#schouwspel

[deberghuthorizon]

We werkten vandaag ons nachtelijk schouwspel af!

We tekenden een tak over onze maan en schilderen die in het zwart.

Geniet van deze prachtige kunstwerken!

🎃🌖

[brilmans]

Waterspreeuw in actie

28 december 2017 maakte ik tijdens een sneeuwschoenwandeling in de omgeving van het Zwitserse bergdorp Scuol voor het eerst kennis met de waterspreeuw. Daar langs de Inn zag ik hem vliegen en duiken. Met de nodige moeite wist ik het zangvogeltje te fotograferen.

Afgelopen week liep ik tijdens een wandeling van Ramosch terug naar Scuol weer langs de Inn. En tot mijn geluk vloog er weer een waterspreeuw voorbij. Het beestje streek vlak voor mijn neus neer op een grote kei langs de oever en deed vervolgens onverstoorbaar zijn ding. Ik kon hem derhalve op mijn gemak bestuderen: een vermakelijk schouwspel!

[jossarisfoto]

Figueira da Foz | Indrukwekkende golven en verborgen schatten

Vrijdag, 31 augustus 2012 | Figueira da Foz, een schilderachtige kustplaats in Portugal, staat bekend om zijn imposante golven. Maar pas toen ik er zelf was, besefte ik hoe indrukwekkend ze werkelijk zijn. Golven van 4 tot 5 meter hoog beuken op de kust, een spectaculair schouwspel voor elke bezoeker. Het is fascinerend om te zien hoe waaghalzen op hun bodyboards geduldig wachten op de volgende…

[rotterdamvanalles]

In de Wateringhestraat kijkt de bevolking naar een zonsverduistering, 17 april 1912.

Uit het Volk van 17 april 1912:

De geleerden waren het er over eens, en dus moest het nu maar gebeuren op den 17en April. En het is gebeurd, precies op tijd en stond. 17.2 minuut over elven zou het beginnen, waren de heeren overeengekomen. En het moet ter eere van zon, maan, aarde en de overige medewerkers worden gezegd, zij zijn allen precies op tijd op hun plaats geweest, zonder eenige repetitie, en toen met dezelfde zekerheid als de figuren van een tableau van Marie de Roode. Ook het publiek.

Ik wed, als het publiek er niet geweest was, maar zich had durven verlaten, dat er met de voorstelling toch geen moment ware gewacht. Zoo sekuur en vastbesloten die maan, te beginnen van rechts onderaan, over de zonneschijf begon te glijden, wie het gezien heeft, zal moeten erkennen, dat er geen twijfel aan was, of dat geschiedde met die minachting jegens, liever met die volmaakte onbewustheid van het bestaan van dien mierenhoop daar beneden, als alleen zich kan veroorloven die om zijn klandizie niet verlegen boeit te zijn.

Naar half één toe begon het zoowaar aardig te donkeren. En warmer wordt het er evenmin op. Maar aan alles komt een eind, ook aan een zonsverduistering gelijk ons zooeven bleek. Goed half één werd het al merkbaar, dat 't aan het minderen ging. Het eigenaardig matte licht, als op een helderen zomerdag, welks stralend licht door een zware regenschuur wordt getemperd, begon al weer te groeien, te groeien; en wij kregen de geruste zekerheid, dat niet op een voor ons allerongelegenst moment in de mechaniek daarboven wat zou gaan haperen. Het is tot het einde vlot van stapel geloopen, en wij brengen bij dezen dus onze welgemeende hulde voor het zeker onvergetelijk schouwspel aan alle medewerkers, van welke wij geen enkele apart meenen te moeten vermelden voor zijn prestatie.

Het entree, 2 onnoozele dubbeltjes of twintig koperen centen voor een ongevaarlijke plaats, n.l. een oogscherm, onmisbaar voor een rustige waarneming, was de voorstelling zeker alleszins waard.

De Wateringhestraat is vernoemd naar Willem van der Wateringhe, overleden vóór 1374. In 1352 huwde hij Janne van Teilingen. Door dit huwelijk werd hij eigenaar van het slot Weena. Zie ook Vrouw-Jannestraat.

De foto komt uit de fotocollectie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en via delpher.nl uit het Volk van 17 april 1912.

