#vahme sabz

[dateinmarsh]

چگونه روح بیابان مرا گرفت

و سحر ماه ز ایمان گله دورم کرد

چگونه ناتمامی قلبم بزرگ شد

و هیچ نیمه‌ای این نیمه را تمام نکرد

چگونه ایستادم و دیدم

زمین به زیر دو پایم ز تکیه‌گاه تهی میشود

و گرمی تن جفتم

به انتظار پوچ تنم ره نمیبرد

کدام قلّه کدام اوج؟

مرا پناه دهید ای چراغ‌های مشوش

ای خانه‌های روشن شکاک

که جامه‌های شسته در آغوش دودهای معطر

بر بامهای آفتابیتان تاب می‌خورند

How the spirit of the desert took me over

And moon's spell took me further away from my faith in the herd

How the incompleteness of my heart grew

And no other half completed this half

How I stood and saw

The earth underneath my feet, gradually devoiding of support

And the warmth of my partner's body

Could not satisfy my body's fruitless expectation

Which summit? Which peak?

Shelter me, you melancholic lights!

O bright houses of doubt,

On whose sunny rooftops

The washed clothes sway

Embraced by fragrant smokes.

Vahm-e-sabz, Forough Farrokhzad

[dateinmarsh]

All day

All day

Abandoned

Abandoned

Like a cadaver in water

I was floating towards the most horrid cliff,

Towards the most abysmal sea caverns,

And the most carnivorous fish.

And my fragile vertebrae

Were pulsating with a foreboding of

Death.

Forough Farrokhzad, Vahm-e-sabz

[dateinmarsh]

نمی‌توانستم

دیگر نمیتوانستم

صدای پایم از انکار راه بر میخاست

و یأسم از صبوری روحم وسیعتر شده بود

و آن بهار، و آن وهم سبز رنگ

که بر دریچه گذر داشت، با دلم می‌گفت

«نگاه کن

«تو هیچگاه پیش نرفتی

«تو فرو رفتی»

I could not

I could not anymore

The sound of my foot steps coming from denial

And my despair wider than my soul's patience

And that spring, and that green delusion

Passing over the hatch,

Was speaking thus to my heart:

"Look! You never advanced,

You sank."

Forough Farroukhzad, Vahm-e-Sabz