#süleymannazif

[wuratyilwaz]

#saatlimaariftakvimi #05012023 #adanaceyhan #içel #süleymannazif #ramizgökçe #ahmethaşim #drnejateczacıbaşı #aydınboysan #münirözkul (at Bulvar Yaşam ve Alışveriş Merkezi) https://www.instagram.com/p/CpIvFOOs5m7/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[varesteseyyahh]

Eskitemediğimiz anılarımız var. Sanki eski bir radyo da eski bir şarkı gibi.. -🚲 ⛺️ . . . #diyarbakır #diyarbakırsurları #ongözlüköprü #syria #ziyagökalp #suavi #dramaköprüsü #sahaf #nostalji #eski #radyo #antika #süleymannazif #sur #mardin #midyat #sülüklühan #tigris #keçiburcu #amed #kamp #gezginler #varesteseyyah #seyyah #fotografie #aesthetic #woman #sheep #tears #sky (Diyarbakır Province) https://www.instagram.com/p/Bxj5x6RAZxx/?igshid=524a90f88mu8

[sayisalsozelci]

ÇİSİL ÇİSİL

Her zamanki gibi hafta içi dersten çıkıp kitap almaya gittiğim bir gün, Fareler ve İnsanlar. Kitap parası cüzdanımda, bozukluklar kot ceketimin cebinde. Lise ikinci sınıfa geçtiğimizde zam gelmişti minibüse. Önceden bir lira verip arka koltuğa geçerdik, artık para üstü beklememek için bir lira yirmi beş kuruşu hazırlayıp sol cebime koyuyorum. Minibüsle Avcılar Meydana gideceğim ama bilen bilir Süleyman Nazif’ten minibüs durağına biraz yürüme yolu vardır ki o yolu yürümek yerine alt geçitten direkt caddeye de çıkabilirdim ama durağa gitmeyi tercih ettim. Durakta görürüm diye umduğum arkadaşlarım vardır belki, kim bilir.

Nisan yağmurları gelmiş. Şemsiyeden nefret ederim, bu sebeple asla yanımda şemsiye taşımam. Genelde bilinen bir söz var ya “Islanmayacaksak niye yağmur yağıyor?”. Doğru, ben en fazla yağmurluğun şapkasını kafama örterim. Zaten nisan yağmurlarının güzel yanıdır, ıslansan da hızlı kurur saçların, kıyafetlerin. Bekleyin birazdan gökkuşağı da çıkacak.

Bu arada ben hala minibüs bekliyorum. Bir taraftan da kafamın içinde yapmam gerekenleri düzene koymaya çalışıyorum ve bir şeyler sürekli çakışıyor, henüz on altı yaşımdayım ve bir günün yirmi dört saat olması benim için sorun oluşturuyor.

Kulağımda kablosuna yeşil yün ipten kılıf diktiğim kulaklığım sanki “Golha” çalıyor. Bir de kılıf dikmemin iki sebebi vardı. Birincisi kulaklığım çok bozuluyordu ve telinin kopmasını engeller diye bir arkadaşım önermişti, ikincisi yeşili çok severim.

Yağmur belli bir süre sonra üstüme değil içime yağmaya başladı. Kafamdaki tüm soru işaretleri birden birleşip büyük bir ünlem oldu. İç sesim sadece şu dizeleri seslendiriyor:

Bu yağmur, yerde taş ve bende kemik,

Dayandıkça çisil çisil yağacak.

Bu yağmur, delilik vehminden üstün,

Karanlık, kovulmaz düşüncelerden.

Tüm kaygılarım toplanmıştı bu dizelerde. Benim dilimden dökülmüş gibiydi bu kelimeler. Hayatıma dahil olan her şeyi çok çabuk sahipleniyorum. Biraz geç oldu ama sonradan öğrendim her neyi sahiplenirsen onun sorumluluğu senin sırtına biniyormuş. Sırtıma binen yük dizeler değildi. Benim dizelere yüklediğim anlamın yükünü, dizeler de benim sırtıma yüklemişti. Şiiri iç sesimle söylüyordum. Belki de bu yüzdendir yükü tek başıma taşımaya mecbur kalmam. Gerçi yüksek sesle söylesem kim kendi yükünü bırakıp benim yükümü taşıyacaktı. Üstüne üstlük sesimin kısılması da yanıma kar kalacaktı.

Peki ben yükü taşımaya devam edebilecek miydim? Her türlü düşecektim yakın bi’ zamanda. Sırt üstü mü düşecektim yüz üstü mü? Sorumluluklarım mı beni ezecekti yoksa ben mi sorumluluklarımı ezecektim? Aynı yolda yürüdük o kadar. Bari yan düşelim.

[kapiyayinlari]

#mehmedakif #süleymannazif #kitap #kapıyayınları