#sluitertijd

[peterpijls1965]

Veltum. Vlakbij de ingang van de Jumbosupermarkt. De eerste of tweede foto die ik met een Mamiya (RB67) maakte van een bewegend mens. Lens: Mamiya Sekor 127 mm. Het is de tweede film die ik volschiet met deze tweedehands Mamiya. Het gewicht van ruim 5 kilo zou een nadeel kunnen zijn, maar ik gebruik mijn beenstompen of rolstoelleuningen als statief. Mijn eerste Mamiya gebruikte ik alleen in Japan. Het licht in Veltum was mooi die dag. Ik gebruikte bij alle opnamen een sluitertijd van een 125ste of een 250ste seconde. Fotozaak Dom Melskens liet de film ontwikkelen door een Amsterdams fotolab. Ik kreeg de ontwikkelde negatieven (groot) in een mapje. Digitale thumbnails, per mail opgestuurd, werden op mijn eigen USB-stick gezet. De kleuren hebben de typische zachtheid van de Kodak Portafilm, in combinatie met de goede Mamiyalens.

[fotowijnands]

Workshop basisfotografie – 1 dag Vaak worden spiegelreflex- en systeemcamera’s vol enthousiasme gekocht, maar door een gebrek aan kennis worden lang niet alle mogelijkheden van deze apparatuur benut. En dat is jammer! Tijdens een gezellige dag leer je werken met de belangrijkste technische begrippen Wat diafragma, sluitertijd en ISO is. Wat de belichtingsdriehoek is. Je leert scherpstellen en iets over de witbalans en nog veel meer. Ook wordt er aandacht gegeven aan het maken van goede composities en je leert welke invloed het licht heeft op je foto’s. - De dag bestaat uit een ochtend deel en een middag deel. - De workshop bestaat verder uit theorie maar vooral veel praktijk. Doen is gewoon leuker. - Wij zorgen voor een heerlijke lunch. Het fotograferen vanuit de automatische stand is na deze cursus verleden tijd. Geschikt voor alle spiegelreflex-, systeem- en compact camera’s. De kosten voor de cursus bedragen €75,00 Locatie: In onze nieuwe fotostudio in Heerlen U kunt kiezen uit de volgende cursusdagen: 6 april, 19 april of 29 april Inschrijven graag via info@fotowijnands.nl https://www.instagram.com/p/Cp4y9SGNvxb/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[jurjenkvanderhoek]

TIJDREIS IN VERLATEN VERGETELHEID

Het is feitelijk niet te bevatten dat mensen hun huis met de complete huisraad daarin verlaten. En, nog minder werkelijk, daarin niet weer terugkeren. Actueel is het wel, tegenwoordig met die natuurrampen en oorlogsactiviteiten. Maar waar ik over schrijf hier en nu is van een andere orde. Het huis, en over het algemeen niet het kleine maar wel de villa of state, wordt overgeleverd aan de tijd die ermee kan doen wat het wil. Overigens ook andere bouwwerken als kerken, theaters, fabrieken en scholen staan er wel verlaten en verwaarloosd bij. Het heeft er weg van dat de ruimten overhaast zijn achter gelaten alsof een groot onheil de bewoners of gebruikers bedreigde. Maar het vreemde is dat men dus nooit meer op die plek is terug gekomen, alsof er een boze geest rondwaart of er straling is of giftige damp uit de grond opstijgt. Wat is het raadsel achter deze verlaten en vergeten gebouwen, waarin de tijd zich soms ook verslikt.

Fotograaf Daan Oude Elferink is daardoor gefascineerd, door “the wonderful world of neglect and decay”. Hij speurt de ons omringende landen af op zoek naar dergelijke eenzame bouwwerken. Omdat in Nederland je verlaten schuurtjes in weilanden, oude en lege fabriekshallen of een gesloten pretpark met een lantaarntje moet zoeken reist hij af naar landen waar de tijd wel lijkt te kunnen stil staan. In ons dichtbevolkte landje worden leegstaande gebouwen zo snel mogelijk gesloopt, hoewel er stiekem nog wel enkele plekken als urbexlocatie interessant zijn. Oude Elferink heeft het hier echter wel gezien en kijkt verder dan zijn telelens reikt. En altijd ergens in het buitenland vindt hij wel meerdere locaties die schijnbaar min of meer ongeschonden een groot deel van hun tijd zijn door gekomen.