[merlinsmind]

Normaal zeg ik zo weinig mogelijk bij foto's, ik vind immers dat er bij foto's eigenlijk geen tekst hoort. Maar nu... Ik ben zo dankbaar, ik was getuige van zowat het meest uniek schouwspel dat er bestaat: het noorderlicht. Uiteraard wil ik ook ooit het "echte" werk eens zien, zoals je deze op veel verkoopsplaatjes ziet, maar wat ik gisteren kon platen overtrof mijn verwachtingen. Wetende dat wat ik zag, door veel mensen waargenomen werd, tegelijk zonder dat er files ontstaan om het spektakel te zien, maakte de ervaring af! En het allerleukste: ik mocht dit spektakel waarnemen in de plaats waar ik liefst ben: de gemeente waar ik woon, Haacht. @gemeentehaacht @poollicht #haacht #hechthaacht #vlaamsbrabant #belgie #poollicht #noorderlicht #auroraborealis #auroraboreal #aurora #northernlight #northernlights #bucketlist #natuur #nature #winter #landschap #paysage #landscape #noorwegen #avontuur #adventure #wens #droom #reve #dream #wish

[sjadootr]

Ik wist dat ik te jong was voor het schouwspel, veel te jong, ik had nog geen verdediging. Toch kon ik alleen maar kijken. Kijken en blijven kijken, terwijl ik mijn vader haatte omdat hij een toeschouwer van mij had gemaakt.

Peter Middelkoop - Jij bent van mij (p.8)

[tuinieren-met-passie]

De toegevoegde sfeer van een haard in je woonkamer

Een haard is veel meer dan een bron van warmte; het is een centraal punt in de woonkamer dat bijdraagt aan de sfeer en het karakter van de ruimte. Het toevoegen van een haard aan je woonkamer kan een gevoel van luxe, comfort en gezelligheid creëren, wat een aanzienlijke impact heeft op de algehele uitstraling van de ruimte.

Warmte en comfort

Het meest voor de hand liggende voordeel van een haard is de fysieke warmte die het biedt. Op koude dagen biedt de haard een knusse plek waar familieleden zich kunnen verzamelen en opwarmen. Dit gevoel van comfort wordt niet alleen fysiek ervaren maar straalt ook uit naar de emotionele perceptie van de ruimte, waardoor de woonkamer een toevluchtsoord wordt tegen de kille buitenwereld.

Visuele aantrekkingskracht

Een haard voegt een unieke esthetische waarde toe aan een woonkamer. Of het nu gaat om een traditionele open haard of een moderne, ingebouwde unit, haarden zijn er in verschillende stijlen die kunnen worden afgestemd op het interieur van de kamer. De dansende vlammen bieden een hypnotiserend schouwspel dat een rustgevend en meditatief effect heeft.

Sociale samenkomst

Een haard nodigt uit tot sociale interactie. Het is een natuurlijke plek waar gasten en familieleden samenkomen, verhalen delen, of gewoon genieten van elkaars gezelschap in stilte. De haard vormt een knusse en uitnodigende omgeving die bevorderlijk is voor gesprekken en samenzijn.

Gevoel van traditie en romantiek

Er is iets tijdloos en bijna romantisch aan een haard. Het herinnert aan oude tradities waar de haard het hart van het huis was. In moderne tijden blijft deze traditie bestaan, waarbij de haard een plek van nostalgie en romantiek in het huis vertegenwoordigt.

Multifunctionaliteit

Naast warmte en sfeer, kan een haard ook dienen als een functioneel element in de woonkamer. Het kan een structurerend element zijn dat de indeling van de ruimte helpt definiëren, of het kan extra opbergruimte bieden in de vorm van mantels of ingebouwde rekken.

Conclusie

Het toevoegen van een haard aan je woonkamer brengt veel meer met zich mee dan alleen warmte. Het is een multifunctioneel element dat sfeer, esthetiek, comfort en een gevoel van samenzijn in de ruimte brengt. Of je nu streeft naar een traditionele of een moderne uitstraling, een haard is een tijdloze toevoeging die de algehele beleving en het gevoel van je woonruimte verrijkt.

[mijnniemandsland]

Spoorwegovergangen.

