roku i stanął na boku Matt'a O'Connor. Firma Bushell ogłosiła w dniu 7 grudnia 2011 r., że będzie przyłączał się i wspierał UKIP. Nie jest on teraz członkiem żadnej partii politycznej i na swoim blogu opisuje siebie jako "libertarianina" i "patriotycznego anarchistę".

[rockstar101ification]

Track #2 from the 1986 album Idle Gossip

[k-i-l-l-e-r-b-e-e-6-9]

𝔗𝔥𝔢 𝔄𝔡𝔦𝔠𝔱𝔰 - 𝔖𝔱𝔯𝔞𝔦𝔤𝔥𝔱 𝔍𝔞𝔠𝔨𝔢𝔱