#videowerk

[robertpennekamp]

Fijne Fijnerikken

Fijne Fijnerikken Een experimentele video van de Fijne Fijnerikken. Gemaakt als voorbereiding op en als experiment. Eerst was de bedoeling alles uit te leggen en bij elk figuur een toelichting te geven. Dat was eigenlijk de ingang. Uitleg of verdere verdieping in het hoe, wat, waarom, hoezo en hoe het zover gekomen was of wat de volgende stap zou zijn. Reflectie op het eigen werk. En als je terug…

[studiowendynouse]

Lufttanz in Suermondt Ludwig museum

I decided to dance to the rhythm of the fleeting bubble bell that bursts. As a routine between chewing, creating, fleeting and destruction. At the time, it felt that this performance worked as a reinforcement of Pol Bury's work already present in the muse

Lufttanz in Suermondt Ludwig museum Lucht dans is een interventie performance die plaats vond in het Suermondt Ludwig museum, Aken, Duitsland, 2014. Ik heb ervoor gekozen om mijn interventie te laten plaats vinden naast het werk van Pol Bury, L’art Illustré, 1976, videowerk van 20 minuten. Ik heb ervoor gekozen om te dansen op het ritme van de vluchtige bubble bel die kapot springt. Als een…

[bryndisthorey]

SUB ROSA — SYLVAIN COUZINET-JACQUES

Der Arco de la Victoria ist ein Triumphbogen im Nordwesten von Madrid der unter Francisco Franco zum Gedenken an den Sieg über die republikanischen Truppen im spanischen Bürgerkrieg errichtet wurde. Jenseits der touristischen Hauptrouten gehört er längst zu den vergessenen Monumenten der Stadt. Er dient nun wie viele Plätze und Orte im öffentlichen Raum als Treffpunkt für Jugendliche. In Sylvain Couzinet-Jacques’ Arbeit „Sub Rosa“, einer raumgreifenden verlangsamten Slow-Motion-Video-Sound-Installation, wird zwischen bewegtem und unbewegtem Bild, zwischen Film und Fotografie changiert. Close-Up-Aufnahmen der Jugendlichen kombiniert der Künstler mit Bildern des Triumphbogens und vom Autoverkehr sowie den fahrenden Bussen im Zwielicht der frühen Abendstunden.

Im Rahmen des C/O Berlin Talent Awards 2019 galt es das Videowerk in ein Buchformat zu übersetzen. Die Slow-Motion Sequenzen der Arbeit werden in der Publikation übernommen. So ziehen sich die Szenen als Einzelbilder immer über mehrere Seite, wobei sie sich an einigen Stellen überschneiden, abwechseln oder parallel laufen.

* für und mit Naroska / Spector Books

[apple-support-ed]

Wist je dat de MacMini een echte krachtpatser 💪 is? Zeker als je er een van mijn eGPU's van Sonnet erbij neemt. Dan kun je zelfs zwaar videowerk aan. Bekijk de modellen hier: https://qoo.ly/zxe3n en stel je eigen ideale Mac samen!

[joostjongepier]

Wat?   Raw Footage van Aernout Mik

Waar?   Tentoonstelling Vrijheid – De vijftig Nederlandse kernkunstwerken vanaf 1968 in Museum De Fundatie in Zwolle

Wanneer?   17 februari 2019

Het is altijd leuk om op een tentoonstelling werk te zien dat je kent, waarover je gelezen hebt, waarvan je de achtergronden weet. Spannender zijn kunstwerken waarvan je het bestaan niet vermoedde, en die je verrassen en bij je kladden grijpen. Dat gebeurde mij in Zwolle bij het videowerk ‘Raw Footage’ van Aernout Mik. Op twee schermen zijn beelden uit oorlogsgebieden te zien die de kunstenaar bijeen zocht uit archieven van persagentschappen. De betreffende beelden haalden nooit de uitzending. Toch maken deze beelden, meer dan de journaalbeelden die dagelijks aan ons voorbijtrekken, de verschrikkingen van een oorlog duidelijk. We zien van alles. Soldaten hangen rond, maken hun wapen schoon, roken een sigaretje. Kinderen spelen soldaatje met een houten geweertje of met een echt wapen. Gevangenen worden opgepakt en afgevoerd. Burgers rennen over straat, angstig om zich heen kijkend naar sluipschutters. Een groepje mannen laadt lijken op een vrachtauto. Vrouwen vegen scherven op na een bombardement. Oorlogsjournalisten doen hun werk.