Nu al in een vierde fotoboek maakt hij mij deelgenoot van zijn bevindingen. Ik reis met hem.in de tijd, het boek draagt dan ook als titel "Travel in time". Over zijn schouder en door zijn lens kijk ik mee naar deze bijzondere ontdekkingen, die soms bij wijze van spreken met gevaar voor eigen leven kunnen worden binnengegaan. Niet alleen zie ik de platen in het boek. In deze uitgave heeft Oude Elferink een dimensie aan het platte vlak toegevoegd. Al steeds wist hij diepte in zijn werk te leggen. Diepte als in perspectief, maar zeker diepte in beleving. Spelend met diafragma en sluitertijd weet hij afmetingen en verhoudingen naar zijn hand te zetten zonder de werkelijkheid uit het oog te verliezen. Maar nu heeft hij met de gratis te downloaden app een aspect van ervaring in het boek ingebracht. Wanneer ik met de app op mijn telefoon de foto scan komt deze tot leven. Ik kan in de ruimte lopen en rond kijken, net als de fotograaf dat op die plek voor mij deed. Maar ook kan ik een video op die plek starten waarin Oude Elferink onder meer laat zien hoe hij een gebouw heeft betreden. Of laat hij een drone boven de omgeving vliegen wat een blik in vogelvlucht oplevert.

Met een speciale bril in een kartonnen houder waarin ik mijn mobiel kan plaatsen, de VR Goggles die is geleverd bij het boek, gaan er nog meer werelden voor mij open. Niet alleen zie ik wonderlijke platen van zonderlinge gebouwen met luxueuze trapportalen, doorgangen, danszalen, keukens en slaapkamers ook geeft de fotograaf mij inkijk in de tijd die van de kapitale huizen, kerken, theaters en fabrieken een bizar schouwspel heeft gemaakt. Van de gevels aan de buitenkant valt de mond al open, zoveel pracht en praal in verval is nauwelijks te beschrijven. Maar eenmaal binnen, voor mij geen moeite maar voor Oude Elferink meestal een hels karwei, ben ik stil van verwondering. De fotograaf zal diezelfde ervaring hebben gehad, denk ik, een rilling over de rug en kippenvel op de armen: het kan niet waar zijn wat ik zie.

Om zijn werk te verantwoorden geeft hij in relatief korte verhalen aan wat hem beweegt, wat de drijfveer is van zijn expedities en de drang en inspiratie om de ontdekkingen vast te leggen. Het is een bepaalde manier van fotograferen, een tak van sport die urbexfotografie wordt genoemd. Met urban exploring betreedt de urbexer een verlaten en in verval geraakt gebouw om er rond te kijken, te spelen met licht, ruimte en kleur om een mysterieuze sfeer in de te maken foto's te leggen. Voor sommige fotografen is de spanning van het betreden van verboden plekken juist de reden om urbex fotografie te beoefenen. Want vanaf de weg door de natuurlijke begroeiing mag een gebouw benaderd worden, maar over het algemeen is het streng verboden naar binnen te gaan. Maar juist die dimensie, het vastleggen van een schijnbaar overhaast vertrek, is de kers op de taart. Daan Oude Elferink kan er smeuïge anekdotes van schrijven in zijn boeken hoeveel moeite het hem soms kost de foto's te maken die hij maakt. Meerdere keren krijgt hij de politie achter zich aan. Vaak komt hij op een bepaalde plek terug omdat er de eerste keer geen doorkomen aan is. Maar ook bezoekt hij een plek meerdere malen daar deze zo merkwaardig is en het interessant is om te zien wat de tijd ermee doet. Dan kan het zijn dat er door storm en wind delen zijn verdwenen of erger dat baldadige jongeren brand hebben gesticht.

In "Travel in time" reis ik zoals gezegd met Daan Oude Elferink naar vergeten plekken. Eerst al nam hij mij in de boeken "Gift of time" en "Touched by time" mee in de mysterieuze wereld van de urban exploratian and photography. Hoewel beelden voor iedere tongval duidelijke taal spreken is het geschreven woord aan landsgrenzen gebonden. De boeken van Oude Elferink zijn in de meest gangbare wereldtaal, het Engels, opgesteld. Internationale uitgaven derhalve, waar hij op meerdere plekken en in velerlei landen goed voor de dag kan komen. In dit boek wordt het kunstje van die eerdere boeken niet nog eens over gedaan. Wel zijn het voor de zoveelste keer opnieuw prachtige platen van mysterieuze plekken. Er lijkt geen bodem in het vat van in de steek gelaten en verwaarloosde plekken te zijn. Steeds opnieuw weet deze fotograaf van die bijzondere door mensenhand geplaatste bouwwerken te vinden. Niet altijd even goed benaderbaar of zelfs hermetisch afgesloten voor de buitenwereld, maar voor Daan Oude Elferink is geen brug te ver en hij opent met relatief gemak deuren die normaal gesloten blijven. Hij voelt zich meerdere malen inbreker of insluiper, echter zonder crimineel doel. Hij kraakt de gebouwen niet om onderdak te zoeken, maar om de beleving er door fotografie in te laten wonen. Zo krijg ik, en krijgen de lezers van zijn boeken, inzicht in ruimten die bewoond werden en waar bedrijvigheid was maar waar de tijd nu lijkt stil gevallen.

