#pustahan | Explore Tumblr Posts and Blogs

kuyabonoforyou · 1 year

Text

PATRICE'S STORY

Dear Kuya Bono,

Kumusta po ang lahat. I hope everybody is OK. Ako, mas OK ngayon kesa nagdaang mga taon ng buhay ko. Nag-explore kasi ako noong 2018. Nainggit sa mga pinsan ko at pinatulan ko rin yung sinasabi nilang ‘Get Out of your Comfort Zone’.

DALAWANG TAON DIN NA NAMUHAY ako gaya ng buhay ng mga pinsan ko sa Maynila..at nakasanayan at nagustuhan ko na rin ang pamumuhay nila….pero NAGKA-PANDEMIC kaya’t noong JUNE 8, 2020 ay…wala akong choice kundi ang UMUWI muna dito sa Probinsiya.

>>>>>

Graduate po ako ng BSE Major in English noong 2016. Same year ako nag-take Licensure Examination for Teachers at pinalad naman mapabilang sa 31,334 na pumasa. Imagine that number of new teachers. Secondary pa lang yan ah. Sa Elementary naman ay 23,378 ang pumasa.

Hindi lang ako at pamilya ko ang natuwa sa pagkakapasa ko ng Licensure Exam Kuya Bono kundi…baka, lalo na si Yosee. Matagal na kasi siyang nanliligaw sa akin noon kaya lang, parang hindi siya seryoso…kaya’t hindi ko rin siya sine-seryoso.

Kabarangay ko lang si Yosee. Puro opposite ang mga purok namin. Purok Uno sila, Purok siyete kami.

Sa paraang pabiro ko lang nasabi noon kay Yosee ang ganito;

“Yosebio,..pag pumasa ako sa Board Exam, sasagutin na kita….”

“Luh, huwag na! Ayoko ng ganon. Di naman ako desperado sa chance na maging GF kita noh?...Kung sagutin mo man ako dapat dahil yan sa…mahal mo ako, hindi dahil sa masaya ka lang kasi pumasa ka sa exam. Apaka-kenkoy mong babae ka!”

“Kaarte mo naman Yosebio. Ayaw mo di huwag….at lalo namang hindi ako desperadang maging tayo noh? Ang kapal mo!!!”

“Mas makapal ka! Dadaanin mo pa pala ako sa pustahan eh. Pano kung di ka pumasa eh di hindi rin ako pumasa sayo?! Style mo bulok!”

“Mukha mo bulok! Huwag ka na ngang pumupunta dito sa’men noh? Istorbo ka lang sa buhay ko! Uwi ka na!”

“Oyyy…nagalit naman agad. Joke lang darling ko…..di ka mabiro…..”

“Anong darling ko?! Di pa tayo noh?”

“Tayo na….kasi sigurado namang papasa ka sa exam eh. Ikaw pa ba? Maganda na…matalino pa…”

“Hay naku Yosebio,..hindi mo ako mauuto….”

“Payag na nga ako eh. Sagutin mo na lang ako kapag pumasa ka sa exam….pero kapag hindi ka pumasa. Liligawan pa rin ulit kITA kahit na…back to zero ako, start from the beginning…OK lang sa akin kasi….mahal kitang totoo…todo todo walang preno…SAGAD HANGGANG BUTO!”

“Diyan ka magaling sa kasaltikan mo. Alam mo, kaya hindi ako naniniwala sayo eh kasi puro ka biro….”

“Hindi. Promise. Mula mamayang gabi bago ako matulog, madadasal ako…ganon din paggising ko sa umaga, magpe-pray ako….hihilingin ko kay Bro na….ipasa ka niya sa board exam…..para maging tayo na….para matikman mo na ang aking matamis na halik….at naguumalab na yakap…aking mahal na Patrice, Pa-kiss na lang, KAHIT isa lang please…..”

PLAY>S1

DKB-2

Kahit hindi kataasan ang score ko sa LET ay nagpa-ranking pa rin naman ako, baka sakaling suwertehing magkapagturo sa Public School…kahit na, alam kong mahirap kasi nga napakarami naming bagong teachers.

Alam kong matagal makatanggap ng balita tungkol sa ranking kaya’t nag-apply muna ako sa isang Private High School sa bayan pero huwag na lang nating pagusapan ang suweldo dahil talagang minimum lang. Mas mataas pa nga ang suweldo ng nakababata kong kapatid na si Perry sa kaniyang trabaho bilang collector sa Lending…at pinagyayabang niya sa akin yun kasi siya, hindi tapos ng college. Choice niya yung hindi magtapos kasi tinamad nang mag-aral at pinakinabangan na lang niya ang pagkahilig niya sa pagmo-motor sa pagiging collector. Bestfriend ni Peter si Yosee kahit na hindi sila magka-age kasi, si Yosee ang ka-age ko. Ka-batch ko siya sa public elementary school dito sa amin…pero hindi kami close noon. Ang ka-close niya ay yung mga kagaya niyang bardagul na laging pasimuno sa mga kalokohan sa school.

High School, sa private nag-aral si Yosee. May kaya kasi talaga sila kahit noon pa. Empleayado sa DENR ang Papa niya, pero siya din ang boss sa kanilang malawak na Palayan at Maisan, malawak na Manggahan at may Poultry din sila. Ang Mama naman niya ay may puwesto ng dry goods at beauty parlor sa bayan. Yung mga nakatatandang kapatid ni Yosee ay nasa abroad kaya’t well-off talaga sila…pero walang yabang at arte si Yosee sa katawan. Napaka-simple niya at barriotic pa nga kung pumorma.

College, nag-enroll siya ng Bachelor of Science in Agriculture major in Crop Science sa Mountain View College sa Valencia City. That time ay dalawa na lang sila ng bunso niyang kapatid na si Carmela ang naiwan dahil ang mga nakatatandang kapatid nila ay nag-stay sa Maynila at yung dalawa, panganay at sumunod sa panganay ay nagpunta sa America.

Ako naman ay kumuha ng Bachelor in Secondary Education major in English sa BukSU o Bukidnon State University dito lang sa amin sa Malaybalay, Bukidnon. So, hindi kami schoolmate ni Yosee pero, updated ako tungkol sa kaniya dahil nga sa bestfriend siya ng bunso kong kapatid na si Perry…at nagkukuwento ito tungkol kay Yosee kahit hindi naman ako interesado.

Vocal din si Perry noon sa palaging pakumusta daw ni Yosee sa akin…pero that time ay, wala talaga akong interes kay Yosee kasi, in-love na ako noon sa ka-klase at secret boyfriend kong si Michael.

Nakay Michael Kuya Bono ang mga katangian ng lalaking pangarap kong maging boyfriend. Guwapo, mas matangkad sa akin, malinis sa katawan, matamis ngumiti at matalino.

Consistent Dean’s Lister si Michael Kuya Bono, hindi siya bumababa sa Top 5. Ako, never mind. Hindi ko na-experience ang mapasali sa Deans List kasi hindi naman ako matalino at hindi ako masipag mag-aral. Masipag lang ako sa bahay, masipag akong magluto at maglinis pero tamad akong maglaba at mamalantsa,..kaya kay Mama napupunta ang mga gawaing ayaw ko.

Balik tayo kay Michael. Kabatian ko na rin siya dati pa, naka-grupo ko din siya sa Project noong 3rd year kami pero hindi naman kami nabigyan ng chance para maging close noon. Siya ang group leader noon kaya’t naka-distribute amin na mga members nya ang kaniyang atensiyon.

