#uit eten in Toulouse

[oldsailors]

Toulouse 8 februari

Gisterenavond was het wachten tot de eerste restaurants open gingen, dat is hier niet voor 20.30. We aten uitstekende salades van knisperverse groenten, lamsbout en bacalhau Om kwart over zeven schuift Barend het raam open: stromende regen! Grote opstoppingen in het verkeer veel politie op de been, oorzaak is alle runners die naar de startlocatie moeten.

Omdat het ontbijt pas om half acht geserveerd werd, zijn we niet zo heel vroeg aan de start. Toch kiezen we weer voor de lange route, die maar 7,5 uur rijtijd is vandaag. Wat een prachtige route is dat, eindeloze slingerwegen door de Pyreneeën, alleen duurt die veel langer dan aangegeven. We rijden via Velhao en Foix dit keer. We zien nogal wat uitvallers langs die steile bergweggetjes staan, maar we kunnen niet veel voor ze doen, we missen de kennis en het gereedschap. Gelukkig zijn er veel hulpvaardige deelnemers en via de appgroep wordt snel gereageerd op vragen om onderdelen.

Wij denken om half zeven wel in Toulouse te zijn en spreken af met Mayke dat zij dan op het station vlak bij de finish staat. Zij is gisteren in Toulouse aangekomenen rijdt met ons mee terug. Maar bij dat station komen we pas om kwart voor acht aan, zodat zij een dik uur in een soort industrieel niemandsland staat te wachten, er is daar zelfs geen café waar je even kunt zitten. En zo rijden we met een verstekeling om 19.58 over de finish, twee minuten voor de deadline van vandaag. We nemen onze medailles in ontvangst, laten de finishfoto maken en gaan dan eerst een hapje eten en onze avonturen vertellen. Om 22.00 komen we nog even terug voor de prijsuitreiking en dan naar het hotel.

Conclusie wat hou je er nou aan over behalve opgezwollen voeten, geatrofieerde beenspieren, een doorgezakte rug en een permanente gejaagdheid? In elk geval is het een ontdekking dat ik ondanks al mijn groene principes ook lol heb in al die rokende klusauto’s. En dat je na een paar dagen je grenzen ten aanzien van verkeersgedrag en geluidsoverlast gaat verleggen. Op het laatst erger je je niet meer aan al die toeters en sirenes, maar moet je lachen als je weer zo’n onvermoeibare toeteraar tegenkomt. En zo begin ik te fantaseren over hoe het zou zijn om een oude Volvo 265 te hebben, liefst met 6 cylinders. En dat ik mijzelf dan ga leren om dat ding uit elkaar te halen en weer in elkaar te zetten. Jammer dat ik geen garage heb bij mijn huis, anders had ik nu een plan voor na mijn pensioen. En geen vriendin meer, voegt Mayke daar fijntjes aan toe.

[micheltaanman-blog]

Ga naar Toulouse !

Ga naar Toulouse !

Dochter vond alles best maar na twee weken vakantie met ons  wilden ze absoluut naar huis .We zouden dan ergens in het zuiden van Frankrijk zitten en vanuit Toulouse kan je met AirFrance naar Amsterdam vliegen . Toulouse de roze stad . Dit omdat de stad is gebouwd van beigeachtig natuursteen dat in de ondergaande zon prachtig roze opgloeit . Mama Shelter , lekker swingend hotel met dakterras pal…

[chloenothingtoulouse]