Het Geheime Leven van Spoorwegovergangen: De Onthulling van een Verborgen Routine In de stille uren van de vroege ochtend, terwijl de meeste mensen nog in diepe slaap zijn, speelt zich een fascinerend en grotendeels onbekend schouwspel af bij de spoorwegovergangen die ons landschap doorkruisen. Dit fenomeen, onzichtbaar voor het publieke oog en onbekend bij de massa, betreft niets minder dan de…

[saulsplace]

Broze schedels, dunne huiden

Het is verleidelijk om ons blind te staren op oppervlakteverschijnselen. Bieden de formatiegesprekken, die momenteel gaande zijn tussen PVV, VVD, NSC en BBB ruimte voor een ingrijpende verandering in het centrum van de macht? Ruimte voor de belangen van de gewortelde burgerij, de niet-grootstedelijke leefwijze, de laatste resten van de patriottische middenklasse?

Laten we dit schouwspel vergelijken met een Formule1 competitie. De coureur ligt ver voor, gaat de pitstop in, staat een paar tellen stil, de banden worden gewisseld, en dóór. Net zo is het met onze politici. Onder Rutte zijn er belangrijke stappen gezet. Richting de Europese digitale identiteit, de EU schuldenunie (coronabonds), CBDC, de Green Deal, Great Reset en Tristate City. Nu worden de politici ingewisseld om een vleugje stoom van de opgebouwde maatschappelijke frustraties af te laten. Dan scheurt de auto verder. 

De politici van vandaag zijn dus als de banden aan de racewagen van Max Verstappen. Ze worden opgereden en vervolgens afgedankt. Het volk staat op de tribune vol belangstelling met vlaggetjes te zwaaien. Je kunt je hooguit afvragen, wie achter het stuur van de auto zit. Wie weet is het Klaus Schwab van het World Economic Forum? Misschien is het zelfs een AI? Sinds de val van het kabinet worden er in moordtempo wetten doorgedrukt.* De befaamde uitspraak van Mark Rutte spookt hierbij door het achterhoofd: “U kunt ons niet meer wegsturen, dus als demissionair kabinet hebben wij eerder méér macht dan minder.”**

In de racewedstrijd die wij zojuist omschreven, krijgt het publiek voortdurend dezelfde politiek-maatschappelijke ideologie voorgeschoteld. Met aanhoudende propaganda over immigratie, racisme, genderfluïditeit, corona, klimaat, stikstof en de oorlog in Oekraïne. Steeds wordt er één mening voorgeschoteld alsof dat de absolute waarheid is. Hierdoor weten velen niet eens dat er überhaupt andere visies mogelijk zijn…

Laten we nu kijken naar wat zich afspeelt áchter deze bandenwisseling. Laten we het ‘Umfeld’ bestuderen waarin de inwisselbare poppetjes opereren, de ruimte die de politieke manoeuvreerruimte afbakent en bepaalt. Hiermee zijn we op het juiste punt beland: we staan op de bergtop waar we het raceparcours kunnen overzien. Nu zien we wat zich afspeelt aan de horizon. Het brengt ons op de ‘thin skull’-theorie en de ‘eggshell-analogie’ – de analogie van de eierschaal. Aan de gezichtseinder pakken zich donkere wolken samen: die verwijzen naar opiniedelicten. 

In het tijdperk van ‘woke’ kun je worden vervolgd en veroordeeld als je iemand kwetst. De elites krijg je sowieso over je heen, zéker als je te bekend en populair dreigt te worden: zo moet de bekende Canadese psycholoog Jordan B. Peterson nu ‘sensitivity training’ ondergaan omdat hij anders een beroepsverbod krijgt. 

Maar wat is dat ‘kwetsen’ nu precies? Als iemand een mening heeft, geïnformeerd door politiek-correcte denkbeelden, en je zegt iets wat deze denkbeelden trotseert, dan ‘kwets’ je iemand. Deze maatschappij is nu in het stadium waar de kwetsbaarheid van de ‘moreel onwetende’ als uitgangspunt genomen wordt, en ook juridisch wordt verankerd. Wij dienen het slachtoffer te nemen zoals hij of zij is.