Pero noong 4th year na kami, pareho kaming na-assign sa Silae National High School para sa aming Practice Teaching. Pabor kay Michael na sa Silae kami na-assign kasi, taga-Kibalabag siya which is katabi lang ng Silae. Pero ako ay sa kabilang panig nakatira at malayo sa Silae ang sa amin.

Mabuti na lang at nag-abroad noon ang panganay naming si Kuya Paulo. Binata pa siya noon at INIWAN niya kay Papa ang kaniyang Honda TMX 125 pero madalang namang magamit ni Papa dahil walang daanan ng sasakyan papunta sa bukid niya.

Ang motor na yun yun Kuya Bono ang ginamit ko sa pagpasok sa Practice Teaching ko at dahil sa motor na yun ay, naging kami ni Michael.

PLAY>S2

DKB-3

Grade 5 pa lang ako marunong na akong mag-motor. Nagsimula akong matuto sa tricycle ni Tito Tonyo na kapitbahay lang namin. Noong High School ako, nagagamit ko na rin ang motor ni Kuya Paulo kapag wala siyang sumpong. Madalas kasi ay madamot siya sa motor.

Unang araw ng Practice Teaching namin ay nagulat pa si Michael noong makita niya akong nagpa-parking. Naka-jogging pants lang ako noon pero dala ko ang pencil cut naming paldang uniform sa Practice Teaching. Nagbihis na lang ako noon sa CR ng Faculty Room.

May dala akong baon noon na lunch Kuya Bono pero inaya ako ni Michael sa bahay nila na nasa kabilang barangay lang naman. Sumakay kami sa motor na dala ko pero siya ang nag-drive at ako’y angkas niya. Ang sarap sa pakiramdam ‘non Kuya Bono, feel na feel kong kaangkas ako ni Michael sa buhay niya.

Noon ay nakilala ko na rin ang magulang at dalawang kapatid niyang wala pang asawa. Bunso si Michael at…mamangha ka talaga sa mga naka-kuwardong graduation pictures ng mga kapatid niya sa kanilang dingding. Ang ayos ng pagkakahilera. Kagaya ng pagkakahilera ng mga pictures ng mga naging Mayor sa mga Munisipyo. Walo silang magkakapatid at si Michael ang bunso at picture na lang niya ang kulay sa dingding na yun.

Malaki ang bahay nila Kuya Bono pero simple lang. Para itong Ancestral House. Malawak din ang kanilang bakuran at napakaraming tanim sa paligid. Mabait naman ang parents ni Michael. Makuwento ang Mama niya at lagi itong nakangiti. Ang Papa niya, hindi palangiti, mukhang strikto at English Speaking….pero nauunawaan ko naman yun kasi, siya ay retired principal.

>>>

Naging sobrang close kami ni Michael Kuya Bono at talagang in love na ako sa kaniya pero, alangan namang ako ang manligaw? Ramdam kong caring din siya sa akin pero hindi naman nagsasalita. Eh ako, experto ako sa pagtatago ng damdamin ko kaya’t alam kong hindi rin ako nagpahalata na gustong-gusto ko siya.

Kaya lang noong sumapit ang 21st birthday ko Practice Teacher pa kami noon, tandang-tanda ko pa, LUNES yun at katatapos nga lang ng Flag Ceremony at nakikipagkumustahan pa lang ako sa mga estudyante ko noong biglang pumasok ang dalawang lalaking Grade 10 Students. Yung isa ay may dalang gitara.

“Yes boy? What can I for you?” tanong ko sa kanila.

“Haharanain ka namin maam…” sagot ng isa at yung isa’y nagsimula nang tumugtog ng gitara. Yung isa ay kumanta naman ng EVERY WOMAN IN THE WORLD NG AIR SUPPLY.

PLAY>S3

DKB-4

Nasa kalagitnaan na siguro ng kanta noong pumasok naman si Jericho, ang pinaka-poging estudyante ni Michael at may dala itong bouquet of red roses. Tilian kami noon, oo Kuya Bono pati ako ay nakitili sa mga babae kong estudyante. Ang tamis ng ngiti ni Jericho noon….diretso siya sa akin at inabot ang bouquet ng pulang rosas.

“Ano to, anong nangyayari?” tanong ko kay Jerico. Sumenyas siya sa pinto at doon ay lumitaw naman si Michael. Parang maiihi ako kilig noon Kuya Bono, patuloy pa rin noon ang pagkanta nung dalawa sa harapan pero noong matapos sila ay pumasok si Michael.

“Saglit lang to guys!” Tila paumanhing sabi niya sa mga estudyante ko.

“Ahmm…..Patrice, sa totoo lang hindi ako marunong manligaw. But…here and now…I am expressing my love to you. I LOVE YOU…..can you be my girlfriend?”

“YES! YES!!!” narinig kong sigaw ng isang estudyante ko, una siya lang pero halos mag-chorus na sila sa pagsigaw ng YES! YES! YES!”

“Yes…daw…” Sabi ko.

“Gusto ko manggaling sayo. It is a yes?”

“Michael….of course, YES!”

PLAY>S4

DKB-5

Nakakakilig diba? Pero…hindi kami nagtagal ni Michael. Sorry to disappoint you pero,..BU-ANG kasi ako at nakakahiya ang nangyari.

Buwan na ng March noon. 7 months na kami ni Michael noon kasi, September 22 ko siya sinagot. Gaya ng dati, umuwi kami sa bahay nila ng Lunch Time pero kararating lang namin ay nagpaalam ang katulong nila. Ang Mama ni Michael ay nag-attend daw ang Mama at kapatid niya ng kasal. Ang Papa naman daw niya ay may nilakad sa Maramag, isang bayan din yun ng Bukidnon. In short, kami lang ang tao sa bahay nila.

Dati nang maka-serve ang pagkain namin sa mesa. Pagkakain namin ay nag-shower si Michael pero hindi muna nagbihis. Nakatapis siya ng tuwalya noong tabihan niya ako at ang lakas ng kabog ng dibdib ko noon Kuya Bono. Hinagkan niya ako sa labi at naging maalab yun…hanggang sa hinila niya ako sa kuwarto niya nakatabi lang ng salas. Sumama naman ako at doon Kuya Bono ay natangay na rin ako. Hinayaan ko na siyang tanggalin niya ang saplot sa katawan ko. Nakabuyang-yang na ako ng hubot-hubab sa kaniya…tapos pumatong siya. Nagulat ako noong madama ko ang kaniyang…ANO sa pagitan ng hita ko…ang tigas at parang ang laki.

Doon ay natakot ako Kuya Bono. Bigla akong bumangon, tinulak ko siya. Dinampot ko ang mga damit ko saka ako lumabas ng silid niya. Sa salas ay magmamadali akong nagsuot ng panty ko, bra at ang palda ko…at noong sinusuot ko na ang blouse ko ay nagulat ako dahil napansin kong may nakaupo sa sofa….may hawak na diyaryo….pero sa akin nakatingin---ang Papa ni Michael.

>>>

Sa sobrang hiya ko Kuya Bono ay umalis ako ng walang imik sa Papa ni Michael. Bumalik ako sa school mag-isa pero hindi na pumasok si Michael nung hapon.

Kinaumagahan ay sa BukSU kami, kasi may klase pa ako noon liban sa Practice Teaching. Noong matapos ang subject na yun ay nilapitan ako ni Mara, ka-klase ko siya at ang sabi niya;

“May kakausap sayo….pinsan ko….PUWEDE, sama ka?” Sumama naman ako Kuya Bono kasi, alam ko namang hindi gaga si Mara. Actually isa siya sa mga campus crush sa school at lagi ding parte ng Deans List. Dinala niya ako sa library na malapit lang sa classroom namin. Doon ay nadatnan namin si Katarina. Kilala siya ng lahat kasi nag-runner up siya sa Mr. & Miss BukSO nung nakaraang taon. Pinsan siya ni Mara.

