dateinmarsh

[dateinmarsh]

مرا ببر امید دلنواز من

ببر به شهر شعرها و شورها

به راه پر ستاره میکشانیم

فراتر از ستاره مینشانیم

نگاه کن

من از ستاره سوختم

لبالب از ستارگان تب شدم

چو ماهیان سرخ رنگ ساده دل

ستاره چین برکه های شب شدم

چه دور بود پیش از این زمین ما

به این کبود غرفه‌های آسمان

کنون به گوش من دوباره میرسد

صدای تو

صدای بال برفی فرشتگان

نگاه کن که من کجا رسیده‌ام

به کهکشان، به بیکران، به جاودان

کنون که آمدیم تا به اوجها

مرا بشوی با شراب موجها

مرا بپیچ در حریر بوسه‌ات

مرا بخواه در شبان دیر پا

مرا دگر رها مکن

مرا از این ستاره‌ها جدا مکن

Take me, my delightful hope!

Take me to the land of poems and murmurs.

You entice me to the milky way

And crown me over the stars

Look!

I was burnt by a star

I was filled to the brim with the feverish stars

Like the candid red fish

I harvested the stars from night ponds

How far our earth seemed before this

To the heavenly sapphire stalls

Now, I can hear again

Your voice,

The sound of the snowy angel wings

Look how far I've reached

To the galaxy, the infinite, the eternal

Now that we've reached the pinnacles

Wash me with wine of the waves

Wrap me in the silk of your kisses

Crave me in the ever-standing late nights

Never let me go again

Don't sever me from these stars.

[dateinmarsh]

"There are few of us who have not sometimes wakened before dawn, either after one of those dreamless nights that make us almost enamoured of death, or one of those nights of horror and misshapen joy, when through the chambers of the brain sweep phantoms more terrible than reality itself, and instinct with that vivid life that lurks in all grotesques, and that lends to Gothic art its enduring vitality, this art being, one might fancy, especially the art of those whose minds have been troubled with the malady of reverie."

The Picture of Dorian Gray, Oscar Wilde

[dateinmarsh]

و روزی، آن‌گاه که از راهی می‌رفتم کور و تنگ و بی‌خود و بی‌انجام، و نی خود را با درد می‌نواختم، در راه خود من ناگهان ایستادم. به آسمان بنگریستم که بی‌پایان بود؛ و به راه خود که در دل بی‌پایانی ناپیدا شده بود. من ایستادم، و به این دو نگریستم؛ و با زمین زیر پای خود لرزیدم. با دل خود گفتم که آیا من گریخته‌ام؟ و بر آسمان ابر اندوه می‌رویید. و فریاد درد برآوردم: من چرا گریخته‌ام؟ و از آسمان ابر اندوه می‌بارید. پس من نی چوپانی خود را با دست‌های خود شکستم! و اینک مارهای سرکش جانم با خروش برخاستند. من گفتم به سوی شهرم که در آن دادگری نیست باز خواهم گشت. و اینک پای دیوارهای بلند شهرم بودم که در آن دادگری نبود...

اژدهاک -بهرام بیضایی

And one day, when I was walking along a narrow and paltry and endless path, and I was playing my reed with agony, I suddenly stopped on my way. I looked at the sky, which was endless; and I looked at my own path which disappeared in the heart of infinity. I stood and looked at these two; and I trembled with the ground beneath my feet. I said to my heart, have I escaped? And the clouds of sorrow were sprouting on the sky. And I screamed in pain: why did I run away? And the clouds of sorrow were raining down from the sky. So I broke my shepherd’s reed with my own hands! And now, the rebellious snakes of my soul arose with a roar. I said that I will return to my city where there is no justice. And now, I was at the high walls of my city where there was no justice…

Bahrain Beyzai, Ezhdahak

[dateinmarsh]

‌

Limpio iré a ti

como la piedra del arroyo

lavado en el torrente de mi llanto.

Espérame tú, limpia

cual una estrella tras la llmvia

—la lluvia de tus lágrimas—.

Juan Ramón Jiménez

‌

I will come to you clean

like the stone of the stream

washed in the torrent of my tears.

Wait for me, clean

like a star after the rain

—the rain of your tears—.

[dateinmarsh]

"No, I'm not afraid. I'm exhausted. "

He put a hand to his chest and said," There is a dark spot in here."

"Cry!"

"It's so black that one cannot cry."

"Erase it!"

"It's not handwritten."

Edrissis' House, Ghazaleh Alizadeh

[dateinmarsh]

Vienna, October 2024

[dateinmarsh]

My Dearest,

I, too, am but a wave in this shore front, nothing more.