1812

Coucou, 

Maandag 18 december. Echt gek als ik mij bedenk dat ik binnen vijf dagen weer naar huis ga, die drie maanden zijn echt voorbij gevlogen. Ik tel de dagen nu wel echt af om mijn familie en vriendinnen terug te zien, maar vind het toch ook zo jammer dat ik hier zo veel ga moeten achterlaten. Een dikke drie maand geleden panikeerde ik nog regelmatig bij de gedachte dat ik alleen zou wonen in een Franse grote stad die me helemaal onbekend was, nu besef ik dat iedereen die me geruststelde gelijk had: ik zou me wel redden en ik zou snel vrienden maken. Over mijn leuke vriendjes gesproken, morgen doen we met de hele groep Engelsen een fancy diner in hartje Toulouse, we zijn met de volle 30 (en ik die dacht dat vijf vrienden maken al veel zou zijn) en we kijken er allemaal al drie weken naar uit. We doen ‘secret Santa’ dus ik vind het wel spannend! Maar laat ik eerst beginnen met wat ik al gedaan heb, kwestie van toch een beetje structuur te vinden in mijn vele verhalen. 

Begin december ben ik een weekendje naar Bordeaux geweest met mijn mede-belegjes Raluca, Tom en Nette (dankzij een (on)gelukkig typfoutje van Raluca noemen we ons nu zo) en met Rob, Ellis, Stefania, Lisa en Ella. Het was het opstaan om 6u helemaal waard! Zaterdag overdag zijn we gesplitst, zo gaat dat als je groepsuitstapjes doet, dus verkenden Raluca, Nette, Tom en ik samen Bordeaux. Na de busrit van drie uur en wat geslenter richting la place de la Bourse, was het tijd om ons op te warmen in een pizzeria. Zoals altijd was ik weer niet zo goed voorzien op koude temperaturen dus moest ik nog handschoenen gaan kopen, want ja, wie zijn valies maakt in september voor het zuiderse Toulouse verdringt de gedachte dat men daar wel degelijk ook een winterseizoen heeft. We bezochten le Musée des Beaux-Arts en la Cathédrale Saint-André, spraken snel af met een gemeenschappelijke vriendin van Tom en Raluca, die ons een coffee-bar aanraadde, namelijk SIP. We hadden super veel geluk: er was een elektriciteitspanne. Wat is daar nu leuk aan, denken jullie nu, wel het gevolg daarvan was dat ze heerlijke taart en cake verkochten voor maar €2, en ik kan jullie verzekeren dat worteltaart van €2 beter smaakt dan die van €5. Daarna gingen we eens naar de kerstmarkt (met pijn in het hart moet ik toegeven dat deze indrukwekkender was dan die van ons in Toulouse), vlak aan le Grand Théâtre. Daarna gingen Tom en Raluca terug richting Toulouse, aangezien hun karakter wel sterk genoeg is om aan een overnachting te weerstaan. Nette en ik spraken af met de rest van de bende en na een porto (de constante herhaling van de woorden “"Voor mij een portoke, Pascaleke", hebben precies toch een effect gehad op mij) in een typisch Frans caféétje. ‘s Avonds gingen we naar een Indisch restaurant en na een pré op ons hotelkamer gingen we naar ‘La Plage’, een discotheek. Nette en ik gingen zondagmiddag al terug naar la ville rose, nadat we nog gezellig gingen brunchen. Alweer een superleuk weekend dus! 

Ik ben ook nog eens naar het rugby gegaan met een grote groep van de Engelsen. Toulouse speelde tegen Lyon, een ploeg die twee plaatsen hoger stond in het klassement maar die we toch mooi verslaan hebben! Ondertussen ben ik nog twee keer tapas gaan eten, twee keer uitgegaan in de Ibar (shout-out naar le con die vodka in het rond gooide) en toch wel meer dan twee keer churros gaan eten op de kerstmarkt. Vorige week was bijzonder rustig dankzij de nodige portie aan ‘devoirs sur table’ en ‘devoirs maison’, en dankzij het eindexamen dat ik deze morgen heb afgelegd (hoera hoezee het viel zeer goed mee), dus bijgevolg zie ik me genoodzaakt om deze week extra veel uitstapjes te doen. Maar dat is voor een volgend blogbericht! 

À bientôt ! 