Zelden zag ik zo helder de lelijkheid en zinloosheid van oorlog gedemonstreerd. In een oorlog is de hele wereld grauw en beschadigd. Oorlog kent geen overwinnaars onder gewone mensen.

[pleyers]

Het afgelopen half jaar maakte ik samen met beeldend kunstenaar en performer Leendert Vooijce, werk voor zijn afstuderen.

Het resulteerde in fotografie en videowerk met een tekst als fundatie. Hierin zoekt Leendert naar het contact met de ander. Hoe vormt dat contact de ander in jezelf?

"Sometimes you tend to ask me what I am. In reference to, career, religion, politics, sexuality, gender. My answer; i am a Mother."

Leendert zijn eindwerk “ik ben een Moeder”, is van 5 t/m 9 juli te zien tijdens de Rietveld Graduation Show.

Voor meer informatie zie het event. https://www.facebook.com/events/134553687114403/

X

[juliaruwaard-hku]

Een Ode: Rineke Dijkstra in Stedelijk museum Amsterdam .

Dit eerbetoon aan Rineke Dijkstra laat iconen uit Dijkstra’s fotografische oeuvre zien en besteedt aandacht aan haar videowerk, een medium waar ze de afgelopen jaren naar terugkeerde. 

Afgelopen weekend ben ik weer naar het stedelijk museum gegaan, omdat er een nieuwe tentoonstelling is van Rineke Dijkstra. Ik kende wel al wat werk van haar, waaronder de serie “Beach”. Ik vond het altijd zo mooi hoe Dijkstra de kinderen op het strand een kwetsbaarheid kon geven die herkenbaar was. Bovendien vond ik haar gebruik van een invulflits ongelooflijk goed werken bij deze intieme portretten. Afgezien van deze serie kende ik nog niet heel veel werk van haar. 

De tentoonstelling beviel me erg goed, moet ik zeggen. Ik wist niet dat Dijkstra ook zo veel videowerk had gemaakt, dit was een aangename verassing. Wat ik zo mooi vind aan Dijkstra’s werk is niet alleen dat ze de kwetsbaarheid van haar onderwerpen vastlegt, maar ook dat dit vaak kinderen, jongeren of simpelweg gewoon mensen in ontwikkeling zijn. Het druipt van emotie en een bepaalde oprechtheid, wat het voor mij “echt” en herkenbaar maakt. 

[femieuze]

Groenlicht moment

Uit het groenlicht moment zijn de volgende punten naar voren gekomen:

Lichtgroen. Je bent op de goede weg, maar er zijn nog een aantal dingen waar je aandacht aan moet besteden.

- Neem de ruimte. Je werk komt zo beter uit.

- Nadenken over of een beamer wel handig is. Zeker als je tekeningen naast je werk wilt laten zien. Donkere ruimte nodig hebben vs licht nodig hebben om de tekeningen te zien werkt niet zo goed samen.

- Over de tekeningen: als je de tekeningen EN de animatie video waar de tekeningen uit bestaan krijg je een soort dubbel effect. Dit zorgt voor een soort making-of vibe, wat niet per se het werk naar een hoger plan tilt.

- Sta open voor dingen naast animatie. De spanning tussen de tekeningen en het videowerk kan je versterken met bijvoorbeeld schilderijen.

- Vertrouw het proces! 

- Ga ook in gesprek met anderen.

[cathelijnedebets]

Artist Statement

In 2020 begint een nieuw decennium. Er heerst een collectieve hang naar vroeger, nostalgie. Het collectieve geheugen sluit niet altijd aan bij de feitelijke geschiedenis. Ontstaat het collectieve geheugen door beelden uit de media van toen? Waar komt deze hang naar nostalgie vandaan? Beelden zijn in deze tijd belangrijker dan ooit tevoren. Zijn we als millennials bang voor de toekomst? Of leven we eigenlijk al gewoon in de toekomst?

