#stadsgroen | Explore Tumblr Posts and Blogs

yourartcodefotografie · 7 years

Text

Extract the Magic - Reading!

Deze kunstenaar kweekt haar onderwerp zelf: bloemen

Elspeth Diederix creëert zorgvuldig samengestelde fotografische stillevens

ARTIKEL

Een bloem is al mooi van zichzelf, maar dat betekent niet dat die schoonheid ook op een foto te zien is. Daarom kweekt kunstenares Elspeth Diederix zelf de bloemen die ze wil vastleggen. En daarom ook is ze hard voor haar kasplantjes.

Wie had ooit gedacht dat hyacinten en blauwe druifjes elkaar zo in de weg konden zitten? Kunstenaar Elspeth Diederix (46) in elk geval niet; zij stopte de bollen van beide bloemen gewoon samen in een pot. Daar zou vast wel iets leuks uit voortkomen. Nou. Dat heeft ze geweten. De hyacinten schoten als potige sloopkogels uit de aarde en drukten de blauwe druifjes weg.

Niet dat het erg is. We bevinden ons hier immers in een laboratorium van bijna 300 vierkante meter in Amsterdam-West: miskleunen mag. Bovendien, wijst Diederix om zich heen, andere experimenten lukten wel. Hier kwam bijvoorbeeld een voorbeeldig hoepelroknarcisje uit de grond tevoorschijn en daar doen een paarse iris en het paarsgroene blad van de Tulipa Redwood onverwacht aan kleurrijm. Uit de grond van haar hart: 'Spannend hè? Ik kijk hier elk sprietje omhoog.'

Elspeth Diederix vertoont veel overeenkomsten met Claude Monet, de beroemde impressionist

Dit laboratorium is haar eigen tuin. En Diederix, bekend van zorgvuldig samengestelde fotografische stillevens waarin haar zelfgekweekte bloemen en planten een glansrol hebben, is de tuinier. Die combinatie van kunstenaar en tuinman (dan wel -vrouw) komt vaker voor (zie kader). Elspeth Diederix vertoont veel overeenkomsten met Claude Monet, de beroemde impressionist die zijn zelf aangelegde lustoord in Giverny, ten westen van Parijs, als decor gebruikte voor zijn schilderijen. Ongeveer een jaar geleden hoogde Diederix, die een avondopleiding tot hovenier volgt, de drassige grond achter haar huis op met nieuwe aarde. Haar man, kunstenaar Jeroen Kooijmans, bouwde een kas van oude kozijnen. Daar kronkelen nu de bleke blaadjes van de siererwten uit de kweekpotjes omhoog, terwijl in een ander hoekje het frisse groen van de Lupinus Sunrise elke nacht wordt aangevreten door - ja wat eigenlijk? Een slak, een muis? Wat het ook is, dit brutale beest heeft geen benul dat het knaagt aan de fundamenten van een nieuw kunstproject.

Eind 2016 won Diederix de eerste Let It Grow Artist Grant. De beurs is een initiatief van Let It Grow, een recentelijk opgericht platform voor de stimulering van stadsgroen in Amsterdam. De kunstenaar mag 10.000 euro besteden aan het ontwikkelen van een plan om de Amsterdammer, het hoofd vol bakstenen en rolkofferirritatie, dichter bij de kalmte van het plantenrijk te brengen.

Het is een typisch Diederix-beeld, schilderachtig en een beetje magisch

Komend weekend ontvouwt Diederix tijdens de eerste editie van het Greenhouse Festival (zie boven) haar plannen voor The Miracle Garden. Het is een weelderige snijbloementuin met een kas waar ze de wonderen der natuur met haar camera op de voet wil gaan volgen. Ze wil de tuin aanleggen in het Erasmuspark, op tien minuten lopen van haar huis. Als ze daarvoor toestemming krijgt en het benodigde subsidiegeld verzamelt, kan ze in september beginnen met de aanleg en zal de tuin volgend voorjaar in al zijn glorie te zien zijn. Belangstellenden kunnen het uitlopen van The Miracle Garden ook volgen via een Instagramaccount en via posters die door de stad verspreid zullen worden.