Bisous, Chloë

[leolommers]

In de nachttrein! Zie ik opeens Limoges staan….hè…Toulouse….hoe kan dat. Komen we van de andere kant Dax binnen. Laat maar gebeuren, je doet er niets aan. In Lourdes liep de halve trein leeg met kreupelen en manken. In Dax drie uur wachten we drie uur op de bus. Stappen we in Saint Palais uit met Simone uit Haarlem. Die raken we op de berg al snel kwijt. Poeh het was heftig. Klimmen dalen. We weten weer waarom we hier zijn. Echt pittig. Toen gebeurde het. We stonden niet op de lijst van Izarrak. Gelukkig kon ik mijn boeking laten zien en de bevestiging van Lucie…..toen kregen we een super twee persoonskamer!! We stonden op de lijst van morgen….mooi! Heerlijk gegeten. Met de zingende Bask, maar die was helemaal niet bij stem. Dus die liet iedereen wat doen. Het was voor mij een leukere ervaring dan 5 jaar geleden. Leuk stel mensen aan tafel. Zuid Afrikaanders.  Hoe zou ik het hier gaan ervaren? 5 jaar geleden was dit voor mij een gevoelige plek met pijn en tranen. Nu de start van deze Camino! Goed dat het zwaar was vandaag en dat het eten met de pelgrims vol pret zat, waar Karsten en ik volop aan meededen. Het was zo anders. Nu nog een paar foto’s.

Graag vanaf nu kijken naar de blog op onze nieuwe hiik www.hiik.io/leoenilla Lukt je dit niet laat het dan ff via de mail weten want ik ben nu 14 dagen met Karsten op pad. Lieve groet Leo

[micheltaanman-blog]

Toulouse . Coffee bij Maurice

Toulouse . Coffee bij Maurice

Maurice , de avond valt . Dubbele espresso bij Maurice op place saint George met drie gebakjes zo groot als een knoop en het terras als theater .

Vive la France

[micheltaanman-blog]

Vietnamees in Toulouse

Toulouse . Pal naast Mama Shelter zit Le Kiosque Peri . Restaurant / Take away Vietnamees .Goed sfeertje .Lekker , snel en witte wijn in kartonnen bekers .Toulouse is tof .

Vive la France

[chloenothingtoulouse]

1509

Coucou,  

Gisteren, na een bezoekje aan de Basilique Saint-Sernin, ben ik eindelijk eens wat boodschappen gaan doen. Ik had totaal nog niet alles wat ik nodig had, maar meer gewicht kon ik simpelweg niet aan. Waarom zou ik al dat geld betalen voor een fitnessabonnement, ik doe hier al driewekelijks aan gewichtheffen. 'Ça va être très lourd hein ?', "Oui oui, mais ce n'est pas très loin". Ik liep heel zelfverzekerd de winkel uit, niet willen tonen dat ik het inderdaad wat onderschat had.   Eenmaal aangekomen in mijn kotje was het tijd om eens te kuisen, want daar doen fransen niet aan.  Soms vraag ik me af of mijn kot gewoon al lang niet meer bewoond was, maar hoe langer ik hier ben, hoe duidelijker het wordt dat kuisen gewoon geen Franse specialiteit is. Koken verliep iets minder vlotjes, omdat ik heel weinig keukengerei heb, morgen ga ik dus naar de Hema met Nette, een ander Vlaams meisje, om (onder andere) kookpotten.   Gisterenavond ben ik gaan lasershooten, ik dacht eigenlijk niet dat ik het zo leuk zou vinden, maar het was met een Erasmusvereniging dus zag ik daarin mijn kans om vriendjes te maken! De Lara Croft in mij is jammer genoeg niet naar boven gekomen, ik eindigde twee keer laatst. Veel schoten afgevuurd, weinig doelwitten geraakt, oepsie. Dit was natuurlijk gewoon mijn tactiek zodat de mensen me daar goed zouden onthouden.   Vandaag ben ik me gaan inschrijven (allez, stap 1 in de administratieve warboel is toch al achter de rug). Aangezien mijn metro random stopte en iedereen moest afstappen, was ik wel hopeloos te laat (en dat gebeurt hier blijkbaar wel vaker). Gelukkig wou het toeval dat Nette dezelfde struggle kende, en zo ontmoetten we elkaar voor het eerst in een overvolle bus, al 20minuten te laat voor onze 'réunion d'information'. De belangrijkste info hebben we toch nog gehad en we beloonden onszelf met een pizza (ja, alweer pizza, niet judgen). Nu ben ik mijn valiezen nog wat aan het legen en straks ga ik nog iets eten met mijn mama en Bianca. Vanavond is er een welkomfeestje voor Erasmusstudenten, tijd dat ik het nachtleven van Toulouse ook eens ontdek!  