“Hi!” Nakangiting bati niya sa akin saka niya ako pinaupo sa harap niya.

“Ako si Katarina…..”

“Kilala kita….” Nakangiting sagot ko.

“Patrice right?”

“Oo….”

“Ahm, hindi na ako magpaligoy-ligoy pa Patrice. May itatanong lang ako…..”

“Sure. Ano yun?”

“Hindi ba nabanggit ni Michael sayo na…girlfriend niya ako?”

>>>

“Girlfriend ka niya?...hala. Sorry, hindi ko alam…wala, wala siyang nabanggit sa akin…ang alam ko talaga, wala siyang girlfriend…..sabi pa nga niya hindi siya marunong manligaw….”

“Complicated kasi ang sitwayson ko dito sa school…kaya usapan namin ni Michael na, sikreto muna ang relationship namin. Akala ko OK lang sa kaniya.

“Sorry Katarina, hindi ko alam….”

“May estudyante ka na…kapatid ng friend ko. Yung friend ko ang nagkuwento sa akin na….sinagot mo daw si Michael infront of your class….”

“Oo, totoo yun…pero promise, hindi ko alam na kayo….”

“Sigh. Anniversary namin ngayon. Nasa simbahan siya…naghihintay sa akin. Hindi ko pa siya nako-confront tungkol sa inyo…and I decided na sayo ko alamin kung totoo..bago ako humarap sa kaniya…and I think, kayo nga diba?”

Hindi ko nasagot ang tanong na yun ni Katarina.

“It’s OK Patrice. The truth is, mahal ko si Michael pero, sa ginawa niya…pinatunayan lang niya na…hindi niya deserve ang pagmamahal ko. Pupuntahan ko siya para makipagbreak na. Mas OK na yung may closure diba?”

“I’m sorry Karatina…promise hindi ko alam….”

“No, it’s OK. Siguro nga…kayo talaga ang para sa isa’t-isa…and I want you to know na hindi ako galit sayo. In fact, sobrang nagpapasalamat pa nga ako kasi…pumunta ka dito at nagsabi ka ng totoo….thank you Patrice….” Pagkasabi ni Katarina yun ay nakita kong tumulo ang luha sa makinis niyang pisngi.

Tinapik pa niya ang balikat ko noong bago siya marahang lumakas palabas ng library.

“Tara na din…” Aya sa akin ni Mara pero ang sagot ko;

“Mauna ka na Mara…dito lang muna ako……” Pag-alis ni Mara ay, nagisip ako ng gagawin ko kay Michael.

Mahal na mahal ko din siya Kuya Bono kaya lang, HINDI OK sa akin ang ginawa niya,..o mga ginawa niya. Una, yung pagtatangka niyang kunin ang pagkababae ko. Pangalawa,..may girlfriend pala siya.

Noon ko lang nakaharap at nakausap si Katarina Kuya Bono pero natantiya kong mabuting babae siya,..at nakonsensiya ako kasi…bahagi ako ng sakit na dinanas niya dahil kay Michael.

Noon din sa library ay nagdesisyon ako. Makikipagbreak na din ako kay Michael kahit na…mahal ko siya.

PLAY>S5

DKB-6

Hindi lang actually si Katarina ay yung attempt ni Michael na kunin ako…ang mga dahilan kung bakit, kailangan ko na din talagang iwasan siya. Isa pang major reason ay yung…nahihiya na ako sa magulang niya, lalo na sa Papa niya.

Hiyang-hiya pa rin ako sa sarili ko Kuya Bono kapag naaalala ko yung tagpong yun na…siguro nakita ng Papa ni Michael ang buo at hubad kong katawan.

>>>

Hanggang sa maka-graduate kami ni Michael ay hindi na siya lumapit sa akin…at wala na rin akong pakealam noon sa dahilan niya. Then, days before graduation namin ay madalas ko silang makita ni Karatina. Minsan nga, nakasalubong ko pa sila sa corridor at nag-ngitian kami ni Katarina….at nakapagtataka Kuya Bono kasi, hindi naman ako masyadong nasaktan o nagselos. Actually, masaya ako para kay Katarina kasi…siguro ay nagawa niyang patawarin at bigyan ng pangalawang pagkakataon si Michael…at hindi niya ako inaway diba? At sa totoo lang, bagay sila ni Michael. They really look good together…

PLAY>S6

DKB-7

So far noon Kuya Bono ay si Michael ang pina-OK na naging boyfriend ko; pinaka-guwapo, pinakamatalino, pinaka-maganda ang family background pero siya pa ang hindi ko iniyakan.

Nakatatlong boyfriends din ako noong High School. Hindi pa K to 12 noon. Dalawa noong 3rd year then isa noong 4th year na na-extend pa ang relationship namin hanggang First Year ko sa college. Silang tatlo pero third party ang reason kung bakit ako nakipag-break. Ayoko kasi ng lalaking HINDI LOYAL AND FAITHFULL…Kaya kahit masakit, nakikipagbreak ako. Sa relasyon Kuya Bono ay idol ko ang parents ko. FIRST AND LAST LOVE nila ang isa’t-isa.

Pareho din silang nag-abroad noong maliliit pa kami. Si Mama nag-DH sa Kuwait, then si Papa nag-Saudi naman pero pareho silang hindi nagtagal sa abroad kasi, ayaw nilang masanay na malayo sila sa isa’t-isa. Nanghihinayang sila sa mga taon na hindi nila kasama ang isa’t-isa.

Ganon ang gusto ko. At gusto ko ng lalaking loyal at faithful…yung ako lang ang mahal at pakamamahalin.

Oo, hindi ako kagandahan…at hindi naman ako nag-aasam ng guwapo eh. Actually, akala ko nga swerte ko lang kay Michael. Akala ko, may nakita siyang special sa akin…something na hindi nakikita sa panlabas kaya niya ako jinowa….pero na-realize ko din na…gusto lang niyang makaisa kaya siya nag-effort din sa akin.

Then nung bakasyon, eto naman si Yosebio…o Yosee, na unang lumapit sa akin dahil kukunin daw akong muse sa team nila sa basketball. Nagdidilig ako ng halaman noon at tinapat ko sa kaniya ang sprinkler.

“Ay bu-ang ka ba? Kagagaling ko sa basketball..mapapasma ako!”

“Umalis ka kasi dito. Huwag mo akong pagtripan!”

“Seryoso ako Patrice, wala kaming muse kaya ikaw na lang…..”

“Ang sama mo noh? Porke wala kayong mahanap…mapipilitan kayong ako na lang ganon? Lumayas ka nga dito!” Sabi ko saka binugaan ng tubig kaya tumakbo sa kinaroroonan ni Perry….pero panay pa rin ang tingin sa akin at nagpapa-cute. Ngingiti-ngiti, kikindat-kindat at saka parang batang nagbu-beautiful eyes. Napapangiti ako sa kakulitan at kakengkoyan niya pero hindi ko pinapakita. Tumatalikod ako kapag napapangiti ako para hindi niya makita at nang hindi niya isiping….napapasaya niya ako.

PLAY>S7

DKB-8

Alam na alam ko naman na ganon ang style nila ni Perry sa babae eh. Pareho silang naniniwala sa kasabihan nilang; “IF YOU CAN MAKE A LADY LAUGH, YOU CAN WIN HER LOVE!”