Enter de ‘dunne schedel’-theorie. Als je iemand een klein duwtje geeft, en diegene botst hierdoor met zijn hoofd tegen een vensterbank of ander object, dan krijg je de volledige schuld voor alles wat er daarna gebeurt. Zelfs al is de schedel van diegene zo broos en kwetsbaar als een eierschaal, en overlijdt diegene als gevolg van een onzichtbaar inwendig defect – iets wat totaal onverwachts is – dan nóg krijg je alle verantwoordelijkheid voor de situatie toegeschoven. Al gaat het om een normaliter totáál onschuldig tikje: jij krijgt de volledige schuld en het maakt niet uit dat jij absoluut niet kon weten dat zijn toestand zo kwetsbaar was.

Dit is de ‘dunne schedel’-theorie. In de hedendaagse maatschappelijke situatie, met de eenzijdige informatietoevoer, betekent deze theorie dat de geschoktheid van de onwetende ander – zijn of haar gevoel van ontreddering en ontdaanheid – jouw schuld is. Dit negatieve gevoel wordt veroorzaakt door de confrontatie met jouw wél ziende relaas van feiten. En dus ben jij moreel verwijtbaar. 

Nu een situatie die zich onlangs voordeed. Een video van dit voorval passeerde op sociale media. Een zwarte man drong voor in een rij bij de kassa. Een blanke man zei er wat van. De zwarte man draaide zich moreel verontwaardigd om, en beschuldigde de blanke van racisme. Hierop mengde een zwarte vrouw zich in het gesprek. Volgens haar had de situatie niets met racisme van doen en moest de zwarte man gewoon op zijn beurt wachten. Al snel werd duidelijk dat deze zwarte vrouw de partner van de blanke man is.

Deze situatie werpt de vraag op in hoeverre het nog mogelijk is om voor jezelf op te komen als blanke, zonder direct de verdachtmaking van racisme op je te halen. Voor je het weet wordt het afweren van die verdachtmaking ook weer geframed als een kwestie van ‘vooroordelen’ of ‘privilege’. Zelfs als je zegt “ik ben geen racist…” ben je aan het strijden op het morele terrein van die ander, in plaats van de discussie op het vertrekpunt vast te houden, namelijk het onbeschofte voordringen.

Zelfs als omstanders door die verdachtmaking heen prikken, dan nóg is het onduidelijk of je die verdachtmaking kunt afweren zonder tussenkomst en bijstand van een ander zwart persoon. Die verdediging moet een gekleurd persoon dan kennelijk voor een blanke doen. Dus die macht of zeggenschap om zichzelf te verdedigen, wordt overgedragen. Dit feit plaatst de betrokkenen in een afhankelijkheidsrelatie gebaseerd op ras. Uit deze impliciete afhankelijkheidsrelatie volgt dat als je een ander beschuldigd van racisme, de situatie hoe dan ook racistisch wordt.

Het meest zinvolle en geestelijk gezonde antwoord, namelijk gewoon maling hebben aan die frames en bij je oorspronkelijke kritiekpunt blijven, loopt echter stuk op die eierschalen en ‘dunne schedels’. Dít is dus het politiek landschap, waarbinnen al die discussies plaatsvinden over het beleid en de toekomst van dit land – debatten die dus plaatsvinden binnen ‘woke’-gesprekskaders die toenemend beknellen en nauwelijks ruimte laten om het werkelijke onbehagen in de samenleving adequaat te duiden. Je ziet dit door op de bergtop te staan, en boven de parlementaire politiek uit te kijken.

Nogmaals: een uitgangspunt in het strafrecht is dat je een slachtoffer moet nemen zoals hij is. Dus als iemand een kwetsbare schedel heeft, dan ben je óók verantwoordelijk voor zijn overlijden. Zelfs al gaf je hem een zacht duwtje. Oftewel: natúúrlijk wordt een kwetsbare gekwetst. Omdat hij zich kwetsbaar VOELT. Dat zit zo ongeveer in de definitie – gekwetstheid is zijn identiteit! Het helpt ook niet dat mainstream media, zoals het NPO-journaal, voortdurend voeding geven aan gevoelens van gekwetstheid. Bijvoorbeeld door institutioneel racisme of ‘body shaming’ steeds naar de voorgrond te halen.