Dit videowerk is een onderzoek naar herinneringen, het collectief geheugen, nostalgie en de waarheid. Het nieuwe millennium werd ingeluid door een vreselijke gebeurtenis: 9/11. Daarna zijn er nog talloze terroristische aanslagen gepleegd en ontstonden er oorlogen. Het verleden bestaat niet alleen maar uit goede nostalgische herinneringen. Ik ben geboren in 1995 en heb deze gebeurtenissen bewust en onbewust meegemaakt. De impact van deze gebeurtenissen was groot en als kind heb ik dat zeker meegekregen, maar toch houdt mijn herinnering mij voor de gek. Wat heb ik nou eigenlijk bewust meegekregen? En waarom herinner ik mij specifieke beelden? Hoe kan ik beelden vertrouwen in een wereld die geen waarheid meer kent? Deze beelden lopen door elkaar heen en krijgen soms vervreemde connecties met elkaar.

[noabendavidphotography]

status

videowerk waarin ik onderzoek heb gedaan naar hoe ik  verschillenden onderdelen van status kan laten zien in beeld.

Voor ABO had ik een werk gemaakt waarin ik mijzelf 2 minuut lang had gefilmd. Ik werd daardoor erg bewust van hoe ik gezien wilde worden door andere en mijzelf. Ik heb hetzelfde concept bij andere mensen geprobeerd om te kijken of het hetzelfde effect had bij de andere mensen.  Dat werkte niet zo goed als ik had gehoopt. 

[stillevenproject2019]

PIPILOTTI RIST:

‘’Zo zijn haar films vaak opgedeeld in verschillende shots, die op basis van ritme, in plaats van continuïteit, gemonteerd zijn.’’

p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px 'Helvetica Neue'; color: #454545}

‘’Ze vergelijkt haar videowerk met schilderijen, alleen dan bewegend. Ook het maakproces van een video vergelijkt Pipilotti Rist met schilderen, ze vindt vooral expressiviteit belangrijk in plaats van realisme.’’

[studiowendynouse]

Lufttanz in Suermondt Ludwig museum

I decided to dance to the rhythm of the fleeting bubble bell that bursts. As a routine between chewing, creating, fleeting and destruction. At the time, it felt that this performance worked as a reinforcement of Pol Bury's work already present in the muse

Lufttanz in Suermondt Ludwig museum Lucht dans is een interventie performance die plaats vond in het Suermondt Ludwig museum, Aken, Duitsland, 2014. Ik heb ervoor gekozen om mijn interventie te laten plaats vinden naast het werk van Pol Bury, L’art Illustré, 1976, videowerk van 20 minuten. Ik heb ervoor gekozen om te dansen op het ritme van de vluchtige bubble bel die kapot springt. Als een…

[khadjatits-blog]

Samenwerkingen: Jos De Gruyter & Harald Thys

Jos de Gruyter en Harald Thys werken sinds de tweede helft van de jaren 80 samen en zijn vooral bekend om hun video's.

In hun videowerk heerst een verontrustende intimiteit tussen de acteurs en de trage en monotone dialogen, afgeleid van theaterdramaturgie en geïnspireerd door kindertelevisie. De acteurs die ze gebruiken, zijn veelal ongeschoold en afkomstig uit de familie- en vriendenkring van de kunstenaars. De overdreven gebaren, sombere omgevingen en verdrietige en ontaarde personages, geïsoleerd van de rest van de wereld, suggereren een buitenwereld die een onzichtbare aanwezigheid is.

Het werk vindt haar oorsprong in zeer uiteenlopende inspiratiebronnen, gaande van bepaalde sleutelscènes uit de films van Fassbinder, Visconti en Robert Bresson, over clandestiene reality-programma’s, het arsenaal van anoniem geproduceerde films op YouTube, maar ook traumatiserende confrontaties die ze in de loop van de jaren ervoeren met welbepaalde plaatsen en individuen.

Bron: http://ensembles.mhka.be/actors/jos-de-gruyter-harald-thys

[apple-support-ed]

Wist je dat de MacMini een echte krachtpatser 💪 is? Zeker als je er een van mijn eGPU's van Sonnet erbij neemt. Dan kun je zelfs zwaar videowerk aan. Bekijk de modellen hier: https://qoo.ly/zu9q3 en stel je eigen ideale Mac samen!

[kunsthalextracity]

“Burgerschap is een interessant begrip vind ik, omdat het de vraag opwerpt: burgerschap voor wie?"