Kaya yung style ni Yosee na yun, hindi epektibo sa akin. Kaya yata nag-isip sila ng iba. Sila kako kasi, alam kong kakutsaba niya ang kapatid kong Perry. Unang araw ko ng pagtuturo sa Private High School sa bayan na sabi ko’y pansamantala lang habang hindi pa ako nabibigyan ng break sa Public School….ay, nakisuyo ako kay Perry na ihatid ako. May MIO kasi si Perry, regalo sa kaniya ni Papa noong mag-tapos ito ng High School. Bigla siyang nagdahilan, magsi-CR lang daw kaya hinintay ko naman. Kaso paglabas niya ng CR, may LBM daw siya.

Maya-maya’t dumating si Yosee dala ang kotse ng Papa niya. Halata sa ngiti ni Perry noon na planted ang pangyayaring yun. Sumakay na rin ako sa kotseng dala ni Yosee kahit na, hindi ako nagre-react noon sa mga pambobola niya.

“Ang isang magandang dilag na kagaya mo, hindi dapat sa motor sumasakay….” Sabi pa niya noon pero hindi ako nag-react. Sinulyapan ko lang.

“Mula ngayon, hatid sundo na kita….” Sabi pa niya noong bumaba na ako sa harap ng school at noong labasan ng hapon ay nandun na siya, nakatayo pasandal sa kotse at nakakaloka ang ngiti niya sa akin.

Pinanindigan niya Kuya Bono na ihatid-sundo ako kahit noong busy na siya sa farm nila. Isa kasi siya sa mga nag-ooperate ng malalaking makina na pansaka, in short, sa sarili nilang farm niya ginamit ang pinag-aralan niya. Hindi siya nag-apply sa iba.

Tuwing Sabado at Lingo, nasa bahay din siya kahit wala si Perry, ako ang ina-alaska. Hanggang sa napansin kong parang seryoso na siya pero dinadaan lang sa biro. Wala na ring babaeng nali-link sa kaniya noon, ayon sa mga kaibigan ko dito sa baryo….at ayon din mismo kay Perry.

“Seryoso yun sa’yo. Alangan namang gagaguhin ka nun eh…tropa ko siya. Hiya na lang nun sa akin….” Ito pa ang sabi ni Perry sa akin noong minsang, tinanong ko kung wala na talagang babae si Yosee.

At yun nga, sinagot ko na rin kahit na…may duda pa ako noon sa kaniya at hindi ko pa siya ganon kamahal.

>>>

Pero habang nagtatagal Kuya Bono ay unti-unti siyang napamahal sa akin. Nakasanayan ko ang kautuan niya,….kasi, sa kabila ng mga kalokohan niya Kuya Bono ay mabait siya, may isang salita at marespeto.

Lagi niya akong hinahagkan pero sa pisngi o noo….at kung sa labi naman ay smack lang….at hindi ko namamalayan Kuya Bono na,…talagang mahal na mahal ko na siya. Yung tipong, siya na talaga ang gusto kong makasama sa habang-buhay.

PLAY>S8

DKB-9

Noong kaga-graduate ko pa lang ng college ay kinukumbinsi na ako nina Alice at Gwen…mga pinsan ko na mag-call center din sa Maynila. Si Gwen, hindi nga college graduate eh, second year lang sa Nursing ang naabot niya.

Noong kasal ni Ate Mayet na pinsan ko din, kapatid ni Alice ay umuwi sina Gwen at Alice kasi mga abay din sila kagaya ko, partner ko din noon si Yosee at, sakto pang SECOND anniversary namin noong ganapin ang seremonya ng kasal nina Ate Mayet at Kuya Kris sa simbahan.

“Next year, tayo naman pakasal…” Narinig kong sabi ni Yosee noong kami ay nagma-martsa sa aisle ng simbahan. Hindi ko yun pinansin kasi, palabiro nga siya at baka biro lang niya yun…pero seryoso pala siya.

Kinagabihan kasi, sa handaan ay inulit niya yun sa akin kaya ang tanong ko;

“SERYOSO ka ba?”

“Oo, bakit? Nasa tamang edad naman na tayo ah. 24 na tayo pareho….”

“Masyadong maaga Yosee. Ganiyan dapat kina Ate Mayet,…27 siya…28 naman si Kuya Kris….”

“Ayaw mo di huwag!” Ganito ang narinig kong sagot niya at bahagyang nakasimangot. Hindi ko na lang pinansin.

>>>

At dalawang taon na akong nakapila sa ranking Kuya Bono pero, wala pa ring good news. 2 years na rin akong nagtitiis sa kakarampot ng pasuweldo sa Private School sa bayan….at iyon ang dahilan kung bakit, nakumbinsi na ako ng tuluyan nina Alice at Gwen na mag-apply din sa Call Center kung saan sila nagta-trabaho.

Ang alam ko Kuya Bono ay, hindi naman talaga ako materialistic na tao pero, nakakainggit din kasi talaga ang mga pinsan ko. Iba sila manamit, iba silang kumilos at magsalita since nag-call center sila,…tapos ang mga gamit nila, alahas, cellphone…mga mamahalin talaga.

Ang reason ko talaga noon kung bakit ako umaayaw sa anyaya nila ay, ayoko mapuyat gabi-gabi. Kaya lang sabi nila, nakakasanayan naman daw yun…at hindi naman sila dry Kuya Bono, fresh skin nga sila eh kasi bumabawi naman daw sila ng tulog sa araw.

Nag-decide akong sumama sa kanila…pero noong magpaalam ako kay Yosee, matigas ang kaniyang PAGTUTOL…pero wala siyang nagawa kasi, katawan ko, sarili ko ang boss ko sabi ko pa sa kaniya…at lalo pa akong nagmatigas noong sabihin niyang; “Pag umalis ka, manliligaw ako sa iba!” At ang sagot ko;

“Eh di manligaw ka!”

PLAY>S9

DKB-10

Noong mga unang buwan ko sa Maynila Kuya Bono, lalo na noong training days ko pa lang….madalas kong maisip si Yosee. Liban din sa, napaka-kulet sa text at chat at pinapauwi ako…pero nagmamatigas ako, sabi ko hindi ako uuwi. Hindi na niya inulit yung banta niya na manliligaw sa iba.

Sa totoo lang, umiyak siya noong paalis na kami papuntang Maynila at ang higpit ng hawak niya sa kamay ko na parang bang, ayaw talaga akong paalisin.

>>>

Nasabay nga ako sa buhay KUWAGO Kuya Bono, gising sa gabi, tulog sa araw…at hindi ko namamalayang, tuluyan ko nang napabayaan si Yosee. Hindi kasi ako puwedeng magbabag sa chat o text sa gabi kapag nasa trabaho ako at sa araw naman, siyempre tulog ako maghapon….at sa pagdaan ng mga araw Kuya Bono ay, totally wala na. Kahit si Perry, hindi na rin nagkukuwento tungkol kay Yosee.

Pero isang araw, 7 months na ako noon sa Maynila at chinat ko ang kapatid ko. Kinumusta ko si Yosee. Ang reply niya sa akin;

“Ate…ang relasyon inaalagaan. Hindi yung kukumustahin mo lang kapag may time ka….” Hindi na ako nag-reply. Ramdam ko kasi na disappointed sa akin si Perry. Hinayaan ko na lang Kuya Bono at, sa totoo lang ay….hindi ako nagkaroon ng pagkakataon noon na mag-emote kasi,..mas pinili kong matulog kesa sa mag-isip ng kung ano-ano. Pero with all honesty, hindi ito ibig sabihin na….hindi ko na mahal si Yosee. Mahal ko siya pero, wala lang talaga akong time…AT magkaiba nga kasi ang FREE TIME namin. Gising siya sa oras na tulog ako and vice versa.