Deze maatschappelijke gevoeligheden sturen dus de route van de raceauto, en bepalen hoe ver de politici het stuur überhaupt kunnen bewegen. Ze zijn belangrijker en relevanter dan het verspringen van poppetjes.

Ondanks de afleiding door alle bochten en vlaggetjes, wat is de uiteindelijke finish? Wat is het doel waar de raceauto op afscheurt? Dat is een onbedwingbare spiraal van ‘opiniedelicten’ en het steeds verder criminaliseren van meningen die de cultuurmarxistische hegemonie weerspreken. Zelfs jezelf verdedigen of je onschuld proberen te bewijzen wordt als kwetsende (micro)agressie opgevat – zie het voorbeeld van de verhitte discussie in de supermarkt.

In plaats van dat men zegt: de kwetsbare heeft de opdracht om wat robuuster te worden, wat flinker, wat minder snel gekwetst, schieten we door in het normaliseren en legitimeren van die gekwetstheid, die broze schedel. Hierdoor wordt de volle aansprakelijkheid voor het ‘kwetsen’ op de waarheidsspreker afgeschoven, die de ongemakkelijke feiten benoemt. 

Neem nu de religieuze gevoelens van een bepaalde bevolkingsgroep die gekwetst worden door de verbranding van een bepaald boek of de vertoning van een spotprent. Of ongemakkelijke feiten over een jong meisje dat op zesjarige leeftijd is uitgehuwelijkt. Ook hier zien we de gelijkenis met die ‘dunne schedel’. Een klein scheutje waarheid kan een schedel al helemaal verbrijzelen. 

Terugkomend op het kernpunt: de ‘dunne schedel’-theorie zegt dat de dader het slachtoffer moet nemen zoals hij is. Vandaag zien we met moraliteit en opinies ditzelfde gebeuren. Omdat jouw realistische mening een minderheidsmening is, en het ‘slachtoffer’ niet is gewend om aan die harde en pijnlijke feiten te worden blootgesteld, ben jij een dader omdat iemand zich gekwetst voelt. 

Er zullen dus meer en meer opiniedelicten komen. Niet omdat de opinies erger worden, maar omdat steeds meer mensen een ‘dunne schedel’ hebben op moreel vlak. Waarbij die morele ‘dunne schedel’ dus weer precies het gevolg is van de linksliberale monocultuur in de mainstream media: mensen komen onvoldoende in aanraking met niet-linkse informatie. 

Kunnen we hier wat tegen doen? Geert Wilders, die momenteel namens de PVV de formatie leidt, heeft natuurlijk wel een notie van hoe woke-denkbeelden en links jargon alle instituties doordringen en hoe dat alle broodnodige debatten doodslaat. Voorlopig is er nog geen begin van een begin gelegd qua hoe deze doorgerotte maatschappelijke instellingen kunnen worden verslagen en vervangen. Het is raadzaam om zo min mogelijk actualiteiten te volgen via mainstream media en om je kinderen van school te halen en ze thuisonderwijs te geven. Dit veronderstelt echter wel een zekere ruimte en belastbaarheid binnen de thuissituatie.

* Hier te zien: https://www.internetconsultatie.nl/ (16/7/2023).

** Tijdens het Kamerdebat over de avondklok in discussie met Geert Wilders (PVV), januari 2021.

Als u het graafwerk en de visievorming van Sid Lukkassen waardeert, steun hem dan structureel via zijn persoonlijke BackMe-pagina, en om up to date te blijven, abonneer u op zijn Telegram-kanaal. Sid is u hartelijk dankbaar! 

[madeliefkrans]

soms droom ik dat we op visite zijn bij je familie. door het raam staren koeien naar het schouwspel aan de keukentafel. je zus heeft een kindje op haar knie. je broers slaan hun blik neer. je moeder schildert een vlecht. je vaders handen trillen. je druk je knie tegen de mijne onder de keukentafel.

je vriendin bonst op de gesloten voordeur. we doen allemaal alsof we het niet horen.

