Çoğu zaman sevildiğimizi hissetmeyiz ve bir kaç günümüzü mahveder "Ben neden sevilmiyorum" sorusuna yanıtlar ararız. Aslında seviliyorsun.
Çoğu genç kadın ve erkek sevilmediğini hissedebilir ve düşünebilir. Bu durumda sıkça ben neden sevilmiyorum diye kendimize sıkça sorular sorabiliriz. Sevilmediğimizi hissetmek yaşam kalitemizi bile düşürebilir.
Eğer yataktan kalktığınızda, sosyal medyada gezerken veya diğer insanların arkadaşları ile planlar yaptığını görürken sevilmediğinizi hissediyorsanız bu konuda öz sevgi alanında kendiniz…
kimseyi sevmiyorum ve kimse tarafından sevilmiyorum bu çok güzel bişey çünkü üstümden bir sorumluluk daha kalkmış oluyor böyle mutlu olduğumu fark ettim
1.Sonsuzluk bir şeyin sonunun olmaması ya da öyle hissettirmesidir bu somut bir şey olmak zorunda değil bazen birine karşı öyle bir sevgi ya da nefret duyarsın ki sonu yok gibi gelir işin sonunun nereye gideceğini göremezsin anlamaya aklın ermez bazen bir çift göze dalarsın ya da başka bir şeye ve zamanın nasıl geçtiğini anlamazsın zaman kavramı anlamını yitirmiştir o an da bence bir sonsuzluktur bilmiyorum ya...
2.Sevilmiyorum ve bundan şikayetçi değilim tam tersi hoşuma gidiyor onlara karşı kendimi sürekli bir şey yapmak zorunda hissetmiyorum ya da şunu yaparsam bana karşı olan sevgileri azalır mı diye düşünmeme gerek kalmıyor insanların sevmemeleri daha güzel sevilecek bir insan da değilim tek yaptığım insanları kırmak ama bundan nedensiz bir şekilde pişmanlık duymuyorum zaten benim de insanları sevdiğim söylenemez ben onları sevmezken niye onlardan beni sevmelerini bekleyeyim...
Şöyle bir soruyorum kendime bazen "En son ne zaman sevildin?" diye. Cevap bulamıyorum. Bulduğum cevaplar ya çıkmaz yola gidiyor yada bataklığa. Neden diye sordum mesela kendime önce. Neden bu kadar herkes sevilirken neden ben sevilmiyorum diye. Her sorunun cevabı olacak diye birşey olmasa da suçu kendime neden yıktığımı kendime sorarak , kendimi neden yoruyorum ki... Başkalarının beni sevmesine ihtiyacım var mı mesela? Niye başkalarınından onay bekliyorum ve neden kendim için birşey yapmıyorum diye. Sahi o kadar yorulmuşum ki dünyadan başkalarına odaklanmaktan kendimi sevmeyi unutmuşum. Aşk diye birşeyin varlığından bile şüphe duyduğum bu dünyada hislerimde kaybolmuşum. Kötü insanların bile mutlu olduğu bu dünyada ben neden sevilemiyorum?
Gerçekten bu kadar kötü müyüm, gerçekten bu kadar kalpsiz miyim yoksa gerçekten anlaşılması zor biri miyim neden kalabalıkların içinde bu kadar yalnızım neden anlaşılmadığımı düşünüyorum. Gerçekten anlaşılmıyor muyum yoksa gerçekten sevilmiyorum mu ? Neden insanlar için fazlaca düşünürken düşünüldüğümü hissetmiyorum . Neden değersiz hissediyorum? Aileme bile kendimi anlatamazken diğerlerinin anlamasını bile neden beklediğimi bilmiyorum….