We leven in een geglobaliseerde en superdiverse samenleving. Steden als Antwerpen en Brussel staan voor een kantelmoment, waarbij de minderheden de meerderheid gaan vormen. Kunsthal Extra City in Antwerpen gaat met deze nieuwstedelijke realiteit(en) op een artistieke manier aan de slag. De expo ‘Eating Each Other’ gaat over dynamieken van culturele re-appropriatie. BILL voerde een gesprek met curator Michiel Vandevelde.

door Siebren Nachtergaele

https://www.bill.be/expo/extra-city-brengt-een-noodzakelijke-tentoonstelling

Wat was het uitgangspunt voor deze expo?

Vandevelde: “Eating Each Other heeft eigenlijk twee vertrekpunten. Het ene is direct gelinkt aan de stad Antwerpen. We zitten op een kantelmoment, waarbij de verhouding tussen majority en minoritygaat omdraaien. Eigenlijk is die al geshift. Tot voor kort had je een meerderheid aan etnische Belgen maar die is aan het omslaan naar een meerderheid aan mensen met een migratieachtergrond. Dat werpt vragen op over de manier van samenleven. Hoe gaan we die stad organiseren, als je niet meer kunt uitgaan van een culturele homogeniteit? In het huidige politieke discours worden op een harde manier normen en waarden gepredikt, die zouden behoren tot de zogenaamde ‘Vlaamse’ cultuur. Dat is één mogelijkheid, maar ik denk dat het belangrijk is om ook na te denken over andere mogelijkheden, zoals het “Manifesto Antropófago” van Oswald de Andrade doet, dat mij inspireerde. “Antropófago” behandelt de act van het opeten (als metafoor van toe-eigening), verteren en ook transformeren en uitscheiden van het opgegeten culturele element in andere en nieuwe vormen.”

Dus het gaat erom wie eet en wie wordt gegeten?

Vandevelde: “Ja, en dat is een verhaal van machtsverhoudingen. Want macht is altijd de bepalende factor. Als je binnenkomt zie je bijvoorbeeld het werk van Pieterjan Ginkels, die zich westerse upperclass symbolen toe-eigent: een Lamborghini, een trampoline, zonnepanelen,… enkel bereikbaar voor mensen met een bepaald financieel vermogen. Contrasterend daarmee is het werk van Arkadi Zaides. Dit is een groot videowerk, waarbij je de grens ziet van het eiland Lesbos, waar tot voor kort een enorme massa aan migranten aanspoelde. Hij heeft dat eiland gefotografeerd en bewerkt met digitale software. Hij tekent voortdurend de grenzen van dat eiland. Een grens van de westerse wereld, waarin onze zogenaamde verlichtingswaarden en normen blijkbaar stoppen aan die grens. Tot niet zo lang geleden claimden we die waarden als onze unieke beschavingswaarden, maar als puntje bij paaltje komt, is wat op Lesbos gebeurt toch een verkrachting van dat verlichtingsdenken.”

“Op de bovenverdieping zijn er de vier schilderijen van Ermias Kifleyesus (‘Sewn 1’, ‘Sewn 2’, Sewn 3’, ‘Sewn 4’ (2018), kaders die hij op rommelmarkten of bij vrienden heeft gevonden. Hij toont de achterkant van die schilderijen en plakt de voorkant op een ander canvas. Door een oplossingstechniek wordt de achterkant zichtbaar, en die bewerkt hij nog. In dit geval heeft hij er een soort wereldkaart ingekrast. Voor hem is dat de achterkant van de geschiedenis, gelinkt aan zijn achtergrond als Ethiopisch kunstenaar. Een vergeten kant van de geschiedenis, de koloniale geschiedenis, die tot op vandaag ongeadresseerd is.” “Daartegenover staat dan weer werk van Radouan Mriziga. Hij is choreograaf en hij heeft gedurende drie maanden een ruimte gekregen in de tentoonstelling. Zijn werk draait om het toe-eigenen van een ruimte op een letterlijke manier: de tentoonstellingsruimte. Hij werkt voornamelijk met abstracte geometrische figuren, die gelinkt kunnen worden aan de Arabische geometrie.”

Vandevelde: “Ik heb ervoor gekozen om geen geschreven publicatie te maken maar een audiopublicatie, omdat geschreven cultuur toch maar één vorm is van overdracht en dat vandaag podcasts enzovoort een veel breder publiek bereiken. Maar ook omdat er bij verschillende culturen veel mensen voeling hebben met een orale cultuur.”