[jossarisfoto]

Venlo | Magische zonsondergang boven Blerick

Woensdag, 26 juni 2024 | Een adembenemend schouwspel ontvouwt zich tijdens deze prachtige zomeravond: een spectaculaire zonsondergang boven Blerick. Met mijn DJI Air3 drone heb ik dit magische moment vanuit een uniek perspectief vastgelegd. De drone stijgt op vanaf de Lage Loswal, een strategisch gelegen plek aan de Maasoever. Het zachte gezoem van de propellers vermengt zich met het rustige…

[rotterdamvanalles]

Kantoor en fabrieksgebouwen van Van Nelle bij avond, vanaf de ingang van het fabrieksterrein, 1928.

Een industrieel monument in de Spaansepolder langs de Delfshavense Schie is het voormalig bedrijfscomplex van de koffie, thee en tabakverwerkende firma Van Nelle. De Van Nellefabriek doet tegenwoordig dienst als bedrijfsverzamelgebouw.

Het pand is een vernieuwend hoogstandje van de architecten Brinkman en Van der Vlugt. Zij krijgen in de tweede helft van de jaren twintig van de vooruitstrevende Van Nelle-directeur Van der Leeuw opdracht om een nieuwe fabriek te bouwen. Het hypermoderne eindresultaat zet Rotterdam nog meer op de kaart als moderne architectuurstad. De beroemde Le Corbusier spreekt in 1932 na een bezoek aan de fabriek van ‘het mooiste schouwspel van deze tijd’. Het gunstig gelegen complex valt op door openheid en doorzichtigheid, te danken aan de glazen gevels en afscheidingen. Eveneens transparante luchtbruggen verbinden de tabaks, - koffie- en theefabriek met opslag- en expeditiehallen.

In 1998 doet eigenaar Sara Lee/DE het gebouw van de hand, waarna het wordt gereoveerd en ingericht als evenementenlocatie en bedrijfsverzamelgebouw voor de creatieve sector. Kort voor 2000 krijgt de Van Nellefabriek de status van rijksmonument. In januari 2013 is het complex voorgedragen voor de Werelderfgoedlijst van de UNESCO. Op 21 juni 2014 werd de fabriek officieel op deze lijst geplaatst.

De fotograaf is E.M. van Ojen en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

[keynewssuriname]