PLAY>S10

DKB-11

Hanggang sa, napako na rin ako sa buhay call center Kuya Bono. Nakigaya na ako sa mga pinsan ko na naging materyosa at nahilig sa mga mamahaling items na…kadalasan ay pinapangutang lang naman pala. Kaliwat-kanang LOAN AND INSTALLMENT.

Sumapit ang pasko, hindi ng kami nakauwi…ganon din noong sumapit ang HOLY WEEK, may pinili naming magpipinsan ang sumama sa Palawan.

LIMANG ARAW ang bakasyon na yun sa El Nido Kuya Bono at noon ko nakilala si RICO, sa facebook.

Napansin kong marami na pala siyang message sa akin dati pa. Nakita ko sa message request. That day sa El Nido ay kinonfirm ko na rin ang Friend Request niya kahit napansin kong lilima ang pictures niya. Sabi niya, hindi daw siya mahilig sa camera. Sabi ko, bakit naman eh ang guwapo mo nga.

“Mas gusto ko sa text at call kaya…puwede, pahingi ng number mo?”

>>>

3 months lang siyang nanligaw sa text at call Kuya Bono, sinagot ko na si Rico. Gising pa siya kapag ala-una ng madaling araw na siyang BREAK TIME namin. Saka pa lang siya matutulog pagkatapos naming magusap.

Sa umaga, alas nuwebe…naging pampatulog ko ang kanta niya. Naka-loud speaker lang ang phone ko, kumakanta siya at naggigitara. ISA YUNG TALENT NIYANG yun Kuya Bono, ang husay niyang maggitara at ganda ng boses niya pagkanta…na naging dahilan kung bakit ako nahulog sa kaniya kahit hindi pa kami nagkita sa personal.

Kapag matutulog na ako sa umaga,..tatawagan ko siya.

“Malko,HELE TIME NA”…Sabi ko. Siya ang nakaisip ng tawagan naming yun. MALKO..na shotcut ng MAHAL KO. At kapag tinawagan ko siya sa umaga at matutulog na ako, kahit anong ginagawa niya, ititigil niya at kakantahan niya ako hanggang sa makatulog ako.

PLAY>S11

DKB-12

Kaya lang, natapos din ang relasyon namin ni RICO. Parang nagising na lang ako sa katotohanan na, nakikipaglokohan lang ako sa kaniya. Ilang beses ko na kasing inaya na mag-kita kami sa personal pero, puro palusot siya. Hanggang blinock ko na lang bigla sa PHONE pati sa Facebook.

Nakakalungkot lang kasi, kinailangan kong magadjust noon sa nakasanayan ko nang HELE TIME ko sa umaga para makatulog. Pero, naka-move-on din ako…at OK na ako noong bago pa magsimula ang PANDEMIC.

JUNE 2020 noong mag-announce ang company na, WALA MUNANG PAPASOK…pero may ilan na nabigyan ng unit para makapag-work from home. Kasama dun ang mga pinsan ko na talaga kasing magagaling na sa larangan ng call center.

Ako, wala akong choice noon kundi umuwi muna dito sa amin….NOONG JUNE 8, 2020…..AT HINDI KO INAASAHAN KUYA BONO NA….muli pa lang mabubuhay ang pag-ibig ko para kay YOSEE.

After 2 years na hindi kami nagkita,…I never expected na sa muling PAGTATAMA ng paningin namin ay…may luhang papatak mula mga mata namin.

PLAY>S12

DKB-13

Nangyari ang muli naming pagkikita ni Yosee noong kararating ko lang ng Malaybalay. Kababa ko lang ng tricycle noon mula sa bus stop, papunta sa TODA ng aming barangay, at yun nga…kabababa ko lang ng tricycle ay kaagad si Yosee ang nakita ko na noon ay naglalagay ng akung ano sa compartment ng kaniyang motor, may kasama siyang babaeng seksi at maputi na nakatingin din sa compartment ng motor. Kahit naka-face mask siya Kuya Bono ay kilalang-kilala ko siya, sa lahat ng anggulo. Noong isara ni Yosee ang compartment ay sa akin napunta ang paningin niya at doon ay…nagkatitigan kami.

Nakita kong nagpunas siya ng luha. Kinausap siya ng babaeng kasama niya at ako’y sumakay na rin sa naka-parking na tricycle ng itinuro ng lalaki. Sa sulok ng mga mata ko’y nakita kong umalis na si Yosee kaangkas ang babaeng maganda….at noon ay tumulo na rin ang aking luha.

Na-miss ko siya….at mahal ko pa. At hindi ko inaasahan ang pagdating niya sa bahay namin kinagabihan pero, iba na siya. Hindi na siya yung maingay at masayahing Yosee na nakilala ko noon, kasi nung gabing yun ay seryoso siya.

“Kumusta ka na?” ito ang una niyang tanong sa akin.

“OK lang…..ikaw? Mukhang maganda yung kasama mo kanina ah…..”

“Si Trisha. Hindi mo naman nakita ang buong mukha niya ah…..hindi siya maganda, hindi mo siya kasing ganda pero mabait siya…..”

“Maputi naman saka seksi…..”

“Ahm….Patrice, kaya ako nagpunta dito kasi….napagusapan ka namin ni Trisha kanina. Actually, nag-away kami…noong malaman niya na….HINDI PA TAYO OFFICIALLY BREAK…..at walang closure ang relasyon natin noon…..”

“Tapos….”

“Eh….” Natigilan siya sa pagsasalita. Tumitig siya sa mukha ko.

“Ano, hihingi ka ng closure Yosee. Paano kung, hindi ko ibigay sayo ang closure na gusto mo?” Muli siyang napapatig sa mga mata ko.

“Anong gagawin mo kung ayaw kong magbigay ng closure Yosee?”

“Ano namang dahilan para hindi mo ibigay?”

“Paano kung….gusto ko nang bumawi sa mga pagkukulang ko sayo Yosee…kasi mahal pa kita at mangangako ako na hindi ako aalis ulit…at handa na akong pakasalan ka….”

“Ganon ba kadali yun para sayo Patrice?”

“Valid naman siguro ang dahilan kung bakit kita napabayaan Yosee eh diba? Pinaunawa ko naman sayo yung naging trabaho ko…..”

“Patrice dalawang taon na ang nakaraan mula noong balewalain mo ako. Nagmakaawa pa ako sayo noon na huwag ka nang umalis….”

“Nagsorry naman ako sayo noon diba Yosee?...at sabi ko nga, babawi ako….hindi na ako aalis ulit, magpakasal tayo…..”

“Oo, inaamin kong mahal pa rin kita Patrice pero…paano naman si Trisha? Naibigay na niya ang lahat sa akin. Mahal niya ako…mahal na mahal at hindi ako kagaya mo na handang iwanan ang mahal niya para sa iba…..”

“Yosee, tao lang tayo, nagkakamali sa mga desisyon natin….pero ang mahalaga handa tayong magsisi at bumawi….at babawi ako sayo…..”

“Huli na Patrice. Nasubo na ako kay Trisha. Ikakasal na kami…..at kahit hindi mo ibigay sa akin ang closure na hinihingi ko….OK lang sa akin. Sige, aalis na ako….”

Pagkasabi niya nun Kuya Bono ay tumayo na siya at walang lingon na tinungo ang gate namin…pero sinundan ko pa rin siya ng tingin hanggang sa mawala na siya paningin ko.