Op die manier integreer je verschillende manieren van communicatieoverdracht in de voorstelling, pardon, ik bedoel: in de tentoonstelling…

Vandevelde: “Ik vind het grappig dat je ‘voorstelling’ zegt, omdat ik de tentoonstelling ook bekijk als choreograaf, waarbij de dynamiek tussen de werken heel belangrijk is. Dat is natuurlijk een dynamiek die ik niet expliciet maak in de tentoonstelling. Je moet als toeschouwer vooral zelf op zoek gaan.”

In Extra City is het centrale onderzoeksonderwerp burgerschap, wat toch nog iets anders is dan het thema ‘identiteit’ van deze specifieke expo.

Vandevelde: “Burgerschap is een interessant begrip vind ik, omdat het de vraag opwerpt: burgerschap voor wie? Het erkende burgerschap wordt gedefinieerd door degenen die macht hebben. Deze tentoonstelling draait rond identiteit, maar burgerschap vertrekt ook vanuit een bepaalde identiteit. Het is niet dat wij als westerlingen geen identiteit hebben. Wij hebben een bepaalde set van waarden en normen, waarvoor we staan en die dat begrip burgerschap bepalen. Wat mij interesseert is om te kijken naar de realiteit van onze steden vandaag, en om alle (en dus niet alleen witte) mensen serieus te nemen, waardoor je het begrip van burgerschap in vraag moet stellen. Als burgerschap dan wordt geclaimd door bepaalde politici vanuit de zogenaamde verlichtingswaarden, lijkt me dat een totale negatie van de stedelijke realiteit. Welke andere sets van waarden en normen dragen mensen uit verschillende culturen uit, en hoe kunnen we die een plaats geven? Dat is de vraag.”

“Het aandeel aan kinderen onder de tien jaar met een migratieachtergrond situeert zich op dit moment tussen de zeventig tot tachtig procent, bij de oudere bevolking is dit percentage zeer laag. Dat gaat opschuiven de komende jaren, wat een enorm interessant proces is en waar er op dit moment nog te weinig over wordt nagedacht, of toch op heel toekomst-nefaste manieren. Als we tenminste blijven denken in polariserende sets van normen en waarden.”

Maar ook in het dekoloniseringsdebat, waaraan deze tentoonstelling bijdraagt, gaat het soms de polariserende richting uit.

Vandevelde: “Inderdaad. Wat je nu ziet in het dekoloniseringsdebat en wat we zelf ook provoceren in de tentoonstelling, is het feit dat we door zo hard vast te houden aan de negatie van een bepaalde (koloniale) geschiedenis een generatie kweken die steeds bozer wordt omdat ze niet wordt erkend. Dat is een maatschappelijk proces maar het speelt ook op individueel vlak.”

Je spreekt over contesteren en provoceren: hoe kijk je naar de plaats van protest en activisme in artistieke praktijken? Welke plaats hebben die voor jou in dit verhaal?

Vandevelde: “Ik denk dat elke vorm van kunst inherent politiek is. Zelfs de meest abstracte kunst is vaak een reactie tegen een dominante code. Activisme gebruikt andere codes en heeft explicietere doelen, wat voor mij niet de bedoeling kan zijn van kunst, of dat is toch niet de insteek van deze tentoonstelling.”

Vind je het je rol als curator om ruimte te creëren voor andere discours, andere perspectieven?

Vandevelde: “Ik denk dat het inderdaad vooral gaat om het mogelijk maken van dingen. Ik vind het vooral interessant om te werken met alternatieve narratieven, maar dan wel op een subtiele of genuanceerde manier. Je zal geen grote statements terugvinden in deze tentoonstelling. Ik denk dat het vooral draait om het zoeken naar de dynamiek en complexiteit die schuilt achter het hele verhaal. Alle kunstenaars vertellen ook hun eigen verhaal. Ik vind het belangrijk om niet heel veel werken te tonen, om ervoor te zorgen dat elk werk zijn eigen plek heeft en een eigen rol kan spelen, los van mijn verhaal.”