Opinie: De wetenschap achter effectieve presidentiële woordvoering

In de dynamische wereld van politieke communicatie is de rol van een woordvoerder van een president van cruciaal belang. Wetenschappelijk onderbouwde competenties vormen de kern van een succesvolle woordvoerdersfunctie, terwijl gebrek hieraan kan leiden tot communicatieve catastrofes. In deze opinie gaan we dieper in op de essentiële competenties en werpen tegelijkertijd een blik op enkele opmerkelijke voorbeelden van wereldwijd succesvolle presidentiële woordvoerders. Het vermogen om een verfijnd spel van woorden te weven is een kunst op zich. Studies in linguïstiek en retorica bieden inzicht in de nuances van taal, waardoor een woordvoerder zijn boodschappen niet alleen accuraat, maar ook overtuigend kan overbrengen. Neem bijvoorbeeld James S. Brady, woordvoerder van president Ronald Reagan, wiens verbale behendigheid hielp bij het vormgeven van een optimistisch en krachtig imago, zelfs tijdens uitdagende momenten. Het begrijpen van de psyche van het publiek is van onschatbare waarde. Een woordvoerder met solide psychologisch inzicht kan zich inleven in diverse perspectieven. In contrast hiermee, herinneren we ons de communicatieve misstappen van Sean Spicer, voormalig woordvoerder van president Donald Trump, waarbij empathie soms ver te zoeken was, wat leidde tot controverses en een gebrek aan geloofwaardigheid. Effectieve media-interactie en crisismanagement zijn cruciaal. Een voorbeeld van uitmuntendheid is C.J. Cregg, fictieve woordvoerder uit de tv-serie "The West Wing," wier strategische benadering van mediarelaties en crisissituaties een toonbeeld van finesse was. In contrast hiermee staat Anthony Scaramucci, die slechts tien dagen diende als woordvoerder van president Trump. Scaramucci belichaamde het tegenovergestelde, met een tumultueuze start en vroegtijdig vertrek. Moderne politieke communicatie omvat ook digitale vaardigheden. Barack Obama's woordvoerder, Robert Gibbs, maakte optimaal gebruik van sociale media, wat bijdroeg aan Obama's succesvolle campagnes. In tegenstelling hiermee kan een woordvoerder die de kracht van sociale media negeert, bijvoorbeeld tijdens de communicatie van een verouderd imago, de impact van de presidentiële boodschap verminderen. In de arena van presidentiële woordvoering is het samenspel van wetenschappelijk gefundeerde competenties van onschatbare waarde. Een woordvoerder die deze competenties beheerst, navigeert behendig door de complexiteit van moderne communicatie. Maar wanneer incompetentie de overhand krijgt, ontaardt het schouwspel in een tragikomische vertoning waarbij de boodschap verloren gaat in een chaos van woorden; een waar spektakel, zij het niet het gewenste. Het is in deze balans van wetenschap en wijsheid dat presidentiële woordvoering zijn ware kracht vindt, en waar de geschiedenis de triomfen en missers van deze cruciale rol vastlegt. Vanaf het aantreden van de regering Santokhi zijn er al drie woordvoerders geweest die allemaal als een flop gecategoriseerd mogen worden. Het was Alven Roosveld die de spits afbeet, maar wiens rozen niet hebben kunnen gedijen in het landschap van overheidscommunicatie. De communicatie vanuit het kabinet van de president c.q. de regering verdient structureel een onvoldoende. De woordvoerder, CDS, CUP – allemaal drie onder de paraplu van Communicatie Kabinet President (CKP) – slagen er maar niet in om verbinding te maken met het volk. Angela van der Kooye kwam als een omhooggevallen boekenkast binnen en kreeg onder meer als opdracht vier woordvoerders klaar te stomen. Het uiteindelijke eindproduct: Cherlique Lilienthal, een cameraman getransformeerd tot woordvoerder. Natuurlijk draag ik eenieder een warm hart toe die eerlijk en oprecht carrière wil maken. Echter, je moet weten als je competent genoeg bent om die rol te vervullen, die veel meer verantwoordelijkheden met zich meebrengt en meer van je vraagt dan je gewend was. Over hetgeen Lilienthal tot nu toe heeft laten zien, kan weinig gezegd worden, dan dat hij via de CDS verslag doet van de regeringsvergaderingen en daarnaast recentelijk via de STVS extreem vaag is ingegaan op vragen over actuele onderwerpen. Het is maar de vraag of dit het is wat de president wil en hoelang deze vorm van woordvoering overeind zal blijven. Want hoe men het ook wendt of keer: in de wereld is de rol van de woordvoerder van de president “heilig”. Hij of zij kan een president maken of breken. Read the full article

[jurjenkvanderhoek]

VIJF VOOR TWAALF: DE CLOWNS KOMEN BINNEN

Nu dan is het zover. De show dreigt slecht af te lopen. De clowns worden geroepen om het tij te keren. De clown die de angel uit het probleem haalt met zijn dwaze streken. De grappenmaker die het vuur eens stevig opstookt. De cabaretier uit felle kritiek met een kwinkslag. De cartoonist hangt ongecensureerd de wereldleiders aan de galg. Om de realiteit niet al te serieus te nemen. De clown steekt niet de kop in het zand, maar duidt dat de klok op vijf voor twaalf staat. Met een lach en een traan zet hij de situatie op scherp. Send in the clowns.

Maar die clown kan ook de wereldleider zelf zijn, die deze aarde naar de verdommenis dreigt te helpen. Een grap van de wereldvrede maakt. De hansworst die in de rol van rattenvanger kruipt. Het schaap dat als eerste over de dam gaat terwijl alle anderen lijdzaam volgen. Men hangt aan zijn lippen. De rest kijkt met open mond van verbazing toe. Hoe deze clown ons zand in de ogen strooit. Deze clown is een joker, die niet wordt ingezet om de show te redden. Het is een vampier die de vrede leeg zuigt. Een paljas, een harlekijn. Throw out the clowns.