PLAY>S13

DKB-14

Sa kagagahan ko Kuya Bono ay nagpatulong pa ako kay Perry. Gusto kong ma-win back si Yosee pero, sinupalpal lang din ako ng kapatid ko.

“Umalis-alis ka pa kasi? Anong napala mo sa Maynila? Ni hindi ka nga nagpadala ng suweldo mo kahit minsan kina Mama ah, tapos ngayon uuwi-uwi ka at guguluhin mo si Yosee? Tanga ka? Pinabayaan mo tapos gusto mong balikan ka?!”

>>>

Nakakatakot ang Covid 19 Kuya Bono ay nagdulot din ito ng…distansiya sa bawat isa…pero makaraan ng ilang buwan at taon, ngayon ay OK naman na. Halos bumalik na tayo sa normal na buhay natin….pero yung sa amin ni Yosee,..hindi na nabalik. At kahit masakit ay tinanggap ko na lang. May imbitasyon pa ako noong kasal nila kahit na, bilang na bilang lang ang imbitado dahil….bawal pa noon ang mga pagdiriwang na dadaluhan ng maraming tao. Ginanap ang kasal sa FARM nila, parang Garden Wedding….pero nalaman ko lang ito kay Perry kasi, hindi naman ako nagpunta. Pinili kong huwag nang dumalo dahil baka…umiyak lang ako doon.

>>>

Hindi ko first time ma-brokenhearted Kuya Bono pero, dobleng hirap pala ang masawi sa panahon ng pandemya kasi, wala kang magagawa kundi magmukmok lang. Hindi ka puwedeng lumibot sa mga kaibigan mo para mabawasan mang lang sana ang kalungkutan mo.

So I had no choice kundi ang magmukmok. Kain-tulog sa bahay ng ilang buwan at noong OK na ulit ang pandemic taong 2021 ay nag-open na ulit ang call center pero, hindi na ako pinayagan ni Papa na bumalik ng Maynila. Magturo na lang daw ako kahit sa Private School lang ulit pero, hindi na doon sa pinagturuan ko noon dahil nagalit sila sa akin na sa text lang ako nag-resign. Biglaan lang kasi ang pagalis ko noon.

Nag-pa-ranking na lang ulit ako nag-apply sa ibang school pero dahil MODULAR ang klase ay hindi naman ako natanggap. In short naging tambay ako sa dito sa bahay sa mga sumunod pang buwan hanggang sa biglang may nag-text sa akin, bagong number.

“Hi Patrice. Kumusta? Sana hindi ka na galit sa akin….” Ganito ang text niya.

“Who are you?” reply ko.

“This is me, RICO…at handa na akong magpakita sayo…..”

PLAY>S14

DKB-15

Na-curious akong masyado kay RICO Kuya Bono dahil sa mga sunod-sunod na pag-amin niya. Una, kilala daw talaga niya ako noon pa…at taga dito lang din siya sa Malaybalay.

“Sino ka ba talaga? Wala naman akong kilalang Rico?” Tanong ko pero ang sagot niya.

“Magkita tayo bukas sa Kaamulan Park. Dun sa garden sa may FOLK ART THEATER…doon ako magpapakilala sayo….”

“Michael, ikaw ba yan?” tanong ko pa pero ang sagot niya;

“Basta, bukas….5PM, makikilala mo na ako…..”

“Bakit ba may pasuspense ka pa kasi?” reply ko pero ang sagot niya;

“Basta, tandaan mo Patrice, mahal na mahal kita….at sana kapag nakita mo na ako, please….ibalik mo yung dating pagmamahal mo sa akin…..”

“Michael, ikaw nga yan noh?”

“Basta, bukas Patrice dun sa garden ng folk art theater. May mga upuan doon….doon kita hihintayin…..”

>>>

Kinabukasan nga Kuya Bono ay sinakyan ko ang motor ng Kuya ko at mag-isa akong nagpunta sa Kaamulan Park at doon sa garden ng FOLK ART THEATER AY…wala namang tao. Medyo madami ang tao sa park pero doon ay wala. BAKANTE ang mga concrete bench doon.

Gayunpaman ay umupo pa rin ako doon at nagsimula akong mag-text kay RICO pero hindi siya nagrereply at noong tawagan ko ay naka-OFF ang cellphone niya. Naka-data ako noon Kuya Bono kaya’t nag internet na lang ako kasi sabi ko, maghihintay ako kahit 10 minutes lang. Naglaro ako ng Tongits Go muna na siya kung kinaaadikan noon pero nabuset lang ako dahil sunod-sunod na talo at yung isang kalaban ko’y kaagad pang nagdo-draw kaya madalas ay nabe-burn ako.

WALA PANG 10 minutes noong marinig ko ang tugtong ng gitara sa gawing LIKOD ko…at paglingon ko’y isang napakaguwapong BINATA ang tumutugtog ng gitara…at kaagad ay kinatahan ako…..kantang minsan na niyang kinanta sa akin noon PERO hindi niya kinanta bilang PANGHELE sa akin noong nasa Maynila pa ako.

Pinanood ko siyang kumanta,…pero hindi niya tinapos dahil alam kong ramdam din niyang ang dami kong itatanong sa kaniya��.pero noong tumigil siya sa pagkanta ay siya ang unang nagsalita.

“RICO ang palayaw ko…at yung mga pictures sa facebook ko ay…PICTURE ng Kuya kong namatay. I’m sorry kung nagsinungaling ako sayo…PERO YUNG DAMDAMIN KO….YUNG MAHAL KITA…ay hindi kasinungalingan….Mula pa noong 4th year ako…palihim na kitang minahal…..at nagsimula iyong damdamin kong iyon noong utusan kami ni SIR MICHAEL na haranain ka sa classroom niyo…..”

“Eh Jericho…..alam mo naman sigurong…..malaki ang agawat ng edad natin….”

“4 year lang, hindi malaki yun and besides….IN LOVE, AGE DOEST MATTER…..”

“OK,..pero nagulat talaga ako….”

“I’m sorry…at pasensiya ka na kung…HINDI NA KITA TATAWAGIN NG MAAM HA….KASI, gusto ko na yung dati nating tawagan….Malko…puwede ba…balik tayo sa dati?”

PLAY>S15

DKB-16

Sa ngayon Kuya Bono ay, going strong naman kami ni JERICO. 5 months pa lang mula noong magkabalikan kami pero,…ayoko nang humiwalay sa kaniya, ganon din siya actually. DEDMA na lang din ako sa age gap namin kasi, hindi naman masyadong halata. SO FAR ay wala pa namang nagkamaling sabihing mag-ATE kami or something.

May appointment na rin ako Kuya Bono sa isang public school pero sa August 2022 pa ako magre-report. Si Rico ay nagta-trabaho sa BANKO pero, hindi siya nagkukulang ng oras sa akin. We see to it na nagkikita at nagkakasama kami araw-araw. OPEN NA SIYA DITO SA BAHAY AT GANON DIN AKO SA KANILA. Actually, gusto na nga ng parents niya na magpakasal na kami kasi atat na silang magkaapo.

Only child na lalaki kasi si Jerico at panganay pa. Sabi ko naman, bigyan ko lang ng isang taon pa si Jerico…at kapag hindi nagbago eh di, papapasal na kami. Siya lang naman ang iniisip kong baka magbago pa kasi, bata pa nga….pero ako, natuto na ako…I WILL NO LONGER TAKE LOVE FOR GRANTED. Ibibigay ko ang lahat ng panahon at oras na kaya kong ibigay kay Jerico, siyempre ang akin ding love and honesty sa kaniya.