De eerste poster is al klaar: een foto van een sneeuwklokje dat als een schemerlamp zijn regenbooglichtbundel op de grond richt. Het is een typisch Diederix-beeld, schilderachtig en een beetje magisch en zonder hulp van Photoshop verkregen. Ze laat zien hoe ze het heeft gedaan: ze knutselde een waaiertje van stroken gekleurd papier en ijzerdraad . Dat zwaaide ze heen en weer voor een grote afdruk van een sneeuwklokje, terwijl ze de sluiter van haar camera helemaal open had gezet. Het resultaat is die wonderlijke straal 'licht': afkomstig van dat bewogen waaiertje. 'Grappig toch? Daar ben ik een ster in, in dat geknutsel.' Ze gniffelt om zichzelf, maar het is waar. Wie haar blog The Studio Garden volgt, weet dit al lang. Daar presenteert Diederix regelmatig foto's van tulpen die ze beschilderde met ragfijne geometrische patroontjes, distels die ze met verf versierde of blaadjes van de Oost-Indische kers die ze tot groene slingers knipte.

Fijngevoelige, geconcentreerde installaties zijn het, zoals ze die ook al jaren maakt met doodgewone, alledaagse dingen: plastic tuinstoelen, rolletjes felgekleurd tape, petflessen, noem maar op. Ze hing gekleurde plastic zakken als bloemen in een struik, lichtte een roze bekertje dramatisch uit, zette een rode stip in het hart van de witkanten bloemen van de wilde peen. 'Kijk, als ik de schoonheid van een of ander ding wil laten zien', zegt ze 'moet ik er toch iets aan doen om dat duidelijk te maken. Bloemen zíjn natuurlijk al mooi, maar toch, je kunt een heel saaie foto van een bloem maken. Door onopvallende dingen extra te belichten, de achtergrond donkerder te maken of een streepje extra kleur te zetten, kan ik de schoonheid ervan benadrukken. Zo'n tulpenblaadje beschilder ik niet om de natuur mooier te maken; er zit meestal al een tekening in zo'n blad, die werk ik uit. Meer is het niet. Ik til het gewoon allemaal een beetje op zodat anderen kunnen zien hoe bijzonder het is.'

Net als Diederix vele decennia na hem besteedde hij aandacht aan doodnormale dingen: het zonlicht dat door het gebladerte op de grond uiteen spatte, een varend stelletje in de vijver, het schaduwspel op het tuinpad, de bloemenzee langs het water. En net als Diederix zette hij sommige kleuren extra aan, speelde hij met licht en donker, verfde hij het Japanse bruggetje nét even wat feller groen dan het in werkelijkheid was. Gewoon, om de schoonheid van de dingen te benadrukken, om ze even op tillen en te zeggen: kijk dan. 'De tuin zelf is wat mij betreft geen kunstwerk', zegt Diederix. 'Ik maak foto's; dat is mijn werk.' Ze speelt met het idee om het Instagramaccount van The Miracle Garden uit te breiden met lossere, dagboekachtige foto's van het reilen en zeilen in de tuin. Maar hoewel ze houdt van de vrijheid die fotograferen met haar mobiele telefoon haar geeft, twijfelt ze. Het kan ook te los. Uiteindelijk gaat de kwaliteit van de foto altijd voor.

Ook wanneer dat betekent dat ze beslissingen moet nemen die voor de planten niet gunstig zijn? 'Ja', glimlacht ze, 'ook dan. Ik verpot bollen naar mooiere potten, terwijl ik er eigenlijk af zou moeten blijven. Ik knip bloemen af of kleur ze. Ik ben heel hard, maar dat is dan jammer. Als het er maar goed uitziet op de foto.'

Bron: Volkskrant

Door: Merel Bem 30 maart 2017, 19:30

0 notes