Ieder jaar, nu al zeven jaren op rij, stelt kunstenaar Roland Sohier een magazine samen. Een vlugschrift waarin hij een overzicht geeft van zijn werken in dat jaar. In eigen beheer uitgegeven aan het eind van het kalenderjaar. Deze zevende editie vormt een uitzondering op de regel en verschijnt al in de herfst. Het staat geheel in het teken van de actualiteit. “Terwijl de wereld brandt, verzuipt, verdroogt, en zinkt, de volksverhuizingen een aanvang nemen en dictators het alom voor het zeggen krijgen, is het wellicht tijd om de hulp van de clowns in te roepen.” In deze klinkende volzin presenteert Sohier zijn nieuwe magazine. Send in the clowns.

Sohier tekende de verontrusting over de wereldse wanorde van zich af tijdens een zomers bezoek aan de USA. Dè bakermat van de grappenmakers. De stand-up comedian in zijn magazine is echter niet de jolige vriend die de show steelt. Hoewel de grimas op zijn gezicht anders doet vermoeden. Het is een masker om de moed erin te houden en het diepere gemoed voor de buitenwereld verborgen te houden. Deze clowns zoeken hulp, roepen help. Zijn verdrietig als de ernstige pierrot. Verloren in het leven als de mismaakte nar. Optimistisch en extrovert van buiten, maar pessimistisch en in zichzelf gekeerd van binnen. Hij lacht niet achter de schmink, dus wordt dood gekieteld: lach clown, schaterlach domme august. Ha, ha, said the clown. En hij lacht zich tegen beter weten in een kriek. En dan sterft hij. Dead of a clown. Hij was maar een clown, maar nu is hij dood.

In de bekende schetsmatige stijl, zo eigen aan tekenaar Sohier, krijgt de clown lijf en gezicht. Op ruitjespapier schrijven de levendige lichamen hun speelse spel. In de rol van de grappenmaker, die de wereld met een dikke korrel zout neemt. Die het leven weglacht, zodat ik het zijn beter aankan. De show lijkt in het water te vallen, maar de clown redt het schouwspel zodat het geen schertsvertoning is. Negen clowns dansen een ronde. Vrolijk tegen beter weten in. In hun midden een skelet, want dat is toch hoe het allemaal eindigt. Dat is de enige zekerheid. De laatste pagina in het binnenwerk van het magazine is leeg gelaten. Op die plek kan ik mijn eigen bassie, flappie of pipo tekenen. Er een cartoon plaatsen van de lachebek met de geblondeerde kuif, of de uitgestreken norse mombakkes met de vinger boven de rode knop.

De clown speelde al eerder een rol in het werk van Roland Sohier. Een kwart eeuw geleden zag de kunstenaar al de potentie van dit vreemde personage. Het kan zich in elke (on)mogelijke bocht wringen en met alle winden meedraaien. In die rol neemt de figurant op het wereldtoneel waar, is zich bewust van negatieve elementen om er een positief perspectief aan te geven. Maar zo eenduidig als de clown dubbelzinnig is beeldt hij de figuur in zijn magazine meervoudig af. In eenvoudige potloodlijnen maakt hij het naïeve heerschap tot een type dat lak heeft aan alles en iedereen. Maar vooral ons een spiegel voorhoudt. Tot slot ons duidelijk maakt dat we de wereld niet zo serieus moeten nemen: JA-DOEI…

Send in the clowns. Roland Sohier, tekeningen. Magazine uitgegeven in eigen beheer met steun van het Mondriaan Fonds., 2023.

[geletterd]

de hoop wil ik niet wegjagen het leven is een kleine tijd waarin verveling mij loopt te plagen een enkel hoogtepunt ten spijt ik heb al vroeg besloten om zo te leven voor mij geen schouwspel van aandacht ik begin dan ook opeens te beven bij de minste of geringste aanklacht zo aanschouw ik de Styx statig als ik langzaam een traantje laat het leven was puur middelmatig het is zoals het gaat.

[mijnniemandsland]

Sneeuw.

Manifest tegen de Onnodige Kleuring van Sneeuw Wij, de onvermoeibare verdedigers van de natuurlijke orde, roepen op tot een onmiddellijke stopzetting van de absurde praktijk van het ‘wit kleuren’ van sneeuw. Dit is een daad van ongekende onzinnigheid, een surrealistisch schouwspel dat de banaliteit van de menselijke inmenging in de natuurlijke wereld illustreert. Laat ons eerst de sneeuw eren…