Si Yosee, happy naman. Di pa kami nakakapagusap pero nakikita ko siya lagi, madalas ay kasama niya ang buntis niyang asawa.

Si Michael naman ay nasa Thailand, doon siya nagtuturo ng English. Nagkaka-chat kami,. Single pa siya pero….nakakapagduda siya ngayon kasi, parang lumambot siya at lagi ay mga guwapong lalaki ang kasama niya sa mga posts niya.

Anyway, bago pa ako maging Marites ay tapusin ko muna ang aking kuwento Kuya Bono. Special SHOUT OUT na lang sa MALKO, HE IS one of your avid listener….lalo na sa SIT kasi, may gusto daw niya ang mga tema ng mga kuwento doon…at saka, maiiksi lang kasi…pero ako, I LOVE ALL YOUR CHANNELS AT LAHAT NG KUWENTO…NAPAKINGGAN KO NA….at sana, one day ay ito namang kuwento namin ang mapakinggan ko.

Umaasa at nagpapasalamat,

Patrice

#dkbstories

2 notes · View notes

soapermaryow · 2 years

Text

WALAng kaWALA

Sabi nila, madali lang kalimutan ang mga maliliit na bagay sa buhay ng tao. Pustahan, hindi mo na tanda kung kailan ka huling nakatapak ng jackpot sa daan o kung anong isinulat mo sa upuan ng bus na iyong minsang nasakyan. Maliliit na bagay na posibleng wala namang kahulugan kaya hindi mo na pinagtutuunan ng pansin. Naaapakan mo nalang ang mga ito nang minsan kang dumaan sa masikip na eskinita, hindi mo naramdaman nang umihip ito at dumampi nang bahagya sa iyong balat, malamang hindi mo rin narinig ang bulong nito; ang impit na sigaw, ang pigil na tawa, ang maliit na boses.

Ngunit iba si Mela, walang nakatatakas na detalye mula sa kanya. Hirap siyang kumalimot ng mga bagay at pangyayari sa buhay, malaki man o maliit. Lahat tumatatak kay Mela; maging ang pangalan ng jeep na nasakyan niya nang unang beses siyang mag-commute, ang brand ng kendi na ibinigay sa kanya ng isang kamag-aral noong elementarya, maski ang lotto numbers na tumama ilang taon na ang nakalilipas mula sa kasalukuyan. Hirap siyang kumalimot at makalimot. Ito ang sumpa na dala-dala niya.

Isa sa maraming maliit na bagay na hindi kailanman malilimutan ni Mela: ang Baraan. Kung mayroon kang mapa hanapin mo ang tila tuldok na isla na sa sobrang liit, kaunti na lamang ay lalamunin na ito ng kulay asul na pumapalibot dito. Maliit na bayan ang Baraan kung saan simple ang pamumuhay. Maliit na bayan ngunit malaking bahagi sa pagkatao ni Mela. Ito ang lugar kung saan siya nagdalaga, kung saan humiwalay nang ilang ulit ang sarili niyang kaluluwa sa kanya at maging ang ilang ulit nitong pagbalik, kung saan nagbago nang ilang beses ang repleksyon niya sa salamin hanggang sa hindi na niya makilala ang kanyang nakikita.

Matagal na siyang nakaalis sa Baraan. Nakahanap na siya ng bagong buhay malayo rito at masaya na siya roon. Kontento sa inuupahang apartment, may mga bagong kaibigan at paminsan-minsang nakatatagpo rin ng minamahal. Nang umalis siya sa Baraan, wala siyang ibang dala. Iniwan niya ang mga bagay na kakambal ng maliit na bayan. Wala siyang bagaheng dala-dala; maski ang mga damit, libro, paboritong manika ay iniwan niya sa bahay na kanilang tinitirahan. Wala siyang ibang bitbit kundi ang mga alaala na hindi siya kailanman lulubayan.

Sa kanyang muling pagbabalik, rumagasa ang mga alaala. Para itong malalaking alon sa dagat— nag-uunahang tumama sa dalampasigan ng isip ni Mela. Hindi ganito ang hangin nang umalis siya ng Baraan, malamig noon. Kulimlim at nagtatago sa mga maiitim na ulap ang haring araw. Nagbabadya ang ulan nang umalis siya sa bayan ngunit ngayon, sa kanyang ‘di inaasahang pagbabalik ay maliwanag ang paligid. Mataas ang sikat ng araw ngunit hindi masakit sa balat dahil sa maaliwalas na simoy ng hangin. Nililipad nito ang abot-baywang na niyang buhok na noong umalis siya ay hanggang leeg lang. Napangiti si Mela nang salubungin siya ng pagtango at pagkaway ng mga pamilyar na mukha. Magaan sa pakiramdam hindi kagaya noong umalis siya na maski wala siyang dalang bagahe ay tila pasan niya ang buong Baraan dahil sa bigat.

Sa pagpasok sa eskinita, bumalik ang— haplos, sakit, kamay, iyak, hikbi, bitiw— alaala ng lagim. Sa makipot na daan, isang balat ng pamilyar na kendi ang pumukaw sa atensyon ni Mela. Sa isang iglap, siya na muli ang batang Mela, nasa ikatlong baitang sa elementarya at walang mapagsidlan ang galak sapagkat nakatanggap siya ng kendi mula sa kaklase. Binaybay niya ang madilim na eskinita upang marating ang bahay nilang nasa kabilang dulo nito. Sinabayan siya ng isang hindi pamilyar na lalaki. Sinasadya nitong sabayan ang kaniyang maliliit na mga hakbang upang mag-abot sila sa daan. Kung bibilis ang lakad niya, ganoon din ang lalaki. Hindi niya alam ang pangalan nito, ni hindi niya napasadahan ng tingin ang mukha bunga ng takot at ang tanging pagkakakilanlan ng lalaking iyon para sa musmos na si Mela ay ang nakakatakot na osong naka-tattoo sa kamay niya. Ilang beses naulit ang ganoong eksena— haplos, sakit, kamay, iyak, hikbi, bitiw— hanggang sa makatapos siya ng elementarya. Walang ibang daan pauwi kaya nilulunok niya ang takot sa eskinita at sa lalaking— haplos, sakit, kamay— may oso sa — iyak, hikbi, bitiw— kamay. Nagbalik siya sa ulirat nang may humawak sa kanyang braso, nagbago ang gulát na ekspresyon nang makita ang nangungulilang ngiti ng kanyang Ina. Magkahawak-kamay silang sabay na nilandas ang eskinita.

Nang marating ang kanilang bahay, ipinilig ni Mela ang kanyang ulo sa kanang bahagi niya. Doon, tila patak ng ulan ang mga alaalang nagsipaglaglagan, kumakawala maski hindi niya gustuhin, at wala sa pagpipilian ang tangkaing pigilin ito. Sa harap niya, ay ang nakataob na lamesa, nagkalat na mga basag na pinggan, tilamsik ng dugo sa sementadong sahig, at ang umiiyak niyang Ina. Nasa ikalawang taon ng sekondarya si Mela noon at galing sa isang patimpalak sa eskwela kung saan nanalo siya. Halos mapunit ang bibig gawa ng ‘di mapigil na ngiti habang buong pagmamalaking nakasabit sa kanyang leeg ang medalyang nakamit. Naglaho ang ngiti niya nang salubungin ng umiiyak na Ina, at dumagdag ang ungot ng isang sanggol na hindi pamilyar sa kanya. Nag-unahan ang mga tanong sa isip ni Mela at inilibot niya ang paningin para humagilap ng sagot— mesa, basag na pinggan, iyak ng sanggol, dugo sa aspalto, hagulgol ng Ina, lubid— at ang tunog ng paparating na ambulansya. Sa rami ng maliliit na detalyeng napansin niya, hindi niya nakita ang nakatalukbong na katawan sa lapag— si Lani.