“In mei werden Aneta Rostkowska & Jakub Woynarowski, twee Poolse curatoren,uitgenodigd om met de tentoonstelling aan de slag te gaan, wat resulteerde in een heropening van de expo onder de noemer ‘Breach’. Zij hebben een nieuw verhaal bij de tentoonstelling geschreven, zonder nieuwe werken toe te voegen of weg te halen. Ik vind het belangrijk om mijn eigen positie in vraag te stellen, en dus de tentoonstelling zelf ook te laten toe-eigenen door andere curatoren. Ik wou ze bij wijze van spreken zelfs elke maand opnieuw laten overnemen door andere mensen. Want ook Aneta Rostkowska & Jakub Woynarowski zijn actief in witte westerse kunstinstellingen…”

Je gaat als witte, westerse curator met het thema re-appropriatie aan de slag. Wat met je ‘white privileges’?

Vandevelde: “Ik worstel zelf ook met dat gegeven, maar ik denk dat je het meer op het structurele niveau dient te bekijken dan op individueel niveau. Ik denk dat ageren vanuit schuld niet interessant is. Wat wel belangrijk is, is dat je je als witte westerling engageert om de nieuwe werkelijkheid te begrijpen, en je jezelf daar niet buitensluit. Om de ander serieus te nemen is dit essentieel. De vraag is niet om je culturele achtergrond op te geven. De vraag draait om het erkennen van de ander, met name het onrecht dat wij vanuit een machthebbende positie vaak aan anderen hebben aangedaan. Erken je dat en laat je dat ook toe, daar draait het om, denk ik.”

Dat is krachtig en helder. Wat brengt Extra City in de nabije toekomst?

Vandevelde: “De volgende tentoonstelling gaat over de relevantie van grensstructuren van een natiestaat. Het is een volgende stap. Als deze tentoonstelling gaat over dynamieken tussen mensen, dan bespeelt de volgende het grotere structurele niveau. De tentoonstelling erna zal gaan over nucleair toxisch afval – denk aan de kerncentrales die Antwerpen heeft. De verschillende tentoonstellingen zoomen in en uit, maar telkens staat het stadsniveau centraal. Enerzijds op macroniveau, anderzijds op microniveau.”

[chulinya-blog]

Inspiratie

YURI ANCARNANI Het beeldende proces begon met het videowerk Da vinci. Vooral de esthetische wijze waarop er gefilmd is. CAMILLE HENROT De manier waarop Grosse fatique bewerkt is. KLAUS KLEMP

The Diatomist is een korte documentaire wat over Klaus Kemp gaat. Hij is meester in de Victoriaanse kunst in het arrangeren van diatomen. Hoe kun je kunst maken wat door de meeste mensen gezien wordt als wetenschap en wanneer kun je het kunst noemen?  https://vimeo.com/90160649 http://www.wired.co.uk/article/diatoms

MARA HASELTINE De keuze van haar onderwerp is interessant voor mijn onderzoek: “When environmental artist Mara Haseltine took part in a study of the oceans’ health as the artist-in-residence for two and half years through Tara Oceans, her life was forever changed. She observed and participated as the group studied plankton in order to ascertain the temperature of the oceans, but what they found was completely unexpected.” http://www.onegreenplanet.org/environment/glass-sculptures-of-plankton-ocean-plastic-pollution/ KIANOOSH MOTALLEBI In het project 'Reizen zonder afstand te overbruggen' staat perceptie centraal, een van de onderwerpen van Motallebi’s artistieke onderzoek. Kianoosh Motallebi combineert microscopen met telescopen. Waar een microscoop het onmeetbare kleine zichtbaar gemaakt en een telescoop het onmeetbaar verre dichtbij haalt, is volgens Motallebi het uiteindelijke resultaat is hetzelfde: een punt in de leegte. Door combinatie van de twee instrumenten worden onmogelijke manieren van waarnemen gecreëerd. Wetenschappers en bestaand wetenschappelijk onderzoek vormen een essentiële informatie- en inspiratiebron. http://www.rijksakademie.nl/NL/residency/kunst-en-wetenschap/ https://biopop.com/products/dino-pet https://vimeo.com/188858189 http://discovermagazine.com/galleries/2014/julaug/art-of-science MAX COOPER - Order from chaos De omgang met wetenschappelijke onderwerpen en beelden in de video bracht mij tot nieuwe inzichten. Ik ben na gaan denken over hoe ik mijn wetenschappelijk onderwerp vast kan leggen.  JANA WINDEREN Geluid voegt een andere dimensie toe aan het werk, wat tot nu toe erg beeldend is.