Bisous,

Chloë  

[chloenothingtoulouse]

1309

Dag 1, Wie mij kent, weet dat ik al graag wat idealiseer. Mijn kot in Toulouse zou dan ook sowieso dik oké zijn, dat kan toch niet anders? Maar wanneer de taxi plots stopte in een toch wat vreemde buurt, aan een gigantisch appartementsblok, dacht ik al “Oei, ik had het me toch anders voorgesteld”. Het leek misschien niet zo ‘wijs’ als in mijn gedachten, mijn soms wat onterecht optimisme dacht dat het wel nog zou meevallen. Mijn mama, Bianca en ik stapten dus met een bang maar nog steeds redelijk hoopvol hartje richting nummer 19, en bij elke stap groeide het wantrouwen. Niemand durfde echt zijn negatieve indruk te uiten, tot we stilstonden voor de ingang van mijn blok. Twee geplunderde auto’s voor de deur: banden plat gestoken, meer blutsen dan ruiten. “F*ck, oké Chloë, niet te veel flippen, of Mama haar ongerust moederhart slaat helemaal op hol”. Dan zien we steeds meer foute jonge gasten tussen 16 en 25 (“hangjongeren”, om het in mijn mama’s woorden uit te drukken) rondhangen rondom mijn appartementsblok. Jointjes smoren, de stilstaande auto als marginale discotheek en als waterpijptent gebruiken (want wie gebruikt er een auto nu als vervoermiddel, dat is toch totaal niet stoer?). Mijn kot leek amper op de foto’s online. Ik had geen bed, maar wel een zetel die je kon ombouwen, met de nodige vlekken die me nog meer verzekerden dat ik daar geen oog dicht zou doen. We besloten dus het immokantoor te bellen om duidelijk te maken dat we niet gerust waren in zo een foute buurt en dat we dus iets anders wouden.Ze begrepen het, maar vonden dat het toch misschien lag aan het feit dat wij misschien niet te veel gewend zijn.  Toen kwam het moment waarop we dachten: “Zijn we nu zo snobs? Zijn we aan het overdrijven?”. Maar de Franse politieagenten deden al onze twijfels verdwijnen: “Vous êtes perdues?” vroegen ze ons, waarop we uitlegden dat we aan het wachten waren op de man van het immokantoor omdat we ons zorgen maakten over ‘le quartier’. ‘‘Ah Madame, voilà pourquoi j’ai demandé si vous êtes perdues. Ce n’est pas un quartier pour vous. Beaucoup des drogues ici.” Oef. Wij zijn dus geen dramaqueens! Ondertussen schrijf ik dit bericht vanuit mijn nieuwe studio, veel beter qua wijk en echt wel in orde (wat niet moeilijk is als je mijn eerste kot als referentie gebruikt). We zijn pizza gaan eten en hebben elk een Aperol Spritz gedronken, om deze helse dag toch wat te vergeten. De dag is dus slecht begonnen, maar al bij al goed geëindigd. Het kan er alleen maar beter op worden zeg ik dan! Bisous, Chloë