Nagbalik siya sa ulirat nang salubungin ng pamangkin. Pansamantalang nakalaya sa panunupil ng mga alaala nang ikulong siya sa isang mahigpit na yakap ng batang si Lani, isinunod sa ngalan ng kanyang yumaong kapatid. Si Lani, ang naiwang anghel ng kanyang Ate Lani. Sa sala, may maliit na sulok kung saan naroroon ang larawan ng nakakatandang kapatid ni Mela, si Lani— mesa, basag na pinggan, iyak ng sanggol, dugo sa aspalto, hagulgol ng Ina, lubid— ipinilig ni Mela ang kanyang ulo, pilit na pinigil ang dagsa ng mga alaala. Ilang araw lang mula nang kunin ni Lani ang kanyang sariling buhay, ay naging laman siya ng kwento-kwento ng mga hipokrito. Kesyo malandi raw at maagang sinuko ang bataan, hindi nag-iisip, makasarili, at kung ano-anong masasakit na salita. Nakikita ngayon ni Mela si Lani sa sala, nakangiti at tinitignan siya gamit ang mababait nitong mga mata na hindi maipagkakailang namana ng kanyang pamangkin. Mabuting tao ang Ate Lani niya, alam niya ‘yon higit sa kahit sino pa man sa buong Baraan kaya labis ang hinagpis niya nang makita ang walang buhay nitong katawan. Mula noon— mesa, basag na pinggan, iyak ng sanggol, dugo sa aspalto, hagulgol ng Ina, lubid— ang alaalang iyon ay sinusupil siya gabi-gabi, hindi siya pinatutulog, pinipigil maski ang kanyang paghinga. Ang alaala ng kanyang kapatid ay tila isang malaking batong nakadagan sa kanya; pinaparalisa siya nito hanggang ngayon at hindi niya tiyak kung makalalaya ba siya mula rito kailanman.

Kumakain sila ng pananghalian nang dumating ang kanyang Ama mula sa trabaho nito sa Sentro. Sa tuwing titignan niya ang kanyang Ama, wala siyang ibang nakikita kundi ang anino nito. Kulay itim na bulto na ayaw niyang bigyan ng mukha, ayaw niyang bigyang ngalan at pagkakakilanlan dahil hindi niya pa rin tanggap na ang unang lalaking minahal niya ay siya ring unang dahilan ng pagkawasak niya. Unang beses na humiwalay ang kaluluwa ni Mela sa kanya at ang tanging nakita niya lang ang anino, ang kulay itim na bulto. Sa tuwing maririnig niya ang halakhak ng kanyang Ama— iyak, saklolo, kamao, latay— bumabalik sa kanya ang mga panahong sumusobra ang pag-inom nito ng serbesa. Hindi halakhak ang naririnig niya kundi ang palitan ng sigaw, pagkabasag ng mga pinggan, ang tangkang pag-awat ng Ate Lani niya, at ang sarili niyang mga hikbi. Kinamusta siya ng kanyang Ama habang nasa hapag, magalang siyang sumagot at nagpalitan pa sila ng mga ngiti ngunit ang pinakamalakas na ideya sa isipan ni Mela ay ang tanong kung kailan mawawala ang kanyang Ama.

Pagkatapos ng kanilang pananghalian, umakyat si Mela sa ikalawang palapag ng tahanan at dumiretso siya sa kwartong ang pinto ay kulay lila. Pagbukas niya, sinalubong siya ng halo-halong memorya sa dati niyang silid. Ang silid na nakasaksi sa ilan sa mga pinakamahahalagang bahagi ng buhay niya, ng mga pangyayaring bumuo sa kung sino at ano siya ngayon. Sa isang sulok kung saan naroroon ang kanyang mga manika, may isang Mela na nakangiti at bumubuo ng istorya sa kanyang isip; gumagawa ng panibagong mundo na malayo sa kanyang reyalidad— doon ay hindi siya takot, masaya ang kanyang pamilya, maganda siya at gusto ng lahat. Sa kanyang aparador, nagtatago ang takot na Mela; pinipigil ang hikbi at mahigpit ang pagkakatakip sa dalawang tainga, mistulang nilulunod sa nakabibinging katahimikan ang palitan ng masasakit na salita galing sa sala— gusto niya itong lapitan, yakapin, at sabihing ayos lang ang pag-iyak, na hindi ito takda ng kahinaan, na hindi niya ito dapat pigilan. Iba’t ibang Mela sa magkakaibang bahagi ng buhay niya at iba-ibang pagkakataon sa panahon na iginugol niya sa Baraan. Kung tuldok lang sa mapa ang Baraan, ano pa kaya itong silid niya? Sa sobrang liit, hindi niya lubos akalain na ganito karaming alaala ang kaya nitong arugain at bigyang-kalinga sa loob ng mahabang panahon.

Kumalansing ang kanilang tarangkahan, takda na may pumasok kaya naman sumilip siya sa bintana at doon nag-unahan na naman ang mga alaalang nagsilbing ‘di nakikitang tanikala na nagtatali kay Mela at sa Baraan. Gaano man siya kalayo sa lugar, may kung anong puwersa ang pilit na tatangay sa kanya pabalik. Ano mang pigil ang gawin niya, tuso ang mga alaala, makasarili ang memoryang hindi siya kailanman patatahimikin. Bitbit niya ito mula nang magkaroon siya ng kamalayan, hindi siya pinalaya maski iniwan na niya ang Baraan, at sa muling pagbabalik niya, lalo lang siya nitong gagambalahin.

Bakit ka pa kasi babalik?

Siyang tanong ng kaibigan niya. Wala siyang maisagot kundi kibit-balikat at buntong-hininga. Halos isang dekada na rin mula nang iwan niya ang Baraan. Ilang taon din ang lumipas bago niya kausapin muli ang kanyang Ama’t Ina hindi dahil nangungulila siya sa kanila kundi para kumustahin ang naiwang anghel ng Ate Lani niya. Malayo na siya sa madilim na bahagi ng buhay niya kaya bakit pa siya babalik?

Hindi naman ako babalik dahil alam kong kailanman hindi ako nakaalis ng Baraan. Naroon pa rin ako saan man ako mapadpad. Kailangan kong harapin ang Baraan para tuluyan akong makalaya mula rito. Nakagapos ako sa Baraan at sa Baraan ko lang matatagpuan ang susi sa kandadong kumukulong sa akin. Hindi ako babalik sa Baraan. Hindi ako kailanman babalik.

Kumalansing muli ang tarangkahan— haplos, sakit, kamay, iyak, hikbi, bitiw— magkasabay na lumabas ang kanyang Ama— iyak, saklolo, kamao, latay— at ang matalik nitong kaibigan na pamilyar ang osong naka-tattoo sa kamay— mesa, basag na pinggan, iyak ng sanggol, dugo sa aspalto, hagulgol ng Ina, lubid— lumakad palayo kay Mela ang dalawang anino, kulay itim na bulto, tangay ang susi sa kandado ng tanikalang gumagapos sa kanya at sa alaala ng Baraan.

***

[Ito ay lahok para sa Saranggola Blog Awards 12]

#maikling kwento #filipino #writing #tagalog #supil #SaranggolaBlogAwards #SaranggolaPH

2 notes · View notes