Bladerend door het boek zie ik het verval als de rimpels in een bejaard gezicht. En niet alleen gangen en trappenhuizen, ook theaterzalen en fabriekshallen. Een rij auto's achter een kapot geschoten vliegtuig in het veld, een filmdecor? Altijd rijst de vraag wat is er gebeurd, iedere foto geeft te denken over omstandigheden en voorvallen. Ging Oude Elferink voor de eerdere uitgaven eigenlijk altijd het gebouw binnen om er de meest prachtige en surrealistische platen te schieten, voor dit boek pakt hij meerdere malen de omgeving mee. En ontdekt hij tussen de bomen een autokerkhof waarbij welhaast ieder voertuig een eigen graf heeft. De globe staat nog op het bureau van de meester, de tafeltjes van de leerlingen nog netjes in het gelid. De tafel in de eetkamer staat gedekt voor drie, het bed is met hemel opgemaakt, een stoomlocomotief staat aan het eind van zijn Latijn, de Vespa leunt in een verlaten hal. Zou er nog wijn in de vaten in de kelder zitten? Kan de preekstoel nog beklommen worden? Het applaus lijkt weggestorven hoewel het toneelspel op het punt staat te beginnen. De vleugel is door de poten gezakt, de verroeste orgenburggaz zakt scheef aan land. De baggermachine is stil gevallen en hapt naar lucht. Het valentijnsboeket op tafel is tot arrangement met droogbloemen geworden. Van de duikplank wordt niet meer gedoken.

Het boek is een ontdekkingsreis. Een droomwereld onthult zich, want ik had nooit gedacht zoiets te zien. Soms wordt de dagdroom een nachtmerrie wanneer de knekels onder de vloer van de verlaten Italiaanse kerk worden gevonden. Maar de dood en het verval hebben charme. Er schuilt romantiek in de tand des tijds. De 80 jaar oude luxe auto's, netjes opgeborgen achter stalen deuren voor het oorlogsgeweld, lijken vergeten door de eigenaren en staan in hun safehouse te roesten en zakken door de assen. Het is een bijzondere ontdekking, net als die rij tanks in het veld en het neergestorte vliegtuig in de bossen dat zijn. Rupsvoertuigen in ochtendnevel, een blauw wrak tussen het groen. Zo neemt op meerdere plekken de natuur bezit van wat eens door de mens is gemaakt. En de tijd zorgt daarbij voor een vruchtbare voedingsbodem. Ooit zullen deze plekken met de grond gelijk gemaakt zijn, niet door afbraak of verwoesting, maar doordat ze onderdeel zijn geworden van de omgeving. Nog lang zullen stenen muren en stalen wanden het verval proberen uit te stellen, maar eens is er niets meer en dan hebben we gelukkig de plaatjes van Daan Oude Elferink nog.

Travel in Time. Fotografie van Daan Oude Elferink. Uitgave Daanoe, 2022.

[hansoete]

After the goldrush (work in progress)

Als fotograaf behoud je graag controle, je regelt de opstelling van de camera, gebruikt flitsers en reflectieschermen om dingen uit te lichten, Je meet nauwkeurig het licht om diafragma en sluitertijd te bepalen, je ontwikkelt je filmpje specifiek op maat

[jblnl180]

#sluitertijd #shuttertime #camerastandpunt #camerastand #focus #johanbloom #fotografie #photographer #photography #lines #shades #nicepicture #nice #picture #inthepicture (bij Delfshaven) https://www.instagram.com/p/CTxoe_jIkav/?utm_medium=tumblr

[justxaxname]

[wankelbaar]

Lichtspel

Bokrijk Winteravonden, December 2016

[nereaperea]

Focus beweging

[theframelines]

Spotlight: Go in the water by IngridVD

[onewildsunflower-blog]

Niet te verlichten is het leven Ten einde is dit het toch het meest: Te kunnen inzien: het is even Tussen zwart en zwart fel wit geweest

Jelmer van Lenteren

Naar J.C. Bloem

[500pxpopular]

Go in the water by IngridVD

[rotterdam-my-city-blr]

Long exposure again

Dat de long exposure fotografie een speciale aantrekkingskracht op mij heeft moge wel duidelijk zijn. Ik vind het, evenals de landschapsfotografie, een heerlijke manier van fotograferen. Bezig zijn met camera standpunt bepalen, compositie zoeken en dan in geval bij de lange sluitertijd fotografie de voorbereidingen die je moet doorlopen om tenslotte tot een goede sluitertijd te komen die de…

[christelschoepen]

Vanop de brug van Walem

[jblnl180]

#sluitertijd #photo #diafragma #2second #2seconden #foto #johanbloom #photographer #photography #fotograaf #photografie (bij Restaurant Naar Beneden) https://www.instagram.com/p/CU-k1Y_L0Qr/?utm_medium=tumblr

[christelswanderings]

Westkaai Towers 2

[tempje]

Sluitertijd

Afgelopen zaterdag nam ik deel aan een workshop Lange Sluitertijden. Bij de gebruikelijke wijze van fotograferen is de sluitertijd een fractie van een seconde, bijvoorbeeld 1/125. Daarbij wordt beweging bevroren. Bij het hanteren van lange sluitertijden gebruik je hele seconden zoals 10 of 30. Of één tot meerdere minuten om de sensor te belichten. Het is een manier van fotograferen waarbij het…