[dateinmarsh]

Une mélancolie trempée de soleil

Kalle Hellzén

[dateinmarsh]

"The only artists I have ever known, who are personally delightful, are bad artists. Good artists exist simply in what they make, and consequently are perfectly uninteresting in what they are. A great poet, a really great poet, is the most unpoetical of all creatures. But inferior poets are absolutely fascinating. The worse their rhymes are, the more picturesque they look. The mere fact of having published a book of second-rate sonnets makes a man quite irresistible. He lives the poetry that he cannot write. The others write the poetry that they dare not realize."

The Picture of Dorian Gray, Oscar Wilde

[dateinmarsh]

Next time is next time. Now is now. PERFECT DAYS (2023) dir. Wim Wenders

[dateinmarsh]

چیزی گُم است در من، از آرِزو فَراتَر...

There is something missing in me, vaster than any hope...

[dateinmarsh]

If only some people can have it, it's not happiness. That's just nonsense. Happiness is something everyone can have.

Monster(2023), Hirokazu Kore-eda

[dateinmarsh]

Abbas Kiarostami

[dateinmarsh]

چقدر بنویسم؟ بس است. دلم تنگ است و هیچ‌چیز آسوده‌ام نخواهد کرد. و تو را به دردهای خودم مشغول کردن کار عبثی است. همه این سال‌ها و قرن‌ها و آدم‌های رفته و ساختمان‌های به جا مانده و درخت‌ها و تابلوها و قدمت، به جای اینکه بُعد روشنی به من بدهند تا درد رفتن او را بیشتر تحمل کنم، ترس و وحشت ماندن و آگاه ماندن به رفتن او در سال‌های آینده را زیادتر می‌کنند. و این شالوده هر جور کوشش مرا از زیر می‌پاشاند. من فکر می‌کنم مدت‌ها اینجاها بمانم. شاید هم یک ماه دیگر برگشتم. اما برگشتن به کجا. قبرش و اتاق خوابش در ذهن من است و من برای برگشتن به جائی، هیچ جا ندارم و جز قبر او و اتاق خواب او. در عین حال نمی‌خواهم بودن و ماندن من، بودن و ماندن زشت و خرابی باشد زیرا من قالب او هستم و نمی‌خواهم او در قالب خرابی جا داشته باشد. و آن وقت نمی‌دانم این تابوت او را که تن و جسم من است چگونه مزین و روشن نگاه دارم...

( نامه ابراهیم گلستان به صادق چوبک از سر دلتنگی برای فروغ )

How much should I write? That's enough. I miss her and nothing will ever console me. And burdening you with my agonies is futile. All these years and centuries and bygone people and buildings left behind and trees and paintings and histories, instead of giving me a clear dimension to bear the pain of her departure better, surge the fright of remaining and being cognizant of her death in the years to come. And this foundation destroys all my efforts. I think I shall stay in these lands for a long time. Maybe I'll be back next month. But where to return? Her grave and her bedroom are on my mind and for me to return anywhere, I would have no place except for her grave and her bedroom. Simultaneously, I don't want my being and remaining to be something hideous and calamitous, because I am her mold and I don't want her to seek refuge in a shattered mold. And even then, I don't know how to keep this coffin of hers, which is my corpse and body, decorated and bright...

Ebrahim Golestan, in a letter to Sadegh Chubak, about missing Forough Farrokhzad

[dateinmarsh]

"If you want to achieve anything, surrender! You have no business conquering. If they say it is night and you see the sunlight with your own eyes, say I am mistaken.

Love comes naturally; It's not something teachable."

Ayn al-Quzat Hamadani

[dateinmarsh]

"Il est très difficile de se rappeler le passé : on rafistole et reconstruit au moins autant qu’on se souvient, et souvent beaucoup plus."

C'était bien, Jean d'ormesson

[dateinmarsh]

Longtemps, je me suis demandé ce que j’allais faire de moi et des quelques saisons que des puissances inconnues — ou peut-être personne — avaient eu la bonté de m’accorder dans ce coin improbable de l’improbable univers. Voilà une question qui ne se pose plus. L’affaire est dans le sac. Les jeux sont faits. Rien ne va plus. Les dés roulent encore, mais de plus en plus vite — ou de plus en plus lentement, comme on voudra. Leur course se ralentit, leur course s’accélère. La fête tire déjà vers sa fin. J’en ressens du regret et une sorte de soulagement. C’était bien, vraiment bien — et ça va bien comme ça.

C'était bien, Jean D'Ormesson